ปฏิบัติการรักฉบับนางฟ้า

บทนำ

 

คุณคงเคยได้อ่านเรื่องสมัยผมเป็นหนุ่มมาบ้าง หลายคนบอกว่าผมเจ้าเล่ห์และร้ายกับเอิงเขามาก แต่เจ้าเล่ห์กับภรรยาคนเดียวคงพอลดหย่อนให้อภัยกันได้นะครับ

ตอนนี้ผ่านมาเกือบยี่สิบปี สำหรับใครที่ยังไม่ทราบข่าว ผมมีลูกสาวแล้วครับ ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนหนึ่งเดียวคนนี้ ใช่ว่าผมตัดช่องน้อยแต่พอตัว ปิดอู่มีลูกแค่คนเดียวเพี่อช่วยโลกประหยัดทรัพยากรในการเลี้ยงดูหรอกนะครับ (ผมขยันทำการบ้านของผมนะ) แต่...จะให้พูดว่าไงดีล่ะ พระเจ้าท่านคงยังเมตตาผมอยู่ ถึงได้ส่งนางฟ้าตัวน้อยมาให้ผมได้ชี่นชมปนปวดหัวเพียงแค่คนเดียว

และตั้งแต่ลูกสาวของผมโตเป็นสาว เธอก็ไม่เคยทำให้ผมอยู่อย่างสงบสุขได้เลยสักวัน

เอริกาหรือแองจี้...แม่เทพธิดาตัวน้อยของผม เธอเป็นสาวน้อยน่ารัก ช่างเจรจา ยิ้มหวาน มั่นใจในตัวเอง จนกระโดดไปทางก๋ากั่นบ้างในบางที เสน่ห์ของผู้หญิงแบบนี้มัดใจหนุ่มๆ ได้ดีนัก (ผมเองก็เป็นผู้ชาย ทำไมผมจะไม่รู้) เพราะใครได้เห็นนางฟ้าของผมก็ต้องหลงรักเธอทั้งนั้น แต่งานนี้เห็นทีจะมีคนไม่ตกหลุมตกร่องกับเขาอยู่คน...

จริงๆ ผมก็ไม่อยากจะให้เขามาตกหลุมตกหล่มอะไรแถวนี้นักหรอก ก็พ่อของหมอนั่นเคยเป็นคู่แข่งผมอยู่พักใหญ่ ถึงแม้ตอนหลังจะช่วยให้ผมกับภรรยาเข้าใจกันก็ตามที แต่พ่อจะหวงลูกสาวใครเขาพูดถึงเหตุผลกันล่ะ และถ้าไม่ใช่เพราะแรงสนับสนุนของเจ๊ดันอย่างภรรยาผม ผมคงไม่ยอมให้ลูกชายของหมอนั่นมาทำงานด้วยเป็นแน่...ถึงจะต้องยอมรับว่าหนุ่มคนนี้ฝีมือดีก็เถอะ แต่หน้าตาถอดแบบพ่อเขามาทั้งดุ้นจนไอ้เรื่องที่ผมหวั่นๆ ว่าจะเกิดมันก็เป็นจริงจนได้

นั่นไง เรื่องที่ผมหวั่นวิ่งมานุ่นแล้ว

"แด๊ดดี้...พี่จอร์จอยู่ไหมคะ" สาวน้อยร่างบางวิ่งตื๋อเข้ามาในห้อง

แม้ว่าในสายตาผมเธอจะยังคงเป็นแม่นางฟ้าตัวน้อยก็ตามที แต่หนุ่มๆ รอบตัวเธอกลับไม่คิดอย่างนั้น ผมดูสายตาหนุ่มๆ พวกนั้นก็รู้ (ก็ผมเคยเป็นอย่างนั้นมาก่อน) แองจี้ในสายตาพวกเขาคือสาวน้อยร่างบาง ผมยาวประบ่า ดวงตาสีฟ้าสดใส รอยลักยิ้มเล็กๆ เวลาระบายยิ้มกว้างนั่นก็แสนจะน่ารัก

ก็ภูมิใจอยู่หรอกครับที่ลูกสาวผมสวย แต่...

"แด๊ดขา พี่จอร์จอยู่ที่ห้องหรือเปล่า" แม่นางฟ้าของผมถามเสียงแจ้วๆ

คำก็พี่จอร์จ สองคำก็พี่จอร์จ แล้วอย่างนี้จะไม่ให้ผมน้อยใจได้ยังไง (คนแก่ขี้น้อยใจ...ไม่ผิดใช่ไหมครับ)

"มาหาพ่อแต่ถามถึงคนอี่น มันหมายความว่ายังไง แองจี้"

ผมพยายามตีหน้าเข้มเหมือนสมัยที่ผมเคยดุภรรยาเวลาทำงานพลาด แต่ดูเหมือนจะไม่ทำให้สาวน้อยตรงหน้าหวั่นใจเลยสักนิด

"โธ่ แด๊ดขา ก็จี้เห็นแล้วว่าแด๊ดนั่งประจำตำแหน่งท่านประธานใหญ่อยู่ตรงนี้ แล้วจะให้จี้ถามหาอีกทำไม จี้ก็ต้องถามถึงคนที่จี้ไม่เห็นสิคะ"

"เขาก็ทำงานของเขา เราจะซักทำไม เขาไม่ได้ตัวติดกับพ่อเป็นแฝดสยามนี่ พ่อจะได้รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน ว่าแต่เราเถอะ ไหนว่าปิดเทอมนี้มาฝึกงาน พ่อยังไม่เห็นเราเริ่มงานสักอย่าง"

"นี่ไงคะ" สาวน้อยหยิบแฟ้มในมือให้ดู "จี้กำลังตามหาท่านผู้จัดการคนเก่งของแด๊ดให้เซ็นเอกสารปึกนี้ ไง" เธอยิ้มยั่วล้อเลียนผม ดวงตาเป็นประกายสดใส

"เอริกา..." เวลาผมจะเอาจริงต้องเรียกชี่อนี้ครับ ดูขลังใช้ได้ "ที่สัญญากับพ่อไว้จำได้ไหม"

"ได้สิคะ ตั้งใจฝึกงาน ห้ามกวนพนักงาน...โดยเฉพาะท่านผู้จัดการ"

"เพราะพ่อเห็นว่าเทอมหน้าเราจะจบไฮสกูลแล้ว ถึงอยากให้ลองฝึกงานดู ถ้าพ่อรู้ว่าจะมาวิ่งเล่นอยู่ในบริษัท เอาแต่ถามหา..." ผมว่าน้ำเสียงผมจริงจังแล้วนะ แต่แม่สาวตัวน้อยกลับหัวเราะร่า

"โธ่ ใครกันแน่ที่คิดมาก" สาวน้อยเข้ามากอดคอจุ๊บที่แก้มผมเบาๆ เหมือนที่เธอชอบท่าสมัยเป็นเด็ก "จี้ แค่พูดยั่วแด๊ดเท่านั้นแหละ"

ผมเหล่ตามองลูกสาวอย่างไม่ค่อยเชี่อนัก และดูเหมือนเธอจะรู้เลยยิ่งแกล้ง

"แต่จะว่าไป...พี่จอร์จเขาไม่เหมาะที่จะเป็นลูกเขยแด๊ดตรงไหนคะ หล่อก็หล่อ เก่งก็เก่ง ขรึม เป็นสุภาพบุรุษ พึ่งพาได้อีกต่างหาก"

"แองจี้!" ผมพยายามปราม แต่เธอไม่ฟังผมเลย (ข้อนี้ผมสันนิษฐานว่าได้มาจากแม่เขาอย่างแน่นอน)

"อย่าดุสิคะ เดี๋ยวจี้ร้องไห้วิ่งออกไปให้คนทั้งบริษัทเห็นว่าท่านประธานแกล้งลูกสาวนะ" แองจี้ยังคงแหย่ผมไม่เลิก แต่พอเห็นผมตีหน้าเข้มขึ้นทุกทีเลยรีบเปลี่ยนเรื่อง "จี้ไปทำงานแล้วค่ะ เดี๋ยวจะโดนท่านประธานไล่ออกตั้งแต่อาทิตย์แรก" ร่างบางยิ้มประจบในขณะที่แนบแก้มของเธอกับแก้มสากของผม

แน่ใจนะว่านั่นเป็นการประจบ ผมล่ะเชี่อเธอเลย

"เย็นนี้เห็นทีเราจะต้องคุยกับพ่อสักหน่อยแล้วนะจี้" ผมยังคงใช้ท่าทีเย็นๆ กับลูก ปล่อยไว้แบบนี้ต่อไปเห็นทีผมหงอกจะเพิ่มอีกสองเท่า

"เย็นนี้ได้ค่ะ แต่ตอนนี้..." ว่าแล้วเธอก็ถอยไปที่ประตู "จี้ไปหาพี่จอร์จก่อนนะ"

สาวน้อยเปิดประตู หลบออกไปก่อนที่ผมจะทักท้วง

"ลูกสาวคนนี้..."

หัวดื้อก็เท่านั่น รั้นแล้วยังเจ้าเล่ห์อีก

เอ๊ะ เหมือนใครกันนะ...

 

บทที่ 1

 

เสียงพูดคุยแจ้วๆ หน้าห้องทำงานพอจะทำให้ชายหนุ่มเดาได้ว่างานวันนี้คงไม่เสร็จเพราะเจ้าของเสียงอีกจนได้...

"พี่จอร์จ เย็นนี้ว่างไหมคะ" ร่างโปร่งบางผลักประตูเข้ามาพร้อมคำถามโดยไม่เคาะก่อนด้วยซํ้า

รอยยิ้มสดใสระบายเต็มหน้า...ซึ่งเขาคิดว่าน่าจะลดๆ ลงบ้าง

"ไม่ว่าง" เขาตอบออกไปอย่างเบี่อหน่าย เพราะมันเป็นเวลางานของเขา ไม่ใช่เวลาที่ต้องมาคอยดูแลลูกสาวให้ท่านประธานที่ก็รู้กันดีว่าท่านไม่ได้อยากให้เขาอยู่ใกล้เธอสักเท่าไหร่

"โกหก" หญิงสาววางแฟ้ม ยืนเท้าโต๊ะ ดึงปากกาออกจากมือเขา "จี้เช็กตารางงานของพี่จอร์จกับคุณเลขาฯ แล้ว วันนี้พี่จอร์จไม่มีประชุม ไม่มีนัดทานข้าวกับลูกค้า" เขาไม่ใส่ใจจะอธิบาย พยายามสะกดอารมณ์ มองดวงหน้าใสนั้นอย่างใจเย็น "ขอปากกาคืนด้วยแองจี้"

"ไม่ค่ะ บอกก่อนว่าเย็นนี้ว่าง" เอริกาดึงดัน

น่าแปลกที่เขาไม่ได้รำคาญท่าทางเหล่านั้นเท่าที่คืด เพียงแต่หงุดหงิดนิดหน่อยที่เธอคอยมากวนเวลาทำงานอยู่เกือบตลอดเวลา

"ผมว่าง ขอปากกาคืน"

คำตอบนี้ทำให้เธอยอมส่งปากกาคืนให้เขาแต่โดยดี

"แต่จะไม่ไปไหนกับแองจี้ทั้งนั้น" เขารีบดักคอทันที เมี่อเห็นเธออ้าปากเตรียมยี่นข้อเสนออี่นอย่างทุกครั้ง หญิงสาวฮึดฮัดขัดใจอยู่ชั่วครู่ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์

"ก็ได้ค่ะ พี่จอร์จไม่ต้องไปไหนกับแองจี้ก็ได้..." เขาเกือบจะถอนใจ ถ้าเธอไม่พูดต่อว่า "แต่จี้จะไปกับพี่จอร์จเอง"

"แองจี้ ผมมีงานต้องทำ" สุดท้ายเขาก็ต้องวางปากกาหันมาตกลงกับเธออย่างเป็นเรื่องเป็นราวจนได้

คงเพราะเธอสังเกตเห็นร่างสูงระบายลมหายใจออกด้วยความเบื่อหน่าย จึงตอบกลับด้วยเสียงค่อยลงกว่าเดิม

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)