Destiny of Love โชคชะตารักเปิดประตูใจคุณชายแบดบอย (ชุด คุณชายแบดบอย)

บทนำ

ณ มหาวิทยาลัยคิงสกอร์ว มหาวิทยาลัยเลื่องชื่ออันดับหนึ่งประจำต้นตระกูลฟิน ตระกูลลึกลับที่มีเกาะส่วนตัวเป็นมรดกตกทอดมาหลาย ชั่วอายุคน

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าน้อยๆ วิ่งลงบันไดด้วยความเร็ว เมื่อเจ้าของเสียงนั้น ได้ล่วงรู้ถึงการมาของใครบางคนที่มีความสำคัญต่อเธอ

"เอดิสานนน"

หญิงสาวหน้าตาสวยราวกับเจ้าหญิงในเทพนิยายตะโกนพลางยิ้มกว้างมาแต่ไกล ทว่าผู้ที่ถูกเรียกชื่อกลับออกอาการรำคาญกับ ความพยายามนี้อย่างไม่ปิดบัง

"เดี๋ยวพวกฉันกลับก่อนละกัน" หนุ่มหน้าตี๋หล่อใสสไตล์เกาหลีบอกยิ้มๆ พลางตบไหล่หนุ่มหน้าหวานเพื่อนซี้

"อิจฉามันว่ะ”

"ฮ่าๆ ดูไอ้คนพูดดิวะ 'อิจฉามันว่ะ^, เหรอ ผู้หญิงในสังกัดของแกน่ะเยอะแล้ว จะไปอิจฉามันทำไมวะไอ้ดิน" หนุ่มตี๋แซวหนุ่มหน้าหวานพร้อมกับรอยยิ้มบาดใจ

"ดูมันทำหน้าเข้า ได้ผู้หญิงอย่างควีนมาพะเน้าพะนอแบบนี้ยังไม่พอใจอีก" คราวนี้เป็นเสียงของหนุ่มหล่อหน้าคมเข้ม ผิวสีนํ้าผึ้งอีกคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลกัน

"ไปดริ้งก์กันดีกว่าว่ะ ไปๆ เดี๋ยวมิกซ์สุดหล่อขอเป็นเจ้ามือเอง ซีซาร์ ตามมาเร้ววว" หนุ่มตี๋ที่เรียกตัวเองว่า 'มิกซ์¹ เดินกอดคอไปกับหนุ่มหน้าหวาน 'ดิน’

"แล้ เจอกัน เอดิสัน " ซีซาร์ชกเบาๆ ไปที่ไหล่ของเอดิสันก่อนเดินตามเพื่อนไป

"ชิส์"

หญิงสาววิ่งมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเอดิสันพร้อมกับหายใจเหนื่อยหอบ ดวงตาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าหล่อใสสไตล์ทอม ครูซของชายหนุ่มนั้นอย่างชื่นชม

"นี่! ยัยเจ้าหญิง เธอว่างมากหรือไง" เขาเรียกฉายาของเธอและเสมองไปทางอื่น ควีนปาดเหงื่อที่ผุดอยู่บนหน้าผากพลางยิ้มเรี่ยราด

"นายจะกลับบ้านใช่มั้ย ฉันขอติดรถไปด้วยคนนะ "

"แล้วทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วย" คำพูดที่แสนเย็นชาของเอดิสัน ทำให้ควีนหน้าเสียไปนิดหนึ่งก่อนจะทำเหมือนไม่ใส่ใจ พลางเดินเข้ามาจับมือ

"น่านะ ยังไงบ้านนายก็ไปทางเดียวกับบ้านฉัน ประหยัดน่ะ นํ้ามันยิ่งแพงๆ อยู่ด้วย"

"ฉันใช้แก๊สโซออล์"

ระหว่างบทสนทนาที่เย็นชาของเอดิสันกับความดื้อดึงของควีนนั้นเอง ชายหนุ่มก็ต้องสะดุ้งเล็กๆ เมื่อรู้สึกได้ถึงมือเรียวเล็กของใครคนหนึ่งมาสัมผัสเข้าที่แผ่นหลังเหมือนจงใจแกล้ง เขาหันไปมองช้าๆ อย่างที่รู้ว่าจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากผู้หญิงคนเดิมที่ช่วงชิงหัวใจเขาไปนานแสนนานตั้งแต่พบเจอ

"เมื่อไหร่เธอจะเลิกเล่นแบบนี้ซะที น่ารำคาญซะมัด" เอดิสันพูดเซิงตำหนิ แต่แววตาไม่ได้รู้สึกแบบนั้นแม้สักนิดเดียว ควีนที่มองการกระทำของคนทั้งคู่ออกก็แกล้งมองไปทางอื่น

"คิกๆ ตกใจใช่มั้ยล่ะเอดิส"

'มุเมี้ยว^, หญิงสาวที่มีใบหน้าเรียวรูปไข่ ดวงตาเป็นประกาย เปิดริมฝืปากแดงระเรื่อหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

"แล้วก็เลิกเรียกฉันว่าเอดิสตามไอ้คินมันได้แล้ว ฟังแล้วขนลุก!" เขาเก๊กหน้าขรึม แต่มุเมี้ยวยังหัวเราะร่วนต่อไปพลางถามควีนที่ยืนจับมือเอดิสันค้างไว้หลวมๆ

"จะไปไหนกันเหรอควีน แหมๆๆ จับมือกันซะด้วย อิๆ"

"เปล่า" ชายหนุ่มตอบพร้อมกับสะบัดมือควีนออก

ควีนยิ้มจืดๆ ให้มุเมี้ยวก่อนพูดขึ้น

"ฉันกำลังจะติดรถเอดิสันกลับน่ะ เมี้ยวล่ะ... ทำไมมาคนเดียว เคลวินไปไหนเสียล่ะ"

เธอพูดพลางแอบปรายตามองเอดิสันแวบหนึ่ง ทันได้เห็นใบหน้าหล่อสะอึกไปนิดเมื่อได้ยินควีนถามถึงแฟนของมุเมี้ยวที่เป็นเพื่อนรักของเขา มุเมี้ยวมองซ้ายขวาเลิ่กลั่กก่อนจะทำเป็นกระซิบกระซาบกับควีน

"ฉันออกมาจากห้องเรียนก่อนเคลน่ะ เขาแอบหลับทั้งๆ ที่ฉันก็อุตส่าห์เตือนแล้ว ฉันเลยไม่ปลุก รีบออกมาซะงั้นแหละ... หุๆ สะใจ เป็นบ้า >.<"

"ตายแล้วเมี้ยว! เธอนี่สุดยอดเลย รับรองได้ว่าถ้าเป็นคนอื่นทำแบบนี้กับเคล ฉันว่าคนคนนั้นคงต้องไม่ตายดีแน่ๆ"

ควีนหัวเราะไปกับรอยยิ้มสดใสขี้เล่นของมุเมี้ยว สาวผู้ถูกชื่นชม ทำเป็นยืดอกขึ้นอย่างภูมิใจ แต่แล้ว...

ผัวะ

สาวน้อยหน้าคะมำไปข้างหน้าเมื่อเจอเข้ากับสมุดโน้ตเล่มบางๆ ตีเข้าที่หัว ทันทีที่ยกหัวขึ้นได้ เธอก็หันมองไปที่ผู้ประทุษร้ายอย่างไม่พอใจ เบื้องหลังของมุเมี้ยวนี้เองคือชายหนุ่มผู้หล่อเหลาอย่างที่สุดคนหนึ่งซึ่งเธอรู้จักดี แววตาสีฟ้านํ้าทะเลจดจ้องเธออย่างเจ็บใจ

"มันเจ็บนะ!!" ร้องพลางเอามือลูบหัวที่โดนตีป้อยๆ

"เออ ถ้าไม่เจ็บฉันจะตีทำไม ยัยบ้านี่ -O-" ชายหนุ่มตอบพลางยกมะเหงกขึ้นเหมือนจะซํ้าลงมาอีก มุเมี้ยวยกมือขึ้นบัง หลับตาปี๋ ><

"หนอย... ทำแสบนักนะยัยตัวดี!"

"หวัดดีเคล" ควีนที่ยืนอมยิ้มอยู่กล่าวทักทายเรียบๆ เคลวินชะงัก หันมอง พยักหน้านิดหนึ่ง ลดมือลง

"หวัดดีควีน กำลังจะกลับบ้านกันเหรอ ไอ้เอดิส ทำไมแกไม่ปลุก ฉันวะ!" หันมาต่อว่าเพื่อนสนิท เอดิสันที่นิ่งไปครู่หนึ่งทำเพียงแค่ยักไหล่ ก่อนจะเดินผละไป

"เอดิสัน รอฉันด้วย เอ่อ ไปก่อนนะ" ควีนรีบพูดออกมาก่อนจะรีบเดินก้าวยาวๆ ตามเขาไป ทิ้งให้มุเมี้ยวมองตามอย่างไม่สบายใจ

"กำลังคิดมากอยู่ใช่มั้ย"

เคลวินถามขึ้นเมื่อเห็นมุเมี้ยวเงียบ เธอพยักหน้าเล็กน้อย

"อื้อ... ฉันรู้สึกแย่จังเลย"

"นี่! การที่เธอรักฉันมันผิดขนาดนี้เลยเรอะ -_-"

"ฉัน..."

"ถ้าคนที่ผิดหวังเป็นฉัน เธอจะสบายใจขึ้นอย่างนั้นล่ะสิ”

"ไม่นะ ฉันไม่อยากให้นายต้องผิดหวัง >///<"

"งั้นเธอก็เลิกทำหน้าอย่างกับหมูได้แล้ว เห็นแล้วเซ็งโคตรๆ"

"หมู? มันเป็นยังไงอ่ะ ทำหน้าอย่างกับหมู?"

"ก็อย่างนี้ยังไงล่ะ อู๊ดๆ”

เขาแซวพลางใช้นิ้วชี้ยกปลายจมูกเธอขึ้น มุเมี้ยวออกแนวงงในตอนแรก เริ่มรู้แล้วว่าเธอถูกเคลวินหลอกเข้าอีกแล้ว รีบปัดมือเขาทิ้ง พร้อมกับต่อยท้องเขาดังอั้กและวิ่งหนีไป

"โอ๊ะ! ยัยบ้านี่ กล้าต่อยฉันงั้นเรอะ”

"ช่วยไม่ได้ นายอยากมาว่าฉันเป็นหมูก่อนทำไมล่ะ แบร่" เธอแลบลิ้นให้อย่างน่ารักก่อนวิ่งหนี

"กลับมานี่เดี๋ยวนี้เลยนะ!"

"กลับไปก็โง่สิ อิๆ"

"หน็อย อย่าให้ฉันจับเธอได้นะ ไม่งั้นเธอตายแน่!!"

ท่ามกลางเสียงหัวเราะแห่งความสุขนั้น เอดิสันที่กำลังจะเดินไปถึงรถต้องชะงักและหันกลับมามองภาพบาดตาบาดใจนั้นด้วยแววตาเศร้าๆ ควีนเองก็มองตามสายตาเขา สักพักเธอจึงได้พูดขึ้น

"นาย... ยังรักเธอสินะ^,, นั้าเสียงกลั้นก้อนสะอื้น เอดิสันไม่ได้พูดอะไร ได้แต่มองดูภาพหญิงอันเป็นที่รักหัวเราะร่วนกับเพื่อนสนิทของตัวเอง ควีนพูดต่อ

"มุเมี้ยวเป็นผู้หญิงที่น่าอิจฉาจังเลยเนอะ เธอสามารถหลอมละลายหัวใจที่เย็นชาของคุณชายแบดบอยได้ตั้งสองคน... เอดิสัน เป็นฉันไม่ได้เหรอ เปลี่ยนจากเมี้ยวมาเป็นฉันคนนี้จะไม่ได้เลยเหรอ"

ได้ยินแบบนั้เอดิสันจึงละลายตามาจากมุเมี้ยวอย่างยากลำบาก เขาจ้องหน้าควีนนิ่ง

"ควีน ฉันขอบใจในความพยายามของเธอนะ แต่ฉันไม่อยากให้เธอ ต้องมาดื้อดึงกับเรื่องแบบนี้"

"เรื่องแบบนี้? เรื่องแบบนี้ของนายน่ะมันคือแบบไหนกัน"

"รู้มั้ยว่าการที่เธอทำแบบนี้มันยิ่งจะทำให้คนอย่างฉันอยากที่จะหนีไปให้ไกลจากเธอ... ด้วยความรำคาญ"

เขาพูดออกมาด้วยใบหน้าเรียบเฉยไม่ยินดียินร้าย ตรงข้ามกับใบหน้าขาวซีดของคนฟังที่บัดนี้ดวงตากำลังสั่นระริก กี่ครั้งแล้วนะที่เขาตัดเยื่อใยของเธอด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกแบบนี้ กี่ครั้งแล้วที่เธอต้องอ้อนวอนให้เขาอย่ารำคาญเธอ

"เอดิสัน^,, ควีนผละเข้าโอบกอดเขาไว้เหมือนจะเป็นที่พักพิง

"ได้โปรดเถอะเอดิสัน อย่ารำคาญฉันเลยนะ นายอย่ารำคาญฉันเลย"

เธอตะโกนแข่งกับเสียงสะอื้นอย่างสุดความสามารถ แม้เอดิสันจะรู้สึกสงสารเพียงใดแต่เขาก็ไม่เคยยอมใจอ่อนให้กับควีน ผู้หญิงที่เขาไม่ได้รัก

"ปล่อยฉันน่าควีน เธออาจไม่อายใคร แต่ฉันอาย... ปล่อย!"

"นายอย่ารำคาญฉันนะ ต่อไปฉันจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว ฮึก"

"ฉันบอกให้ปล่อย!"

"ไม่! เอดิสัน ฉันไม่เชื่อหรอกว่านายจะไม่สามารถตัดใจจากเมี้ยวได้ ต้องมีสักวันที่นายจะหันกลับมามองฉัน และฉันจะรอนาย จะรอนายคนเดียว ฮือออ"

ควีนร้องไห้กับอกของเขา เอดิสันถอนหายใจหนักๆ ก่อนจะเบนสายตากสับไปมองมุเมี้ยวที่ยังวิ่งหนีเคลวินพลางหัวเราะอย่างมีความสุข เคลวินเองถึงจะตะโกนต่อว่ามุเมี้ยวแต่สีหน้าก็แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่ามีความสุขไม่น้อย แต่แล้วการไล่ล่าก็ต้องยุติลงชั่วคราวเมื่อเชือกผูกรองเท้าของเคลวินหลุด ทำให้เขาต้องรีบนั่งลงเพื่อจัดการผูกมันโดยที่มุเมี้ยวก็หยุดวิ่ง หายใจหอบแฮกๆ และหันมองเคลวินโดยไม่ได้สนใจเลย ว่าตัวเองกำลังยืนอยู่บนถนนที่รถวิ่งพลุกพล่าน

บรื้นนนน

"เมี้ยว!"

เอดิสันเบิกตาโพลงพร้อมกระซิบกับตัวเองเบาๆ ในนาทีที่ควีนกำลังจะหันไปมองนั้นเอง เอดิสันได้ดันตัวเธอออกจากอกของเขาและผลักเธอให้ห่างออกไปโดยไม่สนใจว่าเธอจะเป็นอย่างไร

"โอ๊ย!"

ควีนร้องออกมาอย่างเจ็บปวดเมื่อตัวเองล้มลงก้นกระแทกพื้นอย่างแรง รีบหันมองไปทางที่เอดิสันวิ่งจากไปด้วยความเร็ว เมื่อเห็นว่าอะไรเป็นอะไร ควีนก็ฟ้องปากร้องกรี้ดขึ้นมาอย่างดัง

"เมี้ยว! กรี๊ดดดดดด”

เคลวินที่กำลังผูกเชือกรองเท้าอยู่เงยหน้าขึ้นมองไปที่มุเมี้ยว แล้วก็ต้องทะลึ่งตัวขึ้นลุกพรวดพราดแทบจะในทันทีเมื่อเห็นรถบรรทุกหญ้าคันโตกำลังแซงซ้ายขึ้นมาในเส้นทางที่มุเมี้ยวยืนหันหลังหอบอยู่อย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว

ปิ๊น ปิ๊นนนนนน มุเมี้ยวหันหน้ามองก่อนจะกรีดร้องสุดเสียง

กรี๊ดดด!!!!!!

วินาทีแห่งความเป็นความตายนี้เองที่เอดิสันถลาเข้ามาหาเธออย่างไม่กลัวตาย เขาเอื้อมมือออกมาหวังจะคว้าตัวเธอ เพียงเสี้ยววินาทีนั้นเอง ร่างของเคลวินก็กระโดดเข้าหามุเมี้ยวก่อนที่เอดิสันจะทันได้ดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด เคลวินเข้าถึงมุเมี้ยวก่อน วินาทีนั้นสายตาของเอดิสัน ดูตะลึงพรึงเพริดไปนิดหนึ่ง เขามองสบสายตามุเมี้ยวที่มองมาที่เขาอย่างขอบคุณ ก่อนที่เคลวินจะพาเธอล้มลงไปอีกฝั่งหนึ่งของถนน เอดิสันเองก็ล้มลงข้างๆ เธอ

"โธ่เว้ยยัยบ้า! ทีหลังหัดดูตาม้าตาเรือซะมั่งเซ่" เคลวินต่อว่าเมื่อมุเมี้ยวปลอดภัยแล้ว เขาพยายามลุกขึ้นโดยไม่ลืมที่จะฉุดเธอขึ้นมาด้วย

"อูยยย >.<"

"ไหนดูเด๊ะ เจ็บตรงไหนมั่ง"

เคลวินสำรวจทั่วตัวของมุเมี้ยว แววตาของเขายังไม่หายจากอาการตกใจ มุเมี้ยวซี้ดปากเบาๆ ก่อนจะมองไปที่เอดิสันที่กำลังยืนขึ้นปัดฝุ่นออกจากเสี้อผ้า

"เอดิสัน ขอบใจนะ"

"เล็กน้อย" เอดิสันยิ้มนิดๆ ก่อนจะเดินข้ามถนนกลับไปยังที่ที่ควีนยืนอึ้ง

"เอดิสัน นายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย T_T" ควีน่รีบร้อนเข้ามาถาม เอดิสันพยักหน้าก่อนจะหันหลังมองไปยังจุดที่เคลวินและมุเมี้ยวยืนอยู่ที่เดิม ได้ยินบทสนทนาที่น่าอิจฉาแล้วก็ปวดใจ

"เธอนี่มันทั้งซื่อบื้อ โง่เง่า ร้ายกาจ และน่ารังเกียจจริงๆ" เคลวินพูดแบบนั้นแต่มือก็สำรวจไปที่ข้อศอกของมุเมี้ยวที่มืแผลถลอก

"ฉันเป็นคนเจ็บนะ ยังจะมาว่ากันอีก" ...ใจร้ายที่สุดอ่ะ

"ก็ทำตัวเองนี่ ดูสิ เกือบลากฉันกับเอดิสันมาตายด้วย... นอกจากข้อศอกแล้วยังมีแผลที่ไหนอีก ไหนดูเด๊ะ^,, พูดจบก็จับตัวมุเมี้ยวหมุนๆ

"ไม่ต้องมายุ่งเลย ใครขอให้นายเข้ามาช่วยกันเล่า >0<"

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)