Boyfriend Delivery ส่งรักสั่งเลิฟ เสิร์ฟถึงหัวใจ (ชุด delivery) (มิลค์พลัส)

A guy and a girl can be just friends,

(ผู้ชายกับผู้หญิงเป็น ‘แค่เพื่อน’ กันได้)

But at one point or another,

(แต่ไม่วันใดก็วันหนึ่ง)

They will fall for each other,

(พวกเขาจะตกหลุมรักกัน)

Maybe temporarily,

(อาจจะชั่วครู่ยาม)

Maybe at wrong time,

(อาจจะในช่วงเวลาที่ผิดพลาด)

Maybe too late,

(อาจจะสายเกิน)

Or maybe…,

(หรืออาจจะ...)

Forever

(ตลอดกาล)

Dave Matthews Band

ฉันกับเขา...เราอาจจะเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ตอนรอคิวเกิดอยู่บนสวรรค์

และถ้าหากสามารถย้อนวันเวลากลับไปได้

กลางฤดูร้อนตอน ป.สี่ ปีนั้น ฉันจะเก็บนิ้วก้อยของตัวเองเอาไว้

เก็บไกล...ไกล...

และไม่มีวันพูดออกไป

...ว่าสัญญา!

บทนำ

1 เมษายน...

‘วันโกหก คือวันที่ 1 เมษายนของทุกปี และเป็นที่รู้จักกันแพร่หลาย ในวันนี้คุณสามารถหลอกอะไรคนรอบตัวก็ได้ ก็เลยกลายเป็นวันที่ผู้คนมากมายแกล้งกันด้วยการแต่งเรื่องมาหลอกให้คนอื่นหลงเชื่อ...’

‘1.อย่าตอบคำถามแบบอ้อมค้อม

2.อย่าย้อนคำถาม’

ฉันจ้องคู่มือโกหกฉบับพกพาในมือแล้วก็ถอนใจกับตัวเองเป็นรอบที่ร้อย ในอกมีแต่เสียงดังตึก...ตึก...ข้างขมับก็มีแต่จังหวะตุบ...ตุบ...มือทั้งสองข้างของฉันชื้นเหงื่อ แถมยังเย็นเฉียบราวเพิ่งเอามันออกมาจากตู้เย็น...ทั้งที่นี่เป็นวันหนึ่งในเดือนที่ร้อนที่สุดของปีเลยแท้ๆ

‘3.อย่ายิ้มให้เกินไป

4.อย่าเอามือจับส่วนใดๆ ของใบหน้า

5.อย่าหลบตา’

“รอนานมั้ย”

ฉันสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงทักจากคนที่เดินเข้ามาถึงตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ฮู่ว เขามาแล้ว ยิ้มร่ามาเลย ใบหน้าเรียวได้รูปที่รับกันดีกับเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนซอยไล่ระดับดูเนียนนุ่ม ดวงตาสีน้ำตาลสดใส จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากที่ออกจะแดงน่ารักเป็นพิเศษด้วยแฟนต้าน้ำแดงที่เจ้าตัวติดนักหนา แต่ก็นั่นแหละ...ทั้งหมดนั่นแหละ ฉันควรจะชินกับการได้เห็นมันทุกวัน...ทุกวัน ควรจะชินกับการที่เจ้าตัวชอบเอามันมาวุ่นวายใกล้ๆ

“โห อ่านหนังสืออีกละ...”

หมอนี่มีตาสองชั้น...เป็นตาสองชั้นที่มีรอยพับชัดๆ กับขนตายาวเป็นแพที่ชี้ตกงมาแตะปลายขนตาล่าง ลมหายใจเจือกลิ่นสตรอเบอรี่ที่เป่ามากระทบแก้มหอม...หวาน...

โอเค...มันก็ถูกแล้ว เขามีตาเอาไว้มอง มีจมูกเอาไว้หายใจ ถึงตาจะหวานและจมูกจะโด่งเกินไป แต่...แล้วไง...

“อ่านนู่นนี่ไปงั้นแหละ เกรดนายเป็นไงบ้าง...”

“อลังแกรนด์!”

สมุดพักถูกเปิดและยื่นมาโชว์จนแทบจะติดหน้า รอยยิ้มเริงร่าเจิดจ้าไปหมด แถมมือซนยังเอื้อมมาขยี้หัวฉันเล่นราวกับกำลังสนุกสนานนักหนา

“แบบนี้ชีวิตฉันจะขาดเธอไหวเหรอ”

ไม่ไหวก็ต้องไหว ฉันย้ำซ้ำๆ กับตัวเองเป็นล้านหน โอเค...ถูกแล้ว...เข้าใจ...ปากเขามีไว้ยิ้ม มือเขามีไว้เล่นซน มันเป็นหน้าที่ของอวัยวะทั้งสามสิบสองของคน

แต่นี่มันก็หัวใจของฉัน...มันก็เต้นตลอดเวลาเหมือนกัน

“เจ้าพี อย่าขยี้ หัวฉันยุ่งหมดแล้ว”

“มันก็ยุ่งตลอดเวลานั่นแหละ เหาฉลามขี้โวยวาย”

“ใครเหาฉลาม!”

ฉันแว้ดใส่ เขาแลบลิ้นปลิ้นตาอย่างน่าหมั่นไส้ แล้วพอฉันขยับดูนาฬิกาเตรียมตัวจะชวนเขากลับบ้าน ลิงฝูงใหญ่ก็ตามมาสมทบตรงหน้าประตูโรงเรียน ณ จุดที่เรายืนกันอยู่

ถ้านับรวมพีนัทเข้าไปด้วย ลิงพวกนี้ก็มีทั้งหมดสี่ตัว สูงโย่ง ใสกิ๊ง มันเป็นฝูงลิงที่ดูดีจนฝูงคนต้องเกิดความฉงนในวิวัฒนาการอยู่เสมอ

“ไง..ฝันเฟื่อง!”

“ฝันกลางวัน!”

“ฝันไปเถอะ!”

...ดูแต่ละชื่อ

“ไปตีดอตด้วยกันม้า”

“ตีดอตเนี่ยนะ”

“นัดสั่งลา คงไม่ได้แวะมาเล่นบ่อยๆ แล้ว”

“เฮ้ย อย่าพูดให้เศร้าดิว้า”

ใช่สินะ เพราะเราเรียนจบ ม.หก กันแล้ว และวันนี้ก็เป็นวันรับสมุดพก เรียกได้ว่าเป็นวันสุดท้ายแล้วจริงๆ ที่เรามีเรื่องให้ต้องมาติดต่อกับทางโรงเรียน มันสิ้นสุดลงแล้ว บรรยากาศเก่าๆ อันน่าจดจำเหล่านี้

“ไปกัน”

“ฉันว่า...ฉันกลับบ้านดีกว่า...”

“ไม่เอา...ไปด้วยกันก่อนดิ”

งอนแก้มพอง แถมยังทำหน้ายุ่งขมวดคิ้วใส่ด้วยอ่ะ คิดว่าฉันไม่เซ็งหรอก วันสุดท้ายทั้งที ฉันเองก็ยังอยากจะใส่ชุดนักเรียน ม.ปลาย เดินกลับบ้านกับเขาเป็นครั้งสุดท้ายเหมือนกัน ยังอยากจะให้อะไรๆ มันดูเหมือนเก่า ถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่ามันคงมาสุดทางได้แค่เท่านี้

ฉันเพ้อนะ...ว่ามั้ย

“ฉัน...แบบว่า...ไม่ค่อยสบายน่ะ เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ”

ตีสี่...นั่นแหละเวลาผล็อยหลับของฉัน หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย ทั้งๆ ที่อะไรร้อยพันยังป่วนอยู่ในสมอง หลับไปทั้งๆ ที่ยังเล่นเกม เป่ายิงฉุบกับตัวเองแล้วไม่แพ้ไม่ชนะไม่ได้คำตอบอะไรเลยด้วยซ้ำ

“อืม...ถึงว่า ตาเธอปูดเป็นกบเลย”

“เจ้าพี อย่ามาจิ้มตาฉัน”

“ป่ะ...ไปกันเถอะ”

“ฉันบอกว่าไม่สบาย”

“เดี๋ยวฉันดูแลเธอเอง”

“ฉัน...แบบว่า...เหมือนจะปวดหัว ตัวร้อน เป็นไข้”

“อืม...งั้นเหรอ..”

วาบ

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่มุมปาก ก่อนที่ในเสี้ยววินาทีคนตัวสูงตรงหน้าจะโน้มตัวลงมาเอาหน้าผากแตะหน้าผากฉัน ปลายจมูกเราชนกัน และหัวใจฉันเต้นด้วยอัตราประมาณล้านครั้งต่อนาที

ช่วยด้วย ในอากาศมีแต่กลิ่นหวานๆ จากแฟนต้าสตรอเบอรี่

“ตัวก็ไม่เห็นร้อนเลยนี่นา”

“ฮิ้ว”

“พี่พีนัท...กับพี่ฝันหวานนนน อร๊าย”

“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย”

ป้าบ!

“เจ้าพี!”

ไวพอๆ กับที่ความร้อนพุ่งขึ้นหน้า ฉันประทับฝ่ามือลงไปที่ไหล่อีตาผู้ชายตาใสหน้าระรื่นตรงหน้าอย่างไม่ออมแรง เขาหัวเราะชอบใจ มือหนึ่งก็คว้าเอาแฮนด์แบ็กตราโรงเรียนในมือฉันไปถือ อีกมือก็วางพาดลงมาบนไหล่

“ไม่ไปด้วยกันจริงเหรอ”

“อืม...ฉันอยากรีบกลับบ้าน” ฉันพูดพลางดิ้นยุกยิกตอนพยายามยกแขนเขาออก

“บ้านมันไม่หนีไปไหนหรอก”

“เออน่า...”

...บ้านน่ะไม่หนีไปไหน แต่คนในบ้านกำลังจะหนีไปนี่ไง

“นายไปกับเพื่อนนายเถอะ”

“ฉันคงกลับดึกเลยนะ อาจจะต้องไปช่วยอัดกีตาร์ให้วงไอ้โดโด้มันด้วย”

“อ๋อ...อืม”

“เจ็ดโมงพรุ่งนี้เช้าเดี๋ยวฉันไปยืนรอหน้าบ้านนะ”

“อะ...อืมๆ”

“ฝากเตรียมเอกสารให้หน่อย กรอกให้ด้วย แปะรูปให้ด้วย รูปหล่อๆ ที่ฉันทิ้งไว้ในห้องเธอน่ะ”

“นี่”

“อีกอย่าง...ฝัน...”

“เฮ้ย ขออนุญาตแม่เสร็จยังไอ้พี ยืนรอรากจะงอก”

“เออ...ไปแล้วๆ”
เขาหันไปทำไม้ทำมือส่งสัญญาณกับเจ้าพวกเพื่อนลิงที่เดินนำไปล่วงหน้าก่อนจะหันมามองหน้าฉัน ฉันเองก็มองหน้าเขาเหมือนกัน

ทำไมการได้เห็นหน้าคนบางคนซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่ทุกวันถึงไม่เคยทำให้รู้สึกเบื่อเลยนะ

“กลับบ้านดีๆ”

“...”

“พรุ่งนี้เช้าเจอกัน”

“อะ...อืม”

แล้วทำไมความคิดที่ว่าจะไม่ได้เห็นหน้ากันอีกถึงทำให้เศร้าได้ขนาดนี้นะ

“ทำไมต้องทำหน้าตาเหม่อลอย”

“ปะ...เปล่าสักหน่อยนี่”

“พูดก็ติดอ่าง”

“นี่...เพื่อนนายรออยู่นะ”

“ตาเธอปูดเหมือนกบเลยจริงๆ แฮะ”

เขาทำสีหน้ามันเขี้ยว ทำท่าเหมือนอยากจะเอานิ้วมาจิ้มตา โชดคีที่เสียงตะโกนจากเพื่อนๆ ตัวแสบของเขาช่วยชีวิตฉันไว้ซะก่อน

“ไอ้พี...ถ้านายยังไม่ไปพวกฉันไปแล้วนะเว้ย คันไม้คันมือ”

“เชิญอยู่สวีตกับแฟนไปเลย”

“แฟนเฟินที่ไหน”

“แฟนต้านี่ไง”

มีคนคิดไปไกล (ฉัน) แล้วก็มีคนที่ไม่คิดอะไรเลย (เขา) เจ้าพีแลบลิ้นสีชมพูสดอวดทุกคน เรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดจากรุ่นน้องที่เดินผ่านไปมาได้อย่างไม่น่าแปลกใจ เขาหัวเราะ และฉันก็พยายามจะยิ้ม

“ไปนะ”

“อืม บ๊ายบาย”

“พรุ่งนี้อย่าลืมนะ ฉันจะตามไปเรียนที่เดียวกับเธอให้ได้ จะลอกการบ้านเธอ จะลอกข้อสอบเธอ”

“ตกลงใครเป็นเหาฉลาม”

“ก็เธออยู่ดี ไปนะ...เจ้าเหาฉลาม พรุ่งนี้เจอกัน”

“อืม...พรุ่งนี้...เจอกัน...”

เขากระโดดขึ้นสะพานลอยหน้าโรงเรียนไปกับพวกเพื่อนลิงแล้ว ฉันลากเท้าพาตัวเองเดินมาถึงป้ายรถเมล์อย่างเอื่อยๆ ก้มลงมองกระเป๋าแฮนด์แบ็กในมือที่พีนัทเพิ่งจะส่งคืนมาให้แล้วก็ถอนหายใจ

‘6.อย่าหันหน้าไปทางประตูเวลาพูดกันอยู่ มันทำให้ดูเหมือนอยากออกไป

7.อย่าแสดงท่าทีดีใจเมื่อการสนทนาจบลง’

...คู่มือโกหกนี่ดีจริงๆ เลยนะ

ฉันโกหกออกไปแล้ว...คำโตเลยล่ะ แต่พีนัทยังไม่รู้ เขายังออกลิงออกค่างโบกมือลงมาให้จากสะพานลอยตอนที่ฉันเงยหน้าขึ้นไปสบตาเขาไกลๆ อย่างนี้พอดี

ฉันโบกมือตอบช้าๆ นึกดีใจที่เขาอยู่ไกลเกินกว่าจะเห็นว่าน้ำตางี่เง่าของฉันกำลังพากันไหลลงมา

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)