Hateful Heart แสร้งร้ายแกล้งรัก... กับดักซ่อนใจ

บทนำ

หัวใจสีเทา

14 กุมภาพันธ์ 20XX

11.44 P.M.

ติ๊ก ต่อก...

ตึกตัก... ตึกตัก

ติ๊ก ต่อก...

ตึกตัก... ตึกตัก

ชายหนุ่มนั่งทดเวลาอยู่ในใจ... เขาค่อนข้างแน่ใจว่าเสียงเข็มนาพีกาข้อมือโรเล็กซ์เรือนโปรดเดินช้ากว่าเสียงหัวใจตัวเองมากขึ้นทุกวินาที

นั่นแปลว่ายิ่งใกล้เวลา ความรู้สึกลึกๆ ยิ่งเริ่มหวั่น... มันค่อยๆ เร่งเร้าจนไต่ระดับไปถึงความกลัวที่ไม่สามารถควบคุมอัตราการเต้นของหัวใจให้คงที่อย่างที่ควรจะเป็น

กระทั่งความเงียบถูกทำลายลงพร้อมกับแสงสว่างวาบบนหน้าจอสมาร์ตโฟน เขากดดูข้อความเข้าซึ่งมาจากเบอร์แปลกอย่างไม่ตั้งใจจะมองมันเท่าไหร่ แต่เพียงได้เห็นมันกลับเรียกปฏิกิริยาของเขาได้ทันควัน

รูปภาพชายหนุ่มคนหนึ่ง...

ใต้ภาพนั้นมีข้อความแค่เพียงสั้นๆ

‘ความลับ^,

เขากำดอกกุหลาบแดงซึ่งเป็นเครื่องหมายของวันบ้าๆ นี่จนแหลกเหลวไม่มีชิ้นดี กลีบบอบช้ำของมันก็คงจะเหมือนกับอดีตของเขาที่ไม่อาจย้อนกลับไปแก้ไข ห้วงอารมณ์สับสนทำให้เขาลืมคิดไปว่าดอกกุหลาบนั้นคือของที่ถูกส่งมาจากชมรม Shadow Scar พร้อมบัตรเชิญเข้างานปาร์ตี้สุดหรู เขาค่อยๆ สงบอารมณ์ก่อนจะคว้าเอาหน้ากากขนนกซึ่งถูกส่งมาด้วยกันขึ้นสวมปิดบังใบหน้าที่แท้จริง จากนั้นก็ลงจากรถสปอร์ตเดินเข้างานไปด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก

คล้ายกับว่าตัวเองกำลังเป็นเหยื่อที่เดินเข้ามาถูกบูชายัญด้วยความเต็มใจ

งานปาร์ตี้ซึ่งไม่มีใครอยากตกเป็นหนึ่งในผู้โชคร้ายแห่งปี แต่กลับไม่มีใครสักคนจะปฏิเสธมันได้เพียงเพราะว่าคนจัดงานคือพวกชมรม Shadow Scar กลุ่มซึ่งเป็นอันรู้กันดีว่าคือศูนย์รวมคนมีอิทธิพลที่ไม่มีใครอยากจะมีเรื่องด้วย

"คุณมาสายนะครับ" ชายสวมสูทประดับหน้ากากสีขาวบอกพร้อมกับตรวจบัตรเชิญสีดำซึ่งมีชื่อเจ้าของบัตรเป็นสีทองด้วยแววตาสงสัย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอย่างอื่นนอกจากเชิญเข้างานอย่างสุภาพนอบน้อม

แค่ผ่านประตูหอประชุม Arcadia University เข้ามาก็ได้ยินเสียงเพลงคลาสสิกหลอกล่อให้บรรยากาศล่องลอยฟูฟ่าดูราวกับอยู่ในภาพฝัน ทางเดินหินอ่อนทอดยาวสะท้อนแสงไฟจากแชนเดอเลียคริสตัล ทุกอย่างถูกประดับประดาตกแต่งอย่างสวยงามลงตัวเหมือนหลุดเข้าไปอยู่ในงานเลี้ยงเต้นรำที่ควรจะมีแค่เจ้าชายกับเจ้าหญิงมาพบรักกันในบรรยากาศแสนวิเศษ

เพียงแต่ที่นี่ไม่มีความสวยงามถึงขนาดนั้น บรรดาแขกทุกคนซึ่งได้รับเกียรติให้เข้าร่วมงานต่างรู้ดีว่าทุกคนซึ่งยืนอยู่ที่นี่ ไม่มีใครสักคนจะ รอดพ้นจากข้อกล่าวหาไปได้

แม้แต่ตัวเขาเองซึ่งได้รับหน้ากากขนนกสีเทา

...สีแห่งความเคลือบแคลง

ราวกับความลับที่ถูกควันขมุกขมัวพรางตา...

ร่างสูงค่อยๆ พาร่างกายอันหนักอึ้งเข้ามาด้านในซึ่งเป็นช่วงที่การบรรเลงเพลง Phantom of The Opera จากวงออเคสตราประจำมหาวิทยาลัยจบลงพอดี

ความเงียบและความมืดค่อยๆ ถูกดึงดูดด้วยแสงสว่างบนเวที ทันใดนั้นร่างสูงสวมชุดสูทสีขาวก็ปรากฏตัวขึ้น บนใบหน้านั้นสวมหน้ากากครึ่งหน้าเลียนแบบแฟนทอม นัยน์ตาส่องประกายเย็นเยียบลึกลับชวนให้คนมองละสายตาจากไปไม่ได้

"ยินดีต้อนรับทุกคนเข้าสู่ปาร์ตี้ในคืนนี้อย่างเป็นทางการ และผมหวังว่าทุกคนจะยินดีที่ถูกรับเชิญให้มาเป็นแขกคนสำคัญของงานนี้^,,

เสียงประกาศทำให้เขาขมวดคิ้วมุ่นมองพร้อมกับเก็บงำความตื่นตระหนกไว้ ถ้าร่างตรงหน้าเป็นคนเหมือนกันก็คงไม่ต้องสงสัยว่าเส้นเสียงอันมีเอกลักษณ์นั้นคือเสียงของคนปกติ น้ำเสียงบวกท่าทางที่เห็นช่างให้ความรู้สึกน่าขยาดจนแทบจะทนไม่ไหวจริงๆ ไม่อยากเชื่อเลยว่าเจ้าของเสียงจะดูลึกลับซับซ้อนชวนขนหัวลุกได้ขนาดนี้

"และขอให้ทุกคน...สนุกกับการถูกไล่ล่าความลับในคืนนี้^,,

น้ำเสียงราบเรียบเจือกระแสแห่งความสนุกไว้เต็มเปี่ยม ความสนุกที่ไม่สนุกนี้มีใครบ้างที่พึงพอใจนอกเสียจากพวกคนในชมรม Shadow Scar ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าชายร่างสูงตรงหน้าที่กำลังจะพูดเปิดงานจบด้วยรอยยิ้มเย็นเหยียดหยันนั้นคือตัวการอันน่าขนลุก!

"ผมหวังว่าพวกคุณจะกุมความลับของตัวเองไว้ได้จนกว่าปาร์ตี้ในคืนนี้จบลง"

ภายใต้หน้ากากขนนกของผู้เข้าร่วมงานที่มีตั้งแต่สีขาว สีเทา และ สีดำ... ไม่มีใครรู้จักกัน รวมถึงไม่มีใครสักคนอยากจะให้ใครมาล่วงรู้ความลับของตัวเอง!

สีหน้าของคนอีกสิบสามคนที่หลบซ่อนไว้ภายใต้หน้ากากค่อยๆ ฉายแววตระหนกคล้ายกับจะรู้ดีแก่ใจ

เขาเองก็รู้...

รู้ดีว่า 'สีเทา^, ไม่อาจปกปิดความลับที่มีได้หมดจด

ความลับที่จะต้องเตรียมใจรับเอาไว้ด้วยหัวใจทั้งหมดที่เขามี...

1

ความอดทนเป็นศูนย์!

"ตรงตามคุณสมบัติดี เสียก็แต่ว่า..."

นํ้าเสียงทอดยาวส่ออาการคิดหนัก เจ้าของเสียงคือเรย์ หนึ่งในหุ้นส่วนบริษัทวีนัสซึ่งเป็นสถานที่รวมเอาดาราชื่อดังแห่งยุคไว้ด้วยกัน ซึ่งขณะนี้มีจำนวนมากเกินกว่าครึ่งพื้นที่ในวงการบันเทิง

"เธอสวยเกินไป

ฉันมองสบตาคนพูดพร้อมกับทำหน้างอนิดหน่อย บรรยากาศในการสัมภาษณ์งานซึ่งเต็มไปด้วยแรงกดดันนี้เริ่มทำให้ฉันเกิดอาการมวนท้องตงิดๆ แฮะ

"ฉันเลือกเกิดมาไม่สวยไม่ได้นี่คะ"

"นั่นสินะ..." เธอทอดเสียงพลางทำหน้าครุ่นคิดอีกรอบก่อนจะพูดต่อ "เป็นเด็กทุนจาก Arcadia University เธอนี่น่าทึ่ง'จริงๆ ที่ทั้งฉลาดแล้วก็ยังสวยมากด้วย"

"ขอบคฺณที่ชมค่ะ"

ฉันอยากจะยกมือขึ้นมาขออนุญาตให้เธอเรียกแม่บ้านมารินน้ำเพิ่ม จริงๆ การพูดคุยในห้องส่วนตัวที่ได้รับเพียงแค่น้ำเปล่าแก้วเดียวมันทำให้ฉันชักจะคอแห้งหลังจากที่ดื่มน้ำแก้วนั่นหมดไปเมื่อสามสิบนาทีก่อน =_=;

"แล้วฉันจะมั่นใจได้ยังไงว่าเธอจะอดทนทำตามเงื่อนไขจนจบได้"

"ฉันมีความอดทนสูงค่ะ คุณให้ฉันทดลองทำงานดูก่อนก็ได้ อ้อ แต่ถ้าไล่ฉันออก คุณจะต้องจ่ายค่าแรงให้ตามจำนวนวันที่ฉันมาทำงานนะคะ"

"ค่าตัวเธอที่เรียกมานี่ไม่ใช่เล่นเลยนะ"

"ฉันรับรองผลงานตามราคาที่เสนอ อันนี้ก็คงแล้วแต่คุณว่าจะตัดสินใจยังไง"

"เธอคงจะรู้ใช่มั้ยว่าถ้าฉันตกลงรับเธอแล้ว ข้อมูลทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับคนของพวกเราจะต้องถูกปิดเป็นความลับ"

ฉันยิ้มรับก่อนจะต่อบทสนทนาสุดท้ายด้วยท่าทางมั่นใจเสียยิ่งกว่ามั่นใจ!

"แน่นอนค่ะ อะไรที่เป็นความลับ ฉันจะปกปิดมันไว้จนถึงที่สุดค่ะ"

ห้องรับรอง บริษัทวีนัส 3.56 P.M.

"ห้องนี้เหรอคะ 0_0"

"จ้ะ นั่งรออยู่ที่นี่ เดี๋ยวอีกสักพักจะมีคนมาพบ ยังไงพี่ขอตัวก่อนนะ"

เลขาฯ ของคุณเรย์บอกด้วยรอยยิ้มใจดีก่อนจะเดินหายไปอีกทาง เธอให้ฉันเข้ามานั่งรอในห้องพักที่ดูค่อนข้างเป็นส่วนตัวเกินกว่าที่จะรับแขกภายนอกทั่วไป ฉันนั่งลงบนโซฟาตัวเล็กสีขาวซึ่งอยู่ข้างๆ กับโซฟาตัวยาวเข้าชุดกัน สายตาของฉันหันมองรอบๆ ห้องซึ่งตกแต่งด้วยโทนสีขาวตัดดำด้วยท่าทางสนใจ

"สงสัยคงจ้างช่างตกแต่งภายในมาแพง ดูดีทุกมุมจริงๆ นะเนี่ย^,,

ฉันพึมพำพร้อมกับนึกถึงข่าวต่างๆ เกี่ยวกับบริษัทวีนัส...

'วีนัส^, ในความหมายคือดาวศุกร์ซึ่งส่องแสงสว่างที่สุดในมวลหมู่ดาวทั้งหมดบนฟากฟ้า ชื่อเรียกแบบไพเราะก็คือ 'ดาวประกายพรึก^, หรือ 'ดาวรุ่ง^, นับว่าเป็นการตั้งชื่อบริษัทได้สมความเป็นจริงที่ใครต่อใครต่างต้องยอมรับ เป็นที่รู้กันในสายตาคนทั่วไปว่าที่นี่เป็นคล้ายๆ กับศูนย์รวมคนดังแบบกระแสฮอต! ดังติดลมบน! อยู่ในช่วงขาขึ้น มีแฟนคลับรุมรักมากมาย! รับดูแลแต่เฉพาะดาราที่โดดเด่น รวมถึงขึ้นชื่อเรื่องการซื้อตัวดาราที่กำลังมีชื่อเสียงมาเข้าสังกัด เสริมภาพลักษณ์ให้วีนัสเป็นยิ่งกว่าสถานที่รวมดาวเด่นดาวดังกระแสร้อนแห่งวงการบันเทิงอย่างที่ไม่มีใครกล้าเทียบชั้น!

ส่วนฉันที่เป็นแค่เด็กทุนเรียนดีเข้าขั้นอัจฉริยะทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้...

เรื่องมันประจวบเหมาะตรงที่ฉันถูกนายหน้าคนหนึ่งซึ่งรู้จักกับคนในบริษัทวีนัสแนะนำมาโดยการหักเปอร์เซ็นต์หากว่าฉันได้รับงานนี้ การรับงานผ่านนายหน้าที่เป็นเหมือนคนกลางมีขั้นตอนการทดสอบมาหลายรอบ จนในที่สุดก็ถึงรอบสุดท้าย ผู้ผ่านการทดสอบจะได้เข้าพบคุณเรย์ เพื่อได้รับการสัมภาษณ์

เอาตรงๆ สั้นๆ ง่ายๆ เหตุผลที่ฉันมา ไม่ใช่เพราะคลั่งดารา แต่เพราะต้องการเงิน!

"เธอคือออร์แกนใช่มั้ย คนที่จะมาช่วยแบทเทิลของเรา"

พึ่บ!

ฉันนั่งตัวตรงทันทีเมื่อได้ยินเสียงทักทาย ร่างบางของหญิงสาววัยน่าจะประมาณสามสิบต้นๆ นั่งลงตรงโซฟาตัวยาว ใบหน้าซึ่งแต่งด้วยเครื่องสำอางดูโฉบเฉี่ยวจ้องมองฉันด้วยท่าทางประเมินในครั้งแรกที่เห็น

"ค่ะ ฉันชื่อออร์แกน"

ฉันตอบพร้อมกับนึกถึงชื่อของดาราที่ฉันจะต้องร่วมงานด้วย งานที่ฉันรู้ตั้งแต่แรกว่ามันคือการดูแลภาพลักษณ์เรื่องการเรียนของดารากระแสมาแรงคนนั้นที่ช่วงนี้มีข่าวขึ้นหน้าหนึ่งไม่เว้นแต่ละวัน

"สวยเกินมาตรฐานไปไกลเลยนะเนี่ย”

เอาอีกละ ทำไมทุกคนที่นี่จะต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องหน้าตาของฉันนักหนาเนี่ย แถมยังทำหน้าเหมือนระแวงฉันอีกอย่างนั้น เชื่อเขาเลย!

"คะ?"

แต่ถึงอยากจะบ่นอย่างที่ใจคิด คำพูดที่ออกมาก็ควรจะแกล้งโง่ อย่าอวดฉลาดเสียจะดีกว่า ฉันยังต้องการงานและเงินอยู่ ท่องไว้ อย่าทำตัวเด่น T_T

"ช่างเถอะ เอาเป็นว่าถ้าคุณเรย์ส่งมาก็คงจะขัดไม่ได้" เธอพูดตัดบทก่อนจะเข้าเรื่อง "ฉันชื่อพิม เป็นผู้จัดการส่วนตัวของแบทเทิล เธอคงรู้จักใช่มั้ยคนที่จะต้องไปดูแลน่ะ"

เธอถามยํ้าด้วยสีหน้าจริงจัง แต่คำถามนั้นทำให้ฉันต้องย้อนถามด้วยสีหน้างงๆ

"ค่ะ ฉันรู้จัก ก็เขาดังมาก แถมเรายังเรียนอยู่ที่เดียวกัน เอ่อ...ถึง แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยได้เข้าเรียนก็เถอะค่ะ แต่ทุกคนที่มหาวิทยาลัยก็กรี๊ดกร๊าดเขาเยอะอยู่ =_="

"คือฉันก็ไม่ได้อยากถามคำถามโง่ๆ แบบนั้นออกไปหรอกนะ แต่กลัวจะเป็นแบบรายก่อน เจอหนอนหนังสือขนานแท้ที่ไม่รู้จักเขา เจอกันวันแร ถึงกับร้องไห้ขอเผ่นแล้วเพราะรับไม่ได้ที่เจอฤทธิ์เดชพ่อคนดังรายนั้นน่ะ”

"แสดงว่ามีคนถูกไล่ไปหลายคนแล้วอย่างนั้นเหรอคะ =0=;"

ก็ไม่ได้อยากจะอึ้งหรอกนะ แต่มันรู้สึกหนักใจล่วงหน้ายังไงพิกล

"จะเรียกว่าถูกไล่ไปทั้งหมดก็คงได้มั้ง มีทั้งไล่ทางอ้อมแล้วก็ไล่กัน ตรงๆ” เธอร่ายยาวถึงวีรกรรมของคนในความดูแลก่อนจะปรายตามองฉันแล้วบอก "หวังว่าเธอจะทนได้มากกว่าคนอื่นๆ ที่ผ่านมานะ"

"จะพยายามค่ะ"

ปึง!

ฉันพยักหน้ารับยังไม่ทันจบคำดีก็มีเสียงเปิดประตูโครมเข้ามา พอหันไปมองก็เห็นว่าเป็นแบทเทิลตัวจริงยืนอยู่ ฉันกะพริบตาปริบๆ มองร่างสูงในชุดที่ราวกับว่าเพิ่งเสร็จจากการถ่ายแฟชั่นด้วยอาการตะลึงนิดหน่อย เขาตัวสูง รูปร่างดีไม่พอ รูปหน้ายังคมเข้มหล่อเหลาราวกับถูกปั้น ทั้งจมูกโด่งเป็นสันรวมถึงริมฝีปากรูปกระจับไล่ไปจนถึงดวงตาสีน้ำตาลเข้มเข้ากับเส้นผมสีน้ำตาลประกายแดงตัดเซ็ตทรงระต้นคอ ถ้าจะพูดแบบไม่โกหกคงต้องบอกว่าตัวจริงของเขาดูเท่ ออร่าแรงกว่าในจอราวๆ สิบเท่าได้

"ได้ข่าวว่ารับยัยเฉิ่มคนใหม่มาอีกหรือไง คุณเรย์คงจะยังไม่เข็ดสินะ ถึงได้ส่งมาอยู่ได้"

เสียงทุ้มของเขาที่พูดดังขึ้นมาแฝงด้วยความขุ่นเคือง บวกกับสีหน้าท่าทางด้วยยิ่งดูร้ายกาจเข้าไปใหญ่ มันทำให้ฉันเดาชะตากรรมของตัวเอง

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)