L Club One... บ้านรักอันตราย (ปกใหม่)

บทที่ 1

แรกเริ่มเดิมที...มันใช้วิธีโทรมาที่บริษัทบ่อยๆ

พอรมณีปฏิเสธการรับสาย นานวันเข้า...มันก็มาป้วนเปี้ยนที่ที่ทำงาน

คอยดักเธออยู่แถวโถงรับแขกด้านล่างของบริษัทแล้วใช้วิธีสอบถามหาเธอจากเพื่อนๆ พอมีคนบอกว่ารู้จัก มันจะฝากข้อความที่ทำลายชื่อเสียงเธอป่นปี้

“ฝากบอกมันด้วยว่าอย่าหน้าด้านนัก เป็นหนี้น่ะหัดเอามาใช้คืนเสียบ้าง ไม่ใช่หดหัวหลบอยู่แต่ในกระดอง พ่อแม่ไม่สั่งไม่สอนหรือไงว่ายืมของคนอื่นไปแล้วต้องใช้คืน”

นั่นเป็นคำด่าชนิดที่เรียกว่า ‘แค่เบาะๆ’ เพราะเวลาที่พวกรับจ้างทวงหนี้พวกนี้สามารถติดต่อกับเธอได้โดยตรง เมื่อนั้นจะมีคำชนิดที่เรียกแบบภาษาชาวบ้านว่า ‘ขุดบรรพบุรุษขึ้นมาด่า’ สาดใส่เธอจนหน้าชา

เพื่อนร่วมงานหลายคนรู้ว่ารมณีเป็นหนี้เนื่องจากเธอเคยกู้ยืมเงินไปทั่ว ทั้งจากบริษัทที่จดทะเบียนถูกต้องตามกฎหมาย ธนาคาร เงินสวัสดิการพนักงาน ไม่เว้นแม้แต่เจ้านายที่เป็นเจ้าของบริษัท ซึ่งรายนี้ใจดีมีเมตตาให้เธอยืมเงินตั้งสองล้านกว่าบาทไปรักษาพ่อที่ป่วยเป็นโรคไต ซึ่งภายหลังมีโรคแทรกซ้อนตามมาอีกมากมาย แต่แล้ว...เงินก็ไม่อาจยื้อชีวิตของพ่อให้อยู่กับเธอ

พ่อของรมณีจากไปเมื่อครึ่งปีก่อน ยังความเศร้าโศกเสียใจมหาศาลแก่แม่ที่เป็นคู่ชีวิต รมณีจึงให้แม่ไปอยู่กับเพื่อนสนิทของแม่ที่ต่างจังหวัดตามความประสงค์ของท่าน เนื่องจากท่านไม่สามารถทนอยู่ในบ้านหลังน้อยกลางเมืองอันเป็นที่ซึ่งร่วมกันทำมาหากินกับสามี เก็บเล็กผสมน้อยจนซื้อมันมาได้อีก

รมณีขายมันไปแล้วล่ะ...ขายความทรงจำในช่วงหนุ่มสาวและช่วงที่เธอมีชีวิตอย่างอบอุ่นร่วมกับพ่อและแม่มาตลอดยี่สิบสี่ปี แล้วไปเช่าทาวน์เฮ้าส์ในหมู่บ้านชานเมืองอยู่กับน้องชายสองคนก่อนจะนำเงินไปใช้หนี้ โดยเฉพาะหนี้ของเจ้านายที่เธอแสนจะซาบซึ้งในน้ำใจ แม้จะไม่หมดแต่มันทำให้เธอทำงานต่อได้โดยไม่กระดาก

ในส่วนของหนี้อื่นนี่สิ รมณียอมรับว่าเงินเดือนสองหมื่นกว่าบาทของเธอไม่สามารถไล่จ่ายดอกเบี้ยที่บานเอา...บานเอา...ได้ทัน

ในที่สุดมันก็ตามราวีเธอถึงที่ทำงาน ส่งผู้ชายชุดดำมาป้วนเปี้ยน พยายามทำให้เธอเสียชื่อ แม้เจ้านายกับเพื่อนร่วมงานหลายคนจะช่วยทั้งคอยปฏิเสธสายเข้าจากเจ้าหนี้ ทั้งคอยบอกให้เธอเข้าออกที่ทำงานตอนไหน ประตูไหน ทว่า...ในหมู่คนดีย่อมมีคนที่ไม่เคยหวังดีกับผู้อื่นปะปนอยู่ด้วย นอกเหนือจากเจ้านายสูงสุดที่ประเสริฐแล้ว เธอยังมีนายเหนือหัวตัวเล็กๆ หลายคนที่พร้อมจะแยกเขี้ยวใส่ลูกน้อง

ไม่ทำหน้ายักษ์ต่อหน้า ‘นายฝรั่ง’ ก็ว่ากันตอนลับหลัง

หัวหน้าแผนก เลขาฯ ท่าน กระทั่งคนที่คิดว่าเธอ ‘บริหารเงินไม่เป็น’ เรียกไปถามว่าจะเอาอย่างไรกับคนแปลกหน้าที่โทรหาเธอเช้า กลางวัน เย็น แถมยังมาป้วนเปี้ยนให้พนักงานคนอื่นใจเสีย

รมณีเคยตั้งใจมั่นว่าจะเข้มแข็ง เพราะเธอต้องเป็นหลักให้ครอบครัวที่ยังเหลือน้องชายเรียนมหาวิทยาลัยอีกคนหนึ่ง แต่หัวจิตหัวใจของคนแม้จะแกร่งแต่โดนน้ำร้อนๆ กร่อนทุกวัน ความเข้มแข็งของรมณีก็ร่ำๆ จะขาดลงทุกขณะ หากไม่ติดว่าต้องการทดแทนบุญคุณเจ้านายเธอคงจะ ‘เผ่น’ ไปแล้ว

“แล้วตอนที่ได้เงินจากนายฝรั่ง ทำไมแกไม่เอาไปใช้หนี้พวกเงินกู้นอกระบบหา ยัยนี”

นั่นเป็นคำถามที่เจอบ่อยที่สุดจนรมณีนึกอยากเอาคำตอบติดไว้บนกระดานข่าวหน้าแผนกเสียเลยว่า ‘ตอนนั้นพ่อฉันต้องผ่าตัดหัวใจด่วน กลัวเงินไม่พอ!’ คนที่ถามจะได้ไม่เซ้าซี้ถามซ้ำถามซาก แต่ก็นั่นล่ะ...ได้แต่คิด เพราะคนที่กล้าถามแบบนี้กับเธอย่อมต้องเป็นเพื่อนร่วมงานที่สนิทกันพอสมควร และพวกที่พูดจาไม่ค่อยเกรงใจชาวบ้านเหล่านี้คือคนที่ให้ความช่วยเหลือมากที่สุด

รมณีจึงต้องเก็บอารมณ์แล้วตอบเพื่อนด้วยน้ำเสียงที่บังคับให้ปกติทั้งที่ใจจริงอยากตะโกนใส่หน้าว่า ‘เลิกถามเสียที เบื่อ!’

“...พ่อต้องรักษาหลายอย่างน่ะน้ำแข็ง ฉันกลัวไม่พอ แล้วมันก็ไม่พอจริงๆ”

“เออๆ” คนพูดรับคำตามด้วยถอนใจเฮือก ก่อนจะชะโงกหน้าพ้นมุมตึกที่ยืนเบียดกันอยู่ออกไปดูต้นทาง

จากจุดที่รมณีกับเพื่อนยืนแอบ เมื่อมองข้ามทางเดินยาวแคบๆ ทอดผ่านหน้าลิฟต์สี่ตัวจะพบโถงหน้าของบริษัท มีเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ตั้งหันหลังให้เธอกับเพื่อน ถัดไปอีกทางขวามือจึงจะเป็นชุดรับแขกเล็กๆ ที่ซึ่งบัดนี้มีผู้แสดงเจตจำนงจะขอพบพนักงานบริษัทอย่างรมณีนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ถึงสามคน

สองคนเป็นชายฉกรรจ์รูปร่างสูงใหญ่ หน้าดุ ซึ่งรมณีกับเพื่อนเดาว่าคงเป็นพวกเจ้าหนี้นอกระบบ ส่วนอีกคนเป็นชายหนุ่มรูปร่างสะโอดสะอง สูง ใส่สูทสีเทาเข้ม สวมแว่นเข้ากับบุคลิก ที่รมณีกับเพื่อนเดาว่าน่าจะเป็นเจ้าหนี้มาจากบริษัทบัตรเครดิตที่สามารถนำไปรูดเงินสดมาใช้ก่อนล่วงหน้า

“แล้วเย็นนี้จะได้กลับบ้านไหมเนี่ย ห้าโมงครึ่งเข้าไปแล้ว ให้ยามไปดูแถวบันไดหนีไฟเหมือนเดิมดีไหม ถ้าพวกนั้นไม่อยู่ฉันจะไปวนรถมารับแกหลังบริษัท”

ถึงจะพูดมากไม่รักษาน้ำใจ หากคนที่ยอมลงมาชะเง้อหน้าแล้วเสนอทางหนีให้ยังนับเป็นคนที่ใช้ได้มากกว่า

“ขอบใจมากนะ”

“เออ แค่ให้อาศัยรถออกจากบริษัทจะอะไรนักหนา รออยู่นี่นะ ฉันจะไปขอให้ยามไปดูตรงบันไดหนีไฟให้ว่าปลอดภัยหรือเปล่า”

เพื่อนของรมณีออกจากที่ซ่อนตัว เดินผ่านทางเดินหน้าลิฟต์สี่ตัวไปยังห้องโถงแล้วตรงเข้าไปกระซิบบางอย่างกับพนักงานรักษาความปลอดภัยหนึ่งในสองคนหน้าประตูกระจก ก่อนจะเดินออกจากบริษัทเลยโดยมีสายตาของชายทั้งสามคนบนชุดโซฟาเล็กหรูมองตามอย่างสนใจใคร่รู้ ครั้นเห็นว่าไม่เกี่ยวกับเขาหรือลูกหนี้อย่างเธอ พวกเขาค่อยก้มลงอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ

ครู่เดียว...พนักงานรักษาความปลอดภัยประจำบริษัทอีกคนหนึ่งลงมาจากลิฟต์แล้วเดินมายังจุดที่รมณีซ่อนตัวอยู่เพื่อบอกว่า

“คุณนีหรือเปล่าครับ ผมได้รับวิทยุจากเพื่อนบอกให้ดูตรงบันไดหนีไฟหลังบริษัท ผมดูให้แล้วนะครับ ทางสะดวก”

รมณีเป่าปากโล่งอก...เพราะนึกว่าคืนนี้ต้องค้างที่บริษัทเสียแล้ว

“ขอบคุณมากนะคะ”

“ไม่เป็นไรครับ ช่วยๆ กัน”

พนักงานรักษาความปลอดภัยวัยกลางคนยิ้มแล้วหันไปกดรีโมตเปิดประตูบันไดหนีไฟใกล้มุมตึก เขาพาเธอผ่านประตูแล้วอธิบายเรื่องบันไดหนีไฟฆ่าเวลาขณะพาเดินอยู่บนทางเดินทึบ กว้าง มีไฟสว่าง

“ปกติเขาจะล็อกประตูไว้น่ะครับ จะได้ไม่มีใครแปลกปลอมย่องเข้ามาใช้เป็นทางลับผ่านเข้ามาในบริษัท พอเกิดเรื่องอะไรขึ้นในตัวอาคารล็อกจะปลดอัตโนมัติก่อนไฟจะดับ แล้วก็...ถึงจะบอกว่าเปิดออกหลังบริษัทแต่จริงๆ แล้วออกด้านข้างมากกว่า ทางเดินนี่เดี๋ยวจะมีทางแยกสามารถออกได้ทั้งสองทาง ซ้ายกับขวา ส่วนหลังบริษัทจริงๆ มันเป็นประตูโล่งต่อกับลานจอดรถด้านหลัง ถ้ามีคนรอด้วยเราก็ออกหลังบริษัทไม่ได้ ออกตรงประตูหนีไฟนี่ล่ะปลอดภัยที่สุด”

“ค่ะ...” รมณีรับคำอย่างซาบซึ้ง นี่สินะความเอื้ออาทรของคนในระดับเดียวกัน

พอพ้นประตูหนีไฟออกมายังด้านข้างของบริษัท รมณีไหว้คุณยามที่อายุเกือบเท่าพ่อของเธอเมื่อครึ่งปีก่อนอย่างจริงใจ “ขอบคุณคุณลุงมากนะคะ”

“เรื่องเล็กครับ ลำบากเพราะพ่อแม่ ตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้หรอกครับ เชื่อลุงเถอะ อ้าว นั่นไง เพื่อนคุณมาแล้ว”

รถยนต์สีขาวติดสติ๊กเกอร์คิดตตี้สีชมพูสดตรงกระจกมองข้างทั้งสองด้านและคาดแถบดอกไม้สีชมพูตรงส่วนล่างของประตู เลี้ยวออกมาจากลานจอดด้านหลังแล้วตรงเข้ามาเทียบทางปูนลาดลงถนนหน้าประตูหนีไฟ

รมณีรีบกระโดดขึ้นรถเพื่อน...รู้สึกโล่งเหมือนสลัดก้อนหินหนักสามสิบกิโลที่แบกอยู่บนหลังได้เสียที ทว่า...ขณะที่เพื่อนขับรถพาเธอมาจนใกล้จะถึงทางเลี้ยวออกจากด้านข้างอาคารบริษัทสูงสิบชั้น รถยนต์แบบออฟโรดสีดำล้อสูงคันหนึ่งซึ่งจอดนิ่งอยู่ในที่จอดริมกำแพงรั้วก็ถอยพรืดออกมาดักหน้ารถของเพื่อนเธอ เจ้าของรถสะดุ้งเฮือก กระทืบห้ามล้อเบรกจนตัวโก่ง ล้อรถใหม่เอี่ยมเกาะผิวถนนจนเกิดเสียงแหลมเอี๊ยด หน้ารถสีขาวลายคิตตี้หยุดห่างรถยนต์สีดำไปเพียงนิ้วเดียว!

เพื่อนของรมณีสะบัดเสียงอย่างหัวเสีย พรวดพราดเปิดประตูรถลงไปดูในขณะที่รถคู่กรณียังจอดขวางทางนิ่งไม่ขยับเขยื้อน

“นี่คู้ณ! ขับรถอะไรอย่างนี้เนี่ย!”

พอเจ้าของรถสีขาวลายคิตตี้ตะโกน คนในรถสีดำก็เปิดประตูลงมาสามคน...แต่ท่าทางไม่ได้ตั้งใจจะคุยหรือขอโทษ

พวกเขาเป็นชายฉกรรจ์สวมเสื้อยืดกางเกงยีนแต่ทับด้วยแจ็กเก็ตหนังสีดำสนิท หนึ่งในสามคือคนที่นั่งอยู่ในโถงรับแขกเมื่อครู่ ตอนนี้มาปรากฏตัวที่นี่และจ้องมาที่เธอซึ่งยังนั่งตัวแข็งทื่ออยู่ในรถ ก่อนจะย่างสามขุมเข้ามาหาช้าๆ เพื่อเปิดประตูโดยไม่สนเจ้าของรถที่ยืนตกใจอยู่อีกฟากหนึ่ง

“เรามีเรื่องต้องคุยกันหน่อยนะคุณรมณี เรื่องเงินที่คุณกู้นายผมมา” พวกมันก้มลงมาถลึงตาพูดกับเธอ ก่อนที่หนึ่งในชายฉกรรจ์สามคนจะคว้าข้อมือเธอแล้วกระชากเข้าหาตัว ส่งผลให้รมณีซึ่งเป็นผู้หญิงตัวเล็กแบบบางสูงแค่หนึ่งร้อยหกสิบเซนติเมตรปลิวหวือติดมือหลุดออกนอกตัวถังรถ

เพื่อนของรมณีร้อง ‘ว้าย’ ออกมาคำหนึ่ง แต่ก็ทำได้แค่เพียงยกมือปิดปาก เบิกตาโต กลัวจนไม่กล้าขยับตัว ปล่อยให้พวกมันลากเธอไปที่รถยนต์คันใหญ่

รมณีดิ้นเท่าที่แรงน้อยของผู้หญิงจะทำได้ ซ้ำยังตะโกนให้คนช่วยเสียงหลง แต่หัวเลี้ยวนี่อยู่ห่างจากทั้งบันไดหนีไฟและประตูหน้าพอสมควร แถมเวลานี้ยังเกือบหกโมง คนกลับกันเกือบหมดบริษัทแล้วด้วย ต่อให้ยามที่ประจำอยู่ตามจุดต่างๆ ได้ยิน กว่าจะวิ่งมาถึงรถออฟโรดสีดำติดฟิล์มดำสนิทคันนี้คง ‘อุ้ม’ เธอไปถึงไหนๆ

“อย่านะ ปล่อยฉัน พวกคุณทำอย่างนี้ไม่ได้นะ!”

“แค่ไปคุยกัน ไม่ได้จะฆ่าหรอกน่ะ ขึ้นไป!”

“ม่าย!” รมณีทั้งดินทั้งเอาเท้ายันกรอบประตูรถคันโตไว้ แต่มีหรือที่เธอจะสู้แรงผู้ชายสามคนได้ พริบตาเดียวร่างเล็กๆ ของเธอก็ปลิวหวือขึ้นไปกองอยู่บนเบาะรถในลักษณะศีรษะพุ่งชนตัวถังรถอีกฝั่งหนึ่ง...แรงพอสมควร และแค่เธอพลิกตัวจะลุกขึ้น พวกนั้นก็กระโดดขึ้นรถ ปิดประตูแล้วเลี้ยวออกจากจุดที่จอดอยู่

รวดเร็วจนเรียกว่าอึดใจเดียวยังช้าไป!
“ไม่นะ พวกคุณจะทำอย่างนี้กับฉันไม่ได้!” รมณีโวยวาย แต่โดนหนึ่งในชายฉกรรจ์ตวาดให้หุบปาก

“เงียบ! บอกแล้วไงว่านายผมมีเรื่องจะคุยด้วย ไม่ได้จะทำอะไรอย่างที่คุณคิดหรอก!”

“ฉันไม่เชื่อหรอก ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย!”

“แหกปากเหรอ บอกให้คุยไม่คุยทำเป็นหลบเงียบ ทีอย่างนี้แหกปาก มานี่!”

ผมยาวประบ่าของรมณีโดนกระชากอย่างแรงจนคอเธอเหมือนจะหลุด และก่อนที่เธอจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แก้มขาวๆ ที่หมู่นี้ซีดลงก็โดนบางอย่างพุ่งเข้ากระทบดังฉาด

รมณีเห็นดาววูบวาบ... ตอนแรกแก้มชา แต่ต่อมาเจ็บแปลบปลาบ

พวกมัน..พวกมันตบเธอ!

“โอ๊ย...” หญิงสาวทำได้เพียงแค่ครางแล้วยกมือกุมแก้ม มองอะไรไม่ค่อยเห็นเพราะมีแต่แสงแวบวาบเหมือนแสงแฟลชยิงถี่ๆ ใส่ดวงตาโดยตรง ฤทธิ์ของพวกมันทำเอาเธอมึนไปหมด ครั้นแต่จะทรงตัวยังแทบจะทำไม่ได้

“ต้องให้ออกแรงถึงจะเงียบ...” คนลงมือบ่นเบาๆ อย่างหงุดหงิด แต่แล้วพอมันละสายตาจากร่างเล็กค่อนข้างผอมเพรียวหันกลับไปดูหน้ารถในจุดที่จะออกประตูใหญ่หน้าบริษัท มีรถยนต์...เก๋งสีบรอนซ์เงินคันใหญ่คันหนึ่งพุ่งเข้ามาขวางหน้า ทำให้ออฟโรดสีดำตกที่นั่งเดียวกันกับที่เพื่อนของรมณีประสบเมื่อครู่คือเหยียบเบรกจนตัวโก่ง แต่ที่ต่างกัน

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)