เมรีในร้านหนังสือ (อุรุดา โควินท์)

เธอ กาง หนังสือ คว่ำ ลง บน ตัก พัก สายตา ด้วย การ มอง ไกล ผ่าน ผนัง

กระจก บาน ใหญ่ เธอ เห็น ท้องฟ้า ใส สะอาด ไร้ เมฆ ไม่ เห็น ดวง อาทิตย์ แต่ ไม่

ไร้ แสง ตะวัน สิ่ง ปลูก สร้างเมื่อ มอง จาก ที่ สูง ก็ ดูเหมือน หมู่ บ้าน ตุ๊กตา มี พื้นที่

สี เขียว ประดับ ประปราย

หมู่ บ้าน ตุ๊กตา แห่ง มหานคร เธอ คิด ประโยค นี้ ขึ้น มา และ คิด ต่อว่า มัน

เหมาะ จะ เป็น ชื่อ เรื่อง แต่ง อาจ เป็น วรรณกรรม เยาวชน แบบ เสียดสี หรือ เป็น

เรื่อง ตลก ร้าย ไม่ รู้ สิ เธอ เป็น นัก อ่าน เป็น แม่ ค้าขาย หนังสือ เธอ ไม่ ใช่ นัก-

เขียน

แต่ เธอ สามารถ นั่ง อยู่ บน ตึก สูง และ จินตนาการ ตัวเอง เป็น ยักษ์ ฐานราก

ตึก คือ ขา ของ เธอ ดาดฟ้า คือ ผม เอ…แล้ว มือ ล่ะ

“เหม่อ อีก แล้ว ระกา…ชอบ มั้ย เล่ม นี้” มรกต ถาม เขา นั่ง ที่ โต๊ะ ทำ งาน

มอง มายัง เธอ อย่าง อ่อนโยน

เธอ พยัก หน้า คิด - โต๊ะ ตัว นี้ ใหญ่ จน น่า กลัว

ระกา เคย บอก มรกต แต่ เขา ว่า มัน น่า เกรงขาม ต่างหาก เขา สั่ง ทำเป็น

พิเศษ จาก ร้าน เฟอร์นิเจอร์

ไม้ สัก ทอง เชียว นะ ระกา ไม่ เห็น มัน เท่ หรอก หรือ มรกต ถาม

มัน ใหญ่ คับ ห้อง เลย ระกา ว่า

โต๊ะ ทำ งาน ตัว ใหญ่ ทำให้ พุ่ม รู้สึก สำคัญ เขา อธิบาย

เธอ ยิ้ม เถียง ใน ใจ - ไม่ เห็น เกี่ยว กัน และ จริงๆ แล้ว เรา เป็น แค่ คน คน

หนึ่ง ก็ พอ ไม่ เห็น ต้อง สำคัญ เลย

“รัก อ่าน ถึง ไหน แล้ว” มรกต ถาม

เธอ หยิบ หนังสือ ขึ้น มา “เปเรย์ รา เลย นึกถึง คำ พูด ประโยค หนึ่ง ซึ่ง ลุง เขา

เคย เอ่ย ให้ ฟัง บ่อยๆ ลุง เป็น นัก เขียน ผู้ ล้มเหลว เปเรย์ รา กล่าว ประโยค นั้น ออก

มา ว่า ปรัชญา ดูเหมือน จะ เกี่ยวข้อง กับ ความ จริง เท่านั้น ทว่า อาจ บอก แต่ เรื่อง

เพ้อ ฝัน ส่วน วรรณกรรม ดูเหมือน จะ เกี่ยวข้อง กับ เรื่อง เพ้อ ฝัน ทว่า อาจ บอก

ความ จริง”

ระกา อ่าน ส่วน ที่ เธอ ชอบ ให้ มรกต ฟัง

มรกต อมยิ้ม รัว แป้น พิมพ์ แมคบุ๊ก “ดู ท่า จะ หลง เสน่ห์ ตา บุ ค คีเข้า แล้ว”

ไม่ ต้อง สงสัย เลย ระกา ติดใจ อัน โต นี โอ ตา บุ คคี ตั้งแต่ เล่ม แรก ที่ อ่าน

เป็น เพราะ สำนวน แปล ที่ ลื่น ไหล ด้วย ไม่ มาก ไป ไม่ น้อย เกิน เธอ นึก ขอบคุณ

นัก แปล เพราะ ไม่ อย่าง นั้น เธอ ก็ ไม่ มี วัน รู้จัก ตา บุ คคี เธอ จะ รู้จัก ได้ อย่างไร

ใน เมื่อ อ่าน ภาษา อิตาลี ไม่ ออก ภาษา อังกฤษ ก็ แค่ พอ สื่อสาร ได้

แต่ หนังสือ ภาษา ไทย เท่า ที่ มี อยู่ ก็ มากมาย จน เธอ อยาก มี อีก สอง ตา

อีก หนึ่ง สมอง อีก หนึ่ง หัวใจ จะ ได้ อ่าน หนังสือ สอง เล่ม พร้อม กัน คง ดี ไม่

น้อย ถ้า ให้ หนังสือ สอง เล่ม คุย กันเอง

“ตกลง ว่า ชอบ เล่ม นี้”

เธอ พยัก หน้า

ระกา พูด น้อย ไม่ ใช่ เพราะ เธอ ไม่ รู้ จะ พูด อะไร แต่ ถ้อยคำ อยู่ ใน ตัว เธอ

มาก ไป เธอ มัก เรียบเรียง ไม่ ทัน โดย เฉพาะ เวลา อยู่ กับ มรกต

มรกต ถาม ซ้ำ “แน่ นะ ทำไม อ่าน ช้า จัง”

เธอ อ่าน หนังสือ ช้า เสมอ มรกต ไม่ เคย สังเกต เอง เธอ ละ เลีย ด ตัวหนังสือ

เคี้ยว อย่าง ละเอียด จึง ค่อย กลืน….ไม่ มี เหตุผล ที่ เธอ ต้อง รีบ

ระกา มี เวลา อ่าน หนังสือ ทั้ง ชีวิต เธอ เชื่อ เช่น นั้น ด้วย ความ เชื่อ นี้ เธอ

จึง เปิด ร้าน ขาย หนังสือ เป็น อาชีพ ที่ เธอ สามารถ ทำ พร้อมๆ กับ การ อ่าน เธอ

เลือก เอง เก็บ เงิน ลงทุน ด้วย ตัวเอง และ ดูแล มัน เอง เธอ รู้ ว่า ไม่ มี ใคร เห็น

ด้วย แม้แต่ มรกต

“ชอบ ค่ะ” เธอ พูด

“ไป กิน ข้าว ข้าง นอก กัน มั้ย”

เธอ ส่าย หัว “ทำ อะไร ง่ายๆ กินที่ บ้าน ก็ได้”

“รัก เป็น อย่าง นี้ ทั้ง ปี แอบ น้อยใจ ว่า พุ่ม ไม่ พา ไป ไหน ต่อ ไหน หรือ เปล่า

มา หา พุ่ม ที ไร ก็ อยู่ แต่ ใน ห้อง อ่าน หนังสือ”

“ไม่ น้อยใจ ค่ะ ระกา ยืนยัน”

มรกต หัวเราะ “เช่น เดียว กับ เปเรย์ รา”

“ค่ะ” เธอ ยิ้ม ทอด สายตา ลง ไป ยัง หมู่ บ้าน ตุ๊กตา

หนังสือ เล่ม นี้ แปล เป็น ภาษา ไทย ใน ชื่อ ‘คำ ยืนยัน ของ เปเรย์ รา’ ระกา

เพิ่ง อ่าน ไป ไม่ ถึง ครึ่ง เล่ม แต่ ทุก บท ต้อง มี ประโยค เปเรย์ รา ยืนยัน นิยาย เล่า

เรื่อง ผ่าน คำ สารภาพ ของ เปเรย์ รา เป็น ความ จงใจ ของ นัก เขียน ที่ ตอก ย้ำ ประโยค

นี้ ซ้ำๆ เพื่อ อะไร สัก อย่าง ที่ เธอ คง รู้ เมื่อ อ่าน จบ

เปเรย์ รา ยืนยัน เพื่อ อะไร?

บางที เธอ อาจ ไม่ รู้ ก็ได้ หนังสือ หลาย เล่ม ไม่ ให้ คำ ตอบ แต่ หาก มัน ตั้ง

คำ ถาม ใหม่ แก่ เธอ นั่น ก็ ควร ค่า แก่ การ อ่าน

เธอ หลับตา และ เห็น เปเรย์ รา นัก หนังสือพิมพ์ ชรา พุง กลม ผู้ ชอบ

คุย กับ รูป ถ่าย ภรรยา ระกา รัก ตัวละคร นี้ เสีย แล้ว

“ไหน…บอก ให้ พุ่ม ชื่น ใจ หน่อย ถ้า ไม่ อ่าน หนังสือ ไม่ คิด เรื่อง หนังสือ

รัก คิดถึง อะไร”

ระกา หยุด คิด ชั่ว อึดใจ

เธอ รู้สึก ผิด เธอ คิดถึง เม รี คิดถึง มาก แต่ เธอ ไม่ กล้า บอก มรกต

ระกา ยิ้ม หวาน รอย ยิ้ม ไร้ จริต มารยา ไม่ ว่า จะ อมยิ้ม ผลิ ยิ้ม หรือ ยิ้ม

กว้าง สุด ริม ฝีปาก รอย ยิ้ม เป็น เครื่องประดับ ที่ เปล่ง ประกาย บน ใบหน้า เธอ

ใบหน้า ซึ่ง ปราศจาก การ ปรุง แต่ง

เธอ ดู ไม่ เปลี่ยน ไป จาก วัน แรก ที่ มรกต พบ ไว้ ผม ทรง เดิม ผม หน้าม้า

ยาว ตรง สี ดำ ตาม ธรรมชาติ เธอ ยัง แต่งตัว แบบ เดิม กางเกง ยีนส์ ขา ม้า กับ

เสื้อ เชิ้ต หรือ เสื้อ ยืด เปลี่ยน ก็ แต่ รองเท้า ตาม สถาน การ ณ์หรือ อารมณ์ ของ เธอ

ยาก ที่ เขา จะ คาด เดา เธอ มี รองเท้า หลากหลาย แต่ ใช้ เสื้อ ผ้า แบบ เดิม ดู โดย

รวม ก็ เหมือน เธอ แต่งตัว เหมือน เดิม ทุก วัน เขา เคย แซว เธอ เล่นๆ ว่า จะ แต่งตัว

อย่าง นี้ ไป ตลอด ชีวิต หรือ

เธอ ตอบ ด้วย รอย ยิ้ม - ทั้ง น่า เอ็นดู และ น่า ฉงน

มรกต รัก ระกา เพราะ เธอ เป็น เช่น นี้ ดู เรียบๆ ไม่ สะดุดตา เมื่อ แรก เห็น

แต่ เธอ แตก ต่าง จาก ผู้หญิง ทุกๆ คน ที่ เขา รู้จัก

เธอ มี รอย ยิ้ม ที่ น่า หลงใหล รอย ยิ้ม ซึ่ง กาล เวลา ไม่ อาจ พราก ไป จาก เธอ

ดู เผินๆ ระกา เหมือน ลูก กวาง น้อย กำลัง เล็ม หญ้า ใน ทุ่ง กว้าง

ภาย ใต้ ความ เงียบ งัน มรกต รู้ ว่า เธอ ซ่อน ความ แกร่ง ความ เด็ดเดี่ยว

และ ความ ดื้อ รั้น ไว้

ณ ที่ ซึ่ง ไม่ มี ใคร หยิบ ฉวย ไป จาก เธอ ได้

“แม่ สรวง โทร. มา เมื่อกี้ ตอน ที่รัก เข้า ห้องน้ำ พุ่ม ลืม” มรกต บอก

ต้อง เกี่ยว กับ เม รี แน่ๆ ระกา รีบ หยิบ โทรศัพท์

ขณะ รอ แม่ รับ สาย มรกต พูด แทรก “รัก มา อยู่ กับ พุ่ม คราว นี้ แม่ โทร.

มา บ่อย นะ”

แม่ กับ ระกา ไม่ค่อย คุย กัน นัก ยิ่ง เป็น โทรศัพท์ แม่สาย สรวง ยิ่ง ไม่ค่อย

คุย แต่ คราว นี้ แม่ โทรศัพท์ มา เกือบ ทุก วัน

“เป็น ลูก รัก แทน ขาล แล้ว เห รอ” มรกต แซว

แม่ รับ สาย เสียง เข้ม “ทำไม ไม่ รับ โทรศัพท์”

ระกา จ้อง ตา มรกต ใช้ นิ้ว ชี้ แตะ ริม ฝีปาก แล้ว ออก ไป ที่ ระเบียง

“เมื่อกี้ รัก อยู่ ใน ห้องน้ำ ค่ะ”

แม่ ถอน หายใจ หนักหน่วง “เม รี น่ะ สิ ไป ยุ่มย่าม ที่ บ้าน โน้น มัน ชอบ

เด็กๆ น่ะ”

“ดี ค่ะ เด็กๆ จะ ได้ มี เพื่อน เล่น”

“ดี กะ ผี สิ แม่ เด็ก เขา ชอบ หมา ที่ไหน ล่ะ”

บ้าน โน้น ที่ แม่สาย สรวง พูด ถึง คือ บ้าน ขาล - น้อง ชาย ของ ระกา และ

แม่ เด็ก ก็ คือ กิ่ง พิกุล ภรรยา ของ ขาล

“เม รี ไม่ ได้ วุ่นวาย ใช่ มั้ย คะ”

“มัน ก็ เดิน ป้วน เ ปี้ ยน ประสา หมา จะ ทำ ยัง ไง ได้ หมา ไม่ รู้ บ้าน ใคร เป็น

บ้าน ใคร มัน ก็ เดิน ไป ทั่ว นั่น ละ”

“คง ไม่ เป็นไร มั้ง คะ แม่”

มรกต รัก ระกา เพราะ เธอ เป็น เช่น นี้ ดู เรียบๆ ไม่ สะดุดตา เมื่อ แรก เห็น

แต่ เธอ แตก ต่าง จาก ผู้หญิง ทุกๆ คน ที่ เขา รู้จัก

เธอ มี รอย ยิ้ม ที่ น่า หลงใหล รอย ยิ้ม ซึ่ง กาล เวลา ไม่ อาจ พราก ไป จาก เธอ

ดู เผินๆ ระกา เหมือน ลูก กวาง น้อย กำลัง เล็ม หญ้า ใน ทุ่ง กว้าง

ภาย ใต้ ความ เงียบ งัน มรกต รู้ ว่า เธอ ซ่อน ความ แกร่ง ความ เด็ดเดี่ยว

และ ความ ดื้อ รั้น ไว้

ณ ที่ ซึ่ง ไม่ มี ใคร หยิบ ฉวย ไป จาก เธอ ได้

“แม่ สรวง โทร. มา เมื่อกี้ ตอน ที่รัก เข้า ห้องน้ำ พุ่ม ลืม” มรกต บอก

ต้อง เกี่ยว กับ เม รี แน่ๆ ระกา รีบ หยิบ โทรศัพท์

ขณะ รอ แม่ รับ สาย มรกต พูด แทรก “รัก มา อยู่ กับ พุ่ม คราว นี้ แม่ โทร.

มา บ่อย นะ”

แม่ กับ ระกา ไม่ค่อย คุย กัน นัก ยิ่ง เป็น โทรศัพท์ แม่สาย สรวง ยิ่ง ไม่ค่อย

คุย แต่ คราว นี้ แม่ โทรศัพท์ มา เกือบ ทุก วัน

“เป็น ลูก รัก แทน ขาล แล้ว เห รอ” มรกต แซว

แม่ รับ สาย เสียง เข้ม “ทำไม ไม่ รับ โทรศัพท์”

ระกา จ้อง ตา มรกต ใช้ นิ้ว ชี้ แตะ ริม ฝีปาก แล้ว ออก ไป ที่ ระเบียง

“เมื่อกี้ รัก อยู่ ใน ห้องน้ำ ค่ะ”

แม่ ถอน หายใจ หนักหน่วง “เม รี น่ะ สิ ไป ยุ่มย่าม ที่ บ้าน โน้น มัน ชอบ

เด็กๆ น่ะ”

“ดี ค่ะ เด็กๆ จะ ได้ มี เพื่อน เล่น”

“ดี กะ ผี สิ แม่ เด็ก เขา ชอบ หมา ที่ไหน ล่ะ”

บ้าน โน้น ที่ แม่สาย สรวง พูด ถึง คือ บ้าน ขาล - น้อง ชาย ของ ระกา และ

แม่ เด็ก ก็ คือ กิ่ง พิกุล ภรรยา ของ ขาล

“เม รี ไม่ ได้ วุ่นวาย ใช่ มั้ย คะ”

“มัน ก็ เดิน ป้วน เ ปี้ ยน ประสา หมา จะ ทำ ยัง ไง ได้ หมา ไม่ รู้ บ้าน ใคร เป็น

บ้าน ใคร มัน ก็ เดิน ไป ทั่ว นั่น ละ”

“คง ไม่ เป็นไร มั้ง คะ แม่”

“ถ้า ไม่ เป็นไร แล้ว ฉัน จะ โทร. มา ทำไม ยาย กิ่ง ว่า ลูกเธอ แพ้ ขน หมา

แล้ว หมา เรา ก็ ขน เยอะ ด้วย”

เห็น ระกา เงียบ ไป แม่สาย สรวง ถาม “จะ เอา ยัง ไง”

“ขาล ล่ะ คะ”

“ลอง ยาย กิ่ง เสียงแข็ง ขาล มัน ก็ เป็น เสือ หมด ลาย”

“ให้ เม รี อยู่ แต่ ใน บ้าน เรา ก็ได้ ค่ะ”

“แล้ว เวลา ฉัน ไม่ อยู่ ล่ะ เผื่อ มัน จะ ฉี่ มัน ปวด ท้อง ฉัน ก็ ต้อง ปล่อย มัน

ออก มา แล้ว ฉัน ต้อง เดิน ตาม มัน ตลอด เลย เรอะ จูง ก็ ไม่ ได้ เดี๋ยว มัน ดึง ล้ม”

เพื่อ ลูกชาย จะ ได้ อยู่ ใกล้ ตา นาง จึง ซื้อ ที่ดิน ผืน ติด กัน ให้ เดิมที ที่ ผืน นั้น

มี แต่ หญ้า รก ต้น มะขาม และ บ้าน ไม้ เก่า โทรม สิ่ง แรก ที่ นาง ทำ คือ ทุบ รั้ว บ้าน

ด้าน ที่ ติด กัน ทิ้ง นาง ไม่ ต้องการ ให้ มี อะไร มา กั้น กลาง ระหว่าง บ้าน ของ นาง กับ

ลูกชาย

“ต้อง ลอง คุย กับ กิ่ง พิกุล ค่ะ ไม่ น่า จะ มี ปัญหา” ระกา ว่า

“ที่ ฉัน โทร. มา เพราะ ปัญหา มัน เกิด นะ เธอ ไม่ ต้องการ ให้ เม รี ไป บ้าน

เธอ ต่อ ให้ ไม่ เข้า บ้าน เธอ ก็ ไม่ ชอบ”

“บ้าน และ ที่ดิน ซึ่ง แม่ เป็น คน ซื้อ ให้ น่ะ หรือ คะ”

แม่สาย สรวง อึ้ง ใช้ เงิน ของ นาง ซื้อ ก็ จริง แต่ นาง ให้ ลูกชาย ไป แล้ว ก็

ต้อง เป็น ของ ลูกชาย

“ไม่ รู้ ละ ฉัน จะ ล่าม มัน ไม่ อย่าง นั้น ก็ ไม่ ต้อง ไป ไหน กัน พอดี”

“ถ้า แม่ จะ ทำ อย่าง นั้น กับ เม รี รัก ว่า เรา อย่า เลี้ยง มัน ดี กว่า ค่ะ คืน เจ้า -

ของ เดิม ไป”

ระกา รู้ ว่า แม่ รัก เม รี ไม่ น้อย กว่า เธอ

“ระกา” แม่ ขาน ชื่อ หนักแน่น ทั้งนี้ ก็ เพราะ ต้องการ ให้ เธอ ยอม รับ

ถ้อยคำ ต่อ มา “ฉัน เลี้ยง เม รี เพราะ แก รัก มัน นะ”

ไม่ จริง เลย คน ที่ ตัดสินใจ เลี้ยง เม รี คือ แม่ บ้าน หลัง นี้ เป็น บ้าน ของ แม่

เธอ ไม่ เคย มี สิทธิ์ ตัดสินใจ อยู่ แล้ว

“ถ้า จะ เลี้ยง เม รี แบบ ล่าม ก็ เอา ไป คืน เขา ดี กว่า รัก คง ไม่ ชอบ ถ้า มี คน

มา ล่าม รัก”

“ยุ่งยาก จริง อะไร นักหนา เ อ้า…ให้ มัน อยู่ ใน บ้าน ก่อน ก็ แล้วกัน แต่

จะ ทำ อย่าง นี้ ได้ ทุก วัน เห รอ แล้ว นี่ เมื่อ ไร แก จะ กลับ ร้าน น่ะ ปิด ไว้ นานๆ ไม่ ดี

นะ”

แม่สาย สรวง ไม่ เคย รู้ ว่า ระกา มี คน ช่วย ดูแล ร้าน เหมือน ที่ แม่ ไม่ รู้ - ทำไม

เธอ เลือก เปิด ร้าน หนังสือ เล็กๆ แทนที่จะ ทำ งาน มั่นคง หรือ เรียน ต่อ สูงๆ เช่น

เดียวกัน - แม่ ไม่ รู้ ว่า เธอ คิด อย่างไร ต่อ ชีวิต ต่อ อนาคต หรือ แม้กระทั่งต่อ

ตัว แม่ เอง

“ร้าน เปิด ทุก วัน ค่ะ” เธอ อยาก บอก - แม่ ไม่ ต้อง ห่วง แต่ เธอ รู้ แน่ แก่ ใจ

แม่ หา ได้ ห่วง แม่ ต้องการ ให้ เธอ กลับ ไป ดูแล เม รี

แม่เลี้ยง หมา มา หลาย ตัว แต่ เม รี ต่าง ออก ไป

“รัก จะ ลอง คิด เรื่อง เม รี ค่ะ” เธอ พูด ก่อน วาง หู

ระกา เดิน กลับ มา ใน ห้อง

“พุ่ม เพิ่ง เห็น รัก คุย กับ แม่ นาน ขนาด นี้”

ระกา หัวเราะ จริง อย่าง มรกต ว่า

“ถาม ว่า เมื่อ ไร จะ กลับ ด้วย”

มรกต ลุก ขึ้น ก้าว ไม่ กี่ ก้าว ก็ ถึง ตัว ระกา “เฮ้ย หิมะ จะ ตก หรือ เปล่า

แม่สาย สรวง คิดถึง ลูกสาว”

“ไม่ ใช่ อย่าง นั้น แน่”

“เพิ่ง มา ไม่ กี่ วัน เอง อาทิตย์ หน้า เรา จะ ไป อัมพวา กัน ไง”

เธอ ยิ้ม

“อย่า พูด เชียว นะ ว่า จะ กลับ เพราะ ตามใจ แม่ น่ะ”

ระกา บิด จมูก มรกต เล่น “รัก ไม่ เคย ตามใจ ใคร นอกจาก พุ่ม”

นั่น ไง เล่า มรกต อมยิ้ม เธอ หา ใช่ ลูก กวาง น้อย

“ตกลง กลับ ตาม กำหนด เดิม นะ พุ่ม อุตส่าห์ เคลีย ร์งาน ไว้ ให้”

“ถึง ว่า…นั่ง ติด หน้า จอ ทั้ง วัน”

“ก็ รัก อ่าน หนังสือ ทั้ง วัน”

ระกา หยิบ คำ ยืนยัน ของ เปเรย์ รา คราว นี้ เธอ ย้าย ตัวเอง ไป อ่าน ที่ โต๊ะ-

อาหาร การ นั่ง ตัว ตรง ทำให้ เธอ มี สมาธิ กับ หนังสือ มาก ขึ้น

แต่ เธอ ยัง ไม่ คลาย กังวล เรื่อง เม รี เธอ เปรย “แม่ อยาก ให้ รัก กลับ ไป

ดูแล หมา”

“มัน ตาย แล้ว นี่ น้ำตาล น่ะ”

“เม รี ค่ะ ไม่ ใช่ น้ำตาล”

“ไหน รัก ว่า แม่ จะ ไม่ เลี้ยง หมา แล้ว ไง”

แม่สาย สรวง ตั้งใจ อย่าง นั้น จริงๆ นาง ประกาศ หนักแน่น ตอน ที่ น้ำตาล

ป่วย หนัก ว่า น้ำตาล จะ เป็น หมา ตัว สุดท้าย ของ นาง

นาง ฝัง หมา มา นับ สิบ ตัว ชิน ชา กับ การ สูญเสีย นาง รู้ ว่า สามารถ ใช้ ชีวิต

ต่อ ไป ได้ นาง มี ลูก มี บ้าน มี หลาน แต่ หมา มี นาง เท่านั้น นาง คือ โลก ทั้ง

ใบ ของ สัตว์ เลี้ยง แสน ซื่อสัตย์

แม่สาย สรวง เกรง ว่า นาง จะ ตายโดย ไม่ มี ใคร ดูแล หมา คิด คำนวณ อย่าง

ถ้วนถี่ นาง อายุ มาก แล้ว เรี่ยวแรง ก็ อ่อน ล้า คง ดี กว่า ถ้า จะ จาก โลก นี้ ไป

โดย ไร้ กังวล

“สุดท้าย ก็ ต้อง เลี้ยง เป็น ชะตา กรรม” ระกา ว่า

“แม่เลี้ยง หมา มา เป็น โหล ไม่ เห็น มี คน ช่วย ดูแล”

“เม รี หนัก สาม สิบ สอง กิโล นะ พุ่ม”

“หา”

“มัน เป็น โ กล เด้น รี ทรีฟ เวอร์ ที่ ขน สวย และ หน้า หวาน ที่สุด เลย ละ”

“แม่เลี้ยง หมา ตัว โต ไม่ ได้ หรอก นะ ถ้า มัน ชน ล้ม จะ ทำ ยัง ไง”

“เม รี ไม่ ทำ อย่าง นั้น กับ แม่ มัน กระโดด กับ รัก เท่านั้น มัน รู้ ว่า ควรแสดง

ออก อย่างไร กับ ใคร”

ระกา ไม่ เคย พูด ถึง สัตว์ เลี้ยง ตัว ไหน ด้วย น้ำเสียง นี้ เธอ ไม่ เคย สนใจ หมา

ของ แม่ ระกา กับ แม่สาย สรวงอยู่ บ้าน เดียวกัน แบบ ต่าง คน ต่าง อยู่ ครั้ง แรก

ที่ มรกต ไป บ้าน เธอ เขา ก็ เห็น สาย สัมพันธ์ อัน เจือจาง จะ มี บ้าน หลัง ไหน ที่

สมาชิก ใน ครอบครัว ดู ห่างเหิน กัน อย่าง บ้าน ระกา

 

 

                (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)