Reunion Letters เสี่ยงลับดับไฟร้าย ก๊วนอันตรายคลายคดีแสบ

Sometimes, Reunion Is Not the Perfect Coincidence
But It's Revenge of Someone Else...

บางที... การรวมตัวเจอกันอีกครั้งก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
แต่มันอาจจะเป็นแผนการแก้แค้นของใครสักคนต่างหาก...

หมายเหตุ : สถานที่และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในหนังสือเล่มนี้ เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียน โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

บทนำ

Newark, New Jersey 2012

แท่ดๆๆ

แม้ว่าแดดในนวร์กจะจ้าแค่ไหน แต่ความหนาวของที่นี่ก็'ไม่มีทีท่า'ว่า จะลดละไปเลย! TOT

นี่ก็เกือบครึ่งชั่วโมงแล้วที่ฉันวิ่งมาจากซูเปอร์มาร์เก็ตโรซันที่อยู่แถวๆ ซานเมืองเพื่อจะไปซื้อพวกขนมและผลไม้ไปฝาก 'เอเดย์^, แฟนหนุ่มของ ฉัน (^A_^A) ที่ตอนนี้ถูกคุมตัวอยู่ที่สถานพินิจมาเกือบสองปีแล้ว...

อืม ฟังไม่ผิดหรอก สองปีก่อนเขามีคดีร้ายแรงนิดหน่อยน่ะ เขาแค่ ถูกใครบางคนป่นหัว และด้วยความที่ตอนนั้นเขาอายุแค่สิบห้าซึ่งเด็กมาก ความซื่อไร้เดียงสาที่ไม่เช้าใครออกใครก็เลยส่งผลให้เขาต้องไปอยู่ที่นั้น...

แต่สำหรับตอนนี้ทุกอย่างก็ดูเหมือนว่าจะลงตัวแล้วล่ะ ฉันเองก็ ตัดสินใจกลับมาคบกับเอเดย์อีกครั้งหลังจากที่เราห่างหายแล้วไม่ค่อยคุย กันไปพักใหญ่ ประจวบกับช่วงนั้นฉันเพิ่งเลิกกับ 'โรเบิร์ต คูล' แฟนที่อยู่ เทกซัสด้วยเหตุผลที่ว่ารักแท้แพ้ระยะทาง (น่าเศร้าซะไม่มี T^AT)

ฉันถูกแม่ของเอเดย์ทาบทามให้กลับมาช่วยดูแลหัวใจเขาระหว่างที่

 

อยู่ที่นั่น'ให้รื่นชื้นขึ้นเหมือนเก่า ซึ่งฉันเองก็รู้สึกแฮปปี้ ในทางกลับกันคือ เราแคร่กันมากขึ้น ฉันแคร์เขา เขาแคร่ฉัน แม้ว่าเอเดย์จะไม่ได้มีเวลาหรือ แม้กระทั่งโอกาสทำอะไรดีๆ ให้ฉันอย่างที่แฟนคนอื่นเขาทำให้กัน เซ่น พาไปเดินช็อปปิ้งหรือแม้กระทั่งชื่อป็อปคอร่นไปนั่งกินตอนดูหนัง... อันที่จริง ฉันเองก็ไม่ได้โปรดปรานอะไรแบบนั่นลักเท่าไหร่หรอก เอเดย์เองก็เซ่นกัน และด้วยเหตุผลนี้ล่ะมั้งที่ทำให้เราเข้ากันได้ "เข้าเยี่ยมนายเอเดย์ ลอสิแอนค่ะ"

"ขอบัตรผ่านด้วยจ้ะ"

"นีค่ะ"

ฉันยื่นบัตรที่ว่าให้กับเจ้าหน้าที่เฝ้าประตูของสถานพินิจ ก่อนจะ โค้งตัวเล็กน้อยเป็นเซิงขอบคุณเมื่อหล่อนเปิดประตูเหล็กให้ อันที่จริงก็ทำ ไปตามธรรมเนียมมารยาทอย่างนั่นแหละ ฉันมาที่นี่แทบทุกวันตลอดระยะ เวลาสองปีที่ผ่านมา เว้นแค่ช่วงสอบหรือเรียนหนัก หรือไม่ก็ตอนที่ต้องไป เข้าแคมป์ทัศนศึกษา โอ้...นี่ก็เหมือนจะเป็นสองปีที่ฉันคบกับเอเดย์ด้วย แล้วสินะ ไวเหมือนกันแฮะ

"กะแล้วเซียวว่าเธอต้องมา"

ฉันหันไปมองทางด้นเสียงที่ทักขึ้นระหว่างที่ฉันกำลังสอดส่ายสายตา มองไปทั่วสวนสาธารณะเพื่อหาว่านายตัวแสบเอเดย์อยู่ที่ไหน ทว่าเสียงที่ ทักทายฉันเมื่อลักครู่ไม่ใช่เอเดย์หรอก แต่กลับเป็นเพื่อนสนิทของเขาอย่าง โครเมอร์ที่ทักทายด้วยประโยคเดิมๆ อย่างเซ่นทุกวัน

ข้อดีของสถานพินิจแห่งนี้คือจะมีการแยกประเภทเด็กที่ถูกควบคุมตัว อย่างโครเมอร์นี่จะจัดอยู่พวกเดียวกับเอเดย์ คือเป็นเด็กที่ผ่านการพิจารณา ด้านสติและสมองแล้วว่ายังพออยู่ร่วมกับคนอื่นๆ ในสังคมได้ตามปกติ พวกเขาจึงเดินเพ่นพ่านได้ในขณะที่เด็กซึ่งยังไม่ผ่านการพิจารณาจะถูก จับแยกไปอีกโซนหนึ่ง ก็เพื่อรักษาความปลอดภัย อีกทั่งยังมีเจ้าหน้าที่หน้า โหดๆ ควบคุมดูแลทุกจุด มีพ่อแม่ เพื่อนๆ ญาติๆ เข้ามาเยี่ยมได้ในช่วง เวลาตั้งแต่แปดโมงเข้าถึงหกโมงเย็น โซนนี้ค่อนข้างน่าอยู่และสบายกว่า Q ^น^aai, โซนอื่น มีสวนสาธารณะให้เดินเล่น มีห้องลันทนาการ ฉันกับเอเดย์มัก

 

จะไปพูดคุยกันตรงข้างๆ โบสถ์เสมอ นั่นก็เพราะว่ามันเงียบและปราศจาก สายตาจากคนอื่นๆ ยังไงล่ะ "เอเดย์ล่ะโครม"

"นั่งรอเธออยู่ข้างโบสถ์นู่นแหละ เขาให้ฉันออกมารับเธอ"

"หืม...?"

ออกมารับ? รับทำไม

และดูเหมือนว่าความสงสัยจะล่องลอยอยู่ในหัวได้ไม่นาน ผู้ชาย ผมดำผิวสีแทนรูปร่างท้วมก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันแล้วยกมือขึ้นป้องปากเป็น การกระซิบ

"บอกหน่อยก็ได้ว่าเขามีบางอย่างจะเซอร์ไพรส์เธอน่ะ A_A"

ฉันเผลอคลี่ยิ้มออกมาด้วยความเขินอายทันที โครเมอร์ที่เดินน่าฉัน ไปยังโบสถ์จึงไม่เห็นหน้าของฉันตอนนี้ว่ามันแดงกาขนาดไหน เพราะปกติ เอเดย์จะเป็นคนไปรอฉันตอนสามโมงเย็นหลังเลิกเรียนอย่างเซ่นเวลานี้ นานๆ ทีเขาจะทำเซอร์ไพรสไห้ฉัน

ใจฉันเต้นตุบๆ ทันทีที่เห็นโบสถ์ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า วันอาทิตย์ ฉันจะมาที่นี่ตั้งแต่เข้าเพื่อที่เราจะได้เข้าไปสวดมนต์ด้วยกัน ฉันกำถุง ขนมกับผลไม่ในมือแน่นก่อนจะโผตัวเข้าไปพบกับ...

"แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูยู!"

กะแล้วเซียวนายตัวแสบ!

เสียงร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ดังกระหนา'ไปทั่วบริเวณ^,ทันทีที่ฉันเดิน เข้าไป พี่สาวแสนสวยของเอเดย์อย่างเรย์ตัน และพี่ชายจอมยุ่งของเขา อย่างโฟลซี่ดันตัวเอเดย์ที่กำลังถือเค้กก้อนใหญ่ซึ่งถูกแต่งหน้าเค้กเป็นหน้า ของเด็กผู้หญิงที่มีสีผมและนัยน์ตาสีเดียวกัน¹อย่างแพลทตินั่มบลอนต์ เห็น ได้ซัดว่ามันคือหน้าฉัน! บ_บ ฉันเอามืออีกข้างขึ้นมาจิกถุงขนมกับผลไม้ ในมือด้วยความเขินอาย ค่อยๆ เดินเข้าไปหาเอเดย์อย่างช้าๆ และทันที ที่เพลงแฮปบปี้เบริเดย์ซึ่งพวกพี่ๆ พากันร้องให้ฉันจบลง เอเดย์ก็พูดอะไร บางอย่างที่ทำเอาคนทังอย่างฉันแทบเป่าลมออกจากปากไม่ออก -0-;

"สุขสันต์วันเกิดนะสีซ่า ขอให้เธอผอมลงๆ AQA"

ฟู-

ฉันเบ้หน้าใส่เอเดย์หลังจากได้ยินคำอวยพรของเขา พอเห็นดังนั้น เขาก็หลุดขำออกมาทันที จะด่าก็ด่าไม่ออก การเซอร์ไพรส์แบบนี้มันทำเอา ฉัน...เขิน!

เขินเป็นบ้า ทำอะไรไม่ถูกเลยจริงๆ =_=

"แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะจ๊ะมายลิลซิส ขอให้เธอสวยวันสวยคืน แล้วก็...รัก ทับน้องชายพี่นานๆ นะจ๊ะ"

ฉันใช้ศอกกระทุ้งใส่โฟลซี่ที่พูดจาหยอกล้อฉันได้ตลอดเวลา เขาก็ทำ อย่างนี้ทับทุกคนนั้นแหละ โคตรต่างจากน้องชายของเขาที่เป็นคนพูดน้อย ต่อยหนัก เย็นซาชะมัดนี้ตอนเขาอวยพรวันเกิดฉันแบบแซวๆ แล้ว ส่งยิ้มให้ซึ่งนานๆ ทีจะได้เห็นนี่ก็นับว่าเป็นบุญยาด เมื่อแค่ไหนแล้ว แต่เหนือสิ่ง อื่นใด ใช่ว่าเอเดย์จะเป็นผู้ชายที่นิ่งๆ ซะทีเดียว ถ้าพวกคุณๆ ทั้งหลาย ไม่มาลองเป็นฉันจะไม่มีทางรู้แน่ว่าผู้ชายคนนี้โคตรจะโรแมนดิกเลยค่ะ \AOA/

"อย่าแกล้งลีซ่าลิโฟลซ! แหะๆ ขอให้ประสบความสำเร็จทุกอย่างใน ชีวิตนะลีซ่าของฉัน"

"อ่าๆ ขอบคุณค่ะเรย์"

ฉันรับของขวัญกล่องเล็กๆ มาจากมือของพี่สาวผมบลอนด์ที่สวยแถม ใจดีที่สุดอย่างเรย์ตัน

"ส่วนนี่ก็ของฉันทับอลันนะ อาจจะไม่ได้พิเศษอะไรมาก อลันเป็น คนเลือกเองเลยล่ะ!"

"ขอบคุณค่า"

ฉันรับกล่องของขวัญอีกกล่องมาจากมือของแองเจย์ที่ประโยคหลัง หล่อนใช้มืออีกช้างบ้องปากเป็นเซิงกระซิบ อ่ะอ่า! อลันเลือกเองเลยเรอะ ฉันซักอยากรู้แล้วลิว่ามันมีอะไรอยู่ช้างใน >_<

"ริสนี้ ของขวัญของฉันล่ะ"

ฉันหันไปล่งสายตาเซิงเค้นเขม็งใส่แฟนของเรย์ตัน ทำเอาเขาแทบ

เป็นคนที่ตาดุและแอบน่ากลัว ในขณะที่เอเดย์ยํ้าฉันทุกครั้งว่ามันดู ปัญญาอ่อนและงี่เง่า Y_Y

"เอ่อ...ฉันให้ไปแล้ว ชิ้นเดียวกับเรยไง A A"

เรย์หัวเราะแห้งๆ ทันทีที่แฟนหนุ่มอย่างนายจอมเสี่ยงริสกี้เอี้ยวตัว มากอดแขนเธอซะแน่น ทันใดนั้นเองที่ของขวัญจากอีกหนึ่งคู่รักซึ่งยืนอยู่ ด้านหลังถูกยื่นมาให้

"อ่ะนี่ รับไปซะสาวน้อย"

โจอี้กับนาตาลีเพื่อนของเรย์กับริสกี้ยื่นของขวัญอีกชิ้นมาให้ ฉันรู้สึก ชินกับสายตาเจ้าชู้ของโจอี้แล้วล่ะ อ้อ...แล้วก็สายตาเขม่นใส่แฟนตัวเองของ นาตาลีด้วย ฮ่าๆ

"มาๆ ฉันซื้ออาหารมาเยอะเลย มานั่งลงก่อนเร็'วลีซ่า"

"เอเดย์ เอาเค้กมานี่"

ฉันหันไปมองเอเดย์หลังจากรู้สึกได้ว่าเขามองมาที่ฉันไม่หยุดตั้งแต่ มาถึง ไม่รู้เขาคิดอะไรของเขาอยู่นะ สังเกตจากนัยน์ตาลีฟ้าที่ดูลอยๆ ของ เขา แถมเมื่อกี้ตอนที่เรย์ทำท่าจะชิงเค้กไปจากมือเขา เขาก็ทำท่าสะดุ้ง แบบแปลกๆ ด้วย

"มองอะไรไม่ทราบยะ"

"วันนี้เธอซื้อขนมมาฝากฉันรึเปล่า"

ฉันรู้สึกได้ว่าตัวเองจิกถุงผลไม้กับขนมแรงไปแล้ว พอเรียกสติได้ก็รึบ ยื่นมันให้เอเดย่ในทันที "รับไปสิ"

เอเดย์ยื่นมือมารับถุงนั้นไป ทว่าเขากลับจับมือฉันไว้ด้วย จับไว้แน่น อีกต่างหาก ฉันพยายามปลดมือออก แต่ก็ทำไม่ได้เลย จึงทำได้เพียง ขมวดคิ้วมองเขาด้วยความสงสัย จับไว้ทำไมเนี่ย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ >_< "มือเธอเย็นนะ"

"ก็อากาศมันหนาว"

"เขินเหรอ" "เปล่า"