Puppy Love ปิ๊งรักครั้งนี้ขอรีเควสต์หัวใจยัยจุมม่า (ชุด Ugly Duckling) (ปุยฝ้าย)

บทนำ

บรรยากาศในโรงเรียนวันนี้ดูแปลกไปจากทุกๆ วันจนฉันรู้สึกได้ เพราะทันทีที่เสียงออดเลิกเรียนดังขึ้น ฉันก็เห็นกลุ่มนักเรียนชายรุ่นเดียว กันกับฉัน (ม.4) ที่อยู่ห้องข้างเคียงเดินรวมกลุ่มกันออกจากห้องผ่านหน้า ห้องฉันและมุ่งหน้าไปทางสนามฟุตบอลใหญ่ที่กั้นระหว่างอาคารเรียนฝัง ม.ต้น และ ม.ปลาย สีหน้าทุกคนดูตึงเครียดและเร่งรีบจนคนที่ไม่เคยคิด จะสนใจเรื่องซาวบ้านอดไม่ได้ที่จะหันไปถามไอ้พวกแก๊งหลังห้องที่กำลัง ยัดของใส่ใต้โต๊ะลวกๆ เพราะจะรีบลงไปเตะบอลที่ลานปูนใต้อาคารเรียน "พวกแกรู้มั้ยว่าข้างนอกเขามีเรื่องอะไรกัน บรรยากาศอย่างกับจะมี จลาจลในโรงเรียน"

"ถึงบอกไปพวกแกจะรู้จักมั้ยล่ะวะ"

"แกก็บอกมาก่อนเถอะน่า =()=;"

"พวก FDB"

"อะไรคือ FDB"

"ก็พวก Freedom Blood ไงวะ"

"พวกเขาคือใคร มีความสำคัญยังไง (. . )?"

"โห นี่จะให้เสียเวลามานั่งเล่าจริงๆ เหรอวะ เรื่องมันยาวเป็น มหากาพย์ เล่าอาทิตย์หนึ่งก็ไม่จบหรอก...เอาเป็นว่ามันเป็นแก๊งเด็กเกรียน ที่ใหญ่ที่สุดในโรงเรียนเราก็แล้วกัน"

"เป็นแก๊งอันธพาลแบบพวกแบล็กลิสต์ของโรงเรียนมัธยมปลาย เอกอนันต์น่ะเหรอ

"มันก็ไม่เซิงหรอกนะ เอาเป็นว่าคล้ายๆ"

"นโยบายของพวกแบล็กลิสต์คือเน้นแหกกฎและสร้างความเดือดร้อน เข้าไว้เพื่อประกาศตัวว่าเป็นรากแก้วแห่งความชั่วร้ายของโรงเรียน"

"แต่สำหรับ FDB นโยบายหลักคือ 'งดร่วมกิจกรรมของโรงเรียนทุก ประเภท^, ซิลไปวันๆ เรียนไปงั้นๆ (ตามหน้าที่) แต่ไม่เน้นสร้างความ เดือดร้อนให้ใคร แค่ต้องการแยกตัวเป็นอิสระจากกรอบของโรงเรียน มัน ถึงเป็นที่มาของซื่อกลุ่ม Freedom Blood ไง"

"สรุปง่ายๆ คือเป็นแก๊งซิลไปวันๆ นั่นแหละ คิดดูว่าในกลุ่มมันมี แต่พวกนักกีฬาตัวเก่งๆ หัวกะทิกันทั้งนั่น แต่ไม่มีใครยอมเสียสละมาเป็น นักกีฬาไห่โรงเรียนเลยสักคน แต่ถ้าถามฉัน...ฉันว่าพวกมันก็โอเคนะ คบได้ ไม่มีปัญหา อาจจะเกรียนๆ หน่อย แต่มันก็ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ ใครนอกจากทำตัวรกหูรกตาอาจารย์ไปวันๆ"

ในสายตาของผู้ชายด้วยกัน พวกเขาอาจจะไม่ได้เป็นคนเลวร้ายอะไร นัก แต่สำหรับเด็กเรียนที่ทำตัวอยู่ในกรอบของโรงเรียนโดยเคร่งครัดมาตลอด อย่างฉันยอมรับว่าฟังแล้วค่อนข้างจะรับไม่ได้กับพฤติกรรมของพวกเขา (จะบอกว่าโลกสวยก็ได้นะ เพราะด้วยความที่ผ่านๆ มาฉันอยู่แต่ห้องคิง เพื่อนผู้ชายในห้องอย่างน้อยๆ ก็ต้องรักเรียนและมีใจคิดที่จะร่วมกิจกรรม ของโรงเรียนในระตับหนึ่ง เพราะฉะนั่นเวลาฉันเห็นพวกนักเรียนที่โดดเรียน เพิกเฉยต่อกิจกรรมโรงเรียน หรือแต่งตัวผิดระเบียบมากๆ ฉันก็จะสรุป พวกเขาในแวบแรกที่เห็นทันทีว่าโคต (ะ) ร (ะ) เลว -*-)

''แล้วตกลงว่ามันเกิดอะไรขึ้น พวกเขารวมกลุ่มกันจะทำอะไรเหรอ" "ได้ยินว่าวันนี้พวกมันมีนัดประชุมใหญ่เพื่อหาข้อสรุปเรื่องที่หัวหน้า กลุ่ม'จะถอนตัว"

"ถอนตัว? ทำไมล่ะ"

"แล้วคนนอกอย่างแกจะรู้ไปทำไมวะ ในเมื่อสาเหตุที่หัวหน้าแก๊ง ถอนตัวมันไม่เกี่ยวกับแกอย่างแน่นอน"

มันก็จริงอ่ะนะ รู้ไปก็เท่านั้น เพราะยังไงเรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับ ชีวิตและเกรดเฉลี่ยสะสมของฉันอยู่แล้ว =()=;

"ไม่ใช่อะไรหรอก ที่ถามเพราะฉันนึกว่าพวกเขาจะไปรวมตัวกันที่นั่น เพื่อประท้วงเรื่องที่ 'อาจารย์กะลา^, กดเกรดพละเมื่อเทอมที่แล้ว" จริงๆ อาจารย์แกซื่อกรรชัย แต่ด้วยความที่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่รุ่นต่อกี่รุ่น พี่แกก็ยัง คงยืนยันจะตัดผมทรงกะลาครอบอยู่อย่างนั่น จนในที่สุดทรงผมสุดเก๋ของ แกก็ได้กลายเป็นฉายาประจำตัวไปโดยปริยาย เพราะเวลานึกซื่อแกไม่ออก ตอนพิมพ์ปกรายงาน พวกฉันก็ชอบถามกันว่า 'อาจารย์ผมทรงกะลาครอบ ซื่อจริงว่าอะไรนะแก' สุดท้ายทุกคนเลยพร้อมใจกันเรียกแกว่า 'อาจารย์ กะลา' มาจนถึงทุกวันนี้

"คนที่ได้พละ (เกรด) สามเมื่อเทอมที่แล้วอย่างพวกแกก็เลยคิดจะไป ประท้วงด้วยว่างั้น"

"อ่า...ก็ทำนองนั่นแหละ =()=;" อย่างน้อยๆ ถ้ามีการตั้ง'โต๊ะล่า รายซื่อเพื่อยื่นประท้วงกับฝ่ายวิชาการ ฉันก็คิดว่าจะซวนพวกเพื่อนๆ ใน ห้องไปร่วมลงซื่อด้วยเพื่อเรียกร้องเกรดลี่วิชาพละให้กลับคืนมาสู่ใบเกรด "วันๆ คิดแต่เรื่องเกรด เอาสมองไปคิดเรื่องอื่นที่มันวาบหวิวเร้าใจ บ้างก็ได้นะเว้ย ชีวิตมันจะได้มีรสชาติกับเขาบ้าง ตกลงไม่มีอะไรแล้วใช่มั้ย ฉันจะได้ไป

"ไม่มีแล้ว เชิญแกเถอะ "บายเว้ยสุมน่า"

"เออ บาย"

จะบอกว่าจุมม่าไม่ใช่ซื่อของฉันหรอกนะ แต่มันเป็นฉายาที่พวก

Puppy Love ปิงรักครั้งนี้ฃอรเควสต'หัวใจยัยจุ

เพื่อนๆ ในห้องใช้เรียกพวกฉันจนติดปากมาตั้งแต่สมัย ม.ต้น ส่วนที่มา ของฉายานี้เดี๋ยวเอาไว้เล่าทีหลังแล้วกันเพราะเรื่องมันยาวมว้ากกกกกก

ทันทีที่รู้'ว่าวันนี้'พวก FDB มีแนวโน้มว่าจะมีเรื่องกันที่สนามบอล พวกฉันเลยตกลงกันว่าวันนี้จะรีบกลับบ้านให้เร็วขึ้นเพื่อความปลอดภัยของ ชีวิตและทรัพย์สิน (นางเอกเรื่องนี้ตื่นตูมเกินจำเป็นมาก)

ทว่าความตั้งใจในการที่จะรีบเผ่นกลับบ้านของพวกฉันก็มีอันต้องล่ม ลง เพราะระหว่างที่พวกฉันสามคนเดินเม้าท์มอยกันลงมาที่ชั้นหนึ่ง ก็ดัน ไปเจอเช้ากับอาจารย์ห้องทะเบียนที่เดินสวนมาพอดีและเรียกพวกฉันให้!ป ช่วยพับจดหมายแจ้งเรื่องทอดผ้าป่าการศึกษาซะงั้น...

กว่าจะพับจนครบหมดทั้งตั้งก็ปาเช้าไปหกโมงครึ่งเลยจ้า TAT "ขอบคุณทุกคนมากนะจ๊ะที่ช่วย ไว้คราวหน้าจะขอใช้บริการอีก นะจ๊ะสามสาว AA"

"ค่า / ค่า/ ค่า"

ในที่สุดก็ไต้กลับบ้านแล้วจริงๆ เฮ้อ...

ด้วยความที่มันเย็นมากแล้วประตูเล็กต้านช้างและต้านหลังโรงเรียน เลยปิดหมดแล้ว พวกฉันเลยจำต้องยอมเดินอ้อมตึกรอบใหญ่เพื่อไปออก ประตูใหญ่ที่หน้าโรงเรียนแทน

ระหว่างที่กำลังเดินผ่านลานหน้าเสาธง ฉันก็อดไม่ไต้ที่จะมองเลยไป ที่สนามฟุตบอลใหญ่ซึ่งอยู่ไกลออกไปพอสมควร

ให้ตายเถอะ แก๊ง FDB มันใหญ่ขนาดนี้เชียวเหรอ ทีแรกฉันคิดว่า คงจะมีสมาซิกลักสิบถึงยี่สิบคนซะอีก แต่จากการกะด้วยสายตาคร่าวๆ ฉัน ว่าในสนามนั่นน่าจะมีไม่ตากว่าหนึ่งร้อยคน

"แก วันนี้มีแข่งบอลด้วยเหรอ" เพ้นท์ถามชั้นเมื่อเห็นว่าฉันหยุดยืน มองไปที่สนามฟุตบอลด้วยความสนอกสนใจเป็นพิเศษ

"แข่งบอล แต่ทำไมบนสแตนด์ไม่เห็นมีคนเชียร์เลยแก" คุกนี้ฉลาด ในเรื่องที่ไม่จำเป็นจะต้องฉลาดแบบนี้เสมอ

"ฉันว่าน่าจะเป็นพวก FDB มากกว่า" ฉันพูดไดไม่ทันขาดคำดี จู่ๆ ในสนามก็เริ่มชุลมุนวุ่นวายขึ้น

ผู้ชายสองคนที่ยืนอยู่กลางวงตรงเข้ากระซากคอเสื้อของอีกฝ่ายอย่าง ไม่มีใครยอมใคร ส่วนพวกที่เหลือก็ยืนคุมเซิงอยู่ห่างๆ และมีบางส่วนที่ พยายามจะเข้าไปห้าม แต่สุดท้ายก็กระเจิงออกมาเพราะเสียงตวาดของ สองคนนั้น

พวกฉันสามคนยืนหันรีหันขวางทำอะไรไม่ถูกอยู่พักใหญ่ ก่อนที่ฉัน จะได้สติเป็นคนแรกและซวนเพื่อนอีกสองคน (เพ้นท์กับคุกกี้) วิ่งไปที่ ห้องปกครองเพื่อขอความช่วยเหลือ

ทว่าทันทีที่วิ่งมาถึงหน้าห้องปกครองก็พบว่าอาจารย์และพวก สารวัตรนักเรียนได้กลับบ้านกันไปหมดแล้ว (ช่วงนี้ใกล้สอบทุกคนเลย สลายตัวเร็วเป็นพิเศษ)

"เอาไงดีแก" คุกกี้ถามฉันกับเพ้นท์ที่กำลังตัดสินใจกันอยู่ว่าควรจะทำ ยังไงต่อไปดี ในเมื่อตอนนี้ฝ่ายปกครองกลายเป็นตัวเลือกที่ถูกตัดทิ้งไปแล้ว เรียบร้อย

"ฉันว่าเรากลับกันเถอะ" เพ้นท์ว่าพลางลากแขนคุกกี้ให้เดินไปด้วย กันที่หน้าประตูโรงเรียนอย่างเอาตัวรอด ในขณะที่ฉันยังคงยืนนิ่งคิดอยู่ ที่เดิมไม่ขยับไปไหน

อันที่จริงฉันควรจะเห็นด้วยกับการตัดสินใจของเพ้นท์ ทว่าไม่รู้อะไร ดลใจให้คราวนี้ฉันคิดแตกต่างจากพวกเพื่อนๆ อีกสองคนไปซะได้ก็ไม่รู้

"เทอร์เรีย ยืนนิ่งอยู่ทำไม มาด้วยกันเร็วเข้าแก" เพ้นท์กับคุกกี้'หัน กลับมาเรียกหลังจากเดินไปได้สักพักแล้วพบว่าฉันไม่ได้เดินตามออกมาด้วย

ใช่แล้วล่ะ ซื่อของฉันคือเทอร์เรีย (ซื่อเหมือนหมาเลยใช้มั้ยล่ะ T^AT)

"แกลองคนกลับไปก่อนเลย ไม่ต้องรอฉัน" ว่าจบฉันก็หมุนตัววิ่งกลับ ไปที่สนามบอลอีกครั้งทันที

"เฮ้ย! เดี๋ยวก่อนดิแก เทอร์เรีย..."

            (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)