Hot Platinum คุณชายตัวอันตราย...ถึงจะร้ายก็น่ารัก

บทนำ

@ ห้องทำงาน^,ของแด๊ดดี้

9:30 P.M.

ถ้าหากพูดถึงหนุ่มสุดหล่อแห่งรั้วเปกาซัสหรือสถานศึกษาชั้นนำระดับโลกแล้วล่ะก็ คงไม่มีใครไม่รู้จักแปดหนุ่มหล่อแห่งคลาสแพลทตินั่ม แต่ถ้าจะให้พูดถึงคนที่หล่อเด็ดขาดที่สุดก็คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก เจ้าของใบหน้าคมคายที่ผสมผสานความเป็นยุโรปตะวันตกและเอเชียได้อย่างลงตัวจนนำเหลือเชื่อ เพราะไม่มีส่วนหนึ่งส่วนใดบนใบหน้าเขาที่ผิดเพี้ยนไปเลยแม้แต่น้อย เรือนผมสีน้ำตาลเข้มยาวระต้นคอและหยักศกเล็กน้อยช่วยให้ใบหน้าที่หล่อโดดเด่นอยู่แล้วดูดีขึ้นไปอีกไม่รู้กี่เท่า นัยน์ตาสีเฮเซลนัทที่ทอประกายวิบวับของเขาคืออาวุธชั้นยอดในการตะครุบเหยื่อ (สาวๆ) นอกจากนี้เขายังได้รับการยกย่องให้เป็นศาสดาของเหล่าหนุ่มเจ้าสำราญทั่วราชอาณาจักร และได้รับฉายาสุดเฉียบว่า 'คาสโนว่าฆ่าไม่ตาย^, อีกด้วย!

และหนุ่มสุดหล่อที่ว่าก็คือ 'ดิเอโก้ ฮ็อปกินส์' หรือ...ผมเอง (ถุย!)

แต่ถึงผมจะหน้าตาดีระดับเทพยังไงก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงการถูกบุพการีบังเกิดเกล้าเรียกตัวไปด่าได้หรอกครับ

ไม่รู้มันจะอะไรกันนักกันหนา กับอีแค่ผมไล่เมดส่วนตัวออกแค่นี้ทำเป็นเรื่องใหญ่เรื่องโตไปได้

"เมื่อไหร่แกจะเข้าใจสักทีว่าคนที่มีสิทธิเด็ดขาดในการไล่คนงานออก มีแค่ฉันคนเดียวเท่านั้น และเหตุผลที่จะไล่ก็ไม่ใช่เหตุผลสั่วๆ แบบที่แกทำด้วย!"

“...” เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา
= 0= ฮ้าววว— << ชั่วมาก

"แกไปไล่เค้าออกแบบนั้นเคยคิดบ้างรึเปล่าว่าเค้าต้องลำบากมากแค่ไหน เด็กนั่นยังเรียนอยู่ ม.ปลาย แถมยังต้องหาค่าเล่าเรียนเองอีกด้วย แกเคยคิดถึงหัวอกคนอื่นบ้างรีเปล่าหาาา!" แด๊ดบ่นไปเรื่อยในขณะที่ผมขยับปากล้อเลียนคำพูดพวกนั้นอย่างที่ชอบทำประจำเวลาโดนเรียกมาด่า และมันก็ทำให้เขาสติแตกได้ทุกครั้ง "ไอ้โก้!!! ไอ้ลูกเวร!!! (=0 = )/!!!" แด๊ดไม่ตะโกนเปล่า ยังยกนิ้วขึ้นมาชี้หน้าผมอีกด้วย!

เห็นม้า ไม่ทันขาดคำก็ปรี๊ดแตกซะแล้ว -3- บู้-

อันที่จริงแด๊ดน่าจะรู้นิสัยลูกชายคนโตของตัวเองดีนะ ถึงจะด่าไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกครับเพราะผมหน้าด้าน (ยอมรับอย่างจริงจัง)

"แหมๆๆ อย่าเพิ่งฉุนเฉียวสิ ขี้โมโหงี้ไม่กลัวบรรดาสาวๆ ในสต็อกพากันหนีหายไปหมดเหรอคร้าบ แทนที่แด๊ดจะมานั่งด่านั่งว่าผมให้เมื่อยปากแบบนี้ ผมว่าแด๊ด่รีบๆ หาเมดคนใหม่มาให้ผมดีกว่านะ"

"ที่ฉันด่าแกมาตั้งร้อยแปดบรรทัดนี่ไม่ได้ทำให้แกสำเหนียกตัวเองเลยใช่มั้ยหา! ถ้ามันไม่ใช่กฎเหล็กประจำตระกูลฮ็อปกินส์ที่ทายาททุกคนต้องมีเมดส่วนตัวคอยดูแลจนกว่าจะแต่งงาน ฉันคงได้ตัดหางปล่อยวัดลูก นอกคอกอย่างแกไปนานแล้ว!"

"ทำเป็นพูดนั่นพูดนี่ วันไหนไม่มีผมแล้วจะรู้สึก ชิ"

"รู้สึกดีน่ะสิ! มนุษย์บ้าอะไรเปลี่ยนเมดส่วนตัวปีละยี่สิบกว่าคน แถมยังมีหน้าไปไล่คนล่าสุดออกอีกต่างหาก แกนี่มันใช้ทรัพยากรสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุจริงๆ ถ้าขืนแกยังกล้ามาลอยหน้าลอยตาสร้างปัญหาไม่หยุดไม่หย่อนอยู่อีก ฉันขอผูกคอตายโหงไปเลยยังจะดีซะกว่า"

โอ้...

"แล้วอีกอย่าง เมด (Maid) มันแปลว่าสาวใช้นะโว้ย! อย่านึกว่าฉันไม่รู้นะว่าแกเอาเมดไปปู้ยี่ปู้ยำจนบอบช้ำยังไงบ้าง นี่แกจะต้องทำให้ฉันปวดเศียรเพราะความชั่วของแกไปถึงเมื่อไหร่แกถึงจะพอใจหา!"

จัดเต็ม...

"โธ่เว้ย! ตกลงว่าฉันมีลูกเป็นคนหรือเครื่องผสมพันธุ์เคลื่อนที่กันแน่วะ!"

เอ่อ ผมแค่ไล่สาวใช้ส่วนตัวออกนะครับ (ก็ยัยนั่นมันน่ารำคาญอ่ะ) ทำไมต้องด่าซะอย่างกับผมไปเป็นเอเย่นต์ค้ายาบ้ายังงั้นแหละ ชิ แล้วเรื่องความเจ้าชู้อะไรนั่น ทั้งแด๊ดทั้งผมก็ไม่ได้ทิ้งห่างกันสักเท่าไหร่หรอกน่า!

"แล้วผู้หญิงพวกนั้นไม่ไต้บอกแด๊ดรึไงว่าพวกหล่อนมีความสุขแค่ไหนตอนอยู่กับผม ถ้ายัยพวกนั้นไม่สมยอม ผมก็ไม่ทำร้อก แล้วแด๊ดเองก็ทำอยู่บ่อยๆ ไม่ใช่เรอะเวลาที่เบื่อของเล่นเก่าแล้วทิ้งไปหาของเล่นใหม่ๆ น่ะ ความเบื่อกับความอยากมันเป็นเรื่องธรรมดาของสัตว์โลกนะฮะ ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมไม่เที่ยงและมีการแปรเปลี่ยนไปตามกาลเวลา"

"อย่างแกไม่มีสิทธิ์มาสอนจริยธรรมฉันนะเฟ้ย!"

"อ๊ะๆๆ ก็บอกแล้วไงฮะว่าอย่าฉุนเฉียว เดี๋ยวไม่หล่อไม่รู้ด้วยน้าาา"

"ไอ้...ไอ้...ไอ้ลูก..." แด๊ดถึงกับสรรหาคำมาด่าผมไม่ถูกเลยทีเดียว (สะใจมากประหนึ่งได้โล่เกียรติยศก็ไม่ปาน) "ฉันเกลียดแก!!!"

"ผมบอกแล้วนะว่าให้รีบๆ หาเมดคนใหม่มาให้ผม ดีกว่ามานั่งด่านั่งว่าให้เสียเวลาไปเปล่าๆ ปลี้ๆ นะคร้าบบ" เอ่ยพลางยิ้มหวานหยาดเยิ้มสุดๆ

“กร๊าซซซซซซซซซซ!!!”

"แกนี่มัน... -_- + + + " ชี้หน้าก่อนจะค่อยๆ ลดนิ้วลงด้วยความเหนื่อยหน่ายเต็มทน สีหน้าราวกับอยากจะโดดตึกตายให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย "เฮ้อออ ถึงฉันจะด่าแกยังไง สุดท้ายฉันก็ต้องหาเมดคนใหม่มาให้แกอยู่ดีใช่มะ"

"ก็ประมาณนั้นแหละครับ"

"ถ้างั้นแกช่วยรีบๆ หาเจ้าสาวเป็นตัวเป็นตนสักทีได้ป่ะ ฉันเบื่อที่จะต้องมานั่งด่าแกเพราะเรื่องพวกนี้เต็มทนละนะ หรือไม่ก็หัดเอาน้องชายฝาแฝดของแกเป็นแบบอย่างบ้าง"

"โหยยย ทำไมไม่เอาทุเรียนมาทุบหัวผมให้ตายไปข้างเลยล่ะฮะ ถ้าจะให้ผมใช้ชีวิตเหมือนไอ้ตัวน่าเบื่ออย่างไคส์กับเคลย์น่ะ เกิดเป็นผู้ชายทั้งทีก็ต้องใช้ชีวิตให้สุดเหวี่ยงสิมันถึงจะคุ้ม!"

"ฉันเลี้ยงแกมายังไงวะเนี่ย ทำไมถึงได้โตมาเป็นคนแบบนี้!”

"อ้อ! เกือบลืม...ผมมืความต้องการอยู่สี่ช้อ สำหรับคนที่จะมาเป็นเมดส่วนตัวคนใหม่ของผม"

ว่าแล้วก็ชูนิ้วขึ้นมาหนึ่งนิ้ว

"ข้อแรก...สวย เซ็กซี่ ลีลาดี"

“-_-!”

"ข้อสอง...พวกใสซื่อ ไร้เดียงสา โง่ ตัดทิ้งไปได้เลย ต้องใจแตกนิดๆ เท่านั้น”

“ไอ้...”

"ข้อสาม...สนุกด้วยกันได้ทุกเมื่อที่ผมต้องการ"

"แกนี่มันน่า...”

"และข้อสุดท้ายสำคัญที่สุด...ไม่หลงรักผมจนทำให้มีปัญหาทีหลัง"

"เฮ้ยๆๆ ตกลงว่าแกจะเอาเมดหรือเมียกันแน่หา!"

"น่านะ...ถือว่าทำเพื่อความสุขเล็กๆ น้อยๆ ของผม" ว่าจบผมก็เดินไปที่ประตูห้องทันทีโดยไม่ลืมหันไปส่งจูบให้แด๊ดเป็นการส่งท้ายก่อนจากลา "ราตรีสวัสดีฮะแด๊ดดี้ อย่าลืมฝันถึงเค้าด้วยล่ะ จุ๊บๆ"

แกร๊ก!

(เสียงงับประตูหลังจากผมออกมาจากห้อง)

"อะ...อะ...อ๊ากกกก กลับมาให้ฉันเอาเลือดหัวแกออกเดี๋ยวนี้ไอ้ลูกชั่ววว!!!"

...

...!

…!!!!!!

1

In the morning @ Hopkins Academy High School

พลั่ก!

"กรี๊ดดด รุ่นปี้เคลย์ต๋าาา"

"การี้ดๆๆ รุ่นปี้ไคส์ที่ร้ากกก''

"แอร๊ยยย ปู้จายยย ปู้จายของเดี๊ยนนน"

เสียงกรีดร้องโหยหวนของชะนีฝูงเบ้อเริ่มดังขึ้นหลังจากผลักฉัน... 'รินชา’ หลบไปให้พ้นทางเพื่อที่พวกหล่อนจะ ได้รุมทึ้ง 'ไคส์^, และ 'เคลย์' ฝาแฝดสุดป็อปปูล่าร์แห่งฮ็อปกินส์อะคาเดมีไฮสกูลให้หนำใจ ซึ่งฉันที่ถูกผลักออกมาวงนอกได้แต่มองดูด้วยความอ่อนเปลี้ยเพลียใจเป็นที่สุด แต่จริงๆ ก็ชินกับภาพแบบนี้แล้วล่ะ เพราะทุกครั้งที่มาโรงเรียนด้วยกัน มันก็เป็นแบบนี้ตลอดอ่ะนะ (พูดง่ายๆ คือเตรียมตัวเตรียมใจมาล่วงหน้าแล้ว)

มันเหมือนเป็นกิจวัตรไปแล้วที่พวกเขามักจะไปรับฉันที่หอในทุกๆ เช้า เพราะพวกเราโตขึ้นมาด้วยกันและสนิทกันมากจนเรียกได้ว่า ไม่ว่าเรื่องอะไรที่เกี่ยวข้องกับตัวฉัน พวกเขาจะรู้ดีที่สุด และไม่ว่าอะไรที่เกี่ยวข้องกับตัวพวกเขา ฉันก็จะรู้ดีที่สุดเช่นกัน และที่ฉันรู้จักกับพวกเขาได้ก็เพราะครอบครัวของฉันคอยรับใช้ตระกูลฮ็อปกินส์มาตั้งแต่บรรพบุรุษ โดยตอนนี้มีทายาททั้งหมดสามคน ได้แก่...

คุณชายใหญ่หรือดิเอโก้ ฮ็อปกินสิ์...ทายาทคนโตประจำตระกูลฮ็อปกินส์ แต่ฉันไม่ค่อยอยากพูดถึงคนคนนี้นักหรอก เพราะฉันเคยมีอดีตอันแสนชั่วร้ายร่วมกับเขามาก่อน ทำให้ไม่อยากเก็บมาใส่ความทรงจำให้รกสมองน่ะนะ

เอาเป็นว่ามาพูดถึงไคส์และเคลย์ ฮ็อปกินส์ (แฝดคนพี่และแฝดคนน้อง) คุณชายรองกับคุณชายเล็กประจำตระกูลเลยดีกว่า

ถึงแม้ว่าสองคนนี้จะเป็นฝาแฝดกันและมีใบหน้าที่เหมือนกันมากแค่ไหนก็ตาม แต่พวกเขากลับมีนิสัยที่แตกต่างกันอย่างสุดขั้ว จึงทำให้ไม่ค่อยมีใครจำพวกเขาสลับกันสักเท่าไหร่นัก และสำหรับคนใกล้ชิดอย่างฉัน ถ้าหากให้พูดถึงความแตกต่างระหว่างพวกเขาก็คงบอกได้เลยว่าอีตาไคส์เป็นคนที่มีนิสัยน่ารักมากๆ...แม้บางครั้งจะจู้จี้ไปบ้างก็ตาม ส่วนอีตาเคลย์...

ฉันว่าเราอย่าพูดถึงหมอนี่ดีกว่า -_- ไม่ใช่ว่าฉันกับเขาไม่กินเส้นกันหรอก แต่ความเห็นของเราไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่น่ะ

และที่เราสามคนมาสนิทสนมกันได้ก็คงเพราะความชอบอะไรคล้ายๆ กันล่ะมั้ง อย่างเช่น ชอบแต่งเพลง ร้องเพลง เล่นดนตรี ฯลฯ (เพราะงั้นพวกเราถึงได้พากันมาเรียนที่ฮ็อปกินส์อะคาเดมีซึ่งเป็นโรงเรียนดนตรีที่ดีที่สุดในเอเชียและติดอันดับหนึ่งในสิบของโลกเลยก็ว่าได้ ไม่ใช่ใครก็สามารถเข้าเรียนได้ง่ายๆ แต่ต้องมีความสามารถจริงๆ เท่านั้น นอกจากนี้ที่นึ่ยังเป็นธุรกิจหลักของตระกูลฮ็อปกินส์ที่ทำสืบต่อกันมาหลายต่อ หลายรุ่นแล้วอีกด้วย)

เอาล่ะ จบชีวประวัติของเราสามคนไว้แต่เพียงเท่านี้ดีกว่า

ฉันหันไปมองทางไคส์กับเคลย์ที่ยังคงดิ้นรนหลุดออกมาจากวงโคจรชะนีไม่ได้เสียที และดูท่าจะอีกนาน ก็เลยหมุนตัวเตรียมเดินไปที่คลาสเรียนก่อน

แต่ทว่า...

หมับ!

ยังไม่ทันจะก้าวขา ยัยไวไวกับหว่าหวาก็รั้งแขนฉันไว้ซะก่อน ยัยสองคนนี้เป็นเพื่อนสนิทสุดที่รักสุดสวาทขาดดิ้นของฉันและเป็นเมดส่วนตัวของอีตาไคส์กับอีตาเคลย์นั้นเอง

"อ้าว -O- นี่พวกแกยังอยู่กันอีกเรอะ^,, ฉันถาม เนื่องจากยัยพวกนี้แค่มาส่งเจ้านายของตนเองเท่านั้น แต่จริงๆ แล้วพวกเธอเรียนอยู่ในเปกาซัส แผนกมัธยมปลายคลาสซิลเวอร์น่ะนะ

เปกาซัสมีพื้นที่ใหญ่ขนาดหนึ่งส่วนสี่ของประเทศและแบ่งออกเป็นห้าแผนกใหญ่ๆ ประกอบไปด้วยแผนกอนุบาล แผนกประถม แผนกมัธยมต้น แผนกมัธยมปลาย และแผนกมหาวิทยาลัย ซึ่งในแต่ละแผนกก็ยังแบ่งคลาสออกเป็นคลาสย่อยอีกสองคลาสคือ แพลทตินั่ม (สำหรับบรรดาผู้สูงคักดิ้ทั้งหลายแหล่) และซิลเวอร์ (สำหรับสามัญชนคนรากหญ้า ระบบการเดินทางภายในก็ใช้รถส่วนตัวกับเปกาซัสลิงก์หรือรถไฟใต้ดินภายในรั้วเปกาซัสนั้นเอง และคุณชายใหญ่แห่งตระกูลฮ็อปกินส์ก็เรียนอยู่ในแผนกมหาวิทยาลัยคลาสแพลทตินั่มด้วยเช่นกัน

"ยังๆ ถ้ายังไม่ได้เม้าท์กับแก พวกฉันก็ไปไหนไม่ได้หรอก"

“ใช่ คันปากยิบๆ อยู่เนี่ย^,,

อ่านะ

"แกรู้รึยังยัยชา เรื่องที่ยัยโนเนเพิ่งโดนไล่ออกอ่ะ!"

"อ้อ! เรื่องนั้น...นั้นมันรายที่ยี่สิบกว่าแล้วนะสำหรับคุณชายใหญ่” ฉันว่าหลังจากได้ยินประเด็นที่ยัยไวไวยกขึ้นมาคุย ด้วยความไม่ชอบใจคุณชายใหญ่เป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็เลยรู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อยจนอดไม่ได้ที่จะด่า "ไม่รู้ว่านอกจากนั่งผายลมไปวันๆ กับทำเรื่องอย่างว่า คุณชายแกทำอย่างอื่นเป็นบ้างรึเปล่า ชีวิตนี้ช่างไร้สาระจริงๆ"

"แกไปว่าเขาแบบนั้นได้ไงหา"

"ใช่! เขาเป็นเจ้านายนะยะ"

“มีเจ้านายอย่างนั้น ฉันขอลาไปตายในบ่อขี้ดีกว่า"

"ปากดีเข้าไปเถอะ ฉันล่ะอยากรู้จริงๆ ว่าถ้าถึงคิวของแกที่ต้องไปเป็นเมดส่วนตัวให้คุณชายใหญ่แล้วแกยังจะกล้าปากดีอย่างนี้อยู่อีกรีเปล่า"

"ถ้าจะพูดจาไม่เป็นมงคลแบบนี้ก็เก็บปากไว้กินข้าวเถอะย่ะ!"

ให้ฉันไปเป็นเมดส่วนตัวของคุณชายใหญ่งั้นเรอะ...แค่คิดก็เหมือนกำลังก้าวเท้าเข้าสู่โลกแห่งความตายยังไงยังงั้น ให้ฉันตายจริงๆ ไปเลย

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)