Bad Story ซินเดอเรลล่ากับนายหมาป่าเจ้าเสน่ห์

Once upon a time…

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ เมืองแห่งหนึ่ง มีหญิงสาวแสนสวยอาศัยอยู่ที่นั่น เธออาจเป็นใครก็ได้ แต่! เธอควรเป็นผู้หญิงที่สวยสะท้าน สวยกว่าใครในโลกนิยายปรัมปรา สวยแบบไม่บันยะบันยั้ง หรือเธออาจมีอะไรดีเลิศสักอย่างที่คนอื่นเขาไม่ (กล้า) มี เธออาจเป็นถึงเจ้าหญิงผู้ซึ่งเลอโฉมหรืออาจเป็นเพียงผู้หญิงโชคร้ายที่เสียพ่อไปและได้แม่เลี้ยงใจร้ายพร้อมลูกติดอีกสองคนมาแทน...แน่นอนว่าเธอไม่มีความสุข

ใช่! เธอจะไม่มีความสุข...ถ้าเธอไม่ได้พบกับเจ้าชายสุดหล่อที่จะคอยพลิกแผ่นดินตามหาตัวเธอ ไม่ว่าเธอจะไปหลบซ่อนตัวอยู่ที่มุมใดในโลก แม้กระทั่งช่วยดึงเธอขึ้นมาจากความตายได้อย่างน่าอัศจรรย์ก็ตามที

So finally, she married the Prince and lived happily ever.

ดังนั้นตอนจบของเรื่องก็คือ เธอ (ต้อง) ได้แต่งงานกับเจ้าชายของเธอและมีความสุขอยู่ด้วยกันตราบนานเท่านาน

เอาล่ะ คุณเป็นคนหนึ่งที่ชื่นชอบนิทานที่สุดแสนจะโรแมนติกแบบนี้หรือเปล่า อาทิเช่น หนูน้อยหมวกแดงกับหมาป่าจอมเจ้าเล่ห์ที่พูดจาภาษาคนได้ตั้งนานสองนาน เจ้าหญิงนิทรากับเข็มเงินที่หล่อนคิดเอาเองว่ามันคือยานานหลับขนานเอก สโนว์ไวท์กับแอปเปิ้ลเพียงคำหนึ่งที่หล่อนทำติดคอแล้วก็หลับตามเจ้าหญิงนิทราไปอย่างเหลือเชื่อ หรือแม้แต่ซินเดอเรลล่ากับรองเท้าแก้วที่หล่อนแกล้งทำหลุดไว้บนขั้นบันไดเพื่อให้เจ้าชายเก็บมันไว้ใช้สะกดรอยตาม (จนเจอ) เจ้าของ

โอเค ถ้าคุณเป็นคนที่ชื่นชอบนิทานเหล่านี้ล่ะก็ คุณอาจจะชอบเรื่องราวของฉันอยู่บ้างล่ะมั้ง แต่ขอบอกไว้ก่อนเลยนะ ชีวิตจริงน่ะไม่มีหรอกเจ้าชายรูปงามที่มีคุณสมบัติเพียบพร้อมไปหมดทุกอย่างเหมือนในนิทาน ประมาณว่าหล่อ รวย การศึกษาดี ชาติตระกูลสูงส่ง นิสัยสุภาพบุรุษสุดโต่งราวกับสวรรค์ทำเขาหล่นลงมาเกิด!

และชีวิตจริง (อีกเช่นกัน) เจ้าหญิงก็อาจไม่ได้คู่กับเจ้าชายเสมอไป บางทีหล่อนอาจคู่กับ ‘อะไรบางอย่าง’ ที่เลวร้ายจนไม่ได้ใกล้เคียงคำว่าเจ้าชายเลย...เชื่อมั้ยว่าบางทีซินเดอเรลล่าอาจคู่กับหมาป่าตัวร้าย ขี้วีนขาโหด แต่มีเสน่ห์ล้นเหลือก็เป็นได้

อะไรนะ ไม่เชื่ออย่างนั้นเหรอ

งั้นไปดูกันเองให้เห็นกับตาเถอะ เชอะ งอน!

บทนำ

“ต่อไปนี้แกไม่ต้องไปโรงเรียนแล้วนะ แกจะต้องใช้เวลาทุกวินาทีเดินตามหลังฉันกับลูกสาวแสนสวยของฉันเพื่อถือของตอนช็อปปิ้ง เข้าใจมั้ย!” เสียงที่ดังขึ้นภายในบ้านหลังเล็กทำให้เด็กสาวอายุสิบห้าซึ่งนั่งอยู่ที่พื้นถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจไปนิดหนึ่ง ใบหน้าน่ารักที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาจากความเสียใจที่ต้องสูญเสียพ่อผู้ให้กำเนิดเงยขึ้นเพื่อมองดูหญิงสูงวัยและลูกสาวของเธอทั้งสองคนที่นั่งอยู่บนโซฟาเก่าๆ กลางบ้าน

“แต่หนูอยากเรียน” ริมฝีปากเล็กๆ พยายามเรียกร้องสิทธิ์อันน้อยนิดของตัวเองอย่างน่าสงสาร

“ต๊าย! ฟังพูดเข้าสิ ไม่รู้เลยหรือไงว่าเงินในบ้านมันร่อยหรอลงไปเพราะค่าใช้จ่ายเรื่องเรียนของแก” หญิงสูงวัยแผดเสียงดังกว่าเดิมเพื่อข่มให้ร่างเล็กเชื่อฟัง แต่แทนที่เด็กสาวจะเกรงกลัวตามที่หญิงสูงวัยต้องการ เธอกลับผุดลุกขึ้นยืนพร้อมกับกำมือแน่นอย่างโกรธจัด

“แต่มันเป็นเงินของพ่อหนู พวกคุณต่างหากเอาเงินก้อนนั้นไปผลาญจนแทบไม่มีเหลือ ทั้งๆ ที่พ่อหนูตายไปยังไม่ครบเดือนแบบนี้!”

“กรี๊ด! คุณแม่ขา ดูสิคะ ยัยนี่เถียงผู้ใหญ่ไม่มีสำนึก” เด็กหญิงที่นั่งอยู่บนโซฟารีบฟ้องมารดาของตัวเองทันที

“จริงด้วยค่ะ อย่างนี้มันต้องตีให้ขาลายจะได้เจ็บได้จำ” เด็กสาวอีกคนที่นั่งอยู่ข้างกันพูดขึ้นบ้าง

“พวกแกเงียบซะ มิ้ว มีมี่ เรื่องนี้ให้แม่จัดการเอง” หญิงสูงวัยหันไปดุลูกสาวทั้งสองก่อนจะหันกลับมาจ้องหน้าของเด็กสาวที่กำลังโกรธจัด “ฉันเป็นภรรยาของพ่อแก ทำไมฉันจะใช้เงินของสามีไม่ได้ แล้วเงินก้อนนั้นก็ไม่ได้มากมายอะไร จะมาว่าฉันกับลูกๆ ฝ่ายเดียวก็ไม่ถูก พ่อแกน่ะชอบทำตัวอวดรวยทำให้ฉันหลงคิดไปว่าเขาเป็นคนมีเงินเยอะ เฮอะ ที่ไหนได้! พวกเศรษฐีเก่าตกยาก ถ้ารู้อย่างนี้ฉันไม่หลวมตัวมาแต่งงานกับพ่อแกหรอก!”

“อย่ามาว่าพ่อหนูนะ!”

“ทำไมฉันจะว่าไม่ได้ พ่อแกทำให้ฉันต้องมาตกระกำลำบากอยู่แบบนี้ เท่านั้นยังไม่พอ เขายังมาตายหนีไปอีก ทิ้งลูกสาวหัวดื้ออย่างแกไว้เป็นภาระของฉัน ฉันไม่เฉดหัวแกออกไปจากบ้านนี้ก็บุญเท่าไหร่แล้ว สำนึกเสียบ้างนะ”

“หนูก็ไม่ได้อยากจะอยู่บ้านเดียวกับคุณหรอก”

เพียะ!

สิ้นเสียงฝ่ามือกระทบผิวเนื้ออ่อนบริเวณใบหน้า เด็กสาวร่างเล็กตัวปลิวไปข้างหลังกระแทกเข้ากับชั้นวางหนังสืออย่างแรง

โครม!

หนังสือหลายเล่มหล่นกระจัดกระจายลงมาใส่เด็กสาวทันที แขนผอมแห้งยกสองมือขึ้นเพื่อบดบังศีรษะไว้ไม่ให้ได้รับบาดเจ็บ แต่ช่างยากเย็นเสียเหลือเกินที่จะปกป้องตัวเองไว้ได้ เมื่อหนังสือสารานุกรมปกแข็งเล่มหนึ่งซึ่งเคยวางอยู่ชั้นบนสุดหล่นลงมากระแทกเข้าที่ขมับของเธอ

พลั่ก

“โอ๊ย” ริมฝีปากเล็กๆ ร้องออกมาอย่างเจ็บปวด แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครเข้าไปช่วยเหลือเธอ นอกจากจะยืนมองด้วยแววตาสะใจและสมน้ำหน้า

“นี่แหละ กรรมตามสนองแกแล้วยัยแอเรียล เถียงผู้ใหญ่ฉอดๆ แบบนี้ ฮิๆๆ” เด็กสาวที่ชื่อมิ้วป้องปากหัวเราะ

“ที่จริงแกน่าจะโดนชั้นวางหนังสือนั่นล้มทับมากกว่านะฉันว่า ฮิๆๆ แกจะได้ไปพบพ่อของแกสมใจอยากไงล่ะ เนอะพี่มิ้วเนอะ”

“ช่าย”

“เอาล่ะเด็กๆ อย่ามัวมายืนดูยัยแอเรียลนั่งสำออยอยู่เลย ไปอาบน้ำอาบท่าได้แล้ว เดี๋ยวแม่จะพาไปทำเล็บ ทำผม นวดตัวที่ร้านสปาจ้ะ” หญิงสูงวัยหันมาบอกลูกสาวทั้งสองคนด้วยใบหน้าแจ่มใสหลังจากที่ได้ระบายความโกรธกับเด็กสาวร่างเล็กไปแล้ว

“อุ๊ย จริงเหรอคะแม่ มิ้วอยากกินอาหารญี่ปุ่นด้วยค่ะ”

“มีมี่ก็อยากกินค่ะแม่”

“ได้จ้ะ เดี๋ยวแม่พาไป” หญิงสูงวัยให้คำมั่น ก่อนจะหันมาทางเด็กสาวที่นั่งคลึงขมับของตัวเองอยู่ทั้งน้ำตา “ส่วนแก ยัยแอเรียล พรุ่งนี้ไปยื่นใบลาออกที่โรงเรียนซะ บอกครูไปว่าฉันจะย้ายแกไปเรียนที่อื่น แต่ห้ามบอกเรื่องที่ฉันสั่งไม่ให้แกเรียนต่อล่ะ ไม่อย่างงั้นฉันตีแกตายแน่”

“แต่หนู...”

“ยังจะเถียงอีก!” หญิงสูงวัยยกนิ้วขึ้นชี้หน้า “ที่โดนไปยังไม่เข็ดใช่มั้ย อยากโดนฉันตีเหมือนทุกครั้งที่แกดื้อใช่มั้ย”

เด็กสาวเงียบลงเมื่อคิดถึงความโหดร้ายที่ตัวเองได้พบเจอมาตลอดหนึ่งเดือน มือเล็กๆ ผละออกจากขมับเพื่อไปลูบเบาๆ ตรงรอยไม้เรียวที่ขาทั้งสองข้างซึ่งยังคงความเจ็บแสบอยู่

“เดี๋ยวฉันจะไปข้างนอกกับลูกๆ ส่วนแกก็อยู่เก็บชั้นหนังสือที่แกทำมันเละเทะให้เป็นระเบียบเหมือนเดิม เสร็จแล้วก็อย่าลืมขึ้นไปทำความสะอาดห้องของมิ้วกับมีมี่ด้วยล่ะ ส่วนห้องของฉันไม่ต้องเข้าไปยุ่ง”

“...” เด็กสาวเม้มปากแน่นอย่างเจ็บใจ เวลานี้เธอทำได้เพียงปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอย่างต่อเนื่องเพื่อระบายความอัดอั้น

“นั่งเป็นเบื้อเป็นใบ้อยู่ได้ เข้าใจที่ฉันพูดมั้ยเนี่ย!”

“ขะ...เข้าใจค่ะ” เด็กสาวกัดฟันตอบ

หญิงสูงวัยฉีกยิ้มอย่างพอใจก่อนจะสะบัดหน้าเดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้เด็กสาวก้มหน้าร้องไห้ด้วยความรู้สึกอ้างว้างและหวาดกลัวอนาคตที่มืดมนของตัวเองในยามที่ไม่มีพ่อผู้แสนดีอยู่เคียงข้างคอยปกป้องเช่นนี้

“ฮึก พ่อขา หนูคิดถึงพ่อ ฮือออ”

สองวันต่อมา

กริ๊งงง!

เสียงโทรศัพท์บ้านที่แผดเสียงดังขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยทำให้เด็กสาวที่กำลังเหม่อลอยสะดุ้งอย่างแรง ดวงตาที่ทอดมองออกไปไกลจากหน้าต่างบานเล็กหันกลับมาให้ความสนใจกับโทรศัพท์ในห้องรับแขกแห่งนี้ เธอถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายเมื่อคิดไปว่าผู้ที่โทรมาคงเป็นแม่เลี้ยงใจร้ายอีกเช่นเคย เธอคงโทรมาสั่งงานเหมือนเช่นทุกครั้ง

เด็กสาวค่อยๆ เดินไปที่โทรศัพท์บ้านและยกหูขึ้นมารับอย่างฝืนความรู้สึกที่สุด

“ค่ะ” เสียงเล็กๆ กรอกลงไป

(ฮัลโหล ขอสายแอเรียลครับ” ปลายสายพูดด้วยเสียงทุ้มอย่างระมัดระวังตัว นั่นทำให้เด็กสาวยิ้มออก

“แป๊ดเหรอ นี่ฉันเอง”

(ต๊าย! ยัยแอเรียล บอกให้เรียกฉันว่าซ้อแปด ชื่อแป๊ดนั่นน่ะเอาไว้ใช้เรียกฉันตอนอยู่กับคนอื่นย่ะ) เมื่อเสียงทุ้มเริ่มเปลี่ยนเป็นเสียงแหลมยิ่งทำให้เด็กสาวยิ้มกว้าง

“แล้วมีอะไรรึเปล่าถึงโทรมาหาฉันได้”

(มีสิจ๊ะ ทำไมหล่อนไม่ยอมมาเรียนตั้งสองวันติดแบบนี้ เดี๋ยวเถอะ! สอบตกขึ้นมาฉันจะไม่ไปสอบซ่อมเป็นเพื่อนเลยนะ คอยดู)

“ฉัน...” เด็กสาวเงียบไป

(นี่ อย่าเงียบอย่างนี้สิ ฉันใจคอไม่ดีเลยนะ หล่อนเป็นอะไรกันแน่) ปลายสายถามอย่างร้อนรน

“ฮึก ฉะ...ฉันไปยื่นใบลาออกแล้วล่ะซ้อ ฮือออ”

(อะไรนะ! เป็นฝีมือของยัยแม่เลี้ยงใจร้ายของหล่อนอีกแล้วใช่มั้ย)

“อือ เธอไม่ให้ฉันไปเรียน ฮือ เธอบังคับฉัน ฮึก”

(บ้าเอ๊ย! หล่อนรีบเก็บข้าวของย้ายมาอยู่บ้านของฉันเลยนะ)

“ฉันทำไม่ได้หรอกซ้อ ถ้าแม่เลี้ยงของฉันรู้เข้า เธอต้องไปลากตัวฉันกลับมีตีอีกแน่ ฮือออ”

(ก็ลองดูซี่! ลืมไปแล้วเหรอว่าพ่อฉันเป็นใคร พ่อฉันเป็นถึงผู้มีอิทธิพลประจำท้องถิ่นเชียวนะ แล้วหล่อนก็รู้ว่าพ่อฉันเอ็นดูหล่อนมากขนาดไหน ถ้าพ่อฉันรู้ว่ายัยแม่เลี้ยงทำกับหล่อนถึงขนาดนี้ รับรองพ่อฉันสั่งเก็บยัยนั่นแน่)

“ฉันกลัวว่าเธอจะไปแจ้งความจับพ่อของแกแล้วกล่าวหาว่าเขาเป็นคนล่อลวงฉันไป ฉันกลัวว่าครอบครัวจะเดือดร้อนเพราะฉัน”

(ฮึ! ถ้ายัยนั่นกล้าก็ลองดู) เสียงของซ้อแปดกัดฟันพูด (ที่นี่น่ะพ่อฉันใหญ่ และฉันคิดว่ายัยแม่เลี้ยงใจร้ายที่เก่งแต่ทำร้ายคนอ่อนแอน่ะไม่กล้าหาเรื่องใส่ตัวเองหรอก ดีไม่ดียัยนั่นอาจะอยากไล่ลูกเลี้ยงอย่างหล่อนออกไปให้พ้นหูพ้นตาเสียมากกว่า เลยพยายามบีบบังคับหล่อนในทุกๆ ด้านแบบนี้)

“ฮึก ฉะ...ฉันไปอยู่กับแกได้แน่เหรอ”

(ได้แน่นอนที่สุด ส่วนเรื่องเรียนไม่ต้องห่วง พ่อฉันสามารถส่งเสียหล่อนจนจบปริญญาตรีได้สบายๆ แต่หล่อนต้องมาช่วยงานด้านบัญชีของพ่อแทนฉันนะ เพราะฉันขี้เกียจทำแล้ว บอกตรงๆ)

“ฮึก ฉันไม่รู้จะขอบใจแกยังไงดี ฮือ” เด็กสาวกลั้นเสียงสะอื้นแล้วบอกด้วยความยินดี

(เรื่องเล็กน้อยน่า ก็เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ หล่อนยังรับสิ่งที่ฉันเป็นได้โดยไม่รังเกียจ แล้วทำไมฉันจะยื่นมือเข้าช่วยเหลือเพื่อนที่แสนดีที่สุดของฉันคนนี้บ้างไม่ได้เล่า)

เด็กสาวยิ้มกว้างกว่าเดิมให้กับมิตรภาพอันใสบริสุทธิ์และจริงใจในแบบที่หาจากที่ไหนไม่ได้ง่ายๆ ในโลกใบนี้ ถึงเธอจะโชคร้ายเรื่องครอบครัว แต่ก็ถือว่าเธอยังโชคดีอยู่บ้างเรื่องการเลือกคบเพื่อน อนาคตที่มืดมนเริ่มมีแสงสว่างมาส่องทางให้เธอเดินต่อไปได้บ้างแล้ว และจากนี้ไป เธอควร

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)