Love Infinity ถ้าจะรักเธอคิดเท่าไหร่

บทนำ

“ปูน! ปูนฟังอยู่หรือเปล่าเนี่ย!”

“หะ...หือ?”

“เหม่ออะไรอยู่ พวกเราคุยกับแกอยู่นะยะ!”

ดูเหมือนว่าฉันจะทำตัวเสียมารยาทเข้าเสียแล้ว เอาอีกแล้วสิ ฉันใจลอยอีกแล้ว

“แกเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย หลายวันมานี้ฉันเห็นแกหม่อตลอด ทำอย่างกับคนมีความรัก” มันตาที่โพล่งข้อสังเกตอันเป็นสิ่งที่เด็กผู้หญิงอย่างเราๆ สนใจมากที่สุดขึ้นมา ทำให้เพื่อนในกลุ่มถึงกับหันมามองหน้าฉันขวับเป็นจุดเดียว “นี่แกคงไม่ได้มีความรักใช่มั้ย”

“อะ...ไอ้บ้า พูดอะไรเนี่ย”

“เฮ้ย มันทำหน้าแบบนี้แปลว่ามีความรักแหงๆ เลย กรี๊ด เปลี่ยนหัวข้อจากจับผู้ชายอย่างไรให้เราดูมีบารมีมาเป็นสนใจคนที่ไอ้ปูนแอบชอบดีกว่า ฝนตกเป็นเห็บหมา ดาวอังคารเป็นหน้าโดราเอมอนแน่แกยามส่องจากกล้องดูดาวน่ะ!”

เพื่อนๆ รอบตัวฉันต่างกรี๊ดกร๊าดโกร๊กเกร๊กกันโดยไม่รู้สึกอายใครเลยที่ส่งเสียงดัง คนในร้านอาหารต่างมองมาทางพวกเราแล้วทำสีหน้าโหดร้ายใส่... ขอโทษนะคะทุกคนที่เพื่อนของฉันเป็นแบบนี้

“อะไรทำให้พวกแกคิดว่าฉัน...แอบชอบใคร...อยู่”

“เพราะแกทำเสียงสั่น” มันตา

“แค่เนี้ย!”

“คนแบบแกไม่เคยทำท่าประหม่านอกจากจะตื่นเต้นอะไรจัดๆ และวัยของเราตอนนี้มันเป็นวัยที่ต้องสนใจเพศผู้!”

“เพศตรงข้าม” ฉัน

“นั่นแหละ แกยอมรับออกมาแล้ว”

“เปล่านะ”

“เล่า”

ความกดดันจากเพื่อนๆ ที่นั่งล้อมวงอยู่นั้นทำให้ฉันถอนหายใจออกมาดังเฮือก! เฮ้อ...แม้แต่ตัวฉันเองยังไม่แน่ใจเลยว่าที่เอาแต่นั่งกลุ้มอกกลุ้มใจอยู่ทุกวันมันคืออะไรกันแน่

“ฉันไม่แน่ใจนะ แต่จะเล่าให้ฟังว่าตัวเองิคดอะไรอยู่”

“คือ...เมื่อหลายวันก่อนฉันเจอผู้ชายแปลกๆ อยู่คนนึง”

“เห็นมั้ย ฉันบอกแล้วว่าเป็นผู้ชาย!” มันตา

“แกตั้งใจจะฟังจริงๆ หรือเปล่าเนี่ย”

“โอเค ไม่ขัดแล้ว เล่าเล้ย!!!”

เอาเป็นว่าฉันขอเล่าแบบฉบับย่อก็แล้วกัน จะได้ตัดบทสนทนาอันแสนไร้สาระของเพื่อนๆ ออกไป ฉันชื่อถังปูน อายุสิบเจ็ด เป็นลูกสาวคนเดียว (อย่านอกเรื่องได้มั้ย) โอเค! เข้าเรื่องเลยก็ได้ ตอนนี้ฉันกำลังนึกถึงผู้ชายคนหนึ่งที่ได้สร้างความประทับใจแปลกๆ ให้กับฉัน...

ในตอนนั้นเป็นช่วงเช้า มีฝนตกลงมาปรอยๆ ทำให้พื้นถนนเปียกแฉะเสียจนหวาดเสียวว่าตัวเองจะลื่นล้มหัวทิ่ม มันช่างเป็ฯวันที่บรรยากาศแลดูเหงาจับใจ ซึ่งฉันไม่ชอบเลย... แต่ระหว่างที่กำลังรอรถเมล์อยู่นั้น สายตาฉันก็เหลือบไปเห็นป้าแก่ๆ คนหนึ่งพยายามจะข้ามถนนตรงที่ไม่ใช่ทางม้าลาย มีสายตามากมายกำลังตำหนิป้าคนนั้น แม้แต่ฉันเอง...

แต่พอมองสภาพของป้าคนนั้น ท่าทางแกคงจะขึ้นสะพานลอยไม่ไหวจริงๆ อีกอย่างตรงถนนรถก็โล่งมากด้วย แต่ถ้าขืนป้ายังเดินยึกยักอยู่อย่างนั้น ไม่ช้าไม่นานรถต้องแล่นมาชนแน่ๆ

และความเป็นนางเอกของฉันก็ดลให้ตัวเองตัดสินใจเดินเข้าไปช่วยป้า แต่ทว่า...!
บรืน

เสียงเครื่องยนต์ที่ดังสนั่นลั่นทุ่งอย่างกับม้าทั้งฝูงตื่นตกใจดังมาจากใกล้ๆ ไม่ต้องมองเห็นก็จินตนาการได้ว่ารถคันนั้นกำลังจะพุ่งตรงมา และเพียงไม่ถึงเสี้ยววินาที สิ่งที่ฉันจินตนาการไว้ก็มาถึง รถนำเข้าคันสีแดงเหมือนเลือดแล่นมาด้วยความเร็วสูงแม้ว่าถนนจะเป็นทางหลวง!
เอี๊ยด!!!!

เสียงล้อรถเบียดกับถนนลากยาวเหมือนเสียงกรีดร้องของผู้หญิงโรคจิตฟ้องว่าคนขับเหยียบเบรกมิดด้าม ป้าที่กำลังจะข้ามถนนร้องกรี๊ดออกมาด้วยเสียงของคนแก่

‘กรี๊ด!!!’

‘ป้า ทำบ้าอะไรเนี่ย!’

ปัง!

เสียงตะโกนของคนขับเรียกสายตานับสิบคู่ที่ป้ายรถเมล์ให้หันไปมอง ท่าทางขึงขังจริงจังบวกกับน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยพลังอำนาจนั่นทำให้ป้าที่กรีดร้องตกใจถึงกับหุบปากฉับ!

‘ถนนก็ลื่น สะพานลอยก็อยู่บนหัวแท้ๆ ทำไมจะต้องมาข้ามถนนอย่างนี้ด้วย ถ้าฉันขับรถชนป้าขึ้นมาจะทำยังไง แล้วลูกหลานไปไหนหมด!’

‘ปะ...ป้า...ป้า’

‘ดีนะที่รถนี่มีระบบเบรกดี ไม่งั้นป้าแย่ไปแล้ว! ทีหลังอย่าทำอย่างนี้อีก เข้าใจมั้ย’

‘ป้าขาไม่ดี’

‘ขาไม่ดีแล้วมีสิทธิ์ไม่ต้องข้ามสะพานลอยหรือไง’

เสียงหาเรื่องของผู้ชายคนนั้นทำให้ฉันไฟลุกไปทั่วร่าง ถนนลื่นอย่างนี้ตัวเองนั่นแหละผิดที่คิดขับรถเร็วมากขนาดนี้แล้วยังจะมาโทษคนแก่ที่ขาไม่ดี ฮึ่ย! อีกคำเดียว ถ้าเขาตำหนิป้าคนนี้อีกคำเดียวล่ะก็!!!

‘แล้วคนตรงนั้นไม่มีใครคิดจะช่วยป้าเลยหรือไง นี่มันประเทศของคนเห็นแก่ตัวหรือไงกัน เห็นป้าแก่ๆ ขาไม่ดีข้ามถนนไม่มีใครคิดจะช่วย?’

‘…’ ทุกคนที่ป้ายรถเมล์รวมทั้งฉันอึ้งสนิท

‘เป็นคนจนก็ผิดแล้ว ยังจะเห็นแก่ตัวอีก!’

‘เฮ้ย พูดจาด่ากราดแบบนี้แกเป็นใครวะ’

‘เป็นใครก็ได้ที่รวยกว่าพวกแกก็แล้วกัน!’

พอเขาด่าเสร็จก็ดึงแขนป้าที่ขาไม่ดีมาคล้องแขนตัวเองเอาไว้แล้วถามเสียงขุ่น

‘ป้าจะข้ามถนนใช่มั้ย เกาะฉันไว้ดีๆ ก็แล้วกัน ทีหน้าทีหลังอย่าทำแบบนี้อีก ถ้าตัวเองข้ามสะพานลอยไม่ไหว...’

‘จะมาพาป้าข้ามเหรอ’

‘ป้าก็นอนอยู่บ้านไปซะ’

‘TOT’

‘หรือถ้าอยากได้อะไรก็ใช้ลูกหลานไปซื้อให้ ไม่ใช่ออกมาทำอะไรเองอย่างนี้ อย่าบอกนะว่าแก่จนป่านนี้ไม่มีลูกมีผัวน่ะ’

‘มะ...มีค่ะ’

‘เออ บอกให้คนพวกนั้นมาช่วยสิ ออกมาเองทำไม หรือถ้าจำเป็นต้องออกมาก็ขอให้ใครก็ได้ช่วยพาไป’

เขาบ่นไปตลอดทางที่พาป้าข้ามถนน พอไปส่งป้าอีกฝั่งหนึ่งได้ ตัวเองก็ข้ามสะพานลอยกลับมาแล้วมองกราดไปทั่วป้ายรถเมล์ ซึ่งมีบางคนขึ้นรถเมล์ที่มาก่อนหน้านี้ไปบ้างแล้ว

‘มองอะไร’

ทุกคนหลบสายตา ยกเว้นฉันที่ยังมองเขาอย่างงงๆ ไม่รู้ว่าอยากด่าหรือจะชมดี และเพราะมีเพียงฉันที่มอง เขาเลยสบตาเข้ากับฉันแล้วทำหน้ามุ่ย

‘ไม่เคยเห็นคนรวยช่วยเหลือสังคมหรือไง!’

‘=[]=’

และนั่นคือภาพสุดท้ายที่ฉันเหมือนจะประทับใจแล้วก็ปนโกรธๆ ด้วยที่เขาอาการประชดประชันสังคมทั้งหมดมาลงที่ฉันซึ่งกล้าสบตาเขาเพียงคนเดียว…

ตัดกลับเข้าสู่บทสนทนาของฉันกับเพื่อนฝูง

“แล้วเขาหล่อมากมั้ยแก” มันตา

“ก็...ดูดีมั้ง ขาว สูง แล้วก็เพราะคงมีรถเด่นคันนั้นด้วยเลยยิ่งทำให้เขาดูดีเข้าไปใหญ่”

“ได้ยินว่าเป็นรถนำเข้า แปลว่ารวยแน่ ฉันอยากเจอจังเลย ถ้าตอนนั้นคนที่ยืนอยู่ตรงป้ายรถเมล์เป็นฉัน ฉันจะรีบเข้าไปทำความรู้จักแล้วขอเบอร์!”

“แกจะบ้าเหรอ กล้าเกินไปแล้ว”
“อย่าไปฟังอะไรไอ้มันตามันมากเลยถังปูน แกก็รู้ว่าไอ้นี่มันสนแต่ผู้ชายรวยๆ”

“แน่นอน ผู้ชายรวยทำให้เราไม่เสียเปรียบมากเวลาไปกินข้าว ดูหนัง ฟังเพลงด้วย พอมีเทศกาลสำคัญเราก็จะได้รับของมีค่า แม้ว่าเราจะให้กลับแค่คุกกี้! อย่างผู้ชายรายล่าสุดของฉัน โตเต้ม ตั้งแต่คบกันมาฉันแทบไม่ต้องออกตังค์สักบาทเวลาไปกินข้าวด้วยกัน”

“เขาไม่คิดว่าแกไปหลอกเขาเหรอ” ฉันถาม

“ต่อให้รู้ว่าหลอกเขาก็คงเต็มใจนั่นแหละ ในขณะที่เขาให้อะไรๆ ฉัน ฉันก็คอยปรนนิบัติพัดวีให้ ถือเป็นการแลกกัน แล้ววันนี้เขาก็นัดฉันให้ไปเที่ยวผับของเขาด้วยนะ”

“เที่ยวผับ เราเพิ่งสิบเจ็ดเองนะ”

“ก็มันเป็นผับของเขา พวกเราเข้าได้ ดังนั้นพวกแกต้องไปด้วยกันนะ โตเต้มให้ฉันมาชวนพวกแกด้วย”

“ฉันขอผ่า...”

“ไม่ได้! แกไม่เคยไปเที่ยวไหนกับเพื่อนเลย คราวนี้ถ้าแกปฏิเสธฉันจะตัดเพื่อน”

เล่นกันอย่างนี้เลย...

“ไม่อยากจะเชื่อว่าพวกแกมากันได้จริงๆ ไม่ได้คาดหวังเลยนะเนี่ย แต่ก็ขอบใจนะ”
มันตาที่แต่งตัวสวยเกินวัยมากไปหน่อยทำให้ฉันและผองเพื่อนที่ถูกเชิญมาด้วยแลดูเป็นเด็กโค่งไปในทันตา คำว่าผับในหัวของฉันมันเป็นแหล่งอโคจรแห่งหนึ่งที่เด็กอายุอย่างฉันไม่ควรแม้แต่จะพูดคำว่า ‘ผับ’ ออกมาจากปากด้วยซ้ำ แถมยังต้องโกหกแม่ว่ามาทำรายงานบ้านเพื่อนอีก เฮ้อ...ให้ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ครั้งเดียวจริงๆ!

เห็นแก่ที่บอกว่า...มีผู้ชายหล่อเยอะ (เอ่อ...นางเอกคะ คุณคือนางเอกค่ะ!)

ที่นี่ตกแต่งได้หรูหราจนน่าสงสัยในที่มาของเงินทองแฟนเพื่อนฉันที่ชื่อโตเต้มจริงๆ ได้ยินว่ารวยมาก เอ๊ะ แต่ผับใหญ่ขนาดนี้ทำไมไม่มีคนเลย

“คนไปไหนหมด”

“วันนี้เขาปิดร้าน”

“อ้าว ปิดร้าน? แล้วให้เรามาทำอะไรที่นี่ล่ะ”
“ปิดร้านเพื่อที่จะได้มีแต่พวกเราไง”

“อ้อ อย่างนี้น่ะเอง”

ไฮโซจริงๆ เป็นคนรวยมันก็ดีอย่างนี้ คิดจะปิดผับก็ปิด อยากจะทำอะไรก็ทำ คนรวยทำอะไรก็ไม่น่าเกลียด ฉันล่ะอยากจะเห็นแฟนของมันตาจริงๆ ว่าเป็นยังไง แต่ได้ยินว่ารุ่นๆ เดียวกัน อาจจะรวยมาจากพ่อจากแม่ล่ะมั้ง

“โตเต้ม ทางนี้!”

มันตาโบกมือเรียกโตเต้มที่ได้ยินบ่อยๆ ว่าเป็นชื่อของแฟนมันคนปัจจุบัน คนที่ถูกโบกมือเรียกมองมาทางมันตาด้วยท่าทางนิ่งๆ แล้วพยักหน้ายิ้มให้

“ไปกันเถอะ”

สรุปใครเรียกใครกันแน่ ฉันเริ่มสับสน

ก็ไม่รู้หรอกนะว่าทุกคนรู้สึกยังไง แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกอึดอัดมาก! เพราะโตเต้มของมันตาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกกดอย่างประหลาด เขาทำตัวแลดูมีอำนาจ สั่งการนู่นนี่ ไม่ว่ามันตาจะพูดอะไรเขาก็แค่พยักหน้า ไม่ยิ้ม ไม่หัวเราะ และก็ไม่ได้ทำท่าเหมือนเห็นด้วย ประมาณว่าเพื่อนฉันเป็นฝ่ายพูดอยู่คนเดียว

“แล้วพวกนี้ก็เป็นเพื่อนของฉันนะ คนนั้นชื่อองุ่น แป้ง แล้วก็คนนี้ถังปูน”

“อื้ม...คนที่เธอชอบพูดถึงอยู่บ่อยๆ สินะ”

หือ? พูดถึงฉันด้วยเหรอเนี่ย หน็อย...ไอ้มันตา ฉันอยู่ของฉันเฉยๆ เอาฉันมาเล่าอะไรให้แฟนตัวเองฟังทำไมเนี่ย

“แล้ววันนี้โตเต้มมาคนเดียวเหรอ ไหนว่าจะมีเพื่อนมาด้วย”

“เดี๋ยวก็คงจะมา...อ๊ะ ตายยากจริงๆ ทางนี้โกเอิง”

มาแค่คนเดียวฉันก็อึดอัดจนแทบจะหายใจไม่ออก นี่เล่นพาเพื่อนมาด้วยอีก ฉันคงต้องหาถังออกซิเจนมาสูดก่อนจะหมดลมหายใจ ฉันไม่น่ามาเลย กลับบ้านเสียก็ดี เห็นแม่บอกมีเรื่องจะคุยกับฉันอยู่ด้วย ไม่เห็นสนุกเลย กรี๊ด!
“ไม่เห็นบอกว่าแกจะพาเพื่อนมาเยอะอย่างนี้”
เสียงคุ้นหูนั่นทำให้ฉันที่กำลังคิดอยากกลับบ้านเอาแต่นั่งตัวแข็งทื่อ มันช่างเหมือนเสียง...เสียงที่ฉันเอาแต่นึกถึงอยู่ตลอด

“ถ้าบอกแกก็คงจะไม่มาน่ะสิ นั่งก่อน”

และทันทีที่เจ้าของเสียงอันแสนคุ้นเคยนั่งลง ฉันก็เงยหน้าไปพบสบตาเข้ากับเขาพอดิบพอดี หน้าแบบนี้ สายตาแบบนี้ น้ำเสียงแบบนี้ มัน...มัน!!!

“คนรวย”

“หือ?” คนที่เพิ่งนั่งเงยหน้ามองฉันด้วยสายตาที่ไม่ชอบใจนัก “ใช่

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)