Old Miss Diary บันทึกนี้มีรัก เล่ม 01

"ฉันมีแต่เธอเท่านั้น! ฉันรักเธอ!"

"ฉันก็รักเธอ เจนิส"

"คัท!! โอเค! เรียบร้อยแล้ว"

"กลางวันจะกินอะไร จาจังมยอน* มั้ย" เจมส์ บอนด์เอ่ยถามขึ้นหลัง จากพากย์เสียงเสร็จ

"ไม่มีอย่างอื่นให้กินบ้างเลยรีไงฮะ! ฉันอยากกินจัมปง!**" ชายหนุ่มฝ่าย เช็คเสียงรีบตอบดังๆ อย่างกับกลัวต้องไปกินอาหารเดิมๆ อีก

"รุ่นพี่ไม่เห็นคิดก่อนบ้างเลย พอคนอื่นเสนอก็ไม่เอา" แบรด พิตต์'พูด ด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดปนงอนนิดๆ

มีจากวาดสายตามองชายหนุ่มทั้งสามที่กำลังถกเถียงเรื่องอาหารมื้อ กลางวันกันอย่างเอาเป็นเอาตายในห้องอัดแล้วบ่นอุบอยู่คนเดียว

"นี่น่ะเหรอผู้ชายเท่ๆ จริงๆ ก็แค่พระเอกในหนังสือการ์ตูนเท่านั้นแหละ แล้วดูข้างนอกสิ มีแต่พวกเซร็คทั้งนั้น อา...อยากมีความรักจัง ไม่มีผู้ชายดีๆ

ยูนอาวางขวดเบียร์ลงแล้วค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองมีจา

"เพราะผู้ชายดีๆ มันไม่มีเหลือแล้วน่ะสิ นี่ ลองคิดดูสิยะ ผู้ชายที่ สามารถแต่งงานกับเธอ¹ได้ตอนนี่ก็มีแค่พวกที่มีอายุตั้งแต่สามสิบ¹ไปจนถึง สามสิบห้าปีโน่น ไอ้ที่แต่งงานแล้วก็ตีไปชะสี่สิบเปอร์เซ็นต์อีกยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์ ก็เป็นพวกที่เจ้าเล่ห์เหมือนสุนัขจิ้งจอกน่ะแหละ"

ยังเหลืออีกตั้งสามสิบห้าเปอร์เซ็นต์แน่ะ!

"ดีล่ะ! งั้นในสิบเปอร์เซ็นต์ต้องมีผู้ชายดีๆ อยู่แน่" มีจายังคงให้กำลังใจ ตัวเองอย่างเชื่อมั่น

"แต่ก็อาจเป็นพวกหน้าตาห่วยแตก นั่นยิ่งทำให้เครียดเลยนะยะ" ยูนอา แทรกขึ้นมาทันที

"เหลืออีกยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์ เอาวะ ในสิบเปอร์เซ็นต์มันต้องมีคน หน้าตาดีบ้างล่ะ" มีจายังไม่ละความตั้งใจด้วยการพยายามหาช่องทางให้ ความหวังของเธอเรืองรองขึ้นมาอีกครั้ง

"ใครจะไปรู้ ไม่แน่อาจเป็นพวกที่ไม่ไต้เรื่องก็ได้!"

"ถ้างั้น อีกสิบห้าเปอร์เซ็นต์ เอ้า...ให้นิสัยเลวอีกห้าเปอร์เซ็นต์ บ้าๆ อีกห้าเปอร์เซ็นต์ แล้วก็..."

มีจาพยายามนึกคุณสมบัติที่เหลืออีกห้าเปอร์เซ็นต์!ห้ออก แต่ยูนอาที่ เริ่มจะหมดความอดทนกับเพื่อนคนนี้แล้วรีบชิงพูดขึ้นมาพลางแกล้งเก๊ก หน้าสวยขณะมองหน้าเพื่อนรัก

"อีกห้าเปอร์เซ็นต์สุดท้าย...เต้าก็ไม่เอาเธอยังไงล่ะ"

"ใช่สิ ห้าเปอร์เซ็นต์สุดท้ายมันพวกไฮคลาส ไอ้ที่ยังสดชิง ใจดี มีหน้าตา ในสังคมแถมยังรวยล้นฟ้า ใครมันจะไปอยากยุ่งกับสาวสามสิบสองกร้านโลก ล่ะยะ ให้ตามหาคนที่รอดชีวิตแล้วคลานออกมาจากเครื่องบินตก หรือคนที่ถูก ฟ้าผ่าตายยังง่ายกว่าอีก"

มีจาระเบิดอารมณ์อย่างเซ็งๆ เมื่อความหวังที่ลุกโชนเมื่อครู่โดนเพื่อนรัก ตับมอดจนไม่เหลือแม้แต่เถ้าถ่าน

แต่ยังไงซะ คนอย่างเซมีจาก็¹ไม่มี-ทางยอมแพ้กับเรื่องแค่นี้แน่^,นอน เธอ กำมือแน่นพลางส่ายหัวดุ๊กดิ๊กๆ หมายมาดไว้ว่ายังไงก็ไม่ยอมล้มเลิกความตั้งใจ เด็ดขาด

"มันต้องมีผู้ชายดีๆ เหลืออยู่ในโลกแน่ๆ เอาล่ะ สู้ๆ! สู้ตาย!!" มีจา ตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา

"ศัล^,โหล ช่วยนัดบอดให้ฉันหน่อยลิ ตามที่ได้นั่นแหละ!"

"แล้วครอบครัวคุณเป็นยังไงบ้างครับ"

ชายหน้าตาสุดเห่ยที่นั่งอยู่ตรงหน้าถามขึ้น มีจา¹ได้แต่นั่งยิ้มๆ ก่อนจะ ตอบกลับไปอย่างสุภาพสำหรับการเริ่มต้น

"ฉันอยู่กับคุณย่า คุณยายใหญ่ คุณยายเล็ก คุณพ่อ และคุณอาน่ะค่ะ^,, "อยู่กับคุณย่า คุณยาย คุณพ่อ แล้วก็คุณอา เป็นครอบครัวที่ใหญ่ดี นะครับ"

ชายหนุ่มยํ้าถึงสิ่งที่เพิ่งไต้ยินเป็นครั้งแรกราวกับจะท่องจำให้ขึ้นใจ "มีคุณย่า คุณยาย แล้วยังมีคุณพ่อกับคุณอาอีก ดีจังนะครับ"

เขายังคงพูดวนอีกเป็นรอบที่สองด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรและสุภาพที่สุด "ดีจัง อยู่กับผู้สูงอายุตั้งสามท่าน คุณพ่อ คุณอาด้วย"

หนุ่มหน้าเห่ยยังคงยํ้าวนอยู่กับประโยคเดิมๆ เป็นรอบที่สาม สีหน้าของ มีจาไร้ซึ่งอารมณ์ไดๆ แล้วในตอนนี้ "อยู่ด้วยกันหกคนสินะครับ"

รอบที่สี่ มีจาขักยัวะ ความอดทนมาถึงขีดสุดแล้ว "จะสำรวจประชากรหรือไงหา!!"

และแล้วการนัดบอดครั้งที่ห้าในชีวิตของสาววัยสามลิบต้นๆ ก็เป็นอัน จบลง! ผู้ชายดีๆ ไม่มีแล้วจริงๆ ลินะ

"จะไม่มีเลยสักคนหรือไงน้า" มีจาทอดถอนใจก่อนจะทรุดนั่งลงบน เก้าอี่ในห้องประชุมอย่างเหม่อลอย และฮยอนอูก็เดินคุยโทรศัพท์เข้ามา "ครับ ผมจีฮยอนอูครับ พรุ่งนี้อัดเสียงตอนบ่ายโมงนะครับ".

มีจามองโปรดิวเชอร์หนุ่มวัยยี่สิบเก้าปีในรายการของเธอตรงหน้า ก้ามองดูดีๆ เรียกได้ว่าฮยอนอูก็เป็นผู้ชายที่ใช้ได้เลยทีเดียว

"อะไรนะ วันเกิดพ่อ! แต่เมื่ออาทิตย์ก่อนโน้นคุณก็บอกว่าขอเลื่อนอัด เพราะเป็นวันเกิดพ่อไม่ใช่หรือไง" เสียงชายหนุ่มเริ่มแข็งกระด้างขึ้น ทำให้ ความคิดชื่นชมของมีจาเมื่อครู่มลายหายไป

"เปล่าครับ ตามสบายเลย เชิญคุณไปวันเกิดพ่อของคุณเถอะ ไม่ต้อง มาแล้ว เพราะทางเราคงไม่จำเป็นต้องใช้คนอย่างคุณอีก เช้าใจนะครับ ไม่ ต้องมาแล้ว!"

"อ่อ แล้วกรุณาอย่าโผล่หน้ามาให้เห็นที่สถานีอีกนะครับ" ฮยอนอูพูดด้วย นาเสียงดุดันแสดงถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจนก่อนจะตัดสายไปอย่างหัวเสีย มีจาไม่อยากจะสนใจหนุ่มเจ้าอารมณ์จึงก้มหน้าอ่านสคริปต์ในมือพลาง หยิบกาแฟขึ้นมาเตรียมดื่ม แต่อยู่ๆ ฮยอนอก็เดินมาแย่งแก้วในมือเธอไป

ทำอย่างรวดเร็ว แล้วเปิดกระเป๋าหยิบกระป๋องชาเขียวขนมาวางตรงหนา หญิงสาวแทน

"กาแฟไม่ดีต่อร่างกายนะ"

หมอนี่เป็นอะไรของเขาเนี่ย หรือว่า...เขาจะชอบฉัน มีจาแอบคิดเข้าข้างตัวเองในใจ เธอไม่รู้หรอกว่าเขาคิดยังไง แต่ขอคิด ให้หัวใจรู้สึกกระชุ่มกระชวยขึ้นมาหน่อยก็พอ

ขณะอัดเสียง มีจาก็แอบสังเกตฮยอนอูไปด้วย ถึงภายนอกเขาจะดู เย็นชาและแข็งกระด้าง แต่ภายในก็เป็นคนอบอุ่นใช้ได้เลยทีเดียว แล้วก็ยังดู ดีแถมยังมีความสามารถมากอีกด้วย เธอได้แต่แอบมองฮยอนอูแล้วยิ้มกริ่มอยู่ คนเดียว

"คุณเชมีจา" ฮยอนอูจ้องหน้ามีจาด้วยสายตาดุๆ "คะ?" มีจารีบกะพริบตาถี่ๆ เมื่อถูกเตือนสติ แต่ยังไม่วายเก๊กหน้าที่ คิดว่าสวยที่สุดใส่ฮยอนอู

"ถึงตาคุณแล้ว ไม่พูดหรือไงครับ"

มีจาแทบอยากกรี๊ดออกมาดังๆ ตอนนี้เธออยากควานหาเข็มกับด้ายมา เย็บหน้าที่แตกเป็นเสี่ยงๆ ให้ติดกัน หน้าที่เก๊กสวยเมื่อครู่ค่อยๆ หดเล็กลงเมื่อ

ฮยอนอูสั่งอีกครั้ง

"อีกรอบนะครับ เริ่มได้"

"เมื่อหลายสิบปีก่อนมีการค้นพบทรัพย์สมบัติมากมาย ผู้คนในหมู่บ้าน พากันดีใจ ผู้หญิงในหมู่บ้านตะโกนพร้อมกันว่า..."

ฮยอนอูทำท่าเป็นสัญลักษณ์ว่าเตรียมร้อง 'ไซโย^, ได้ ตอนที่ได้รับสัญญาณคิว มีจาก็ยังเอาแต่ต้องฮยอนอูอยู่จนซองอู เพื่อน ร่วมงานที่ยืนอยู่ข้างๆ ดีหัวเข้าให้ "ไชโย- ไชโย-"

เพราะความที่สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ทำให้มีจาส่งเสียงออกมาอย่างกับ สาวน้อยซาวโซลผู้ขึ้อาย

"คัทๆๆ! นี่ คุณเซมีจา! คุณยังทำเป็นเล่นอยู่อีกเหรอ"

แล้วฮยอนอูก็ให้สัญญาณคิวใหม่อีกครั้งอย่างโกรธๆ คราวนี้มีจายืน'นิ่ง เริ่มสนใจงานตรงหน้ามากขึ้น พอเห็นสัญญาณมือ ของหนุ่มอารมณ์ร้ายก็เปล่งเสียงออกมาราวกับคนบ้า "ไชโย! ไซโย!"

ขณะตะโกนอยู่ มีจาก็ยังแอบมองฮยอนอูไปด้วย

โมโหร้ายแบบนี้ตอนมีความรักคงจะร้อนแรงน่าดู อืม...ต้องใช่แน่เลย

ริมปีปากของมีจาปรากฎรอยยิ้มมีเลศนัย

"ไม่ได้มากินข้าวด้วยกันอย่างนี้นานแล้วเนอะ เอาล่ะ ซนแก้ว!"

มีจานั่งมองฮยอนอูเงียบๆ ก่อนจะตัดสินใจถือแก้วเดินไปนั่งข้างๆ ชายหนุ่ม

"วันนี้เพราะฉันเลยวุ่นวายน่าดูเลยสินะคะ" มีจาล่งยิ้มหวานให้ฮยอนอู ที่ยังคงนิ่งเฉย

"ครับ" เป็นคำตอบที่ตรงดีแท้ แต่ถึงกระนั่นมีจาก็ยังคงยิ้มแย้มอยู่ "ขอโทษนะคะ พอดีช่วงนี้ฉันมีอะไรให้คิดเยอะแยะไปหน่อย"

"คุณเซมีจาคิดเป็นด้วยเหรอเนี่ย ผมไม่ยักรู้"

หนอย อีตาบ้านี่!! ทำมาเป็นเหน็บแนมกันอีกแล้ว แต่ล้าถอยก็ไปใช่

เชมีจาน่ะสิ

มีจาเปิดกระเป๋าแล้วหยิบอะไรบางอย่างเลื่อนไปตรงหน้าฮยอนอู "นี่ค่ะ ดื่มเหล้าแล้วก็ดื่มชานี้ชะนะคะ มันดีต่อสุขภาพ คุณบอกฉันเอง ไม่ใช่เหรอคะว่ากาแฟมันไม่ดีต่อร่างกาย" มีจามองหน้าฮยอนอูแล้วยิ้มออกมา ด้วยความสะใจ

"ใช่ครับผมบอก ก็คุณเชมีจาหัวไม่ดี ถ้ายิ่งดื่มกาแฟเข้าไปก็ยิ่งแย่เข้าไป ใหญ่สิครับ"

ยูนอาพูดถูก ผู้ชายดีๆ ในโลกมันไม่มีเหลือแล้ว ใช่สิ ฉันมันโง่ เพราะหัวไม่ดีถึงไดโดนนายหลอกด่าอยู่นี่ไง แต่แค่นี้ฉัน ไม่สะดุ้งสะเทือนหรอกย'ะ

มีจาแทบอยากจะคว้าขวดพิสตาชิโอมาโขกหัวตัวเองแรงๆ

หลังจากปะทะคารมกับฮยอนอูมาพอหอมปากหอมคอ มีจาก็มายืน เหม่ออยู่หน้าลิฟท์ที่เฮลท์คลับ

นี่รอบๆ ตัวฉันไม่มีผู้ชายดีๆ จริงหรือเนี่ย คิดพลางก้าวเท้าเข้าไปในลิฟท์ "รอด้วยครับ!"

มีจาหันกลับไปมองยังที่มาของเสียง ผู้ชายหน้าตาดีใส่สูทเต็มยศกำลัง วิ่งมาแต่ไกล โอ้ว! พระเจ้า! ประตูลิฟท์กำลังจะปิด มีจาเอาตัวเข้าไปขวางไว้ อย่างรวดเร็ว ลิฟท์จึงถูกเปิดออกอีกครั้ง "ขอบคุณครับ"

เขายื่นมือมาจับประตูเอาไว้แล้วเดินเข้ามาข้างใน มีจาเหลือบมอง ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยหางตา

เอ๊ะ! นั่นกระเป้าออกกำลังกายเหมือนกันเลยนี่นา

ขณะที่กำลังนึกอยู่เพลินๆ เสียงทุ้มของชายหนุ่มก็ตังขึ้นทำลายความเงียบ

"ใช้นํ้าหอมอะไรหรือครับ"

เขาสูดหายใจเข้า ทำท่าเอียงคอเหมือนกำลังสงสัยในชื่อของนาหอม แล้วยิ้มให้หญิงสาว

"หอมดีนะครับ"

ชั่วเวลานั้นสติของมีจาล่องลอยเตลิดไปไกลราวกับตกอยู่ในความฝันไป

ซะแล้ว

หลัง'จากเข้า¹ไปในเฮลท์คลับ มีจาก็ทำเป็นยืดเส้นยืดสายในขณะที่สายตา ยังคงสอดส่ายหาชายหนุ่มคนนั้นอยู่ตลอดเวลา

และตอนนั้นเองที่เธอเห็นหนุ่มหล่อคนเดิมเดินเข้ามา มีจาเหลือบมอง เขาอย่างเคลิบเคลิ้มจนเผลอปล่อยเครื่องออกกำลังกายที่จับอยู่ จึงถูกเครื่อง ตีมือเข้า

"ตายแล้ว เลือด ว้าย เลือดออกเลย! ทำไงดี! ทำไงดีล่ะ!" มีจาโวยวาย เสียงดังลั่นเพราะความตกใจ และตอนนั้นเองก็มีผ้าขนหนูผืนหนึ่งถูกยื่นมา ตรงหน้า

อ๊ะ!! ผู้ชายคนนั้นนั่นเอง "เป็นอะไรหรือเปล่าครับ"

ชายหนุ่มก้มมองด้วยสีหน้าเป็นห่วง มีจากลืนน้ำลายดังเอื้อก ลืมอาการ เจ็บปวดและความตกใจไปหมดลิ้น

ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ ยิงมองใกล้ๆ ก็ยิงหล่อ หึๆๆ

รอยยิ้มผุดขึ้นบนริมผี!ปากของหญิงสาวเจ้าเล่ห์ ผู้ชายคนนี้แหละ ใช่เลย!

"อ้าว บ้าเปล่าเนี่ย ร้องไห้ไปยิ้มไป ขนลุกว่ะ^,,

เฮอก!

มีจาพยายามเปิดหูให้ชัดๆ ไม่อยากจะเชื่อว่านี่จะเป็นคำพูดที่หลุด ออกมาจากปากผู้ชายตรงหน้า ระหว่างที่มีจากำลังอึ้งเขาก็เดินแสยะยิ้มจากไป

ชายคนเดิมเดินมาหามีจาขณะที่เธอกำลังยืนอยู่หน้าตู้ขายน้ำอัตโนมัติ

"คุณ" เขาเรียกอย่างระมัดระวัง

"คะ" มีจาสะดุ้ง หันไปมองด้วยความตกใจ

"ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ผมขอถามอะไรอย่างหนึ่งได้มั้ยครับ"

เฮ้อ เมื่อกี๋'คงได้ยินเพี้ยนไปจริงๆ นั้นแหละ ผู้ชายเท่ๆ แบบนี้ไม่มีทาง

 

                (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)