10 Lies แผนร้ายอุบายลวง (ชุด sweet 10)

Beware! Someone is lying...

I warn you...

you'd better pay real close attention or

be fooled by them…

it’s your call. J

Part l

The Pinocchio

“คุณคิดยังไงกับคนโกหกน่ะ”

“คนโกหกเหรอ ไม่รู้สิ...”

“C’mon. J คุณก็เป็นหนึ่งในนั้นเหมือนกัน อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องหน่อยเลย”

“Everybody lies... ไม่เคยได้ยินคำนี้หรือไง”

“ก็นะ...ฉันก็แค่อยากรู้ว่าคุณคิดยังไงกับคนโกหกก็เท่านั้นเอง”

“อืม...ถ้าโกหกเพื่อสิ่งที่ดีกว่าก็อาจจะดีมั้ง แต่ถ้าโกหกเพื่อตัวเองหรือเพื่อทำร้ายคนอื่น... แบบนั้นก็สมควรจะต้องถูกลงโทษ”

“แบบพิน็อกคิโอน่ะเหรอ ลงโทษให้จมูกยาวขึ้นทุกครั้งที่โกหกไรงี้น่ะนะ”

“รู้รึเปล่าว่าแต่เดิมน่ะ... จุดจบของพิน็อกคิโอคือถูกแขวนคอ แต่พอจะมาทำเป็นนิทานสำหรับเด็กก็เลยเปลี่ยน”

“งั้นเหรอ ไม่รู้มาก่อนเลยนะ J”

“พนันกันมั้ยล่ะ”

“พนัน?”

“ว่าคุณจะจับพิน็อกคิโอมาลงโทษได้รึเปล่า”

“...”

“จะทำได้มั้ยล่ะ พิน็อกคิโอคนนี้น่ะร้ายกาจมากซะด้วยนะ”

“สิบเดือน”

“...?”

“ขอเวลาสิบเดือนเท่านั้นก็พอ”

1

He Lies… เขาโกหก

“แฟนฉันโกหก”

“หืม?”

“เขามีเรื่องปิดบังฉัน”

“งั้นเหรอ...” เขายิ้ม... ริมฝีปากสีแดงสดซึ่งน่าหลงใหลราวกับแอปเปิ้ลแสนหวานที่อาบยาพิษร้ายเหยียดยิ้มออกมาอย่างงดงามจนน่าหวาดหวั่น และหลังจากที่เงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็เอ่ยปากถามขึ้นด้วยแววตาที่เป็นประกาย “งั้นเธออยากให้ฉันช่วยมั้ยล่ะ”

“ช่วย?”

“แก้แค้นแฟนของเธอไง J”

10 Minutes Earlier...

ฉันรู้สึกหายใจไม่ค่อยทั่วท้องตอนที่ยืนอยู่หน้าลิฟต์ตัวนั้น ไม่ใช่เพราะว่าฉันเป็นโรคกลัวที่แคบหรืออะไร... แต่ฉันกลัวบางอย่างที่ฉันไม่รู้ต่างหาก บางอย่าง...ที่เขาปิดบังเอาไว้ ภายใต้รอยยิ้มแล้วก็คำที่บอกว่ารักฉัน... ฉันรู้ดีว่าเขากำลังโกหก...

‘สีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะครับ’ เสียงหนึ่งที่ดังขึ้นด้านข้างทำเอาฉันตกใจจนสะดุ้งเฮือก เพราะมัวแต่จมอยู่กับห้วงความคิดจนไม่ทันรู้ตัวว่าเขามายืนอยู่ข้างๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อหันไปมองก็พบว่าผู้ชายคนนั้นตัวสูงมากเสียจนฉันที่สูง 170 ยังต้องแหงนหน้ามอง...ใบหน้าหล่อเหลาคมคายมีเค้าตะวันตกอยู่มาก จนทำให้แน่ใจว่าเขาคงมีสายเลือดตะวันตกอยู่ครึ่งหนึ่งในตัว เส้นผมสีแดงสดราวกับเปลวไฟทำให้ฉันรู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมาในใจอย่างน่าประหลาด ตอนที่เขาลากนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มมาสบตากับฉันแล้วหัวเราะเบาๆ ‘ขอโทษนะ ฉันทำเธอตกใจรึเปล่า’

‘อ๊ะ...เปล่า’

‘ลิฟต์มาแล้วนะ จะขึ้นใช่มั้ย’

‘ค่ะ...’ ฉันพึมพำตอบเสียงเบา จากนั้นก็ก้าวตามเขาเข้าไปในลิฟต์ ผู้ชายผมแดงกดลิฟต์ไว้ให้ก่อนจะกดปิดแล้วหันมาถามฉันด้วยรอยยิ้ม

‘ชั้นไหนครับ’

‘ชั้นสิบห้า ขอบคุณนะคะ’ ฉันพูดขึ้นเมื่อเขากดชั้นนั้นให้ฉัน ส่วนตัวเขาเองกดชั้น 10 เอ? ชั้นนั้นรู้สึกจะเป็นชั้นของพวกกรรมการนักศึกษาหรือเปล่านะ...

ฉันยืนนิ่งเงียบจ้องมองตัวเลขบอกชั้นเลื่อนขึ้นไปเรื่อยๆ เช่นเดียวกับเขาที่ยืนล้วงกระเป๋านิ่งเฉยไม่พูดอะไร ฉันแอบลอบมองใบหน้าด้านข้างของเขาที่ได้รูปสวยไร้ที่ติ แถมยังหล่อเหลาราวกับภาพวาดชั้นดี แต่น่าแปลกที่ฉันไม่เคยเห็นเขาที่ไหนมาก่อนเลย ทั้งๆ ที่เขาเด่นสะดุดจาออกขนาดนี้

‘มีอะไรติดหน้าฉันรึเปล่า’

‘หา? อ๊ะ...ไม่...ไม่มีหรอกค่ะ ฉันแค่...’

ตึง!

เสียงดังคล้ายอะไรบางอย่างกระแทกทำให้ฉันหยุดพูดทันที เมื่อหันมองที่ตัวเลขก็พบว่าตอนนี้เราอยู่ที่ชั้น 9 อีกแค่ชั้นเดียวเท่านั้นก็จะถึงชั้นที่เขาจะออกแล้ว แต่ลิฟต์กลับนิ่งสนิทแถมไม่ยอมเปิดออกอีกต่างหาก นี่มันอะไรกัน หรือว่า...

‘ดูเหมือนลิฟต์จะค้างนะ’ ผู้ชายผมแดงพูดหลังจากลองกดปุ่มเปิดแล้วลิฟต์ยังนิ่งสนิท ‘เดี๋ยวฉันลองกดเรียกคนดูแลก่อน’ เขาพูดก่อนจะจัดการทำตามนั้น เมื่อคนดูแลบอกว่าจะส่งคนมาช่วย เขาก็หันกลับมาหาฉันแล้วยิ้มบางๆ ‘คงต้องรออีกสักพัก แต่เดี๋ยวเขาคงจะส่งคนขึ้นมาช่วย’

‘…ค่ะ’

‘ไม่ต้องกลัวหรอกนะ’ รอยยิ้มของเขาดูอ่อนโยน...ผิดกับแววตาที่วาววับคู่นั้น แต่ก็เป็นความขัดแย้งที่มีเสน่ห์อย่างน่าพิศวงจนฉันเผลอจ้องหน้าเขานานไปหน่อยเลยต้องหลบตา... เมื่อเห็นอย่างนั้นเขาก็หัวเราะออกมาพร้อมกับยื่นมือมาลูบหัวฉัน ‘ฉันน่ากลัวมากเหรอ ไม่ต้องหลบตาหรอก’

‘ขอโทษนะคะ พอดีฉัน...มีเรื่องให้คิดเยอะไปหน่อยก็เลยเพี้ยนๆ แบบนี้’

‘ไม่เป็นไรหรอก’ เขาตอบก่อนจะยกมือขึ้นเสยผม ‘อยากจะพูดถึงมันหน่อยมั้ยล่ะ ไหนๆ เราก็ต้องติดอยู่ในลิฟต์นี่อยู่แล้ว หาเรื่องคุยสักหน่อยจะได้ไม่เบื่อไงจริงมั้ย’

‘นั่นสินะ...’

‘ว่าแต่นี่สิบโมงกว่าแล้วเหรอเนี่ย ให้ตายเถอะ จะไปทันมั้ยนะ’ เขาพูดพลางก้มมองนาฬิกาข้อมือ...ฉันเหลือบมองนาฬิกาข้อมือปาเต๊ะ ฟิลลิปป์ของเขาแล้วก็เห็นว่าตอนนี้เป็นเวลาสิบโมงสิบนาทีพอดี

‘คุณเคยโกหกมั้ยคะ’

‘หืม? ว่าไงนะ’ เขาลากสายตากลับมาสบตากับฉันพลางเลิกคิ้วถามคล้ายแปลกใจ ‘โกหกงั้นเหรอ...อ่า ก็เคยมั้ง คนเราก็ต้องมีเรื่องที่พูดความจริงไม่ได้อยู่บ้าง...’

‘...’

‘ถามทำไมเหรอ’

ฉันนิ่งไปพลางจ้องหน้าเขาอย่างเงียบงัน... สิ่งที่ฉันกำลังจะพูดมัน ไม่ใช่สิ่งที่ควรจะบอกกับคนแปลกหน้าที่เพิ่งเจอกันไม่ถึงสิบนาทีอย่างเขา แต่ฉันต้องบอกใครสักคน...ต้องบอก...

เพราะฉะนั้นหลังจากที่ยืนเงียบอยู่นาน ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจพูดมันออกไป...

‘แฟนฉันโกหก’

‘หืม?’

‘เขามีเรื่องปิดบังฉัน’

‘’งั้นเหรอ...’ เขายิ้ม... ริมฝีปากสีแดงสดซึ่งน่าหลงใหลราวกับแอปเปิ้ลแสนหวานที่อาบยาพิษร้ายเหยียดยิ้มออกมาอย่างงดงามจนน่าหวาดหวั่น และหลังจากที่เงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็เอ่ยปากถามขึ้นด้วยแววตาที่เป็นประกาย ‘งั้นเธออยากให้ฉันช่วยมั้ยล่ะ’

‘ช่วย?’

‘แก้แค้นแฟนของเธอไง J’

‘อะ...อะไรนะ...’

‘ถ้าเขาโกหกหลอกลวงสาวน้อยที่น่ารักอย่างเธอได้ เขาก็เป็นคนที่สมควรจะถูกลงโทษนะ’ ผู้ชายผมแดงพูดด้วยรอยยิ้ม...หากรอยยิ้มนั้นกลับดูร้ายกาจยิ่งกว่าเดิมจนหัวใจฉันพลันเต้นแรง ‘เธออยากรู้มั้ยล่ะว่าเขาโกหกเธอเรื่องอะไรบ้าง’

‘เอ๊ะ...’

‘ถ้าฉันบอกว่าฉันรู้ว่าเขาปิดบังอะไรเธอไว้...เธอจะว่ายังไง’

‘แล้วคุณจะมารู้ได้ยังไง’

‘เธอรู้จักพิน็อกคิโอมั้ย’ เขาไม่ตอบคำถามฉันแต่กลับถามคำถามฉันแทน ฉันได้แต่งงจนเขาเฉลยมันออกมาเอง “พิน็อกคิโอคือตุ๊กตาไม้ ทุกครั้งที่มันโกหก...จมูกของมันก็จะยาวออกมา’

‘มันเหมือนกันซะที่ไหนล่ะคะ’

‘เหมือนสิ J เพราะฉันมองออกว่าใครกำลังโกหก’ เขาตอบด้วยท่าทางสบายๆ ก่อนจะยื่นมือมาเชยปลางคางฉันที่กำลังอึ้งจนพูดอะไรไม่ออกให้เงยหน้าขึ้นไปสบตากับเขา ‘บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าไม่มีใครโกหกเก่งกว่าฉันอีกแล้วบนโลกนี้ล่ะมั้ง’

‘มะ...หมายความว่าไงน่ะ’

‘เดี๋ยวเธอก็รู้เอง’ คำตอบที่แสนกำกวมของเขาไม่ทำให้ฉันเข้าใจอะไรมากขึ้นเลย แต่ยังไม่ทันได้ถามอะไรอีก ลิฟต์ก็กลับมาขยับซะก่อน ฉันหันมองตัวเลขบอกชั้นก็พบว่ามันเลื่อนขึ้นมาชั้นสิบแล้ว ‘ถึงพอดี ฉันไปก่อนนะ J’

‘ดะ...เดี๋ยว!’ ฉันเรียกไว้ก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิดลง ‘คุณจะทำอะไร’

ฉันได้ยินเสียงหัวเราะของเขา...ตามมาด้วยคำตอบของเขา เพียงไม่กี่วินาทีก่อนที่ลิฟต์จะปิดสนิทและเคลื่อนต่อไปยังชั้นสิบห้า ‘รอดูด้วยตาตัวเองก็แล้วกัน...ไนติงเกล J’

10 Days Later...

“เกล...เกล...ไนติงเกล!!” เสียงหนึ่งที่ดังขึ้นข้างหูทำให้ฉันตกใจจนสะดุ้งสุดตัว ทุกอย่างนิ่งไปเกือบสองวินาทีก่อนที่จะได้ยินเสียงแก้วแตกดังเพล้งตามมา เสียงนั้นเองที่ทำให้ฉันตื่นจากภวังค์ได้ในที่สุด

“อ๊า~”

“อย่าจับนะ” เขาพูดแค่สั้นๆ พร้อมกับคว้ามือเอาไว้ก่อนที่ฉันจะถลาเข้าไปคว้าหลอดทดลองที่แตกออกเป็นเสี่ยงๆ เพราะฉันทำตกเมื่อกี้นี้ ใบหน้าหล่อเหลานิ่งสนิท ไม่มีร่องรอยอาการตกใจเลยสักนิด สมกับที่เป็นเขา...

เพราะซินแคลร์ไม่เคยสูญเสียความสุขุมเยือกเย็นราวน้ำแข็งของเขาเลยสักครั้งนี่นะ

ฉันนั่งนิ่งพลางลอบมอบใบหน้าคมคายหล่อเหลาราวกับรูปปั้นน้ำแข็งของเขาเงียบๆ จมูกโด่งคมเป็นสันกับกรามสวยได้รูปราวกับปั้นมาทำให้ฉันนึกประหลาดใจอยู่เสมอว่าจะมีใครที่สมบูรณ์แบบได้ขนาดนี้ เส้นผมของเขาเป็นสีเงินเปล่งประกาย...มันนุ่มลื่นมือมากแค่ไหนฉันรู้ดี เช่นเดียวกับนัยน์ตาสีเขียวอมฟ้าที่สะกดจิตฉันให้ทำตามที่เขาต้องการได้ทุกเมื่อหากเขาต้องการ... ฉันเองก็รู้จักมันดีเช่นกัน

ก็แน่ละนะ เพราะว่าเขาคนนี้คือแฟนของฉันนี่นา

“เกิดอะไรขึ้นล่ะนั่น” อาจารย์ที่ยืนสอนอยู่หน้าห้องเดินอ้อมมาแล้วถามขึ้นทันทีที่เห็นเศษหลอดทดลองแตกกระจายอยู่บนพื้น ซินแคลร์ที่จัดการเก็บกวาดซากเรียบร้อยแล้วเงยหน้าขึ้นตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ของเขา...มันก็เป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งที่ทำให้สาวๆ พวกนั้นหลงใหลในตัวเขาล่ะนะ

“เธอเวียนหัวนิดหน่อยก็เลยเผลอทำหลอดแก้วตกแตกน่ะครับ”

“เวียนหัวงั้นเหรอ...” อาจารย์พึมพำก่อนจะโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “ถ้างั้นก็เอาเศษแก้วไปทิ้งแล้วก็พาไปห้องพยาบาลซะ”

“ขอบคุณครับ” จบคำนั้นเขาก็จัดการเอากระดาษมาห่อเศษแก้วแล้วเอาไปทิ้งตามที่อาจารย์สั่ง จากนั้นก็เดินกลับมาจูงมือฉันเดินออกจากห้องเรียนไปเงียบๆ

หลังจากที่เดินออกมาตามโถงทางเดินได้พักหนึ่ง เขาก็เอ่ยปากถามฉันขึ้น... เสียงนั้นสะท้อนก้องไปมาตามทางเดิมที่เงียบสนิทเพราะกำลังอยู่ในชั่วโมงเรียน “เป็นอะไรไป”

“ฉันเหรอ”

“เธอเอาแต่เงียบแล้วก็เหม่อทั้งวัน...เป็นอะไรไป”

“ปกติฉันก็ไม่ใช่คนพูดมากอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง” ฉันยิ้มบางๆ พลางถามเขา ซินแคลร์ไม่ตอบอะไรเพียงแต่พาฉันเดินต่อไปยังห้องว่างห้องหนึ่ง เขาผลักประตูเปิดออกก่อนจะดันฉันให้เข้าไปจากนั้นก็ปิดประตูตามหลัง นัยน์ตาสีเขียวอมฟ้าคู่สวยของเขามองหน้าฉันนิ่งตอนที่เขาถามฉันอีกรอบ

“เธอก็รู้ว่าเธอโกหกไม่เก่ง...เพราะฉะนั้นตอบฉันมาดีๆ ว่าเธอเป็นอะไร”

“...”

“เกล...”

“ถ้าฉันพูดไป เดี๋ยวนายก็จะดุว่าฉันคิดมาอีกใช่มั้ยล่ะ”

ทันทีที่ฉันพูดออกไป ซินแคลร์ก็ถอนหายใจยาวก่อนจะดึงตัวฉันเข้าไปกอด... กลิ่นน้ำหอมบางเบาแต่ชัดเจนและเย้ายวนของ BURBERRY ที่ฉันเคยบอกว่าชอบและเขาก็ใช้มาตลอดทำให้ฉันรู้สึกหัวใจเต้นแรงได้เสมอ ฉันโอบแขนกอดเขาตอบตอนที่ซินแคลร์กระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูฉัน

“เธอไม่ไว้ใจฉันหรือไง”

“ไม่ใช่อย่างนั้น แต่ว่าฉัน...”

“แต่ว่าเธอไม่เชื่อใจฉัน?”

“ไม่ใช่นะ! ซินแคลร์ ฉันแค่...” คำพูดของฉันถูกกลืนหายไปหลังจากที่เขายื่นหน้าเข้ามาทาบทับริมฝีปากเย็นเยียบของตัวเองลงบนริมฝีปากฉัน แล้วก็ครอบครองมันอย่างถือวิสาสะเหมือนทุกครั้ง...และฉันเองก็ไม่ได้ผลักเขาออกเหมือนทุกครั้งเช่นกัน

ทุกอย่างของเขาน่าหลงใหล...เรื่องนี้ฉันรู้ดีตั้งแต่ตอนเจอเขาครั้งแรกเมื่อสองเดือนก่อน บางอย่างในตัวเขาเด่นสะดุดตาจนยากจะหันหน้าหนีไปไหน แม้เขาจะเย็นชาและเงียบขรึมจนดูเขาถึงยาก แต่นั่นก็ยิ่งทำให้รู้สึกอยากจะยื่นมือเข้าไปหามากขึ้น...

เราคบกันภายในเวลาไม่กี่วันหลังจากได้รู้จักกัน และ...ตอนนี้เราก็เป็นแฟนกัน เหมือนฝันที่กลายเป็นจริง เพราะเด็กสาวธรรมดาอย่างไนติงเกลคนนี้ไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่าจะได้เป็นแฟนกับผู้ชายที่หล่อเหลาราวกับเจ้าชายอย่างเขา...

“...เกล” เขากระซิบที่ข้างหูฉันหลังจากจูบที่แสนหวานและยาวนาน หลายนาทีทำให้สติฉันรางเลือน ฉันยกมือโอบรอบคอเขาก่อนจะพึมพำถามเสียงเบาในลำคอ

“...ฮืมมม?”

“ฉันรักเธอนะ” คำที่เขาใช้ล่อลวงให้ฉันลุ่มหลง... เขาทำมันได้อย่างง่ายดายและมันก็ได้ผลเสียด้วย เพราะมันทำให้ฉันไม่สามารถปฏิเสธเขาได้

ถึงแม้ฉันจะรู้ดีว่าทุกอย่างที่เขาพูดมา...

“...อืม...ฉันก็รักนาย”

มีความจริงแค่เพียงเศษเสี้ยวหนึ่งเท่านั้นก็ตามที...

10 Days Later...

Las Vegas, USA 10.10 PM.

“One shot of tequila.”

“Yes, sir.” บาร์เทนเดอร์หนุ่มตอบกลับก่อนจะรินเตกีล่าใส่แก้วชอตยื่นให้กับชายหนุ่มร่างสูงผู้มีใบหน้าหล่อเหลาคมคายราวกับเทพบุตร หากใบหน้านั้นกลับนิ่งเฉยและเย็นชายิ่งกว่าปีศาจร้าย ในดวงตาสีฟ้าครามทอประกายวาวโรจน์ราวกับอัญมณีล้ำค่า มือเรียวเอื้อมไปหยิบแก้วชอตขึ้นดื่มรวดเดียวหมด สีหน้าเขาไม่เปลี่ยนไปสักนิดแม้เหล้าร้อนจะบาดคอเพียงไร มีเพียงแววตาของเขาเท่านั้นที่ยังเคลื่อนไหว...

เวย์นยกมือขึ้นเสยผมสีดำสนิทที่ยาวปรกหน้าปิดบังนัยน์ตาคู่สวยที่มีเสน่ห์มหาศาลของตัวเองขึ้นก่อนจะสั่งเตกีล่าอีกชอต ตอนนั้นเองที่ใครคนหนึ่งทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เขาพร้อมกับเอื้อมมือมาแตะมือเขาที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์บาร์ นัยน์ตาสีฟ้าครามเหลือบมองคนข้างกายโดยไม่พูดอะไรตอนที่เธอเอ่ยปากทักเขาด้วยรอยยิ้มหวานจัด

“กะแล้วเชียวว่าต้องเป็นนาย...นายหายไปไหนมา ฉันตามหาตั้งนาน”

“...เธอจะตามหาฉันทำไม”

“ก็อยู่ดีๆ นายก็หายหน้าหายตาไป ไม่ไปปาร์ตี้ แถมยังดร็อปเรียนที่มหา’ลัยอีกต่างหาก ทุกคนเค้าเป็นห่วงนะ”

“...เหอะ” เวย์นแค่นหัวเราะในลำคอก่อนจะดื่มเตกีล่าหมดอีกชอตอย่างรวดเร็ว “ถ้ามาด้วยเรื่องแค่นั้นก็กลับไปเถอะ”

“เอ๊ะ อะไรนะ ทำไมล่ะ”

“แล้วก็บอกพวกนั้นด้วยนะว่าฉันไม่คิดจะกลับไปที่นั่นอีกแล้ว”

“เวย์น! เกิดอะไรขึ้นกับนายกันแน่น่ะ! ตั้งแต่ยัยผู้หญิงคนนั้นหายไปนายก็...”

“หุบปาก”

“เวย์น!!”

“บอกให้หุบปากไง!!”

“นายเป็นบ้าอะไรของนายน่ะ!”

“ก็ไม่ใช่ธุระของเธอ ทีนี้ไสหัวไปซะ!”

“นี่!! พูดอย่างนี้กับฉันได้ยังไงน่ะ!”

“แล้วทำไมฉันจะพูดไม่ได้” เวย์นเลิกคิ้วถามด้วยใบหน้ายียวนริมฝีปากหยักยิ้มกระด้างเย็นชา “มีเหตุผลอะไร ทำไมฉันจะต้องแคร์ผู้หญิงอย่างเธอด้วย”

เพียะ!!

“คนสารเลว!! ฉันไม่อยากจะคิดเลยว่าฉันเคยคบกันคนอย่างนาย!”

“เคยคบ? เธอคบกับฉันตอนไหนกัน”

“อะ...อะไรนะ”

“ฉันไม่เคยมีแฟนแค่คนเดียว และคนคนนั้นก็คือชาร์ล็อต” เวย์นพูดต่อโดยไม่สนใจใบหน้าที่เพิ่งจะถูกผู้หญิงตรงหน้าตบมาอย่างแรงเลยสักนิด เขาจ้องหน้าเธออย่างเย็นชาก่อนจะพูดต่อ “และถ้าเธอไม่ได้ชื่อชาร์ล็อต มันก็แปลว่าเราไม่เคยคบกัน”

“นะ...นายพูดอย่างนี้ได้ยังไง”

“ฉันพูดได้ แล้วก็พูดไปแล้วด้วย” เวย์นตอบด้วยใบหน้าเฉยชา “และตอนนี้ถ้าเธอไม่ได้ชื่อชาร์ล็อตก็ไสหัวไป รู้ไว้ซะด้วยว่าฉันจำไม่ได้แม้แต่ชื่อของเธอ”

“...”

“และ...ผู้หญิงคนอื่นๆ อีกหลายคนก็เช่นกัน ฉันจำไม่ได้สักคน”

เพล้ง!!! เสียงแก้วเหล้าแตกกระจาย...เวย์นไม่ได้หันไปมองเศษแก้วที่ผู้หญิงตรงหน้าเขาแย่งไปปาลงพื้นระบายความโกรธสักนิด นัยน์ตาสีฟ้าครามดูห่างเหิน เย็นชา และหยามเหยียดราวกับผู้หญิงตรงหน้าไม่มีค่าอะไรกับเขาสักนิด เขาเบือนหน้าหนีจากเธอก่อนที่เธอจะหันหลังเดินจากไปโดยไม่แคร์น้ำตาของเธอแม้แต่น้อย

ใช่แล้ว...เพราะสำหรับเขา ผู้หญิงมันก็เหมือนๆ กันหมด แค่กระดิกนิ้วเรียกก็วิ่งเข้าหา ไม่มีใครโดดเด่นพอจะทำให้เขาหลงใหลได้เลยสักคน

ไม่เคย...ยกเว้นคนคนเดียวเท่านั้น

เวย์นดื่มเตกีล่าต่ออีกไม่รู้กี่ชอตจนกระทั่งในหัวรู้สึกมึนงงราวกับเดินอยู่บนพื้นที่กำลังหมุน เขาวางแก้วลงก่อนจะยกมือขึ้นเสยผม... เขาไม่เคยเป็นแบบนี้ ไม่เคย... เพราะคนอย่างเขาเคยแต่เล่นสนุกกับหัวใจของคนอื่น ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะปล่อยให้ใครเข้ามามีอิทธิพลเหนือหัวใจของเขา...

มันเป็นอย่างนั้นมานาน...นานมากเสียจนเขาเองยังเกือบลืมไปว่าตัวเองก็มีหัวใจ

เวย์นลุกขึ้นยืน เขาเดินเซเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ในเส้นเลือด แต่ก็ยังไม่ล้ม...ใช่แล้ว เขาต้องไม่ล้ม แต่ต่อให้ไม่ล้ม เขาก็ไม่รู้จะเดินไปทางไหน...ตั้งแต่ที่ผู้หญิงคนนั้นจากไป เขาก็รู้สึกเหมือนทั้งโลกหมุนจนตั้งตัวไม่ติด ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากเสียจนเขาเองยังแทบไม่รู้ตัว เธอใช้เวลาเพียงไม่นานก็ทำให้เขาตกหลุมรักได้... จากนั้นก็หายไปจากชีวิตเขาราวกับผู้หญิงที่ชื่อชาร์ล็อตไม่เคยมีตัวตนอยู่ตั้งแต่แรก...

ไม่มี...

เวย์นเดินไปถึงที่กลางฟลอร์เพื่อจะเดินออกไปให้ถึงประตูทางออก ทว่ายังไม่ทันที่จะไปถึง...ภาพที่เห็นก็ทำให้ขาทั้งสองข้างของเขาหยุดชะงักไปเสียก่อน...

กลิ่นหอมเย้ายวนของดอกกุหลาบ...ที่ทำให้เขาหลงใหลได้ทุกครั้ง กลิ่นของ ‘เธอ’

เส้นผมยาวเป็นลอนคลื่นสีแดงสด...เส้นผมอ่อนนุ่มลื่นมือที่เขาหลงใหลทุกครั้งที่ได้สัมผัส...เส้นผมของ ‘เธอ’

“...ชาร์ล็อต”

เขาร้องเรียก...เสียงนั้นเบาราวกับเสียงกระซิบ...

“ชาร์ล็อต!” เขาร้องเรียกดังขึ้นอีกเมื่อแผ่นหลังบางของหญิงสาวร่างสูงโปร่งผู้มีเส้นผมสีแดงสดคนนั้นกำลังจะหายไป แต่เพียงเสี้ยววินาทีที่คิดจะยื่นมืออกไปหา เขากลับหยุดชะงักตรงนั้นราวกับว่ามีอะไรบางอย่างมาหยุดเขาเอาไว้...

จริงสิ...คงเพราะเมา เขาถึงได้เผลอลืมไปว่าผู้หญิงคนนั้นก็เป็นแค่นังแพศยาคนหนึ่ง...ผู้หญิงคนแรกและคนเดียวที่ทิ้งเขาไปอย่างเลือดเย็น

คนที่เอามีดอาบยาพิษที่ซ่อนไว้มาแทงทะลุหัวใจเขา ในเวลาเดียวกับที่ริมฝีปากของเธอกำลังจูบเขาอย่างอ่อนหวาน...

เธอคือยาพิษที่หอมหวานชวนลิ้มลอง...แม้จะรู้ว่าอันตรายถึงตายแต่ก็หลงใหลจนไม่อาจต้านทาน...

เวย์นหันหลังแล้วเดินกลับไปที่เคาน์เตอร์บาร์...ไม่มีประโยชน์ที่จะไล่ตามคนคนนั้นอีกต่อไปแล้ว...

เขาทรุดตัวลงนั่งที่เดิมกับที่นั่งเมื่อครู่ แต่ยังไม่ทันได้สั่งเครื่องดื่มอะไร...ใครบางคนก็ชิงตัดหน้าเขาไปก่อนแล้ว “Two shots of tequila, please. J”

นัยน์ตาสีฟ้าครามเหลือบมองเจ้าของเสียงนั้นด้วยแววตาเย็นเยียบ...คนคนนั้นมีเส้นผมสีแดงสดราวกับเปลวไฟ...กับนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่เป็นประกายเจ้าเล่ห์

“”Who the hell are you? (คุณเป็นใคร)”

“My name is Loki. J (ผมชื่อโลกิ)” ชายหนุ่มที่มีผมสีแดงหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเหยียดยิ้มร้ายกาจที่มุมปากตอนที่ใช้มือเรียวยาวสวยเลื่อนแก้วชอตไปตรงหน้าเวย์นพร้อมกับเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ “Nice to meet you, Nr. Wayne. (ยินดีที่ได้รู้จักครับ)”

“มองหาใครอยู่เหรอ” เสียงหนึ่งที่ดังขึ้นปลุกให้เธอตื่นจากห้วงความคิด ริมฝีปากสีแดงสดเหยียดยิ้มที่มุมปากก่อนที่เธอจะเหลือกตากลับมามองเจ้าของเสียงแล้วตอบเสียงใส

“เปล่าค่ะ แค่คิดว่าเห็นคนรู้จักน่ะ J”

“เธอมีคนรู้จักอยู่ที่เวกัสด้วยหรือไง”

“จากนิวยอร์กต่างหากล่ะคะ” เธอตอบก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้หน้าเคาน์เตอร์บาร์ในโซนวีไอพีข้างๆ เขา “Bloody Mary, please. ^^”

“You got it ma’am.” บาร์เทนเดอร์หนุ่มตอบก่อนจะเริ่มเทเหล้าลงในเชกเกอร์

“เธอยังสวยเหมือนเดิมเลยนะ” เธอหันกลับไปสบตากับนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มคู่สวยพลางยิ้มหวาน ก่อนที่เขาจะพูดต่อพร้อมกับยื่นมือมาสัมผัสใบหน้าสวยหวานไร้ที่ติของเธออย่างแผ่วเบา “สวย...หวาน...เย้ายวน...น่าหลงใหล...”

“กำลังคิดจะหลงรักฉันด้วยอีกคนหรือไงคะ”

“ก็อาจจะนะ” เขาหัวเราะพลางจิบวิสกี้ในแก้ว “แต่เธออันตรายเกินไปหน่อย”

“แล้วคุณไม่อันตรายเหรออังเดร”

“งั้นเราก็คงสมกันล่ะมั้ง J” เขาตอบกลับด้วยรอยยิ้มบางที่มุมปาก ใบหน้าหล่อเหลานุ่มนวลชวนให้คนมองรู้สึกหัวใจเต้นแรงของเขาราวกับเป็นของขวัญจากพระเจ้า เธอหัวเราะเบาๆ เมื่อได้ยินคำตอบนั้นของเขาก่อนจะยื่นมือไปสัมผัสเส้นผมสีชาอ่อนนุ่มของเขาอย่างเบามือ

“เพราะฉันอันตราย...คุณถึงได้สนใจฉันไม่ใช่หรือไง”

“ก็ไม่ผิด” เขาตอบด้วยรอยยิ้ม ปลายนิ้วเรียวเลื่อนไปรั้งใบหน้าเธอเข้ามาใกล้ “It’s time for the game now my love. J”

“The game has already started.” เธอตอบด้วยรอยยิ้ม นัยน์ตาคู่สวยสีเทาเป็นประกายวาววับ

“ฮ่าๆ ฉันรู้ว่าเธอจะต้องชนะ” เมื่อได้ฟังคำตอบนั้นของเธอเขาก็หัวเราะออกมาทันที

“มันแน่นอนอยู่แล้วอังเดร” เขายิ้มรับคำตอบนั้นของเธอ ตอนที่มือเรียวของเธอยื่นมาสัมผัสแผ่วเบาที่สร้อยคอเงินเส้นหนึ่งที่คอเขา สร้อยที่เขาสวมติดคอไม่เคยห่าง...สร้อยที่ห้อยจี้พิน็อกคิโอ... “ไม่ว่าเกมไหนๆ ฉันก็ไม่มีทางเป็นผู้แพ้หรอก”

“อย่าทำให้ฉันผิดหวังล่ะ...ชาร์ล็อต”

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)