365 วันพลิกชะตารัก (ชุด Valentine's design of love)

สามร้อยหกสิบห้าที่ว่ากำลังผ่านไป

หัวใจฉันจะต้องระหกระเหินไปถึงไหน

สามร้อยหกสิบห้าราตรีจากนี้ไป...ฉันจะอยู่ได้อย่างไร...

ถ้าปราศจากเธอ

บทนำ

ทั้งๆ ที่ช่วงนี้เป็นช่วงฤดูหนาวย่างเข้าฤดูร้อนแท้ๆ แต่ฝนกลับตกกระหน่ำไม่ขาดสาย ยิ่งเข้าใกล้เทศกาลวาเลนไทน์อย่างนี้แล้วด้วย คนที่รอวันแห่งความรักอย่างฉันนี่ถึงกับเซ็งไปเลยทีเดียว เพราะอะไรน่ะรึ นั่นก็เป็นเพราะว่าวันวาเลนไทน์เป็นวันที่ฉันจะได้รับของขวัญจากผู้ชายมากหน้าหลายตาที่หน้าตาไม่ได้คล้ายพ่อฉันหรือญาติผู้ชายแต่อย่างใด แต่เป็นใครก็ไม่รู้ที่มาหลงรักฉันกันมากมายน่ะสิ การได้รับความรักนี่เป็นสิ่งที่ทำให้ฉันมีความสุขที่ซู้ดดด

โดยเฉพาะของฟรี

และไม่ว่าฝนจะตกเพียงใด แต่โลกทั้งใบของฉันก็กลายเป็นสีชมพูไปแล้วเพราะคนที่เดินเคียงข้างฉันตอนนี้คือชายหนุ่มรูปงามที่ใครๆ ต่างก็หมายปอง เขาดังมากในไดอารี่ออนไลน์ มีแฟนคลับมากหน้าหลายตา ซ้ำยังเป็นที่ใฝ่ฝันของสาวๆ หลายคนในโรงเรียนของเขา แต่ทว่า...เขากลับมาบอกรักฉัน แน่นอน...การมีรักต่างโรงเรียนมันเป็นเรื่องยาก ถ้าไม่ใช่รู้จักจากที่เรียนพิเศษก็ต้องมีชะตาต้องกันอย่างจริงจัง แต่เขา...เขามาบอกรักฉันผ่านไดอารี่ โฮ่ๆๆ

ไม่ๆๆ...อย่าเข้าใจผิด ฉันไม่ได้หาแฟนทางอินเตอร์เน็ตเหมือนที่สาวๆ มากมายชอบทำนะ และถึงแม้จะเป็นอินเตอร์เน็ตแต่นี่ก็เป็นการค้นพบรักแท้ผ่านไดอารี่ที่เราได้เห็นทั้งหน้าตาและมุมมองทางความคิดของเขา เป็นไงล่ะ ฉันมีทัศนคติที่ดีใช่มะ อิๆ

แต่ในขณะที่ฉันกำลังเดตกับป๊อบไอดอลผู้โด่งดังที่รู้จักผ่านไดอารี่อยู่นั้น เสียงโทรศัพท์มือถือของฉันก็ดังขึ้นมาตอนที่ฉันกำลังโม้เรื่องตัวเองให้ผู้ชายตรงหน้าฟัง นั่นทำให้ฉันหงุดหงิดยิ่งนัก และเมื่อเห็นเบอร์ที่โทรเข้ามาก็ยิ่งทำให้ฉันหงุดหงิดมากกว่าเดิม

“มีอะไรอัคคี ฉันกำลังยุ่ง!”

(ฉันมีเรื่องสำคัญน่ะสายน้ำ เธอว่างหรือเปล่า ออกมาเจอกันได้มั้ย)

“หูหนวกหรือไงเนี่ย ก็เมื่อกี้ตอนรับสายฉันก็บอกไปแล้วนี่ว่ากำลังยุ่ง!”

(...)

ความเงียบของเขาทำให้ฉันไม่สบายใจ ก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน ทุกครั้งที่คุยกับอัคคี ฉันจะต้องหงุดหงิดใส่ทุกทีไปทั้งๆ ที่เขาก็เป็นเพื่อนที่ดีแสนดีของฉัน หรืออาจเป็นเพราะฉันมักจะเอาแต่ใจเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา มันก็เลยเกิดเป็นความเคยตัวเสียล่ะมั้ง

“เอ่อ ก็ได้ ต้องตอนนี้เลยเหรอ”

(ตอนไหนก็ได้ แต่อยากให้เป็นวันนี้)

“ได้ รอสักสองชั่วโมงก็แล้วกัน นายมาหาฉันที่เก่าเวลาเดิม ถ้าเรื่องไม่สำคัญล่ะก็...นายตายแน่!”

ฉันวางสายก่อนจะรีบปั้นหน้าให้เป็นนางเอกอีกครั้ง ทั้งๆ ที่ฉันพยายามเป็นนางเอกมาแล้วทั้งวัน แต่ดันมากลายเป็นนางมารร้ายเอาตอนที่นายอัคคีโทรมาเนี่ยแหละ คู่เดตแสนฮอตนามว่าเปโซจะมองฉันเป็นคนยังไงนี่

“เปโซ วันนี้ฉันต้องขอตัวกลับเร็วนะ บังเอิญมีธุระ”

“เพราะโทรศัพท์เมื่อกี้น่ะเหรอ”

“ใช่ๆ ไม่เป็นไรใช่มั้ย”

เปโซยิ้มให้ฉันอย่างไม่คิดอะไรมาก

“จะเป็นอะไรได้ยังไงในเมื่อติดธุระจริงๆ...แล้วเราจะได้เจอกันอีกมั้ย”

“แน่นอนที่สุด”

“ถ้าอย่างนั้น...วันวาเลนไทน์เลยเป็นไง น่าตื่นเต้นดีนะ”

ฉันทำเป็นเขินเอียงอายพร้อมส่ายหัวไปมาให้ดูมีจริตจะก้าน (ส่ายทำไม)

“ได้ ไว้เราเจอกันวันวาเลนไทน์”

และเมื่อแยกกับคู่เดตสุดหล่อได้ปุ๊บ ฉันก็ต้องรีบเร่งเดินทางมาหาอีตาเพื่อนที่บอกว่าอยากเจอฉันนักหนาเพราะมีเรื่องสำคัญจะคุย ไม่อยากจะบอกว่านายอัคคีนี่หน้าเหมือนแมวผสมหมาจริงๆ นะ เอ่อ ฉันไม่ได้บอกว่าเขาน่าเกลียดหรอกนะ แต่เขาชอบทำตัวมอมแมมหรือเรียกง่ายๆ ว่าเซอร์จนเกินไปน่ะ ผิดสเป็กของฉันมาก ดีนะที่เป็นแค่เพื่อนกัน สงสัยจัง...ใครมันจะยอมไปเป็นแฟนคนอย่างหมอนั่นได้

และเมื่อมาถึงร้านก๋วยเตี๋ยวเรือติดแอร์ที่เราชอบมากินบ่อยๆ ตั้งแต่สมัยเรียนประถมจนนี่จะเข้ามหาวิทยาลัยแล้วก็ยังไม่เลิกมา ฉันก็เห็นอัคคีนั่งเหม่อมองไปยังรูปภาพโฆษณาเครื่องดื่มที่มีเชียร์ ทิฆัมพรส่งยิ้มหวานทำเอาฉันต้องตบโต๊ะเพื่อเรียกสติเพื่อนให้กลับมาก่อนจะเคลิ้มมากไปกว่านี้

“นายนัดฉันเพื่อมาดูนายเหม่อมองนางเอกโฆษณาน้ำอัดลมเนี่ยนะ”

“อะไรกัน ฉันแค่มองเชียร์เพราะเขายิ้มสวยดีแค่นั้นเอง ไม่ได้เหม่ออย่างที่เธอโอเวอร์สักหน่อย”

“นายมีอะไรก็ว่ามา ฉันมีธุระต่อ”

...เพราะฉันต้องกลับไปนอนเอาแรงเนื่องจากเหนื่อยเพราะเดตมากเลย

“อ้าวเหรอ โอเคๆ ฉันใช้เวลาไม่นานหรอก นั่งก่อนสิ”

ฉันนั่งลงพร้อมโบกมือเรียกคนขายเพื่อสั่งเส้นเล็กน้ำตก อันที่จริงฉันชอบกินอะไรแบบนี้มากกว่ากินในร้านอาหารหรูๆ ที่เปโซพาฉันไปเลี้ยงอีกนะ แต่ทำไงได้...เพื่อจะเป็นผู้หญิงที่มีบุคลิกดี ฉันก็จำเป็นต้องเข้าร้านหรูๆ เพื่อเสริมสร้างออร่าให้ผู้คนบนโลกนี้รับรู้ โฮ่ๆๆ

“บอกมาว่ามีอะไรกันแน่ ถ้าไม่สำคัญล่ะก็ นายตายแน่”

“ฉันมีของสำคัญจะให้น่ะ”

“อะไร”

“นี่”

อัคคีส่งเหรียญบางอย่างมาให้ฉัน เมื่อมองดูของสิ่งนั้นแล้วฉันก็ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

“เหรียญอะไรน่ะ”

“เหรียญที่ฉันชนะการแข่งขันคณิตศาสตร์ไง”

“แล้ว?”

“ให้เธอ”

“อย่าบอกนะว่าเรื่องสำคัญที่นายเรียกฉันมาถึงที่นี่ เรื่องที่ทำลายการเดตอันสวยงามของฉัน นายเรียกฉันมาเพื่อมอบเหรียญบ้าๆ นี่ให้อ่ะน่ะ”

“นี่เธอกำลังเดตอยู่หรอกเหรอสายน้ำ”

“ใช่สิ! เดตกับไอดอลสุดฮอตและป๊อบมากด้วย” พอพูดถึงแล้วฉันก็อดไม่ได้ที่จะบรรยายถึงผู้ชายคนอื่นต่อหน้าเพื่อน “ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะเป็นคนพูดจาดี เสียงไพเราะ แถมดูมีเงินจนน่าตกใจ ตั้งแต่เดตกับผู้ชายมาฉันว่าเขาดูดีมากกว่าใครๆ เลยนะ”

“หระ...เหรอ”

“ใช่! แล้วนายก็เรียกฉันมาเพียงเพื่อจะให้เหรียญแทนที่ฉันจะได้เดตอย่างสวีตวี้ดวิ่วต่อ โธ่เอ๊ย ถ้ารู้ว่าจะให้เหรียญสับปะรังเคนี่ล่ะก็ ฉันไม่มาให้เสียเวลาหรอก!”

ฉันโยนเหรียญไปบนโต๊ะอาหารจนมันกลิ้งและหมุนบนโต๊ะราวๆ สามรอบก่อนจะแนบลงกับพื้นโต๊ะ อัคคีมองเหรียญนั่นด้วยสายตาที่ฉันไม่เข้าใจเท่าไหร่นัก แต่มันทำให้ฉันรู้สึกแย่ยังไงพิกล

“ทำไมนายต้องทำหน้าอย่างนั้นด้วย”

“เปล่า”

“เปล่าอะไรกัน ก็นายทำอยู่นี่!” ฉันถอนหายใจแรงๆ ครั้งหนึ่งก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเหรียญนั่นมาใส่กระเป๋าถือ “พอใจหรือยังล่ะ เลิกทำหน้าแบบนี้ได้แล้ว เห็นแล้วรำคาญ!”

“ขอบคุณนะ”

“มีแค่นี้ใช่มั้ย ฉันกลับล่ะ ง่วง!”

“ไหนว่ามีธุระต่อไง”

“ธุระของฉันคือการนอนย่ะ แล้วนายก็กลับบ้านดีๆ ล่ะ เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว”

ฉันลุกขึ้นเตรียมจะเดินกลับออกไป แต่อัคคีก็รั้งเอาไว้ก่อน

“แล้วก๋วยเตี๋ยวที่เธอสั่งล่ะ”

“เออเนาะ”

นั่นก็เลยทำให้ฉันต้องนั่งลงเพื่อรอกินอาหารที่สั่งก่อน และเมื่ออาหารมาถึง ฉันก็ซดเข้าปากอย่างมูมมาม มองดูแล้วไร้ชาติตระกูลยิ่งนัก ทำไมเวลาอยู่ต่อหน้าผู้ชายคนนี้ฉันถึงไม่มีมารยาทเลยนะ

“ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกเธอด้วย”

“ยังมีอีกเหรอ ว่ามา แง่มๆๆ”

“ฉันแอบรักเธอมาตั้งนานแล้ว”

พรวด!

ฉันพ่นเส้นเล็กในปากออกมาอย่างตกใจก่อนจะไอค่อกแค่กๆ ด้วยความแสบคอเพราะสำลัก อัคคีกุลีกุจอหยิบทิชชูพร้อมส่งน้ำให้ฉันดื่มแล้วช่วยลูบหลังเพื่อให้ฉันสบายขึ้น แต่ฉันปัดมือเขาออกอย่างโมโห

“แค่กๆ พูดบ้าอะไรออกมาน่ะ!”

“ฉันพูดจริงๆ”

“แต่เราเป็นเพื่อนกันนะ ไม่เห็นมีวี่แววว่านายจะชอบฉันมาก่อนเลยนี่”

“เธอโกรธเหรอ”

“ใช่! โกรธมากด้วย โกรธที่นายมาบอกฉันตอนกำลังกินก๋วยเตี๋ยวใส่พริกเท่าภูเขา ฮึ่ย! แอบรักฉันมาตั้งนาน ถุย! พูดออกมาได้ ถ้าแอบรักมานานแล้วเพิ่งมาบอกอะไรป่านนี้ยะ”

“จริงๆ ฉันก็ไม่คิดจะบอกหรอก ก็ตั้งใจจะให้เป็นความลับตลอดไป”

“แล้วมาบอกฉันทำไมกัน!”

“ฉันกลัวว่าพอกลับมาแล้วเธอจะชิงมีแฟนไปก่อน แล้วอีกอย่างถ้าบอกตอนนี้...เธอจะได้รู้ไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ และลองคิดเรื่องฉันใหม่”

ฉันไม่ได้สนใจสิ่งที่เขาพูดเลยนอกจากที่บอกว่า ‘ฉันกลัวว่าพอกลับมาแล้ว’ ซึ่งมันทำให้ฉันสะดุดใจอยู่ไม่น้อย

“นายพูดเหมือนว่ากำลังจะไปไหนน่ะ”

“ใช่ ฉันกำลังจะไป”

“ไปไหน”

“ฉันได้ทุนจากรัฐบาลไปเรียนต่อที่อเมริกา...จะไปวาเลนไทน์นี้”

สิ่งที่อัคคีบอกทำให้ฉันหัวเสียอย่างบอกไม่ถูกจึงหยิบชามก๋วยเตี๋ยวที่ใส่พริกเต็มที่นั่นสาดเข้าหน้าเขาไปอย่างจัง เล่นเอาคนทั้งร้านมองฉันอย่างตกใจ...รวมทั้งอัคคีด้วย

ส่วนตัวฉัน...ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงมีปฏิกิริยาตอบสนองรุนแรงได้ขนาดนี้ เพื่อนที่อยู่กับฉันมาตั้งแต่ประถม ไม่ว่ามีอะไรฉันก็คุยกับเขาตลอด เรื่องการเรียนนี่ไม่ต้องพูดถึง ถ้าฉันไม่ทำการบ้าน เขาก็จะทำให้แล้วเขาก็ยังช่วยเก็งข้อสอบให้ฉันอีกด้วย ไม่ว่าอะไรก็ทำให้ตลอด แต่ตอนนี้...คนที่เคยเป็นเหมือนมือเหมือนเท้าให้ฉันกลับมาบอกอย่างสายฟ้าแลบว่า...

...เขาจะจากฉันไป

บ้าที่สุดเลย!

“นายจะไปตายที่ไหนก็ไปเลย ไม่เห็นจำเป็นต้องมาบอกฉัน สิ่งที่นายบอกมันไร้สาระมาก รักฉันอย่างนั้นเหรอ เรียนต่ออย่างนั้นสิ ให้เหรียญมาเพื่อเป็นที่ระลึกและทำให้ตัวเองดูดี เฮอะ!”

“เธอเป็นอะไรน่ะสายน้ำ ทำไมต้องมาสาดก๋วยเตี๋ยวใส่ฉันด้วย”

“ฉันบ้าไปแล้วมั้ง! ต่อไปนี้ไม่ต้องมาสนใจกันอีกแล้ว ต่อให้นายรักฉันมากเท่าไหร่ฉันก็ไม่เอา! คนที่ไม่มีอะไรดีเลยนอกจากสมองที่เรียนดีอย่างนายใครเขาจะอยากได้ ทำตัวก็สกปรกมอมแมมเป็นหมา บ้านก็จน นายเห่ยมาก ไปเถอะ ไปเรียนเมืองนอกเพื่อชุบตัวให้ตัวเองดูดี กลับมาแล้วฉันอาจจะหลงรักนายก็ได้!”

“...”

“หรือไม่ก็ไปแล้วไปลับไม่ต้องกลับมาอีกเลย ไป!”

ฉันเดินออกมาจากร้านโดยไม่แม้แต่จะควักเงินจ่าย ชิ ดีเหมือนกันในเมื่ออัคคีอยากทำให้ฉันโมโห เขาก็ควรจะตอบแทนค่าโมโหของฉันด้วยการจ่ายค่าก๋วยเตี๋ยว! (แหม แพงมากจริงๆ เลยนะยะ) แต่การที่ฉันสาดก๋วยเตี๋ยวใส่หน้าเขานี่มันแรงเกินไปหรือเปล่านะ แต่ช่างเถอะทำไมฉันต้องไปแคร์คนอย่างนั้นด้วย ในเมื่อเขาอยากทิ้งให้ฉันอยู่เมืองไทยอย่างแสนเหงาและเปล่าเปลี่ยว เขาก็ควรจะได้รับการลงโทษอย่างสาสม ใช่ว่าฉันมีเขาเป็นเพื่อนคนเดียวเสียเมื่อไหร่

ฉันหาผู้ชายได้เยอะแยะไป เชอะ!

เจ็ดวันหลังจากนั้น

วันวาเลนไทน์ 14 กุมภาพันธ์ 25x2

วันนี้คือวันที่ทั้งโลกมีแต่สีชมพู เป็นวันที่ฉันเฝ้ารอที่จะได้รับของพิเศษจากผู้ชายมากหน้าหลายตาที่บางคนก็รู้จัก บางคนก็ไม่รู้จัก แล้วก็เป็นไปตามคาด เมื่อมาโรงเรียนฉันก็ได้รับดอกไม้มากมาย (ดีใจด้วย นานๆ นางเอกของเจ้าปลาน้อยจะหน้าตาดีนะ) แต่คนที่ฉันแอบมีความหวังเล็กๆ ว่าเขาจะเอาของมาให้...อย่างน้อยก็เป็นการง้องอนฉันบ้างหลังจากเจ็ดวันที่ผ่านมาเขาไม่แม้แต่จะติดต่อฉันด้วยซ้ำ...หยิ่งนักนะอัคคี!

“เป็นอะไร หน้าหงอยเป็นตูดทั้งๆ ที่เพิ่งได้รับของมากมายแท้ๆ”

เทียนไข...เพื่อนสาวอารมณ์ดีที่วันนี้ก็ได้ของมามากมายเหมือนกัน (แต่น้อยกว่าฉัน ไม่ได้หรอก ใครห้ามเด่นกว่า อิๆ) เอ่ยทักทำให้ฉันต้องรีบฉีกยิ้มเพราะไม่อยากแสดงพิรุธมากนัก

“ฉันหงอยตรงไหน หน้าฉันเต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งความอารมณ์ดีเพราะได้ของเยอะแยะมากมาย นี่แกไม่เห็นตีนกาฉันเลยเหรอยะ”

“ถ้าเธอไม่ฉีกยิ้มก็ไม่เห็นเหมือนกันนะนี่”

“ปูทางให้ก็ขี่แพะไล่ทันหมาหน้าปากซอยเหมือนกันนะแกนี่ ชิ”

“ล้อเล่นน่า แกก็ยังคงสวยและน่ารักไม่ด้อยไปกว่าใคร...แต่น้อยกว่าฉัน”

นิสัยเหมือนฉันอีกด้วย

“แต่แกหน้าบูดจริงๆ นะ อ้อ เป็นเพราะอัคคีใช่มะ”

“ทำไมฉันต้องหน้าบูดเพราะไอ้คนกะโปโลอย่างนั้นด้วย”

“แหม แกก็พูดไป ฉันว่ามองดีๆ เขาก็หล่อนะเว้ย หน้าใสกิ๊งออกอย่างนั้น แค่ไม่ชอบหวีผมแล้วก็ชอบใส่แว่นน่าเกลียดๆ ที่เหมือนขโมยคุณตาใส่แค่นั้นเอง เสียดายเนอะ ฉันยังไม่ได้ล่ำลาเขาเลย”

เทียนไขทำหน้าเศร้าจับใจจนฉันหมั่นไส้อย่างบอกไม่ถูก

“ทำไมแกต้องทำหน้าอาลัยอาวรณ์ขนาดนั้นด้วย ขนาดฉันเป็นเพื่อนสนิทของหมอนั่นแท้ๆ ยังไม่รู้สึกอะไรเลย”

“แต่แกเข้มแข็งกว่าที่ฉันคิดจริงๆ นะ ขนาดเขาบินไปแล้วแกยังแค่ทำหน้าบูด ถ้าฉันเป็นเพื่อนสนิทของเขาเหมือนแกคงร้องไห้ขี้มูกโป่ง และวันนี้ฉันก็ไม่มีทางมาเรียนหรอก ยังไงซะก็ต้องไปส่งเขาที่สนามบิน”

ตุ้บ

ของที่ฉันได้รับมาวันนี้ทั้งหมดร่วงกราวจากมือลงไปที่พื้น รู้สึกหูอื้อตาลายอย่างบอกไม่ถูก แม้แต่เสียงตะโกนตกใจของเทียนไขก็ยังไม่ทำให้ฉันสะดุ้งได้

“เฮ้ย ของตกหมดแล้ว แกทิ้งทำไมเนี่ย”

“แกว่ายังไงนะ”

“บอกว่าของตกหมดแล้ว”

“ไม่ใช่! อัคคีน่ะ เขาไปแล้วเหรอ!”

“เออสิ เขารู้กันหมดแหละว่าอัคคีขึ้นเครื่องตอนหกโมงเช้า เพื่อนห้องเขาก็พากันไปเลี้ยงล่ำลาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว! ที่ฉันรู้ก็เพราะเพื่อนห้องวิทย์ฉันบอกมาน่ะนะ เอ๊ะ อย่าบอกนะว่าแกไม่รู้ว่าเขาไปวันนี้น่ะ”

“ฉันรู้ว่าเขาไปวันนี้”

“แล้วแกช็อกทำไมน่ะ”

“ฉันช็อกที่ไม่รู้ว่าเขาจะไปตอนหกโมงเช้า ทำไมไอ้บ้านั่นไม่บอกอะไรฉันเลย!”

“เฮ้ย แกจะไปไหนน่ะ”

“ฉันจะปีนกำแพงโดดเรียน”

“ทำไมต้องปีนกำแพงด้วย”

“ถ้าไม่ปีนจะออกไปสนามบินได้ยังไงล่ะ!”

“ฉันหมายถึงปีนออกไปทำไม ปีนไปเขาก็ไปถึงอเมริกาแล้ว กัปตันเครื่องบินคงไม่ใจดีบินกลับมาเพื่อให้แกไปล่ำลาเขาที่สุวรรณภูมิหรอกนะ”

“ฉันจะทำยังไงดีล่ะ...” จู่ๆ น้ำตามากมายก็ไหลออกมา ฉันยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาแล้วมองที่ฝ่ามือตัวเองอย่างไม่เข้าใจ “ทำไมเขาไม่บอกฉันสักคำว่าจะไปเมื่อไหร่ ยังไง กี่โมง นี่เขาโกรธฉันเหรอ”

“ทำไมเขาต้องโกรธแกล่ะ”

“ฉะ...ฉัน...”

ฉันไล่เขา...ฉันด่าเขาไปตั้งเยอะแน่ะ บางทีที่เขาไม่ยอมบอกก็อาจเป็นเพราะโกรธฉันมากก็ได้ ฉันทิ้งของที่ได้มาทั้งหมดกองไว้ตรงนั้นแล้วเดินเหมือนคนไร้วิญญาณไปตามทางโดยไม่รู้ว่าสติของตัวเองได้บินตามอัคคีไปอเมริกาด้วยหรือเปล่า

คนอย่างหมอนั่น! กล้าดียังไงถึงมามีอิทธิพลกับคนอย่างฉัน! อยากจะไปไหนก็ไปสิ ฉันไม่สนนายหรอก ฉันก็มีชีวิตของฉัน และฉันอยู่ได้แน่ๆ ถ้าไม่มีนาย!

เมื่อคิดได้อย่างนั้นฉันก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเตรียมจะกดไปหาเปโซเพราะเรานัดกันเอาไว้ตั้งแต่เมื่อเจ็ดวันที่แล้ว แต่จังหวะเดียวกันนั้นก็มีสายเข้ามาพอดี และมันก็เป็นเบอร์โทรศัพท์ของบ้านอัคคีนั่นเอง ฉันรีบกดรับโดยลืมไปเลยว่าตั้งใจจะโทรหาใคร

“นี่นายยังไม่ได้ไปใช่มั้ย ฉันว่าแล้วว่านายจะต้องอาลัยอาวรณ์ฉันจนไปไม่ได้ ก็นายแอบรักฉันนี่นา ฮ่ะๆๆ”

(สายน้ำ นี่ป้าเอง)

“อุ๊ย คุณป้า” ฉันรีบปรับน้ำเสียงถือดีของตัวเองเป็นมีมารยาทอย่างยากจะหาผู้ใดเปรียบ “สวัสดีค่ะ”

(...)

“ฮัลโหล”

(น้ำ...ฮึก...น้ำ...ลูก...)

“คุณป้าขา คุณป้าร้องไห้ทำไมคะ” ฉันพอจะจับน้ำเสียงของแม่อัคคีได้ว่ากำลังร้องไห้จึงรีบถามออกไปด้วยความตกใจ “ทะเลาะกับคุณลุงหรือคะ หรือว่าคิดถึงอัคคี”

(น้ำ...อัคคีจะไม่กลับมาอีกแล้ว ป้าจะทำยังไง ป้าจะทำยังไงดี)

“ทำไมเขาถึงจะไม่กลับมาล่ะคะป้า เขาไปเรียนไม่กี่ปีก็กลับแล้วนี่”

(เขาจะไม่กลับมาอีกแล้ว...เพราะเขาตายแล้ว)

“คะ?”

(เขาตายแล้ว เครื่องบินตกเพราะห้องเครื่องระเบิดและดิ่งลงทะเล จากรายงานผู้เสียชีวิต...เขาแจ้งมาแล้วว่าอัคคี...ไม่อยู่บนโลกนี้อีกแล้ว)

1

นั่นคือเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว หรือนับเป็นจำนวนวันก็เท่ากับสามร้อยหกสิบห้าวัน สามร้อยหกสิบห้าคืน

จำนวนวันเหล่านั้นคือวันที่ฉันเอาแต่เศร้าโศกเสียใจจนไม่เป็นอันทำอะไร จนกระทั่งวันนี้...ครบหนึ่งปีแห่งการจากไปของอัคคี ฉันยืนอยู่หน้าโกศเก็บกระดูกของเขาแล้วมองภาพถ่ายขาวดำซึ่งเป็นภาพถ่ายสองนิ้วในชุดนักเรียน ที่ต้องใช้ภาพนี้คงเป็นเพราะอัคคีไม่เคยถ่ายรูปแบบอื่นเลยนอกจากรูปที่จำเป็นเพื่อใช้ติดเอกสารการติดต่อเรื่องเรียนเท่านั้น ฉัน

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)