kiss me in the dark…เล่ห์รักรัตติกาล

บทนำ

 

เขา...

ความร้อนดุจไฟบรรลัยกัลป์ เผาผลาญตัวข้า...หัวใจข้า... เนิ่นนานเหลือเกินกับความทุกข์ทรมาน ข้าโดดเดี่ยว...ข้าอ้างว้าง แม้แต่ความมืดมิดแห่งรัตติกาลก็ยังไม่อาจทัดเทียมกับความดำมืดในหัวใจข้า เคว้งคว้าง...จนยากจะหยั่งถึง

ข้าจำอะไรไม่ได้นัก... อดีตอันเลือนรางซึ่งถูกพรากจากความทรงจำของข้า ด้วยต้นเหตุแห่งกาลเวลา ข้าไม่รับรู้สิ่งใด... ผู้คนต่างพากันรังเกียจข้า จ้องมองข้าด้วยสายตาหวาดกลัว มันเริ่มต้นด้วยการกรีดร้อง ด่าทอ แล้วก็ตามล่า จุดมุ่งหมายเดียวก็เพื่อที่จะฆ่าข้า

พวกเขาตามล่าข้า ตัวประหลาด ปีศาจ อสูรร้าย... นั่นคือสิ่งที่ พวกเขาเรียกขาน ทำไมรึ...ข้าไม่เข้าใจสักนิด ครั้งหนึ่งข้าเคยได้รับสายตาชื่นชมและผู้คนห้อมล้อมมากมาย ข้าไม่ใช่คนดี แต่ข้าก็ไมได้ชั่วร้าย แล้วเหตุใดสิ่งนี้จึงเกิดกับข้า

บัดนี้...ข้าซ่อนตัวอยู่ในความมืด ระยะเวลายาวนานจนข้าไม่คิดที่จะนับมันอีกต่อไป แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ้นสุด เพราะข้า...ยังไม่พ้นจาก... 'คำสาป'

เธอ...

เพียงดาวมองปลายเท้าที่เฉอะแฉะของตัวเอง วันนี้ฝนตกอีกแล้ว ธรรมชาตินี่นะ...ความชุ่มฉํ่าอันเศร้าสร้อยแบบนี้ เธอเกลียดมัน หญิงสาวกางร่มแล้วเดินออกไปนอกตัวอาคาร ทักทายเพื่อนฝูงที่กำลังชักชวนกันไปฉลองหลังสอบเสร็จ จากนี้ไปชีวิตวัยเรียนของเธอก็กลายเป็นแค่ความหลัง...เหมือนกับเรื่องอื่นๆ

หญิงสาวเมินเฉยคำชักชวนของเพื่อนๆ โดยอ้างว่ามีธุระด่วน กุหลาบขาวในมือช่อใหญ่ถูกเข้าใจผิดว่าคนสำคัญนำมาให้ แต่เธอก็ไม่ได้อธิบายอะไร แล้วในที่สุดเธอก็มาถึงจุดหมาย ลานจอดรถหลังอาคารเรียน ฝน...ทำให้เวลานี้มันร้างกว่าที่ควรจะเป็น ช่องจอดรถของอาจารย์มหาวิทยาลัยว่างเปล่า เพียงดาววางกุหลาบช่อนั้นลง ดวงตาหวานทอดตํ่า เธอแบ่งเงาร่มให้ดอกไม้ หญิงสาวจ้องมันนิ่ง เวลารอบข้างไหลเวียนไปเรื่อย แต่เธอยังอยู่กับที่ น่าเสียดายที่เธอไม่ได้ชอบสายฝนเหมือนเมื่อก่อน ไม่เช่นนั้นเธอคงเอาร่มออก แล้วปล่อยให้น้ำจากฟากฟ้าตกลงมาใส่ตัว เพราะมันจะได้กลบเกลื่อนรอยน้ำตาที่ไม่ได้ไหลออกมานาน แรมปีแล้ว

''หนูเรียนจบแล้วนะคะ'' เธอพูดกับพื้นปูน ดอกไม้ และความหลังของตัวเอง

 

บทที่ 1

 

สิ่งที่เกิดขึ้นนำมาซึ่งพลังการต่อสู้ การเยียวยา ชีวิตที่ไม่ตาย และความเจ็บปวด เขาไม่ชอบการต่อสู้ แต่ก็จำเป็น มันไม่ใช่หนึ่งในเงื่อนไขที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ การต่อสู้ทำให้เขาเจ็บปวด เขายังรู้สึกตลอดเวลาเหมือนมนุษย์ เพียงแต่มันไม่มีจุดสิ้นสุดเท่านั้นเอง

เหตุการณ์ที่ทำให้เขาเป็นเช่นนี้มันผ่านมานานแล้ว แต่เรื่องนั้นก็ไม่สำคัญ เมื่อเวลาผ่านมายาวนาน การอยู่บนโลกนี้ก็ไม่สนุกอีกต่อไป ความแตกต่างที่ทำให้เขาโดดเดี่ยว ตลอดระยะเวลาหลายสิบปีที่ผ่านมา เขาครุ่นคิดถึงเงื่อนไข ทั้งที่มันเป็นหนทางเดียวที่จะทำให้เขาหลุดพ้นได้ แต่เขาก็ไม่ทำ...ไม่ใช่ว่าจะทำไม่ได้ แต่ไม่อยากทำ

เงื่อนไข...เป็นสิ่งเดียวที่ผูกพันเขากับคู่ต่อสู้ในวันนี้ จนคิดว่าที่เขากับอีกฝ่ายไม่เลือกทำตามเงื่อนไข ปล่อยระยะเวลาให้ผ่านมายาวนานเช่นนี้ ช่างเป็นสิ่งที่โง่เขลายิ่งนัก แต่มันเปล่าประโยชน์ เพราะเขารู้ว่าท้ายที่สุดแล้วคนที่ไม่สามารถทำมันได้ก็คือเขานั่นเอง

ความรัก ความผูกพัน มันเป็นตัวแปรของเงื่อนไขทั้งมวล หากเขาขาดสติก็คงทำลงไปได้ แต่ถ้าไม่...เขาก็จะต้องทนทุกข์กับความทรมานจากการโดดเดี่ยวและเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส เมื่อหลายสิบปีก่อนข้อตกลงเปลี่ยนไป ระยะเวลากัดกร่อนความรักความผูกพันที่เขาคิดว่ามีตลอดไปเสียหมด มันไม่ใช่สำหรับเขาหรอก การยึดมั่นในความรู้สึกของเขามันมีมากเกินกว่าที่อะไรจะทำให้มันสั่นคลอนได้โดยง่าย แต่สำหรับอีกคนมันใช่ และเขายิ่งเจ็บปวด เพราะรู้เต็มอกว่าอีกคนนั้นคือพี่ชายเขาเอง

ตั้งแต่พี่ชายเขาเริ่มอยากทำตามเงื่อนไข การต่อสู้ที่นำความเจ็บปวดมาให้ก็เริ่มขึ้น เขาพยายามหลีกเลี่ยงโดยการเดินจากมา มันเป็นเรื่องแย่ๆ ที่ผ่านมานาน แล้วก็เป็นเรื่องโง่มากด้วย บางทีหากเขายอมให้พี่ชายทำตามเงื่อนไขนั้น มันอาจจะดีกับพวกเขาทั้งคู่ แต่เขากลับยอมรับไม่ได้

เขาทำตัวเป็นคนขี้ขลาดหลบหนีจากการตามล่า แม้จะหนีไปไกลเท่าไหร่ แต่นับวันโลกก็ยิ่งแคบลงเท่านั้น การหาเขาไม่ได้ยากเย็นเหมือนเคย ปกติเมื่อเขาได้รับบาดแผล การเยียวยาก็จะเริ่มขึ้น และมัน จะหายในไม่ช้า

ทว่าข้อกำหนดของเงื่อนไขมีเรื่องยกเว้น ก็คือบาดแผลที่เกิดจากฝีมือของพี่ชายเขา การเยียวยาจะไม่ได้ผลแม้เพียงรอยข่วนก็ตาม คนที่ทำให้เขากับพี่ชายเป็นเช่นนี้ จงใจจะให้พวกเขาทั้งสองได้รับความเจ็บปวด...ด้วย 'คำสาป’

 

บทที่ 2

 

''แกหนีข้าไม่พ้นหรอก ไอ้ปีศาจร้าย" เสียงดังก้องมาจากเบื้องหลัง

เคียกระโดดหลบกระสุนเงินอย่างรวดเร็ว เขาส่ายหัวอย่างเบื่อหน่าย เจ้าพวกบ้านี่ บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วไม่รู้จักจำ กระสุนเงินใช้กับเขาไม่ได้ เขาไม่ได้เป็นหมา...

องค์กรลับที่ถูกจัดตั้งขึ้นเพื่อทำลายล้างเหล่าตัวประหลาดประเภทปีศาจ แวมไพร์ หรืออะไรก็ตามที่เข้าข่ายเป็นอันตรายกับมนุษย์ เหล่าคนที่เรียกตัวเองว่า 'ผู้มีสายเลือดคักดิ์สิทธิ์' พวกเขาจะค้นหาคนที่พวกเขาคิดว่าแตกต่าง และเมื่อเจอก็จะตามราวีไม่เลิก ที่จริงแล้วเคียไม่สนใจเรื่องพวกนี้นัก เพราะจะว่ากันตามจริง เขาไม่ใช่กลุ่มที่อยู่ในข่ายทำอันตราย คนอื่นๆ ได้ เขาไม่ได้กระหายที่จะดื่มเลือดหรือบ้าคลั่งในคืนวันเพ็ญ เคียเพียงแค่...ไม่ตายเท่านั้น

จริงอยู่เขามีพลังทางร่างกายที่เหนือมนุษย์ ประเภทที่เคลื่อนไหวได้รวดเร็ว และมีพลังการต่อสู้อันมหาศาล แต่เขาก็ไม่ได้คิดจะใช้มันในการฆ่าใครสักคน เคียออกจะเกลียดมันด้วยซํ้า มันนานมากแล้วตั้งแต่เกิดสิ่งที่ทำให้เขาเป็นเช่นนี้ เคียเกิดในยุคที่พ่อมด แม่มด และปีศาจร้ายไม่ใช่แค่เพียงความฝัน ไม่ใช่เป็นแค่เรื่องเปิดจินตนาการของเหล่ามนุษย์ในสมัยนี้ ทุกคนอยู่ร่วมกันได้อย่างเป็นสุข แม้จะมีพวกคนไม่ดีบ้างก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ เพราะถึงอย่างไรเหล่าคนชั่วก็ต้องถูกกำจัดโดยคนดีอยู่แล้ว

เคียระบุระยะเวลาที่เขาเกิดได้ไม่ชัดเจนนัก เพราะสิ่งที่หลงเหลืออยู่กับเขาไมใช่ความทรงจำอันสวยงาม ป่าไม้ หรือลักษณะผู้คนในยุคนั้น มีสิ่งเดียวที่ติดตัวเขามาก็คือ...ลมหายใจที่ไม่สิ้นสุด และพลังประหลาดที่จะคุ้มภัยทุกครั้งที่เขาใช้มัน เคียเดินทางผ่านระยะเวลา ผ่านหลายประเทศ พบปะผู้คนมากมาย แต่ช่วงเวลาในประวัติศาสตร์อันยิ่งใหญ่ก็ไม่อาจทำให้ชีวิตเขาเปลี่ยนไปได้ เพราะไม่ว่าโลกนี้จะมีสิ่งดีหรือสิ่งที่เลวร้ายเกิดขึ้น สิ่งที่ไม่เปลี่ยนก็คือเขายังไม่ตาย

แต่เคียรู้จักความเจ็บปวด...เขามีความรู้สึก เขามีบาดแผลและเลือดออกได้ ถึงแม้ว่ามันจะหายอย่างรวดเร็ว แต่มันก็ทำให้เขารับรู้สิ่งที่เรียกว่าความเจ็บปวด ชายหนุ่มมีหัวใจ...เขาเคยรักหญิงสาวสองสามคน หลังจากที่ตัวเขาเป็นแบบนี้

แต่สิ่งที่เจ็บปวดก็คือเคียต้องมองดูทุกคนจากไปในขณะที่พวกเธอแก่ชราลง แต่ชายหนุ่มจะยังดูหนุ่ม อายุเขาจะหยุดอยู่ที่ไม่เกินสามสิบปี ผิวหนังของเขาจะไม่เหี่ยวย่น โรคระบาดไม่อาจจะทำอะไรเขาได้ มีบางคนที่เห็นเขาแล้วอิจฉา แต่พวกเขาไม่รู้หรอกว่าในความจริงแล้ว การตายไม่ได้มันทรมานแคไหน

 

เคียรู้ว่าองค์กรลับนั้นจับตาดูเขามานานแล้ว แต่พวกนั้นก็ไม่ได้ทำอะไร ด้วยปฏิญาณอันสูงส่งที่ยึดมาแต่โบราณว่าจะไม่ทำอันตรายพวกอื่นที่ไม่ได้ทำอันตรายเราก่อน ซึ่งนั่นก็เป็นผลดีกับเขา ที่จริงเขาแอบโล่งใจที่ความเชื่อเรื่องแม่มดหรือพวกมีพลังพิเศษเริ่มจางหาย ผู้คนเชื่อในสิ่งที่พิสูจน์ได้มากยิ่งขึ้น เพราะเขาเบื่อที่จะต้องเป็นฝ่ายถูกตามล่าแม้ในความเป็นจริงคนที่ตามล่าเขาจะไม่สามารถทำอะไรเขาได้ แต่มันก็ทำให้เขาไม่มีชีวิตที่สงบสุข

...การที่ต้องมีระยะเวลายาวนานกว่าคนอื่นแต่ไม่มีความสุขเป็นหนึ่งในเรื่องแย่มากๆ สำหรับเคีย ซึ่งมันก็เลวร้ายลงเรื่อยๆ เพราะเมื่อไม่นาน มานี้...ราวๆ สักเจ็ดสิบปีได้ ภายในองค์กรลับนั่นมีการแตกแยก ผู้นำคนใหม่มีความคิดที่จะทำลายล้างพวกตัวประหลาดทั้งหมด ซึ่งนั่นก็รวมถึงเคียด้วย พวกนั้นไม่สนใจอีกต่อไปแล้วว่าเคียไม่ได้ทำร้ายผู้คน เขามีชีวิตอย่างสงบ องค์กรลับสนใจอย่างเดียวก็คือเคียไม่ตาย นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับความแตกต่างระหว่างเขากับมนุษย์

เป็นเรื่องสำบากสำหรับเคีย เพราะว่าการที่เขาไม่สามารถตายได้นั้น เป็นคุณสมบัติพิเศษที่ส่งเสริมให้เขาเป็นตัวประหลาดที่กำจัดยากที่สุด ทุกตำราว่าด้วยการปราบปีศาจร้าย วิธีการรับมือกับสัตว์ประหลาด ไม่มีสิ่งใดในนั้นที่ใช้กับเขาได้ผล ไม่ว่าจะเป็นกระสุนเงิน กระเทียม ไม้กางเขน น้ำมนต์ การจุดไฟเผา หรือแม้กระทั่งการเอาลิ่มมาตอกเข้าหัวใจ

สาบานได้ว่าเคียไม่ดีใจสักนิดที่ถูกเลื่อนเป็นอันดับต้นๆ ในบัญชีดำของพวกนั้น ที่จริงเขาก็ได้รับผลกระทบของการที่ยุคสมัยเปลี่ยนไปเหมือนกัน ผู้คนต่างเชื่อเรื่องลี้ลับน้อยลง สนใจเกี่ยวกับสิ่งที่เรียกว่าวิทยาศาสตร์มากยิ่งขึ้น เขารู้จักคำว่าเทคโนโลยี และเคียก็เกลียดมัน เพราะมันทำให้พวกนั้นหาเขาได้ง่ายขึ้น

เมื่อก่อนการจะหาเขาพบต้องใช้การแกะรอยกับการสังเกตมากมายนัก กว่าที่เคียจะต้องพบกับความยุ่งยากทั้งหลายก็ต้องใช้ระยะเวลานานหลายสิบปี แต่เดี๋ยวนี้พวกนั้นหาเขาได้ง่ายขึ้น มีการส่งข่าวตามล่าที่รวดเร็ว และเคียคิดว่าเร็วๆ นี้คงต้องหาบ้านใหม่เสียแล้ว คงต้องจากประเทศนี้ไปอีกครั้ง จริงๆ เขาชอบที่นี่ สังคมที่สับสนวุ่นวายและมีผู้คน หลากหลายเหมาะกับการพรางตัวมาก เคียรู้ดีว่าการที่เขาอยู่ท่ามกลางผู้คนเยอะๆ จะทำให้พวกนั้นหาเขาลำบาก และถึงหาเขาพบ การที่จะ

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)