Reality Love ลวงรักร้ายจากนายซูเปอร์สตาร์

ณ เซสเตอร์กริลล์ สยาม ร้อน -_-A หงุดหงิด -_-AA โคตรร้อน -_-AAA โคตรหงุดหงิด -_-AAA

ฉันก้มหน้าลงมองนาฬิกาเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ก่อนจะถอนหายใจ บ้าชะมัดเลย เบนิต้าเบี้ยวฉัน!

ใกล้ถึงวันเกิดของนะนาว เพื่อนสนิทอีกคนของฉันแล้ว ฉันเลยนัด เบนิต้ามาซื้อของขวัญให้นะนาวที่สยาม จริงๆ แล้วเราสองคนควรจะมา ด้วยกันตั้งแต่เลิกเรียน แต่เป็นเพราะเบนิต้าติดธุระกับทางบ้านเรื่องจัดงาน เลี้ยงธุรกิจของที่บ้านอะไรเนี่ยแหละก็เลยให้ฉันมาเดินเล่นฆ่าเวลาก่อน แต่ นี่เลยเวลานัดไปตั้งชั่วโมงกว่าแล้ว ฉันยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเบนิต้าเลย!

ฉันหยิบโทรศัพท์มือถึอขึ้นมากดโทรออกอีกรอบพลางกวาดสายตา มองไปรอบๆ เป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ก่อนจะไปสะดุดสายตากับเจ้าของ

แว่นกันแดดสีซาตัวสูง เขาจ้องหน้าฉัน และฉันก็จ้องหน้าเขา

นิสัยฉันไม่ใช่คนชอบหลบตาคนอยู่แล้ว โดนจ้องมาก็จ้องกลับติ

หลังจากจ้องตากันประมาณห้าวินาที คู่ๆ หมอนั่นก็ยักคิ้วให้ฉัน รอยยิ้มบางๆ เจือที่มุมปาก

ฉันขมวดคิ้วก่อนจะเบือนหน้าหนีหันไปมองทางอื่น ประสาท'รึเปล่าเนี่ย รู้จักกันรึก็เปล่า แล้วจะจ้องหาพระแสงอะไร มิทราบ ไม่เคยเห็นคนหรือไง -_-A

ตู๊ดดดดดด ตู๊ดดดดดด ท่านกำลังเข้าสู่ระบบรับฝากข้อความ...

ฉันกดตัดสายทิ้งก่อนจะเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋าสะพาย ไม่รงไม่รอมันแล้ว จำ'ไว้เลยนะยัยเบนิตา เจอตัวเมื่อไหร่โดนแน่! ฉันเงยหน้ายิ้นก่อนจะชะงักกึก เมื่อคู่ๆ อีตาแว่นสีซามายืนอยู่ตรง หน้าฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

A-A < เขๆ -_-A < ฉัน

"โทษนะครับ ชื่ออะไรเหรอ A_A"

จนได้สิน่า -_-A

คนยิ่งหงุดหงิดๆ อยู่ ทำไมต้องมาเจอพวกขี่หม้อหลีสาวไปวันๆ (อีกแล้ว) ด้วยนะ

"บัวเผื่อน -_-A" ฉันตอบห้วนๆ

หมอนั่นชะงักค้างไปราวๆ สามวิ ก่อนจะยิ้มแห้งๆ แล้วพูดต่อ "อ้อ บัวเผื่อนเหรอครับ ซื่อเก๋จัง ผมซื่ออันดามันนะ"

"แล้วไง -_-A" "-_-Af

"ก็...เอ่อ...คือผมเห็นคุณยืนอยู่ตรงนี้นานแล้ว ไม่ทราบว่ารอใครอยู่

รึเปล่า"

"เปล่า - _-A"

"อ้าว แล้วมายืนทำอะไรคนเดียวล่ะครับ"

"หายใจ - _-A"

-O-;; < เขา

___AA < ฉัน

"ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้วขอตัวนะคะ -_-AA"

ฉันฉวยโอกาสตอนที่เขากำลังทำหน้าอึ้งกิมกี่ตัดบทก่อนจะเดินฉับๆ หนีออกมา แต่ทว่า...

"เดี๋ยวก่อนสิคุณ!"

อีตานั่นเดินตามฉันมา! งานงอกแล้วมั้ยล่ะยัยสิมิล้น ฉันหยุดเดินก่อนจะถอนหายใจ เบาๆ แล้วหันกลับไป เผชิญหน้ากับ อีตาแว่นสีชาขี้หม้อเป็นรอบที่สอง "อะไร -_-A"

เขาถอดแว่นสีซาออกก่อนจะสบตากับฉัน

นัยน์ตาสีเฮเซลของเขาที่มองตรงมาทำเอาฉันชะงักกึกไปวูบหนึ่ง อีกส่วนที่แลดูดีเข้ารูปที่สุดคงจะเป็นปากรูปกระจับของเขา ตามมาด้วยจมูก ที่โด่งเป็นสัน...

เออะ ละ...ละ...หละ...หลอ... -O-;;

"คือ...ขอเบอร์หน่อยได้มั้ยอ่ะ^,,

ฉันปรับสีหน้าทันควันก่อนจะตอบว่า "ไม่ได้

-O-!!! < เขา -_-A < ฉัน

ฉันเหลือบมองนัยน์ตาสี เฮเซลคู่นั่นอีกรอบแล้วยักไหล่ก่อนจะเดิน ออกมา

อึ้งไปเลยล่ะสิ เฮอะ สมนํ้าหน้า :p

จะว่าไปแล้ว จริงๆ แล้วอีตาคนเมื่อกี้ก็หน้าตาหล่อดีอ่ะนะ แต่ตอนนี้

ฉันไม่มีอารมณ์จะเสวนากับผู้ชายหน้าไหนทั้งนั้นแหละ ว่าไปแล้วฉันยัง ไม่หายโกรธเลยนะ ยัยเบนิต้านะยัยเบนิต้า ฮึ่ม!

"คุณ! เดี๋ยวก่อนสิ"

ฉันชะงักกึก อย่าบอกนะว่า...

ฉันค่อยๆ หันหน้ากลับไป ก่อนจะพบว่า...เขายังคงเดินตามฉันมา!!! หมอนี่ พูดดีๆ ก็แล้ว ยังไม่รู้เรื่องใช่มั้ย คนยิ่งหงุดหงิดๆ อยู่ด้วย ต้องเอาไหได้เลยใช่มั้ย

ถ้างั้นก็ได้เลย เดี๋ยวเจ๊จัดให้!

นายแว่นสีชาทำหน้าเบี้ยวประหลาดๆ นิดหน่อยตอนที่เห็นสีหน้าของ ฉัน

"คือ...ให้ไม่ได้จริงๆ เหรอ" เขาถาม "ไม่ได้ a_A"

"ทำไมอ่ะ"

"แล้วทำไมคุณกึงคิดว่าฉันต้องให้เบอร์คุณด้วยล่ะ A_A"

"ก็...ตอนที่ยืนอยู่ตรงนู้น ผมเห็นคุณมองมา..."

โอไห ไอ้หมอนี่ กล้ามากกก

"คุณก็ เลยคิดว่าฉันปิ๊งคุณงั้นสิ A_A"

"เอ่อ...ก็...เปล่า แต่ว่า..." หมอนั้นตะกุกตะกักไป "ฟังนะคะ ฉันก็เป็นคน คนมีตาอยากมองอะไรก็มองไปทั่วแหละ ทำไมจะต้องคิดว่าฉันมองคุณด้วยมิทราบ เมื่อกี้บี้น่ะฉันมองป้ายโฆษณา ปีกไก่ทอดที่คุณยืนบังอยู่ต่างหาก เข้าใจไว้เลยนะคะว่าฉันไม่ได้มองคุณ แล้วก็¹ไม่ได้ปิ๊งคุณด้วย อยากรู้มั้ยว่าผู้ชายประเภทไหนที่ฉันเกลียดที่สุด ก็ผู้ชายประเภทที่มีดีแค่หน้าตาแต่บี้หม้อหลีสาวไปวันๆ งานการไม่ทำ มีหัว ไว้กั้นหู พูดจาไม่รู้เรื่องแบบคุณเนี่ยแหละ" ฉันทำท่าจะเดินหนีออกมาก่อน ชะงักอีกรอบแล้วหันหน้ากลับไปพูดกับหมอนั้นอย่างเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า "อ้อ แล้วถ้าคุณยังตามฉันมาอีกล่ะก็ ฉันจะบอกตำรวจว่าคุณพยายามล่วงละเมิด ทางเพศฉัน A_A"

ฉันยิ้มหวานให้ตบท้ายก่อนจะทิ้งร่างสูงที่กำลังอึ้งกิมกี่กับคำพูดของ ฉันยืนหัวโด่อยู่ตรงนั้น

ซวยชะมัดเลย!

ฉันบ่นพึมพำในระหว่างที่จะเ ดินกลับไปที่รถ ของขวัญก็ยังไม่ได้ซื้อ แถมยัยเบนิด้าก็เบี้ยวนัดอีก

Grab somebody sexy felling her give me everything tonight~

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ฉันควานหามันในกระเป๋าสะพายก่อน จะก้มลงมองซื่อคนโทรมาแล้วกดรับสาย "ไม่โทรมาอาทิตย์หน้าเลยล่ะ" ฉันว่า (ขอโทษษษษษษษษษ) เสียงแหบของเบนิต้าดังมาตามลาย "ไม่ยกโทษให้ได้มะ -_-A"

(ฉันลืมมือถือไว้ที่ออฟฟิศคุณพ่อนี่นา T_T เลยกลับมาเอา นี่เธออยู่ ไหนแล้ว)

"กำลังจะกลับบ้าน"

(แล้วกลับรึยัง)

"ยัง

(เออ งั้นยังไม่ต้องกลับ เดี๋ยวเจอกันนะ)

"หมดอารมณ์เดินแล้วอ่ะ                 หิว"

(งั้นเดี๋ยวเลี้ยงฟูจิ)

"ก็ได้ -O-;;"

(เดี๋ยวรีบเหยียบไปให้ละกัน)

"ไม่เป็นไร -O-;; ไม่ต้องเหยียบก็ได้ ฉันไม่อยากเห็นข่าวไฮโซสาว ดับมรณะคารถสปอร์ต^,,

เบนิต้าหัวเราะคิกดักนิดหน่อยก่อนจะกดวางสายไป สรุปฉันคงต้องหาอะไรทำฆ่าเวลาระหว่างรอเบนิต้าสินะ

หลังจากกินฟูจิและเลือกซื้อของขวัญให้นะนาวเรียบร้อยแล้ว ฉันกับ เบนิตาก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ฉันได้เดรสสีขาวหวานลายดอกไม้แบบที่ นะนาวชอบมาหนึ่งชุด ส่วนเบนิด้าซื้อเครื่องประดับเป็นเซ็ตเข้ากันกับชุด ของฉัน อ้อ...แล้วก็ยังมีมีดพกด้วย เห็นเบนิด้าบอกว่าให้นะนาวเอาไว้ ป้องกันตัว เผื่อว่าพี่ชายของเบนิด้าจะทำอะไรนะนาวขึ้นมา                                                           (พี่ชาย

ของเบนิต้ากับนะนาวเป็นแฟนกันนะ)

ฉันปิดมือถือก่อนจะเข้านอน เพราะพรุ่งนี้ต้องไปมหาวิทยาลัยแต่เข้า เฮ้อ เบื่อชะมัด "สวัสดีจ้าลูกสาว A_A"

"สวัสดีค่ะคุณแม่ A_A"

ฉันทักทายนะนาว ส่วนนะนาวก็ตอบฉันซะน่ารัก -O-;;

บอกก่อนว่านะนาวกับเบนิต้าเป็นเพื่อนสนิทของฉันตั้งแต่สมัยประถม นู่นแน่ะ นับเวลาที่รู้จักกันก็ปาเข้าไปสิบสองปีแล้ว >_< ถึงจะบอกว่านะนาว เป็นเพื่อนฉัน แต่ฉันกลับไม่รู้สึกว่านะนาวเป็นเพื่อนฉันเลยลักนิด เวลาที่ มองดูนะนาวความรู้สึกฉันถ้าไม่ใช่คิดว่านะนาวเป็นน้องสาวก็คงเป็นเหม่อน ลูกสาวฉันมากกว่า                              ทั้งคำพูด การกระทำ ความคิดความอ่าน รวม

ไปถึงความเอ่อ ฉันรู้สึกเหม่อนสมองของนะนาวจะหยุดพัฒนาไปตั้งแต่ ตอนอายุแปดขวบยังไงยังงั้น             (ถึงแม้ว่านะนาวจะยืนยันว่าไม่ใช่ก็ตาม)

ฉันเหลือบมองไปรอบๆ ห้องก่อนจะทั้งตัวลงตรงที่ว่างข้างๆ นะนาว "ถามไรหน่อยสินะนาว"

"หือ -0-?"

"เธอว่าวันนี้ฉันมีอะไรแปลกๆ ปะ "แปลกยังไงล่ะ -O-;;?"

"ก็แบบ...อะไรที่มันแปลกๆ ตลกๆ น่ะ"

นะนาวขมวดคิ้วขณะที่จ้องหน้าฉัน แน่ะ ยังมีการเขยิบเข้ามาเพ่ง ใกล้ๆ อีก -O-

"ฉันรู้แล้ว *0*" นะนาวหัวเราะคิกตักก่อนจะกระเถิบตัวกลับไป