Secret Satan เทรนนีสุดแสบติดกับหัวใจนายซาตานมาดร้าย (ชุด Secret -End)

ความหงุดหงิดขั้นสูงสุด จากนั้นจึงคว้าผ้าเช็ดหน้าที่วางพาดอยู่บนราวหน้า กระจกมาถือ แล้วก็เดินกระแทกเท้าปิงปังออกไปจากห้องซ้อมทันที ได้ยินเสียงยัยแอนนาเบลสวดส่งตามหลังฉันมาอีกมากมายแต่ทังไม่ออก เทรนเนอร์บ้าอะไรเอาแต่บ่นเป็นหมีกินผึ้งแทนที่จะตั้งใจสอนให้มันดีๆ! ให้ ตายเถอะ...

ฉันเดินไปนั่งที่ม้านั่งในห้องคอมมอนรูมพลางพยายามดับอารมณ์ โกรธที่ยังพลุ่งพล่าน =_=AAA อันที่จริงคำพูดพรรค์นั้นฉันได้ยินมาไม่รู้ กี่ครั้ง ควรจะชินได้แล้ว แต่ทำยังไงก็ไม่ชินสักที ใช่แล้ว ฉันคือหลานสาว ของสีซึงจุน ประธานของค่าย EX Entertainment แต่นั้นไม่ได้แปลว่า ฉันตั้งใจจะเล่นเส้นเข้าเป็นศิลปินในสังกัดสักหน่อย -_-AAA ถ้าฉันอยาก จะใช้เส้น ป่านนี้ฉันไม่มาเสียเวลาซ้อมเต้นกับเทรนเนอร์งี่เง่าอย่างยัยนั้น หรอก ฮึ่ยยยยย!!

หลังจากนั่งทุบม้านั่งด้วยความโมโหอยู่คนเดียวครู่หนึ่ง ฉันก็ได้ยินเสียง คนเดินเข้ามาในห้อง หันไปมองก็พบใบหน้าที่คุ้นเคยของจองอิน เขาเดิน ตรงมาหาฉันที่กลางห้อง ใบหน้าหล่อเหลาคมคายได้รูปกับจมูกโด่งและ ริม'ฝืปากที่เขาว่ากันว่า 'เซ็กซี่^, ที่สุดใน EX Entertainment มองมาที่ฉัน ด้วยสีหน้าและแววตาราบเรียบไร้อารมณ์ ยังตีหน้าตายเก่งเหมือนเดิมเลย นะอีตาบ้า -_-+++

มองอะไร —++

"มองผู้หญิงบ้า" จองอินตอบเสียงเนือยพลางทรุดตัวลงนั่งบนม้านั่ง ข้างๆ ฉัน นัยน์ตาสีดำสนิทกับเส้นผมสีเดียวกันทำให้เขาดูเซ็กซี่ยิ่งกว่าเดิม เมื่อรวมกับผิวสีแทนๆ นั่น หนำซํ้ายังเพิ่งเดินออกมาจากห้องซ้อมอีกต่างหาก ฉันคิดว่าหมอนี่ก็คงรู้ดีว่าตัวเองเซ็กซี่ขนาดไหนถึงได้ทำท่าทางมั่นใจในตัวเอง แบบสุดโต่งขนาดนี้ออกมาได้ =_=AA

"ผู้หญิงบ้าอะไรของนาย อยากตายรีไง"

"หงุดหงิดแบบนี้โดนไล่ออกจากคลาสอีกแล้วสีนะ" จองอินถาม ผุดยิ้มน้อยๆ ที่มุมปากพลางมองหน้าฉันด้วยสายตานิ่งๆ ของเขา ทำเหมือน รู้ไปซะทุกเรื่อง เป็นวิกิพีเดียรึไง =0 = AA "เต้นผิดอีกแล้วล่ะสิใช่มั่ย
มัวแต่เหม่ออะไรอยู่ล่ะ"

"ใครเหม่อ =<ว=? นายจะหาเรื่องกันรึไงคิมจองอิน" ฉันหันไป แยกเขี่ยวใส่จองอินพร้อมกับยื่นมือไปยีหัวฟูๆ ของเขาอย่างโมโห "ยัย แอนนาเบลนั่นหาเรื่องฉันเองต่างหาก ฉันเต้นผิดนิดเดียวเอง คนเรามัน ก็ต้องมีเต้นผิดกันบ้างไม่ใช่เรอะ ทำไมแค่นี้ต้องด่าฉันสาดเสียเทเสียต่อหน้า คนอื่นด้วย!!"

"โกรธยัยนั่นแล้วมาลงกับฉันจะได้อะไรขึ้นมา                   จองอินว่าพลาง

ล็อกมือฉันไว้ไม่ให้ประทุษร้ายผมสีดำของเขาอีกต่อไป "ถ้าโกรธมากวันหลัง ก็ เต้น'ให้มันเป๊ะๆ สิ จะได้ไม่มีใครว่าอะไรได้"

"ปกติฉันก็เต้นเป๊ะนะ แต่วันนี้มันผิดคิวนิดหน่อยเฉยๆ หรอก (' ')" "อ๋อเหรอ"

"ทำเสียงแบบนั่นแปลว่าอะไรยะ =_=AA" ฉันกดเสียงเขียวใส่จองอิน อีกรอบก่อนจะเตรียมขยํ้าคอเขาสักทีโทษฐานกวนประสาท แล้วตอนนั่นเอง ที่ใครบางคนหัวเราะขึ้นมาก่อน ฉันหันไปมองที่ประตูห้องก่อนจะพบว่า คนที่เดินเข้ามาใหม่ก็คือนายบ้าอีกคนที่หล่อแต่ชอบทำหน้าเหวี่ยงและ อิกนอร์คนรอบข้างอยู่ตลอดเวลา -_-A "หัวเราะอะไรโอซึงโฮ"

"เล้า ดื่มเข้าไปให้หมดจะได้หยุดเหวี่ยง" ซึงโฮไม่ตอบ แต่พูดด้วย ใบหน้านิ่งสนิทพร้อมกับโยนเกเตอเรดมาให้ฉันขวดหนึ่ง ฉันเปิดดื่มทันที เผื่อจะไต้ผล แล้วซึงโฮก็เดินมานั่งขนาบฉันอีกข้างหนึ่ง ทำไมต้องมานั่ง เบียดกัน ม้านั่งมีตั้งเยอะ

"หายยัง -0-" ซึงโฮถามหลังจากฉันกระดกดื่มเกเตอเรดอยู่นาน หลายวินาที

"ยัง -_-A"

"เทรนมาตั้งกี่ปีแล้ว เธอยังไม่ชินกับแอนนาเบลอีกรึไง" จองอินถาม ขึ้นมาพร้อมกับแย่งขวดเกเตอเรดไปจากมือ¹ฉันแล้วยกดื่ม ขโมย -_-A "ก็ยัยนั่นซอบกวนประสาทฉันไม่เลิกไม่รานี่นา!"

"ทำหูทวนลมไปก็หมดเรื่อง"

"ฉันไม่ใช่คนซื่อบื้อเหมือนนายนี่ -_-+++"

"ว่า'ใครซื่อบื้อ -_-A" จองอินว่าพลางหันมาผลักหัวฉัน และซึงโฮก็ ยื่นมือเข้ามาห้ามก่อนที่ฉันจะเปิดฉากตบตีจองอินอีกรอบ

"เสียใจด้วยนะ แต่ว่าหมดเวลาพักแล้วล่ะ" ซึงโฮพูดพลางเงยหน้า มองนาฟิกาที่ผนังพร้อมกับลุกขึ้นยืน "กลับไปเข้าคลาสซะนะ เดี๋ยวก็โดน ท่านประธานด่าเอาอีกหรอก"

"รู้แล้วน่า =A=" ฉันบ่นงึมงำเป็นหมีกินผึ้งตอนที่จองอินลุกขึ้นยืน บ้าง จากนั้นเขาก็วางมือลงบนหัวฉันแล้วยีเล่นราวกับเห็นฉันเป็นตุ๊กตา = 0= ฉันพยายาม'จะปัดมือเขา แต่จองอินก็ดึงมือกลับออกไปก่อนพลาง หัวเราะเหมือนสนุก

"ไปก่อนนะ ต้องไปซ้อมต่อแล้ว" เขาพูดลันๆ แค่นั่นก่อน'จะล่งขวด เกเตอเรดคืนให้แล้วก็เดินตามหลังซึงโฮออกไปจากห้อง ฉันบ่นงึมงำตาม หลังเขาไป...ก่อนจะยกมือขึ้นแตะตรงที่เขาสัมผัสเมื่อครู่แล้วรู้สึกไต้ว่าหัวใจ เต้นแรงขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง...ไอ้ผู้ชายน่าโมโหเอ๊ย ทำไมจะต้องเก๊กท่าทำ เป็นเท่อยู่ตลอดเวลาด้วยนะ หงุดหงิดซะมัด...

คิมจองอินกับโอซึงโฮเป็นเพื่อนสนิทของฉันเอง เพราะว่าเราเรียน อยู่ที่ Seoul Arts Academy ด้วยกัน แล้วก็เข้าเป็นเทรนนีในค่าย EX Entertainment เหมือนกันด้วย เห็นหน้ากันมาตั้งแต่ ม.ต้น แล้วล่ะ และ ตอนนี้สองคนนั้นก็ใกล้จะไต้เดบิวต์ในฐานะเมมเบอร์วงบอยแบนด้วงใหม่ ล่าสุดของ EX Ent' แล้วด้วย...ก็ไม่แปลกหรอก แต่ไหนแต่ไรมาจองอินกับ ซึงโฮก็เป็นเด็ก'ฝึกหัดที่โดดเด่นที่สุดในค่ายอยู่แล้ว แต่เพราะใกล้จะเดบิวต์ นั้นแหละพวกเขาถึงต้องซ้อมกันอย่างเอาเป็นเอาตายแบบนี้

ส่วนฉัน...ยังไม่ใกล้ความจริงด้วยซํ้าไป ไม่ว่าฉันจะซ้อมหนักแค่ไหน ก็ยังไม่ตีพอสักที หนำซํ้ายังโดนตราหน้าว่าเป็นเด็กเส้นมาตลอดสี่ปีที่เข้ามา เป็นเทรนนีในค่ายด้วย แค่เพราะฉันเป็นหลานของสีซึงจุนก็หาว่าฉันไม่ได้ ใช้ความสามารถของตัวเองเข้ามาแล้ว -_-A ทั้งที่ฉันเรียนร้องเพลงกับ เรียนเต้นมาตลอดชีวิต พยายามมาตั้งมากมายไม่แพ้คนอื่นแท้ๆ น่าหงุดหงิด ซะมัด...

ฉันยกเกเตอเรดที่เหลือขึ้นมาดื่มจนหมดพลางนั่งคิดถึงอดีต ฉันจำ
ไม่ได้แล้วว่าอยากเป็นนักร้องตั้งแต่เมื่อไหร่ จำไม่ได้ด้วยว่าทำไม รู้แค่ว่า ฉันอยากจะร้องเพลงอยู่ตลอดเวลาแค่นั้นเอง แต่ฉันไม่ใช่พวกอัจฉริยะทาง ด้านดนตรีเหมือนศิลปินอีกหลายๆ คนในวงการ หนำซํ้ายังเป็นถึงหลาน ของประธาน แน่นอนว่าความคาดหวังมันต้องสูงกว่าปกติอยู่แล้ว เพราะ งั้นฉันถึงได้พยายาม

แต่ดูเหมือนพยายามเท่าไหร่ก็ยังไม่พอสักที ไม่ว่าจะทำเต็มที่แค่ไหน ฉันก็ยังได้รับคำตอบเดิมจากคุณลุงอยู่เสมอ

'ถ้ายังทำได้แค่นี้ก็อย่าหวังว่าจะได้เดบิวต์เลย ออกไปก็โดนด่า เลิก ซะเถอะ'

แต่บอกไว้ก่อนว่าฉันไม่เคยท้อหรอกนะ เพราะถ้าถอนตัวก็เท่ากับแพ้ และคนอย่าง 'ลีแฮอิน' ไม่เคยแพ้ =A= ตังนั้นฉันจึงทำได้แค่สูให้เต็มที่ เท่านั้น เคยคิดว่าต่อให้เจอคอมเมนต์รุนแรงแค่ไหนก็จะไม่สนใจ จนกระทั่ง วันหนึ่งที่ลุงพาฉันเข้าไปนั่งดูการซ้อมใหญ่ก่อนนั้นคอนเสิร์ตของลีฮโยริน... ศิลปินหญิงอันดับหนึ่งของ EX Ent' ในตอนนั้น...

นั้นเป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกว่าตัวเอง 'แพ้'

ตอนที่เห็นเธอยืนอยู่ตรงกลางเวที ถึงแม้จะเป็นแค่เวทีซ้อมที่ไม่มี เสื้อผ้าหน้าผมงดงามอะไร เธอใส่แค่ชุดธรรมดา สปอตไลต์มีแค่ดวงเดียว คนดูแค่'ไม่กี่คน กับฉากหลังโล่งว่าง แต่ทุกอย่างดูเหมือนจะดับลงไปใน พริบตาทันทีที่เธอหยิบไมค์นั้นมาแล้วเริ่มร้องเพลง...เลียงของเธอสะกดให้ ทุกคนหยุดนึ่งอยู่กับที่ราวกับมีเวทมนตร์ ฉันรู้สึกเหมือนมีออร่าเปล่งประกาย รอบตัวเธอทั่งที่เธอแค่ยืนร้องเพลงเฉยๆ อยู่ตรงนั้น

วินาทีนั้นฉันเข้าใจได้ทันทีว่าตัวเองไม่มีทางสู้ผู้หญิงคนนั้นได้ ถึงแม้ จะไม่ชอบใจแค่ไหนฉันก็ต้องยอมรับว่าตัวเองสู้ไม่ได้ และความจริงข้อนั้น มันก็ทำให้ฉันแค้นใจจนต้องกลับเข้าบริษัทไปซ้อมร้องเพลงอย่างบ้าคลั่ง จนเส้นเลียงเกือบอักเสบ แต่ทำยังไงก็สู้เสียงของผู้หญิงคนนั้นไม่ได้อยู่ดี และเรื่องนั้นก็ทำให้ฉันหงุดหงิดมากจนไม่สามารถถอยกลับได้อีกแล้ว

 (ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)