Love land หัวใจกิ๊กกั๊กคู่รักอลเวง

บทนำ

“พี่ขอโทษด้วยนะ น้องก็หน้าตาน่ารักดีอยู่หรอก แต่พี่ไม่มีจิตพิศวาสกับผู้หญิงน่ะครับ แหะๆ”

นี่มันบ้าที่สุด!!

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้หญิงที่หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มอย่างฉันจะต้องมาตกม้าตายเพราะไปหลงรักผู้ชายที่ไม่พิศวาสผู้หญิงอย่างพี่แฮคส์ อ๊ากกก  รู้ถึงไหนอายไปถึงนั่น ก็ใครจะไปคิดล่ะว่าผู้ชายจิตใจดี อ่อนโยน พูดเพราะตลอดเวลา แถมยังเจนเทิลแมนสุดๆ แบบเขาจะกลายร่างเป็นผู้ชายนะฮ้าไปซะได้ ก็ว่าแล้วเชียว ผู้ชายดีๆ แบบนี้ยังจะมีเหลืออยู่บนโลกอีกเหรอ ถ้าไม่แอ๊บแมนก็มีเมีย ถ้าไม่มีเมียก็คงตายขึ้นสวรรค์ไปหมด ไม่เหลือมาทำยาให้ผู้หญิงรุ่นหลังอย่างเราได้เป็นเจ้าข้าวเจ้าของกับเขาบ้างหรอก

โอ๊ยยย ปีนี้ทั้งปีฉันกระเดือกแห้วแทนข้าวไปไม่ต่ำกว่าสิบไร่แล้วนะ แถมแปดในสิบไร่ยังเป็นไรลูกผสมครึ่งหญิงครึ่งชายอีกต่างหาก ฮือๆๆ สงสัยชีวิตฉันคงถูกสาปไม่ให้มีแฟนตลอดกาลแน่ๆ

ฉันล่ะเกลียดการมีความรักที่ซู้ดดดดดดด

คงจะมีรักจริงรออยู่ ที่ดินแดนใดสักแห่ง...คงมีใครสักคนรออยู่ตรงนั้น

คงมีความหมายใดซ่อนอยู่ ในการรอคอยที่แสนนาน...คงจะมีสักวันฉันคงได้เจอ

เสียงเพลงจากที่ไหนก็ไม่รู้ลอยเข้ามากระทบโสตประสาทของฉันให้ยิ่งเฮิร์ทเข้าไปอีก

ดินแดนแห่งความรักงั้นเหรอ? ถ้ามีจริงก็คงจะดีน่ะสิ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วอ่ะ แงๆๆๆ

ตึก ตึก

เสียงฝ่าเท้าใครสักคนมาหยุดกึกอยู่ตรงหน้า ฉันก็เลยต้องเงยขึ้นมอง

หวา หล่อแฮะ ผิวขาวๆ จมูกโด่งๆ ดวงตาเป็นประกาย ผมสีน้ำตาลอ่อนซอยรับกับใบหน้า ใส่เสื้อคลุมยาวสีชมพูมีรูปหัวใจตรงกลาง ท่าทางสะอาดสะอ้านเป็นผู้ดี

แต่มาดเนี้ยบแบบนี้...เกย์ชัวร์!!

เขามองหน้าฉันนิ่งก่อนจะพูดด้วยเสียงนุ่มกังวานที่ฟังแล้วจนลุก (พี่แฮคส์สองรึเปล่าเนี่ย กลัวนะๆ)

“ขอแสดงความยินดีด้วยยูริไดซ์ เธอเป็นผู้โชคดีที่จะได้ไปแสวงหารักแท้ยังดินแดนของเรา”

เอ๊อ! เอากะเขาสิ นอกจากเป็นเกย์แล้วยังจะพูดจาฟังดูเพี้ยนๆ อีกต่างหาก แต่ทำไมเขาถึงรู้ชื่อฉันล่ะ ความลับราชการเชียวนะเนี่ย เอ๊ะ! หรือว่าอีตานี่เป็นคู่ขาของพี่แฮคส์ที่ได้รับคำสั่งให้มากำจัดฉันทิ้งเพื่อปิดบังสถานภาพของพวกเขาเอาไว้!

แย่แล้ว น่ากลัวมาก ไม่นะ ฉันจะไม่ยอมตายด้วยน้ำมือชายเหนือชายเด็ดขาด

“ช่วยด้วยค่ะช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยฉันที มีคนจะทำร้ายฉัน ช่วยด้วยค่ะช่วยด้วยยย”

และนั่นคือเสียงสุดท้ายที่ออกจากปากของฉันก่อนที่สติทั้งหมดจะดับวูบลง

1

ดินแดนความรัก

หงึก หงึก

ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นแต่กลับมองอะไรไม่เห็นเพราะมีผ้าผืนหนึ่งมัดติดอยู่ที่ลูกตา แล้วพอขยับตัวจะลุกขึ้นก็ไปไหนไม่ได้อีกต่างหาก

อ๊า...มีเชือกอะไรก็ไม่รู้มัดตัวฉันอยู่อย่างแน่นหนา ทำให้รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแหนมป้าบ่นที่กำลังจะถูกส่งออกไปขายตามเซเว่น มันแน่นจนฉันขยับตัวไปไหนไม่ได้เลยอ่ะ แงๆ ขยับตัวไม่ได้ งั้นขยับหัวก็ได้ฟะ

โป๊ก!!!

“โอ๊ยยย”

หัวฉันไปกระแทกเข้ากับอะไรสักอย่าง ลักษณะเหมือนลูกมะพร้าวมีขน แถมยังร้องโอ๊ยแบบเดียวกับฉันอีกต่างหาก แงๆ ทำไมมะพร้าวพูดได้ นี่มันประเทศบ้าอะไรกันเนี่ย ฉันถูกส่งมาขายที่ไหนกัน ฝันร้ายชะมัด อยู่ดีๆ ก็ถูกสาปให้เป็นแหนมส่งออก ฮือๆๆ

“เฮ้! อย่าขยับยึกยักไปมาได้มั้ย เชือกมันบาดแขนฉันจนแสบไปหมดแล้วนะ”

แว้ก! เสียงมะพร้าวประหลาดนั่นพูดขึ้นมาอีกแล้ว แถมเสียงยังเป็นเสียงมะพร้าวห้าวเพศชายด้วยอ่ะ เอ๊ะ! หรือว่า...เขาจะเป็นคน

“นี่นาย... นายเป็นคนใช่ป่ะ” ฉันตะโกนถามออกไป

“ก็ใช่น่ะสิ เธอคิดว่าฉันเป็นอะไรล่ะ”

มะพร้าว

“งั้นนายก็โดนจับมาเหมือนกันสินะ แล้วถ้าให้ฉันเดา เราคงกำลังถูกมัดไว้ด้วยกันใช่มั้ย”

“ไม่ต้องเดาหรอกน่า มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ”

อ๊า แสดงว่าเมื่อกี้ที่กระแทกไปโดนนั่นก็หัวคนน่ะสิ ง้า ค่อยยังชั่วหน่อย อย่างน้อยก็มีเพื่อนที่คุยกันรู้เรื่องแล้ว ว่าแต่ว่า...เขาเป็นใครกันนะ ทำไมถึงโดนจับมาพร้อมกับฉันล่ะ

“นายชื่ออะไร”

“ซีเดย์” เขาตอบสั้นๆ

แหม...ชื่ออย่างกับพระเอกหนังแน่ะ ถ้าจำไม่ผิดเรื่องล่าสุดที่ฉันดูคือ ‘ลุ้นรักสุดเซอร์ไพรส์ของนายไอดอลกับยัยเวอร์จิ้น’ มีซีเดย์กับชมพรู่ อารยาแสดงนำ แว่วมาว่าโกยรายได้ทะลุร้อยล้านไปแล้วด้วย ฮิๆ หนุ่มหล่อฮอตก็แบบนี้แหละ แฟนคลับตามไปกรี๊ดอยู่แล้ว แต่ฉันไม่ใช่แฟนคลับเค้านะ ก็แค่ว่างๆ น่ะเลยไปดู ว่าแล้วก็แซวอีตานี่เล่นๆ ดูดีกว่า

“นายชื่อซีเดย์เหรอ อุ๊ย! ดาราน่ะสิ หนังเรื่องใหม่เป็นยังไงบ้างล่ะ นายพระเอกร้อยล้าน”

“ก็ดี”

แน้ รับมุกอีก

“นายนี่ตลกเหลือเกินนะ เล่นเป็นแบคทีเรียในร่างซีเดย์ก็บอกมาเถอะ ฮิๆๆ”

“คงงั้นมั้ง” อีตานั่นทำน้ำเสียงไม่ใส่ใจอะไรกับชีวิตแล้วย้อนถาม “เธอล่ะใคร”

“ฉันเหรอ? ก็ชมพรู่ อารยา นางเอกของนายไง แหม เล่นหนังอยู่ด้วยกันแท้ๆ ทำเป็นจำไม่ได้ น่าน้อยใจเหลือเกิ๊นนน กระซิกๆ”

“เฮอะๆ ชมพรู อารยานไปถึงสะดือล่ะสิเธอน่ะ”

แหงะ! อะไรฟะอีตานี่ หยาบคายมาก ทีตัวเองโม้ว่าเป็นซีเดย์ฉันยังไม่ว่าอะไรเลยนะ แล้วทำไมฉันจะเป็นชมพรู่บ้างไม่ได้ แม้แต่โลกแห่งแหนมก็ยังไม่ยุติธรรมกับฉันเลยเหรอ ฮือๆ

“เจ้าชายเสด็จ!”

เหวอ อยู่ดีๆ ก็มีเสียงประกาศก้องดังขึ้นข้างๆ ฉันพร้อมทั้งแตรวงจากไหนก็ไม่รู้ดังแป๊ดๆๆ กระหึ่มไปทั่วทั้งพื้นที่เล่นเอาหูเกือบแตก แถมจะยกมือขึ้นมาอุดรู (หู) ก็ไม่ได้ อ๊ากกก ทรมานชะมัด!

เวลาผ่านไปไม่นานเสียงแตรก็เงียบลง ทุกอย่างกลับเข้าสู่ความสงบอีกครั้ง

ฉันเริ่มรู้สึกได้ว่าในที่นี้ไม่ได้มีแค่ฉันกับซีเดย์ (ปลอม) หรอก มันต้องมีคนยืนล้อมพวกเราอยู่ไม่ต่ำกว่าสิบคนแน่ๆ ว่าแต่พวกเขาเป็นใครกันน่ะ

“ถวายบังคมพ่ะย่ะค่ะ”

เสียงใครก็ไม่รู้ดังขึ้น ฉันอยากจะกระชากไอ้ผ้าปิดตานี่ออกจริงๆ จะได้รู้ดำรู้แดงกันไปเลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่ แต่ดูเหมือนว่าจะมีคนรับรู้ถึงกระแสจิตของฉันได้นะ เพราะไม่นานนักก็มีเสียงคำสั่งประกาศดังก้อง

“แก้มันอาคันตุกะของข้าซะ”

โอ้วเยี่ยม!! ฉันรอดตายแล้วใช่มั้ย ไชโย! ขอบพระคุณรุนช่องพระพุทธเจ้าข้า (ใช้ราชาศัพท์ไม่เป็น)

“พ่ะย่ะค่ะ”

เสียงตอบรับดังขึ้นพร้อมๆ กับที่ฉันถูกปล่อยให้เป็นอิสระ เลือดในกายกลับมาวิ่งพล่านอีกครั้ง จากนั้นผ้าปิดตาก็ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ เลือดในกายกลับมาวิ่งพล่านอีกครั้ง จากนั้นผ้าปิดตาก็ถูกเปิดออก ฉันใช้เวลาในการปรับสายตาให้ชินกับแสงประมาณสามสิบวินาทีก่อนที่ภาพทุกอย่างจะเริ่มแจ่มชัด

อ่า...นี่มันอะไรกัน!?

ฉันกำลังนั่งอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่งที่มีขนาดใหญ่โตอย่างกับพระราชวัง ด้านข้างมีเหล่าทหารแต่งตัวสีชมพูประหลาดๆ ถือดาบและปืนรูปหัวใจปัญญาอ่อนเรียงกันเป็นพืดอย่างกับแผงขายปลาหมึก ส่วนด้านหน้าก็เป็นบัลลังก์ใหญ่โตตระการตาตกแต่งด้วยหินโรสควอทซ์สีชมพูระยิบระยับ มีผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งแต่งชุดสีชมพูเต็มยศดูหรูหราอลังการเกินพิกัด มีเพชรรูปหัวใจสีแดงประดับวิบวับอยู่ตามเสื้อผ้า ลายพร้อยอย่างกับตุ๊กแกกำลังอินเลิฟ

ให้ตายเถอะ! นี่ฉันหลงมาอยู่ในกองถ่ายละครพื้นบ้านเรื่อง ‘เกราะเพชรหัวใจเจ็ดสี’ รึเปล่าเนี่ย แง้

“เอาล่ะ ยินดีต้อนรับพวกเจ้าทั้งสองคนเข้าสู่เมืองเลิฟแลนด์ดินแดนความรักของพวกเรา”

อีตาตุ๊กแกลายหัวใจบนบัลลังก์พูดต่อ จากนั้นก็แนะนำตัว

“ข้าคือเจ้าชายเลเฟเอิฟเลิฟเลิฟ เป็นผู้ปกครองดินแดนแห่งนี้ ส่วนชายาของข้ามีนามว่าเจ้าหญิงพิ้งค์กี้ฮาร์ท แต่วันนี้นางไม่ได้เสด็จมาต้อนรับเพราะมีอาการประชวรเล็กน้อย หวังว่าพวกเจ้าคงจะไม่ขุ่นข้องหมองใจนะ”

เหวอ บ้าไปแล้ว... ไอ้สถานที่ที่มีรูปหัวใจบานสะพรั่งนี่น่ะหรือคือพระราชวัง แถมอีตาตุ๊กแกลิกานี่ก็เป็นถึงเจ้าชายเลยเรอะ ดีนะที่ไม่ทำอะไรบุ่มบ่ามออกไป ไม่งั้นหัวขาดแน่

“เจ้าน่ะชื่ออะไร”

อยู่ดีๆ เจ้าชายตุ๊กแกก็ชี้มือมาทางฉัน

“หา...ฉันเหรอ? อ้อ! ชื่อยูริไดซ์น่ะ เอ๊ย! เพคะ...พ่ะย่ะค่ะ”

แง มันต้องลงท้ายว่ายังไงอ่ะ ทำไงดี ราชาศัพท์ไม่แข็งแรง รู้งี้ตอนอยู่ ม.ปลาย ตั้งใจเรียนภาษาไทยเหมือนที่แม่บอกก็ดี เวลาเข้าวังจะได้ไม่ลำบากแบบนี้

“ยูริไดซ์? แปลว่าอะไรงั้นรึ”

“อ่า ก็เป็น...ชื่อของนางไม้ในตำนานกรีกน่ะพ่ะย่ะค่ะ...เพคะ”
“อืม แปลกดี แปลกมากๆ แปลกจนไม่น่าจะเอามาเป็นชื่อคน”

ไอ้เจ้าชายบ้า! ชื่อแกไม่เปลกเลยนะ ลอเอิ๊ปเลิฟเลิฟอะไรเนี่ย หนอย! เพคะ

“แล้วเจ้าล่ะชื่ออะไร” เจ้าชายหันไปถามแหนมคู่หูของฉันบ้าง

“ซีเดย์”

แว้ก! อีตานี่เล่นอะไรไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ไปโกหกเชื้อพระวงศ์เดี๋ยวก็ได้ติดคุกหัวโตกันพอดี

“นี่นาย”

ฉันรีบหันไปสะกิดเตือนเขา แต่ทันทีที่สายตาเราสองคนประสานกันปุ๊บฉันก็แทบจะผงะหงายหลังล้มตึงหัวฟาดพื้นไปเลยจริงๆ

อยากจะกรี๊ดดดให้ดังลั่นสนั่นเมืองหัวใจ!! นี่มันซีเดย์พระเอกหนังวัยรุ่นสุดฮอตร้อยล้านจริงๆ ด้วย เขามาอยู่ที่นี่พร้อมกับฉันได้ยังง้ายยยย

2

เผชิญหน้า

“มีอะไร”

เขาตวัดสายตามามองฉันที่ได้แต่ยกมือค้าง

ซีเดย์... ซีเดย์นั่งอยู่ข้างๆ ฉันเหรอเนี่ย ทำไงดีอยากอวดเพื่อนจัง กรี๊ดๆๆ

“มะ ไม่มีอะไร”

ฉันรีบชักมือกลับแล้วหันไปจ้องหน้าเจ้าชายลายตุ๊กแกต่อ เจ้าชายมองหน้าฉันกับซีเดย์สลับกันไปมาแล้วถอนหายใจ

“อืม...ตอนนี้พวกเจ้าคงจะงงสินะว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เหตุที่ข้าเชิญเจ้าทั้งสองมายังดินแดนแห่งนี้ก็เนื่องจากว่าพวกเจ้าเป็นบุคคลสำคัญที่ทางเรากำลังต้องการตัว”

อุ๊ย! นี่พวกเค้าคงคิดว่าฉันเป็นชมพรู่จริงๆ สินะถึงได้จับฉันขึ้นมาพร้อมกับซีเดย์เนี่ย เขินๆ

“เพราะพวกเจ้าผิดหวังจากความรักเป็นครั้งที่สิบพอดิบพอดี”

อ่ะจ๊ากกก รู้ได้ยังไงเนี่ย เรื่องอกหักของฉันมีคนอื่นล่วงรู้ด้วยเหรอ อีตาเจ้าชายบ้านี่ก็อะไรไม่รู้ ทำไมต้องเอามาประจานแบบนี้ด้วยอ่า อายนะเฟ้ย!

“ไม่จริง! ฉันไม่เคยอกหัก”

อยู่ดีๆ ซีเดย์ก็โพล่งออกมา เล่นเอาใจหายใจคว่ำตกตะลึงกันไปทั่วทั้งท้องพระโรง

นั่นสินะ ระดับซีเดย์น่ะเหรอจะอกหักเป็นสิบๆ ครั้ง คงมีแต่หักอกคนอื่นซะล่ะมากกว่า

“ใจเย็นๆ ก่อน อย่าเพิ่งวู่วาม”

เจ้าชายยกมือขึ้นห้ามก่อนจะหันไปทางบุรุษผู้หนึ่งที่ยืนอยู่ทางซ้าย

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)