แหวนพระจันทร์ (อุรุดา โควินท์)

เป็นหนึ่งเดียว

ฉัน ไม่ แน่ใจ ว่า ใคร ตรึง ใจ ฉัน มาก กว่า กัน ระหว่าง เธอ กับ เด็ก แฝด คู่ นั้น

ฉัน รู้ แต่ เพียง ว่า ฉัน พยายาม ที่ จะ ไม่ สนใจ พยายาม ไม่ จำ และ พยายาม ไม่ คิด

ว่า เธอ และ เด็ก แฝด เป็น สิ่ง สำคัญ แต่ ฉัน ทำ ไม่ สำเร็จ

เธอ…ออม บุญ คือ ชื่อ ของ เธอ นาม ซึ่ง ดู เรียบ ง่าย แต่ สูงส่ง ดู ธรรมดา

แต่ ก็ ซับซ้อน ช่าง เป็น นาม ที่ เหมาะ กับ รูป ของ เธอ เสีย จริง

แรก เห็น เธอ ฉัน ตะลึง กับ ผิว ที่ ขาว นวล เนียน ราวกับ ทารก ผิว เธอ สวย

เหลือเกิน ฉัน ไม่ เคย เชื่อ ว่าความ ขาว = ความ สวย คน ผิว ขาว ผิว ขาว เหลือง

ผิว สี แทน หรือ คน ดำ ต่าง ก็ มี ความ งาม เฉพาะ ตน สำหรับ ฉัน ความ งาม คือ

ภาพ รวม (ไม่ ว่า เพศ ใด) การ ที่ ฉัน มอง ใคร สัก คน นานๆ มอง แล้ว อยาก มอง อีก

ติดตา ติดใจ นั่น หมาย ถึง ทุก สิ่ง ที่ ฉัน เห็น ถูก ประกอบ สร้าง อย่าง ลงตัว ไม่ มาก

ไม่ น้อย เกินไป และ ที่ สำคัญ คือ ไม่ เหมือน ใคร เป็น คน เดียว ใน โลก ความ งาม

แตก ต่าง จาก ความ สวย แบบ พื้นๆ และ ห่างไกล จาก คำ ว่า ดู ดี เพราะ การ ปรุง

แต่ง มาก คน งาม อาจ ไม่ ใช่ คน สวย แต่ หมาย ถึง ความ ลงตัว ที่ มี เพียง หนึ่ง เดียว

ใช่-ฉัน กำลัง จะ บอก ว่า ออม บุญ เป็น rare item

ฮะ! แล้ว ยัง ไง ล่ะ ฉัน ก็ เป็น rare item ดา ห์ลิ ยา มี หนึ่ง เดียว ใน โลก

ฉัน ไม่ ได้ สมบูรณ์ แบบ แต่ หาก ใคร รัก คน อย่าง ฉัน ก็ ไม่ อาจ ปัน ใจ ไป รัก คน แบบ

อื่น…เมื่อ วาน ฉัน ยัง มั่นใจ และ เชื่อ อย่าง นี้

ความ เชื่อ เริ่ม มี ข้อ สงสัย เมื่อ ฉัน สบตา ออม บุญ ได้ยิน เธอ พูด “สวัสดี

ค่ะ พี่ เ อิง เอย ดีใจ ที่ เจอ กัน เสียที นะ คะ”

เธอ ยกมือ ไหว้ ฉัน เป็นการ ไหว้ ซึ่ง หมดจด งดงาม ทว่า ไว้ตัว อย่าง ที่สุด

นับ เป็น หนึ่ง ใน บุคลิก ที่ ไม่ เหมือน ใคร ของ เธอ ออม บุญ มี คู่ ขัดแย้ง หรือ เงื่อนงำ

เสมอ ตั้งแต่ ชื่อ รูปลักษณ์ การ ไหว้ หรือ แม้แต่ ประโยค ทักทาย ของ เธอ

หาก เธอ พูด เพียง ว่า สวัสดี ค่ะ พี่ เ อิง เอย

หรือ สวัสดี ค่ะ ดีใจ ที่ ได้ เจอ กัน นะ คะ

มัน ย่อม เป็น ประโยค ทักทาย ตาม มารยาท ที่ แสน คุ้นเคย และ ฉัน พร้อม

จะ ผ่าน เลย

แต่ ออม บุญ เติม คำ เสียที ซึ่ง ฉัน ไม่ รู้ ว่า เธอ ตั้งใจ หรือ ไม่ เธอ ทำให้ ฉัน

ฉุกคิด ว่า เธอ อาจ มี ความ หมาย อื่น ซ่อน อยู่ ใน วินาที นั้น ฉัน วิตก ด้วย ซ้ำ บางที

เธอ อาจ รู้ เรื่อง แล้ว

แม้ ตุ ลย์ จะ ยืนยัน กับ ฉัน ว่า เธอ ไม่ มี วันที่ จะ ระแคะระคาย

“ความ สัมพันธ์ ระหว่าง เรา วาง อยู่ บน ความ ไว้ วางใจ” ตุ ลย์ บอก เมื่อ ฉัน

คาดคั้น ว่า ทำไม เขา ถึง แน่ใจ ขนาด นั้น

ไว้ วางใจ คำ ที่ สร้าง ขึ้น จาก มายา คติ อัน สวย หรู ฉัน อยาก หัวเราะ ให้ ดัง

ไป ถึง พระอินทร์ เขา ได้ ตอบแทน ความ ไว้ วางใจ เธอ อย่าง สาสม

ดังนั้น คง ไม่ แปลก นัก หรอก หาก ความ ไว้ วางใจ ของ เธอ จะ มี การ สอด

แนม ปะปน อยู่

ออม บุญ วาง กระเป๋า บน เก้าอี้ แตะ ไหล่ สามี เบาๆ “สั่ง ขนม ให้ หน่อย นะ

คะ ขอตัว ไป ห้องน้ำ ก่อน”

ฉัน มอง เธอ เดิน ห่าง ไป จับ จ้อง ส่วน โค้ง เว้า ที่ พอเหมาะ พอดี ออม บุญ

ไม่ ได้ มี ทรวดทรง อย่าง นาlิกาทราย เธอ ผอม สูง แต่ หา ใช่ เพรียว ลม ตัว แบน

เหมือน นาง แบบ เธอ มี เนื้อ มี หนัง (แม้ จะ น้อย กว่า ฉัน) สะโพก ผาย กำลัง ดี รับ

กับ ช่วง ขา ยาว ขาว กระจ่าง ตา ออม บุญ ไม่ ได้ เย้า ยวน ชนิด ที่ เห็น แล้ว น้ำลาย

ไหล แต่ เธอ มี ความ เซ็กซี่ ซ่อน อยู่ ข้าง หลัง ความ สง่า งาม อัน อ่อนหวาน ซึ่ง ยาก

จะ เจอ ใน คน อื่น

“งาม งด สวย สวย กว่า ที่ เรา คิด ไว้ มาก” ฉัน บอก ตุ ลย์ จาก ใจ จริง

“โธ่ ดา ห์ลิ ยา คุณ เป็น หนึ่ง เดียว สำหรับ ผม”

“ค่ะ เป็น หนึ่ง เดียว” ฉัน เว้น จังหวะ หัวเราะ “เช่น เดียว กับ ออม บุญ”

หน้า เขา เจื่อน ทันควัน

“เธอ มีชื่อ เล่น หรือ เปล่า คุณ เรียก เธอ ว่า อะไร”

เขา หลบตา ฉัน

“เบ บี้ ฮัน นี่ หรือ ที่รัก” ฉัน ยิ้มเยาะ ทันใดนั้น ฉัน นึก อะไร ขึ้น ได้ ปล่อย

ก๊า กลั่น ร้าน

“ดา ห์ลิ ยา” ตุ ลย์ ปราม ด้วย น้ำเสียง นิ่งๆ

โ ฮะ! ฉัน ไม่ เชื่อง เพราะ การ ขาน ชื่อ แบบ เย็น ชา นั่น หรอก

ฉัน หัวเราะ จน สาแก่ใจ บอก เขา “รู้ แล้ว เรา จะ ตั้ง ชื่อเล่น ให้ เธอ เอง ออม-

เล็ต ไง เก๋ นะ คุณ”

เขา สบตา ฉัน ส่าย หัว

“โอ…แม่ ออม เล็ต ของ พี่” ฉัน ล้อ เขา เอื้อม มือ ไป ตบ แก้ม เบาๆ “อร่อย

นะ คุณ ไข่ เจียว น่ะ ไข่ เจียว ฝรั่ง ซะ ด้วย มี กลิ่น นม กลิ่น เนย กลิ่น ชี ส กลิ่น ซึ่ง

คนใน ประเทศ โลก ที่ สาม แบบ เรา รู้สึก ว่า มัน ช่าง โก้ เก๋ จริงๆ”

“ดา ห์ลิ ยา” ดูเหมือน วัน นี้ เขา จะ ไม่ พูด อะไร นอกจาก เรียก ชื่อ ฉัน

“คุณ รู้ มั้ย ทำ ออม เล็ต แบบ ไหน ถึง จะ อร่อย เคล็ด ลับ ของ ออม เล็ต คือ ไฟ

ต้อง ไม่ ร้อน ใช้ ไฟ อ่อน ค่อยๆ ทำให้ ไข่ ร้อน ขึ้น มา ที ละ น้อย ที ละ น้อย…” ฉัน

หยุด ยิ้ม หวาน จ้อง ตา เขา “ถ้า คุณ ใจเย็น เรา สัญญา ว่า คุณ จะ ได้ ออม เล็ต ที่

ข้าง ใน ชุ่ม ฉ่ำ หอม และ ร้อน กำลัง ดี”

ฉัน หยิก แก้ม เขา เขา ย่อม รู้ ว่า ฉัน หมาย ถึง อะไร คน บ้า เซ็กซ์อย่าง เขา

มี หรือ จะ ไม่ รู้

เขา หัวเราะ ฮึ ฮึ ใน คอ

จู่ๆ ฉัน ก็ สมเพช เขา ขึ้น มา ความรู้สึก นี้ มา จาก ไหน หนอ อาจ เป็น เพราะ

เขา ไม่ ได้ ทำ หรือ พูด อะไร เลย ระหว่าง การ เผชิญหน้า ของ เรา แต่ เอา เถอะ นี่ เพิ่ง

เริ่มต้น ฉัน จะ ให้ โอกาส เขา อีก สัก ครั้ง

ออม บุญ กำลัง เดิน กลับ มา ฉัน กระซิบ “มา แล้ว น้อง ออม เล็ต ของ คุณ

อย่า ลืม ล่ะ เธอ ชอบ ไฟ อ่อนๆ”

แล้ว ฉัน ก็ หัวเราะ เบาๆ ยก แก้ว กาแฟ จิบ ปรับ สีหน้า ตัวเอง เสีย ใหม่

ส่ง ยิ้ม กว้าง และ เปิดเผย ให้ ออม บุญ เปล่า ฉัน ไม่ ได้ โกหก ฉัน ยิ้ม ให้ เธอ

จาก ใจ จริง และ ฉัน ก็ รู้สึก นิยม เธอ ขึ้น มา จริงๆ ฉัน ชอบ เธอ มาก พอ จะ บอก คุณ

ว่า ถ้า ฉัน เป็น ผู้ชาย ฉัน จะ จีบ เธอ แม้ว่า เธอ มี ตุ ลย์ แล้ว ต่อ ให้ เธอ มี ลูก ด้วย

ก็ตาม

ถ้า คุณ กำลัง คิด ว่า ผู้หญิง ที่ สนใจ ผู้ชาย คน เดียวกัน จะ ต้อง จงเกลียดจงชัง

กัน เสมอ ไป ละ ก็ ฉัน ขอบ อก คุณ กำลัง เหมา รวม เพราะ เข้าใจ ผิด และ ถ้า คุณ

คิด เรา ต้อง ห่ำ หั่น แย่ง ชิง ตบ ตี และ ฆ่า แกง กัน นั่น ยิ่ง ผิด

อืม… จะ บอก คุณ อย่างไร ดี นะ

มัน…มัน เหมือน การ ประมูล ของ สัก ชิ้น ของ ชิ้น งาม ที่ เรา ต้องการ และ

คน อื่น ก็ อยาก ได้ เรา สู้ กัน ด้วย ราคา หน้าตัก ด้วย สิ่ง ที่ เรา มี และ บาง ครั้ง หาก

เจอ คู่แข่ง ที่ น่า กลัว มี ของ จะ สู้ ได้ มาก ก็ ยิ่ง ทำให้ การ ประมูล สนุก ขึ้น และ แน่นอน

ทำให้ เรา ปรารถนา ของ ชิ้น นั้น มาก ขึ้น

ออม บุญ นั่ง ลง อย่าง สง่า งาม แช่มช้อย ตั้ง คำ ถาม ด้วย ดวงตา ใส แป๋ว

“พี่ เ อิง เอย หัวเราะ พี่ ตุ ลย์ ปล่อย มุก เป็น กับ เขา ด้วย เห รอ นี่”

“เรา ขำ ตัวเอง ต่างหาก” ฉัน บอก เธอ

เรา จ้อง มอง กัน ให้ ตาย เถอะ เธอ เป็น ผู้ ร่วม ประมูล ที่ น่า กลัว ขณะ เดียว

กัน เธอ ก็ น่า นับถือ เอาละ ดังนั้น เรา จะ เล่น กัน แฟร์ๆ

ฉัน บอก เธอ “เรา ถาม ตุ ลย์ ว่า คุณ มีชื่อ เล่น หรือ เปล่า เขา อึกอัก ไม่ ตอบ

เรา ก็ เลย อำประสา คน จุ้นจ้าน น่ะ ว่า ตุ ลย์ คง เรียก คุณ ว่า เบ บี้ หรือ ที่รัก คราว นี้

เขา ยิ่ง เขิน ใหญ่ ค่ะ พูด อะไร ไม่ ออก เลย”

ออม บุญ หัวเราะ คิก คัก หัน ไป หา สามี “พี่ ตุ ลย์ ยัง ไม่ ได้ สั่ง ขนม ใช่ มั้ย คะ”

ตุ ลย์ ถึง กับ สะดุ้ง

“แหม โดน พี่ เ อิง เอย อำ แค่ นี้ ถึง กับ ทำ อะไร ไม่ ถูก เลย เห รอ” ออม บุญ

ลาก หางเสียง คำ ว่า เห รอ ยาว ฟัง น่า รัก ชะมัด

ออม บุญ กวัก มือ เรียก บ ริ กร เธอ สั่ง เครป เค้ก กิน กับ ชา ร้อน โอ…เครป เค้ก

ขนม ที่ ฉัน ไม่ เคย เข้าใจ ว่า มัน อร่อย ตรง ไหน อย่างไร

ฉัน รีบ พูด “ขอโทษ นะ คะ เรา ไม่ ควร อยาก รู้ อยาก เห็น แต่ ทำ ยัง ไง ได้

คน ส่วน ใหญ่ มีชื่อ เล่น”

ออม บุญ ยิ้ม หวาน สะบัด มือ “ไม่ ค่ะ พี่ เ อิง เอย อย่า คิด อย่าง นั้น สิ คะ”

เธอ ช่าง ใจกว้าง เสีย จริง ฉัน ก็ เลย บอก เธอ อีก “เรา ตั้ง ชื่อเล่น ที่ เหมาะ กับ

คุณ ให้ ด้วย นะ อยาก รู้ มั้ย ว่า ชื่อ อะไร”

คุณ ดูเถอะ ฉัน เพิ่ง เล่า ให้ เธอ ฟังว่า ฉัน คุย อะไร กับ ตุ ลย์ ฉัน ไม่ ได้ โกหก

เธอ ด้วย ฉัน แค่ เล่า เท่า ที่ ควร จะ เล่า และ เล่า ด้วย น้ำเสียง ใหม่ แค่ นี้ มัน ก็ กลาย

เป็น อีก เรื่อง อย่าง อัศจรรย์

เรา คุย กัน ราวกับ ไม่ มี ตุ ลย์ อยู่ ด้วย เรา สนใจ กันและกัน อย่าง แท้จริง

(ไม่ ว่า จะ ด้วย เหตุผล ใด) ตุ ลย์ นั่ง ร่วม โต๊ะ เรา พูด ถึง เขา แต่ เรา ไม่ ได้ รู้สึก ถึง

เขา เลย

ออม บุญ เอียง คอ ถาม “เอ…ควร รู้ มั้ย น้า”

เธอ ไม่ ได้ เป็น อย่าง ที่ ตุ ลย์ เล่า สัก นิด เธอ หา ใช่ หญิง สาว จืดชืด ไร้ จริต

จะ ก้าน ตุ ลย์ เป็น ฝ่าย สร้าง ภาพ ให้ ฉัน เห็น ภาพ ซึ่ง ต่าง จาก ตัว ตน ของ เธอ

“ภรรยา ของ คุณ เล่น เฟซบุ๊ก ใช่ มั้ย คะ” ฉัน ถาม ตุ ลย์ ใช่ ฉัน เจาะ จง ให้

เขา ตอบ

“ครับ ครับ ใครๆ ก็ เล่นเฟซบุ๊ก…”

ออม บุญ ตี แขน สามี ดัง เพียะ “แต่ ไม่ ติด เท่า พี่ ตุ ลย์”

“ถ้า อย่าง นั้น คุณ แนะนำ ออม บุญ ให้ เป็นเพื่อน เรา หน่อย สิ เรา จะ รับ แ อด”

ฉัน บอก ตุ ลย์

ก่อน หัน ไป ทาง ออม บุญ “แล้ว เรา จะ เข้าไป บอก ชื่อเล่น คุณ ใน เฟซบุ๊ก…

โอเค?”

ออม บุญ อมยิ้ม เอา สอง มือ ประกบ กัน “โอ เช โอ เช”

ฉัน ยิ่ง มั่นใจ ที่ ผ่าน มา ตุ ลย์ โกหก หรือ อย่าง น้อย ก็ ปิดบัง ฉัน ใน ส่วน ที่

เกี่ยวข้อง กับ เธอ ฉัน บอก ให้ ตุ ลย์ จัดการ เรื่อง เฟซบุ๊ก จาก ไอ โฟน แต่ เขา เกี่ยง

ว่า เมื่อ ไร ก็ได้ ตอน นี้ นั่ง ด้วย กัน ควร จะ คุย กัน มาก กว่า เล่น เฟซบุ๊ก

ฉัน รู้ ว่า เขา ขี้ขลาด แต่ ใน แง่ หนึ่ง ก็ จริง ของ เขา เรา กำลัง เผชิญหน้า กัน

ควร ใช้ ทุก นาที อย่าง คุ้มค่า ทำ ความรู้ จัก กัน ให้ มาก เข้า ไว้

ฉัน จะ เปิดเผย เท่า ที่ สามารถ เปิดเผย ได้ เชียว ละ บอก แล้ว ว่า ฉัน แฟร์

กับ เธอ

เรา คุย กัน ไม่ นาน นัก แต่ นาน พอ ที่ จะ สั่น คลอน ความ เชื่อ มั่น เดิม ของ ฉัน

ฉัน ไม่ เหมือน ใคร ดังนั้น หาก ใคร รัก ฉัน เขา จะ ไม่ รัก คน อื่น

ฉัน คิด ว่า ตุ ลย์ รัก ออม บุญ ไม่ เพียง แต่ คิด ฉัน มั่นใจ เลย ละ แม้ว่า ก่อน

หน้า นี้ เขา ได้ พยายาม ทุก วิถี ทาง ที่ จะ ทำให้ ฉัน เชื่อว่า เขา เบื่อ เธอ หมด รัก เธอ

ทุกข์ ทรมาน ที่ ต้อง อยู่ กับ เธอ เขา พยายาม อย่าง มาก และ ฉัน ก็ เกือบ จะ เชื่อ

ตุ ลย์ รัก ออม บุญ และ อาจ เป็นไปได้ ว่า ตุ ลย์ รัก ฉัน ด้วย

หรือ หาก ความ เชื่อ มั่น เดิม ของ ฉัน เป็น จริง ตุ ลย์ ก็ ไม่ ได้ รัก ฉัน ถ้า ไม่ ใช่

ความ รัก แล้ว มัน คือ อะไร ความ หลงใหล อย่าง นั้น หรือ

ฉัน ข้องใจ ข้องใจ จน หงุดหงิด แต่ ฉัน แสดงออก ไม่ ได้ หรอก ได้ แต่ กด

มัน ไว้ แล้ว มา บรรเทา บำบัด ด้วย การ ซื้อ ซื้อ ซื้อ และ ซื้อ

ฉัน เลือก ฉัน ซื้อ ตุ ลย์ เป็น คน จ่าย

“ดา ห์ลิ ยา เลือก คู่ ที่ คุณ ชอบ เถอะ” ตุ ลย์ บอก

หลังจาก ที่ ฉัน หยิบ รองเท้า สี แดง ขึ้น มา กระซิบ ข้าง หู เขา “เรา ชอบ ที่สุด

แต่ มัน แพง ระยับ”

พูด ไป อย่าง นั้น แหละ ฉัน รู้ ว่า เขา มี จ่าย และ พร้อม จะ จ่าย โดย เฉพาะ

ตอน นี้

เขา ไม่ ได้ กล้าและ อาจหาญ อย่าง ที่ เรา เคย คุย กัน ไม่ ได้ พยายาม ด้วย ซ้ำ

แม้ว่า ฉัน ไม่ ปริปาก แต่ เขา ย่อม รู้ว่า เขา ทำให้ ฉัน ผิดหวัง

ตุ ลย์ ใจกว้าง เสมอ ฉัน หมาย ถึง ใน เรื่อง เงิน ไม่ เกี่ยว กับ เรื่อง วิถี คิด เขา

มัก เป็น ฝ่าย เสนอ ให้ มาก เสีย จน ฉัน เคย บอก เขา ว่า อย่า ตามใจ ฉัน มาก นัก ไม่

อย่าง นั้นเขา จะ เสียใจ

บาง ครั้ง ฉัน ก็ ปฏิเสธ นะ โธ่…คุณ ฉัน ไม่ ได้ บ้า วัตถุ หน้า เงิน เสีย จน

หน้าด้าน หรอก และ ที่ สำคัญ ฉัน ปฏิเสธ เพราะ ต้องการ ให้ เขา รู้ ว่า บาง ครั้ง

ฉัน ก็ ไม่ อยาก ได้ ไม่ ต้องการ และ ฉัน ต้อง มี สิทธิ์ ที่ จะ ปฏิเสธ

แต่ วัน นี้ ฉัน ตั้งใจ รับ ของขวัญ ชิ้น แล้ว ชิ้น เล่า โดย ไม่ ใส่ใจ ราคา ค่า งวด ของ

มัน

พอ ไป ถึง แผนก ชุด ชั้น ใน ฉัน แตะ แขน เขา “เลือก สิ แบบ ที่ คุณ ชอบ สี

ที่ คุณ อยาก ให้ เรา ใส่”

ตุ ลย์ โอบ เอว ฉัน “คุณ ใส่ แบบ ไหน ผม ก็ ชอบ ทั้งนั้น”

“แล้ว ถ้า ไม่ ใส่ ล่ะ” ฉัน ป ราย ตา มอง เขา

“นั่น ละ ที่สุด สวย ที่สุด”

ตุ ลย์ เลือก คอ ร์เส็ต สี ดำ ถุง น่อง และ สาย รั้ง เขา ส่ง ของ ให้ พนักงาน ขาย

ก่อน หัน มา บอก “ใส่ แล้ว คุณ ต้อง น่า รัก มาก”

ฉัน อมยิ้ม “น่า รัก หรือ ว่า น่า…”

มี ไฟ อยู่ ใน ดวงตา ตุ ลย์ “กลับ กัน เถอะ” เขา รั้ง เอว ฉัน เข้าไป ใกล้

“ไม่ ค่ะ อยาก ดู ตำรา อาหาร แล้ว เรา ก็ ทำท่า จะ หิว อีก แล้ว ละ”

“ดา ห์ลิ ยา” เขา ออดอ้อน

“ไม่”

เขา เงียบ ทันควัน เปลี่ยน สีหน้า ฉัน เกิด เห็นใจ เขา ขึ้น มา “วัน นี้ วัน หยุด

ของ เรา และ ที่ คุย กัน ไว้ ตุ ลย์ จะ ค้าง นี่ นา เรา ยัง มี เวลา อีก ทั้ง คืน นะ คะ” ฉัน

กระซิบ ข้าง หู “ชุด ที่ คุณ เลือก ให้ เรา จะ ใส่ กับ รองเท้า ส้น เข็ม สี เงิน”

ตุ ลย์ อึกอัก “ผม ผม ไม่ แน่ใจ นะ จะ ดี เห รอ”

ฉัน ยิ้ม “ไม่ เป็นไร ค่ะ ไม่ ค้าง ก็ได้ เดี๋ยว แวะ ร้าน หนังสือ แป๊บ หนึ่ง แล้ว

แยกย้าย กัน กลับ หรือ ถ้า คุณ มี ธุระ จะ กลับ เลย ก็ได้ นะ คะ”

ตุ ลย์ นิ่ง ฉัน รู้ ว่า เขา กำลัง ชั่ง น้ำหนัก และ ฉัน แน่ใจ ว่า ฉัน จะ ชนะ

เรา ไป ร้าน หนังสือ ก่อน แวะ ซู เ ปอ ร์ มา ร์เ ก็ ต เพื่อ ซื้อ วัตถุดิบ ทำ อาหาร ตุ ลย์

เกิด อยาก กิน แกง ใต้ ขึ้น มา เขา ว่า ใคร ก็ ทำ ไม่ อร่อย เท่า ฉัน

แน่ ละ ฉัน เป็น ลูกสาว แม่ ค้า ข้าวแกง นี่ นา ฉัน หัด เดิน ใน ครัว ด้วย ซ้ำ

ให้ ตาย เถอะ ฉัน ไม่ อยาก ทำ อาหาร ฉัน อยู่ ใน ครัว สัปดาห์ ละ ๖ วัน

วัน ละ ๖ ชั่วโมง เอือม จน บอก ไม่ ถูก แม้แต่ ไข่ เจียว ก็ ไม่ อยาก ทำ

คุณ รู้ อะไร มั้ย ถ้า คุณ มี แฟน เป็น เชฟ แล้ว หวัง ว่า ครัว ใน บ้าน ของ คุณ จะ

มีเสียง เคาะ ตะหลิว เสียง น้ำมัน เดือด เสียง ทัพพี กระทบ หม้อ ตลอด เวลา ละ ก็

คุณ อาจ ผิดหวัง เชฟ ทำ อาหาร มาก แล้ว เมื่อ ถึง เวลา เลิก งาน เชฟ ย่อม อยาก

กิน ของ ที่ คน อื่น ทำ บ้าง

แต่ ฉัน ไม่ อาจ ทำให้ ตุ ลย์ ผิดหวัง ฝีมือ ทำ อาหาร เป็น หนึ่ง ใน ราคา หน้าตัก

 

            (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)