นิราศรักร้าย (มณีจันท์)

แฟชั่นตกยุคแห่งบางกอกไทม์

ลานจอดรถของกระทรวงสาธารณสุข กรุงเทพมหานคร

“น้องบัว รอก่อนค่ะ”

เสียงเรียกนั้นมาจาก ลัดดา ตั้งกิจสกุล เลขานุการของรัฐมนตรี

ว่าการกระทรวงสาธารณสุขคนใหม่ ชื่อ ชุมศักดิ์ รังสฤษฎ์กุล แต่สาวใหญ่

ทำงานในกระทรวงนี้ติดต่อกันมาเป็นเวลาสองสมัย รู้เรื่องภายในทุกอย่างดี

“มีอะไรเหรอคะ พี่ดา” ชโลบล ศิวกร จับบานประตูรถที่เพิ่งเปิด

ออกเอาไว้

“ดีเลยที่หนูจอดตรงนี้” ลัดดาว่า กดรีโมตของรถญี่ปุ่นกลางเก่า

กลางใหม่คันสีเทาเงินที่จอดห่างเธอไปไม่กี่คัน กระวีกระวาดตรงไปยังรถ

คันนั้น หญิงสาวที่มาถึงก่อนเลยปิดประตูรถตัวเองเดินตามมาสมทบ

“ที่น้องบัวขอรายชื่อบอร์ดขององค์การเภสัชกรรมชุดใหม่ พี่ว่าจะให้ตั้งแต่

เมื่อกี้แต่ลืม นึกได้ว่าทิ้งเอาไว้ในรถ”

“ความจริงอีเมลให้บัวก็ได้ค่ะ”

“พี่ทำนามบัตรของหนูหายน่ะสิ จำไม่ได้ว่าอีเมลอะไรเพราะไม่เคย

ส่งหา นึกได้ว่าพรินต์เอาไว้เลยตามลงมาดู เผื่อจะทัน”

“พี่ดาใจดีจัง” คนพูดเปิดกระเป๋าสะพายใบโตเพื่อหยิบนามบัตร

ส่งให้สาวใหญ่

                อีกฝ่ายรับไปพร้อมยิ้มกว้าง “เรื่องเล็กน้อยแค่นี้เอง ขอหานิดนึง

นะหนู ช่วงนี้ของพี่เยอะ”

                “รถเลขาฯ ของท่านรัฐมนตรีดูสมถะจัง” เพราะกำลังคอย ชโลบล

เลยสำรวจรถของลัดดา แล้วยิ้มเมื่อเห็นตุ๊กตาสปริงติดรถหน้าตาตลก

เกาะอยู่บนแผงคอนโซล เป็นสาวน้อยผิวดำผมหยิกแต่ปากแดงกำลัง

ยิ้มกว้าง ตัวสูงไม่เกินสามนิ้ว กระจกรถด้านหน้ายังมีพระองค์หนึ่งและ

ลูกประคำพวงยาวห้อยเอาไว้ด้วย

“เงินเดือนพี่ไม่เท่าท่านรัฐมนตรีซะหน่อย ลูกก็ยังเรียนอยู่ทั้งสองคน

สามีก็ไม่มี”

“ขอโทษค่ะ” นักข่าวสาวรีบบอก เพราะนึกได้ว่าสามีของลัดดา

ที่เป็นข้าราชการอีกกระทรวงเพิ่งเสียชีวิตไปหลายปีก่อน สาวใหญ่จึงต้อง

ดูแลลูกสาววัยรุ่นสองคนเพียงลำพัง

“ไม่เป็นไร พี่รู้ว่าหนูล้อเล่น นี่จ้ะ เจอเสียที” อีกฝ่ายยื่นกระดาษ

ปึกบางให้

“ขอบคุณมากค่ะ พี่ดา”

“เมื่อกี้ตากล้องที่มากับหนูเห็นบอกจะไม่อยู่หลายวัน ลาพักร้อน

เหรอจ๊ะ”

“ได้ก็ดีน่ะสิคะ ลาไปทำงานต่างจังหวัดต่างหาก”

“คดีของคุณหมออรรถชัยหรือเปล่า”

“ไม่ใช่โดยตรงหรอกค่ะ แต่ก็เกี่ยวข้องอยู่บ้าง” หญิงสาวบอกยิ้มๆ

ไม่เห็นว่าจะต้องปิดบังอะไร

ลัดดามีน้ำใจแก่นักข่าวและผู้ที่เข้ามาติดต่อทุกคนเสมอ ทั้งยัง

ทำงานมีประสิทธิภาพ จึงยังได้ตำแหน่งเดิมแม้จะมีการเปลี่ยนตัวรัฐมนตรี

ชโลบลรู้จักเธอเพราะอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเดียวกันด้วย ทั้งยังเคยสอนพิเศษ

ให้ลูกสาวคนหนึ่งของอีกฝ่าย ก่อนจะได้มาประสานงานกันบ้างเมื่อเธอ

มาหาข่าวที่กระทรวง อีกฝ่ายจึงให้ความเอ็นดูเป็นพิเศษ

                “ท่านชุมศักดิ์ตามเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน ถ้ามีอะไรคืบหน้า หนูกระซิบ

บอกพี่บ้างนะ”

“ไม่มีปัญหาเลยค่ะ”

“อยากให้พี่แวะไปรดน้ำต้นไม้ที่บ้านให้หรือเปล่า”

“บัวคงไม่ได้ไปหลายวันมาก เดี๋ยวจะรดทิ้งไว้ชุ่มๆ รอบนี้ไม่กวน

พี่ดาละ ขอบคุณมากนะคะ”

“เดินทางปลอดภัยนะหนู”

“ขอบคุณค่ะ” เธอไหว้พร้อมรอยยิ้มน่ารัก และขอตัวจากมา

คดีที่ลัดดาถามถึงมีต้นเหตุอยู่ว่า ก่อนการเสียชีวิตของนายแพทย์

อรรถชัย สินธุวงศ์ อดีตผู้อำนวยการองค์การเภสัชกรรม (ผอ.อภ.) ด้วย

อุบัติเหตุเมื่อเกือบสองเดือนก่อน ได้มีการเลือกคนใหม่คือ นายแพทย์

อภิวัฒน์ สิปปวิชญ์ เข้ามาแทน แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือรายชื่อของบอร์ด

บริหารภายในมีการเปลี่ยนแปลงโยกย้ายหลายตำแหน่ง

องค์การเภสัชกรรมคือรัฐวิสาหกิจยาของรัฐ ที่สร้างความมั่นคง

ของระบบหลักประกันสุขภาพของประชาชนผ่านการผลิตและจัดหายา

จำเป็น เพื่อส่งต่อสถานพยาบาลทั่วประเทศ ช่วยถ่วงดุลอำนาจทั้งการ

ตลาดและการเงินของบริษัทยาข้ามชาติ ซึ่งในอดีตเคยกำหนดราคายาได้

ฝ่ายเดียว ช่วยให้โรงพยาบาลของรัฐจัดซื้อยาได้ในราคายุติธรรมมากขึ้น

และพยุงราคายา รวมถึงการทำซีแอลยา

ผลงานของอดีต ผอ. โดดเด่น แต่ทำให้บริษัทยา โดยเฉพาะบริษัท

ข้ามชาติ เสียผลประโยชน์หลายอย่าง อาทิ ยอดขายตกเพราะเสีย

ส่วนแบ่งการตลาด ขายยาราคาแพงแบบเดิมที่เคยผูกขาดไม่ได้ และต้อง

ยอมลดราคาลงหลายเท่า จนต้องพยายามกดดันผ่านรัฐบาลทุกวิถีทาง

เขาถูกรัฐมนตรีคนใหม่ฟ้องร้องผ่านดีเอสไอเรื่องการจัดซื้อยาตัวหนึ่ง

และตรวจพบการกระทำที่เข้าข่ายความผิดเกี่ยวกับการฮั้วประมูล ก่อน

ถูกไล่ออก และมี ผอ. คนใหม่มาทำหน้าที่แทน

                ก่อนหน้าที่ดีเอสไอจะฟ้องอดีต ผอ. มีสามบริษัทยาข้ามชาติ

ฟ้องร้องเขาอยู่ก่อนแล้ว แต่การพ้นจากตำแหน่งและการเสียชีวิตของเขา

กลับเป็นที่มาของเหตุการณ์ความวุ่นวายทุกอย่างหลังจากนั้น

ชายหาดส่วนตัวของรีสอร์ตในหัวหินต้นฤดูหนาวช่วงบ่ายจัด

มีผู้คนบางตา

ร่างโปร่งของหญิงสาวในชุดเสื้อเชิ้ตผ้าฝ้ายสีขาวพับแขน กางเกง

สามส่วนยาวถึงครึ่งน่องสีเดียวกัน มีหมวกสานปีกกว้างครอบอยู่บนหัว

มือถือรองเท้าแตะและมีกล้องสีดำสนิทขนาดย่อมคล้องคอ เดินเอื่อย

เลียบริมหาด ตามองออกไปไกล บางครั้งหยุดเพื่อวางรองเท้า และยกกล้อง

ขึ้นมาถ่ายภาพเก็บเอาไว้

เฮเวนรีสอร์ต แอนด์ วิลลา หัวหิน คืออดีตวังเก่าอายุเกือบร้อยปี

ติดชายหาดทำเลดีของตระกูลพัฒนฉัตรพงศ์ ซึ่งภายหลังกลายมาเป็น

รีสอร์ต เพราะร่วมทุนกับเพื่อนนักธุรกิจในกลุ่มเครือโรงแรมเฮเวน ซื้อพื้นที่

เพิ่ม และสร้างสนามกอล์ฟ 18 หลุมอยู่ด้านหลัง แต่ตัววังเดิมมีการ

อนุรักษ์เอาไว้ทำเป็นพิพิธภัณฑ์บ้านไทยกลายๆ ซึ่งได้รับความสนใจจาก

ทั้งนักท่องเที่ยวในจังหวัดและแขกที่เข้าพักเอง

ด้วยราคารีสอร์ตระดับห้าดาวของเมืองตากอากาศที่มีชื่อเสียง

เธอคงไม่มีโอกาสมาพักได้เอง หากเป้าหมายของเธอไม่ได้เช็กอินในฐานะ

 แขกของที่นี่ อีกทั้งบางกอกไทม์ หนังสือพิมพ์คุณภาพ1 ที่เธอสังกัดอยู่ยัง

ได้ส่วนลดพิเศษจากเพื่อนรักและนักข่าวสังกัดเดียวกัน คือแพรวพรรณราย

พัฒนฉัตรพงศ์ ภรรยาของหนึ่งในหุ้นส่วนเจ้าของโรงแรม

ชโลบล ศิวกร ยกมือขึ้นตะครุบหมวกสานปีกกว้างเมื่อลมพัดมา

ขณะลดกล้องลง ตาหรี่มองตรงดงไม้ด้านหน้า เห็นภาพที่ทำให้รีบทิ้ง

รองเท้าแตะ มือจับกล้องไม่ให้กระแทกหน้าอกแล้ววิ่งไปข้างหน้าสุดฝีเท้า

“ตำรวจมา ช่วยด้วย คนร้ายวิ่งราว ช่วยด้วยค่ะ วู้!”

เสียงตะโกนดังก้องหาดของเธอทำให้เด็กหนุ่มวัยรุ่นสามคนซึ่ง

กำลังกลุ้มรุมสุภาพสตรีคนหนึ่งรีบผละออก แต่ยังกระชากกระเป๋าถือ

ขนาดเล็กติดมือวิ่งลับไปจากบริเวณนั้น ซึ่งเต็มไปด้วยแนวไม้และดง

สนทะเลค่อนข้างหนาแน่น

ชโลบลยังคงตะโกนอีกหลายครั้งจนแน่ใจว่าพวกมันไปลับตาแล้ว

จึงหยุด ขณะถลาไปถึงตัวสตรีซึ่งล้มเอนกายอยู่ข้างโขดหิน มือข้างหนึ่ง

กุมท้อง อีกมือเท้าพื้นทรายพยุงตัว ใบหน้าบวมช้ำ มองเธอเหมือนเห็น

พระมาโปรด หญิงสาวรีบสำรวจตามเนื้อตัวคนแปลกหน้าเพื่อดูว่าได้รับ

บาดเจ็บที่อื่นอีกหรือไม่

“คุณน้าขา เป็นยังไงบ้างคะ”

“มันได้กระเป๋าเงินไป แต่ไม่เป็นไรหรอก โชคดีที่หนูมาทัน พวกมัน

มีมีด กำลังจะกระชากสร้อยคอ...”

“คุณน้าลุกไหวหรือเปล่า ให้หนูช่วยพยุงนะคะ”

“ขอเวลาอีกสักครู่เถอะหนู มันต่อยท้อง”

เมื่อเข้ามาถึงตัว ชโลบลจึงสังเกตว่าสตรีผู้นั้นรูปร่างผอมบาง ผิวขาว

เหลืองเหมือนคนเอเชียที่บ่มผิวอยู่ในเมืองหนาวมานาน แต่โครงหน้าก็ยัง

มีส่วนผสมของชาวตะวันตกอยู่ด้วย แต่งกายด้วยกางเกงและเสื้อตัดเย็บ

อย่างดี

ใบหน้านั้นน่าจะเป็นลูกครึ่งเอเชีย ในวัยสาวคงจะสวยงามไม่น้อย

เพราะตอนนี้ก็ยังสวยสมวัย เสื้อผ้าและสไตล์การแต่งกายเหมือนชาว

ตะวันตก ภาษาที่ใช้กับเธอเป็นภาษาไทยสำเนียงเหมือนคนพูดที่อาศัย

อยู่ต่างประเทศมานานปนกับภาษาอังกฤษ อายุน่าจะอยู่ราวสี่สิบห้าปี

ขึ้นไปตามที่เธอประเมินเองด้วยสายตา ซึ่งอาจผิดได้

“คุณน้าไม่สบายใช่ไหมคะ” หญิงสาวประคองผู้สูงวัยกว่าอย่าง

เบามือ มองใบหน้าบวมช้ำอย่างโกรธๆ

วัยรุ่นสามคนที่ก่อเหตุอุกอาจกลางวันแสกๆ ท่าทางอายุยังไม่พ้น

วัยนักเรียนมัธยมปลายด้วยซ้ำ น่าจะเรียนหนังสือแทนที่จะมาก่ออาชญา-

กรรมร้ายแรง ซึ่งอาจจบลงด้วยชีวิต ถ้าเธอไม่มาเห็นก่อน

ยุควัตถุนิยมครองเมืองนั้นน่ากลัว เธอเห็นมานักต่อนักในฐานะสื่อ

เคยอ่านข่าววัยรุ่นยอมตัดไตขายข้างหนึ่งเพื่อนำเงินไปซื้อไอโฟน บางคน

ตัดเพื่อนออกจากกลุ่มเพียงเพราะคนคนนั้นไม่มีอุปกรณ์ไฮเทคชนิดเดียว

กับพวกของตน

หญิงสาวขอย้ายจากโต๊ะข่าวบันเทิงและสังคม มาอยู่หัวข่าวทั่วไป

ในประเทศและการวิเคราะห์ข่าว ซึ่งมีคอลัมนิสต์ชื่อดังหลายคนมาทำงาน

วิเคราะห์ ทั้งข่าวการเมือง เศรษฐกิจ ต่างประเทศ รวมถึงการรายงาน

และสัมภาษณ์พิเศษ มาได้เกือบสองปีแล้ว เพราะเบื่อหน่ายงานเดิม

ที่ทำอยู่ และโชคดีที่ชอบงานใหม่มากกว่า

เมื่อแพรวพรรณราย เพื่อนสนิทที่แต่งงานย้ายไปประจำอยู่กระบี่

ได้ราวหนึ่งปี บางกอกไทม์รับนักข่าวเลือดใหม่เข้ามาหลายคน เด็กรุ่นใหม่

มักอยากทำงานโต๊ะข่าวบันเทิงและสังคมซึ่งมีสีสันดูโก้หรูมากกว่า

หญิงสาวจึงขอย้ายได้ไม่ยากเย็นนัก แม้พี่โส หรือโสภิยา บก.โต๊ะผู้สื่อข่าว

สายบันเทิงและสังคมจะเสียดายเธอมาก

ตรงกันข้ามกับ จุลศักดิ์ ดำรงภักดีกุล หรือเสี่ยจุล ‘บรรณาธิการ

ผู้พิมพ์โฆษณา’ หรือเจ้าของหนังสือพิมพ์ ซึ่งเป็นนักธุรกิจในวงการ

เครื่องดื่มบำรุงกำลังและแอลกอฮอล์ เขาถือหุ้นส่วนใหญ่ของบางกอกไทม์

มีชื่อเสียงว่ามีความยุติธรรมและปกป้องลูกน้อง กลับดีใจที่เธอย้ายสาย

เพราะเห็นว่าเธอมีแววที่จะเป็นคอลัมนิสต์สำหรับการวิเคราะห์ข่าวได้

                ชโลบลพูดไม่มาก แต่ทำงานเก่งเหมือนเพื่อนรุ่นเดียวกันที่จบจาก

มหาวิทยาลัยเดียวกับตน คือ แพรวพรรณราย แม้ฝีปากจะไม่คมคาย

เท่าเพื่อนที่ได้เป็นคอลัมนิสต์หัวการเมืองด้วยวัยเพียงน้อยนิด แต่แวว

ของเธอก็โดดเด่นกว่าคนอื่นๆ ที่เข้ามาในรุ่นเดียวกัน และได้รับความ

เอ็นดูจากจุลศักดิ์เป็นพิเศษเช่นเดียวกับแพรวพรรณราย

เสี่ยจุลลงเล่นการเมืองหนึ่งปี หลังคดีบุกรุกป่าซึ่งเป็นข่าวดังจน

สะเทือนวงการเมืองไทย และได้เข้าร่วมพรรคฝ่ายรัฐบาลตั้งแต่สมัยแรก

แม้เขาจะบ่นว่า ‘ผมรู้สึกว่าตัวเองแก่ขึ้นสักสิบปีเพราะมาเล่นการเมือง

แค่ปีเดียว’

ทว่าเขายังเป็นคนเดิมเหมือนสมัยที่ยังไม่ได้เล่นการเมือง คือเป็น

คนรวยที่เคยจน และเห็นใจคนรากหญ้าอย่างจริงใจ ไม่ได้ตามน้ำไปกับ

นักการเมืองไทยส่วนใหญ่ซึ่งมีชื่อเสียงไม่โสภานัก เพียงหนึ่งปีเศษบน

ถนนการเมืองได้สร้างศัตรูที่มีรอยยิ้มฉาบใบหน้าให้แก่เขาหลายคน

เพราะเลือกที่จะเป็นนักการเมืองมือสะอาด

“ฉันป่วยมาหลายปี แต่ตอนนี้อาการเริ่มดีขึ้นแล้ว” สตรีที่เธอ

ประคองอยู่บอก “หนูพูดภาษาอังกฤษได้ไหม ฉันไม่ค่อยถนัดภาษาไทย

เพราะแทบไม่เคยพูดมาตั้งแต่เด็ก”

“ได้ค่ะ” หญิงสาวผงกหัวรับ แล้วเปลี่ยนบทสนทนาเป็นภาษา

อังกฤษ “คุณพักอยู่แถวนี้หรือเปล่าคะ”

“พักอยู่ที่เฮเวนรีสอร์ตจ้ะ ฉันคิดว่าพอลุกไหวแล้วละหนู”

“พักที่เดียวกับหนูเลยค่ะ ตรงนี้ยังไม่พ้นเขตโรงแรมดี ทำไมถึงมี

คนร้ายมากลางวันแสกๆ เกิดเรื่องแบบนี้มีหวังแขกหนีหมด ไม่รู้ดูแลกัน

ยังไง” หญิงสาวบ่นเบาๆ พยุงผู้สูงวัยกว่าขึ้นมา พึมพำบอกให้ฝ่ายนั้น

เอนกายมาหาเธอได้เต็มที่

“น่าจะเป็นเด็กติดยา คงเป็นเหตุสุดวิสัย หนูอย่าโกรธไปเลย”

“ถึงยังไงก็ต้องแจ้งเจ้าหน้าที่เขาค่ะ เดี๋ยวแขกคนอื่นจะได้รับอันตราย

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)