พิศวาสจอมพยัคฆ์ (ฬีรดา)

“เซ็งชะมัด ไม่น่ามาที่นี่เลยจริงๆ”

เสียงบ่นพึมพำอย่างหัวเสียดังมาจากริมฝีปากอิ่มบนดวงหน้าสวย

กระจ่าง ด้วยเริ่มจะหงุดหงิดกับสภาพที่รถติดแหงกอยู่ตรงทางเข้าห้าง

สรรพสินค้าชื่อดัง หญิงสาวลืมไปสนิทว่าวันนี้เป็นวันหยุดราชการ จำนวน

รถที่มาจับจ่ายซื้อของจึงมากกว่าปกติ ตัวเธอมีธุระผ่านมาแถวนี้จึงคิดจะ

แวะซื้อพวกอาหารสดไปใส่ในตู้เย็นบ้างเหมือนกัน

กว่าหญิงสาวจะหาที่จอดรถได้ก็ต้องขับวนขึ้นไปจนถึงชั้นบนสุดที่มี

รถจอดอยู่จำนวนน้อยคัน ซึ่งเธอเองไม่ค่อยชอบเพราะดูไม่น่าไว้วางใจ

เท่าไรนัก ขณะกำลังจะเปิดประตูรถคันเก่งของตัวเอง หูก็ได้ยินเสียงร้อง

ขอความช่วยเหลือ เมื่อเหลียวไปมองจึงพบกับเหตุการณ์ระทึกขวัญเข้า

ไม่ห่างจากที่รถของเธอจอดนัก ชายฉกรรจ์คนหนึ่งกำลังยื้อยุดฉุด

กระชากกระเป๋าถือใบใหญ่จากมือของสตรีวัยกลางคนท่าทางภูมิฐาน ที่แม้

จะมีสีหน้าตื่นตกใจเพียงใดแต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือจากกระเป๋าที่ถือไว้ ปากก็

ร้องให้ช่วยไม่ได้หยุด จึงถูกชายคนนั้นต่อยเข้าที่ท้องจนทรุดลงไปกอง

กับพื้น ส่วนคนต่อยกำลังจะวิ่งหนีไปพร้อมกระเป๋าในมือ

หญิงสาวเห็นดังนั้นก็รีบเปิดประตูผลัวะออกไป วิ่งเข้าใส่ร่างของ

คนร้ายด้วยความลืมตัว

เธอกางแขนออกแล้วเหวี่ยงเข้าที่ซอกคอของคนร้ายจนมันเซไป

อะดรีนาลีนที่พุ่งขึ้นมาทำให้เธอส่งหมัดตามเข้าที่ใบหน้ามันด้วยเรี่ยวแรง

มหาศาล ชายคนนั้นล้มลงตามแรงหมัด หญิงสาวคว้ากระเป๋าใบใหญ่จาก

มือมันมาได้ ก่อนจะเตะซ้ำเข้าที่ชายโครงจนมันนอนตัวงอ

โจรวิ่งราวที่คาดว่าคงเป็นเพียงมือสมัครเล่น หลังเจอฤทธิ์หมัดและ

เท้าเข้าไปโดยไม่ทันตั้งตัว ก็นั่งมึนงงไปพักใหญ่ ก่อนจะตะลีตะลานลุกขึ้น

ยืนแล้ววิ่งโกยแน่บลงบันไดหนีไปทันทีเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของหลายคนวิ่ง

ตรงมา

“กะ...เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยร่างเตี้ยล่ำ วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา

พร้อมกับเสียงหอบแฮกๆ โดยมีกระบองอันโตอยู่ในมือ จนพลเมืองดีสาว

ต้องกลั้นหัวเราะ ‘แล้วจะสู้กับโจรไหวไหมล่ะนั่น’

“เป็นอะไรกันบ้างหรือเปล่าครับ”

ทว่าเสียงทุ้มนุ่มที่ได้ยินจากทางเบื้องหลังนี่สิ ทำให้หญิงสาวค่อยๆ

เหลียวไปมอง จึงเห็นร่างสูงของชายหนุ่มผิวขาวเนียน ใบหน้าเรียวสวย

ราวสตรี จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหยักแดง ผมหยักศกเป็นลอนสีน้ำตาล

เข้ม และสิ่งสะดุดตาที่สุดคงเป็นนัยน์ตาคมกริบปานมีดโกนที่กำลังจ้อง

มายังเธอนิ่งๆ ทำให้คนถูกมองนิ่งไปชั่วขณะ คลับคล้ายคลับคลาว่าเคย

เห็นเขาจากที่ไหนมาก่อน แต่ตอนนี้ยังนึกไม่ออกเท่านั้น

“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะพ่อคุ๊ณ แม่หนูคนนี้มาช่วยไว้ได้ทัน” สตรีกลาง

คนหน้าตางดงามสมวัยที่เวลานี้ค่อยหายจากอาการตื่นตระหนกหันไปบอก

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ซึ่งเมื่ออีกฝ่ายได้ฟังคำตอบก็ลอบมอง

มายังร่างบางของสาวสวยด้วยความทึ่ง ก่อนจะวิทยุเรียกเจ้าหน้าที่ของห้าง

ออกมา

“ขอบใจหนูมากนะจ๊ะ ถ้าไม่ได้หนูป้าคงแย่แน่ๆ ทั้งสวยทั้งมีน้ำใจ

จริงๆ แล้วยังเก่งมากๆ ด้วย” สตรีวัยกลางคนผู้เกือบจะสูญเสียทรัพย์สิน

ชมเชยพลเมืองดีสาวสวยไม่ขาดปาก พลางเดินเอามือกุมท้องเข้ามาหา

คนถูกชมนึกขัดเขินอยู่ในใจ ถ้าคุณป้าเห็นเธอสมัยยังเด็กที่ทั้งอ้วน

ดำแถมยังฟันหลอ คงจะต้องรีบเปลี่ยนคำพูดใหม่เป็นแน่ ตอนที่เธอทั้ง

เตะทั้งต่อยคนร้ายไปเมื่อครู่นั้น เป็นเพราะนึกถึงใบหน้าของสุนทรศัตรู

สมัยเด็กขึ้นมา จึงตะบันใส่ไม่ยั้ง!

“คุณป้าเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่าคะ เดี๋ยวรอเจ้าหน้าที่มา เขาคงพา

 ไปเช็กที่โรงพยาบาล” หญิงสาวเอ่ยถามอาการของอีกฝ่ายจากการสังเกต

ท่าเดินเมื่อครู่ เข้าใจว่าคงจุกจากการถูกต่อยที่ท้องตอนเกิดเหตุ ก่อนยื่น

กระเป๋าใบใหญ่ที่มองแวบเดียวก็รู้ว่าราคาแพงมหาศาลคืนให้

“ไม่เป็นไรมากหรอกจ้ะ มันต่อยป้าไม่แรงมาก แต่ก็ทำเอาคนแก่

อย่างป้าทรุดลงไปเหมือนกัน” คนถูกต่อยบอกหญิงสาวยิ้มๆ แล้วจึงหันไป

เห็นหนุ่มหล่อที่ยืนนิ่งอยู่ จึงเอ่ยทักทายอย่างคนคุ้นเคยกันดี

“อ้าว...กาย ป้าเพิ่งเห็น ทำไมมาอยู่ตรงนี้ล่ะจ๊ะ”

“ผมจอดรถอยู่ไม่ห่างจากตรงนี้นักหรอกครับคุณป้า และเห็น

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่อยู่ เปิดประตูลงจากรถมาแล้ว แต่ก็ยังไม่ทัน

คุณคนนี้ครับ” ชายหนุ่มชื่อเทวินทร์ยกมือขึ้นไหว้ผู้สูงวัยพลางปรายตา

มองมายังหญิงสาว รอยยิ้มแสดงความสนใจผุดขึ้นมาวูบหนึ่งบนใบหน้า

ก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว

“นั่นสิ ป้ายังนับว่าโชคดี ถ้าไม่มีแม่หนูคนนี้มาช่วยไว้ คงต้องสูญเสีย

ทรัพย์สินไปมิใช่น้อย” คนพูดต้องชะงักคำพูดลงกลางคัน เนื่องจากเสียง

แหลมๆ ของหญิงสาวที่เดินแกมวิ่งมายืนเคียงข้างชายหนุ่มดังขึ้นแทรก

“ไหนกายบอกว่าจะลงมาแป๊บเดียวไงล่ะคะ วิกกี้รออยู่บนรถตั้งนาน

ก็ไม่เห็นกายกลับไปซะที จนต้องลงมาตาม”

                หลังจากต่อว่าชายหนุ่มที่ยืนหน้าเรียบสนิทด้วยน้ำเสียงกระเง้า

กระงอดแล้วจึงหันมาทักสตรีกลางคน

“สวัสดีค่ะคุณป้าไคริกา”

“สวัสดีจ้ะหนูวิกกี้ คุณแม่สบายดีหรือเปล่าจ๊ะ”

สตรีวัยกลางคนนามคุณหญิงไคริกา อัครโยธิน ยกมือรับไหว้แล้ว

ถามต่อไปตามมารยาท เมื่อจำได้ว่าอีกฝ่ายเป็นบุตรสาวนักธุรกิจนำเข้า

เฟอร์นิเจอร์รายใหญ่ และมารดาของหญิงสาวผู้นี้เคยบริจาคเงินเข้าการ

กุศลผ่านท่านอยู่หลายครั้ง

“สบายดีค่ะ ตอนนี้หนีไปเที่ยวยุโรปอยู่ แล้วคุณป้าปลอดภัยดีแล้ว

ใช่ไหมคะ วิกกี้เห็นเหตุการณ์อยู่เหมือนกัน ยังห้ามกายไม่ให้ลงมาเลยค่ะ

กลัวจะถูกลูกหลง” ถ้อยคำแล้งน้ำใจที่พูดออกมาอย่างไม่คิดของหญิงสาว

นามวิภาวีสร้างความขุ่นเคืองบนใบหน้าของคนฟังทันที

“พูดแย่ๆ แบบนี้ได้ยังไงวิกกี้ แล้วคุณลงมาทำไมล่ะ” เทวินทร์หัน

ไปต่อว่าหญิงสาวเสียงเข้มอย่างไม่พอใจ

“ก็วิกกี้เป็นห่วงกายนี่คะ” วิภาวีหันไปพูดเสียงอ่อยๆ กับชายหนุ่ม

น้ำเสียงแหลมๆ น่ารำคาญของวิภาวีทำให้หญิงสาวผู้ปิดปากเงียบ

มาตลอดและกำลังจะเอ่ยขอตัวลาอดเหลียวไปมองไม่ได้ แล้วก็ต้องแอบ

แบะปากเมื่อเห็นเจ้าของเสียงอยู่ในสภาพเสื้อผ้าไม่ค่อยเรียบร้อยนัก

กระดุมเสื้อสองเม็ดบนที่ไม่ได้ติดเผยให้เห็นร่องอกอวบๆ แล้วยังข้างแก้ม

 ของคนหน้าสวยราวผู้หญิงนั่นก็มีรอยลิปสติกติดอยู่อีกต่างหาก

หญิงสาวคิดอยู่นานก็พลันนึกออก ว่าเคยเห็นผู้ชายคนนี้จากหน้า

นิตยสารซุบซิบคนดังนั่นเอง ถ้าจำไม่ผิด เขาชื่อ เทวินทร์ อัครวิทย์ หนุ่ม

สังคมคนดังที่มักจะมีข่าวเป็นคู่ควงกับดาราสาวคนโน้นคนนี้อยู่เสมอ ยาย

สาวไฮโซปากไม่มีหูรูดคนนี้ก็คงเป็นหนึ่งในคู่ควงของเขา หรือไม่งั้นอาจจะ

เป็นคู่รักเขาก็ได้

‘ที่มาช่วยไม่ทันคงเป็นเพราะกำลังทำอะไรกันอยู่ละมั้ง ดูจากรูป-

การณ์แล้วน่าจะเป็นอย่างนั้น’

หญิงสาวปรายตามองไปทางเทวินทร์อย่างหยันๆ เกิดความรู้สึก

อคติขึ้นมาทันควัน เพราะดูจากตัวจริงของเขาแล้วก็คงไม่ได้แตกต่างจาก

ข่าวที่ลงในหนังสือเลยแม้แต่น้อย เมื่อเห็นว่าควรจะไปจากตรงนี้ได้แล้ว

เธอจึงยกมือขึ้นไหว้และเอ่ยขอตัวกับสตรีกลางคน

คุณป้าคะ หนูคงต้องขอตัวก่อนนะคะ”

“ขอบใจหนูอีกครั้ง พอจะบอกชื่อของหนูให้ป้าทราบบ้างได้ไหมจ๊ะ”

คุณหญิงไคริกาถามพลางมองหน้าสาวสวยที่ช่วยเหลือท่านไว้อย่างนึกเอ็นดู

“หนูชื่อบุษบามินตราค่ะ” ชื่อที่ดังออกจากปากของหญิงสาวทำให้

ใครบางคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นนึกชมอยู่ในใจ ‘รูปก็งาม นามก็เพราะ’

คุณหญิงไคริกาหยิบนามบัตรยื่นให้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงปรานี “ป้า

ชื่อไคริกาจ้ะ ถ้ามีเรื่องอะไรต้องการให้ช่วยเหลือก็ติดต่อป้าได้ตาม

นามบัตรนี้เลยนะจ๊ะ”

บุษบามินตรารับมาถือไว้ก่อนขอตัวกลับ เธอเดินมาถึงรถของ

ตัวเองก็ต้องตกใจที่เมื่อครู่รีบร้อนลงมาจนกระทั่งลืมปิดประตู อารมณ์

เสียที่ผุดขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุทำให้ความตั้งใจที่จะมาหาซื้อของต้องล้มเลิก

เธอตัดสินใจขับรถพุ่งปราดออกไปทันที แต่ยังไม่ทันไปถึงไหน จู่ๆ หน้า

ของเทวินทร์ก็ลอยขึ้นมาในภวังค์ความคิด จนรถเกือบแฉลบลงข้างทาง

หญิงสาวต้องสะบัดหน้าแรงๆ รีบลบภาพดังกล่าวออกไปโดยเร็ว พร้อม

แช่งชักหักกระดูกอีกฝ่ายอยู่ในใจ

เกลียดนักพวกผู้ชายเจ้าชู้ เห็นผู้หญิงเป็นสิ่งบำบัดความใคร่ ขอให้

เป็นเอดส์ตายทีเถอะ!!!

รู้...ไม่ใช่ไม่รู้ ว่าอคติส่วนหนึ่งเกิดจากเรื่องของพ่อ...พ่อที่เธอยัง

ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นใคร แต่เวลาเธอถามเรื่องนี้กับแม่ อีกฝ่ายก็มักจะหลีก

เลี่ยงไม่ตอบคำ ได้แต่ร้องไห้แทน

หลังร่างของผู้หญิงคนนั้นลับจากสายตาไปแล้ว ชายหนุ่มอยู่คุยกับ

คุณหญิงไคริกาอีกพักใหญ่ ก่อนที่เจ้าหน้าที่ของห้างจะโทรศัพท์ติดต่อ

ญาติและพาอีกฝ่ายไปซักถามรายละเอียดของเหตุการณ์เพื่อลงบันทึก

ประจำวันกับตำรวจในท้องที่ แล้วพาไปตรวจเช็กร่างกายที่โรงพยาบาล

เพื่อแสดงความรับผิดชอบต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขารู้จักและคุ้นเคยกับ

คุณหญิงเป็นอย่างดี เพราะท่านเป็นผู้ก่อตั้งและเป็นประธานมูลนิธิเพื่อเด็ก

ซึ่งเน้นการช่วยเหลือเด็กที่ได้รับผลกระทบจากพ่อแม่ที่ติดเชื้อ HIV ซึ่งเขา

เป็นหนึ่งในผู้บริจาครายใหญ่

เทวินทร์ทำธุรกิจโฆษณาด้านสื่อสิ่งพิมพ์และโทรทัศน์รวมทั้งรับทำ

เว็บไซต์ บริษัทของเขาแม้จะเปิดมาได้เพียงไม่กี่ปี แต่ก็สามารถสร้าง

ชื่อเสียงให้เป็นที่ยอมรับในวงการ มีลูกค้ามาใช้บริการอยู่ไม่ขาดสายจาก

ผลงานคุณภาพหลายชิ้นที่ผ่านมา

ทว่าข่าวลือเรื่องส่วนตัวของชายหนุ่มก็ดังไม่แพ้เรื่องงาน ทั้งที่ความ

จริงไม่ได้เป็นไปตามข่าวนั่นเลยสักนิด อาจเป็นเพราะงานของเขามักจะ

เกี่ยวข้องกับเพศตรงข้ามอยู่เสมอ ดังนั้นข่าวส่วนใหญ่ที่กระจายออกไปสู่

 สาธารณชน จึงทำให้เขากลายเป็นหนุ่มไฮโซที่ควงผู้หญิงไม่เคยซ้ำหน้า

เป็นคนเจ้าชู้ แต่เจ้าตัวก็ไม่เคยสนใจจะแก้ข่าวแต่อย่างใด

การที่เขาจะมีความสัมพันธ์ทางกายกับผู้หญิงบ้างสักคน ก็เป็น

เพราะอารมณ์และความต้องการตามธรรมชาติของผู้ชายเพียงอย่างเดียว

เท่านั้น ไม่เคยมีความรักมาปะปนเลยสักนิด!

สำหรับเทวินทร์ ความรักเป็นเรื่องไร้สาระและฉาบฉวย ภาพชีวิตคู่

ที่ไม่จิรังยั่งยืนของบิดามารดาสร้างปมในใจให้เด็กชายวัยรุ่น ก่อนแต่งงาน

ใครๆ ต่างก็มองท่านทั้งสองด้วยความชื่นชมว่าเป็นคู่ที่เหมาะสมกันราว

กิ่งทองกับใบหยก แต่ความรักก็หวานชื่นอยู่ได้เพียงแค่สิบปีเท่านั้น

ต่อจากนั้นก็อยู่กันอย่างลุ่มๆ ดอนๆ จนเขาอายุสิบห้าปีจึงหย่าขาดจากกัน

“กาย ทำไมเงียบไปล่ะ ยังโกรธวิกกี้อยู่อีกเหรอคะ” วิภาวีซึ่งเมื่อครู

เดินแกมวิ่งตามหลังชายหนุ่มที่เดินลิ่วๆ กลับมายังรถคันงามของตนเอง

ด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์ ก่อนจะเปิดประตูรถตามขึ้นมานั่งอยู่เคียงข้าง

ฉะอ้อนถามเสียงหวานอย่างเอาอกเอาใจ เมื่อเห็นอีกฝ่ายเอาแต่นิ่งเงียบ

ไม่ยอมพูดจานับตั้งแต่เข้ามานั่งในรถ

ใบหน้าสวยราวผู้หญิงเบือนหน้าไปมองคนพูดด้วยสีหน้าติดจะเบื่อ

หน่ายแกมระอา กับการพูดจาไม่รู้จักระวังคำพูดของหญิงสาว

“วิกกี้ เวลาคุณจะพูดอะไรออกไป ทำไมไม่คิดก่อนพูดซะบ้าง คุณ

 ป้าไคริกาจะคิดยังไงที่คุณพูดออกไปแบบนั้น”

“ก็วิกกี้เป็นห่วง กลัวคุณจะเป็นอันตราย เกิดมันมีอาวุธขึ้นมาจะทำ

ยังไงล่ะคะ” หญิงสาวหันมาพูดเสียงออดอ้อน แต่กลับทำให้คนฟังรู้สึก

หงุดหงิดมากขึ้น เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่พลางปรายตามองเสื้อ

เชิ้ตเนื้อบางของหญิงสาว ที่เวลานี้กระดุมสองเม็ดบนหลุดลุ่ย เผยให้เห็น

ร่องอกอวบอิ่มด้วยแววตาไร้ความรู้สึก

“แล้วก่อนจะลงจากรถ ทำไมไม่รู้จักแต่งตัวให้เรียบร้อยเสียก่อน”

ชายหนุ่มต่อว่าหญิงสาวออกมาตรงๆ โดยไม่กลัวว่าอีกฝ่ายจะโกรธเคือง

แม้แต่น้อย วิภาวีเป็นเพื่อนเก่าตั้งแต่สมัยเรียนอยู่ต่างประเทศ และชอบทำ

อะไรตามใจตัวเองอยู่เสมอ โดยไม่คำนึงถึงมารยาทของสังคมนัก

“วิกกี้ร้อนนี่คะ กายอย่าลืมสิว่าวิกกี้เพิ่งกลับจากต่างประเทศ ยังไม่

ค่อยชินกับอากาศเมืองไทยนัก” วิภาวีแก้ตัวออกมาน้ำขุ่นๆ

ดวงตาคู่สวยเบือนกลับไปมองกระจกโดยไม่ตั้งใจ และต้องถอนใจ

อย่างหงุดหงิดอีกครั้ง เมื่อเห็นแก้มข้างซ้ายของเขามีรอยลิปสติกติดอยู่

“ผมเคยบอกคุณแล้วใช่ไหมวิกกี้ ว่าที่นี่คือเมืองไทย ไม่ควรมา

ทำตัวเป็นฝรั่งจ๋า มันไม่เหมาะ” เทวินทร์พูดเสียงเข้มพลางใช้ทิชชูเช็ดคราบ

 ลิปสติกบนใบหน้าแรงๆ นี่กระมังสาเหตุที่ทำให้ผู้หญิงคนนั้นแบะปากใส่

เขา คงคิดว่าเขากับวิภาวีทำอะไรกันก่อนลงจากรถเป็นแน่ ก็รอยลิปสติกที่

ติดไว้เป็นหลักฐานนี่ยังไง คงเป็นตอนที่เขาลงมาเจอกับวิภาวีก่อนเกิดเหตุ

 

            (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)