รักที่ขอจากคุณหมอที่รัก

                        หัวใจรักษ์

ตึกตัก...ตึกตัก...

หัวใจของน้ำเอกเต้นเร็วแรงด้วยความตื่นเต้น เธอกำลังนั่งรอพบ

แพทย์อยู่ในโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังที่สุดแห่งหนึ่งใจกลางเมือง

เธอเกิดที่นี่ และเป็นคนไข้ประจำของโรงพยาบาลแห่งนี้ จึงคุ้นเคย

กับสถานที่เป็นอย่างดี แต่ไม่เคยย่างกรายมาแผนกนี้เลยสักครั้ง มันเป็น

คลินิกพิเศษซึ่งมีผนังกั้นโดยรอบ แยกออกมาจากแผนกผู้ป่วยนอก มี

ป้ายขนาดใหญ่อยู่เหนือประตูทางเข้าเห็นได้เด่นชัด ‘หัวใจรักษ์ คลินิก

เฉพาะทางด้านโรคหัวใจและหลอดเลือดหัวใจ’

ที่ผ่านมาเธอแข็งแรงดี นานๆ จะป่วยสักครั้ง อย่างมากก็แค่เป็น

หวัด มาโรงพยาบาลก็เพื่อพบอายุรแพทย์ตรวจโรคทั่วไป ตรวจร่างกาย

ประจำปี หรือทำฟันอะไรนิดหน่อย จึงวนเวียนอยู่แค่แผนกโอพีดี มีครั้ง

เดียวในชีวิตที่ต้องนอนโรงพยาบาลเพราะท้องเสียจนต้องให้น้ำเกลือ

แต่มาวันนี้ เธอเดินขาสั่นไร้ความมั่นใจเข้ามาในคลินิกโรคหัวใจ

ทั้งที่หัวใจเธอไม่มีอาการป่วยใดๆ เลย ถ้าจะมีก็แค่...อาการหัวใจห่อเหี่ยว

เพราะขาดความรัก ถือว่าเป็นอาการหนึ่งของโรคหัวใจได้ไหมนะ

ทว่านั่นไม่ใช่วัตถุประสงค์หลักที่เธอมาหาหมอในวันนี้ ถึงแม้ว่า

อาการหัวใจห่อเหี่ยวเพราะขาดความรักจะเป็นเหตุปัจจัยหนึ่งซึ่งทำให้

เธอต้องมาหาหมอก็ตาม

เธอมาหาหมอเพื่อขอให้เขาช่วยเธอ ด้วยเรื่องสำคัญที่สุดในชีวิต

ลูกผู้หญิง

เธออยากเป็นแม่!

ความจริงคลินิกเฉพาะทางด้านสูตินรีเวชและรักษาภาวะมีบุตร

ยากอยู่ถัดไปไม่ไกล ถ้าใครแถวนี้รู้ความต้องการของเธอ คงคิดว่าเธอ

มาผิดที่แล้วไล่ให้ไปคลินิกนั้น แต่เธอมั่นใจว่าไม่ได้เดินเข้าผิดประตู

แน่นอน เพราะคุณหมอที่เธอมาขอให้เขาช่วยนั้นทำงานอยู่แผนกนี้ นั่นไง

เล่า ป้ายหน้าห้องตรวจที่เธอนั่งรออยู่นี้มีชื่อเขาติดไว้...

‘นพ. นพ เวชวิวัฒน์วงศ์’

เธอคิดว่าเขาน่าจะช่วยให้เธอสมหวังได้ เพียงแค่เขาเมตตา เว้น

เสียแต่ว่าเขาจะไม่ยินยอมทำ ‘เรื่องบ้าๆ’ ที่ไม่รู้เธอกล้าคิดได้อย่างไร

ใช่แล้ว เพราะเธอมันบ้า บ้าแน่ๆ ที่คิดทำอะไรแบบนี้!

เธอชื่อ น้ำเอก จินดารัตนา ทายาท เดอ จูบีลี่ บริษัทผลิต

จิวเอลรีส่งออกขนาดใหญ่ติดอันดับหนึ่งในห้าของเอเชีย

            ชื่อของเธอมาจากคำว่า เพชรน้ำเอก ลูกสาวโทนหนึ่งเดียว เลอค่า

ยิ่งกว่าอัญมณีชิ้นใดของบิดามารดา เธอเป็นความหวังสูงสุด และก็

ไม่เคยทำให้พวกท่านผิดหวัง

น้ำเอกเรียนเก่งเป็นที่เชิดหน้าชูตามาตั้งแต่เด็ก จนจบจาก

มหาวิทยาลัยศิลปะชื่อดังด้านการออกแบบอัญมณี และพ่วงท้ายด้วย

ดีกรีบริหารอีกใบ จึงนำความรู้มาใช้สืบทอดกิจการของพ่อแม่ให้พัฒนา

ต่อไปได้อย่างดี รูปร่างหน้าตาผิวพรรณหรือก็ช่างเป็นคุณหนูที่สวยสง่า

เมื่อแต่งตัวสวมใส่เครื่องประดับพราวระยับ ก็ดูเป็นผู้ดีราศีเจิดจรัสเป็นที่

เลื่องลือ ออกงานคราวใดเป็นได้ขายสินค้า ไฮโซทั้งในและต่างประเทศ

แย่งกันสั่งซื้อ เรียกได้ว่าเสื้อผ้าสวยได้เพราะไม้แขวน เครื่องประดับ

เลอค่าเพราะบารมีคนใส่

น่าเสียดาย...เพชรขายได้ แต่น้ำเอกคนใส่กลับขายไม่ออก!

เธอถูกมารดาสอนและสั่งให้ ‘แต่งตัวเพื่อการค้า’ มาตั้งแต่เป็น

เด็กสาว ออกงานแต่ละคราว มูลค่าเครื่องประดับบนตัวเธอไม่เคยต่ำ

กว่าสิบล้าน ไปไหนมาไหนจึงต้องมีบอดีการ์ดล้อมหน้าล้อมหลัง ในวัน

ธรรมดา ขนาดใส่เสื้อยืดกางเกงยีนไปเที่ยวเล่น เธอก็ยังมีเพชร ‘รุ่น

สปอร์ต’ ใส่เข้าชุด

“เราต้องเป็นผู้นำเทรนด์ ถ้าคนขายเพชรไม่ใส่เพชรให้โลกเห็น

ใครจะซื้อเพชรของเราใส่”

แม้ว่ารายได้หลักของ เดอ จูบีลี่ จะมาจากสินค้าส่งออกปริมาณ

มาก เน้นขายงานดีไซน์มากกว่าตัวอัญมณี แต่การที่เหล่าไฮโซแห่สั่งซื้อ

งาน ‘ชิ้นใหญ่’ ที่ออกแบบพิเศษอย่างเก๋ไก๋ทันสมัยสำหรับไฮโซรุ่นใหม่

แบบที่คุณน้ำเอกใส่ ก็ช่วยสร้างภาพลักษณ์ที่ดีให้แก่แบรนด์สินค้าและ

บริษัท ในขณะเดียวกันแฟชั่น ‘ติดเพชร’ ผิดจากเด็กสาววัยเดียวกัน

ก็เป็นภาพลักษณ์ของน้ำเอกมาตลอด

            แล้วผู้ชายที่ไหนจะกล้าจีบยายตู้เพชรเคลื่อนที่ ซึ่งมีเหลาบอดี้การ์ด

คอยเป็นดาวบริวารโคจรไม่ห่างอย่างเธอ แค่เห็นแสงวูบวาบก็บาดตา

บาดใจ เหมือนจะข่มชายในโลกหล้าว่าถ้าคุณไม่เก่งกว่าน้ำเอก ไม่หล่อ

พอจะเคียงคู่ความงามของน้ำเอก ไม่รวยพอจะหาแหวนหมั้นที่มีค่ากว่า

แหวนใส่เล่นบนนิ้วของน้ำเอก ไม่แข็งแรงพอจะล้มบอดีการ์ดเพื่อเข้าถึง

ตัวของน้ำเอก คุณก็ไม่มีหน้าคู่ควรมาจีบน้ำเอก!

ที่ย่ำแย่กว่านั้น...หลังจากเรียนจบกลับมาช่วยงานบิดามารดาได้

ไม่ถึงสามปี บริษัทก็ขยายกิจการ เพิ่มสำนักงานในเมืองใหญ่อีกหลาย

แห่งทั่วโลก ส่วนพ่อของเธอที่ล้มป่วยด้วยโรคมะเร็ง เมื่อรักษาหายแล้ว

ก็จำต้องละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง จูงมือแม่ไปใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างสงบไกล

ถึงสถานวิปัสสนาในป่าสนที่แคนาดา บุญกรรมทั้งหลายที่บิดามารดา

สร้างไว้จึงตกใส่สองบ่าบอบบางของน้ำเอกอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

โรงงานอัญมณี ชื่อเหมือนอุตสาหกรรม แต่ความจริงนั้นคือ

หัตถกรรมไฮเทค แม้ว่ามีเครื่องจักรสำหรับเจียระไนและทำตัวเรือน

ที่ทันสมัย แต่ก็ยังต้องอาศัยฝีมือช่าง ช่างที่ทำงานให้ เดอ จูบีลี่

มีจำนวนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทั้งคนเก่าแก่ฝีมือระดับครู และช่างอีกมากมาย

ที่ทยอยเข้ามา ราวกับเป็นโรงเรียนฝึกสอนวิชาชีพ หากเธอไม่บริหาร

ให้ดี เกิดมีปัญหาอะไรขึ้นมา ในฐานะผู้บริหาร เธอจะรับผิดชอบ

ปากท้องช่างกว่าสี่พันครอบครัวได้อย่างไร

กิจวัตรประจำวันของเธอ นอกจากทำงานกับแต่งตัวเพื่อการค้า

ออกงานสังคมแล้ว เธอแทบไม่มีเวลาเที่ยวเล่นคบค้าสมาคมกับใคร

ที่เป็นเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันเลย

กลับบ้านมา พอจะมีเวลาบ้างก็แค่นั่งเล่นอินเทอร์เน็ต ไม่ก็อ่าน

หนังสือด้วยความหงอยเหงาจนหลับไปถึงเช้า แล้วจะหาสามีจากที่ไหน

ไม่ทราบ?

วันเวลาผ่านไป...ปีแล้วปีเล่า

นางสาวน้ำเอก จินดารัตนา ยังคงเป็น ‘นางสาว’ ไม่เปลี่ยน

รู้ตัวอีกทีว่าเธออยู่ใน ‘วัยสาว (เหลือ) น้อย’ แล้ว ก็ตอนฉลอง

วันเกิดครบรอบ 30 ปี ที่บิดามารดาอุตส่าห์บินกลับบ้านมาจัดงานให้

พร้อมร้องคาราโอเกะอวยพรลูกสาวคนเดียวด้วยเพลง ‘สามสิบยังแจ๋ว’

แล้วถามคำถามปวดใจที่เธอไม่รู้จะตอบอย่างไร

“เมื่อไหร่จะหาแฟน แต่งงาน แล้วมีหลานให้พ่อกับแม่อุ้มสักที?”

ในสังคมไทย พวกผู้ใหญ่ชอบทักทายหนุ่มสาวด้วยคำถาม

พรรคนี้ คนโสดก็มักถูกถามว่าเมื่อไหร่จะมีแฟน คู่ที่เป็นแฟนกันก็มักถูกถาม

ว่าเมื่อไหร่จะแต่งงาน แต่งงานแล้วก็มักถูกถามว่าเมื่อไหร่จะมีลูก ช่าง

เป็นคำถามที่ไร้มารยาทสิ้นดี!

น้ำเอกออกงานสังคมจนชินชามาตั้งแต่เล็กแต่น้อย ไม่สะทก-

สะท้านกับคำถามประเภทนี้ แต่เมื่อพ่อแม่แท้ๆ รวบรัดถามสามคำถาม

ในประโยคเดียวด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริงอย่างนี้ ย่อมมีผลกระทบต่อ

จิตใจของเธออย่างแรง

“ไม่มีใครจีบลูกสาวคนสวยของพ่อเลยจริงๆ หรือ?”

จะว่ามี มันก็พอมีอยู่หรอกนะ ลูกค้า คู่ค้า หรือคนสำคัญใน

วงการที่ติดต่อกันหลายคนก็สนใจเธออยู่ไม่น้อย อย่างเช่น...

พรินซ์โรเบิร์ต เจ้าของพิพิธภัณฑ์เครื่องประดับแห่งยุโรป อายุ

เกือบหกสิบ พุงยื่น หัวเหม่ง

ดร. ทาเคชิ เจ้าของสิทธิบัตรเครื่องตรวจสอบอัญมณีวัยสี่สิบสอง

ฟันยื่น หน้าหื่น ดูโรคจิตอย่างแรง

ท่านเชคอาเหม็ด ลูกค้ารายใหญ่ พระชายาสาม บุตรธิดาเกือบ

สองโหล สาวในฮาเร็มอีกพัน

แล้วจะให้น้ำเอกแต่งงานกับใครเล่า?

หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา ทุกครั้งที่คุยกันผ่านเครื่องมือสื่อสาร

เธอก็จะถูกบิดามารดาถามย้ำๆ ด้วยคำถามเดียวกันนี้ตลอด...

“พ่อแม่ก็แก่แล้ว อยากเห็นว่าจินดารัตนาจะมีทายาทไว้สืบสกุล

จะได้ตายตาหลับ”

“พ่อแม่เป็นห่วง มีลูกสาวคนเดียว อายุปาเข้าไปสามสิบแล้ว

ยังไม่มีวี่แววจะได้แต่งงานเลย”

“ขึ้นเลขสามก็ขายยากแล้ว ถ้าขึ้นเลขสี่ มดลูกหมดอายุ คงหมด

หวังแน่ๆ”

“รีบๆ หาเข้า มีเวลาอีกแค่ไม่กี่ปีเอง นับถอยหลังได้แล้ว”

จนบุตรีกตัญญูผู้ไม่เคยทำอะไรให้พ่อแม่ผิดหวังเกิดวิตกจริต

เรื่องยากเย็นแค่ไหนเธอก็ทำให้พ่อแม่ได้ แต่ทำไมเรื่องง่ายแสนง่ายที่สาว

ชาวบ้านทั่วโลกเขาทำๆ กันอย่างแต่งงานสืบพันธุ์ เธอกลับทำไม่ได้

ขนาดดูโทรทัศน์เพื่อคลายเครียด เจอละครทีวีนางเอกท้อง เธอก็

แอบเซ็งรีบเปลี่ยนช่อง จนมาหยุดที่สารคดีชีวิตสัตว์โลก แต่พอเห็นเหล่า

สัตว์จับคู่ผสมพันธุ์ออกลูก เธอก็ยิ่งรู้สึกเป็นปมด้อย แม้แต่นกหนูตัว

กระจ้อยมันยังรู้จักหาคู่ สร้างรังรัก ฟักไข่ เลี้ยงลูกน้อย น้ำเอกเอ๋ย

เธอมันห่วยแตก สู้ไม่ได้!

เรื่องนี้ทำให้น้ำเอกเครียดจนไม่เป็นอันนอน โดยเฉพาะตอนดึกๆ

เงียบเหงา เธอรู้สึกว้าเหว่จนปวดร้าวลึกเร้นในอก กลางวันเวลาหมดไป

กับงาน ทำให้ไม่คิดมาก แต่กลางคืนที่ยาวนาน เธอต้องทนทรมานกับ

ความคิดวิตกวนเวียนราวกับมีพายุหมุนอยู่ในสมอง

เธอต้องอยู่คนเดียวแบบนี้ตลอดไปหรือ? ที่เธอทำงานหนักนั้น

เพื่ออะไร? อนาคตยามแก่เธอจะอยู่กับใคร? เป้าหมายในชีวิตของเธอคือ

อะไรแน่? ความสุขในชีวิตเล่า? เรื่อยไปจนถึงคำถามโลกแตกประเภท...

เธอเกิดมาทำไม?

แต่อะไรก็ไม่ทำให้น้ำเอกเจ็บปวดหัวใจเท่ากับเมื่อคิดว่า ชาตินี้

เธออาจจะไม่มีโอกาสเห็นหน้าลูกของตัวเอง ไม่ได้ยินเสียงลูกเรียกเธอ

ว่าแม่เลยตลอดชีวิต

คืนหนึ่ง...เธอนอนไม่หลับ จึงลุกขึ้นมาเล่นอินเทอร์เน็ตกลางดึก

นึกไปนึกมาก็นึกได้ว่า เธอน่าจะหาเว็บบอร์ดจำพวกปรึกษาปัญหาหัวใจ

จะได้มีทางระบายความทุกข์ที่อยู่ในใจนี้ออกไปบ้าง โดยไม่ต้องออกไป

พบจิตแพทย์ตัวเป็นๆ ให้อับอายขายหน้า

แล้วเธอก็ได้รู้จักเขา...

หมอนพ...คุณหมอใจดี เจ้าของเว็บบอร์ด ‘ถาม-ตอบปัญหา

หัวใจ’ ในเว็บไซต์ ‘คลินิกหัวใจรักษ์’

ด้วยความที่เธอแค่อยากระบาย ไม่ตั้งใจเป็นสมาชิกเว็บบอร์ดนี้

แบบถาวรแต่อย่างใด เธอจึงไม่ศึกษาข้อมูลให้ดี ไม่แม้แต่จะอ่าน

ข้อความอื่นๆ ที่ชาวบ้านโพสต์กันเลย มาถึงก็ใช้ชื่อว่า AKE เปิดประเด็น...

Withered Heart Syndrome, disease of a celibate

(โรคหัวใจห่อเหี่ยวของคนโสด)

น้ำเอกพิมพ์ดีดภาษาไทยไม่เป็น งานส่วนใหญ่อาศัยภาษา

อังกฤษติดต่อกับคู่ค้าต่างชาติ จึงไม่จำเป็นต้องฝึกใช้คีย์บอร์ดอักษรไทย

ในเว็บบอร์ดที่เธอไม่ค่อยจะแคร์นี้เธอจึงพิมพ์อังกฤษตามที่ถนัด ผสม

การใช้คำไทยด้วยตัวพิมพ์อังกฤษแบบคาราโอเกะเพื่อสื่ออารมณ์ บ่นถึง

ความเหงาเปล่าเปลี่ยวอ้างว้าง วันๆ ทำแต่งาน หาแฟนไม่ได้ พ่อแม่

อยากให้รีบมีทายาทสืบทอดกิจการ...

ทว่าความรู้สึกส่วนลึกที่สุดในหัวใจที่เธอร่ำร้องต้องการเป็นแม่คน

เธอกลับไม่ได้ระบายออกไป คล้ายว่าเธอไม่รู้จะปั้นมันออกมาเป็นคำพูด

อย่างไรให้ใครเข้าใจ หรือไม่เธอก็คงไม่อยากร้องไห้ แต่ที่แน่ๆ เธออยาก

กอดเก็บมันไว้กับตัวเพียงคนเดียว

นอกจากนั้นแล้ว น้ำเอกยังบ่นยืดยาวได้อีกเป็นหน้าๆ โดยระวัง

ไม่ให้มีรายละเอียดเกี่ยวกับชีวิตจริงหลุดลอดออกไปเลย บ่นจนรู้สึกเบา

ขึ้นบ้าง กำลังจะปิดเครื่องคอมพิวเตอร์อยู่แล้ว ก็ปรากฏว่ามีคนคนหนึ่ง

เข้ามาเขียนคอมเมนต์

นพ. นพ : 555

            น้ำเอกเห็นแล้วโกรธจนไม่รู้จะโกรธอย่างไร ถ้าทำได้ เธออยากเอา

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)