พราวมุก (นวลนาง เดอะซีรีส์ ร้ายเพราะรัก) (ผักบุ้ง)

ใครคือเธอ...เธอคือใคร

ภายในห้องโถงใหญ่ที่ตกแต่งเป็นสไตล์จีนประยุกต์ของ

คฤหาสน์เก่าแก่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา ชลันธร อนันต์ธนภัทร นั่งหน้านิ่ว

คิ้วขมวดอยู่บนเก้าอี้ไม้เนื้อดีสีดำมันปลาบตรงข้ามที่นั่งของบุพการี

หลังจากที่ได้ฟัง ‘เรื่องสำคัญ’ ของเจ้าสัวลิ้มผู้เป็นบิดาจบลงนั้น ความ

รู้สึกยุ่งยากใจก็กระโจนพรวดเข้าหาเขาอย่างรวดเร็ว

ชายหนุ่มหันไปมองศิตภัทรมารดาของเขาครู่หนึ่ง ใบหน้าที่

ราวกับถอดแบบกันมานั้น ไม่ว่าจะเป็นดวงตาคมกริบที่มีแววชวนฝัน

จมูกโด่งเป็นเรียวสวย หรือแม้กระทั่งปากแดงเป็นธรรมชาติ ทำให้

ใครต่อใครต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเขาเหมือนมารดามากกว่าบิดา

แต่การที่เขามีรูปร่างสูงสมาร์ต คิ้วดกดำอันเป็นเอกลักษณ์ และมีหนวดเครา

เขียวๆ เหนือริมฝีปากรูปกระจับและสันคาง เลยทำให้เขาดูเป็นผู้ชายหน้า

หวานที่มีเสน่ห์กระชากใจสาวๆ ไม่น้อยไปกว่าเจ้าสัวลิ้มสมัยยังหนุ่ม

“ทำไมต้องเป็นผมด้วยครับ” ชลันธรหันกลับมาทางบิดาอีกครั้ง

เมื่อดูท่าว่ามารดาจะไม่มีความเห็นใดๆ ในการช่วยแก้ปัญหานี้

“ยังจะมีหน้ามาถามอีกเหรอ อาลัน ก็อาหนูมุกอีเป็นเมียลื้อนี่หว่า

อีเรียนจบกลับมาอยู่บ้านกับอาเฮียอาเจ้ของอีตั้งสองเดือนแล้ว ลื้อ

ยังไม่เคยไปหาอีสักครั้ง ไม่รู้แหละ ยังไงๆ วันนี้ลื้อก็ต้องไปรับอีมา

เจี๊ยะปึ่ง1 กับป๊าม้าที่บ้าน” เจ้าสัวลิ้มชี้แจงเหตุผลราวกับเป็นเรื่องธรรมดา

เสียเหลือเกิน แต่ให้ตายเถอะ! เขาไม่ใช่สามีของยายลูกเป็ดขี้เหร่นั่น

เสียหน่อย และไม่มีทางจะใช่ด้วย!

“ป๊าครับ ผมกับหนูมุกไม่ได้แต่งงานกันจริงๆ เสียหน่อย และผม

กับหนูมุกก็ไม่เคยอยู่กินกันจริงๆ ทะเบียนสมรสก็ไม่ได้จด แค่ทำพิธี

แก้เคล็ด ทำไมป๊ากับแม่จะต้องถือเป็นเรื่องจริงจังด้วย ทั้งๆ ที่มันก็ผ่านมา

ตั้งสิบกว่าปีแล้ว”

ชลันธรแต่งงานกับ ‘หนูมุก’ หรือนางสาวพราวมุก วงศ์นวลนาง

ลูกสาวคนสุดท้องของ เพทาย วงศ์นวลนาง เจ้าของกิจการจิวเอลรี

แบรนด์ดัง ตั้งแต่เขาอายุเพียง 12 ขวบ

ตอนนั้นเขาป่วยกระเสาะกระแสะ เป็นๆ หายๆ มาหลายปี

จนต้องหยุดเรียนบ่อยครั้ง เมื่อแพทย์แผนปัจจุบันเอาไม่อยู่ บิดามารดา

ของเขาจึงนำเรื่องนี้ไปปรึกษากับซินแสชื่อดังในเยาวราช ก่อนจะได้รับ

คำแนะนำว่าเขากำลังมีเคราะห์หนัก วิธีแก้มีเพียงทางเดียวคือต้องแต่งงาน

 กับผู้หญิงที่เกิดวันขึ้น 15 ค่ำ เดือน 4 เวลาตกฟากเท่าโน้นเท่านี้ ซึ่งทำให้

บิดามารดาของเขากลุ้มใจอย่างเหลือล้น เพราะไม่รู้จะไปหาผู้หญิงคนนั้น

ได้จากที่ไหน

บิดากับมารดาของเขานำเรื่องนี้ไปหารือกับเพทายเพื่อนสนิท

โดยหวังว่าความกว้างขวางของเพทายอาจช่วยหาผู้หญิงคนดังกล่าวได้ง่าย

ขึ้น แต่นึกไม่ถึงว่าลูกสาวคนเล็กของเพทายจะเกิดวันขึ้น 15 ค่ำ เดือน 4

เวลาตกฟากพอดีเป๊ะ! บิดามารดาของเขาจึงรีบทาบทามขอพราวมุก

มาช่วยแต่งงานสะเดาะเคราะห์ ทั้งที่ตอนนั้นพราวมุกอายุเพียง 7 ขวบ

เท่านั้น

เขายังจำครั้งแรกที่เห็นหล่อนในชุดเจ้าสาวแบบคนจีนได้ไม่เคยลืม

เพราะสิ่งที่โดดเด่นมาแต่ไกลคือแว่นสายตากรอบดำอันใหญ่ และผมทรง

กะลาครอบที่แสนจะเชยบรม ตอนนั้นชลันธรถึงกับหัวเราะก๊าก และแอบ

ตั้งฉายาให้หล่อนว่า ‘ยายลูกเป็ดขี้เหร่’ เพราะชุดสีแดงนั้นตัดกับผิวขาวซีด

ของหล่อนจนดูเหมือนลูกเป็ดถูกจับใส่กี่เพ้า ยิ่งหล่อนทำหน้างองอนเขา

ชลันธรก็ยิ่งขำเพราะมันไม่ได้น่ารักน่าเอ็นดูเอาเสียเลย

ไม่น่าเชื่อว่าหลังจากวันนั้น โรคภัยไข้เจ็บไม่กลับมารบกวนเขาอีก

สิ่งที่รบกวนเขากลับกลายเป็น ‘ยายลูกเป็ด’ ที่ชื่อพราวมุกนั่นแหละ!

หล่อนติดเขาแจ ทุกๆ เสาร์อาทิตย์ถ้าเขาไม่ไปหาที่บ้าน พราวมุก

จะร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร จนแม่นมที่เลี้ยงหล่อนมาตั้งแต่ยังเป็นทารกต้อง

โทร. มาขอให้เขาช่วยแวะไปเล่นกับหล่อน แทนที่เขาจะได้ไปเตะฟุตบอลกับ

เพื่อนหรือเพลิงเพชร พี่ชายของหล่อนที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขาและ

เรียนอยู่ชั้นเดียวกัน เขากลับต้องมานั่งเล่นตุ๊กตาบาร์บี้กับหล่อนจนถูก

บรรดาเพื่อนที่โรงเรียนล้อว่า ‘ติดเมีย’

‘ไม่ใช่โว้ย!’

ชลันธรอยากจะกู่ร้องป่าวประกาศให้ก้องโลก แต่ครั้นจะตีตัว

ออกห่างจากหล่อน บิดามารดาของเขาก็หาว่าไม่สำนึกบุญคุณคน ทั้งยัง

สั่งให้เขาคอยเทียวรับเทียวส่งหล่อนไปโรงเรียนอยู่หลายปี

ส่วนยายลูกเป็ด...หล่อนคิดว่าตัวเองคือภรรยาของเขาจริงๆ หรือ

อย่างไรไม่ทราบ เพราะไม่ว่าเขาจะเข้าใกล้ผู้หญิงคนไหน หล่อนมัก

แสดงตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ จนบรรดาสาวๆ ต่างคิดว่าเขากินเด็ก ถ้าเขา

จะคบใครก็ต้องแอบคบเหมือนพวกสามีแอบมีภรรยาน้อย ทั้งๆ ที่เขา

ไม่เคยจริงจังกับการแต่งงานสมัยเด็ก และไม่เคยเชื่อเรื่องการแต่งงาน

สะเดาะเคราะห์เหมือนบิดามารดาด้วยซ้ำ

“ทำไมทำหน้าเหมือนรังเกียจน้องขนาดนั้นล่ะลัน ยังไงหนูมุก

เขาก็ถือว่าช่วยชีวิตลูกไว้นะ แล้วหนูมุกเขาก็ไม่ได้กลับเมืองไทยมาตั้ง

หกปี ตั้งแต่เรียนจบ ม. ปลายโน่นน่ะ พอกลับมาถึง เพทายก็มาเสีย

แถมยังมีหนี้ทิ้งไว้ให้รับผิดชอบตั้งมากมาย ลูกไม่เป็นห่วง ไม่สงสารน้อง

บ้างหรือยังไง งานศพเพทายเมื่อสองเดือนก่อน ลูกก็ติดงานอยู่ที่อเมริกา

จนกลับมาไม่ได้ พอกลับมาแล้วก็ยังบ่ายเบี่ยงไม่ไปหาน้องอีก แม่ไม่อยาก

ให้ครอบครัววงศ์นวลนางเข้าใจผิดว่าบ้านเรากำลังตีตัวออกห่างเขา

เพราะเขาล้มละลายนะลูก”

ชลันธรถอนหายใจเฮือก ตระกูลของเขาเป็นคนไทยเชื้อสายจีน

อากงอาม่าของเขาข้ามน้ำข้ามทะเลมาตั้งรกรากในไทยตั้งแต่หลาย

สิบปีก่อน

บิดาเคยเล่าให้ฟังว่าสมัยนั้นอากงอาม่าเปิดร้านขายก๋วยเตี๋ยว

เรือเล็กๆ ริมแม่น้ำเจ้าพระยา ก่อนจะเก็บหอมรอมริบมาเรื่อยๆ จน

สามารถซื้อเรือลำใหญ่มาสร้างภัตตาคารลอยน้ำแห่งแรกได้สำเร็จ และ

ขยับขยายมาเป็นเรือนำเที่ยวล่องชมความสวยงามของสองฟากฝั่ง

เจ้าพระยา

ทุกวันนี้นอกจากกิจการเรือนำเที่ยวกว่าสิบลำในเครือบริษัท

‘ลิ้มเจ้าพระยา’ บิดาของเขายังมีธุรกิจเรือสำราญทางฝั่งอ่าวไทยที่ทำ

กำไรได้อย่างมหาศาล จนสามารถสั่งซื้อเรือลำใหม่มาต่อยอดธุรกิจได้

อย่างรวดเร็ว สองเดือนก่อนเขาถึงได้เดินทางไปดูเรือที่ต่างประเทศ

แน่นอนเขารู้ว่าวันนั้นพราวมุกกำลังจะเดินทางกลับมาเซอร์ไพรส์

ครอบครัวที่เมืองไทย แต่เขาก็เลือกที่จะสนใจงานมากกว่า โดยไม่รู้สักนิด

ว่าวันเดียวกับที่พราวมุกเดินทางมานั้น เพทายเสียชีวิตด้วยโรคหัวใจวาย

ทั้งยังทิ้งหนี้สินจำนวนมากเอาไว้ให้ลูกๆ ทั้ง 4 คนรับผิดชอบ บรรยากาศ

ที่ควรจะชื่นมื่นเลยกลายเป็นเศร้าสลด และกว่าเขาจะรู้เรื่องก็ตอนไปถึง

อเมริกาแล้ว เขาจึงไม่สามารถเดินทางกลับมาร่วมไว้อาลัยในงานศพของ

เพทายได้ทัน

อันที่จริงเขาเองก็เห็นใจครอบครัววงศ์นวลนาง โดยเฉพาะ

พราวมุกที่ไม่มีโอกาสได้พูดคุยอะไรกับเพทายสักคำก่อนท่านจะจากไป

แต่เขากับพราวมุกไม่ได้ติดต่อกันมาตั้งหกปีแล้ว มารดาของเขาจะมาใช้

คำว่าตีตัวออกห่างได้อย่างไร หากเขาจะแสดงความเสียใจกับใครจริงๆ

คนนั้นควรเป็นเพลิงเพชร พี่ชายคนโตของหล่อนมากกว่า

“วันนี้ผมต้องไปงานแต่งเพื่อนที่พัทยา แม่ก็น่าจะรู้นี่ครับ” ชลันธร

ให้เหตุผล คิดในใจว่าต่อให้ไม่มีงานแต่งเพื่อนซี้ เขาก็ไม่มีทางไปพัวพัน

กับพราวมุกอีกเป็นอันขาด เพราะการที่เขาหลุดพ้นจากบ่วงมารของหล่อน

มาได้เมื่อหกปีก่อนนั้นถือเป็นลาภอันประเสริฐ

“เอ...” ศิตภัทรครุ่นคิดเหมือนลืมไปแล้วว่าชลันธรเคยบอกเรื่องนี้

ชลันธรแอบยิ้มอย่างมั่นอกมั่นใจว่ารอดตัวแน่ๆ

“ถ้าอย่างนั้นลันก็ไปรับหนูมุกที่บ้าน แล้วก็พาหนูมุกไปร่วมงาน

ด้วยเลยสิ ถือเป็นการเปิดตัวว่าที่เจ้าสาวไปในตัว”

“แม่!” ชายหนุ่มถึงกับอุทานลั่น “นี่แม่ยังไม่ล้มเลิกความคิดที่จะ

ให้ผมแต่งงานกับยายลูกเป็ด...” เขาชะงักคำว่า ‘ขี้เหร่’ เอาไว้ได้ทันเมื่อ

เห็นมารดามองมาอย่างตำหนิ

“ไอ้หยา! นี่ถ้าอาหนูมุกมาได้ยินว่าลื้อยังเรียกอีแบบนั้นอีคงชีช้ำ

อย่าเรียกอีแบบนั้นให้ใครได้ยินอีกเข้าใจมั้ยอาลัน แล้วอั๊วก็ไม่เห็นว่า

อีจะดูแย่ตรงไหน ล่าสุดที่เจอกันในงานศพอาเพทาย อีออกจะน่ารัก

อีกอย่างคนเราจะสวยมันก็สวยกันที่ใจ ลื้อนี่...เช้าฉุ่ย2 จริงๆ” เจ้าสัวลิ้ม

ทำเสียงฉุนๆ

ชลันธรอดคิดไม่ได้ว่าระหว่างเขากับยายลูกเป็ดขี้เหร่ ใครเป็นลูก

ที่แท้จริงกันแน่

มารดาของเขาก็อีกคน ไม่รู้จะรักและเอ็นดูอะไรพราวมุกนักหนา

หกปีที่ผ่านมาถึงต้องโทร. ไปถามสารทุกข์สุกดิบยายนั่นอย่างน้อย

เดือนละ 2-3 ครั้ง

                “ระวังเถอะ ถ้าเกิดลูกเป็ดกลายเป็นหงส์ขึ้นมาจะหลงรักเขา

หัวปักหัวปํา” ศิตภัทรค้อนขวับเข้าให้ แต่บุตรชายกลับหัวเราะพรืด

รอให้งูมีปีกบินร่อนเต็มฟ้า หรือไม่ก็นกมีครีบขึ้นมาก่อนเถอะ เขาถึงจะเชื่อว่า

ลูกเป็ดโตมาเป็นหงส์

“ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะลัน ยังไงๆ วันนี้ลูกก็ต้อง...”

ศิตภัทรสั่งไม่ทันจบ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นราวกับช่วยชีวิตชายหนุ่ม

ชลันธรรีบล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ตอนนี้ไม่ว่าใครหน้าไหน

โทร. มาเขาก็เห็นเป็นคนสำคัญระดับชาติ

ชายหนุ่มแกล้งทำเป็นก้มลงมองเบอร์ ยิ่งเห็นเป็นเลขาฯ ที่ออฟฟิซ

เขาก็ยิ่งสบโอกาสในการหาข้ออ้าง

“ป๊าครับ แม่ครับ คุณอ้อมโทร. มา สงสัยงานที่ผมสั่งไว้จะมี

ปัญหา ถ้ายังไงผมขอตัวก่อนนะครับ เรื่องคนอื่นไว้ว่ากันทีหลัง” ว่าแล้ว

ชายหนุ่มก็รีบสาวเท้าออกจากห้องโถงของคฤหาสน์หลังงาม ก่อนจะรีบ

รับโทรศัพท์ด้วยสีหน้าจริงจัง “ว่าไงครับ คุณอ้อม”

“เฮ้ย! อาลัน อาหนูมุกอีไม่ใช่คนอื่นนะโว้ย ลื้อกลับมาคุยกับป๊า

ให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้”

“ช่างเถอะค่ะคุณ” ศิตภัทรปรามสามี ก่อนถอนหายใจเบาๆ

ระหว่างมองตามบุตรชายอย่างใคร่ครวญ “ในเมื่อตาลันอยากดื้อกับ

เราดีนัก ภัทรว่าเราก็ควรจะใช้ความดื้อของตาลันนี่แหละค่ะให้เป็น

ประโยชน์”

มาเซราติคันหรูเลี้ยวเข้ามาในลานจอดรถของรีสอร์ต

ห้าดาวริมหาดพัทยา อาคารทุกหลังภายในรีสอร์ตแห่งนี้ออกแบบด้วย

สถาปัตยกรรมแบบโมร็อกโก พอชลันธรถือกระเป๋าเสื้อผ้าขนาดกลาง

เข้ามาในล็อบบีเท่านั้น การตกแต่งภายในตลอดจนเครื่องแต่งกายของ

พนักงานต้อนรับก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนทะลุเข้ามาในดินแดนอาหรับราตรี

                “เช็กอินหรือเปล่าคะ” พนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์ถามเสียง

หวานจ๋อย พอๆ กับริมฝีปากที่คลี่ยิ้มกว้าง ดวงตามีประกายชื่นชมใน

รูปลักษณ์ของลูกค้าหนุ่มที่หล่อราวกับพวกพระเอกละครในโทรทัศน์

“ครับ” ชายหนุ่มยิ้มพลางส่งบัตรประชาชนให้บนเคาน์เตอร์

“ผมมาร่วมงานแต่งงานของคุณไตรภูมิ”

“สักครู่นะคะ” พนักงานหลุบตาลงอย่างเขินๆ ก่อนจะตรวจสอบ

รายชื่อห้องพักของชลันธรในโซนที่ไตรภูมิเหมาไว้สำหรับเพื่อนๆ ซึ่งจะ

เดินทางมาร่วมปาร์ตี้สลายโสดในค่ำคืนนี้ รวมถึงพิธีมงคลสมรสใน

วันรุ่งขึ้น “คุณชลันธร อนันต์ธนภัทร พักห้อง 401 เชิญตามพนักงาน

ไปได้เลยค่ะ”

“ผมคงยังไม่เข้าไป แต่รบกวนช่วยเอากระเป๋าผมไปไว้ที่ห้องได้

ไหมครับ” ชลันธรเก็บกุญแจห้องใส่กระเป๋ากางเกง ก่อนจะส่งสัมภาระ

ให้พนักงานชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆ แล้วถามทางไปยังบริเวณที่คู่บ่าวสาว

ใช้จัดปาร์ตี้สลายโสดตามกำหนดการในบัตรเชิญ

พนักงานรีสอร์ตนำทางมาถึงสนามหญ้ากว้างติดกับชายหาด

ส่วนตัวทางด้านในสุดของอาคารต้อนรับ ชลันธรตรงเข้าไปทักทายเพื่อนๆ

ของเขาที่ไม่ได้เจอกันมาตั้งแต่เรียนจบ ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปทำงาน

บ้างก็แต่งงานมีครอบครัว ดังนั้นการที่ไตรภูมิเหมาห้องพักกว่าครึ่งหนึ่ง

ของรีสอร์ตเอาไว้ และเชิญทุกคนมาปาร์ตี้สลายโสดในค่ำคืนนี้ จึงเหมือน

เป็นการรวมตัวเพื่อนซี้ในรั้วมหาวิทยาลัยไปโดยปริยาย

แต่การที่มีเสียงวี้ดวิ้วฮือฮาระคนเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานดังขึ้น

เป็นระยะๆ ก็ทำให้ชลันธรมองไปยังว่าที่เจ้าบ่าวซึ่งถือไมโครโฟนอยู่บน

เวที โดยมีสตรีสวมชุดนุ่งน้อยห่มน้อยนั่งทำท่าเซ็กซี่เรียงกันอยู่บนเก้าอี้

หรูหราสิบสองตัว

“แล้วนั่นไอ้ไตรมันทำอะไรของมัน” ชลันธรหัวเราะ ก่อนหันมา

ถามเพื่อนสองสามคนที่ยืนคุยกันอยู่เมื่อครู่นี้ “เมียมันไม่ว่าเหรอ จ้างผู้หญิง

            (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)