เรือนริษยา

“เข้ามาสิวะ ไปยืนอออยู่ทำไม ไอ้พวกนี้นี่”

เสียงพ่อเฒ่าดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงันทั้งที่บนเรือนมีผู้คนมากมาย

ทั้งชายหญิงวัยตั้งแต่สาวแรกรุ่นไปจนถึงใกล้แย้มฝาโลงยืนเบียดเสียดกันตรง

ประตูหน้าพร้อมกับมองเข้ามาด้วยความสนใจ แต่กลับไม่มีใครกล้าก้าวเข้ามา ในห้องเลยสักคน

พ่อเฒ่าเป็นชายรูปร่างผอม ผิวสองสี ดวงหน้าซูบเต็มไปด้วยรอยยับย่น

เบ้าตาโป้ลึก ดวงตาปูดโปน สูงชะลูด กะประมาณจากสายตาแล้วไม่น่าจะตํ่า

กว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตร เขายังเดินเหินคล่องแคล้วผิดกับวัยร่วมเจ็ดสิบปี

ทว่าเสียงกลับแหบแห้งจนชวนขนลุกขนพอง

ชุดขาวซึงประกอบด้วยเสือแขนลันทรงกระบอกติดกระดุมหน้าสีเม็ดกับ กางเกงขายาวผ้าด้ายดิบราคาถูกสีหม่นไปมากเพราะสัมผัสทั้งกลิ่นธูป ทั้งควัน เทียน แต่คนสวมไม่ได้นำพา เขาเดินไปนั่งประจำที่ของตนระหว่างที่บรรดา

ลูกศิษย์ลูกหาเริ่มทยอยเข้ามานั่งหน้าสลอนในห้องขนาดหน้ากว้างราวสิบเมตร เพียงไม่นานห้องโล่งก็คลาคล่ำไปด้วยผู้คนที^,นั่งพับเพียบเรียบร้อยกันหน้าองค์พระ โดยมีพ่อเฒ่านั่งอยู่หน้าสุด

ภายในห้องอากาศถ่ายเทไม่ค่อยสะดวก เพราะมีหน้าต่างเพียงสองบาน ซึ่งถูกเปิดแง้มไว้เล็กน้อย แต่หน้าองค์พระเต็มไปด้วยควันจากธูปเทียนจำนวน มากมาย ตัวพ่อเฒ่านั่งอยู่ในกลุ่มควันอย่างไม่สะทกสะท้าน มีหนำซํ้าหลังจาก จุดธูปเทียนบูชาพระเสร็จ เขายังมีแก่ใจจุดยาสูบอีกเก้ามวนแล้วอัดควันเข้าปาก พร้อมกันแถมท้ายให้อีก

“อ้าว! ว่ายังไง มาทำไมกันมากมายนักวันนี้”

พ่อเฒ่าถามขึ้นเหมือนเช่นทุกครั้ง เพราะคนที่มาเกือบทั้งหมดไม่ใช่ ชาวบ้านในบริเวณใกล้เคียง

ตามปกติพ่อเฒ่าจะเปิดเรือนให้ชาวบ้านเข้ามาได้เพียงเดือนละครั้งเท่านั่น ดือในช่วงบ่ายของวันแรมสิบห้าคํ่า ซึ่งเป็นวันที่พ่อเฒ่าถือว่า ‘แรง’ ที่สุดในรอบ เดือน

ตลอดหลายปีที่ผ่านมาพ่อเฒ่าไม่เคยสนใจในทรัพย์สินเงินทอง เพราะ นับตั้งแต่เขาได้ค้นพบความจริงบางอย่างในชีวิต เขาก็ปวารณาตัวที่จะช่วยเหลือ ชาวบ้าน ฉะนั่น การเปิดให้ชาวบ้านเข้ามาพูดคุยด้วยจึงไม่เคยมีการกระทำใดๆ ที่เข้าข่ายการรับบริจาคแต่อย่างใด

จริงอยู่ ต่อให้ไม่เรียกร้อง แต่หากเกี่ยวเนื่องกับความศรัทธาแล้วละก็ คน ให้ย่อมยินดีให้ด้วยความเต็มใจ แต่สำหรับพ่อเฒ่าวัยไม้ใกล้ฝังซึ่งอยู่ตัวคนเคียว ไม่มีลูกเมียให้เป็นห่วงเป็นกังวลนั่น เพียงมีเรือนให้อยู่ มีข้าวปลาอาหารให้กิน ครบสามมื้อ เขาก็พอใจแล้ว

กฎข้อแรกในการเข้ามาในเรือนของพ่อเฒ่าดือ ห้ามบริจาค เพราะพ่อเฒ่า ไม่ใช่ขอทาน หากอยากทำทานให้ไปทำที่อื่น ตามแต่ศรัทธาของตน

ไม่มีใครรู้ว่าพ่อเฒ่ามาจากไหน ไม่มีใครสนใจว่าพ่อเฒ่ามาตั้งแต่เมื่อไร สิ่งเดียวที่ทุกคนสนใจก็คือสิงที่พ่อเฒ่าจะบอกเท่านั่น

“อยากจะมาขอเลขเด็ดไปทำทุนสักสองตัวขอรับ” ชายคนแรกประจบ เสียงอ่อนเสียงหวาน จึงได้หางตาพิฆาตของพ่อเฒ่าไปแทน

“เอาไปทำอะไร เลขเด็ดน่ะ”

คนขอหัวเราะแหะๆ อย่างไม่รู้จะอธิบายอย่างไร ในเมื่อเขาก็พูดอย่าง ชัดเจนแล้ว

“ไม่มีให้โว้ย อยากได้เลขก็ไปเรียนหนังลือเอาเอง วิชาคณิตศาสตร์น่ะ

รู้จักไหม เรียนแล้วจะได้ไม่โง่ แล้วก็จะได้คิดออกเสียทีว่าทำงานหาเงินดีกว่า

เล่นหวยหวังรวย”

คนขอถึงกับหน้าเสีย แต่พ่อเฒ่าไม่สนใจ หันไปถามสาวใหญ่ที^,นั่งข้างๆ

แทน

“แล้วเอ็งล่ะ มาทำไม”

“ผัวอิฉันหายไปจากบ้านสามวันแล้วเจ้าค่ะ เป็นห่วงมันเหลือเกิน ไม่รู้ หายไปไหน อยากให้พ่อเฒ่าช่วยดูให้หน่อย”

“เกี่ยวอะไรกับข้า คนหายก็ไปแจ้งความสิวะ ข้าไม่ใช่ตำรวจนะโว้ย”

สาวใหญ่หน้าม้านไปอิกราย แต่ยังไม่ยอมแพ้

“แจ้งแล้วเจ้าค่ะ แต่อิฉันสงสัยว่ามันจะแอบไปอยู่บ้านเมียน้อย เพราะ

มันเจ้าชู้เหลือเกิน”

“มันเลวนักก็เลิกไปเสีย จะได้ไม่ต้องวิ่งโร่เอาความฉิบหายในบ้านไป

เที่ยวประจานให้คนอื่นเขารู้ไปด้วย สมองมีน่ะหัดใช้เสียบ้าง”

พ่อเฒ่าตอกกลับไปอิกคน ทำเอาสาวใหญ่หน้าชาไปทั้งแถบ นางจึงลุก ขึ้นยืนชนิดไม่เกรงใจเจ้าของเรือนก่อนจะสะบัดก้นเดินออกจากห้องไป

คนที่เหลือมองหน้ากันไปมาคล้ายจะมีคำถามเดียวกันเกิดขึ้นในใจว่า คิด ดีแล้วหรือที่มาพบพ่อเฒ่า แต่กลับไม่มีใครกล้าเดินตามออกไปแม้แต่คนเดียว

ชาวบ้านอิกนับสิบรายได้คำตอบไม่ต่างจากที^,ผ่านมาสักเท่าใดนัก โดย มากคำแนะนำของพ่อเฒ่าก็เหมือนกับทางออกทั่วไปที่เจ้าตัวสามารถคิดได้เอง ทั้งนั้น บางคนจึงถึงกับโกรธจนหน้าเปลี่ยนสี

“โธ่เอ๊ย! กูอุตส่าห์นั่งรถมาตั้งลี่ชั่วโมง นี่น่ะหรือพ่อเฒ่าบุญญาที่เขาลือ

กันว่าแม่นนักแม่นหนา ที่แท้ก็ไอ้ขี้แพ้ปากหมา หาเงินซื้อเหล้าดองยากินละว้า เสียเวลาทำมาหากินกูจริงๆ”

ชายหนุ่มเลือดร้อนคนหนึ่งยืนขึ้นชี้หน้าด่าพ่อเฒ่า นี่หากไม่ติดว่าอีกฝ่าย เป็นเพียงชายแก่วัยใกล้ลงโลง เขาคงจะตรงเข้าไปซัดหน้าเหี่ยวๆ นั่นให้คาง เหลืองนอนหยอดนํ้าข้าวต้มไปอิกหลายวันเข้าให้แล้ว แต่ที่ยังไม่ทำก็เพราะ

ไม่อยากทำร้ายคนแก่ไม่มีทางสู้เท่านั้น

แทนที่พ่อเฒ่าจะโกรธหรือแสดงอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ เขากลับนั่งเฉยอยู่

ที่เดิม แต่จ้องชายหนุ่มเลือดร้อนไม่วางตา

คนในห้องนั่งเกร็งไปตามๆ กัน ในที่สุดพ่อเฒ่าก็เอ่ยต่อด้วยเสียงอัน

แหบแห้งชวนสยองเช่นเดิม

“เห็นแก่ที่มึงไม่ทำอะไรกู กูจะบอกจะเตือนอะไรสักอย่าง วันหนึ่งข้างหน้า มึงจะต้องตายเพราะปากของมึง เพราะใจคิดคดอกุศลของมึง ไอ้หนุ่ม ถ้ามึงยัง เลวไม่หยุดหย่อนอยู่อย่างนี้ มึงจะต้องตายอย่างทรมานแสนสาหัสชนิดที่ต้อง

ครํ่าครวญว่าไม่น่าเกิดมาบนโลกใบนี้เลย”

สินเสียงพ่อเฒ่า ชายหนุ่มเลือดร้อนก็หน้าแดงกํ่า พลางกำมือแน่นจน

คนในห้องต่างคิดว่าเขาต้องตรงเข้าไปกระทืบพ่อเฒ่าให้ตายคาเท้าเป็นแน่ แต่

ผิดคาด เขากลับเดินกระแทกเท้าจากไปอย่างรวดเร็วท่ามกลางความโล่งใจของ ทุกคนเท่านั้น

หลังจากเหตุการณ์ชวนระทึก ทุกอย่างก็กลับสีภาวะปกติอีกครั้ง และก็

ไม่น่าแปลกใจเลยที่ไม่มีใครได้คำตอบที่ ‘คาดว่าจะได้’ กลับไปเลยสักคน

พอย่างเข้าห้าโมงเย็น เรือนของพ่อเฒ่าก็กลับมาเงียบสนิทและร้างไร้

ผู้คนอีกครั้ง เจ้าของเรือนเก็บธูปเทียนที่เพิ่งดับไปทิ้งตามปกติ ขณะก้มๆ เงยๆ

อยู่นั้น ชายหนุ่มคนเดิมก็ย้อนกลับมาอีกครั้ง

   “มีอะไรอีก”

“ผมช่วย”

เขาขันอาสาพร้อมกับคุกเข่าลงช่วยเก็บกวาดขยะทั้งหลายแหล่ด้วย

กิริยาเบามือผิดกับเสียงก่นด่าเมื่อช่วงบ่ายลิบลับ

พ่อเฒ่าถอยหลังออกมาเพื่อปล่อยให้ชายหนุ่มท่างานที่อาสาโดยไม่

แม้แต่จะหันไปมอง แล้วเดินตรงดิ่งลงเรือนโปหาน้ำเย็นๆ ในตุ่มดื่มดับกระหาย

 ซากธูปเทียน เศษยาเส้น ไปจนถึงขยะที่พวกชาวบ้านทิ้งไว้ถูกกำจัดอย่าง

รวดเร็วด้วยผีเมือของชายหนุ่ม โดยมีพ่อเฒ่าเจ้าของเรือนนั่งเปิบข้าวเหนียว

 หมูย่างและไข่ต้มที่มีคนเอามาให้อย่างสบายอารมณ์

หลังจากกำจัดขยะเรียบร้อย ชายหนุ่มก็บิดผ้าขี้ริ้วดำปิดปีมาเช็ดพื้น

 ถูเรือนแถมให้อีก

พอเสร็จงานท่าความสะอาด พ่อเฒ่าก็จัดการอาหารมื้อเย็นของตัวเอง เสร็จพอดี คนมาช่วยจึงเดินตรงรี่มาหาพร้อมยกมือขึ้นไหว้พ่อเฒ่า

“ผมขอโทษที่พูดจาไม่ดีกับพ่อเฒ่า”