หนี้เสน่หาจารชน

นักวิทยาศาสตร์อัจฉริยะ

หรือเพลย์บอยเถื่อน

เสียงเครื่องยนต์กำลงแรงสูงคำรามแผ่วเบาเข้ามาในอาคาร

ที่จอดรถของคอนโดฯ หรูในเมืองเวอร์จิเนียบีช รัฐเวอร์จิเนีย ก่อนจะ

เงียบหายไป ตามมาด้วยเสียงปิดประตูรถ ก่อนที่ร่างสูงสง่ากว่าหกฟุต

สามนิ้วจะเดินผิวปากผ่านลานจอดรถภายในอาคารเพื่อที่จะล่วงเข้าไป

ในลิฟต์ ทำให้ร่างที่แฝงตัวอยู่ในเงามีดรีบเคลื่อนตัวออกมาขวางเอาไว้

“มิสเตอร์ไมเดิล ผมมารอคุณอยู่นานแล้ว” เสียงเรียบนั้นทำให้

ร่างสูงใหญ่ชะงัก แล้วหันมามอง ก่อนที่รอยยิ้มหยันอย่างไม่เต็มใจจะ

ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากได้รูป เวลาใกล้เข้าพร้อมกับแสงสว่างเล็กน้อยนั้น

ทำให้ระบบไฟฟ้าของคอนโดฯ หรูปิดไปบางส่วนแล้ว ทว่าเด้าโครงของ ใบหน้าชายฉกรรจ์ที่เพิ่งเดินมาถึง ก็ทำให้เจ้าหน้าที่ของรัฐในหน่วยสืบ

ราชการลับกลางแห่งสหรัฐอเมริกา (ชีไอเอ) อดเพ่งมองด้วยความพิศวง

ไม่ได้

เควิน ไมเคิล ดูคล้ายกับเทวดาผมทอง ด้วยใบหน้าคมลันได้รูป ถึง

จะมีผมสีอ่อน แต่กลับมีเครื่องหน้าคมคายทุกลัดส่วน ตั้งแต่คิ้วเข้ม

โหนกแก้มสูง ประกอบกับลันกรามบึกบึนและไรเคราเขียวครึ้ม ซึ่งทำให้ ใบหน้าที่ควรจะงดงามดูปาเถื่อนขึ้นเล็กน้อย จมูกโด่ง และนัยน์ตา

สีเขียวเหลือบน้ำ ตาลทรงพลังดูราวกับจะเหยียดหยันโลกอยู่ตลอดเวลา หน้าผากกว้างอันเป็นลักษณะของมันสมองที่เหนือกว่าผู้อื่นซึ่งควรจะใช้

ชีวิตอยู่แต่ในห้องทดลองหรือห้องเล็กเซอร์ของมหาวิทยาลัย เท่านั้น

ช่างขัดแย้งกับผิวสีนํ้าตาลซึ่งบ่งบอกถึงการใช้ชีวิตกลางแจ้งอย่างเต็มที่

ยิ่งนัก

และเจ้าหน้าที่ ตีน เคนแนน รู้ตีว่าชายหนุ่มวัยเพียงสามสิบปีผู้นี้

เป็นคนที่สุดขั้วขนาดไหน ไมเคิลใช้ชีวิตโลดโผนราวกับเจ้าหน้าที่ของ

หน่วยสืบราชการลับกลางแห่งสหรัฐอเมริกาในสมัยสงครามเย็นเต็มตัว มากกว่านักวิทยาศาสตร์อัจฉริยะ แต่เมื่อนึกถึงว่าเขาคือผู้เชี่ยวชาญด้าน

ยุทธวิธีและเทคโนโลยี การใช้อาวุธ และส่งข้อมูลลับด้วยเทคโนโลยีที่

ไร้สัมผัสให้ชีไอเอมาเป็นระยะเวลาหลายปีแบบอิสระ รวมถึงปฏิบัติงาน ภาคสนามมาแล้วหลายครั้ง เคนแนนก็ไม่ประหลาดใจนัก

แฟ้มลับของไมเคิลบางเพียงไม่กี่^,หน้า แต่เจ้าหน้าที่ระดับสูงรับรอง

เขาในฐานะคนสำคัญขององค์กร เคนแนนคงจะรู้เรื่องของชายหนุ่มตรง

หน้ามากกว่านี้หากเขาไม่ใช่น้องชายของภริยาของ เดวิด เจมส์ คิงส์

เจ้าพ่อวงการอุตสาหกรรมอันคับหนึ่งในอเมริกาแห่ง คิงส์ คอร์ปอเรชัน

“ผมปฏิเสธไปแล้ว คุณกำลังเสียเวลาเปล่าเคนแนน” เสียงห้าว

หลุดออกมาจากปากของ เควิน ไมเคิล หลังจากที่ตาสีเชียวเหลือบ

น้ำตาลกวาดลงทั่วตัวเขาอยู่ชั่วขณะ สมองระคับปรมาจารย์คอมพิวเตอร์

นั้นคงกำลังประมวลผลความทรงจำราวกับภาพถ่าย เพราะเจ้าหน้าที่

ดีน เคนแนน ไม่เคยพบกับเขามาก่อนเลย

“โดนัลด์ โครลล์ ผู้อำนวยการชีไอเอฝากความหวังของเราเอาไว้

กับคุณ มิสเตอร์ไมเคิล คุณก็รู้ว่าคุณเป็นคนที่เชี่ยวชาญที่สุด ข้อมูล

ที่เราได้จากการแกะรอยตีความภาพถ่ายจารกรรมที่มาจากดาวเทียม

ยังมีปัญหา เราเหลือเวลาไม่มากนัก ก่อนที่ผู้ถ่อการร้ายจะโจมตี”

“คุณเอาเวลาที่ว่าไปหาคนอื่นทำสิ ผมให้ข้อมูลแก่ชีไอเอไปแล้ว”

ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงไม่ใส่ใจแล้วกดเรียกลิฟต์พร้อมกับเคาะรองเท้า

คอมแบตลงกับพื้นซีเมนต์เป็นจังหวะสอดมือเข้าไปในกระเป้าเสื้อแจ็กเกต

ตัวสั้นแค่เอวเนื่องจากอากาศหนาวเย็นในช่วงใกล้สิ้นปีของรัฐเวอร์จิเนีย

“เราเพิ่งเสียนักวิทยาศาสตร์ซีเมือดีไป คนที่เหลือบอกว่าต้องใช้

เวลามากกว่าที่คิด เราเกรงว่าจะไม่ทันการณ์”

“ผมไม่สนใจ และกรุณาสั่งคนของคุณให้เลิกตามผมได้แล้ว

เคนแนน ผมไม่ชอบเรื่องนี้เลยสักนิด”

“เราจำเป็นต้องทำคุณไม่ให้ความร่วมมือ”เจ้าหน้าที่เคนแนนชี้แจง

อย่างมีน้ำอดน้ำทน

ความเอาแต่ใจของไมเคิลนั้นเป็นที่รู้กันทั่วไป เขารับงานที่สนใจ เท่านั้น และผลของความสำเร็จเกือบเท่ากับร้อยเปอร์เซ็นต์ ชื่อเสียงด้าน

ความเชี่ยวชาญเฉพาะด้านของเขารู้กันดีในกลุ่มเจ้าหน้าที่ระดับสูงของ

รัฐบาล ทั้งงานวิจัยและปฏิบัติการภาคสนาม

“คุณกำลังละเมิดเสรีภาพของผม และผมจะฟ้องถ้าซีไอเอยัง

ไม่เลิกกวนใจ”

“คุณน่าจะเห็นแก่ความมั่นคงของชาติมากกว่าอย่างอื่นนะ

มิสเตอร์ไมเคิล เรากำลังมีภัยคุกคาม”

“ภัยคุกคามต่อความมั่นคงที่หมายถึง ความมั่นคงปลอดภัยของ

ชนชั้นสูงกับธุรกิจข้ามชาติของนักลงทุนชาวอเมริกันน่ะหรือเจ้าหน้าที่

เคนแนน ระบบการสร้างกลุ่มประเทศฐานดอลลาร์ด้วยข้อตกลงการค้า

เสรีของพวกคุณเพาะศัตรูเอาไว้ทั่วโลก ไม่แปลกหรอกที่ใครๆ

จะเกลียด อเมริกา บางทีพวกคุณก็เหมาะที่จะมีภัยคุกคามเสียบ้างนะผมว่า”

คำกล่าวเย้ยหยันนั้นทำให้เคนแนนหน้าแดงด้วยความโกรธ

“มิสเตอร์คิงส์พี่เขยของคุณก็เป็นนักลงทุนข้ามชาติไม่ใช่หรือ

มิสเตอร์ไมเคิล เราต้องการปกป้องผลประโยชน์ของอเมริกา”

“ก็ทำไปสิ ผมไม่ได้ว่าอะไรนี่ แต่ผมไม่ใช่เจ้าหน้าที่ของซีไอเอ

ดังนั้นคงไม่ต้องบอกว่าคุณไม่มีสิทธิ์มาบังดับผม ส่วนเดวิด ถึงเขาจะ

เป็นนักลงทุน แต่เขาไม่ใช่นักการเมือง คุณน่าจะเอาเวลาที่จะแส่เรื่อง

ของครอบครัวผมไปทำงานให้สำเร็จดีกว่า เผลอๆ เกิดเหตุการณ์ 9/11

 ขึ้นมาอีกครั้ง มิสเตอร์โครลล์ อาจจะโดนปลดจากตำแหน่งผู้อำนวยการ

 ชีไอเอเสียก็ได้” ชายหนุ่มพูดจบพร้อมกับที่ลิฟต์มาถึงและส่งสัญญาณ

เตือนเมื่อเปิดออก ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้าไปด้านในและยกมือโบกลา

เจ้าหน้าที่เคนแนนด้วยสีหน้ายียวนเล็กน้อยก่อนจะกดปิดลิฟต์

“ทำไมถึงยากเย็นอย่างนี้วะ!” เจ้าหน้าที่เคนแนนสบถกับตัวเอง

แล้วเดินไปที่รถ ขณะที่เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น

“ว่ายังไง?” เสียงจากปลายสายเป็นของ โดนัลด์ โครลล์ ผู้อำนวยการชีไอเอคนปัจจุบัน

“ไม่สำเร็จครับ เขาไม่สนใจที่จะช่วยเลย” คำตอบนั้นทำให้ปลาย สายเงียบไปพักใหญ่ก่อนจะถอนใจ

 “คุณทำยังไงก็ได้ให้เขายอมทำงานนี้เคนแนน มีแต่เควินเท่านั้น

ที่รู้ระบบการส่งข้อมูลสับนี้ดีที่สุด ถ้าเขาไม่ช่วยเราจะต้องสำบาก เพราะ ผู้ก่อการร้ายน่าจะได้รายชื่อสายสับระดับสูงซึ่งทำงานอยู่ที่นั้นในเร็วๆ นี้

ถึงตอนนั้นก็คงสายเกินไป”

“บางทีเราอาจจะหาผู้เชี่ยวชาญคนอื่น?” เคนแนนเสนออย่าง

ลังเลใจ

“ศาสตราจารย์เพียร์สเสียชีวิตไปแล้ว ผู้เชี่ยวชาญที่เหลือของเรา

ทำงานกันเต็มเวลา แต่ยังไปไม่ถึงไหนสักที เพราะเควินเป็นคนออกแบบ

ระบบนี้เอง”

“แต่ตอนนี้มันตกอยู่ในมือของผู้ก่อการร้าย ทำไมเราไม่ใช้ความ ได้เปรียบนี้บังคับให้เขาทำงานให้เราล่ะครับ?”

“คุณหมายถึงการแบล็กเมล์น่ะหรือ ก็คงได้ ถ้าเควินไม่ใช่ นักวิทยาศาสตร์ของคิงส์ คอร์ปอเรชัน เดวิดจะไม่ยอมให้เราบังคับ

น้องชายของภรรยาเขาหรอกถ้าเควินไม่เต็มใจ” โดนัลด์ โครลล์ ตอบ

เสียงเรียบ

“ผมเข้าใจครับ ผมจะพยายามหาวิธี”

“คนเรามันต้องมีจุดอ่อนบ้าง ไม่เว้นแม้แค่เควิน คุณหาให้พบ

แล้วใช้มันให้เป็นประโยชน์” ผู้อำนวยการโครลล์สั่งแล้ววางสายไป

ทำให้เจ้าหน้าที่เคนแนนถอนใจเฮือกใหญ่

เหลือเวลาอีกไม่ถึงอาทิตย์ หลายวันก่อนหน้านี้เขาเองได้พยายาม

ทุกวิถีทางที่จะหาจุดอ่อนของ เควิน ไมเคิล แต่ดูเหมือนชายหนุ่มผู้นี้จะมี

แต่จุดแข็งเสียมากกว่า

เขาไม่ใช่นักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องที่อาศัยสติปัญญาในขั้นอัจฉริยะ

หาเงินได้มากเท่านั้น แต่ยังอยู่ในกลุ่มผู้ทรงอิทธิพลของสหรัฐฯ อย่าง

ตระกูลคิงส์ซึ่งทำให้การใช้อำนาจรัฐคุกคามชายหนุ่มผู้นี้แทบเป็นไปไม่ได้ เดวิด เจมส์ คิงล์ เป็นผู้สนับสนุนของพรรค และนักการเมืองคนสำคัญ

ทั้งยังเป็นเพื่อนสนิทกับประธานาธิบดีคนปัจจุบัน เป็นคนที่เจ้าหน้าที่

ระคับสูงของรัฐเกรงใจมาโดยตลอด

เอาเถอะ! ยังเหลือเวลาอีกหลายวัน หวังเพียงว่าไอ้หนุ่มจอมยโส

จะมีจุดอ่อนบ้างอย่างที่ โดนัลด์โครลล์ว่าเอาไว้

เควินเปิดประตูห้องและดีดนิ้วเพื่อเปิดไฟโดยไม่ต้องสัมผัส

เขาออกแบบเทคโนโลยีเพื่อความสะดวกและระบบความปลอดภัยของ

ห้องพักด้วยตัวเอง ชายหนุ่มสลัดเสื้อแจ็กเกตหนังตัวสั้นออก แล้วหัน

ขวับไปมองแขกที่ไม่คาดคิดว่าจะมีบนโซฟาตัวยาว เมื่อได้ยินเสียง

ผิดปกติเพียงเล็กน้อย

“ไอ้! มาได้ยังไงวะ?”

“เรามารอตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว พี่หายไปไหนมา?” เสียงห้าวร่าเริง

ที่ร้องทัก เป็นของแฝดคนพี่ผมดำ ตาสีเขียวเหมือนพ่อที่ชื่อ เดสมอนด์

เจมส์ คิงส์ ขณะที่ฝาแฝดคนน้องที่ห่างกันเพียงสี่นาที ไรอัน เจมส์ คิงส์

มีผมดำ ตาสีน้ำตาลเหมือนแม่ผงกหัวทักทายผู้เป็นน้า ซึ่งพวกเขาเรียก

ว่าพี่แทน เนื่องจากอายุที่ห่างกันไม่มาก ด้วยสีหน้าผ่อนคลาย

ลูกชายฝาแฝดวัยยี่สิบปีของเดวิด และพิชญ์สินี เจมส์ คิงส์

พี่เขยและพี่สาวของเขาเอง

“แถวนี้ละ วันนี้ไม่มีเรียนหรือ นี่อย่าบอกนะว่าพวกแกโดดเรียน

มา?” เควินเดินไปด้านหลังผับเหล้าเป็นมันวับแล้วเปิดขวดน้ำแร่ในตู้เย็น

ใบเล็กขึ้นมาดื่มอย่างกระหาย ขณะที่สายตามองหลานชายฝาแฝด

เดสมอนด์และไรอัน เรียนมหาวิทยาลัยชั้นปีที่สาม คนพี่เรียน เศรษฐศาสตร์อยู่ที่มหาวิทยาลัยพรินซ์ตัน ที่เมืองพรินซ์ตัน ในมลรัฐ

นิวเจอร์ซีย์ ส่วนคนน้องเรียนวิศวกรรมการบินและอวกาศยาน ที่สถาบัน เทคโนโลยีแมสซาชูเชตส์ หรือเอ็มไอทีในเมืองเคมบริดจ์ มลรัฐแมสชา-

ชูเซตส์ ก็แล้วมันเรื่องอะไรที่ฝาแฝดตัวป่วนจะมาหาเขาในวันพฤหัสบดี

แบบนี้ในเมือง เวอร์จิเนียบีช รัฐเวอร์จิเนีย

“อย่าทำหน้าอย่างนั้นน่า ผมสอบเสร็จแล้วก็เลยมาหา ส่วนไรอัน

ไม่มีเรียน อยู่ที่ยูน่าเบื่อจะตาย เราคิดถึงพี่ก็เลยมา” เดสมอนด์เป็น

คนตอบดำถามนี้ มองน้าชายที่เขาเรียกพี่ด้วยสีหน้าสดชื่น นัยน์ตาเป็น

ประกายแห่งความหวัง

“ฉันไม่ว่าง มีงานวิจัยต้องทำให้เสร็จ ทำไมไม่ไปหาแม่แกที่

นิวยอร์ก” เควินตอบหลังจากโยนขวดน้ำเปล่าลงในกังขยะ แล้วเดินมา

ทิ้งตัวลงบนโซฟาหนังสีน้ำตาล

“พี่จะขึ้นไปที่บ้านพักบนภูเขาไม่ใช่หรือ ให้เราไปด้วยสิ แม่ก็อยู่