Mr.Tiger สอนรัก (ผักบุ้ง)

               เสือร้าย VS กระต่ายน้อย

 

“สมน้ำหน้า! อยากใจดีไม่เข้าเรื่อง เสือที่เพิ่งหลุดเข้าป่าไป

ใช้ชีวิตอย่างอิสระได้ไม่นานเลยต้องหวนกลับมาอยู่ในกรง” ชายหนุ่ม

เลือดผสมไทยอังกฤษวัยสามสิบหกปีหัวเราะขำ ดวงตาสีอัลมอนด์มอง

ญาติผู้น้องที่นั่งอยู่ตรงข้าม

พยัคฆ์ พยัคฆา... ร่างสูงในชุดเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มกับกางเกงสแล็กส์

ทรงสุภาพขำไม่ออกสักนิด เขาถอนหายใจพลางเอนกายพิงพนักโซฟา

สีขาวของร้านชาและกาแฟ ซึ่งตกแต่งสไตล์วินเทจอย่างเซ็งๆ “พี่ก็น่าจะ

รู้ว่าพี่เจนดีกับผมขนาดไหน”

มฤเคนทร์หยิบแก้วกาแฟขึ้นดื่ม ยังไม่ลืมว่าดอกเตอร์เจนจิรา พี่รหัส

ของพยัคฆ์สมัยเรียนมหาวิทยาลัยที่เชียงใหม่เคยมีบุญคุณกับอีกฝ่าย มาก

น้าสาวของเขาหรือแม่แท้ๆ ของพยัคฆ์เคยประสบอุบัติเหตุเสียเลือด

เกือบตาย และโชคร้ายที่เป็นเลือดกรุ๊ปหายาก ซึ่งไม่มีคนในครอบครัว

มีเลือดกรุ๊ปนั้น แต่น้าสาวของเขาได้เลือดของดอกเตอร์เจนจิราช่วยต่อ

ลมหายใจไว้อย่างหวุดหวิด

“พี่เจนโทร. มาขอร้องผมด้วยตัวเอง ถ้าผมปฏิเสธไม่ช่วย ผมก็คง

แล้งน้ำใจเกินไป” พยัคฆ์หยิบแก้วกาแฟขึ้นมาดื่มบ้าง หนุ่มลูกครึ่งเลิกคิ้ว

หนาๆ ขึ้นเล็กน้อย

            “ว่าแต่อยู่ๆ ทำไมถึงมีอาจารย์ลาออกกลางเทอมได้”

“ผมก็ไม่รู้ตื้นลึกหนาบางหรอกครับ คลับคล้ายคลับคลาว่าทาง

มหาวิทยาลัยก็ไม่ทราบเรื่องมาก่อนด้วย อาจารย์ท่านนั้นทำหนังสือ

ขอลาออกฝากมาทางพี่เจนแล้วก็หายตัวไปเลย เขาเป็นเพื่อนสนิทพี่เจน

รุ่นพี่ผมเหมือนกัน แต่ผมไม่สนิทเท่าไร” พยัคฆ์รู้แค่อีกฝ่ายชื่อแทนคุณ

เมื่อหลายปีก่อนสมัยยังเรียนมหาวิทยาลัยที่เชียงใหม่ หากบังเอิญเจอ

เจนจิราก็มักเจอแทนคุณอยู่ด้วย “พี่เจนเป็นห่วงว่าถ้าพี่แทนกลับมาสอน

อีกครั้งจะมีปัญหา เลยออกตัวกับทางมหาวิทยาลัยว่าเทอมนี้จะมีคน

มาแทนให้ ความซวยเลยมาลงที่ผมนี่ไง”

มฤเคนทร์หัวเราะร่วน ไม่รู้จะขำหรือสงสารอีกฝ่ายดี เพราะรู้มา

ตลอดว่าพยัคฆ์ไม่ชอบชีวิตในกฎระเบียบเท่าไร สี่ปีก่อนถึงตัดสินใจ

ลาออกจากการเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยไปเป็นชาวไร่ชาวสวน ทั้งๆ

ที่อนาคตกำลังไปได้สวย

ศาสตราจารย์พฤกษ์ พ่อของพยัคฆ์เองก็ผิดหวัง แต่สุดท้ายก็เคารพ

การตัดสินใจของลูกชาย เพราะรู้ดีว่าดันทุรังไปก็ไม่มีประโยชน์

ครอบครัวพยัคฆาเป็นอาจารย์มาตั้งแต่รุ่นทวด สิบกว่าปีก่อน

พยัคฆ์เหมือนเด็กวัยรุ่นหลายคนที่ไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร หรืออยากเป็น

อะไร พ่อแม่อยากให้เป็นอาจารย์ก็ตกลงตามนั้น และเจ้าตัวก็ดูสนุกกับ

การสอนหนังสือมาก พยัคฆ์เคยบอกเขาว่าภูมิใจทุกครั้งที่เห็นลูกศิษย์

ประสบความสำเร็จ แต่น่าเสียดายที่ดันได้เลือดเจ้าชู้มาจากผู้เป็นตา

เต็มๆ ก็เลยมีผลกระทบต่อหน้าที่การงาน

แม้ในมหาวิทยาลัย พยัคฆ์จะเป็นอาจารย์หนุ่มผู้เชี่ยวชาญด้าน

ดาราศาสตร์ เป็นที่เคารพนับถือของลูกศิษย์ลูกหา และไม่เคยมีพฤติกรรม

แย่ๆ เลยสักนิด แต่พอตกกลางคืนแล้ว... พยัคฆ์กลับกลายเป็นเสือผู้หญิง

ที่เปลี่ยนคู่ควงบ่อยยิ่งกว่าเปลี่ยนรองเท้า

แรกๆ ก็ไม่เท่าไร แต่นานวันเข้าก็เริ่มมีคนซุบซิบนินทาเสียหาย

ในฐานะครูบาอาจารย์ คนส่วนใหญ่มักคาดหวังให้เป็นแบบอย่าง

ที่ดี ไม่ว่าจะอยู่ในหรือนอกรั้วมหาวิทยาลัยก็ตาม ศาสตราจารย์พฤกษ์

พยายามตักเตือนลูกชายหลายครั้ง เนื่องจากตัวท่านก็สืบเชื้อสายมาจาก

ตระกูลผู้ดีเก่าด้วย คนในสังคมจึงจับตามองมากกว่าปกติ แต่พยัคฆ์

ก็เหมือนผู้ชายทั่วๆ ไปที่รักสนุก และอยากมีชีวิตเป็นของตัวเองบ้าง

สี่ปีก่อน เมื่อได้มีเวลาไปพักผ่อนคิดอะไรเงียบๆ ที่ไร่ชาและกาแฟ

ของผู้เป็นตาในช่วงปิดเทอม พยัคฆ์ก็เริ่มตระหนักได้ว่าตัวเองเดินอยู่ใน

กรอบของพ่อมานานจนเคยชิน ชายหนุ่มแบกความคาดหวังของพ่อเอาไว้

จนหลงลืมว่าความต้องการของตัวเองจริงๆ คืออะไร สุดท้าย ‘อาจารย์

เสือ’ จึงกลายมาเป็น ‘นายเสือ’ แห่งไร่ดวงสุดาทุกวันนี้

ไม่นึกว่าอยู่ๆ เสือร้ายจะต้องกลับมาอยู่ในกรอบระเบียบและ

กฎเกณฑ์อีกครั้งในฐานะอาจารย์พิเศษวิชาดาราศาสตร์ของมหาวิทยาลัย

ในกรุงเทพฯ ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยที่ดอกเตอร์เจนจิราสังกัดอยู่

“เอาน่า แค่สองเดือนคงไม่ทำให้เขี้ยวเล็บแกหักได้หรอก” มฤเคนทร์

ปลอบใจญาติหนุ่มที่ทอดตามองไปนอกกระจกใสของร้านอย่างเซ็งๆ

หรือบางทีอาจไม่เซ็งอย่างที่คิด...

เขาเพิ่งสังเกตว่านัยน์ตาสีนิลดูวาวระยิบราวกับเสือร้ายกำลัง

เตรียมล่าเหยื่อก็ไม่ปาน เมื่อมองตามไปเท่านั้น นักธุรกิจหนุ่มก็ได้คำตอบ

ทันทีว่าไม่ผิด!

พริตตีสองคนกำลังยืนแจกสินค้าตัวอย่างอยู่หน้าทางลงสถานีรถไฟ

ใต้ดิน พวกหล่อนสวมเดรสกระโปรงทรงบอลลูนสีชมพูหวาน ไม่ได้โป๊

หรือเน้นส่วนโค้งเว้าจนเกินงาม ทั้งยังน่ารักน่ากอดราวกับตุ๊กตานิ่มๆ

บางทีคงเพราะที่คาดผมหูกระต่ายที่พวกหล่อนคาดด้วย

“อาจารย์เสืออยากไปรับแจกเหรอครับ” หนุ่มลูกครึ่งหันกลับมา

แซวขำๆ ทั้งที่รู้ดีว่าถ้าพยัคฆ์ไปรับแจกสินค้าตัวอย่างจริงๆ คงได้ถูกมอง

ด้วยสายตาแปลกๆ

                ก็สินค้าที่พวกกระต่ายน้อยแจกน่ะคือผ้าอนามัยแรบบิต!

“เอามาให้พี่ใช้เหรอครับ” พยัคฆ์หันกลับมากวนอีกฝ่าย มฤเคนทร์

หัวเราะอย่างขบขัน แต่ไม่ทันได้พูดอะไรมากกว่านั้น เขาก็ไม่ได้อยู่ใน

สายตาของพยัคฆ์อีก

ให้ตายสิน่า! พรุ่งนี้จะต้องสวมวิญญาณครูบาอาจารย์แล้วแท้ๆ

เสือร้ายยังจ้องจะตะครุบเหยื่อสาวอยู่อีก แถมเป็นสาวน้อยที่เขามองจาก

ไกลๆ แล้วก็ไม่แน่ใจเลยว่าจบมหาวิทยาลัยหรือยัง บางทีคงเพราะที่

คาดผมหูกระต่ายนั่นละ!

“ผมว่าอาจารย์ถอดเขี้ยวเล็บออกให้หมดดีไหมครับ ไหนๆ ก็

รับปากช่วยพี่เจนแล้ว อย่าให้มีอะไรฉาวๆ จนเสียไปถึงน้าพฤกษ์ดีกว่า”

มฤเคนทร์จงใจแกล้งเรียกอีกฝ่ายว่า ‘อาจารย์’ เพื่อเตือนให้พยัคฆ์รู้ว่า

ตัวเองลงจากเชียงรายมากรุงเทพฯ ด้วยธุระใด

“เป็นครูก็มีหัวใจนะครับพี่เคน และวันนี้ผมยังไม่ได้เป็นครู นั่น

เป็นเหตุผลที่ผมควรจะต้องทิ้งทวน” เสือหนุ่มยักคิ้ว ลุกออกไปจากร้าน

โดยที่มฤเคนทร์ส่ายหัวในความเสเพลของอีกฝ่าย

นักธุรกิจหนุ่มไม่เข้าใจว่าการเปลี่ยนคู่ควงไปเรื่อยๆ มีความสุข

ตรงไหน เพราะสำหรับเขา ต่อให้มีผู้หญิงสักกี่คนมาอยู่ใกล้ๆ ถ้าไม่ใช่

คนที่รักแล้ว...เขาไม่เคยรู้เลยจริงๆ ว่า ‘ความสุข’ มันเป็นอย่างไร

ประกายตาสีอัลมอนด์ไหววูบ เมื่อใบหน้าของผู้หญิงในความทรงจำ

ตลอดหลายปีปรากฏขึ้นในความคิด แต่เวลาเดียวกันเขาก็รู้ดีว่าหล่อน

เป็นได้แค่คนใน ‘ความทรงจำ’ ที่ไม่มีวันจับต้องได้อีกต่อไป

 

ตาหลายคู่มองตามร่างสูงที่ก้าวออกมาจากร้านชาและกาแฟ

ชื่อดัง ‘ไวท์คราวน์’ ซึ่งมีอยู่กว่าเก้าสิบสาขาทั่วประเทศ โดยมีสำนักงานใหญ่

ตั้งอยู่บนตึกสูงกว่าหกสิบชั้นย่านใจกลางธุรกิจ

คราวน์ทาวเวอร์เปิดให้บริษัทอื่นๆ มาเช่าเป็นสำนักงานด้วย ส่วน

เจ้าของตึกคือ มฤเคนทร์ คราวน์ ทายาทเพียงคนเดียวของดวงกมล ภรรยา

อดีตนักค้าอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ชาวอังกฤษ ที่ทุกวันนี้ผันตัวมาทำธุรกิจ

กาแฟเป็นหลัก

พยัคฆ์มีความเกี่ยวพันกับดวงกมลในฐานะหลานชาย แต่ไม่ได้

มีความเกี่ยวข้องอะไรกับคราวน์กรุ๊ป พนักงานที่เข้าออกคราวน์ทาวเวอร์

ส่วนใหญ่จึงไม่รู้จักเขา เพียงแต่รูปร่างหน้าตาที่ชวนมองนั้นทำให้สาวๆ

หลายคนซึ่งเข้ามาติดต่อธุระต้องเหลียวหลังตลอดทางเดินที่ชายหนุ่ม

ก้าวไปยังประตูหน้า

เสียดาย...ตอนนี้พยัคฆ์ไม่มีสายตาไว้มองสาวคนไหน เพราะสาว

เพียงคนเดียวที่เขาปรารถนาจะทำความรู้จักคือกระต่ายน้อยหน้าสถานี

รถไฟใต้ดิน

ตั้งแต่เสี้ยวนาทีแรกที่บังเอิญหันไปเห็นหล่อน ใบหน้าน่ารักก็

สะดุดตาเขาอย่างจัง ยิ่งพอริมฝีปากอิ่มแย้มยิ้มให้เหล่าผู้คนที่เดินมารับ

สินค้าตัวอย่าง หัวใจของเขาก็กระตุกไหวจนไม่อาจนั่งมองเฉยๆ ได้นานไป

กว่านี้

เขาอยากกินกระต่าย...

พยัคฆ์รู้ว่าตัวเองไม่ใช่ผู้ชายที่ดีนัก แต่อย่างน้อยๆ ก็ไม่คิดว่า

ตัวเองทำอะไรผิด เพราะเขาไม่เคยหลอกลวงผู้หญิงคนไหนด้วยคำว่ารัก

บางทีคงเพราะผู้หญิงส่วนใหญ่ที่คบก็เป็นแคซาโนวี มันเลยเข้าทำนอง

ไก่เห็นตีนงู งูเห็นนมไก่

แต่ก็ใช่ว่างู เอ๊ย! เสือหนุ่มจะไม่เคยคิดจริงจังกับใคร มีผู้หญิง

สองสามคนที่เขารู้สึกสบายใจเวลาคุยด้วยจนสามารถใช้คำว่า ‘แฟน’ ได้

เพียงแต่พอคบกันไปจนถึงจุดจุดหนึ่ง เขากับอีกฝ่ายก็มักจะมีทัศนคติ

บางอย่างไม่ตรงกันจนต้องยุติความสัมพันธ์เสมอ

ดังนั้นเมื่อเริ่มสนใจกระต่ายน้อยกลางกรุง พยัคฆ์ยังไม่แน่ใจว่า

จะคบกันถึงขั้นไหน แต่ที่แน่ๆ คือการสานสัมพันธ์กับใครสักคนไม่ใช่

เรื่องยากสำหรับเขา

อย่าหาว่าพยัคฆ์หลงตัวเองเลย เขาแค่เรียนรู้จากประสบการณ์

ชีวิตตลอดหลายปีที่ผ่านมาว่าถ้าไม่คิดอยากรู้จักสาวคนไหนเป็นพิเศษ

ก็อย่าไปอยู่ใกล้ๆ นานเกินสามนาที ไม่อย่างนั้นพวกหล่อนอาจกลาย

เป็นฝ่ายอยากรู้จักเขาเสียเอง ยิ่งถ้าเขามองตอบด้วยแววตาที่ดูเหมือน

ให้ความสนใจ บางคนอาจป่วยเป็นโรคหัวใจเต้นผิดจังหวะกะทันหันจน

แข้งขาอ่อนแรงเลยก็ได้

ร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินกับกางเกงสแล็กส์สีดำสนิทก้าวออกมา

จากประตูหน้าตึก ดวงตาคมระยับมองไปยังกระต่ายน้อยน่ารักที่กระโดด

มาป้วนเปี้ยนอยู่ในหัวใจตั้งแต่แรกเห็น แต่แล้วเสือหนุ่มกลับต้องขมวดคิ้ว

เมื่อพบว่าหน้าทางลงสถานีรถไฟใต้ดินเหลือเพียงพริตตีอีกคนหนึ่งเท่านั้น

ที่ยังทำงานอยู่

กระต่ายน้อยของเขาหายตัวไปไหนแล้ว...

ชายหนุ่มกวาดตามองหารอบๆ ก็ไม่พบ ทั้งที่ระยะทางจากหน้าร้าน

กาแฟมานอกตึกกินเวลาไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ

ทันใดนั้น ผู้หญิงคนหนึ่งก็หวีดร้องดังลั่น

เอี๊ยดดด!

ทุกคนในบริเวณนั้นต่างหันไปมองโดยพร้อมเพรียงกัน ไม่เว้น

แม้กระทั่งพยัคฆ์ด้วย

ภาพที่เห็นคือหญิงวัยกลางคนสวมเครื่องแบบพนักงานออฟฟิศ

ล้มหงายหลังอยู่ริมถนน หวิดถูกรถชนแค่ไม่ถึงเมตร

“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย! มีโจรกระชากกระเป๋าฉัน!” หล่อนตั้งสติ

ได้ก็รีบร้องขอความช่วยเหลือทันที มืออวบๆ ชี้ไปยังชายร่างผอมสูง

สวมหมวกแก๊ปที่กำลังวิ่งหลบเข้าไปในตรอกเล็กๆ ข้างตึกคราวน์ เดาได้

ไม่ยากว่ามันคงผลักหล่อนจนล้มตึง

ระยำ! พยัคฆ์ไม่รอช้าที่จะวิ่งตาม เขาอาจไม่ใช่ผู้ชายที่ดีนัก

แต่ก็ไม่ใช่คนประเภทที่จะเพิกเฉยต่อสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

เนื่องจากละแวกนี้เป็นย่านธุรกิจ มีตึกสูงเสียดฟ้ามากมาย เมื่อ

ตามลึกเข้ามาในตรอกแล้ว จึงเจอทางแยกเป็นช่วงๆ ระหว่างตึกแต่ละแห่ง

ทำให้พยัคฆ์ไม่แน่ใจว่าโจรวิ่งหายไปทางไหน กระทั่งเห็นเงาใครบางคนวูบ

หลบไปทางซ้ายมือของตึกด้านหน้า พยัคฆ์จึงตัดสินใจวิ่งไปอีกทางที่คุ้น

ว่าเชื่อมไปยังซอกตึกที่โจรกำลังซ่อนตัวอยู่ได้

ไม่กี่อึดใจด้วยซ้ำ พยัคฆ์ก็โผล่มาดักหน้าโจรได้สำเร็จ

ชายร่างผอมสูงชะงัก หน้าซีดเผือดอย่างรวดเร็ว มันตั้งท่าจะหัน

หลังกลับเพื่อวิ่งหนี แต่พยัคฆ์ไม่ปล่อยให้ตัวเองต้องเปลืองแรงไล่ล่าอีก

ชายหนุ่มยื่นเท้าไปขัดขาจนโจรเสียหลักล้มหัวทิ่ม

“โอ๊ย!” โจรอุทาน ใบหน้าแทบชิดพื้นคอนกรีต

จังหวะนั้นพยัคฆ์ก้าวตามไปดึงไหล่โจรให้หันกลับมาหา แต่แล้วก็

ต้องตกใจที่อีกฝ่ายตวัดปลายมีดคมกริบมาทางใบหน้าเขา

โชคดีที่เขาพอมีทักษะป้องกันตัวอยู่บ้าง พยัคฆ์จึงเอนศีรษะหลบพ้น

อย่างหวุดหวิด ชายร่างผอมสูงรีบลุกขึ้นแทงซ้ำ แต่พยัคฆ์จับแขนมันไว้ได้

เขากระแทกมือหยาบกร้านนั้นกับผนังตึกหลายครั้งจนมีดหล่นลงพื้น

ผัวะ!

เขาตอบแทนความคิดร้ายกาจของโจรด้วยกำปั้นหนักๆ ข้างกราม

ฝั่งซ้าย แล้วถีบเข้าตรงกลางท้องจนมันเซหงายหลังล้มไปอย่างแรง

โจรเริ่มหน้าซีด ตัวสั่น เหลือบตามองมีดกับกระเป๋าผู้หญิงที่หล่น

อยู่ข้างเท้าพยัคฆ์ด้วยความเสียดาย แต่นัยน์ตาวาววับของเสือหนุ่มทำให้

โจรไม่คิดเสี่ยง ลนลานลุกขึ้นวิ่งหนีไปทางตรงข้าม

แน่ละ! พยัคฆ์ไม่คิดปล่อยให้โจรไปก่อคดีกับใครอีก

เมื่อก้มเก็บกระเป๋าขึ้นมา เขาจึงตั้งท่าจะตามไปจับตัวมันส่งตำรวจ

ด้วย นึกไม่ถึงว่าอยู่ๆ จะมีไม้ท่อนหนึ่งฟาดด้านหลังศีรษะเขาเสียก่อน

“โอ๊ย!” พยัคฆ์เสียหลักเซไปด้านหน้า โจรคงไม่ได้มีแค่คนเดียว

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)