ปักใจพิศวาส (พลิ้วอ่อน)

ขุ่นป้าO.o?

 

                ป๊อกแป๊ก ป๊อกแป๊ก ป๊อกแป๊ก

นิ้วของหญิงสาวพรมลงบนแป้นเครื่องคิดเลขแบบนอนสต็อป

สองตากวาดมองแถวตัวเลขเรียงราย หูเงี่ยฟังสิ่งรอบข้าง ผิวหนังรับรู้

ถึงลมเย็นๆ ที่พรั่งพรูออกมาจากพัดลมตั้งพื้น ประสาทสัมผัสทั้งห้า

กำลังทำงาน

“บีบให้แรงๆ หน่อยสิจ๊ะแม่ปลาบู่ทอง ตัวก็ไม่ได้เล็กเท่าจิ้งจก

จิ้งเหลน เรี่ยวแรงหายไปไหนหมด”

“โอ๊ย...คุณนายขา บู่ก็ลงทั้งศอกทั้งเข่าแล้ว ยังไม่ถึงใจ ถึงอารมณ์

อีกเหรอคะ”

พุดซ้อนปรายตามอง สองตาของคนที่เพิ่งโอดครวญยังจ้องอยู่

ที่หน้าจอ

สามีตีตรวน ละครฮิตกำลังออนแอร์

“ลูบๆ คลำๆ อยู่ที่เดิม หนังกำพร้าฉันถลอกหมดแล้วไม่ว่า”

“ถ้าแม่อยากให้พี่บู่บีบแข้งขาถึงอกถึงใจก็ปิดทีวีซะสิ”

“ไม่ได้!” สองนายบ่าวโพล่งออกมาพร้อมกัน

“น้อยๆ หน่อยย่ะ แม่ปลาบู่” คุณนายรวยเหน็บแนมไม่เลิกรา

สาวใช้ยิ้มแหยก่อนที่จะย้ายมือจากน่องอวบๆ ขึ้นไปยังสะโพก

คนเป็นนาย

“แหม...มันห้ามใจลำบากจริงๆ นี่คะคุณนาย” สาวใช้อ้อมแอ้ม

แก้ตัว “คืนนี้พระนางกำลังจะได้กัน บู่เนี่ยลุ้นตัวโก่งมาตั้งแต่เห็น

ตัวอย่างอาทิตย์ที่แล้ว”

ฉากเข้าพระเข้านางเป็นฉากสำคัญ เปลี่ยนช่องไปไหนยังไม่ได้

เลย แล้วประสาอะไรกับจะให้ปิดทีวี แม้แต่โฆษณาผ้าอนามัย

หลอดไฟนีออน กระทั่งกระเบื้องลอนคู่ก็ยังต้องดู

“มีอะไรน่าลุ้นนักหนาฮะ” พุดซ้อนไม่เห็นด้วย

“เรื่องนี้รีเมกมาแล้วกี่รอบ ฉันไม่ได้ดูยังรู้เลยว่าเรื่องราวจะเป็น

ยังไงต่อไป” เธอกลับมาจดจ้องที่สมุดบัญชีอีกครั้ง การทำหลายอย่าง

พร้อมกันคือพรสวรรค์ของเธอตั้งแต่กำเนิด

ถ้าจะพูดถึงสกิล Multitasking แล้วนั้น พุดซ้อนไม่เป็นสองรอง

ใครในปฐพี เธอเป็นคนสมาธิดีมาตั้งแต่กำเนิด

มีแค่ไม่กี่อย่างในโลกนี้ที่ทำให้วอกแวก

“ฉาก เหตุการณ์ บทพูดก็คำเดิมๆ” เพิ่มเติมวลีใหม่ๆ ที่ใช้แพร่

หลายในโลกออนไลน์

“พระนางเปลี่ยนหน้า แอกติงก็แตกต่างกัน เวอร์ชันนี้กับเวอร์ชัน

ก่อนเหมือนกันเสียที่ไหน” คุณนายรวยค้านพร้อมโบกพัดสานในมือ

“เอ้า...บีบต่อเข้าสิจ๊ะ” หันไปเอ็ดสาวใช้ ก่อนจะอาศัยเวลาโฆษณาบ่น

พึมพำ

“แก่แล้วอะไรๆ มันก็ไม่ค่อยโอเค แค่จัดกระเป๋าเดินทางเล่นเอา

ฉันน่วมไปทั้งตัว”

“ฉันบอกแม่แล้วว่าอย่าหักโหม”

คุณนายรวยส่งค้อนให้ลูกสาววงใหญ่ “มันก็ต้องเร่งมือกันหน่อย

อีกไม่กี่วันก็ต้องเดินทางไกล”

พุดซ้อนอดขำท่าทางของคนเป็นแม่ไม่ได้ หลายวันก่อนชวนชม

น้องสาวคนเล็กที่แต่งงานไปเมื่อเกือบสองปีก่อนมาหา และบอกกับ

พวกเธอว่า

‘ฉันจะพาแม่ไปทัวร์ยุโรป’

 หลังจากวันนั้นแม่ของเธอก็ตื่นเต้นยกใหญ่ นอกจากตระเตรียม

เรื่องเอกสารแล้ว ยังมีข้าวของกองพะเนินที่คุณนายรวยวางแผนว่าจะ

ขนไปด้วย

“ไม่กี่วันอะไรกันแม่ อีกตั้งเป็นเดือน”

“โอ๊ย...ถ้าไม่เตรียมข้าวสารอาหารแห้ง หยูกยาให้เรียบร้อย เผื่อ

ขาดอะไรขึ้นมาฉันจะทำยังไง” สีหน้าของคนพูดส่อเค้ากังวล “ไม่รู้ว่า

บ้านเมืองโน้นเขาจะเป็นยังไง”

“แม่ นี่มันยุคดิจิทัล ไม่ใช่สมัยสงครามโลกครั้งที่สอง อะไรที่

หากินที่นี่ได้ ที่โน่นมันก็มีเกือบจะทั้งนั้นแหละ ชมมันก็บอกว่าไม่ต้อง

ขนอะไรไปมากมาย” เอาแค่ปลาร้าทรงเครื่องกับของแห้งสองสาม

อย่างที่หาไม่ได้จริงๆ ไปด้วยก็เท่านั้น

“ไม่รู้แหละ” คุณนายรวยลอยหน้าลอยตา

“ถึงหาได้ แต่น่าจะแพงกว่าบานตะไท สู้แบกขนไปเองไม่ดีกว่า

เรอะ” คนพูดพลิกตัวตะแคงอีกครั้ง ให้ปลาบู่กดศอกลงที่สะโพกซ้าย

พุดซ้อนยิ้มขันความวิตกจริตของคนเป็นแม่ ถ้ารื้อบ้านถอนเสา

เข็มไปได้คงทำไปแล้ว

แม่เธอหันมองมา เปลี่ยนเรื่องคุยหน้าตาเฉย “ว่าแต่หมู่นี้พ่อปัตร

ติดต่อมาบ้างรึเปล่า”

หลังจากอกหักรักชำรุดจากน้องสาวของเธอ พ่อหนุ่มแสนดี

ทายาทเศรษฐีบริษัทก่อสร้างก็หายหน้าหายตาไปจากวงโคจร จะมีแวะ

เวียนมาบ้างก็เอาของฝากมาให้ แต่ไม่ได้มาบ่อยอย่างเมื่อก่อน

“วันก่อนก็เอาอะไรมาฝากไม่รู้” ปลาบู่เป็นคนรับเอาไว้ เพราะ

ไม่มีใครอยู่บ้าน แม้แต่เธอเองก็ไม่ได้เจอหน้าเขาพักใหญ่แล้วเหมือน

กัน

“เฮ้อ...” คุณนายรวยถอนหายใจ เหล่ตามองลูกสาว “ว่าไปก็

เสียดายผู้ชายดีๆ อย่างพ่อปัตรเขานะ”

“แล้วลูกเขยคนปัจจุบันนี้ไม่ดีเหรอ” พุดซ้อนแซว

“มันก็ไม่ช่าย...” คุณนายรวยลากเสียงยาวเหยียดพร้อมค้อน

ปะหลับปะเหลือก “แต่ถ้าได้มาอีกคนก็คงเป็นโชคสามชั้นของฉัน หรือ

ไม่จริง”

เธอเลิกคิ้วมองคนเป็นแม่ ไม่ได้เออออห่อหมกไปด้วย นิ้วยังจิ้ม

อยู่บนเครื่องคิดเลข

“เอาจริงๆ คนเป็นแม่อย่างฉันก็ถอดใจแล้วละ มีลูกสาวสามคน

ขายออกไปได้ตั้งสองคนก็ดีแค่ไหนแล้ว” ว่าแล้วก็ถอนอกถอนใจ “ แต่

มาคิดๆ ดู ลูกสาวสองคนก็ยังขายออกไปได้ แล้วทำไมฉันถึงจะขายแก

อีกคนไม่ได้ สามสิบกับอีกหนึ่งปี ก็ยังไม่แก่เกินแกง”

อีกไม่กี่เดือน เธอก็จะสามสิบสองแล้วต่างหาก...

พุดซ้อนกลอกตามองเพดาน ได้ยินมาตั้งแต่แตกเนื้อสาว จนถึง

วินาทีนี้คุณนายรวยก็ยังไม่เลิกบ่น บ่น บ่น ถึงสวัสดิภาพความโสด

สด ซิงของเธอ

“ถ้าฉันแต่งงานมีลูกมีผัวไป ใครจะมานั่งฟังแม่บ่น”

“ฉันถามแกจริงๆ เถอะนะพุด เกิดมานี่เคยปิ๊งปั๊งใครบ้างมั้ย”

“โอ๊ย...เยอะแยะไป” พุดซ้อนกลับมาสนใจสมุดบัญชีอีกครั้ง

“เอาคนจริงๆ ที่ไม่ใช่พี่เคน ธีรเดช พี่ติ๊ก เจษฎาภรณ์ หรือ

พระเอกนิยายทะเลทรายที่แกชอบอ่านนะ รึแกจะไม่ชอบผู้ชายฮะ”

คราวนี้คนเป็นแม่ทำตาโต “อ๊ะๆ อย่าบอกนะว่าแกเป็นเลสสะเบี้ยน”

พุดซ้อนยิ้มในหน้า “เดี๋ยวฉันหอบผ้าหอบผ่อนหนีตามผู้หญิง

ที่ไหนไป แม่ก็รู้เองแหละ”

คุณนายรวยมองหน้าเธอเขม็ง

แรกเริ่มเดิมทีแม่เธอหวังใจให้เธอร่วมเรียงเคียงหมอนกับปัตร

แต่ปัตรกับเธอไม่สปาร์กกัน โครงการสอยเธอลงจากคานจึงถูกพับเก็บ

ไปโดยปริยาย

เขายังแอบมีใจให้การะเกด อีกอย่างตัวเธอก็ไม่ได้มีความรู้สึก

พิเศษ อยากจะเอาผู้ชายสักคนมาใส่ในชีวิต สิ่งเดียวที่เธออยากจะเดต

ด้วยคือ ร้านแจ่วฮ้อนดงบุษบาที่ลงทุนลงแรงตลอดหลายปีที่ผ่านมา

เป้าหมายของเธอคือ ขยายอาณาจักรดงบุษบาออกไปให้กว้าง

ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้

อะไรก็ตามไม่สามารถหยุดยั้งเธอได้

ไม่มีอะไรที่ทำให้พุดซ้อนวอกแวกจากเป้าหมาย นอกจาก...

“เอ๊ะ!...” หนังตาของเธอกระตุก อะไรว็อบๆ แว็บๆ ตรงหางตา

ทำให้เธอชะงัก มือคว้าเส้นผมที่กำลังจะปลิวผ่านหน้าเธอไป ปิ๊บ ปิ๊บ

ปิ๊บ สองตาสแกนลงบนพื้น มือไม้คันยุบยิบ

“มันมาจากไหนกัน” ร่างอวบอิ่มลุกจากเบาะนวมที่รองนั่ง

คลานไปบนพื้นไม้มันวับของห้องนั่งเล่น มองหา ‘สิ่งแปลกปลอม’

“นั่น” หญิงสาวคลานศอกเข้าไปใต้โซฟา

เสียงฝนตกซู่ซ่าจากทีวีและเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์เหมือนดัง

มาจากที่ไกลๆ

“ฮัลโหล...แจ่มไหน...อ๋อ...ยัยแจ่ม...มอศอสามใช่มั้ย...ต๊าย

เป็นไงมาไงล่ะเนี่ย” เสียงหัวเราะคิกคักของคุณนายเป็นเหมือนเสียง

ซาวนด์แทร็กที่ค่อยๆ เฟดหายออกไปจากมโนสำนึก

สมองโฟกัสอยู่ที่เป้าหมาย

“ออกมาซะดีๆ” พุดซ้อนเม้มปากแน่น เอื้อมมือออกไปจนสุด

แขน เธอทนไม่ได้ที่จะเห็นอะไรอยู่ผิดที่ผิดทางในบ้านของตัวเอง และ

จะไม่หยุดจนกว่าทุกอย่างจะเป็นระเบียบเรียบร้อย

“เสร็จฉัน” หญิงสาวหยิบเส้นผมขึ้นมาจากพื้นแล้วสไลด์ตัวออก

จากใต้โซฟา

บรรยากาศรอบตัวหวนกลับมาอีกครั้ง...

“เป็นของฉันเถอะ” เสียงกระเส่าของม่ายสาวดังขึ้นจากใน

โทรทัศน์ ตามมาด้วยสุ้มเสียงลังเลของเด็กหนุ่ม

“จะดีเหรอครับคุณผู้หญิง” ชายร่างสูงใหญ่ในจอกระถดไปที่

ปลายเตียง

ปลาบู่นั่งอ้าปากหวอมองภาพบนหน้าจอ ขณะที่แฟนคลับอีกคน

กำลังวุ่นวายอยู่กับมือถือ คุณนายรวยนั่งหัวฟูอยู่บนฟูกที่นอน

“โอ๊ย...เรื่องแค่นี้ไม่มีปัญหา” เจ้าตัวยิ้มหน้าบานแล้ววางหู

ชะงักเมื่อหันมาประสานสายตากับลูกสาวเข้า รอยยิ้มกว้างขวางของ

คนเป็นแม่หุบลงเล็กน้อย

“ใครโทร. มาน่ะแม่” พุดซ้อนหรี่ตามอง

คุณนายรวยเสมองพัดลมฮาตาริ อ้อมแอ้มบอก “เพื่อนสมัย

เรียน”

 

เพื่อนเก่าที่ไม่เห็นหน้าเห็นตามานาน โทร. มามีสองกรณี

ข้อหนึ่งคือคิดถึงเกลอเก่ามาก อยากจะรียูเนียน ข้อสองมีปัญหาทุกข์

ยากให้เพื่อนเก่าช่วยสะสาง แต่จากสถิติซินแสท่านว่า ดวงชะตาของ

คุณนายรวยมักสมพงษ์กับอย่างหลัง

‘ยายแจ่มเป็นเพื่อนสมัยเรียนมอศอสาม แต่นับถือฉันเป็นพี่

แต่ไหนแต่ไรแล้ว เพราะฉันน่ะแก่กว่าเกือบปี’ หลังจากคุยโทรศัพท์สาย

สำคัญเมื่อวันก่อนโน้น แม่ของพุดซ้อนก็เริ่มเล่าเรื่องราวสมัยยังสาว

ให้ฟัง

‘ตั้งแต่แต่งงานกับฝรั่งก็ย้ายไปเมืองนอก ไม่เห็นหน้าเห็นตา’

‘แล้วน้าแจ่มคนนั้นโทร. มาหาแม่ทำไม’

‘เขาจะฝากฝังเด็กให้มาทำงานที่ร้าน’

ประเด็นก็คือเด็กนี่ไม่ใช่เด็กเส้นธรรมดา แต่เป็นเด็กเส้นกวยจั๊บ

‘ยายแจ่มอยากให้เขามากินอยู่ที่บ้านนี้ด้วย’

น้าแจ่มแกว่าเด็กใหม่เป็นเด็กมีปัญหา...นิดหน่อย เรียน

มหาวิทยาลัยมานมนานก็ไม่จบเสียที จนผู้ปกครองนึกระอา

‘พ่อมันเลยอยากส่งมาดัดสันดาน ถ้าให้มาทำงานที่นี่แล้วไม่

ผ่าน คงจะส่งมันไปอยู่ค่ายทหารเสียเลย’

‘แล้วมาอยู่ในรั้วในบ้านเราจะมีปัญหาอะไรรึเปล่า’ พุดซ้อนแย้ง

คุณนายรวยโบกมือโบกไม้พัลวัน ‘ยายแจ่มการันตีว่าไม่มีปัญหา

ร้ายแรง ไม่ได้ติดเหล้าติดยา แต่ออกเกเรเสเพลบ้างตามประสาวัยสะ

รุ่น อย่างแกคงจะควบคุมดูแลได้หรอก’

พุดซ้อนทำหน้าเหลอหลา...แล้วเธอเกี่ยวอะไรด้วยเล่า

‘ฉันไม่ใช่ครูไหวใจร้ายนะแม่ ถึงจะให้มานั่งคุมความประพฤติ

ของใคร งานการก็มีล้นมือ’

ยิ่งตอนนี้พี่น้องของเธอไม่ได้อยู่ช่วยเหลืองานที่ร้านเสียด้วยสิ

แม้ว่าปลาบู่จะกลับมาจากบ้านนอก เธอไม่ต้องทำงานบ้านเองแล้วก็

เถอะ

‘ยังไงก็รอดูก่อน เดี๋ยวยายแจ่มจะพามันมาให้ดูหูดูตัว ถ้าเห็น

ท่าไม่ดี ฉันก็ไม่รับเอาไว้หรอก’

พูดอย่างนี้จะเชื่อถือได้สักกี่เปอร์เซ็นต์ แม่ของเธอปากร้ายชอบ

จิกกัดก็จริง แต่ใจดีอย่างกับอะไร โดยเฉพาะกับเพื่อนฝูง ลูกหลาน

คุณนายรวยสปอยล์ทุกระดับประทับใจ

ลงรับปากกับเพื่อนเก่า มีโอกาสร้อยละล้านที่แม่เธอจะยื่นมือ

เข้าช่วย

พุดซ้อนนิ่วหน้าเมื่อคิดถึงบทสนทนาเมื่อหลายวันก่อน เรื่อง

ของน้าแจ่มเพื่อนเก่าแก่ของแม่ทำให้เธอรู้สึกตงิดๆ อย่างไรชอบกล

นี่ไม่ใช่แพลน ไม่ใช่สิ่งที่ตระเตรียมไว้

               

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)