รักพรางใจ (ลักษณะปรีชา)

แรดกับกระซู่

 

                ‘ไร่พนาลี’

ป้ายไม้เขียนด้วยอักษรสีขาวบอกอย่างนั้น เจ้าของดวงหน้า

สะสวยขัดกับทรงผมซอยสั้นถอนหายใจ อะไรหนอ...ดลใจให้เธอมา

ถึงที่นี่ ใจเธอต้องการทำอย่างนี้จริงๆ หรือ หลากหลายคำถามพุ่งสู่

หัวใจ ความกังวลปนกังขาบดบังความงดงามของทัศนียภาพเบื้องหน้า

จนหมดสิ้น หญิงสาวมองไร่ชานับพันๆ ไร่ตรงหน้าราวกับเห็นสิ่ง

ประหลาด

 “อ้าว...มาผิดไร่งั้นเรอะ ปั๊ดโธ่! กะแล้วเชียวว่าไม่ใช่” เสียง

ผู้ร่วมทางดึงหญิงสาวออกจากภวังค์

 “ไปๆ ‘อวบ’ ขึ้นรถเร็ว ไร่นั่นต้องย้อนกลับไปอีกสิบกิโลแน่ะ”

‘อวบ’ ที่เขาเรียกคือสาวหุ่นบางที่มีส่วนสูงหนึ่งร้อยหกสิบห้า

เซนติเมตร แถมยังเป็นสาวลูกครึ่งสเปน-ไทย-ลาว มีใบหน้าสะสวย คิ้ว

เข้ม ดวงตาสีฟ้าสดใสถูกปกปิดด้วยคอนแทกต์เลนส์สีดำ ริมฝีปากอิ่ม

สีกุหลาบ ผมดำยาวประบ่ามัดรวบแล้วคลุมด้วยวิกผมซอยสั้น ส่งให้

เจ้าหล่อนเหมือนเด็กสาวแรกรุ่นที่ริอ่านแต่งตัวเป็นทอมด้วยการใส่

กางเกงยีนสีซีดกับเสื้อเชิ้ตยีนตัวหลวมสีเดียวกัน

 ‘อัญชัน ฟาเบรกลาส วงศ์บุษบา’ ถลึงตาให้ผู้ร่วมทางที่แต่งตัว

ได้อนาถกว่าเธอมากนัก เขาสวมเสื้อยืดที่ ‘ยืด’ ขนาดที่คอเสื้อย้วยไม่

เป็นทรง แถมสีของเสื้อยังซีดจาง กางเกงยีนก็ซีดเกือบขาว มีรอยขาด

รอยเปื้อนกระด่างกระดำเต็มขากางเกงสองข้าง ด้วยเมื่อคืนเขากับเธอ

เจอเรื่องไม่คาดคิด

 เขาลืมกระเป๋าเสื้อผ้าสองใบที่ขนส่งซึ่งมีของเธอรวมอยู่ด้วย

กลับไปหาเท่าไรก็หาไม่เจอ แจ้งความเสร็จเขาก็พาเธอนั่งรถรับจ้าง

มายังจุดพักซึ่งไกลจากขนส่งมากถึงมากที่สุด เธอยืนกรานจะเช่าบ้านพัก

ซึ่งเหลือแต่หลังใหญ่ สนนราคาเกือบสี่พันบาทต่อคืน แต่โดนเขาทักท้วง

ว่าให้ประหยัด เพราะเธอต้องเป็นคนออกค่าใช้จ่ายทั้งหมด ผลคือทั้ง

เธอและเขานอนเต็นท์คนละหลัง

 เหตุการณ์น่าเวทนาในชีวิตยังไม่จบไม่สิ้น เมื่อเธอกับเขาลืมแวะ

ซื้อเสื้อผ้าใหม่ บริเวณที่พักก็มีแต่ป่าเขา พวกเธอเลยได้แต่สวมชุดเดิม

ตลอดทางสาวดอกไม้พร่ำบ่น ต่อว่า และโทษว่าเป็นความผิดของเขา

หากเขาไม่สะเพร่าจนลืมกระเป๋า ป่านนี้เธอคงได้ผลัดเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้า

 ชุดใหม่ที่หอมและสะอาดกว่าชุดเดิม

                สาวดอกไม้นิ่วหน้าเมื่อนึกถึงสาเหตุที่ทำให้เธอต้องระหกระเหิน

อย่างนี้แท้จริงแล้วเรื่องทั้งหมดอาจเป็นเพราะเธอ ถ้าเธอไม่หนีออก

จากบ้านก็คงไม่ต้องมาลำบากอย่างนี้ และถ้าผู้เป็นพ่อไม่คิดแผลงๆ

 อย่างเฟ้นหาลูกเขยในฝัน เธอก็คงไม่หนีมาหา ‘รักแรก’ รักเดียวที่ฝังใจ

 มาเนิ่นนาน

อัญชันอุ๊บอิ๊บว่านั่นคือ ‘รัก’ เพราะเธอไม่เคยรักใครมาก่อน

‘ไออุ่น’ คือชายหนุ่มที่เธอตามหา เธอกับเขารวมถึง ‘ลีโอนาร์ด

 แวนแนล’ เคยพบกันที่อังกฤษ ครั้งหนึ่งไออุ่นนำของขวัญมามอบให้

 เธอ และหลังจากนั้นเขาก็หายหน้าไป ใช่ว่าเธอจะไม่เคยได้รับของจาก

ชายหนุ่มคนอื่นๆ แต่ไออุ่นไม่เหมือนใคร เขาไม่แสดงท่าทางก้อร่อก้อติก

เธอเหมือนคนอื่นๆ สิ่งนี้เองที่ทำให้เธอประทับใจในตัวเขา ส่งผลให้เกิด

ความคิดชั่ววูบหลังจากทราบเรื่องเฟ้นหาลูกเขยในฝันของผู้เป็นพ่อ

                พี่น้องคนอื่นๆ เลือกคู่เองได้ เธอก็จะทำอย่างนั้นเหมือนกัน!

หลังจากเรียนจบเธอมีโอกาสได้เจอลีโอนาร์ดบ้างปีละครั้งสอง ครั้ง

ไม่รู้คิดถูกหรือคิดผิดที่นำเรื่องนี้ไปปรึกษาหลังจากพบเขาเมื่อ

 สามเดือนก่อนในร้านกาแฟที่สเปน เขาเสนอตัวเป็นไกด์นำทางให้ แต่

มีข้อแม้ว่าเธอต้องรับผิดชอบค่าใช้จ่ายระหว่างเดินทางรวมถึงค่าที่พัก

 ค่าอาหารทั้งหมด

 ได้ยินครั้งแรกเธอถึงกับเกิดความเวทนา!

เธอทราบว่าเขาเป็นศิลปิน เคยยึดอาชีพวาดรูปแต่ไม่รุ่ง ก็เลย

ทำงานพาร์ตไทม์ทั่วๆ ไป เพื่อจะได้มีเวลาทำสิ่งที่ตัวเองรัก เธอเสนอ

ค่าจ้างให้เขาด้วย แต่เขาไม่รับ ลีโอนาร์ดขอแค่ข้าวสามมื้อพร้อมกับ

 ยืมเงินสามหมื่นบาทไว้ซื้ออุปกรณ์สำหรับวาดรูป เขารับปากเป็นมั่น

 เป็นเหมาะว่าจะคืนเงินหลังจากขายรูปได้ เขาบอกว่ารู้จักเจ้าของร้าน

ขายรูปที่เมืองไทยด้วย ความตั้งใจดีของเขาทำให้เธอไม่ปริปากขัด

ปล่อยให้เขาทำตามความฝันของตัวเอง ส่วนเธอก็ทำตามหัวใจเช่นกัน

 ระหว่างอัญชันเดินทางมีคำถามหนึ่งผุดขึ้นมาหลายครั้ง ‘ไออุ่น

ผู้นั้นคือรักแรกแน่หรือ...’ เหตุใดก่อนหน้านั้นเธอไม่เคยนึกถึงเขา

สักครั้ง ชายหนุ่มเป็นเพียงคนในความทรงจำดีๆ ที่ครั้งหนึ่งเคยได้พบ

หรือเขาจะเป็นคนที่เธอฝากหัวใจไว้ตั้งแต่แรกพบ สาวดอกไม้ตั้งใจหา

 คำตอบให้ตัวเอง

 “เอ้า มัวแต่ยืนเหม่อหาผู้ชายอยู่นั่นแหละ ขึ้นรถเร็วๆ สิแม่คุณ”

เสียงห้าวทุ้มดึงเธอออกจากภวังค์อีกครั้ง สาวดอกไม้จิกตามองก่อน

จะก้าวพรวดๆ ไปยังรถรับจ้างที่จอดรอ

 “ฉันไม่ได้เหม่อหาผู้ชาย แล้วก็ไม่ได้ชื่ออวบด้วย” เธอแว้ดใส่

อย่างที่ไม่เคยทำกับใคร แม้กับคนในครอบครัว เธอเป็นคนพูดน้อย แต่

ใช่ว่าเก็บกด แค่ชอบฟังพี่ๆ น้องๆ คุยกันมากกว่า หรืออีกนัยก็คือเธอ

พูดไม่ทันคนอื่น

“จะเรียกอวบมีอะไรมะ” หนุ่มหน้ากวนที่นั่งประจันหน้ากันใน

ตอนหลังของรถเลิกคิ้วยิ้มเยาะ

 “ไอ้กระซู่!”

 “ยายแรด!”

 อัญชันเบิกตากว้าง ใช่ว่าเขาด่าเธออย่างนี้ครั้งแรกเสียเมื่อไร

ตลอดทางเธอกับเขามีโอกาสได้ลับฝีปากกันหลายครั้ง เธอด่าเขาว่า

เป็น ‘กระซู่’ ที่มีสองนอเพราะเที่ยวยิ้มกรุ้มกริ่มเรี่ยราดให้สาวๆ ตลอด

ทาง ส่วนเขาก็สวนกลับว่าเธอเป็น ‘แรด’ ที่มีนอเดียวเพราะเธอหนีออก

 จากบ้านมาหาผู้ชาย

 “อี๋...ไอ้สองนอ”

 “อึ๋ย...ยายนอเดียว”

 แก้มสาวแดงปลั่งเนื่องจากเลือดลมสูบฉีด ในขณะที่หนุ่มลูกครึ่ง

ไทย-อเมริกัน ใบหน้าหล่อเหลาเผยยิ้มพราว

 อัญชันเป็นฝ่ายสะบัดหน้าหนีก่อน เกิดมาเธอไม่เคยพบเห็นใคร

กวนโอ๊ยเท่านี้มาก่อน ขนาดน้องชายที่ว่าร้ายยังไม่ได้ครึ่งของเขา เธอ

 มีพี่น้องถึงแปดคน เธอเป็นคนที่สอง ที่สำคัญเป็นลูกสาวคนเดียวที่ยัง

ไม่ได้แต่งงาน บัวสวรรค์ บุษบา และการะเกดต่างแต่งงานออกเรือน

 หมดแล้ว ส่วนน้องชายอย่าง เจเรมี พุทธชาด ฟานซิสโคร์ มหาลาภ

 และฟิลลิปเป้ มหาเสน่ห์ ต่างยังโสด มีเพียง เฟอร์นันโด มหาโชค

เท่านั้นที่แม้ไม่ได้เข้าพิธีแต่งงานแต่ก็มีภรรยาแล้ว

 ฝ่ายคนที่ถูกกล่าวหาว่ากวนโอ๊ยกำลังยิ้มกรุ้มกริ่มชอบใจกับ

ปฏิกิริยาของสาวเจ้า เขาชอบเห็นอัญชันหน้าบึ้งแสดงอารมณ์มากกว่า

เหม่อลอยจมกับภวังค์โลกส่วนตัว ที่เขาเสนอตัวมาด้วยหลังจากฟังเธอ

 ปรับทุกข์ก็เพราะสงสารเธอหรอก อยากทำบุญด้วยการทำให้หญิงสาว

หูตาสว่างขึ้นเสียที

                ‘รักแรก’ บ้าๆ นั่นมันไม่มีจริงหรอก!

 “ลีโอ! คุณมันกวนโอ๊ยที่สุดเลย” เจ้าของเสียงหวานตวาด

‘เทียบศิขร ลีโอนาร์ด เกริกไกรวัล’ ยิ้มมุมปากรับข้อกล่าวหา

เขาไม่ได้บอกเธอว่าเขามีชื่อไทยและใช้นามสกุลของพ่อ เธอรู้เพียงแต่

ชื่ออังกฤษและนามสกุลแม่ของเขาเท่านั้น เขากับอัญชันเคยเรียน

มหาวิทยาลัยเดียวกัน เทียบศิขรเรียนศิลปะ ขณะที่อัญชันเรียนบริหาร

ทั้งสองมีโอกาสได้รู้จักกันเพราะเพื่อนสนิทของหญิงสาวเป็นน้องสาว

ของเพื่อนสนิทเทียบศิขร

 “ว่าแล้วยังมายิ้มอีก คนอะไรหน้าด้านหน้าทน” สาวดอกไม้

ต่อว่าอย่างหัวเสีย

“ก็ผมเป็นอย่างที่คุณว่านี่นา ผมยิ้มรับแล้วมันผิดตรงไหน”

 “คุณนี่ประหลาดจริง เป็นคนอื่นโดนว่าแบบนี้เขาโวยวายแล้ว”

 เขายักไหล่ “ผมเป็นพวกรู้ตัวเองและยอมรับความจริงนี่นา ไม่

เหมือนผู้หญิงบางคน ชอบแอ๊บแบ๊วทำตัวเรียบร้อยสนิมสร้อย แต่จริงๆ

 แล้วก็...ไม่เบา ถึงกับหนีออกจากบ้านมาตามหาผู้ชาย” ชายหนุ่มทำ

เสียงขึ้นจมูกตบท้าย

อัญชันกัดริมฝีปาก เธอสามารถเติมคำในช่องว่างได้เขากำลัง

ด่าเธอว่า ‘แรด’ อย่างแน่นอน ที่หนีออกจากบ้านมาตามหาผู้ชาย เอ๊ย

รักแรก!

“ฉันแค่อยากเจอพี่อาร์ทอีกครั้ง อยากรู้ว่าเขาใช่คนที่ฉันรักหรือ

เปล่า” เธอแก้ตัวเสียงอุบอิบ

 “ผู้หญิงโง่! ถ้าคุณรักมันจะอยู่มาถึงป่านนี้เหรอ ทำไมไม่ตาม

หามันตั้งแต่เรียนจบใหม่ๆ เล่า”

 ลีโอนาร์ดเป็นผู้ชายปากร้ายที่สุดเท่าที่เธอเคยเจอมา สาวดอกไม้

คิดอย่างละเหี่ยใจ คร้านจะแก้ตัวให้เปลืองน้ำลาย ในเมื่อเขาปักใจ

เชื่อว่าเธอแรดระริกระรี้วิ่งหาผู้ชายก็ปล่อยให้เขาเข้าใจไปอย่างนั้นเถอะ

ไว้เธอเจอไออุ่นแล้ว อะไรๆ คงดีขึ้นกว่านี้ อัญชันจำหน้าไออุ่นได้ แต่

เธอไม่รู้ว่าเขาจะเปลี่ยนไปมากไหม เจ็ดปีที่ผ่านมาเขาเป็นอย่างไรบ้าง

 เธอรู้แต่ว่าเขามีไร่ที่เชียงราย และยังเป็นเพื่อนสนิทกับลีโอนาร์ดอีกด้วย

 หญิงสาวเหลือบมองผู้ชายตัวใหญ่แต่งตัวปอนๆ สมกับเป็น

ศิลปิน เขาดู...ไม่เหมาะจะเป็นเพื่อนสนิทของไออุ่นสักนิด ไออุ่นเป็น

ผู้ชายยิ้มง่าย อัธยาศัยดี พูดคุยสนุกสนาน ต่างกับเขาที่เอ่อ...ฮาร์ดคอร์

 ปากร้าย โผงผาง จุ้นจ้าน และกวนประสาท

“ฉัน...” หญิงสาวอ้ำอึ้งเพราะไม่รู้จะหาคำไหนมาอธิบาย เธอ

อาจโง่อย่างที่เขาบอกก็ได้

 “ถ้ายังไม่รู้จักความรัก ก็อย่าพูดมันออกมาว่ารัก แล้วก็เลิกคิด

ว่าไอ้อาร์ทมันเป็นรักแรกเสียที ได้ยินแล้วผมคิดว่าคุณนี่ ‘ดับเบิลโง่’

เลย”

 นี่อย่างไร...พอเธอยอมลงให้หน่อย เขาก็ด่าเอาๆ แบบไม่ยั้งปาก

ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงปิดหน้าร้องไห้ไปแล้ว แต่ฝันไปเถอะว่าคนอย่าง

เธอจะทำอย่างนั้น

“เดี๋ยวก็ด่าว่าอวบ ว่าแรด ว่าโง่ นอกจากสามคำนี้คุณมีอะไร

จะด่าฉันอีกไหม”

 “มีอีกเยอะ อยู่ด้วยกันแล้วจะได้ยินเอง หวังว่าคุณจะไม่ทำตัว

งี่เง่าให้ผมคิดคำด่าแล้วกัน”

 เห็นไหม ‘งี่เง่า’ หลุดออกมาอีกคำแล้ว อัญชันขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

อย่างเจ็บใจ เถียงสู้อีตานี่ไม่ได้สักที

“ปากหรือกรงล่ะนั่น ถึงได้ขังหมาเอาไว้หลายสิบตัว น่าพาไป

พบหมอจริงๆ”

 “ทำไม...คุณจะพาผมไปผ่าปากเอาหมาออกหรือไง” ลีโอนาร์ด

ถามเสียงกวนๆ

“ฮึ...ฉันจะให้หมอเย็บปากคุณติดกัน แล้วปล่อยให้หมาในปาก

มันกัดกันจนตายต่างหากเล่า”

 เขาระเบิดเสียงหัวเราะ ขณะที่อัญชันได้แต่ทำหน้าอิหลักอิเหลื่อ

กับนิสัยแปลกๆ ของเขา คนบ้าอะไรโดนด่าแล้วยังมาหัวเราะ

 

ทั้งสองมาถึงหน้า ‘ไร่นงพะงา’ ตอนสิบเอ็ดโมง เทียบศิขร

หันมาขอเงินค่ารถจากหญิงสาว แล้วบอกให้คนขับรถกลับไปได้เลย

อัญชันมองปากทางเข้าไร่อย่างลังเล หญิงสาวชักปอดๆ เลย

ยกมือลูบวิกผมอย่างเก้ๆ กังๆ หันไปมองคนที่แนะนำให้เธอแต่งตัว

 แบบนี้ เขาบอกว่าเธอจำเป็นต้องปลอมตัว เธอค้านไปแล้วว่าไม่จำเป็น

ที่สเปนหลายคนอาจทราบว่าเธอเป็นลูกสาวเจ้าของโรงแรมหกดาว

ที่มีสาขาอยู่ทั่วโลก แต่ที่ประเทศไทยถ้าไม่ติดตามข่าวธุรกิจจริงๆ ก็

น้อยคนที่จะทราบ

“คุณจะไม่พาฉันไปหาซื้อเสื้อผ้าใหม่ก่อนเหรอ” เธอประวิงเวลา

เอาไว้

“เดี๋ยวไปหาเอาข้างหน้า ไม่อยากเจอหน้าไอ้อาร์ทไวๆ หรือไง”

 สาวดอกไม้ส่ายหน้า เริ่มรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดก็ตอนนี้เอง “ฉัน

ว่า...บางทีฉันอาจไม่ได้รักเพื่อนของคุณ” ถึงตอนนี้เธอเริ่มมั่นใจ หาก

รักแล้วเหตุใดหลายปีก่อนเธอไม่มีความอยากรู้เรื่องของเขาเลย ไม่

 แม้แต่จะคิดถึง ยกเว้นตอนรู้ว่าผู้เป็นพ่อจะจับคลุมถุงชน เธอเลยคิดถึง

 ชายหนุ่มที่เคยพบเจอ และไออุ่นก็เป็นหนึ่งในนั้น

“ลีโอ...เรากลับบ้านกันเถอะ”

“ไฮ้! จะรีบกลับไปไหน มาถึงแล้วก็พิสูจน์ให้รู้ดำรู้แดงไปสิ จะ

ได้ไม่ค้างคาใจ” น้ำเสียงของเขาช่างร่าเริงนัก

 “ฉันว่าไม่ต้องพิสูจน์แล้วละ ขอตุ๊กตาคืนด้วย” เธอยื่นมือไป

ด้านหน้า

เทียบศิขรมองมือบางแล้วยิ้ม จับตุ๊กตาหมูสีชมพูตัวเล็กใน

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)