เจ้าสาวรับจ้าง

เพล้ง!

สิ้นเสียงนั้น...แก้วกาแฟที่ควรจะวางอยู่บนโต๊ะทำงานตัวใหญ่

 ทว่าเพราะความซุ่มซ่ามของผู้หญิงตรงหน้าก็มีอันทำให้มันพลิกคว่ำ

กระทบพื้น กาแฟสีน้ำตาลเข้มหอมกรุ่นหกกระจายแผ่เป็นวงกว้างและ

บางส่วนก็กำลังทำให้เอกสารสำคัญของเขาเสียหาย

“เขาะ...ขอโทษค่ะ”

หญิงสาวต้นเหตุรีบดึงกระดาษทิชชูซับกาแฟที่หกมือไม้สั่น และ

ทำให้เธอพลาดที่จะได้สบกับนัยน์ตาสีดำคมกริบที่มองมาอย่างเกรี้ยว

กราดและบาดใจไปถึงไหนๆ แต่กระนั้นดูเหมือนหญิงสาวจะรู้ตัวกระมัง

 ร่างบอบบางถึงสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว และยิ่งพยายามเร่งมือ

ซับเอากาแฟออกอย่างรวดเร็ว

ทว่ายิ่งเช็ดเท่าไหร่ ดูเหมือนหญิงสาวจะทำให้เอกสารบนโต๊ะ

เสียหายมากขึ้นเท่านั้น

สุดท้ายชายหนุ่มตรงหน้าทนไม่ไหว เขาเอื้อมมือไปกระชากมือ

ขาวเล็กๆ ที่สั่นระริกของหญิงสาวเต็มแรง สะบัดให้เธอละมืออย่างไม่

สนใจว่าหญิงสาวจะเจ็บหรือไม่ขณะที่เอ่ยปาก ด้วยน้ำเสียงเกือบจะเป็น

ตวาดว่า

“หยุด!”

หญิงสาวชะงักมือ เงยหน้าผ่านม่านผมสีดำสนิทของตนที่ตกลง

มาปิดใบหน้าด้วยสายตาตื่นตระหนก แล้วยิ่งสบเข้ากับนัยน์ตาคมกริบที่

เย็นเยียบนั้นเธอก็ยิ่งสั่นมากกว่าเดิม

‘ไม่น่าเลยยายวา...ไม่น่าเลย’ หญิงสาวได้แต่ตำหนิตนเองในใจ

รีบก้มหน้างุดลงไม่หาญกล้าสบตากับเขาอีกต่อไป

“ออกไปซะ! แล้วไปตามแม่บ้านให้เข้ามาทำความสะอาด

อ้อ...อย่าลืมเรียกภัคพรเข้ามาหาฉันด้วย”

เจ้าของเสียงทุ้มนุ่มราวกับกำมะหยี่ถ้าหากไม่มีเค้าของความ

เย็นชาจนทำให้ขนลุกชันด้วยความกลัวละก็ เธอคิดว่ามันออกจะน่าฟัง

อยู่ไม่น้อยทีเดียว

ทั้งๆ ที่เสียงก็หล่อ...หน้าก็หล่อ แต่ผู้ชายตรงหน้านี่แหละคือ

บุคคลที่น่ากลัวที่สุดในบริษัทนี้

รองประธานกรรมการบริหารเทวาฤทธิ์ เอนเตอร์ไพรซ์

หม่อมราชวงศ์กันตพัทธ์ เทวาฤทธิ์

คล้อยหลังร่างบอบบางนั้นออกไปแล้ว หม่อมราชวงศ์หนุ่ม

ก็หันกลับมามองความเสียหายตรงหน้าอย่างไม่ชอบใจนัก

‘ยายผู้หญิงซุ่มซ่าม นี่คงจะมาใหม่ล่ะสิท่า ถึงได้ทำอะไรเปิ่นๆ

จนเกิดความเสียหายอย่างนี้’

หม่อมราชวงศ์กันตพัทธ์ถอนหายใจอย่างหงุดหงิด เขาใช้ปลาย

นิ้วชี้ยาวเรียวเขี่ยเอกสารสัญญาที่ต้องเซ็นในวันนี้ซึ่งบัดนี้หน้านั้นเต็มไป

ด้วยคราบกาแฟที่ยังเปียกชื้น สงสัยว่าต้องสั่งให้ภัคพรทำให้ใหม่อย่าง

เร่งด่วน

   เขานึกถึงสิ่งที่ต้องการในใจเงียบๆ ดวงหน้าหล่อเหลาบึ้งตึงนั้น

ยังไม่คลายความขุ่นเคือง ดูเหมือนวันนี้อะไรๆ รอบตัวเขาจะดูผิดพลาด

และน่าตำหนิไปเสียหมด

หลังจากนั้นไม่นานภัคพรก็รีบปรี่เข้าไปในห้องทำงานของ

เจ้านายอย่างเร่งด่วน สักพักพอออกมาได้เจ้าหล่อนก็ได้แต่มองผู้ช่วยคน

ใหม่ด้วยสายตาเอือมระอา ถึงจะเอ็นดูอยู่บ้างทว่าเมื่ออีกฝ่ายเป็นต้นเหตุ

ให้ตนเองโดนตำหนิ ก็ยากที่จะทำใจไม่ให้หงุดหงิดได้ ซึ่งดูเหมือนนีวาจะ

รู้ตัว จึงได้แต่ก้มหน้างุดและรับงานที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบกาแฟฝีมือ

ตัวเองมาจัดการให้ใหม่ พอเสร็จเรียบร้อยก็ส่งให้ภัคพรนำเอาไปให้เจ้านาย

ซึ่งกำลังรออยู่ในห้อง

“พี่ก็ไม่ได้อยากตำหนิอะไรเรามากหรอกนะวาเพราะเห็นว่าเพิ่งมา

ทำงานตำแหน่งนี้วันแรก แต่อยากจะให้ระวังมากกว่านี้ จะทำอะไรก็หัด

มีสติซะบ้าง วันนี้ยังถือว่าโชคดีนะที่ท่านไม่ไล่ออกทันที แต่ก็อย่าหวังว่า

ถ้าผิดพลาดอีกเธอจะโชคดีและยังได้ทำงานที่นี่อีกต่อไป”

คำพูดยืดยาวจากเลขานุการสาววัยสามสิบ ที่มองมาด้วยสายตา

ตำหนินับตั้งแต่นีวาเอาแฟ้มเอกสารที่พิมพ์ใหม่เสร็จแล้วกลับมาส่ง นีวา

ก้มหน้ายอมรับผิดแต่โดยดี ขณะที่ภัคพรเข้าไปส่งงานให้แก่ผู้เป็นนาย

พอคล้อยหลังเลขาฯ สาวใหญ่นีวาก็ถอนใจยาว หญิงสาวได้แต่

รู้สึกสำนึกผิดที่ทำให้อีกฝ่ายโดนตำหนิ ไม่มีความรู้สึกโกรธเคืองแม้แต่

นิดเดียวสำหรับความผิดพลาดนี้ พลางคิดว่าต่อไปข้างหน้าคงต้องรักษา

อาการตื่นกลัวราวกับหนูน้อยในยามเผชิญหน้ากับราชสีห์ของตนเอง

ให้ได้

เธอเพิ่งได้งานนี้หลังจากที่เรียนจบมาเกือบปีแล้วหางานอื่นๆ ไม่

ได้เลย ก่อนหน้านี้ต้องกล้ำกลืนไปเป็นลูกจ้างรายวันในร้านอาหารยาม

เย็นและทำงานพาร์ตไทม์ในร้านอาหารฟาสต์ฟูดในยามเช้า ซึ่งเป็นงาน

ที่ไม่สมกับวุฒิการศึกษาและสาขาที่เรียนจบมาเลยสักนิดเดียว เพื่อ

ดิ้นรนหาเงิน ในที่สุดก็เป็นความโชคดีของเธอที่ได้งานชิ้นนี้ในยามที่

กำลังลำบากมากๆ เช่นนี้ ฉะนั้นเธอจะทำให้ตัวเองโดนไล่ออกหรือต้อง

ลาออกเองไม่ได้เด็ดขาด

นีวาต้องท่องจำให้ขึ้นใจ...เธอยังมีอีกสามชีวิตที่ต้องดิ้นรนเลี้ยงดู

แล้วตลอดทั้งวันนีวาก็ไม่ได้ถูกใช้ให้เข้าไปช่วยงานหม่อม-

ราชวงศ์กันตพัทธ์ในห้องนั้นอีก แม้ว่าพอตกบ่ายภัคพรจะวิ่งวุ่นตาม

คำสั่งของเจ้านายหนุ่มจนแทบไม่ได้พักเลยก็ตาม แต่นีวาก็ถูกไหว้วานให้

ทำงานง่ายๆ เพื่อเป็นการฝึกการเรียนรู้จากภัคพรไปในตัวมากกว่าจะ

ได้รับมอบหมายงานยากๆ และสำคัญๆ ให้รับผิดชอบ

ทว่าถึงกระนั้นพอได้เวลาเลิกงาน ภัคพรกลับไม่ได้ถูกใช้งานล่วง

เวลา เจ้านายหนุ่มหล่อแสนขรึมที่เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องทำงานทั้งวัน

กลับไม่รั้งตัวลูกน้องคนเก่งเอาไว้ ส่วนนีวา...เธอจะทำอย่างไรได้นอกจาก

ทำตามรุ่นพี่ก็เท่านั้น

แต่เอาเข้าจริงกว่าหญิงสาวจะได้กลับก็ล่วงไปถึงหกโมงเย็น ไม่ใช่

ว่าจะไม่อยากกลับเร็ว ทว่าช่วงเวลาห้าโมงเย็นนั้นการจราจรแสนจะ

สาหัส ต่อให้กลับบ้านตามเวลาหรือช้ากว่านั้นสักหนึ่งชั่วโมงค่าของมันก็

ไม่ต่างกันนัก เมื่อบ้านของเธอคือแหล่งชุมชนแออัดที่รถติดเสียจนแทบ

จะดับเครื่องรอเวลากันเลยทีเดียว เธอเองก็ไม่นึกอยากเบียดกับคนหมู่

มากบนรถเมล์เสียด้วย แถมตอนนี้ยังมีงานที่ต้องศึกษาอยู่ นีวาจึงตั้งใจ

ว่าอีกสักชั่วโมงค่อยกลับบ้าน

พอครบกำหนดเวลาที่ตั้งใจเอาไว้ นีวาก็หอบแฟ้มเอกสารที่ถูก

ภัคพรสั่งให้อ่านหมายจะไปเก็บที่เดิม แต่ด้วยความขี้เกียจเดินหลาย

เที่ยว เธอจึงหอบเอาแฟ้มหนาๆ สี่ห้าอันที่แสนจะหนักอึ้งซ้อนกันถือไป

 โดยไม่ได้สังเกตเลยว่าประตูห้องของเจ้านายสุดโหดนั้นเปิดออกอย่าง

เงียบกริบ ส่วนหม่อมราชวงศ์หนุ่มเองก็มัวแต่สนใจเอกสารในมือ ด้วย

ไม่คิดว่าในเวลานี้จะยังมีใครอยู่อีก โดยเฉพาะอยู่ขวางทางเขา

“โอ๊ย!”

ในจังหวะนั้นเองที่หม่อมราชวงศ์กันตพัทธ์รู้สึกเจ็บบริเวณคาง

และริมฝีปาก ดูเหมือนเขาจะเดินชนอะไรสักอย่างตรงหน้าอย่างแรง

ชายหนุ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที ยิ่งบวกกับความรู้สึกได้ถึงรสชาติของ

เลือดในปากเขาก็ยิ่งโกรธเกรี้ยว ดวงตาสีนิลคมกริบเงยหน้าจากเอกสาร

ในมือกวาดตามองตัวต้นเหตุทันที

เมื่อเห็นว่าใครล้มกองอยู่กับพื้นตรงหน้าพร้อมกับแฟ้มสี่ห้าอันที่

กระจายรายรอบ หม่อมราชวงศ์หนุ่มก็ถอนใจยาวๆ หนักๆ ทันที

แม่ผู้ช่วยของภัคพรคนเมื่อเช้านี้อีกแล้ว ไม่รู้วันนี้มันอะไรกันนัก

กันหนา เขาถึงได้ซวยเพราะผู้หญิงคนนี้ถึงสองครั้งสองครา แถมครั้งนี้

หล่อนก็ทำให้เขาเลือดออกเสียด้วย ถึงมันจะเป็นแค่แผลปากแตกก็เถอะ

“เอ้า ลุกขึ้นมาสิ จะไปนั่งอยู่กับพื้นอย่างนั้นทำไม หรือถ้าชอบ

นักก็ถอยไปให้พ้นๆ ทาง ฉันจะได้เดินไปได้”

หม่อมราชวงศ์กันตพัทธ์เอ่ยอย่างหงุดหงิด ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์

อยากจะทำความดีช่วยเหลือใครทั้งนั้น ทำให้นีวาซึ่งถูกชนอย่างเต็มแรง

นั้นค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นมา แต่อาการเจ็บแปลบที่บริเวณข้อเท้า

เพราะล้มผิดท่าก็ส่งผลทันที ทว่าหญิงสาวไม่กล้าแม้แต่จะปริปาก

ส่งเสียงร้องออกมา แต่กลับตัดสินใจค่อยๆ ถดตัวถอยห่างจากปลายเท้า

ของเจ้านายหนุ่มเพื่อหลีกทางให้อีกฝ่ายได้เดินจากไปโดยเร็ว

ตลอดเวลานีวาไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองเขาเลยแม้แต่แวบเดียว

หญิงสาวเอาแต่ก้มหน้ามองพื้นหินอ่อนสีดำมันวับเท่านั้น เป็นตาย

อย่างไรก็ไม่อยากสบนัยน์ตาคมกริบบาดใจไปถึงไหนๆ คู่นั้นอีกแล้ว

คนอะไรก็ไม่รู้ ตาดุยังกับเสือ!

เห็นท่าทางหงอลนลานของหญิงสาวแล้ว คุณชายกันตพัทธ์ก็

ทำได้แค่กลืนคำพูดร้ายๆ ของตนเองลงคอ บวกกับเขาเองก็เพิ่งถูก

หม่อมแม่โทรศัพท์มาเร่งให้กลับบ้าน หาไม่คงได้เปิดฉากอบรมแม่พนัก-

งานซุ่มซ่ามนี้อีกยกเสียแล้ว สุดท้ายหม่อมราชวงศ์หนุ่มจึงได้แต่ส่ายหน้า

อย่างระอาแล้วเดินจากไป โดยไม่สนใจว่าผู้ที่เขาชนจนล้มกองกับพื้นนั้น

จะเป็นอย่างไร

“โอ๊ย!...”

นีวาสูดปากครางอีกครั้งเมื่อหญิงสาวพยายามลุกขึ้นยืนหลังจาก

แน่ใจว่าหม่อมราชวงศ์กันตพัทธ์เดินไปไกลแล้ว เธอรู้สึกปวดแปลบ

บริเวณข้อเท้าจนน้ำตาซึม

สุดท้ายหญิงสาวก็กัดฟันลุกขึ้นยืนได้ และพยายามจะทิ้งน้ำหนัก

ตัวลงบนขาอีกข้าง แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรนักเพราะเธอก็ยังเจ็บแปลบ

บริเวณข้อเท้าอยู่ดี นีวาค่อยๆ ลากสังขารไปเก็บแฟ้มที่กระจัดกระจาย

อดนึกตำหนิตัวเองไม่ได้ว่ารู้อย่างนี้จะถือมันทีละอันเพื่อความปลอดภัย

จะได้มองเห็นทางและพอเจ้านายสุดโหดเดินออกมาจากห้องเงียบๆ ก็จะ

ได้ไม่เดินชนเขา

‘วันนี้มันวันซวยอะไรของแกนะยายวา...ถึงได้ทำอะไรทุเรศๆ ต่อ

หน้าเจ้านายอย่างนั้น เดี๋ยวก็โดนไล่ออกหรอก!’ หญิงสาวบ่นกับตัวเอง

อย่างไม่ชอบใจขณะที่เก็บแฟ้มไปด้วยจนเสร็จเรียบร้อย

นีวาหมุนตัวไปยังโต๊ะทำงานของตนเอง หญิงสาวค่อยๆ กะเผลก

ไปเอากระเป๋า ปิดไฟของทั้งชั้นแล้วก็กลับบ้านไปในที่สุด พลางคิดในใจ

หวังว่าวันนี้เธอจะไม่โชคร้ายเจออุปสรรคอะไรอีกแล้วนะ

แต่...ดูเหมือนว่าคำภาวนาของนีวาจะไม่ได้ผล

พอหญิงสาวลากสังขารลงมาข้างล่างได้แล้ว ท้องฟ้าสีเทามัวๆ

ของกรุงเทพมหานครบัดนี้กลับปรากฏเค้าเมฆฝนมืดครึ้ม ทั้งๆ ที่ตอนนี้

คือหน้าร้อน แต่เพราะอากาศวิปริตแปรปรวนทำให้ฝนหลงฤดูทำท่าจะ

ตกลงมาโดยไม่ทันตั้งตัว

“บ้าจริง” หญิงสาวสบถอย่างหัวเสียพลางรีบโขยกเขยกขาเดี้ยงๆ

ไปยังป้ายรถเมล์ซึ่งอยู่เลยหน้าบริษัทไปราวๆ ห้าสิบเมตร ขนาดเป็นยาม

ปกติที่ขาไม่เจ็บหากวิ่งฝ่าสายฝนซึ่งเทกระหน่ำราวกับฟ้ารั่วเช่นนี้คง

เปียกโชกไปทั้งตัว แต่คราวนี้ขาไม่อำนวย กว่าจะไปถึงป้ายรถเมล์ได้นีวา

ก็เนื้อตัวเปียกปอน ได้แต่ยืนกอดอกตัวหนาวสั่นอยู่หน้าป้ายรถเมล์ซึ่ง

ยามนี้แทบจะร้างไร้ผู้คน

หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจยาว ขณะที่รู้สึกหนาวมากขึ้นเรื่อยๆ

จนต้องกอดตัวเองแน่น ขาข้างที่เคล็ดก็ปวดมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะ

ออกแรงวิ่งอย่างไม่เจียมสังขารเมื่อครู่นี้ รถเมล์สายที่เธอรอประจำนั้น

ปกตินานๆ ทีถึงจะผ่านมาสักคัน ทว่าในยามฝนตกเช่นนี้อย่าไปพูดถึง

เลย ไม่รู้ว่าเที่ยงคืนจะกลับถึงบ้านหรือเปล่า...นีวาได้แต่ปลงกับความ

ซวยในวันนี้ของตน

แล้วในจังหวะที่เงยหน้าขึ้นนั้น รถยนต์ยี่ห้อหรูคันหนึ่งก็แล่นผ่าน

หน้าเธอไป เนื่องจากรถคันนั้นไม่ได้ติดฟิล์มมืดดำ นีวาจึงมองเห็น

ผู้โดยสารภายใน

ในรถคันนั้นมีเพียงคนขับคนเดียวเท่านั้น และเค้าโครงร่างของ

บุรุษผู้นั้นแม้เพิ่งจะพบเห็นวันนี้เป็นวันแรกเธอก็จดจำเขาได้ขึ้นใจ

วินาทีนั้นเขาคล้ายกับจะรู้สึกตัวว่าถูกจับตาจ้องมอง ดวงตา

คมกริบสีนิลหันมาสบตากับคนที่ยืนกอดอกหนาวสั่นอยู่ สภาพของเธอ

ในตอนนี้เปียกปอนมอมแมมไปทั้งเนื้อทั้งตัวคล้ายกับลูกหมาตกน้ำ ทว่า

          (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)