Nirvana Island Episode II เกาะร้าง(ไม่)ห่างรัก (หนุ่มกรุงโซล + Just Nightmare)

Chapter IV
"Once Upon a Time"

Momay

"วิ่ง!"

ใครคน^,หนึ่งตะโกนขี้'น ฉันจึงรีบวิ่งหัวซุกหัวซุนเข้าไปในป่าซึ่งมีพุ่มไม้ รกชัฏเหมาะแก่การพรางตัว แม้จะมีคำสั่งห้ามอย่างเข้มงวดว่าไม่ให้ เข้ามาเล่นในป่าแห่งนี้ แต่ใครบางคนเคยบอกฉันเอาไว้ว่า 'ที่ที่อันตราย ที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด^,

ฉันวิ่งลัดเลาะแนวกิ่งไม้ใบหญ้าลึกเข้าไปภายในป่าต้องห้าม หัวใจ เต้นตึกตัก ในหัวคิดแต่ว่าต้องวิ่งไปไห้ไกลที่สุดโดยที่ไม่รู้เลยว่าตัวเองวิ่ง เข้าไปลึกแค่ไหนแล้ว คิดเพียงแต่ว่ายิ่งลึกยิ่งปลอดภัย

เมื่อรู้สึกว่าอยู่ในบริเวณที่น่าจะปลอดภัยแล้ว ฉันก็เริ่มมองหาที่ ซ่อนตัว ฉันมองไปรอบตัวและบังเอิญเห็นกระท่อมเล็กๆ หลังหนึ่งตั้งอยู่ เดียวดายกลางป่า วินาทีนี้ฉันรู้เลยว่านี่แหละม้อมปราการที่ฉันกำลังมองหา เมื่อคิดไต้ดังนั้นจึงค่อยๆ เดินไปที่กระท่อมหลังนั้น ระมัดระวัง'ฝีเท้าไม่ให้ เกิดเสียงสวบสาบเมื่อเหยียบย้ำใบไม้แห้ง ฉันมองซ้ายมองขวาตลอดจน มาหยุดอยู่ที่หน้าประตูกระท่อมหลังนั้น สังเกตเห็นว่าประตูเปิดแง้มอยู่

เล็กน้อย ราวกับใครบางคนเปิดทางต้อนรับฉันอย่างเต็มใจ ฉันแนบตา เข้ากับซ่องว่างระหว่างประตูหวังจะสำรวจสถานที่เพื่อความแน่ใจ แต่กลับ มองไม่เห็นอะไรเลย มีเพียงความดำมืดที่กวักมือเชื้อเชิญให้ฉันเข้าไป ฉัน ลังเลเล็กน้อย แต่เมื่อได้ยินเสียงสวบสาบดังมาจากทิศใดทิศหนึ่งของป่า เวลาในการตัดสินใจของฉันก็ลดน้อยลงอย่างฉับพลัน ฉันค่อยๆ ด้นประตู เข้าไปโดยระวังไม่ให้เกิดเสียง แต่บางอย่างเราก็ควบคุมไม่ได้ แอ๊ด...

แม้จะมีเสียงเพียงเล็กน้อย แต่บรรยากาศที่เงียบสงัดกลับช่วยขับให้ มันด้งกังวานกว่าที่ควรจะเป็น ฉันจึงรีบด้นประตูปิดก่อนที่จะถูกเห็นเข้า "ฮู่ววว!"

ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอกทันทีที่ประตูปิดลง รับรอง ได้เลยว่านี่คือสถานที่ซ่อนตัวระดับพรีเมี่ยมซึ่งมีแต่ฉันเท่านั้นที่ด้นพบ ช่วงแรกฉันมองไม่เห็นอะไรเลย ข้างในนี้มืดสนิททั้งที่เป็นเวลา กลางวัน แต่ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร อย่าว่าแต่ภายในนี้ที่มืดเลย ข้างนอก ก็มืดราวกับกลางคืน คงเป็นเพราะบริเวณนี้ถูกตันไม่ใบไม้ปกคลุมไปทั่ว จนแสงสว่างของพระอาทิตย์ส่องมาไม่ถึง ชั่ววินาทีหนึ่งความมืดทำให้ฉัน รู้สึกกลัวชื้นมาจับใจ กลัวจนขนลุกตั้งขันเก้าสิบองศา แต่มันคงเป็นเรื่อง ธรรมดาของเด็กผู้หญิงอายุสิบสองปีที่จะกลัวความมืด เพราะเราไม่รู้ว่า มีอะไรอยู่ตรงหน้า ไม่รู้แม้กระทั้งว่ามีอะไรอยู่รอบตัว บางขณะก็รู้สึกว่า มีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองมาจากในความมืด บางขณะก็รู้สึกเหมือนมีคนยืน อยู่ข้างหลัง และเพียงลมพัดผ่านไปอย่างแผ่วเบา ฉันก็ยังรู้สึกเหมือนกับ ว่ามีมือของใครบางคนลูบอยู่ที่ตันคอ

ช่วงเวลาที่ทรมานที่สุดตอนอยู่ในความมืดคือช่วงที่ฉันพยายาม ปรับตัวเข้ากับมัน ฉันทนอึดอัดอยู่ชั่วอึดใจจนกระทั้งเริ่มปรับสายตาได้ ความรู้สึกตึงเครียดถึงได้ผ่อนคลายลงไปบ้าง ตรงหน้าไม่มีสัตว์ประหลาด หรือภูตผีปีศาจจ้องมองมาแบบที่เด็กๆ อย่างเราจินตนาการกันไปไกล "ฮู่ววว!"

เป็นอึกครั้งที่ฉันผ่อนลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งใจ

ภายในกระท่อมแห่งนี้มีลักษณะเหมือนบ้านคนทั่วไป ทุกอย่างดู ปกติดียกเว้นกลิ่น มันเป็นกลิ่นที่ฉันสัมผัสได้ตั้งแต่วินาทีแรกที่เข้ามา เพียง แต่จังหวะนั้นความกลัวที่มืดมีมากกว่า ฉันจึงไม่ได้โฟกัสกับเรื่องกลิ่น ซึ่งตอนนี้กำลังก่อมวลฉุนกึ้กขึ้นทุกขณะ ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่าง เน่าตายอยู่ในกระท่อมนี้ แต่พอผ่านไปลักพักจมูกก็เริ่มชินจึงพอทนได้ เอาเถอะ ยังไงฉันก็ไม่ได้อยู่ที่นี่นาน ฉันขออนุญาตเจ้าของกระท่อมอยู่ในใจ ก่อนจะเดินไปนั่งลงตรงซอกเล็กๆ ข้างตูโชว์ ถ้าเป็นที่นี่ด้องไม่มีใครหาฉัน เจอแน่

ฉันนั่งอยู่ตรงนั้นนานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่านั่งจนเมื่อยไปหมด สายตา ก็คอยมองดูรอบๆ ว่ามีการเคลื่อนไหวอะไรหรือไม่ หูก็คอยพังว่า'จะมีเสียง มีเท้า'ใครเดินมาที่กระท่อมนี้'หรือเปล่า เมื่อเห็นว่าภายในกระท่อมไม่มีใคร และก็ดูท่าว่าจะไม่มีใครผ่านมาแถวนี้ฉันเลยลุกขึ้นยืนยืดเส้นยืดสายคลาย ความเมื่อยล้าซะหน่อย ระหว่างนั่นสายตาก็สำรวจไปบนตูโชว์ซึ่งมีกรอบรูป วางเรียงราย ภาพในกรอบรูปแทบทั่งหมดเป็นหนุ่มสาวคู่หนึ่งท่าทางรักกัน หวานชื่น มีทั้งภาพถ่ายที่ทะเล ภูเขา น้ำตก ไปจนถึงรูปแต่งงาน ฉันรู้สึก หัวใจพองโตอย่างประหลาด ภาพพวกนั่นบอกเล่าเรื่องราวโดยไม่ต้องมี คำบรรยายอื่นใดให้สึกซึ้ง ฉันรู้สึกราวกับทั้งคู่เป็นเจ้าหญิงเจ้าชายในโลก แห่งความเป็นจริง และขณะที่ฉันกำลังเคลิบเคลิ้มกับเรื่องราวความรักของ ทั้งคู่อยู่นั่น อยู่ๆ ก็มีเสียงสวบสาบดังที่นอกกระท่อม

"0_0;"

ฉันรู้สึกตื่นตัวและหลุดออกจากภวังค์ความรักของหนุ่มสาวในภาพ ทันที เมื่อแนบหูลงกับพื้นกระท่อมฉันก็ยิ่งได้ยินเสียงนั่นซัดเจน สวบสาบ...สวบสาบ...

ใช่...มันเป็นเสียง'ฝีเท้าของใครบางคนกำลังเดินย้ำใบไม้แห้งตรงมาทาง กระท่อมนี้

สวบสาบ...สวบสาบ...

เสียงนั่นดังใกล้เข้ามาอีก และฉันรู้ไนทันทีว่าต้องหาที่ซ่อนตัวที่มิดชิด

ขึ้นอีก