นักฆ่าล่อลวงใจ ชุด The Bodyguards (เฮยเจี๋ยหมิง)

บทนำ

 

หน้ากาก

คนเราจะมีหน้ากากได้สักกี่มากน้อย รัก โลภ โกรธ หลง...สิ่งที่เรียกว่าอารมณ์ความรู้สึกทั้งหมดจะปรากฏอยู่บนใบหน้า ซึ่งนั่นหมายถึงใบหน้าที่แท้จริงหรือหมายถึงหน้ากากกันแน่?

เธอส่องกระจก กระจกที่ใสกระจ่างหมดจด เธอจำเป็นต้องใช้กระจกใสสะอาด เพราะงานของเธอไม่อาจมีข้อผิดพลาดได้แม้แต่น้อย แค่นิดเดียวก็ไม่ได้

เสียงหัวเราะราวกับกระดิ่งเงินดังมาจากทีวีที่อยู่ข้างๆ เธอเหลือบมองนักเรียนหญิงผมทองที่สดใสราวกับแสงอาทิตย์ตรงกลางจอแวบหนึ่ง ในใจบังเกิดความรู้สึกอิจฉาขึ้นมาฉับพลัน หลายปีก่อนเธอก็เคยไม่ต้องทุกข์ร้อนกังวลอะไรแบบนี้เหมือนกัน แต่ความรู้สึกเจ็บปวดของเธอก็เกิดขึ้นมาเพียงแวบเดียวเท่านั้น เธอยื่นมือไปสัมผัสรอยยิ้มของเด็กสาวบนหน้าจอ มุมปากปรากฏรอยยิ้มแปลกประหลาด แท้จริงแล้วเด็กสาวที่สดใสร่าเริงคนนี้ก็มีเรื่องทุกข์ร้อน ไม่เช่นนั้นคงไม่ต้องการเธอ

เธอเฝ้าสังเกตสาวน้อยผู้ร่าเริงคนนี้ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา บันทึกภาพชีวิตประจำวันทั้งยามหลับและยามตื่นลงในซีดีสามสิบแผ่นด้วยกัน หลังจากนั้นทำการศึกษาอย่างละเอียดเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ ใช้เวลาเพียงไม่นานก็รู้เกี่ยวกับอากัปกิริยายิบย่อยไปจนถึงความเคยชินในการดำเนินชีวิตของเด็กสาวอย่างทะลุปรุโปร่ง แน่นอนว่ารวมถึงบุคลิกลักษณะ นิสัยใจคอ อีกทั้งความชอบและไม่ชอบทั้งหลาย จะว่าไปแล้วเธอค่อนช้างชอบสาวน้อยร่าเริงคนนี้ ดังนั้นงานครั้งนี้จึงไม่น่าเบื่อหน่ายอย่างที่คิด

หญิงสาวหมุนกายกลับมาเผชิญหน้ากับกระจกอีกครั้ง ข้างกระจกมีรูปของสาวน้อยผู้ร่าเริงติดอยู่ เธอหยิบบรรดาขวดและกระปุกที่วางอยู่บนโต๊ะพร้อมทั้งหน้ากากทำมือที่เตรียมไว้ขึ้นมา เริ่มต้นสร้างผลงานบนใบหน้า บนกระจกปรากฏภาพสาวน้อยผู้ร่าเริงอย่างรวดเร็ว ดูแล้วเหมือนเด็กสาวในรูปทุกกระเบียดนิ้ว เว้นเพียงแต่ผมสีทอง ตาสีฟ้า หญิงสาวหยิบวิกผมสีทองที่แขวนไว้ด้านข้างขึ้นมา สวมบนศีรษะ แล้วจึงใส่คอนแทกเลนส์สีฟ้า จากนั้นหลับตาทั้งสองข้างสูดหายใจเข้าลึกเพี่อรวบรวมความคิด ในหูฟังเสียงขาดๆ หายๆ ของเด็กสาวที่ดังมาจากทีวี ในสมองปรากฏลักษณะและข้อมูลทั้งหมดของเด็กสาว

เมี่อเธอลืมตาขึ้นอีกครั้งก็กลายเป็นสาวน้อยผู้ร่าเริงที่ปรากฏบนทีวีแล้ว เธอและเด็กสาวในหน้าจอลุกขึ้นยืนพร้อมกัน หันใบหน้าที่ปรากฏรอยยิ้มสดใสขึ้นในเวลาเดียวกัน จากนั้นพูดอย่างพร้อมเพรียงว่า

"ฉันจะรีบกลับมา"

ถ้ามีคนคอยมองอยู่ข้างๆ จะต้องคิดว่าเสียงนั้นถอดมาจากเสียงของตัวจริงอย่างแน่นอน และถ้ามองให้ละเอียดอีกหน่อยจะพบว่าแม้แต่นิ้วก้อยมือขวาของพวกเธอที่งอขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจในขณะเดินยังเหมือนกันเปี๊ยบ

เธอหยิบรีโมตขึ้นมากดปิดทีวี หลังจากนั้นเดินออกจากประตู ราวกับสาวน้อยผู้ร่าเริงเดินออกมาจากกลางหน้าจอทีวีเลยทีเดียว

นี่ก็คืองานของเธอ เธอชื่อฉู่ตี้ เกิดมาเพี่อเป็นนักแสดง แต่เธอไม่ได้แสดงละคร เธอ...แสดงเป็นคน!

เธอเป็นบอดี้การ์ดของบริษัทรักษาความปลอดภัยเดย์ไลต์ อาศัยความสามารถด้านการแสดงและเทคนิคการแต่งหน้าเพี่อคุ้มครองคน งานที่เธอได้รับมอบหมายเกือบทุกชิ้น เจ้านายล้วนไม่ได้รับรอยขีดข่วนแม้แต่น้อยนิด นั่นเพราะสิ่งที่เธอถนัดที่สุดก็คือ...หมาจิ้งจอกแปลงกาย!

ยามเมี่อสวมหน้ากาก เธอจะเปลี่ยนไปเป็นเจ้าของหน้ากากอันนั้น และไม่ใช่ฉู่ตี้อีกต่อไป

คนเราจะมีหน้ากากได้สักกี่อัน? เธอไม่อาจรู้ได้ เพราะแต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่กล้านับ...จำนวนหน้ากากของเธอ...

 

บทที่ 1

 

เมี่อเสียงปืนดังขึ้น เขาเกือบจะป้องกันตัวด้วยกา ยิงสวนกลับไป สมองแล่นเร็วจี๋หาทางออกที่ใกล้ที่สุดของห้างสรรพสินค้า จนวินาทีถัดมาเมี่อเขาสังเกตเห็นภาพของคนผมดำใส่สูทสีขาว แถมยังสวมแว่นตาที่สะท้อนในกระจกหน้าต่าง จึงนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้เขาไม่ได้พกปืนติดตัวแน่ๆ แต่เขาแสดงปฏิกิริยาตอบสนองอย่างปกติได้ทันเวลา วิ่งหนีอย่างโง่ๆ เหมือนกับคนข้างๆ จากนั้นแสร้งทำท่าทางหวาดกลัว

ผู้ชายคนหนึ่งวิ่งพรวดพราดเข้ามาในห้างสรรพสินค้า พร้อมกับยื่นมือคว้า โชคไม่ดีเลยที่เขาอยู่ใกล้เจ้าคนร้ายนี่มากที่สุด เพราะเหตุนี้เขาจึงถูกรวบตัวไปล็อกไว้แน่น

"อย่าเข้ามา! ไม่งั้นฉันจะฆ่าเขาชะ!^,, เจ้าคนร้ายนั่นตะโกนเสียงดังอย่างโกรธจัด จ่อปืนที่ขมับของเขาอย่างดุดัน ปัดแว่นสายตาที่เขาสวมอยู่ทิ้ง

เวลาคนมันจะซวย อะไรก็เกิดขึ้นได้จริงๆ อันที่จริงเขาสามารถเอาตัวรอดจากเรื่องพรรค์นี้ได้อย่างง่ายดาย แต่ขณะที่เขากำลังจะขยับตัวก็มองเห็นเด็กสาวผมทองที่วิ่งตามเข้ามาคนนั้น เขาไม่อาจเปิดโอกาสให้คนร้ายสามารถลั่นไกทำร้ายคน จึงได้แต่ปล่อยให้มันจับเขาเป็นตัวประกันต่อไป "ปล่อยเขาซะ!" เด็กสาวผมสีทองแต่กลับพูดภาษาจีน ได้อย่างคล่องแคล่วชัดเจน เพราะการต่อสู้ทำให้คอนแทกเลนส์หลุดไปตั้งแต่ก่อนหน้านี้ ดังนั้นสิ่งที่ฉายชัดอยู่ในลูกตาดำคืออาการหมดความอดทน

"แกวางปืนลงเดี๋ยวนี้!" เพราะสถานการณ์ที่เริ่มตึงเครียดคนร้ายจึงยิ่งล็อกคอเขาแน่นขึ้น

"ได้" เธอโยนปืนทิ้งอย่างปราศจากความลังเล พาให้ทุกคนนิ่งอึ้งไปหมด

คนร้ายคนนั้นรีบหันปากกระบอกปืนจากศีรษะของเขาไปยังเด็กสาวอย่างรวดเร็ว เกือบจะในเวลาเดียวกันนั้นเองก็มีเสียงดังสนั่นมาจากปืนสั้นอีกกระบอกที่อยู่ในมือของเธอ แค่นัดเดียวก็ทำให้คนร้ายกลับบ้านเก่าได้แล้ว การกระทำอันไร้ที่ติของเธอทำให้เขาต้องมองเธอใหม่ จากนั้นหันกลับไปมองคนร้ายที่นอนอยู่บนพื้น ปากเกือบจะเปล่งเสียงเอ่ยชมเธอออกมา ลูกกระสุนเจาะกลางหว่างคิ้ว ความแม่นปืนของเด็กสาวคนนี้อาจไม่ด้อยไปกว่าตัวเขาเลย

"ขอโทษค่ะ คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย"

เขาหันไปมองเธอ ส่ายหัวตอบยิ้มๆ "ไม่...ระวัง!" หางตาเหลือบไปเห็นกระบอกปืนยี่นออกมาจากรถเก๋งคันใหญ่ที่จอดอยู่นอกประตูพอดี เขาดึงตัวเธอมาไว้กลางอก แล้วหมอบลงทันที เดิมทีก็ควรจะหลบพ้น แต่ก็อย่างที่โบราณว่า...เวลาคนมันจะซวย อะไรก็เกิดขึ้นได้จริงๆ!

เขาไม่คิดเลยว่าผู้หญิงที่ล้มลงกับพื้นอย่างนี้จะยังสามารถปล่อยหมัดหนักๆ ใส่เขาได้อีก สมองเขาได้รับการกระทบกระเทือนแบบนี้ แถมยังโชคร้ายถูกกระสุนเจาะเข้าอีก

ดังนั้นพูดได้ว่าเวลาคนมันจะซวย อะไรก็เกิดขึ้นได้จริงๆ!

มีคนพูดไว้ว่าก่อนตายคนเราจะสามารถเห็นเหตุการณ์ต่างๆ ที่เคยเกิดขึ้นในชีวิตของตัวเอง แต่สิ่ง สุดท้ายที่สติของเขารับรู้กลับกลายเป็นได้ยินแต่เสียงของเธอ ซํ้าเขายังสามารถจับความตี่นตระหนกของเธอจากเสียงที่ได้ยินด้วย

"ขอโทษนะ!"

ขอโทษอะไรกัน!? ขอโทษที่ทำให้เขาถูกยิงเหรอ!?

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)