Bloodline SS สงครามรักร้ายสุดท้ายคือเธอ!

บทนำ

“หนึ่ง...ศูนย์...หนึ่ง...สาม”

ฉันก้มลงมองกระดาษเหี่ยวๆ สีขาวในมือสลับกับตัวเลขที่สี่ตัวที่ทำจากอะลูมิเนียมซึ่งถูกติดอยู่ที่หน้าประตูห้องพลางพึมพำกับตัวเองเบาๆ เพื่อความมั่นใจว่าไม่ได้มายืนอยู่ผิดที่ผิดทาง เอาน่ะ!...มันจะไปผิดได้ยังไงกัน ก็ฉันมาตามแผนที่ทุกอย่างแล้วนี่

กริ๊ก!

ทันทีที่เสียบลูกกุญแจเข้าไปในรูของลูกบิดแล้วหมุนไปทางขวา ประตูที่ถูกล็อกไว้ก็เปิดออก กลิ่นอับจากในห้องปะทะเข้าจมูกเล็กน้อยเมื่อฉันพยายามแทรกตัวเข้าไปในสภาพที่มีกระเป๋าเดินทางอยู่เต็มสองมือ

ฉันเปิดไฟขึ้นทีละดวงทำให้มองเห็นสภาพห้องที่เป็นอยู่ในตอนนี้ น่าแปลกที่ภายในห้องกลับดูเหมือนว่ายังมีคนอยู่ พ่อบอกว่านี่เป็นห้องเดียวที่หาได้ในตอนนี้ อือ เอาเถอะ...เจ้าของห้องที่ให้เช่าอาจจะยังจัดของไม่เรียบร้อยดีก็ได้

ฉันวางกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ของตัวเองลงบนพื้นหน้าประตูห้องก่อนจะเริ่มสำรวจบรรดาเฟอร์นิเจอร์ที่ถูกจัดวางเอาไว้ภายในอย่างเรียบร้อย ที่นี่ให้ความรู้สึกแปลกๆ...เหมือนกับว่า...มันเป็นห้องที่ยังมีคนอยู่...อย่างนั้นแหละ

คำพูดของพ่อกับแม่ก่อนที่จะให้ฉันมาอยู่ที่นี่ ฉันยังจำมันได้อย่างชัดเจน

‘ลูกควรจะฝึกทำอะไรด้วยตัวเองซะบ้างนะ ขนมขิง’

ตอนที่พ่อบอกว่าจะให้ฉันมาอยู่ที่นี่คนเดียว บอกตามตรงนะว่าฉันลืมนึกไปเลยว่าตัวเองเป็นคนไม่เอาอ่าวขนาดไหน ฉันแทบไม่เคยทำอะไรด้วยตัวเองสักอย่าง แต่ฉันก็ยังคิดว่าถ้าได้อยู่คนเดียวจริงๆ ก็ดีน่ะสิ มันคงเป็นอะไรที่อิสระน่าดู ทั้งๆ ที่รู้ทั้งรู้ว่าทำอะไรไม่เป็นเลย ไม่ว่าจะเป็นกวาดบ้าน ถูพื้น ซักผ้า หรือแม้กระทั่งล้างจาน ฟังดูน่าอนาถใช่มั้ยล่ะ มันอาจจะเป็นเหตุผลที่ดีพอที่พ่อกับแม่ให้ฉันลองฝึกการอยู่ด้วยตัวเองให้ได้ก็ฉันอยู่ตั้ง ม.ปลาย แล้วนี่ ถ้าขืนยังเป็นแบบนี้อยู่มีหวังคงไม่โตกันสักที การที่พ่อกับแม่ตัดสินใจให้ฉันแยกออกมาอยู่คนเดียวแบบนี้มันก็น่าจะถูกแล้ว

ฉันรูดซิปกระเป๋าเดินทางสีชมพูใบใหญ่ออกเพื่อที่จะจัดข้าวของให้เข้าที่เข้าทาง แต่ทันทีที่เปิดกระเป๋า เศษกระดาษเล็กๆ แผ่นหนึ่งก็ปลิวออกมาร่วงลงบนพื้น ฉันเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมาดูใกล้ๆ ก็พบว่ามันถูกเขียนด้วยปากกาสีดำซึ่งเป็นลายมือของแม่นั่นเอง

ขนมขิง...แม่หวังว่าการที่พ่อกับแม่ให้ลูกออกไปอยู่คนเดียวจะเป็นการฝึกให้ลูกได้ลองทำอะไรต่อมิอะไรด้วยตัวเอง ต่อจากนี้ไปลูกต้องดูแลตัวเองเพราะพ่อกับแม่ไม่ได้อยู่กับลูกตลอดไป แม่ถือว่านี่เป็นการผจญภัยอย่างหนึ่งของลูก และแม่คิดว่าในขณะที่ลูกได้อ่านข้อความนี้ พ่อกับแม่ก็คงจะไม่ได้อยู่ที่ประเทศไทยแล้ว ใช่แล้วจ้ะ...ตอนนี้เราสองคนกำลังเดินทางไปฮันนีมูนกันที่มัลดีฟส์ กว่าจะกลับก็คงอีกเดือนสองเดือน หรืออาจจะสามเดือน นี่คือเหตุผลที่ว่าทำไมพ่อกับแม่ถึงอยากให้ลูกไปอยู่คอนโดฯ เพราะแม่รู้ว่าถ้าอยู่บ้านหลังใหญ่ๆ คนเดียวลูกคงจะกลัว พ่อกับแม่ก็เลยจัดการให้ลูกได้อยู่คอนโดฯ ที่ใกล้โรงเรียนและเดินทางสะดวกกว่าบ้านของเรา ดังนั้นถ้ามีปัญหาอะไร ไม่ต้องโทรมานะจ๊ะ หวังว่าลูกจะแก้ปัญหาทุกอย่างได้ด้วยวิธีของตัวเองและเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดี แล้วเจอกันจ้ะ

ป.ล. เรื่องเงินไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ แม่โอนเงินใส่บัญชีของลูกไว้แล้ว

รักเสมอ

แม่+พ่อ

หะ...หา? อะไรนะ! ฉันพลิกเศษกระดาษในมือพร้อมกับสะบัดมันไปมาอย่างบ้าคลั่ง หวังว่าจะมีอะไรสักอย่างหรือข้อความอะไรที่มากกว่านี้ แต่ไม่! มันไม่มีอะไรอีกแล้ว นอกจากคำว่า ‘ถ้ามีปัญหาอะไร ไม่ต้องโทรมานะจ๊ะ’ หรือ ‘หวังว่าลูกจะแก้ปัญหาด้วยวิธีของตัวเองและเจริญเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดี’ ของแม่

ไม่จริงงงงง! พ่อกับแม่ทำแบบนี้มันปล่อยเกาะฉันชัดๆ เลยนะ ตอนแรกที่ยอมมาอยู่ที่นี่คนเดียวก็เพราะคิดว่ามันคงไม่มีอะไร ถ้ามีปัญหาก็แกล้งโวยวายขอกลับบ้านก็ได้ แต่ที่ไหนได้ พ่อกับแม่ทิ้งฉันแล้วววว โฮ แล้วฉันจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไงกัน! อีกอย่าง แต่งงานกันมาตั้งกี่สิบปีแล้ว ทำไมเพิ่งจะมาฮันนีมูนมิทราบบบ!!!

1

I Will Survive…

“กรี๊ดดดด แก พระเอกเรื่องนี้น่ารักมากเลยอ่ะ ดูดิๆๆ”

“T^T”

“เฮ้ย ขนมขิง! นี่ๆๆ หันมาดูสิ” ยัยเพื่อนซี้ฝาแฝดทั้งสองของฉันพยายามคะยั้นคะยอยัดนิตยสารในมือมาให้ดู ในขณะที่ฉันกำลังไม่มีอารมณ์ร่วมใดๆ ทั้งสิ้น

“แกเป็นบ้าอะไรของแกเนี่ย ดูสภาพเข้าสิ ดูไม่ได้เลย อย่างกับไปตกท่อที่ไหนมา ผมเผ้าก็ยุ่งอย่างกับยุงตีกัน” ยัยพะเพื่อนหรือที่ฉันมักจะเรียกสั้นๆ ว่าเพื่อน มองหน้าฉันอย่างพินิจพิจารณา ก็แหงล่ะ ปกติฉันมาโรงเรียนด้วยรถของพ่อ แต่วันนี้กลับต้องนั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างมาเอง ครั้งจะนั่งแท็กซี่มามันก็ออกจะเปลืองตังค์ไปหน่อย กลัวว่าไอ้เงินที่แม่ให้มามันจะไม่พอยาไส้ขึ้นมาก็จะเดือดร้อนเอาตอนหลังอีก แต่จะนั่งรถเมล์ก็ไม่รู้อีกว่าต้องนั่งสายอะไร

“นั่นสิ ทำไมวันนี้แกดูมอมแมมผิดปกติ” พะแพงถามบ้าง

“ปะ...เปล่านี่ ไม่มีอะไรหรอก ฉันก็แค่หกล้มนิดหน่อยเอง” ฉันปฏิเสธที่จะบอกทั้งสองคนเกี่ยวกับเรื่องที่บ้านด้วยความกลัวว่าพวกเธอจะต้องมาเป็นกังวลเรื่องของฉันแล้วมันจะวุ่นวายไปกันใหญ่

“แน่ใจนะ” แพงหรี่ตามองฉันอย่างจับผิด

“แน่สิ!”

“...งั้นก็ดูนี่ซะ! หนังรักเรื่องใหม่มาแรง ดูหน้าพระเอกซะก่อนแล้วแกจะอึ้ง!” หลังจากทั้งสองเลิกสนใจที่จะตั้งคำถามเกี่ยวกับตัวฉันแล้วก็รีบยัดนิตยสารใส่มือฉันทันที ซึ่งที่หน้าปกของนิตยสารนั้นเป็นรูปโปสเตอร์ของหนังเรื่องหนึ่งที่ชื่อว่า ‘Bloodline’ และข้างใต้ตัวอักษรใหญ่เบ้อเริ่มก็เป็นภาพของดาราหนุ่มหล่อลูกครึ่งชื่อดังในตอนนี้

“เห็นหรือยังแก! นี่น่ะ ฟรานซ์เชียวนะ หล่อหลุดโลกเลยใช่ป่ะ” ยัยเพื่อนทำหน้าเพ้อฝันเสียเต็มประดาราวกับว่ามีฟรานซ์ตัวเป็นๆ มายืนอยู่ตรงหน้า

“นี่ อีกสองอาทิตย์กว่าๆ หนังเรื่องนี้ก็จะเข้า ถึงตอนนั้นเราไปดูกันเถอะนะ” ส่วนยัยแพงก็เขย่าแขนฉันไปมา

“ยังไงก็ได้” ฉันตอบพวกเธอไปแบบส่งๆ ขณะที่ในใจคิดเพียงแต่ว่าจะเอายังไงต่อไปดีกับการเริ่มต้นชีวิตแบบตัวคนเดียวในวันแรก อาจารย์เดินเข้ามาในห้องแล้ว แต่จิตใจของฉันกลับล่องลอยไปไหนต่อไหน...จดหมายที่แม่เขียนทิ้งไว้ให้ฉันยังคงจดจำมันได้ดีทุกตัวอักษร นี่พ่อกับแม่คิดจะเอาจริงใช่มั้ย

หลังเลิกเรียน ฉันเดินไปซื้อโจ๊กที่ขายอยู่หน้าโรงเรียนเพื่อเอากลับไปกินเป็นข้าวเย็น ยังไงช่วงนี้ก็คงต้องพึ่งอาหารจากร้านแถวๆ นี้ไปก่อน ทำไงได้ ก็ฉันไม่เคยทำอาหารเลยนี่นา แต่ก่อนกลับบ้าน ฉันยังไม่ลืมที่จะแวะไปเซนต์ปิแอร์ โรงเรียนเพื่อนบ้านที่อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนแคโรไลน์ที่ฉันเรียนอยู่เท่าไหร่นัก เดินไปประมาณสามสี่ป้ายรถเมล์ก็ถึง และแม้จะบอกว่าทั้งสองโรงเรียนเป็นโรงเรียนเพื่อนบ้านกัน แต่ความจริงแล้วนักเรียนของเซนต์ปิแอร์และแคโรไลน์ไม่ค่อยจะถูกกันสักเท่าไหร่ ไม่นานมานี้ก็เพิ่งจะมีข่าวลือแว่วๆ ว่ามีกลุ่มนักเรียนจากทั้งสองโรงเรียนชกต่อยกัน แต่มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นตอนกลางคืนและไม่มีพยานหรือผู้รู้เห็น อาจารย์จึงไม่มีหลักฐานที่จะมายืนยันเพื่อทำโทษนักเรียนกลุ่มนั้นได้ อา...แต่ก็โชคดีแล้วล่ะ เพราะว่าหนึ่งในกลุ่มของเซนต์ปิแอร์ที่มีเรื่องชกต่อยกันน่ะ มีคนที่ฉันชอบอยู่ด้วยน่ะสิ และเขาก็เป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้ฉันต้องแวะมาที่โรงเรียนนี้ทุกวันก่อนกลับบ้านยังไงล่ะ

“อ๊ะ...เธออีกแล้วเหรอเนี่ย” พี่คนสวนที่คอยเล็มหญ้าริมรั้วเป็นประจำทักขึ้นเมื่อเห็นหน้าฉัน

“แหะๆ” ฉันได้แต่ส่งยิ้มกลับไปให้เขาก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาเกาะรั้วเพื่อมองหาคนคนนั้นต่อไป

“มามองหาใครกันทุกวัน หรือว่าเธอมีแฟนอยู่โรงเรียนนี้” เขาถามพลางใช้กรรไกรเล็มกิ่งไม้ที่ไม่เป็นทรง

“ปะ...เปล่าหรอกค่ะ ฉันแค่...เอ่อ...มีคนที่แอบปลื้มนิดหน่อย” ฉันตอบอย่างเขินๆ จนลืมตัวบิดถุงพลาสติกที่ใส่โจ๊กในมือไปมา

“งั้นเหรอ...ฮ่าๆ วัยหนุ่มสาวนี่มันดีอย่างนี้นี่เอง ขอให้โชคดีก็แล้วกัน” พี่คนสวนโบกมือให้ฉันก่อนจะเดินไปเล็มต้นไม้ตรงอื่นต่อ

อา...นั่นสิ คิดแล้วก็เขินแฮะ นี่ฉันแอบชอบเขาคนนั้นมาตั้งสี่ปีแล้วนี่นา ชอบโดยที่เขาไม่เคยรู้จักฉันเลยด้วยซ้ำ คนอย่างฉันจะมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับเขาบ้างหรือเปล่าน้า...หรือว่าจะต้องคอยแอบมองอยู่อย่างนี้ตลอดไปก็ไม่รู้ ฉันเคยได้ยินคนหลายคนพูดว่าถ้าชอบใครสักคนก็ให้บอกเขาไปเลยตรงๆ ถ้าเก็บไว้เขาก็ไม่มีทางรู้หรอก แต่ในความเป็นจริงแล้วมันไม่ง่ายอย่างนั้นสักหน่อย คนที่ไม่ได้แอบชอบใครคงจะไม่เข้าใจหรอกว่า อารมณ์ที่ไม่กล้าบอกน่ะมันเป็นยังไง อีกอย่าง...ฉันเป็นผู้หญิงนะ ขืนบอกไปแบบนั้นฉันจะกล้ามองหน้าเขาได้ยังไง

“โอ๊ยยย...ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย ตอนนี้พี่ซีนอนกับพี่เรดอนก็มีแฟนกันหมดแล้ว เหลือแต่พี่อาร์กอนคนเดียวที่ยังไม่มี พอเป็นแบบนี้พี่อาร์กอนก็เลยยิ่งฮอตสุดๆ ไปเลย ให้ตายสิ! ฉันแอบเล็งพี่อาร์กอนเอาไว้ตั้งนานกลายเป็นว่ามีคู่แข่งเพิ่มขึ้นอีกเป็นกอง”

ระหว่างที่ฉันยืนรอการปรากฏตัวของคนที่ฉันแอบปลื้มอยู่นั้น จู่ๆ ก็ได้ยินบทสนทนาระหว่างเด็กเซนต์ปิแอร์สองคนเข้า อ๊ะ...ได้ยินชื่อคนที่พวกเธอพูดถึงไม่ค่อยถนัดเลย

“เอาน่า...ถ้าเธอชอบเขาก็ไปบอกเขาเลยสิ ไม่แน่แจ็กพ็อต เขาอาจจะตอบรับก็ได้”

“จะบ้าหรือไง เธอก็รู้ว่าที่ผ่านมาเขาไม่จริงจังกับใครสักคน ขนาดเขาคิดอะไรก็ยังไม่มีใครรู้เลย ดูสิ...หน้านิ่งออกจะขนาดนั้น”

“ไม่หรอกน่า...ฉันว่าช่วงนี้เขาไม่ค่อยจะมีข่าวกับพวกผู้หญิงสักเท่าไหร่ หรือว่าเสื้อจะทิ้งลายไปแล้วก็ไม่รู้” อยากรู้จังว่าสองคนนี้กำลังพูดถึงใครอยู่ ไม่ค่อยได้ยินเลย

“ก็น่าอยู่หรอก เขาเข้าไปอยู่กลุ่มอีควอลแล้วนี่นา เห็นว่ากลุ่มนั้นเป็นกลุ่มพิทักษ์ความเสมอภาคระหว่างชายหญิง คงจะถูกควบคุมพฤติกรรมอยู่ล่ะมั้ง...”

“แต่ถ้าอยากจะไปเที่ยวด้วยกันก็ได้เสมอนะ” ตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ที่ร่างสูงโผล่มาจากทางด้านหลัง ก้มลงกระซิบที่ข้างหูของทั้งสองคน ฉันที่มองอยู่ไกลๆ พยายามหรี่ตาเพื่อให้เห็นเจ้าของร่างนั้นได้ชัดขึ้น

“...พะ...พี่..”

“เสือน่ะ มันไม่ทิ้งลายหรอก จะมีก็แต่ซ่อนลายเอาไว้เท่านั้น...”

ร่างสูงยืดตัวขึ้นอีกครั้ง และนั่นทำให้ฉันมองเห็นว่าเขาเป็นใคร! ผมสีดำสนิทซอยเป็นทรงเท่ๆ เข้ากับเรียวหน้า จมูกโด่งเป็นสันบวกกับริมฝีปากได้รูป และที่ดึงดูดที่สุดคงจะหนีไม่พ้นดวงตาเรียวที่ซ่อนนัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มจนเกือบจะเป็นสีดำอยู่ข้างใน ไม่ผิดแน่! ผู้ชายคนนี้ที่ฉันแอบมองเขามาตลอดสี่ปี...

“พี่อาร์กอน...” เสียงนั้นไม่ได้ดังออกมาจากริมฝีปากของฉัน แต่เป็นริมฝีปากของหนึ่งในเด็กเซนต์ปิแอร์สองคนที่เดินคุยกันอยู่เมื่อครู่ ทั้งสองได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ขยับเขยื้อน ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าคนที่ทั้งสองพูดถึงก็คือพี่อาร์กอน คนเดียวกันกับที่ฉันมาแอบยืนมองอยู่ทุกวันนั่นเอง

“อย่าลืมล่ะ...” เขาพูดทิ้งท้ายด้วยใบหน้าที่ไม่แสดงสีหน้าใดๆ ก่อนจะเดินจากมา ซึ่งทางที่เขาเดินมานั้นสวนกับฉันที่ยังคงยืนเกาะรั้วอยู่ที่เดิม นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มเหลือบมองมาทางฉันเล็กน้อยแล้วจึงกลับไปมองทางข้างหน้า แค่เพียงเสี้ยววินาทีที่ดวงตาคู่นั้นมองมา แต่ฉันกลับรู้สึกราวกับว่าเราได้สบตากันนานกว่านั้น ร่างกายไม่สามารถขยับไปไหนได้ ตรงข้ามกับหัวใจที่เต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง! นี่ฉันฝันไปหรือเปล่าเนี่ย สี่ปีที่แอบชอบเขามาไม่เคยได้เฉียดเข้าใกล้มากเท่าวันนี้มาก่อน ตั้งแต่แอบมองเขามามีวันนี้นี่แหละที่คุ้มที่สุดแล้ววว..

แผละ!

เพราะมัวแต่ใจเต้นไม่เป็นส่ำ ฉันก็เลยเผลอปล่อยถุงโจ๊กที่ถืออยู่ตกลงบนพื้น ทำให้มันแตกกระจาย ไม่นะ! แล้วอย่างนี้เย็นนี้จะกินอะไรล่ะ

ฉันจำใจต้องเดินกลับไปซื้อโจ๊กมาใหม่อีกรอบแล้วค่อยกลับบ้านด้วยมอเตอร์ไซค์รับจ้างเหมือนตอนเช้า ในใจยังคงคิดถึงหน้าพี่อาร์กอน ถึงแม้ว่าถุงโจ๊กจะแตกแต่มันก็ทำให้ฉันได้เห็นเขาในระยะประชิด เขินจัง ตอนที่เขามองมาฉันเผลอทำหน้าตาประหลาดไปหรือเปล่านะ

เมื่อกลับมาถึงที่ห้อง ฉันก็จัดการเตรียมข้าวเย็นของตัวเองทันที หิวจะตายอยู่แล้ว ขอให้มีอะไรลงท้องก่อนเถอะ!

แต่ขณะที่กำลังง่วนอยู่กับถุงโจ๊กที่แกะหนังยางไม่ได้สักที จู่ๆ ก็มีเสียงอะไรบางอย่างดังขึ้นที่หน้าต่าง ฉันวางถุงโจ๊กไว้บนโต๊ะแล้วเงี่ยหูฟังเสียงนั้นอย่างตั้งใจ

แป๊กๆ...

คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง...ฉันหยิบถุงโจ๊กขึ้นมาอีกครั้ง แต่เสียงนั้นก็ดัง

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)