End of PHOBIA วิกฤตการณ์รักท้าชนหัวใจ (ชุดเตกีล่า)

บทนำ

ในบรรยากาศที่มืดมิด..มองไปทางไหนก็ไม่สามารถคาดเดาได้ว่าตัวเองอยู่ที่ใด ความมืดมิดทำให้เธอเริ่มหวาดกลัว ความหวาดกลัวทำให้เธอเริ่มสติแตก สิ่งแรกที่เธอทำออกมาตามสัญชาตญาณของมนุษย์ที่พึงมีนั้นก็คือ...

“ช่วยด้วย...ช่วยฉันที ที่นี่มันที่ไหนกัน!!”

พึ่บ!

ทันทีที่เธอส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ ไฟก็สว่างพึ่บอย่างกับถูกเสก เสียงย่ำเท้าค่อยๆ เข้ามาใกล้ตัวเธอเรื่อยๆ ก่อนที่บุคคลปริศนาจะเอ่ยถามเธออย่างอ่อนโยน

“เธอเป็นใคร”

“หะ...หา?”

“รู้ไหมว่าตัวเองเป็นใคร”

“ไม่รู้”

พอถูกถามอย่างนั้นเธอก็รีบตอบออกไปด้วยหัวสมองที่ว่างเปล่า ความมืดไม่ใช่สิ่งเดียวที่เธอกลัว เรื่องความทรงจำที่หายไปก็เป็นอีกสิ่งที่เธอกำลังกลัวแทบขาดใจ

“ไม่ต้องกลัวนะ”

“จะไม่ให้กลัวได้ยังไง ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นใคร!!”

“เธอเป็นน้องสาวของฉัน”

น้ำเสียงอ่อนโยนของเขาทำให้เธอคลายความกลัวไปได้บ้าง แม้ว่าตอนนี้จะยังไม่วางใจเท่าไหร่

“ฉันเป็นน้องของคุณอย่างนั้นเหรอ แล้วทำไมฉันถึงจำอะไรไม่ได้เลยล่ะ”

“มันมีอุบัติเหตุนิดหน่อย ไม่ต้องพยายามนึกถึงมันหรอก เอาเป็นว่า เราจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยกันนะคะคนดี”

คนแปลกหน้าดึงเธอเข้าไปกอด แม้ในตอนแรกจะขืนตัวอยู่บ้าง แต่เมื่อคนแปลกหน้าตบหลังเธอเบาๆ อย่างปลอบใจ ก็ทำให้เธอสบายใจขึ้น แล้วกอดตอบพร้อมทั้งถามกลับ

“ถ้าคุณเป็นพี่ฉันจริงๆ คุณต้องรู้ว่าฉันชื่ออะไร”

“แน่นอน”

“ฉันชื่ออะไรเหรอคะ”

คนแปลกหน้าลอบยิ้มหลังเธอเมื่อได้ยินคำถามอย่างนั้น ละครฉากต่อไปกำลังจะเริ่มขึ้น ความสนุกของการไล่ล่าจะเริ่มต้นจากการเป็นคนแรกในเกมที่ชื่อว่า...โดมิโน

“เธอชื่อจินนี่”

1

เสียงออดเข้าชั้นเรียนในตอนเช้าแบบใหม่ที่ฉันไม่ค่อยคุ้นชินเท่าไหร่ ไม่ได้ทำให้ตัวเองรู้สึกตื่นตัวที่จะเข้าชั้นเรียนเหมือนตอนอยู่โรงเรียนเก่าที่จากมาเท่าไหร่นัก ชุดนักเรียนกับสภาพแวดล้อมใหม่ๆ ทำให้ฉันค่อนข้างจะประหม่าอยู่ไม่น้อย

ฉันมีชื่อว่า ‘องศา’ ย้ายมาจาก Royal High Scholl ตอนช่วงกลางเทอมพอดี เลยต้องมาเริ่มต้นใหม่กับโรงเรียนแห่งนี้ ที่นี่ดูต่างจากโรงเรียนเก่ามากมายไม่ว่าจะเป็นความกว้างของสถานที่ เด็กนักเรียนบางคนที่ดูจะไม่ค่อยอยู่กับร่องกับรอยเท่าไหร่นัก ไหนจะชุดนักเรียนที่ดูธรรมดามาก ทำให้ฉันรู้สึกกลายเป็นคนธรรมดาผิดกับตอนอยู่โรงเรียนเดิมที่ฉันถูกยกย่องให้เป็นถึงเจ้าหญิงน้อยแห่ง PHOBIA

ช่างมัน ฉันตั้งใจจะมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่อยู่แล้ว การทำตัวเป็นเด็กธรรมดาทั่วไปนับว่าเป็นอะไรที่ดีที่สุดแล้วสำหรับฉันในตอนนี้ การไม่มีจุดเด่นและทำตัวเหมือนกับว่าเป็นอากาศธาตนั้นดูจะปลอดภัยกับชีวิตของฉันเป็นที่สุด

“นักเรียนใหม่ว่ะ”

“ผิวดีจังเนอะ แต่เพิ่งเห็นเอากลางเทอม สงสัยย้ายสายฟ้าแลบ”

“พูดจาเหมือนเขาท้องเลย”

“น่ารักจัง”

ทุกสายตาที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยได้พบเจอกับเด็กแปลกหน้าที่ไหนนอกจากตามสถานที่เรียนพิเศษ ต่างจับจ้องมาทางฉันแล้ววิพากษ์วิจารณ์กันอย่างตื่นตาตื่นใจ เป็นอย่างนี้กันทุกโรงเรียนเลยสินะ

“แต่ดูหยิ่งจัง ว่าป่ะ”

“ยิ้มแล้ว”

คงจะพอใจคนพวกนี้แล้วสินะ การไม่ทำตัวเด่นทำไมมันยากอย่างนี้ ถ้าฉันยังเป็นจุดสนใจอยู่ไม่เลิกแล้วจะย้ายโรงเรียนมาทำไมกัน สงสัยว่าต้องอดทนต่อสายตาแปลกประหลาดของเด็กนักเรียนโรงเรียนนี้ไปอีกสักระยะเลยล่ะ

ก่อนจะเข้าห้องเรียนฉันถูกผู้อำนวยการโรงเรียนเรียกตัวไปพบ เมื่อเข้าไปในห้อง เขาซึ่งนั่งรออยู่ที่โต๊ะตัวใหญ่ก็ยิ้มร่าให้ฉันอย่างจอมปลอม (ดูออกทันทีเพียงแค่แย้มยิ้มออกมา เฮอะ...) แล้วลุกขึ้นเชื้อเชิญให้ฉันนั่ง

“ให้หนูยืนเถอะค่ะ”

“ได้ยังไงกัน ถ้าคุณแม่ของหนูรู้เข้าลุงก็แย่สิ”

“แม่ไม่รู้หรอกค่ะ แล้วก็ช่วยทำตัวแบบปกติกับหนู เหมือนกับว่าหนูไม่ได้เป็นลูกสาวนายกรัฐมนตรีได้ไหมคะ หนูย้ายโรงเรียนมาเพราะไม่ต้องการเป็นจุเด่น”

“แต่ก็แหม...”

นี่แหละสาเหตุที่ทำให้ฉันย้ายมาเข้าโรงเรียนนี้ตอนกลางเทอมได้อย่างมีอภิสืทธิ์ และได้รับการต้อนรับอย่างดีจากผู้อำนวยการเพียงเพราะแม่ของฉันเป็นนายกรัฐมนตรี เป็นลูกสาวคนใหญ่คนโตมันก็ดีอย่างนี้แหละ

“ห้องที่หนูจะได้เรียนนี่เป็นห้องบ๊วยอย่างที่หนูต้องการหรือเปล่าคะ”

“คือ...” ผู้อำนวยการทำหน้าลำบากใจ “รู้ไหมว่าห้องบ๊วยที่หนูต้องการไปอยู่น่ะจะเจอกับเด็กประเภทไหน”

“ไม่ว่จะเป็นแบบไหนหนูก็ต้องการที่จะอยู่ห้องนั้น”

“บอกเหตุผลของหนูให้ฉันรู้หน่อยสิ ทำไมหนูถึงย้ายจากโรงเรียนอันดับหนึ่งที่ใครๆ ก็อยากเรียนมาอยู่โรงเรียนของฉัน แถมยังต้องการจะอยู่ห้องบ๊วย”

“เหตุผลง่ายๆ เองค่ะ”

“...”

“หนูอยากเป็นอากาศธาตุ”

ผู้อำนวยการไม่กล้าถามอะไรฉันมากนัก คงเพราะเห็นว่าฉันไม่ตอบ ทำท่าหงุดหงิด แถมยังแกล้งบ่นพึมพำให้ได้ยินว่าโรงเรียนนี้ชักไม่น่าอยู่เสียแล้วอะไรทำนองนั้น เขารีบจัดการเปลี่ยนเรื่องและบอกห้องเรียนที่ฉันต้องไปเข้าเรียนในทันที

ทันทีที่เหยียบย่างเข้าไปในห้องนั้น...

จรวดกระดาษบินมากระแทกเข้ากับจมูกฉันเสียงดังปึกก่อนที่มันจะร่วงหล่นลงกับพื้น ทำเอาทั้งห้องเงียบกริบ ทุกสายตาอิริยาบถทถูกตรึงเอาไว้เพียงแค่ฉันก้าวเท้าเข้ามาในห้องเรียนที่ได้ชื่อว่าเป็นห้องบ๊วยที่สุดของชั้น บรรยากาศช่างต่างจากโรงเรียนเก่าจริงๆ อะไรมันจะดูเลวร้ายได้ขนาดนี้

ด้านหน้าสุดของห้อง ผู้ชายกำลังนั่งอ่านหนังสือโป๊กันแบบไม่อายสายตาใคร

ด้านหลังสุดของห้อง ผู้หญิงบางคนกำลังนั่งแต่งหน้าทาปากพลางหัวเราะเสียงแหลม (แต่หยุดชะงักตอนที่ฉันเดินเข้ามา)

ทั่วทั้งห้องมีขยะมากมายที่ไม่ได้รับการเก็บกวาดเลยแม้แต่น้อย หนำซ้ำที่กำแพงยังขีดเขียนคำว่า

‘ไม่ใช่หน้าที่ของนักเรียนโว้ย’

แตกต่างจากโลกใบเดิมของฉันโดยสิ้นเชิง

“จมูกเธอเป็นรอยแดงหมดแล้ว เจ็บหรือเปล่า”

เด็กผู้ชายใส่แว่นหัวกระเซิง ที่หน้ามีรอยปากกาเมจิกมากมายขีดเขียน จนไม่มีพื้นที่ให้สิวได้โผล่หัวออกมาหายใจเลยนั้น ฟ้องอย่างดีว่าเขาต้องถูกคนในห้องนี้แหละกลั่นแกล้ง แถมยังไม่ยอมสู้คนด้วย สังเกตจากหน้าผากที่ถูกเมจิกสีดำเขียนเป็นภาษาอังกฤษว่า

‘Loser’

“ไม่เจ็บหรอก แต่นายควรจะไปล้างหน้าล้างตาเสียหน่อยนะ”

“ไม่เป็นไร ผมชินแล้ว”

“เอาไปเช็ดหน้าซะสิ” ฉันยื่นผ้าเช็ดหน้าส่งให้นาย Loser เพื่อนใหม่อย่างนึกสะท้อนในหัวอกยามที่นึกย้อนถึงเรื่องอดีต “อย่างน้อยเช็ดคำบนหน้าผากก็ยังดี”

แต่ดูเหมือนนาย Loser จะเกร็งๆ ไม่กล้ารับผ้าเช็ดหน้าไป ฉันก็เลยจัดการเช็ดหน้าผากให้เขาเองอย่างรู้สึกทนไม่ได้กับรอยปากกาเมจิกที่เลอะอยู่บนใบหน้า

“วี้ดวิ่ว! เสน่ห์ร้ายเหลือเกินนะไอ้เอ๋อ มาถึงก็ได้ผ้าเช็ดหน้าเด็กใหม่เลย ไอ้ห่วย!”

พวกผู้ชายที่ทำเป็นแซวคงรู้สึกหมั่นไส้ เลยโยนปากกา ชอล์ก หรืออะไรก็ตามที่อยู่ใกล้มือนาย Loser จนฉันเองที่ยืนอยู่ใกล้เขาแอบโดนลูกหลงไปด้วย แต่ก็ไม่ได้เจ็บมากเท่าไหร่นัก

“ขอโทษนะครับ ขอโทษที่ทำให้คุณต้องเจ็บตัว”

“พวกนายก็หยุดแกล้งเขาซะทีสิ!!”

อากาศธาตุอย่างฉันไม่ยอมส่งเสียงที่ดูเหมือนฮีโร่แบบนี้เพื่อปกป้องเขาแน่นอน...ใช่แล้ว นี่ไม่ใช่เสียงฉันหรอก แต่เป็นของนักเรียนหญิงอีกคนที่โผล่มาจากด้านหลังฉันต่างหาก คาดเดาได้ว่าคงจะเพิ่งเข้ามาเหมือนกัน แถมยังตะคอกเสียงปกป้องนาย Loser อย่างเอาเรื่อง

“ยัยนี่อีกแล้ว เซ็งว่ะ”

พวกผู้ชายที่เห็นเจ้าของเสียงก็ทำหน้าเซ็งๆ แล้วเดินกลับไปนั่งที่กันตามระเบียบ มหัศจรรย์จริงๆ ผู้หญิงเพียงคนเดียวสามารถปราบพวกนี้ให้อยู่หมัดได้

“อาคเนย์! เขาแกล้งก็หัดสู้คนบ้าง นายทำให้ฉันหงุดหงิดอีกแล้วนะ แล้วนี่เธอเป็นใครกัน”

“ฉันเพิ่งย้ายเข้ามาใหม่”

ยัยนี่มันแน่ดฟ้ย กล้าตะคอกเสียงใส่ฉันที่แม้แต่แม่ยังไม่เคยขึ้นเสียงใส่เลยเสียด้วย

“อ๋อ คนที่พ่อบอกน่ะเอง”

“พ่อเหรอ”

“ผอ. น่ะ”

เป็นเรื่องมหัศจรรย์อีกเรื่อง ห้องนี้คงจะมีเสน่ห์อย่างหาตัวจับยาก เพราะไม่เพียงแค่ลูกสาวนายกฯ เท่านั้นที่ขอมาเรียนห้องนี้ แต่ลูกสาวผู้อำนวยการเองก็ยังมาพักพิงที่นี่เหมือนกัน ก็ว่า...ทำไมพวกนักเรียนในห้องนี้ถึงเกรงใจหล่อนนัก

“ขอบคุณนะ หัวหน้าห้อง”

“นายก็ไปล้างหน้าล้างตาเสียสิ อย่าให้ฉันต้องหงุดหงิด”

“ครับ”

นาย Loser เดินจากไปแล้ว เหลือเพียงฉันที่กลายเป็นเป้าสนใจอยู่คนเดียวในตอนนี้ หัวหน้าห้องที่เพิ่งเข้ามาคงจะเห็นท่าทางเก้ๆ กังๆ ของฉัน เลยจัดการชี้ไปยังมุมห้องหลังสุดซึ่งยังมีโต๊ะว่างเหลืออยู่

“ที่นั่งเธออยู่ตรงนั้น ในฐานะที่เป็นเด็กใหม่ เธอนั่งกับฉันไปก่อนก็แล้วกัน”

“นั่งกับเธออย่างนั้นเหรอ”

“มีปัญหาหรือไง”

“เปล่า”

จะมีปัญหาก็ตอนหล่อนส่งสายตาน่าหมั่นไส้นั่นแหละย่ะ เฮ้อ ฉันก็ได้แต่บ่นกับตัวเอง ยังไงซะก็ต้งอทำตัวไม่ให้มีปัญหาเข้าไว้เพราะชีวิตในรั้วโรงเรียนนี้ยังอีกยาวไกลนัก

“นี่...ยัยเด็กใหม่”

“หือ”

ฉันที่กำลังก้มๆ เงยๆ หยิบอุปกรณ์การเรียนออกมาจากกระเป๋านักเรียนใบแพงหันมาสนใจเพื่อนที่นั่งอยู่ด้านหน้า ใช่แล้ว ยัยพวกนี้คือกลุ่มเด็กสาวที่เอาแต่นั่งแต่งหน้าแล้วก็หัวเราะระริกระรี้ไปวันๆ

“กระเป๋าสวยนี่ ท่าทางจะแพง” หนึ่งในนั้นที่ดูท่าทางว่าจะเป็นหัวหน้าแก๊งมองกระเป๋าฉันด้วยนัยน์ตาวาววับ นับว่าตาถึงมาก...

“ก็นิดหน่อย”

“ท่าทางจะรวยนะเนี่ย”

ฉันโคตรรวยเลยแหละ

“ไม่ขนาดนั้นหรอก”

“อยากได้กระเป๋าของเธอจัง” คำขอที่หน้าด้านที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ยินมาทำให้ฉันอยากจะดูถูกหล่อนตามนิสัยเดิมนิดหน่อย “ขอได้ไหม”

‘เธอเป็นขอทานหรือไง’ ถ้าเป็นที่โรงเรียนเก่าฉันคงถามแบบนี้ไปแล้ว แต่สำหรับที่นี่ ฉันเลือกที่จะเงียบดีกว่า

“ไม่เคยมีอะไรได้มาฟรีๆ โดยไม่ต้องแลก เธอมีอะไรที่น่าสนใจมาก

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)