Pandora-H จุ๊ๆอย่าบอกใครน่ะว่าฉันรักเธอ (ชุด Pandora)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

บทนำ

ทันทีที่โรงเรียนให้สัญญาณว่าต้องกลับบ้านด้วยเสียงออดที่ไพเราะ ที่สุดในชีวิต T^AT

ฉันที่สอบเสร็จก็สัลล้าลงมาจากอาคารเรียนกับบรรดาเพื่อนๆ เพื่อไปฉลองปิดเทอมสุดท้ายของ ม.6 ก่อนจะเข้ามหาวิทยาลัย >_< ฉัน กำลังจะได้เป็นสาวนักศึกษา ฉันจะมีหนุ่มมากมายมาจีบ อ่าๆๆ (คิดไปเอง = =) แค่คิดฉันก็เนื้อเต้นแล้ว

"เรียนจบแล้ว ฉันตั้งใจว่าจะมีแฟนเลย!" ขม เพื่อนสนิทเพียง คนเดียวของฉันชูมือขึ้นฟ้าอย่างมั่นอกมั่นใจ "อยู่โรงเรียนเจอแต่หน้าเดิมๆ ฉันตั้งใจไว้แล้วว่าจะต้องมีแฟนให้ไต้ อ่าๆๆ"

"แกตั้งใจว่าจะมี แล้วคนอื่นเขาตั้งใจเอาแกเป็นแฟนปะ" ฉันถาม "มั่นปากแกเหรอ! ซะๆ ใช่สิ แกไม่คิดจะมองใคร เพราะแกมีพี่ชาย คนละฝาคนละพ่อคนละแม่ของแกเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วนี่"

"พูดบ้าอะไร ขนลุก"

"อย่ามาไก๋น่า แกแอบชอบพี่ชายตัวเองไม่ใช่หรือไง"

"ไอ้ขม! ใครไต้ยินเข้าเขาจะมองว่าฉันเป็นคนแบบไหนวะเนี่ย^,,

"กลัวอะไร พี่น้องแท้ๆ ก็ไม่ใช่

"แต่คำว่าพี่น้องมันทำให้คนมองว่าผิดศีลธรรมเว้ย! ฉันกับหมอนั่น ก็ไม่ใช่พวกสมภารกินไก่วัดจะได้มากินกันเอง"

"แต่ฉันดูออกนะว่าแซฟไฟร์สนใจแกน่ะ^,,

"ไม่เลิกพูดแม่จะเตะเอาให้จริงๆ ด้วยนะ 0_0"

"ฉันเพื่อนสนิทแกนะ ฉันรู้ฉันเห็นทุกอย่าง"

"พูดบ้าอะไร"

"พวกแกสองคนขลุกอยู่ด้วยกันตลอด ถึงแม้จะบอกว่าเป็นพี่น้องกัน ก็เถอะ แต่ผู้ชายกับผู้หญิงมันเป็นเพื่อนกันไม่ได้นะเว้ย"

"สำหรับฉัน เขาเป็นเพื่อนร้อยเปอร์เซ็นต์...อีกอย่างแกก็รู้ไม่ใช่เหรอ ว่าตอนนี้ความสัมพันธ์ของฉันกับหมอนั่นเป็นยังไง"

"ทะเลาะกันเดี๋ยวก็ดีกัน อาจจะเป็นช่วงฮอร์โมนทำงานขึ้นๆ ลงๆ หมอนั่นก็เลยทำกับแกรุนแรงอย่างนั้น อย่าถือสาน่า >0<"

"ไม่ถือสาไม่ได้ อยู่ๆ หมอนั่นไม่ยอมคุยกับฉัน โกรธอะไรก็ไม่รู้ ฉันเห็นมันไม่คุย ฉันก็เลยไม่คุยกับมัน เฮอะ^,,

"แกไปทำอะไรให้แซฟไฟร์โกรธหรือเปล่า ไม่ลองไปคุยดู คนอยู่บ้าน เดียวกันโกรธกันอึดอัดตายซัก"

"ใช่เลย อึดอัดจะตายอยู่แล้ว แต่ฉันไม่ง้อ ฉันสวย หยิ่ง วะฮะฮ่า เอี๊ยดดด~

ฉันได้ยินเสียงยางล้อรถบดกับถนนเล่นเอาแสบแก้วหู รถตู้คันสีดำทึบ ดูแล้วเหมือนโลงศพจอดเทียบกับฟุตบาธที่ฉันยืนอยู่ ครืด!

ประตูถูกเปิดออกเหมือนกระซาก จากนั่นก็มีชายชุดดำสองสามคน กระโดดลงมาจากรถแล้วโค้งให้ฉันหนึ่งทีอย่างสวยสดงดงาม

"ครับ"

"ทำไมกัน"

"เรามาลักพาตัวคุณครับ"

"เอ? <ว_๐"

"โปรดไปกับเรา เจ้านายรออยู่"

หมับ \(<ว_<ว)/ แขนซ้ายแขนขวาของฉันโดนล็อกเอาไว้แน่นก่อน ที่ฉันจะถูกโยนนั่นรถผู้คันงามนั่น แล้วประตูก็ปิดตามหลังเสียงตังปึง!

"กรี๊ดดดดดดดดด จะทำอะไรน่ะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ จะพาฉันไปไหน"

"ถามว่าจะพาไปไหน"

"คำถามเยอะจริงๆ เลยนะ"

เสียงทุ้มตาดังจากด้านหลังทำให้ฉันหันขวับไปมอง (<ว_<ว) แล้วก็ พบชายหนุ่มหน้าหล่อท่าทางร้ายเอาเรื่องอยู่ยิ้มโชว์เขี้ยวให้ฉัน "พาไปอยู่กับฉันน่ะสิ ที่รัก "แล้วแกเป็นใครวะ!"

"หยาบคายมากเลยนะ พี่ชายเธอไม่เคยพูดให้เธอได้ยินเลยหรือไง ซื่อฉันน่ะ^,,

"ไม่เคย"

"งั้นฉันจะบอกให้เอาบุญ" คนพูดเปลี่ยนเป็นท่ากอดอกแล้วยักคิ้ว ข้างเดียวให้ฉันอย่างกวนประสาท "ใครๆ ก็เรียกฉันว่าโลกันต์"

สามอาทิตย์ก่อนเกิดเหตุ ในวันที่ฝนตกหนัก...

ตอนนั่นฉันจำได้ดีว่าทุกคนในบ้านมองนาฬิกาติดผนังกว่าร้อยรอบ โดยเฉพาะแม่เพราะเป็นห่วงที่ 'แซฟไฟร์^, ลูกชายในไล้ยังไม่กลับมาเสียที "อยู่โรงเรียนเดียวกันทำไมถึงไม่รู้ว่าแซฟไฟร์ไปไหน" แม่หันมาถาม ฉันอีกรอบ

"แม่คะ โตขึ้นผู้ชายกับผู้หญิงก็มีเพื่อนต่างกลุ่มกันไป จะให้ตัว

ติดกันเหมือนตอนเด็กๆ น่ะไม่ได้หรอกนะ"

"แซฟไฟร์กัโตแล้ว จะเป็นห่วงอะไรนักหนา"

"แต่ลูกฉันไม่เคยกลับดึกเลยนี่ T^AT แถมวันนี้ฝนยังตกหนัก ไม่ให้ ห่วงแล้วจะให้รู้สึก...ว้าย ลูกชายแม่กลับมาแล้ว!"

แม่รีบวิ่งไปหน้าประตูบ้านเมื่อเห็นว่าแซฟไฟร์กลับมาในสภาพ เนื้อตัวมอมแมม หน้าตาหล่อเข้มที่ใครเห็นใครก็หลงของเขาในตอนนี้กลับ ยับเยินยู่ยี่เหมือนถูกรถบดถนนทับหน้ามา =__=

"ไปทำอะไรมา! ทำไมหน้าตาเหมือนถูกตบเยินขนาดนี้^,,

"สภาพแบบนี้ไม่ใช่แค่ถูกตบนะ ต้องโดนกระทืบไม่ตากว่าสามเท้า!"

พ่อว่า

"จะ'พูดให้มันแย่กว่าเดิมทำไม ใจแม่จะสลาย โฮก T()T"

"ไปมีเรื่องกับใครมาแซฟ^,, ฉันถามขึ้นบ้าง แต่แซฟไฟร์กลับยิ้มร่าเริง "ผู้ชายมันก็ต้องมีเรื่องแบบนี้บ้าง อูย...เจ็บ T^AT"

"งั้นรีบไปอาบน้ำอาบท่า เดี๋ยวฉันทำแผลให้"

"แม่ทำให้ด้วย" แม่รีบบอก

"คุณไม่ต้องทำหรอก ให้เด็กๆ เขาจัดการกันเอง อีกอย่างถ้าคุณอยู่ ก็ไม่ต้องรู้กันพอดีว่าแซฟไปทำอะไรมาเพราะเอาแต่ตีโพยตีพายห่วงลูก" "ฉันรักของฉันอ่ะ T^AT"

"ไม่เป็นไรค่ะแม่ เดี๋ยวเค้กจัดการให้เอง มีอะไรจะไปรายงานให้นะ" ฉันพาแซฟไฟร์ไปที่ห้องแล้วสั่งให้เขาไปอาบน้ำ ระหว่างรอฉันก็รีบ หากล่องปฐมพยาบาล พอจัดเตรียมอะไรเส!จ เจ้าตัวก็ออกมาจากห้องน้ำ ในสภาพ เรียบร้อย แต่หน้าตาบวมปูด เป็นมะกรูด ตา แมว =__+

"โอ๊ย เบาๆ เซ!"

"เอาหน้าไปกระแทกกับอะไรมา ทำไมถึงได้เยินอย่างนี้ถ้าไม่มีเรื่อง ซกต่อยกลัวคนอื่นจะไม่รู้หรือไงว่าตัวเองแมน"

"บ้า ฉันต่อสู้ทีไรก็เพราะความยุติธรรมทั้งนั้น แถมครั้งนี้ฉันก็เชื่อ ด้วยว่าตัวเองทำถูก!"

"มีเรื่องทีไรก็ว่าทำถูกทุกที แล้วคราวนี้เอาหน้าไปฝ่าดงบาทาใครเขา

 

มาล่ะ"

"เธอเอาแต่ต่อว่าฉัน ถ้าเป็นเธอจะไม่ช่วยหรือไง"

"ก็ว่ามาสิ ความเป็นอีโร่ของนายน่ะ

"ฉันบังเอิญเห็นเด็กผู้หญิงในร้านอาหารกำลังถูกผู้ชายตัวโตผลัก ล้มลงกับพื้น แล้วพวกเพื่อนๆ หมอนั่นก็ทำท่าจะเข้าไปรุม!"

"ผู้หญิงถูกผู้ชายรุม โห แมนมากๆๆ"

"เออสิ ฉันก็เลย..."

"สะเออะ''

"หยาบคาย

"แล้วยังไงต่อ"

"ก็เข้าไปช่วยด้วยการเอาตัวเองขวางไว้ ทุกคนในร้านก็เห็นดีเห็นงาม กับฉันด้วยเลยพากันเชียร์ ฉันก็เลยมีแรงบันดาลใจอยากจะช่วย หมอนั่น มันแค้นมากที่ตัวเองถูกมองว่าเป็นตัวร้ายก็เลยสู้กัน ซกกันไปมาแบบ ตัวต่อตัว"

"แล้วใครชนะ <ว_๐''

"ฉัน"

"ยอดไปเลย!"

"ใช่มั้ยล่ะ อ่าๆๆ"

"ชนะก็ดีแล้ว แต่ทีหลังอย่าไปทำอะไรแบบนี้อีกนะ แม่หัวใจจะวาย อยู่แล้วตอนรอนายกลับมาบ้านน่ะ ฉันเลยโดนไปด้วยเลย หาว่าอยู่โรงเรียน เดียวกันกับนายแท้ๆ แต่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับนายเลย"

"ขอโทษๆ >/\< เธอก็รู้นี่ว่าแม่น่ะนี้ห่วงฉันจะตายไป แต่แม่ไม่ได้ ว่าอะไรใช่มั้ยล่ะ <ว_๐''

"จะว่าอะไรล่ะ คนกลับบ้านดึกแล้วมีเรื่องมันนาย ไม่ใช่ฉันนี่ แล้ว คนที่ซกนายคนนั่นหลังจากแพไปแล้วก็จบเลยเหรอ"

                           "มันก็เหมือนคนอื่นๆ แหละ เคียดแค้นไปตามเรื่องตามราว แต่ฉัน

ไม่แคร์ไอ้หน้าตุ๊ดนั่นหรอก"

-               ’                "หน้าเขาเหมือนตุ๊ดเหรอ"

XSL

"ใครรังแกผู้หญิง ฉันก็ว่าตุ๊ดทั้งนั้น!"

"เห็นด้วย! >0<"

"ดังนั้นเชื่อซะว่าการที่ฉันมีเรื่องกับคนอื่นแปลว่าฉันทนเห็นความ ไม่ถูกต้องไม่ได้ ดังนั้นอย่าต่อว่าฉันอีก"

"เออ ไม่ว่าแล้วๆ แต่อย่ามีเรื่องบ่อยๆ ล่ะ การมีเรื่องซกต่อยบ่อยๆ ไม่ได้หมายถึงว่านายเก่ง รู้ไว้เสียด้วย เพราะบางทีการที่เรามีเรื่องกับใคร เราไม่สามารถได้เลยว่าเขาเป็นใครมาจากไหน ถ้าเกิดนายไปต่อยตีกับ พวกมีอิทธิพล ลูกเจ้าพ่อมาเฟียอะไรแบบนี้ล่ะ"

"ฉันจะเตะมันเอง!"

"จ้า เก่งเหลือเกิน ฉันล่ะห่วงนายจริงๆ เฮ้อ^,,

"ฉันก็ห่วงเธอ"

"อะไร มาทำตาหวานฉ่ำแบบนี้คืออะไร ถอยออกไปเลยนะ" ฉันผลัก หัวแซฟไฟร์ไปอีกด้านอย่างรู้สึกแปลกๆ กับท่าทางของเขา "ห้ามล่งสายตา แบบนี้มาให้ฉันอีก ขอสั่งไว้เลย"

"แต่ว่า..."

"ห้ามพูดอะไรอีก ฉันไปนอนล่ะ แล้วก็อย่าไปมีเรื่องมีราวที่ไหนอีก รู้เอาไว้ด้วย"

ฉันรีบตัดบทสนทนาในทันที ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าเขารู้สึกยังไง คนอยู่ ด้วยกันทุกวัน สังเกตการเปลี่ยนแปลงได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นแล้ว และฉัน ก็ไม่ใช่คนโง่ที่จะไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับความรู้สึกของผู้ชายที่มีต่อผู้หญิง เคยมีคำกล่าวว่า 'ผู้ชายกับผู้หญิงเป็นเพื่อนกันไม่ได้^,

ตอนได้ยินฉันก็ไม่เชื่อหรอก จนกระทั้งฉันได้ยินเรื่องแปลกๆ มากับหู อย่างเช่นว่า...แซฟร์ใพ่ร์บอก'ใครๆ ว่ามีหญิงในดวงใจแล้ว นั้นก็คือเค้กหวาน เค้กหวานก็คือฉัน...

เรื่องนี้เป็นเรื่องล้อเล่นกันไปทั้งระดับชั้น แต่ฉันก็ทำเป็นไม่สนใจ จนกระทั่งวันหนึ่งเขาแกล้งทำเป็นเมาแล้วพูดวนไปวนมาให้ฉันเข้าใจให้ได้ ฉันก็เลยรู้ว่าเขารู้สึกยังไงกันแน่ แต่ฉันก็ทำเป็น...

โง่!

±ร