All My Loving รักไม่รู้จบ เล่ม 02

9

 

นึกว่าจะไม่มีน้ำตาให้ไหลอีกแล้ว แต่พอนั่งคนเดียวไม่ได้ทำอะไร น้ำตาก็ไหลออกมา เดี๋ยวหัวเราะเดี๋ยวร้องไห้จนฉันจะกลายเป็นคนสติไม่ค่อยดีอยู่แล้ว คำสัญญาที่ให้ไว้กับพวกเขาในวันสุดท้ายนั้นได้กลายเป็นฟองสบู่ไปนานแล้ว คำสัญญาที่ว่าจะไม่เจ็บปวดอีกและจะมีความสุขได้พังทลายไปนานแล้ว

“อึนบี”

วันนี้อึนบีมาช่วยปลอบใจฉันเหมือนเช่นทุกวัน ฉันเรียกอึนบีแล้วยิ้มให้ อึนบีจึงยิ้มกลับมาแล้วจับมือฉันไว้ ดูเหมือนว่าฉันทำให้อึนบีต้องลำบากไปด้วย

“ออกไปข้างนอกกันมั้ย อยู่บ้านเซ็งจะตาย”

“เอาสิ! เป็นความคิดที่ดีมาก ไปข้างนอกกัน”

ฉันไม่อยากทำให้อึนบีหดหู่เพราะเธอคือเพื่อนที่ไม่เคยทอดทิ้งฉัน ฉันใส่กางเกงยีนขาสั้น เสื้อยืดสีแดง ปล่อยผมยาวสยายโดยไม่หวีเพราะไม่มีอารมณ์จะแต่งสวย

“ไปกันเถอะ”

อึนบีมองฉันที่เดินออกมาจากห้องด้วยสีหน้าตกใจ

“จะไปแบบนี้น่ะเหรอ”

“ไม่เป็นไรหรอก ไปกันเถอะ”

“ก็ได้ ไปกันเถอะ เดี๋ยวฉันซื้อของอร่อยๆ ให้กิน!”

อึนบีวางมือลงบนไหล่ฉันแล้วพาออกไปข้างนอก ฉันไม่ได้ออกนอกบ้านมานานแค่ไหนแล้วนะ และทันทีที่แสงแดดสัมผัสผิว ฉันก็รู้สึกร้อนขึ้นมา รู้สึกดีจัง ไม่ได้โดนแดดอย่างนี้มานานแล้ว

“โอย ร้อน”

“ร้อนเหรอ”

“อือ ร้อน เราไปกินไอศกรีมกันมั้ย”

“อือ”

“โอเค! เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง!”

“คิกๆ”

อึนบีพยายามทำท่าทางร่าเริงจนฉันรู้สึกผิด

“อึนบี อย่าทำอย่างนี้เลย ตอนนี้ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว พวกนั้นไม่ได้ย้ายโรงเรียนซะหน่อย”

“จริงเหรอ”

อึนบีถามอย่างระมัดระวัง ฉันจึงยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า

“อืม พอมะรืนนี้โรงเรียนเปิด ฉันก็จะได้เจอพวกเขา”

ใช่ การปิดทอมจะจบลงในวันมะรืนนี้ ฉันจะได้พบกับพวกเขาที่ไม่ได้พบมานาน เพราะอย่างนั้นฉันจึงไม่เป็นไรแล้ว

“อื้อ! อ๊ะ! ร้านไอศกรีม!!!”

อึนบีดึงฉันเข้าไปในร้านไอศกรีม หลังจากซื้อเสร็จเรียบร้อยก็ออกมาข้างนอกกัน ในมือของเราก็มีไอศกรีมอยู่คนละแท่ง เราสองคนพากันเดินดูโน่นดูนี่ ตอนนี้ฉันกำลังยิ้มหลังจากที่ไม่ได้ยิ้มมานานมากแล้ว

กริ๊งงงง

เสียงโทรศัพท์มือถือของอึนบีดังขึ้น เราสองคนจึงหยุดยิ้ม อึนบีคาบไอศกรีมไว้ในปากแล้วควานหาโทรศัพท์ พอหาเจอแล้วก็ส่งไอศกรีมมาให้ฉันแล้วรับโทรศัพท์

“จะให้ฉันกินต่อให้หมดเหรอ”

(ฮัลโหล)

อึนบีรับโทรศัพท์แล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่โดยไม่สนใจฉันเลย

(คยองวอน! ทำอะไรอยู่เหรอ)

“เชอะ”

ฉันแลบลิ้นให้อึนบีแล้วกินไอศกรีมต่อ พอหันหน้าไปอีกทางก็เห็นคยองวอนเดินออกมาจากร้านกาแฟที่อยู่ฝั่งตรงข้าม คยองวอนกำลังคุยโทรศัพท์อย่างอารมณ์ดี ฉันดีใจที่ได้เจอเขาจึงอ้าปากเพื่อที่จะเรียก

“คยอง...”

แต่คยองวอนไม่ได้มาคนเดียว พวกที่เหลือยืนอยู่ด้านหลัง และฉันก็เห็นนักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่งที่ไม่คุ้นหน้ายืนหัวเราะอยู่ข้างๆ พวกเขาและยังเห็นรุ่นพี่ฮยองควอนกับนันออนนีอีกด้วย

“ตอนนี้ฉันอยู่ในเมือง อือ! อยู่ตรงข้ามกับเนลโล่น่ะ”

เนลโล่คือชื่อร้านกาแฟที่พวกเขาพิ่งเดินอกมาเมื่อกี้ คยองวอนมองหาทันที เขาโบกมือให้ฉันแล้วรีบหันหลังกลับด้วยท่าทางตกใจ เขาคงจะเห็นฉันแล้ว

(พวกนายอยู่หน้าเนลโล่เหรอ!)

อึนบีหันไปมองพวกเขาทันที ใบหน้าของพวกเขาดูสับสนมาก ส่วนใบหน้าของนันออนนีแดงก่ำ

“อึนบี ฉันขอตัวก่อนนะ”

ฉันปล่อยมืออึนบีแล้วหันหลังกลับ ไอศกรีมที่เคยอยู่ในมือตกลงไปบนพื้นนานแล้ว ฉันรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

“วอลฮยาง!”

เสียงตะโกนเรียกของอึนบีและคยองวอนยิ่งทำให้ฉันวิ่งไปอย่างไม่คิดชีวิต ฉันวิ่งกลับมาถึงบ้านโดยไม่หันไปมองข้างหลังเลย พอเข้าบ้านได้ฉันก็ล็อกประตูแล้วล้มตัวลงนั่งพิงประตูอย่างอ่อนแรง จากนั้นน้ำตาก็รินไหล

“อา”

พวกเขาสบายดีจริงๆ พวกเขามีความสุขจริงๆ แต่ทำไมฉันจะต้องโกรธแบบนี้ด้วยล่ะ ไม่มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะต้องโกรธ

“เฮ้อ”

ฉันถอนหายใจแล้วเดินไปยังห้องน้ำ เปิดน้ำแล้วเข้าไปยืนอยู่ใต้ฝักบัวเพื่อที่จะให้น้ำเย็นๆ เรียกสติฉันกลับคืนมา...เพื่อที่จะลืมภาพของพวกเขา

ขอโทษนะที่ฉันหนีมาแบบนี้...

มันยังเร็วเกินไปที่ฉันจะต้องอยู่คนเดียว

 

เช้าตรู่

วันนี้คือวันแรกของภาคเรียนที่สอง

เมื่อวานฉันตัดผมหน้าม้าเพื่อที่จะได้รู้สึกแปลกใหม่ กระโปรงนักเรียนก็ตัดให้สั้นลง ผมที่เคยปล่อยสยายก็มัดรวบขึ้น ปัดผมหน้าม้าไปข้างซ้ายเล็กน้อย ทาลิปกลอสบางๆ ที่ริมฝีปาก ฉันพอใจกับความน่ารักของตัวเองมาก

“ดีมาก”

ฉันมองตัวเองในกระจกแล้วยิ้ม ตั้งใจว่าตั้งแต่วันนี้จะกลับไปเป็นซอลวอลฮยางผู้สดใสร่าเริง ฉันถือกระเป๋าสีขาวที่เพิ่งซื้อมาเมื่อวานเดินออกมาจากบ้าน วันแรกที่ไปโรงเรยีนคนเดียวรู้สึกวังเวงยังไงก็ไม่รู้ ฉันกล่าวทักทายพวกรุ่นพี่ที่รู้จักแล้วเดินไปตามทางเดินบนอาคาร

“เฮ้อ”

ฉันเปิดประตูหลังเข้าไปในห้องเรียน พวกเขาและอึนบีนั่งประจำที่กันอยู่แล้ว พอเห็นอึนบีกำลังคุยอย่างสนุกสนานแล้วฉันก็ยิ้ม จากนั้นก็เอ่ยทักทายพวกเขาให้เหมือนกับที่ฝึกหน้ากระจกมาทุกวัน

“หวัดดีทุกคน”

พวกเขามองฉันอย่างตกใจ

“อ๊ะ ซอลวอลฮยาง!”

“ใช่ ฉันเอง ซอลวอลฮยาง!”

“วอลฮยาง”

คยองวอนโบกมือให้ฉัน ฉันจึงรีบวิ่งไปหาแล้วยกแขนทั้งสองข้างวางบนไหล่เขา

“คุณมินคยองวอน นี่มันที่นั่งฉันนะคะ! กรุณาหลบไปด้วยค่ะ”

“หือ?”

“รีบกลับไปนั่งที่ของตัวเองสิคะ”

ฉันต้องนั่งข้างๆ บันแทวอนเหมือนเดิมแต่ก็ยังไม่กล้า พอคยองวอนลุกขึ้นกลับไปนั่งที่ของตัวเอง ฉันก็หันไปทักทายอึนบีที่กำลังมองฉันอย่างตกใจ

“อึนบี หวัดดี”

ฉันนั่งลงแล้วยิ้มอึนบี อึนบีจึงลูบหัวฉันแล้วทำตาโต

“น่ารักนะวอลฮยาง”

“เหรอ จริงเหรอ ฉันน่ารักเหรอ”

ฉันถามพลางกะพริบตาปริบๆ อึนบีจึงทำหน้าเครียด

“ผู้หญิงเปลี่ยนแปลงตัวเองไม่ผิดหรอก! ฉันตัดผมหน้าม้าบ้างดีมั้ยนะ!”

“อ๊ะ อย่านะอึนบี! อย่าทำตามฉันนะ!”

พอหันไปด้านหลังก็เห็นผู้ชายสามคนกำลังจ้องมองอยู่ ฉันจึงยิ้มแล้วพูดว่า

“อ้าว ไม่ได้เจอกันนานนะ! คุณลุงทั้งสาม!”

“อือ”

“คุณลุงงั้นเหรอ”

“น่ารักนะ”

บันแทวอนตอบสั้นๆ อึนจองแทขุ่นเคืองเล็กน้อย ส่วนฮันแฮชอนยังน่ารักเหมือนเดิม ไม่มีใครเปลี่ยนไปเลย พอเห็นหน้าพวกเขาแล้วฉันก็นึกถึงเรื่องเมื่อวานซืนขึ้นมาแต่ก็ยังคงยิ้มร่าเริงแล้วเริ่มพูดในเรื่องที่ไม่อยากจะพูด

“อ๊ะ! เมื่อวานซืนฉันเห็นพวกนายด้วย พวกนายมีแฟนกันแล้วเหรอ ยินดีด้วยนะ! เอาไว้แนะนำให้รู้จักบ้างสิ”

พวกเขายิ้มโดยไม่ตอบอะไร เชอะ! รู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก ฉันยิ้มแล้วหันไปหาคยองวอน อึนบีจึงพูดว่า

“นี่!”

“คยองวอน! วันนี้ซื้อไอศกรีมเลี้ยงฉันหน่อยสิ!”

“หือ? ได้สิ”

“ทำไมต้องให้แฟนคนอื่นเลี้ยงด้วยล่ะ”

สีหน้าของอึนบีแสดงถึงความไม่พอใจ ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้จะลืมไปแล้วว่าฉันเป็นคนทำให้เธอและเขาได้รักกัน เชอะ

“ทำไมฉันจะขอให้เลี้ยงไม่ได้! ก่อนที่คยองวอนจะเป็นแฟนกับเธอ เขาเป็นเพื่อนฉันมาก่อน เข้าใจมั้ย”

“เออ ยอมแพ้”

“ย้าฮู! ฉันชนะ!”

“คิกๆๆ”

เสียงหัวเราะทำให้ฉันหันไปมองว่ามันเป้นเสียงของบันแทวอนหรืออึนจองแท แต่ฉันกลับเห็นคยองวอนที่กำลังยิ้มให้ฉันพร้อมกับมองมาด้วยแววตาที่จริงจัง สีหน้าของเขาขณะนี้คือสีหน้าที่ฉันไม่คุ้นตา

“โอ้ คยองวอน นายก็ยิ้มแบบนี้เป็นด้วยเหรอ! คิกๆ ต่อไปฉันก็จะยิ้มแบบนี้นะ”

“วอลฮยางบ้าไปแล้ว”

“ฉันไม่ได้กินข้าวเช้าน่ะก็เลยหิวไปหน่อย!”

“อะไรนะ ทำไมถึงไม่กินข้าวเช้าล่ะ”

“ไม่รู้ ไม่รู้! อึนบี ฉันอยากกินขนมปังไส้ครีม เราไปซื้อกันเถอะ!”

“เงินล่ะ”

“ฉันเลี้ยงเอง!”

ฉันมองอึนบีแล้วยิ้ม หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงหัวเราะของพวกเขาดังมาจากด้านหลัง

“ไปกันเถอะ! ไปกัน!!!”

ฉันจูงมืออึนบีไปที่ร้านขนมอย่างรวดเร็ว รอหน่อยนะ! ขนมปังไส้ครีม!!!

 

10

 

ระหว่างทางไปร้านขนม ฉันบีบมืออึนบีแน่น อึนบีกำลังคิดอะไรอยู่นะ ทำไมไม่พูดอะไรกับฉันเลยล่ะ พอถึงร้านขนม ฉันก็ซื้อขนมปังไส้ครีมได้อย่างง่ายดายกว่าที่คิดเอาไว้ พอเดินออกมาจากร้าน อึนบีก็พูดว่า

“เป็น Ino นี่มันดีจริงๆ เลยนะ”

“หือ?”

“ในร้านขนมคนแน่นจะตาย แต่พอเธอสั่งขนมปังคำเดียว เขาก็รีบหยิบมาให้ทันที”

อึนบีพูดอย่างอิจฉา ฉันจึงแกล้งตะโกนให้ร่าเริงยิ่งกว่าเดิม

“ว้าว! ขนมปังไส้ครีม!!!”

การกินอาหารเช้าคงจะกลายเป็นนิสัยของฉันไปแล้ว ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปฉันจะต้องปิ้งขนมปังกินทุกเช้า

“วอลฮยาง!”

“ว่าไง”

“ดูเธอร่าเริงมากนะ”

อึนบีพูดพลางยิ้มให้ ฉันจึงกลืนขนมปังลงไปก่อนตอบด้วยน้ำเสียงสดใส

“อือ!”

“แต่มันดูเหนื่อยยิ่งกว่าเดิม”

อึนบีพูดพลางมองอย่างเป็นห่วง พอเห็นสีหน้าแบบนั้นแล้วฉันก็รู้สึกไม่สบายใจ

“ยังไงเหรอ”

“ไม่มีอะไร”

“ทำแบบนี้แล้วสบายใจกว่า ฉันไม่อยากให้พวกนั้นเห็นท่าทางเศร้าของฉัน ฉันจะเป็นคนน่ารัก”

คำพูดของฉันทำให้อึนบีกัดฟันแน่นแล้วพยักหน้า จากนั้นก็ยิ้มให้ฉัน

 

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)