Love Addiction เลือกติดรักให้ตรงใจ (ชุด Valentine's design of love)

We all know that our lives have its own choices,

but only a single choice we could pick.

ชีวิตทุกคนมีทางเลือกเสมอ...

แต่เราสามารถเลือกเดินได้เพียงเส้นทางเดียวเท่านั้น

บทนำ

ณ ร้านมนต์จันทรา...

เย็นย่ำก็ฮัมเพลง...

ทว่าฉันกลับโดนยัยเอสกับยัยเอ็มสองสาวเพื่อนซี้ที่ชื่อคล้ายกันแต่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันทางสายเลือดจับแขนคนละข้างแล้วลากตัวฉันไปตามทางเดิน

“อุ๊ย พี่โอเปี้ยมนี่นา”

“ใช่จริงๆ ด้วย สวัสดีค่ะ”

“อ๊ายยย... พี่เค้ายิ้มตอบด้วยล่ะ”

ระหว่างที่พวกมันลากตัวฉันผ่านพวกรุ่นน้อง ม.4 ม.5 หรือ ม.อะไร สัก ม. กลุ่มหนึ่ง (เพราะยัยเด็กกลุ่มนั้นเรียกฉันว่าพี่) ยัยเด็กกลุ่มนั้นต่างส่งเสียงทักทายและทำหน้าปลาบปลื้มใส่ฉันอย่างเต็มประดา ขณะที่ฉันได้แต่หันหน้ากลับไปส่งยิ้มให้เล็กน้อยพอเป็นพิธี ก่อนจะโดนเพื่อนของตัวเองฉุดกระชากลากตัวไปตามทางเดินต่อ

ปั้ก! ด้วยกำลังช้างสารของยัยเอสกับยัยเอ็ม เล่นเอาฉันเดินตามขาแทบจะขวิดกัน สุดท้ายข้อเท้าฉันเลยกระแทกเข้ากับหินก้อนหนึ่งจนได้...

พวกมันจะตั้งหน้าตั้งตาลากตัวฉันไปถึงไหนเนี่ย

“พวกแกจะพาฉันไปไหนเนี่ย”

“เอาเหอะน่าโอเปี้ยม... ไม่ได้หลอกไปขายซักหน่อย”

“เออ... เราแค่อยากรู้เท่านั้นแหละ... ว่าผู้หญิงดวงแข็งอย่างเธอเมื่อไหร่จะพบรักซักที”

“หา?”

พอฉันเอ่ยปากถาม ยัยเอสกับยัยเอ็มกลับเอาแต่อดยิ้มตอบยียวนแบบขอไปทีแทน

ชิ! เอาฟะ... ไปไหนก็ไป ยอมให้พวกมันสองตัวสักวัน

“เข้าไปเหอะน่า”

ยัยเอสกับยัยเอ็มผลักฉันลงจากรถแท็กซี่ ก่อนจะลากตัวฉันไปยังหน้าร้านอะไรสักอย่าง... ดูเหมือนจะเป็น... ไม่น่า... คงไม่ใช่หรอกมั้ง...?

“เอ่อ... เราพาเพื่อนมาดูดวงค่ะแม่หมอ”

แต่มันกลับเป็นอย่างที่ฉันคิด... เมื่อยัยเอสกับยัยเอ็มช่วยกันเปิดประตูร้านให้กว้าง แล้วลากตัวฉันเข้าไปในร้าน ก่อนจะบังคับให้นั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับยัยหมอดูลูกแก้วในชุดยิปซีสีเขียวอย่างกับพระรามกำลังประกาศตามหานางสีดาที่สูญหาย

“ชื่ออะไร”

ยัยหมอดูงี่เง่าไม่มีการพูดพร่ำทำเพลงอะไรสักอย่าง นอกจากโพล่งถามชื่อแซ่ฉันเฉยๆ แบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

“หมอดูเค้าให้บอกชื่อกันด้วยเหรอ”

เพราะงั้น... ฉันก็เลยเชิดหน้าขึ้นนิดหน่อย ก่อนจะมองกลับด้วยหางตา...

หมอดูดวงงั้นเหรอ... ก็ไม่วายเป็นแบบเดียวกับพวกต้มตุ๋นนั่นแหละ จะแม่นแค่ไหนกันเชียว ไม่ใช่แมมดหมอผีสักหน่อย จะได้มาทำนายอนาคตชาวบ้านเขาได้แม่นยำขนาดนั้น

“ชื่อเกี่ยวพันกับโชคชะตา”

แต่ยัยหมอดูหรือหมอเดากลับเชิดหน้าตอบกลับมาแบบนี้
“เออ... แกบอกๆ ไปเหอะน่าโอเปี้ยม”

แต่พฉันทำหน้าจะหาเรื่อง... ยัยเอสกับยัยเอ็มที่ยืนขนาบข้างเลยกระทุ้งไหล่ยกใหญ่พร้อมกับบอกให้ฉันยอมๆ ไปหน่อย... แต่เอาเหอะ ไหนๆ หลวมตัวมาแล้ว.. เล่นๆ กับพวกมันสักหน่อยคงไม่เสียหายหรอกน่า

“โอเปี้ยม... อิชยา พิพรรษพรสกุล”

“ชื่อประหลาดจริง แล้วอยากให้ดูเรื่องอะไรล่ะ”

ฉันตัดสินใจบอกชื่อแซ่ตัวเองไปตามคำขอ แต่พอบอกปุ๊บ ยัยหมอดูนี่พูดกัดฉันปั๊บ แหม มันน่าจับลูกแก้วยัดปากจริงๆ ยัยหมอดูปากชวนตี

“เอ่อ เรื่องอนาคตของมันค่ะ”

ไฟพิโรธโหมกระพือ ฉันเกือบจะได้ถกแขนเสื้อท้าตีกับยัยหมอดูนี่แน่ๆ ถ้าไม่ใช่ว่ายัยเอสจับไหล่ฉันเอาไว้แน่น ส่วนยัยเอ็มรีบยิงคำถามเบี่ยงเบนความสนใจจากไอตะคุ่มๆ ของฉันเสียก่อน

“อนาคตเหรอ”

ยัยหมอดูแต่งตัวอย่างกับพระรามเขียวปี๋ทวนคำถามพลางเอามือวนไปวนมารอบลูกแก้วใสๆ ตรงหน้า แล้วเพ่งมองดูมันครู่หนึ่ง ก่อนจะทำหน้าตาแบบว่าประหลาดใจเหลือหลาย...

ชิ! ยัยหมอนี่ดูนี่เห็นอะไรน่ะ ฉันเห็นแต่ลูกแก้วใสๆ ไม่เห็นจะมีอะไร ขี้โม้เก่งจังนะ เดี๋ยวสักพักคงทายประมาณว่าอนาคตฉันจะมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นแหงๆ

“...อนาคตของเธอจะมีทางเลือกเกิดขึ้นมากมาย”

“เหอะ”

นั่นไงล่ะ! ฉันว่าแล้วไม่มีผิด หมอดูย่อมสนุกกับการกอดคอเรียกเงินคนโง่คู่กับหมอเดา

“ไม่ใช่แบบนั้น...”

“...”

“ชีวิตทุกคนย่อมมีทางที่ต้องเลือกอยู่แล้ว”

แต่พอเห็นฉันมองแบบไม่เชื่อถือ ยัยหมอดูนี่เลยต่อความยาวสาวความยืดต่อ อ่ะนะ...อาจจะมีส่วนตรงได้สักหนึ่งในสิบ นิ่งๆ ฟังไปก่อนแล้วกัน

“ชีวิตทุกคนมีทางเลือกเสมอ... แต่เราสามารถเลือกเดินได้แค่เพียงเส้นทางเดียว”

“...”

“อีกเส้นทางที่ไม่ได้เลือกเดินไป เราไม่อาจรับรู้ได้เลยว่าเหตุการณ์นั้นจะเป็นอย่างไร แม้จะอยากรู้ แม้จะอยากย้อนเดินกลับไป แต่สิ่งที่เลือกไปแล้วย่อมเปลี่ยนแปลงไม่ได้ นอกเสียจากว่าปล่อยให้มันเป็นสิ่งที่ต้องผ่านเลยไป....”

หรือบางที ฉันกำลังเข้าเรียนจริยธรรมนำคุณอยู่

“เส้นทางที่ไม่ได้เลือกอาจมีความสำคัญอย่างยิ่งที่จะทำให้ตัดสินใจจุดหนึ่งของอนาคต แต่จงจำเอาไว้ว่าเธอสามารถเลือกทางเดินนั้นได้เพียงแค่ทางเดียวเท่านั้น”

แต่อ่ะนะ... จะว่าไปแล้ว ยัยหมอดูแต่งตัวอย่างกับพระรามเขียวอื๋อ อาจจะมั่วหรือไม่มั่ว...ฉันไม่รู้ แต่คำพูดของยัยหมอดูนี่แอบฟังดูน่าเชื่อดีเหมือนกันแฮะ

ชีวิตของทุกคนต้องมีทางเลือกเสมอ...แต่เราเลือกได้เพียงแค่ทางเดียว...

และบางทีทางที่เราตัดสินใจเลือกเดินนั้น... ทำให้เราไม่ได้เห็นถึงอีกทางหนึ่งซึ่งอาจจะดีกว่าหรือแย่กว่าก็เป็นได้...

“มีอะไรอีกมั้ยจ๊ะ”

“หา ทำนายแค่นี้เหรอ”

“เอ่อ... ไม่มีค่ะๆ”

ฉันถามโพล่งออกไปทันที เพราะหลังจากยัยหมอดูนี่ร่ายจริยธรรมเสร็จ หล่อนก็เล่นพูดจาเหมือนไล่กันเลย แถมยัยเอ็มยังฉกเงินในกระเป๋าสตางค์ฉันไปจ่ายก่อนด้วย

แง พามาทำอะไรงี่เง่า แล้วยังเอาเงินในกระเป๋าสตางค์ฉันไปจ่ายอีกเนี่ยนะ

“ถามอีกเรื่องสิ”

“...”

“ทางเลือกที่ว่าพวกนั้นจะมีผลต่อชีวิตฉันมากรึเปล่า”

ดังนั้น ก่อนที่จะโดนลากตัวออกจากร้านดูดวงงี่เง่าแห่งนี้ ฉันรีบหันกลับไปทำตาขวางถามยัยหมอดูนี่อีกรอบเพื่อให้รู้สึกว่าคุ้มค่าขึ้นมาอีกสักสิบบาทก็ยังดี

“ทุกทางเลือกย่อมมีผลต่ออนาคตเสมอ”

“แล้วฉันควรเลือกทางไหนดี”

หึๆ ฉันไม่ได้ถามเพราะอยากให้ใครมาชี้ทางเดินให้หรอกนะ ชีวิตฉันมันต้องเลือกทางเดินเองแหงๆ อยู่แล้ว... ไม่ว่ามันจะผิดจะถูก หรือต้องวนอ้อมแค่ไหน ฉันต้องเลือกเองแน่ๆ

แค่อยากทดสอบความแม่นยำของการดูดวงจากยัยหมอดูนี่ต่างหาก กินเงินไปตั้งร้อยห้าสิบบาท แต่กลับได้ประโยคกำกวมมาประโยคเดียวกับจริยธรรมยาวเหยียดแทน...

“ฉันชี้ทางให้คนเดินไม่ได้หรอก เพราะคนเดินเท่านั้นที่จะเป็นคนตัดสินใจเลือกทางนั้นเอง”

“เฮอะ ก็ลงที่อีหรอบเดิมสินะ”

ชิ! แล้วสุดท้าย... หมอดูย่อมสนุกกับการกอดคอเรียกเงินคนโง่คู่กับหมอเดานั่นแหละ!

1

ผีขี้แกล้งข้างบ้าน

ฉันเปิดประตูเข้ามาในบ้านตัวเองซึ่งไม่มีสิงสาราสัตว์ที่ไหนอาศัยอยู่ร่วมด้วยแม้สักตัว ทั้งๆ ที่บ้านหลังนี้มีสองชั้น สองห้องนอน สามห้องน้ำ หนึ่งห้องครัว หนึ่งห้องโถง...

พอเหอะ ไม่ได้มาพล่ามประกาศขายบ้าน

เข้าเรื่องดีกว่า แน่ล่ะ... จะมีใครอยู่กับฉันได้ยังไงกัน ในเมื่อตั้งแต่ต้นปีที่ผ่านมา ทั้งพ่อทั้งแม่ทั้งไอ้น้องชายตัวแสบต่างพากันย้ายสำมะโนครัวหนีจากไปอยู่เยอรมันกันหมดแล้ว เหลือแต่ฉันคนเดียวหัวโด่ที่ยืนยันทำตาขวางใส่ทุกคนที่พยายามจะลากฉันไปอยู่ที่นั่นด้วยว่ายังไงๆ จะขออยู่ที่นี่สักระยะ

อย่างน้อยแค่ให้จบชีวิต ม.ปลาย ก่อนเหอะนะ... เห็นว่าเป็นปีสุดท้ายแล้วด้วย

“เฮ้อออ...”

ฉันเปิดประตูห้องนอนและปล่อยมันอ้าค้างเอาไว้แบบนั้น โยนกระเป๋านักเรียนไปทางขวา โยนเสื้อสูทไปด้านซ้าย ก่อนจะกระโดดหงายหลังลงบนเตียงนอนนุ่มๆ พลางแหงนหน้าเอาลูกตามองเพดานเล่นๆ แก้เบื่อ...

วันนี้ไม่น่าเสียเวลาให้ยัยเอสกับยัยเอ็มที่อยู่ๆ มาทำหน้าระรื่น แล้วกระดี๊กระด๊าลากตัวฉันไปร้านดูดวงงี่เง่าอะไรนั่นเลย ทั้งๆ ที่ฉันยืนยันกับตัวเองก่อนหน้านี้ว่าอยากจะไปเดินซูเปอร์ฯ เพื่อหาของกินมาตุนไว้ในตู้เย็นแท้ๆ แถมยัยหมอดูลูกแก้วจอมมั่วดวงนั่นยังทำนายอะไรต๊องๆ บ้าบอ ทำให้ฉันต้องกลับมานั่งครุ่นคิดเรื่องพวกนั้นให้เปลืองเซลล์สมองอีก

จ๊อกกก...

เสียงท้องร้องดังได้อุบาทว์ที่สุดในโลก เพราะยัยเอสกับยัยเอ็มแท้ๆ นอกจากจะไม่ได้อะไรลงท้องแล้วยังเสียเงินโดยมิใช่เหตุอีกต่างหาก

จ๊อกกก...

พอเสียงท้องร้องดังขึ้นอีกรอบ ทำให้ฉันต้องลุกจากเตียง ตั้งใจจะลงไปหาอะไรกินตามประสาที่ห้องครัว...

โอ๊ย! แต่พอจะลุกปุ๊บ ไอ้ข้อเท้าสำอายกลับรู้สึกเจ็บขึ้นมาปั๊บ ความจริงตอนที่ข้อเท้ากระแทกกับหินก้อนนั้น ฉันไม่ยักรู้สึกเจ็บอะไรมากนัก ฉันค่อยๆ นั่งลงกับเตียงอีกครั้งก่อนจะถอดถุงเท้าแล้วยกข้อเท้าขึ้นมาดู... ปรากฏว่ามันเป็นรอยช้ำสีม่วงๆ อย่างเห็นได้ชัด... สำออยจริ๊งงงง ชิ!

แต่ความหิวต้องมาก่อน ดังที่กล่าวไว้ว่ากองทัพต้องเดินด้วยท้อง! ดังนั้นฉันเลยฝืนสังขารตัวเองลุกจากเตียง เดินกระย่องกระแย่งลงบันไดไปที่ห้องครัว เปิดตู้เย็นแล้วควานๆ หาพวกของกินท่ามกลางความมืด แหม อยู่คนเดียวแถมยังชินทางแบบนี้ ฉันจะเปิดไฟทำไมให้เปลืองล่ะ โอ๊ย แต่การเดินไกลๆ แบบนี้ มันทำให้ไอ้ข้อเท้าสำออยเจ็บมากขึ้นนะ

ทว่า...บ้าเอ๊ย! ในตู้เย็นไม่มีของกินอะไรอย่างอื่นนอกจากไข่สองฟองกับนมจืดที่เหลือครึ่งขวดเพราะฉันดื่มทุกวันตอนเช้า!

อ๊ากกกก! เพราะยัยเอสกับยัยเอ็มแท้ๆ ทำให้ฉันไม่เหลือของกินอะไรอย่างอื่นในตู้เย็นเลย! ทั้งๆ ที่วันนี้ตอนแรกกะว่าจะไปซูเปอร์ฯ เพื่อหาของกินมายัดใส่ตู้เย็น

เฮ้ออออ..

สุดท้าย... ฉันตัดสินใจหยิบไข่ในตู้เย็นออกมาหนึ่งฟอง (เหลืออีกหนึ่งฟอง) จำได้ว่ามีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอยู่ในตู้กับข้าวเกือบสิบโหลได้ (เผื่อเอาไว้ยามขาดแคลน) แหะๆ งั้นกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปใส่โปรตีน (ไข่ไก่) ไปก่อนแล้วกัน

ไม่นานนัก พอบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปใส่ไข่ของฉันได้ที่ กลิ่นหมูสับหอมฉุยชวนให้น้ำลายไหลทันที ชิ! จริงๆ เพราะหิวต่างหากล่ะ เฮ้อ ฉันกินของแบบนี้ล้างท้องมาไม่รู้กี่รอบแล้วตั้งแต่วันแรกที่ตัวเองยืนกรานว่าจะอยู่เมืองไทยจนเรียนจบ ม.6 เสียก่อน ทั้งๆ ที่ฉันทำกับข้าวไม่เป็นเลยสักอย่าง

“โอ... เปี้ยม...”

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)