Déjà vu จะขอรักอีกสัก (หลาย) ครั้ง

น่าเบื่อ ซึ่งเชื่อได้ว่าต้องขึ้นคานอย่างแน่นอน

“แกไปหาหมอหรือยัง” อจิรภาส์เลี่ยงไปถามอาการของล้อมเพชรแทน เธอเป็นห่วงเพื่อนรักหรอก ไม่ใช่ว่ารำคาญคนขี้บ่น แล้วเธอจะโกหกตัวเองทำไมกัน ที่จริงก็รำคาญอยู่นิดหน่อย แต่เป็นห่วงเพื่อนมากกว่า

“ไม่เป็นอะไรมากหรอก เลยไม่ได้ไปหาหมอ” เสียงของล้อมเพชรแช่มชื่นขึ้นมาหน่อยเมื่อเห็นว่าเพื่อนรักเป็นห่วง “แต่ฉันยังเจ็บเท้าอยู่ ไปเที่ยวก็ไม่สนุกหรอก เป็นภาระให้คนอื่นเปล่าๆ ว่าแต่แกเถอะ ฉันไปไม่ได้แล้ว แกจะไปเหรอ”

“หลีอยู่ไหนเหรอฟ้า รถไฟจะออกแล้วนะ”

เสียงทุ้มนุ่มของชายหนุ่มข้างตัวเรียกให้อจิรภาส์เงยหน้าขึ้นมาหาหนุ่มหล่อผิวเข้ม ด้วยชอบออกกำลังกายอย่างที่ต้องปะทะกับแสงแดดจนทำให้มีกล้ามเป็นมัดๆ

เฮ้อ..หล่อชะมัดเลย แฟนใครเนี่ย ฮ่ะๆๆ แฟนฉันเอง อจิรภาส์ยิ้มให้แฟนหนุ่มอย่างลืมตัว

“ฟ้าๆ เป็นอะไร ทำไมไม่ตอบฉัน อย่าบอกว่ามัวแต่จ้องตากับพี่เนสอยู่นะ โอ๊ย...เลี่ยนโว้ย” ล้อมเพชรโวยวายอย่างเหลืออด เธอพอจะเข้าใจ (และแอบอิจฉาอยู่หน่อยๆ) ที่อจิรภาส์ซึ่งเป็นสาวสวยจะมีแฟนเป็นหนุ่มหล่ออย่าง ‘รเณศ’ หรือพี่เนส แต่คู่รักสุดเลิศเลอประหนึ่งสวรรค์สร้างคู่นี้ก็หวานใส่กันอย่างไม่รู้จักเวล่ำเวลา ไม่ถามหากาลเทศะจนเธอเบื่อ หรือจะพูดให้ถูกก็คือหมั่นไส้สุดๆ

“เอ่อ...ฉันคุยกับพี่เนสก่อนนะ เดี๋ยวค่อยโทรไปหาแก”

“ฉันไม่ไป แกก็อย่าไปเลยนะ น่าเกลียด” ล้อมเพชรรีบตะโกนบอกอจิรภาส์ก่อนที่สายโทรศัพท์จะตัดไป

“พี่เนสคะ หลีตกบันไดเท้าพลิกไปไม่ได้แล้วค่ะ” ตากลมโตมีแววกังวล พอเพื่อนรักไปไม่ได้ อจิรภาส์ก็ชักจะหมดสนุก แม้จะเห็นว่าไม่ใช่เรื่องน่าเกลียดเลยสักนิดที่เธอจะไปเที่ยวกับคนรัก ในเมื่อมีเพื่อนและญาติของเขาไปด้วยอีกเป็นโขยง เหอะ...ต่อให้เธอเป็นฝ่ายคิดจะปล้ำเขา น้องสาวของเขาก็ไม่ยอมหรอก

“ฮ้า...ว่าไงนะ ฟ้าไปไม่ได้แล้วเหรอ น่าเสียดายจัง”

อจิรภาส์ตวัดสายตาไปมองเจ้าของเสียง ซึ่งจะเป็นใครไม่ได้นอกจากยัยกระดูกเดินได้ ‘มินต์’ หรือ ‘รัตนมน’ น้องสาวของรเณศนั่นเอง

“ไปไม่ได้แล้วให้พวกเรามาเสียเวลารอทำไม รถไฟก็จะออกอยู่แล้ว ‘วิน’ หรือ ‘นวินดา’ คู่หูต่างไซส์ของรัตนมน และยังเป็นญาติผู้น้องของรเณศและรัตนมนด้วยเบ้ปาก เท้าสะเอว ถ้าเรียกก้อนเนื้อเผละๆ กลางลำตัวว่าเอวได้นะ

อจิรภาส์เม้มปาก พยายามสะกดอารมณ์ที่เริ่มจะโกรธกรุ่นของตัวเอง เธออยากจะเชื่อว่าชาติก่อนเธอคงไปทำอะไรไม่ดีไว้กับนวินดาและรัตนมน นางมารอ้วนผอมคู่นี้ถึงได้ตามมาจองล้างจองผลาญไม่ให้เธอพบชีวิตรักที่สุขสงบ

“ฟ้าไปไม่ได้แล้วเหรอ” รเณศหน้าเสีย เขาอุตส่าห์ตื๊ออจิรภาส์อยู่นานกว่าเธอจะยอมไปเที่ยวทะเลตรังกับเขาได้ ซึ่งก็ต้องพ่วงล้อมเพชรไปเป็นเพื่อนนางเอกด้วย ทั้งที่มีเพื่อนและญาติพระเอกมาอีกเกือบสิบคนแล้ว

อจิรภาส์มองหน้าหมองๆ คิ้วขมวดของรเณศสลับกับหน้าเริงรื่นแสยะยิ้ม คิ้วเฉียงเป็นกังฉินของรัตนมนและนวินดาแล้วก็ตัดสินใจได้

“ฟ้าไปได้ค่ะพี่เนส ฟ้ารอวันนี้มาตั้งนานแล้ว ไม่ไปได้ยังไงคะ” สาวน้อยตาโตส่งยิ้มหวานให้แฟนหนุ่ม ซึ่งเธอก็ได้รอยยิ้มหวานพอกันกลับมา

“โอ๊ย จะอ้วก ไปกันเหอะวิน” รัตนมนทำท่าจะคายของเก่า รีบลากคู่หูออกจากฉากรักชวนเลี่ยนของพี่ชายและว่าที่พี่สะใภ้ ซึ่งแธอไม่คิดจะยอมรับอย่างเด็ดขาด

ส่วนนวินดาก็แลบลิ้นใส่อจิรภาส์ เธอก็ไม่ชอบหน้าคนรักของรเณศเหมือนกัน โทษฐานที่ทำตัวเป็นคุณหนูแสนดีจนน่าหมั่นไส้ สาวอ้วนหันไปพยักเพยิดกับสาวผอม ส่งสัญญาณให้กันว่าเที่ยวครั้งนี้อจิรภาส์ไม่รอดแน่

“มินต์กับวินไม่ชอบฟ้าเลยนะคะ”

“อย่าคิดมากเลยจ้ะ สองคนนี้ก็เป็นอย่างนี้แหละ เห็นใครสวยกว่าเป็นไปไม่ได้”

คำพูดปลอบใจของแฟนหนุ่มทำให้อจิรภาส์อมยิ้ม เกือบจะหลุดหัวเราะออกมา รเณศพูดอย่างนี้อยู่บ่อยๆ พอเธอเอาไปเล่าให้ล้อมเพชรฟัง เพื่อนรักก็ค่อนแคะนวินดากับรัตนมนว่า ‘ยัยสองแสบสองไซส์เนี่ยคงชอบผู้หญิงได้จำกัดจำนวนเนอะ จะมีสักกี่คนที่สวยน้อยกว่านางมารอ้วนผอมคู่นี้’

ตั้งแต่ขึ้นรถไฟมาได้รเณศก็จับกลุ่มพูดคุยกับพรรคพวกอย่างสนุกสนานตามประสาเพื่อนฝูงที่ไม่ได้พบกันมาพักใหญ่แล้ว ทิ้งให้อจิรภาส์นั่งเหงาอยู่คนเดียว ทั้งที่เธอก็นั่งรวมกลุ่มอยู่กับทุกคน

หญิงสาวได้แต่ยิ้ม ทำเป็นอือๆ ออๆ ตอบรับบทสนทนาไปตามเรื่อง อจิรภาส์ปลอบใจตัวเองว่าเธอยังไม่คุ้นเคยกับเพื่อนของรเณศ แต่อีกสักพักคงจะดีขึ้นและสนุกไปด้วย

ว่ากันตามจริงแล้วอจิรภาส์คงร่วมวงเฮฮากับพรรคพวกของรเณศไปแล้ว ถ้าเธอไม่กังวลใจกับเรื่องที่มาเที่ยวลำพังโดยไม่มีเพื่อนนางเอกอย่างล้อมเพชรมาด้วย ถึงปากจะว่าไม่กลัวฤทธิ์นางมารอ้วนผอม แต่เธอก็หวั่นใจอยู่ไม่น้อย

หญิงสาวเพิ่งนึกได้ว่ายังไม่ได้โทรไปรายงานเพื่อนรักเลย ว่าจะขอตัวออกไปโทรหาล้อมเพขร เสียงสายเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นเสียก่อน อจิรภาส์จึงขอตัวออกไปหลบมุมคุยโทรศัพท์บริเวณที่นั่งใกล้ๆ ซึ่งก็เป็นของกลุ่มพวกเธอนั่นเอง หากยามนี้ทุกคนมากระจุกรวมกันจนทำให้มีที่นั่งเหลือ

“ฟ้า แกอยู่ไหน อย่าบอกนะว่าอยู่บนรถไฟ”

“ถ้าไม่อยู่บนรถไฟ แกจะให้ฉันอยู่บนเครื่องบินหรือไง” อจิรภาส์อดยิ้ม อดเย้าเพื่อนจอมโวยวายไม่ได้

“ต๊าย...ช่างกล้า พ่อแม่แกไม่ว่าหรือไงที่แกไปเที่ยวโดยไม่มีฉันไปด้วยน่ะ”

“ฉันโทรไปบอกแม่แล้ว ท่านไม่ว่าอะไรเพราะไปกันหลายคน พี่เนสคุยกับแม่ฉันเองเลยนะ” น้ำเสียงตอนท้ายของหญิงสาวติดจะปลื้มใจที่คนรักเป็นที่ชื่นชมและโปรดปรานของมารดา

“ฮึ แม่ก็ไว้ใจพี่เนสมากไปหน่อยนะ ถ้าไปกันแค่สองคนจะทำยังไงเนี่ย” ล้อมเพชรขึ้นเสียงสูง ส่อแววตำหนิ

นี่มันเพื่อนหรือแม่กันแน่ แม่ยังไม่บ่นขนาดนี้เลย อจิรภาส์แอบค่อนในใจ หากรู้ดีว่าเพื่อนรักเป็นห่วงเธอตามประสาเพื่อน นางเอกจอมลุย แม้ว่าเธอจะไม่ใช่นางเอกแบบหน่อมแน้มช่วยเหลือตัวเองไม่ได้

“แม่ไว้ใจฉันต่างหากล่ะว่าจะไม่ทำเรื่องเสื่อมเสีย ฉันโตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ เรียนจวนจะจบ ใกล้จะได้ทำงานแล้ว”

“โอ๊ย เรียนจบตรีแล้วถูกหลอกไม่ได้หรือ จบโทมายังถูกหลอกได้เลยย่ะ”

“ฉันรู้ว่าแกเป็นห่วง แต่พี่เนสไม่ทำอะไรฉันหรอกน่ะ พรรคพวกเพื่อนฝูงของเขาตั้งหลายคน แล้วแกคิดว่ามินต์กับวินจะยอมปล่อยให้พี่เนสทำอะไรฉัน หรือฉันทำอะไรพี่เนสเหรอ”

“เข้าประเด็นเลย นั่นแหละจุดเสี่ยง นางมารอ้วนผอมต้องแกล้งแกแหงๆ เลย จะไหวเหรอ ยัยสองคนนั้นชอบเขม่นแ ก่อนนี้ก็แค่นานได้เหล่ที แต่คราวนี้ได้อยู่ร่วมกันหลายวัน ได้โอกาสแกล้งแกเพียบเลยแหละ แล้วแกคิดว่าพี่เนสจะปกป้องแกได้เหรอ เขาจะปทันเล่ห์เพทุบายของผู้หญิงได้ยังไง แล้วแกกล้าบอกเขาเหรอว่าน้องๆ ของเขาแสบแค่ไหน”

“คิดมากน่ะ ยังไงๆ ตอนนี้ฉันก็ขึ้นรถไฟมาแล้ว แกจะให้ฉันลงที่ไหน”

“สถานีบางบำหรุ น่าจะยังไม่ถึงนะ ลงที่นั่นแหละ แล้วนั่งแท็กซี่กลับบ้าน”

อจิรภาส์ไม่รู้ว่าควรจะขำหรือหงุดหงิดดีที่ล้อมเพชรอุตส่าห์มีคำตอบให้เธอ ทั้งที่เธอก็พูดไปอย่างนั้นเอง ไม่ได้ถามเพื่อขอคำตอบจริงจังสักหน่อย

“หลีเพื่อนรัก ฉันรู้ว่าแกห่วงฉัน  แต่ถ้าฉันไม่เข้าถ้ำเสือจะได้ลูกเสือเหรอ เอ๊ย ไม่ใช่” อจิรภาส์ยิงมุกซึ่งทั้งแป้กและโบราณ “ถ้าฉันไม่ไปเที่ยวด้วยก็จะไม่ได้ทำความรู้จักกับเพื่อนพี่เนส แล้วอีกหน่อยจะไปรวมกลุ่มกับพวกเขาได้ยังละ พี่เนสมีเพื่อนเยอะ ชอบสังสรรค์กับเพื่อน ถ้าฉันไม่ยอมเข้ากลุ่มก็ถูกพี่เนสทิ้งให้เหงาเท่านั้นเองสิ พอนานไปก็จะยิ่งห่างกัน เลิกกันทั้งที่ไม่ได้โกรธ”

“เฮ้อ...ตามใจแกก็แล้วกัน” เสียงของล้อมเพชรอ่อนระโหยตัดอกตัดใจให้อจิรภาส์เผชิญหน้ากับเคราะห์กรรมของตัวเอง

“ทำไมง่ายอย่างนี้ ธรรมดาแกต้องโวยวาย ไม่ยอมตามใจฉันสิ” คนถูกตามใจงง

“เอ๊ะ... แกจะเอายังไง ไม่ยอมตามใจก็ไม่พอ พอตามใจก็สงสัยอีก ฉันว่ามัวแต่คุยๆ กันเนี่ยคงผ่านสถานีบางบำหรุมาแล้วล่ะ ยิ่งไกลยิ่งหาทางกลับบ้านยาก แกก็รักษาเนื้อตัวเองให้ดีก็แล้วกัน ถ้ารอดกลับมาได้ ฉันหมายถึงรอดมาจากนางมารอ้วนผอมนะ ไม่ใช่รอดมาจากพี่เนส ก็เชื่อได้ว่าเขาเป็นเนื้อคู่ของแก แต่ถ้าไม่รอดก็ปลงเถอะค่อยไปหาผู้ชายเอาข้างหน้า”

“โอ้โฮ แกพูดเหมือนมีผู้ชายรอทุกป้ายรถเมล์หรือทุกสถานีรถไฟอย่างนั้นแหละ” อจิรภาส์หัวเราะขำกิ๊ก โดยยังไม่รู้ว่าคำพูดของล้อมเพชรจะเป็นจริงในเร็วๆ นี้! ส่วนคำพูดของเธอนั้นไม่จริงเลยสักนิด!!

อจิรภาส์นอนไม่หลับ พลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงในโบกี้ตู้นอนของรถไฟสายใต้ ฟูกก็นิ่มสบายอยู่หรอก ผ้าปูที่นอนและปลอกหมอนก็สะอาดดี ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังรู้สึกนอนแล้วไม่สบาย เพราะรถไฟแล่นโคลงไปโคลงมาจนเธอชักจะมึน

สาวตาโตคิดไม่ตกว่าเธอคิดถูกหรือเปล่าที่มาเทีย่วทะเลตรังกับแฟนหนุ่ม อจิรภาส์ไม่ได้กังวลเรื่องที่ต้องไปเที่ยวกับรเณศโดยไม่มีล้อมเพชรไปด้วย หากเธอห่วงว่าจะทนท่องเที่ยวแบบลุยๆ อย่างที่คนรักชอบไม่ได้ต่างหากล่ะ

เท่าที่เขาเคยเล่าให้เธอฟัง สถานที่ท่องเที่ยวสุดโปรดของรเณศมักจะเป็นถิ่นทุรกันดาร คนอื่นเห็นว่ากันดารหรือเปล่าไม่รู้ แต่อจิรภาส์รู้สึกอย่างนั้น ถ้าไม่มีโรงแรมให้พักเป็นหลักเป็นแหล่ง (ซึ่งไม่จำเป็นต้องเป็นโรงแรมห้าดาวหรือสี่ดาวก็ได้ป หญิงสาวก็นับให้เป็นถิ่นทุรกันดารหมด นี่ยังไม่นับห้องน้ำอย่างไม่ถูกสุขลักษณะซึ่งรวมถึงห้องน้ำในรถไฟที่ตั้งแต่เคยนั่งรถไฟมาหญิงสาวเข้าไปนับครั้งได้

ส่วนที่ต้องตากแดด เจอลม เดินขึ้นเขา ลงห้วย รับประทานอาหารไม่ถูกปากนั้น อจิรภาส์คิดว่าเธอรับได้ แม้ว่าเธอจะชอบเดินเล่นอยู่ในห้างสรรพสินค้า รับแอร์เย็นฉ่ำ ช็อปปิ้งให้เพลินใจ และรับประทานอาหารรสชาติดีมากกว่า ซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่เหรอ ใครๆ ก็ต้องอยากสบายมากกว่าลำบากอยู่แล้ว

ในเมื่อรเณศชอบเที่ยวแนวอนุรักษ์ธรรมชาติ อจิรภาส์ก็เห็นว่าเธอควรจะลองไปเที่ยวกับเขาดูบ้าง เหมือนอย่างที่เขาไม่ชอบช็อปปิ้ง แต่ก็ยังไปเป็นเพื่อนเธอได้ ไม่อย่างนั้นเขาและเธอก็คงไม่มีเวลาอยู่ด้วยกัน ไม่อีกทีก็ต้องเลิกรากันไปเพื่อใช้ชีวิตส่วนตัว

แต่ถึงจะทำใจมาพอสมควรแล้ว อจิรภาส์ก็นึกเกรงความยากลำบาก เหอะ...แค่ลำบากกายคงไม่เท่าไหร่ แต่ลำบากใจเพราะน้องสาวตัวแสบของเขานี่สิคงจะหนักหนากว่า

อจิรภาส์รับรู้ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบนวินดาและรัตนมน เมื่อรเณศแนะนำให้สองสาวต่างไซส์รู้จักเธอ นางมารอ้วนผอมตามที่ล้อมเพชรตั้งฉายาให้ก็ขึงตาทำหน้าเย็นชาใส่เธอ และแม้ทั้งคู่จะอายุน้อยกว่าเธอเกือบสองปีก็ไม่เคยเรียกเธอว่าพี่

ยิ่งนวินดาและรัตนมนรู้จักคุ้นเคยกับอจิรภาส์มากเท่าไหร่ก็ยิ่งพูดจาจิกกัดใส่เธอ แสดงให้เห็นอย่างเปิดเผยว่าไม่ยอมรับเธอเป็นพี่สะใภ้ ทั้งที่อจิรภาส์ยังไม่คิดไปไกลถึงเรื่องสร้างครอบครัวกับรเณศเลย

โธ่...เธอเพิ่งอายุได้ยี่สิบสองปีเท่านั้นเอง จะรีบแต่งงานไปทำไมกัน ยังมีเรื่องมากมายที่อยากจะทำอย่างตั้งใจทำงาน เรียนต่อปริญญาโทท่องเที่ยวตามใจปรารถนา (แน่นอนว่าต้องเที่ยวสบาย) ซึ่งเธอคงทำได้ดีกว่าถ้าเป็นสาวโสด

แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าอจิรภาส์จะคบกับรเณศแบบรักเผื่อเลือก แม้ว่าล้อมเพชรจะแนะนำให้เธอทำเช่นนั้น เพราะหญิงสาวยังมีโอกาสพบเจอผู้คนมากมายกว่านี้ ถึงวันนี้จะเห็นว่าหนุ่มวิศวกรคอมพิวเตอร์ที่ทำงานในบริษัทข้ามชาติชื่อดังจะดูมีอนาคตไกล แต่อจิรภาส์ก็ยังมีโอกาสพบชายหนุ่มอนาคตไกลอีกมากมาย หลังจากที่เรียนจบและเข้าทำงานในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้

เรื่องนี้อจิรภาส์เคยเถียงกับล้อมเพชรอย่างนึกสนุกมากกว่าจะเอาชนะคะคานกันจริงจัง

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)