Goddess's Eyes ภาค 1 เปิดตำนานเทวสงคราม

บทที่ 1

ความจริงหลังม่านน้ำ

นานมาแล้ว ณ ราชอาณาจักรเชนทรัส มีตำนานกล่าวถึงบ่อน้ำพุที่หน้าวิหารเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ประจำเมืองเชนทรัสที่เลื่องลือกันไปทั่ว เรื่องเล่านั้นช่างหลากหลาย และถึงแม้จะยังไม่สามารถพิสูจน์ได้ แต่เหล่านักเดินทางและนักท่องเที่ยวก็ล้วนหลั่งไหลมาขอพรกันที่นี่ทั้งนั้น

ที่ใจกลางบ่อน้ำพุนั้นคือรูปปั้นของเทพธิดาผู้มีใบหน้างดงามที่ถูกสร้างสรรค์ขึ้นอย่างประณีต แม้กระทั่งขนตาที่ปกติแล้วจะถูกละเลย แต่ศิลปินก็เสกสรรให้ดูราวกับกำลังขยับอยู่น้อยๆ ตามชุดของนางประดับด้วยชิ้นคริสตัล ที่ทำให้ยามต้องแสงอาทิตย์จะเกิดประกายระยิบระยับจับตา ในมือของนางถือโถใบหนึ่ง ว่ากันว่าหากใครสามารถโยนเหรียญเข้าไปในโถใบนั้นได้ ความปรารถนาจะเป็นจริง ฟังดูเหมือนเป็นเรื่องง่าย แต่ความจริงแล้วไม่เคยมีใครทำสำเร็จภายในครั้งเดียว! รอบๆ ตัวเทพธิดาล้อมรอบด้วยเถาวัลย์หินอ่อนที่แกะสลักให้เหมือนจริง เหล่าอสูรและสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดยี่สิบเก้าตัวต่าง รายล้อมนางเป็นการปกป้อง ดังนั้นกว่าเหรียญจะผ่านเข้าไปอยู่ก้นโถในมือของเทพธิดาได้ ก็มีเหรียญเกือบเป็นพันๆ เหรียญอยู่ก้นบ่อเป็นกองพะเนิน!

วันนี้ก็เช่นกัน เหล่านักเดินทางต่างรายล้อมรอบน้ำพุพยายามหามุมที่ดีที่สุดที่จะโยนเหรียญเข้าไปได้ การกระทำทั้งหมดนั้นกำลังถูกจ้องมองจากเด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา รูปร่างสูงโปร่ง

ไม่มีใครรู้ว่าภายใต้ท่าทีนิ่งเงียบและดวงตาสีเงินคู่สวยนั้นเขาคิดอะไรอยู่ ทว่า...ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเสน่ห์น่าหลงใหลของเด็กหนุ่มก็ไม่สามารถหยุดความสนใจของผู้คนรอบๆ ได้อยู่ดี ตั้งแต่เด็กผู้หญิงที่เพิ่งจะอายุได้เจ็ดขวบ จนถึงป้าแก่ที่หมดประจำเดือนต่างพากันมองดูเด็กหนุ่มด้วยสายตาเคลิ้มฝัน

ฉายาของเด็กหนุ่มที่มายืนเฝ้ามองเทพธิดาที่บ่อน้ำพุทุกเช้าติดต่อกันเป็นเวลาสามวันคือ 'เทพบุตรนัยน์ตาเงิน^, เพราะด้วยเครื่องหน้าที่หล่อเหลา อันประกอบไปด้วยดวงตาสีเงินคมเรียวดุจอัญมณีล้ำค่า จมูกโด่งที่สังเกตเห็นชัด และริมฝีปากสีชมพูซีดที่แห้งผากทว่ามันกลับถูกตัดจากการเป็นข้อด้อยไปในทันทีเมื่อเด็กหนุ่มแลบลิ้นเลียรอบริมฝีปากน้อยๆ พร้อมปรายตามองมา ความสมบูรณ์แบบจนใกล้เคียงกับเทพบุตรขนาดนี้สามารถทำให้สาวๆ ละเมอเพ้อพกถึงไปได้ตลอดชีวิต!

ในขณะเดียวกัน ราฟาเอล เอสเดอริกที่กำลังมุ่งมั่นกับแผนการ 'โกยหมดบ่อ' ก็ไม่ได้สังเกตถึงบรรยากาศรอบตัวแม้แต่นิดเดียว

ข้าไม่เข้าใจจริงๆ ว่าคนพวกนี้คิดอะไรอยู่ถึงเอาเงินไปโยนลงบ่อน้ำพุนั้นง่ายๆ สวรรค์...คนพวกนี้ไม่เห็นคุณค่าของเงินบ้างเลยหรือไง เจ้าพวกนั้นจะรู้บ้างไหมว่าค่าครองชีพเพิ่มขึ้นทุกวัน ยังมีคนอดอยากอีกมากมายนะ ฮึ่ย... อย่างข้าก็คนหนึ่งนี่ไง! ทุกครั้งที่เห็นเหรียญพวกนั้นถูกโยนขึ้นไป จะเป็นประกายสีทองหรือสีเงินก็ตามที ข้าก็ได้แต่มองตามมันไปตาละห้อย อดหวังลมๆ แล้งๆ ไม่ได้ว่ามันจะมาอยู่ตรงหน้าบ้าง พร้อมกันนั้นก็ต้องพยายามระวังความปรารถนาที่จะกระโดดตะครุบเอาเงินพวกนั้นมาใส่กระเป๋าตัวเอง...

ฮือ ทำไมโลกนี้ถึงไม่ยุติธรรมอย่างนี้ ทำไมกัน ไหนๆ ฟ้าก็ส่งข้ามาเกิดเป็นคนทั้งทีแล้ว จะช่วยสงเคราะห์ให้ข้าไปเกิดบนกองเงินกองทองสักหน่อยจะเป็นไรเมื่อไหร่ ข้าก็ไม่ใช่คนโลภอะไรมากมาย ขอแค่นอนตายในโลงที่หลอมมาจากเหรียญเงินทั้งหมดที่ตัวเองหาได้ก็ดีใจแล้ว

ยิ่งตอนนี้แล้ว ประกายของเหรียญทั้งหมดที่ถูกกระทบด้วยแสงแดดสดใสเหมือนจะทำให้ข้าหน้ามืด สายตาพร่ามัวหนักกว่าเดิม ไม่ได้การ ข้าตัดสินใจแล้ว คืนนี้... เที่ยงคืนข้าจะมาโกยเงินออกให้หมดบ่อน้ำพุนี้ทันที!

พระเจ้า ข้าขออภัยจากใจจริง...แต่ถ้าข้าไม่ทำอย่างนี้ ชะตาชีวิตของข้าคงจะได้ขาดสะบั้นอย่างแน่นอน

เมื่อข้าเห็นว่าบ้านเรือนรอบด้านปิดสนิท ทั่วบริเวณรอบน้ำพุมีเพียงความมืดและความเงียบรายล้อมอยู่รอบตัว มีเพียงแสงจันทร์กระจ่างสีเหลืองนวลช่วยนำทาง ข้าก็เริ่มลงมือปฏิบัติการ วันนี้บรรยากาศรอบตัวช่างเป็นใจเหลือเกิน ชาวบ้านแถวนี้ก็ปิดบ้านนอนกันเร็วดีจริงๆ กระนั้นแม้จะเป็นสิ่งที่ข้าตัดสินใจแล้วก็ตาม ทว่าก่อนที่ข้าจะจุ่มมือลงไปในบ่อน้ำพุ สายตาที่เผอิญไปปะทะเข้ากับดวงตาของเทพธิดาเสียพอดิบพอดีก็ทำให้ข้าอดรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ไม่ได้

ชื่อของเทพธิดาองค์นี้คือเทพธิดาเฟอร์ตีทีอา ว่ากันว่านางเป็นเทพธิดาแห่งความเมตตาที่ถือกำเนิดจากน้ำตาของเทพเจ้า เมื่อมีใครมีเรื่องเดือดเนี้อร้อนใจมา ขอเพียงสวดภาวนา นางก็จะช่วยคลายทุกข์นั้นให้ แต่เมื่อผู้ใดกระทำผิด บทลงทัณฑ์ที่นางมอบให้ก็สาหัสไม่แพ้กัน...

อ่ะแฮ่ม! ข้าเองก็ใช่ว่าจะเป็นคนดีมากเท่าไหร่ ด้วยฐานะทางการเงินที่หมิ่นเหม่ ถ้าไม่นับตอนที่จำใจต้องช่วยบริจาคเงินให้โรงเรียนเป็นค่าดูดส้วม ข้าก็สามารถพูดได้อย่างเต็มปากว่าข้าไม่เคยทำบุญ บางครั้งด้วยสถานการณ์จำเป็น ข้าก็จำต้องทำเรื่องบางอย่างเพื่อเอาตัวรอด ซึ่งมันก็...

เอ้อ...เอาเป็นว่าเรื่องที่ผ่านไปแล้วอย่าไปเท้าความถึงมันอีกเลย สรุปว่าข้าต้องใช้ชีวิตเอาตัวรอดจนห่างไกลจากศีลธรรมอันดี ไม่เคยนึกถึงพระเจ้า เทพธิดา หรือเทวดาหน้าไหนทั้งนั้น แต่ว่า...พอมานึกถึงคำเล่าลือเกี่ยวกับเหล่าบทลงโทษสุดร้ายกาจขึ้นมา ในใจข้าก็อดนึกหวาดผวาขึ้นมาไม่ได้

พอเงยหน้าขึ้นมองดูรูปปั้น ข้าก็ได้แต่สะดุ้งกับสายตาของเทพธิดาเฟอร์ตีทีอา ตอนนี้ข้าเลยนั่งคุกเข่ากับพื้น เกาะขอบบ่อน้ำพุ เงยหน้าภาวนา และหวังลึกๆ ว่าจะเอาตัวรอดไปได้

"ท่านเทพธิดา อันตรายของข้าคราวนี้ถ้าไม่ถึงตายก็คงได้เสียบริสุทธิ์ กลายเป็นสามีเก็บของมาดามแอลลี่แน่ ต่อไปเขาอาจจะขายข้าทิ้งไปให้เศรษฐีวิปริตพวกนั้นทรมาน หรือไม่ก็ถูกชำแหละเล่น" ว่ามาถึงตรงนี้ข้าก็อดตัวสั่นด้วยความหวาดผวาไม่ได้ "เทพธิดาเฟอร์ตีทีอา ท่านต้องเห็นใจข้านะ ได้โปรด อย่าลงโทษอะไรข้าเลย ชีวิตของข้าตอนนี้นอกจากคำว่า 'ซวย^, แล้ว สะกดได้แต่คำว่า 'ซวยมาก^, เท่านั้น!"

อย่าคิดนะว่าข้าโกหกเพื่อให้เทพธิดาเฟอร์ตีทีอาให้อภัย แต่นี่เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นล้วนๆ!

เมื่อสามวันก่อน...ข้าราฟาเอล เอสเดอริกที่เพิ่งจะได้รับประกาศนียบัตรสำเร็จการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมเชนทรัสเขตเหนือมาหมาดๆ ถูกคนกลุ่มใหญ่ล้อมตัวไว้ทันทีที่ก้าวเท้าพ้นจากประตูโรงเรียน เนื่องจากภาพของชายชุดดำหน้าโหดกว่าสิบคนพร้อมอาวุธครบมือทำให้เหล่าคนที่เดินอยู่รอบๆ ข้า พร้อมใจกันถอยหลังไปคนละก้าวอย่างอัตโนมัติ การลักพาตัวอย่างอุกอาจนั้นจึงสำเร็จไปอย่างราบรื่นไร้คนก่อกวน

ฮือ แม้แต่ครูใหญ่ก็ทำได้ดีที่สุดแค่ยกผ้าเช็ดหน้าโบกให้ข้าแล้วพูดด้วยเสียงสั่นเครือว่า 'โชคดีนะจ๊ะราฟาเอล ครอบครัวของเจ้ามาร่วมแสดงความยินดีกันเยอะเสียขนาดนี้เชียว'

ขอโทษที แต่...มีครอบครัวที่ไหนเขามาแสดงความยินดีพร้อมอาวุธครบมือกัน! ที่สำคัญข้าเป็นคนขอทุนเด็กกำพร้าจากนางเองนะ ครูใหญ่นี้เองที่ทำให้ข้าได้ค้นพบความรู้สึกที่เรียกว่าหัวเราะไม่ออกร้องไห้ก็ไม่ได้ว่าเป็นเช่นไร

กลุ่มชายชุดดำพาข้าไปยังร้านเหล้าแห่งหนึ่ง ชื่อเสียงที่เลื่องลือไปทั่วของ 'ร้านเหล้ามาดามแอลลี่' ไม่ใช่เรื่องเหล้ารสเลิศ ดนตรีที่ไพเราะ แต่เป็นบ่อนการพนันขนาดใหญ่ที่สุดในเมืองต่างหาก เจ้าของร้านที่ชื่อมาดามแอลลี่เป็นผู้หญิงอายุเฉียดหกสิบ ข่าวลือเกี่ยวกับตัวนางก็แย่พอๆ กับชื่อเสียงสกปรกของบ่อนที่นางเป็นเจ้าของ เจ้าของหุ่นที่มีขนาดใกล้เคียงกับโอ่งอาบนํ้า ปรากฏตัวในชุดราตรีสีแดงสด เสียงหัวเราะที่พยายามดัดให้ใกล้เคียงกับเสียงหัวเราะของเด็กสาวทำให้ข้าเผลออุปาทานไปเองว่านั่นเป็นเสียงร้องหาคู่ของอึ่งอ่างตัวเมีย

'โอ้! ยินดีจริงๆ เลยนะจ๊ะที่ได้พบเจ้า ราฟาเอล เอสเดอริก...ข้าคือ มาดามแอลลี่ เจ้าของร้านเหล้านี้จ้ะ

ไม่ว่าเปล่า ยังคว่ำมืออวบอูมยื่นออกมาข้างหน้า สายตากดดันจากเหล่าลูกน้องหน้าเหี้ยมรอบตัวนางทำให้ข้าได้แต่กล้ำกลืนฝืนทนดึงมันมาจุมพิตแล้วพูดอย่างติดขัด 'เป็นเกียรติอย่างยิ่งครับที่ได้พบมาดามแอลลี่^,

'เป็นตัวข้าต่างหากล่ะจ๊ะ! เจ้าดู...' นางกระพือขนตาอย่างเย้ายวน ทว่านั่นทำให้ข้าพะอืดพะอม 'ดูดีกว่าในรูปที่ข้าเห็นเยอะ ไม่อยากเชื่อเลยว่าเจ้าจะเติบโตมาเป็นหนุ่มหล่อถึงเพียงนี้ ดวงตาสีเงินนี่...งดงามมาก! ข้าไม่ผิดหวังจริงๆ เลยที่ตัดสินใจเป็นผู้ให้กู้ยืมเรียนของเจ้า!'

ข้าอ้าปากค้าง ตกใจเสียยิ่งกว่าเห็นคนที่ตายไปแล้วกลับมาเดินได้อีก อะไรนะ ผู้ให้กู้ยืมเรียน? นี่แสดงว่าตลอดเวลาสามปีที่ผ่านมานี้ ทุนการศึกษาทั้งหมดไม่ใช่ว่าข้ากู้ยืมมาจากราชวงศ์ที่ดูแลเรื่องนี้อยู่หรอกเรอะ! นี่มันเรื่องอะไรกัน

สีหน้าสับสนมึนงงของข้าเรียกเสียงหัวเราะจากมาดาม นางยื่นเอกสารชุดหนึ่งมาตรงหน้า ข้าได้แต่เบิกตากว้างขณะกวาดตาอ่านสัญญากู้ยืม แถมลายเซ็นของตัวข้าเองที่ท้ายเอกสารทำให้ข้าหมดคำพูด ข้าเซ็นมันในห้องธุรการของโรงเรียนแท้ๆ แต่นึกไม่ถึงว่าจากที่คิดว่าเป็นทุนของราชวงศ์ อยู่ดีๆ มันจะเปลี่ยนมาเป็นสัญญากู้ยืมเพื่อการศึกษากับนางพญาเจ้าของบ่อนไปได้!

'รวมจำนวนเงินที่เจ้ากู้ยืมไป อ้อ ดอกเบี้ยข้าคิดเป็นอัตราร้อยละยี่สิบต่อปีนะ ก็ไม่มากมาย เพียงหนึ่งล้านเหรียญเท่านั้นเอง'

ข้าจำไม่ได้ว่าตอนนั้นพูดโต้ตอบอะไรไปบ้าง หรืออาจจะไม่ได้พูดอะไรออกไปเลย เนื่องจากคำว่า 'หนึ่งล้านเหรียญ' กลายเป็นค้อนเหล็กที่สูงท่วมหัวทุบกระหน่ำลงมาจังๆ กลางกระหม่อม พระเจ้าให้ข้าเกิดมาเป็นเด็กกำพร้าไร้ญาติยังไม่พอ ยังเปลี่ยนให้ข้ากลายมาเป็นเด็กหนุ่มอายุสิบเก้าที่ติดเงินมาเฟียหญิงใจโหดหนึ่งล้านเหรียญทั้งที่เพิ่งเรียนจบยังไม่ทันถึงชั่วโมง!

สักพักกว่าข้าจะรู้สึกตัวมาดามแอลลี่ก็เริ่มลูบต้นแขนของข้าไปมา สาบานได้ว่าตั้งแต่เกิดมาข้าไม่เคยรู้สึกสยดสยองเท่านี้มาก่อนเลย

'ความจริงแล้ว กำหนดการคืนเงินนี่ข้าเองก็กำหนดให้คืนทุกปีหรอกนะจ๊ะ แต่ข้าเห็นว่าเจ้าเองก็เป็นเด็กกำพร้า ต้องทำงานพิเศษหาเลี้ยงตัวเอง เงินที่กู้ยืมไปก็ต้องไปลงกับการคึกษาเสียหมด เงินที่เจ้าหามาได้ข้าก็อยากให้เจ้าได้เก็บมันไว้ใช้เป็นรางวัลของตัวเอง แต่นี่เจ้าก็เรียนจบแล้ว เพราะฉะนั้น ข้าคงต้องขอเก็บเงินเจ้าเสียที แน่นอนว่า...ข้าก็บอกเจ้าล่วงหน้าไปแล้วตั้งแต่ราวๆ สามเดือนที่แล้ว ตอนนี้เจ้าคงมีเงินมาให้ข้าเสียทีนะจ๊ะ^,

สามเดือน? อย่ามามั่วนิ่มกันง่ายๆ อย่างนี้สิป้า ข้าเพิ่งจะรู้วันนี้ด้วยซ้ำว่ามีหนี้ก้อนโตอยู่น่ะ!

มาดามแอลลี่หยุดพูด สีหน้าปลี้มปีติที่เก็บซ่อนไว้ไม่มิดยิ่งท่าให้ข้าหวาดระแวงมากกว่าเดิม พนันได้เลยว่าในหัวนางไม่มีทางมีความคิดธรรมดา ประมาณว่าให้ข้ามาทำงานล้างจานใช้หนี้หรอก

'แต่ว่า...ดูเหมือนเจ้าจะหาเงินมาใช้หนี้ไม่ทันนะจ๊ะเนี้ย^,

ข้ามองนางด้วยสายตาเดียวกับลูกไก่มองหมาป่าที่เนี้อตัวเต็มไปด้วยเห็บ หมัด ยิ่งยามมืออวบอูมนั้นวางลงบนบ่าของข้าแล้วไล่เรื่อยขึ้นมาถึงต้นคอ ข้าบอกได้เลยว่าขนทุกเส้นลุกตามมือที่นางลากไปนั่นแหละ ฮือ ข้าอุปาทานไปเองสินะว่าไอ้ที่กำลังลูบตามเนื้อตัวข้าเนี่ยมันเป็นลิ้นยาวๆ น่าสะอิดสะเอียนของอึ่งอ่าง...ไม่ใช่มือคน

'แหม ตามกฎของที่นี่ ถ้าหาเงินมาคืนให้ไม่ได้ สิ่งที่ต้องทดแทนมันมากกว่า...ชีวิต' กระซิบด้วยใบหน้าพึงพอใจอย่างปิดไม่มิด 'เห็นแก่ที่เจ้าคงจะพลาดข่าวเรื่องนี้ไป แล้วข้าเองก็ใช่ว่าจะเป็นคนใจไม่ไส้ระกำมากมายอะไร ให้เวลาหาเงินมาคืนข้าทั้งหมดหนึ่งล้านเหรียญภายใน...' มาถึงตรงนี้ดวงตาของนางก็เป็นประกายระยิบระยับ

ชี้...กลาง...นาง สามนิ้วงั้นเรอะ สามปี?

'สามวัน'

ฮือ ข้ามันโง่เง่าสิ้นดีที่หลงผิดคิดไปว่าคนใจเหี้ยมอำมหิตเห็นแก่เงินอย่างมาดามแอลลี่จะมีเรื่องเมตตาอยู่ในหัว ใบหน้าสิ้นหวังของข้าเหมือนจะกระตุ้นความดีใจให้มาดามแอลลี่เป็นสองเท่า นํ้าเสียงที่พูดต่อมาจึงเต็มไปด้วยความปลื้มปีติ

'เจ้าเป็นคนหน้าตาดีนะ ถึงเจ้าจะหาเงินมาใช้คืนข้าไม่ได้ไม่เป็นไร...^, นางกระซิบเสียงแหบ 'เพราะข้าอยากให้เจ้ามาทำงานกับข้ามากกว่านะจ๊ะ! ฮิๆ เป็นงานง่ายๆ สบายๆ ไม่ต้องออกแรงอะไรนักหรอก'

ถึงแม้จะออกมาได้โดยไม่บุบสลาย แต่จูบลาสุดท้ายจากสาวใหญ่ร่างอึ่งอ่างก็สร้างบาดแผลทางจิตใจฝังไว้ในความทรงจำของข้าอย่างแสนสาหัส

ข้าจะทำอย่างไรดีนะ

นอกจากความโหดที่ลือชาของนางแล้ว หนึ่งในข่าวลือที่ข้าเคยได้ยินมาก็คือมาดามแอลลี่จัดเป็นพวกโคแก่กินหญ้าอ่อน แต่ใช่ว่าพวกสามีหนุ่มๆ ของนางจะสบาย เพราะถ้านางนึกเบื่อขึ้นมาเมื่อไหร่ จุดจบก็มีให้เลือกอยู่สามทางเลือก หนึ่งถูกส่งไปขายอวัยวะให้พวกเศรษฐีโรคจิต (ไม่...) สอง ไปอยู่ในบาร์เหล้าสำหรับผู้หญิง ถ้าทำบุญมาน้อยหน่อยก็ได้ไปอยู่ในบาร์เหล้าของชายนิยมชาย (ฆ่าข้าเสียดีกว่า...) และสามเปลี่ยนไปเป็นของเล่นสำหรับทรมาน (ฮือ...)

ไม่ว่าอย่างไหนก็ไม่ใช่แบบที่ข้าพึงประสงค์ทั้งนั้น!

ปฏิบัติการหาเงินชนิดหัวหกก้นขวิดเริ่มขึ้นทันทีที่ข้าก้าวขาพ้นจากร้านเหล้ามาดามแอลลี่

เจมส์ เจ้าของร้านอาหารที่ข้าอาศัยอยู่และรับเป็นผู้ปกครองให้พอจะมีเงินให้ข้ายืมบ้าง แต่ก็แค่ห้าแสนเหรียญ รวมกับเงินเก็บที่ข้าได้จากการชนะรางวัลต่างๆ สมัยเรียนบวกกับทำงานพิเศษแบบหามรุ่งหามคาก็รวมเป็นเก้าแสนเหรียญพอดี (แน่นอนว่าข้ากัดฟันรวมมันเข้าไปสำหรับใช้หนี้ทิ้งคราบน้ำตาเป็นทางยาวไว้บนเหรียญ) แม้จะปลื้มที่ได้เงินมาข่วยยื้อชีวิต แต่ค่าแรงสำหรับเด็กจบใหม่แถมยังไม่ได้เป็นเด็กมหาวิทยาลัยต่อวันก็แค่วันละร้อยเหรียญ! แล้วมันจะไปพออะไรกับหนึ่งแสนเหรียญที่เหลือกันเล่า

เมื่อหมดสิ้นหนทาง ประกายแสงอาทิตย์ที่ตกกระทบเหรียญเงินใต้

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)