Nostalgia อดีตไม่สำคัญ ปัจจุบันฉันรักเธอ

บทนำ

หาก Nostalgia คือการโหยหาอดีตเพื่อปฏิเสธความจริงที่ เจ็บปวดของปัจจุบัน...ฉันว่าก็ไม่ถูกทั้งหมดหรอก หลังจากเรื่องทั้งหมดนี้ เกิดขึ้น...มันทำให้ฉันดีดว่าบางทีลืมเรื่องเก่าๆ ก็ดีนะ เพราะการลืมคือ ส่วนหนึ่งของอิสรภาพ นึ่งมันจะหำให้เราสามารถก้าวไปสู่อนาคตที่ ดีกว่าได้

ฉันหนาว...

นี่คือความรู้สึกแรกที่สัมผัสได้ ยิ่งอาการหายใจติดขัดเพราะได้กลิ่นฉุน จนแสบจมูกของอะไรบางอย่างทำให้ฉันพยายาม'ฝืนยกหนังตาหนักๆ ขึ้น ลำคอแห้งผากเหมือนกลืนทรายเข้าไปหลายกระสอบ ทั้งร่างรู้สึกหนัก เหมือน'โดนก้อนหินทับเอาไว้โดยเฉพาะส่วนหัวที่หมุนติ้วจนมึนอย่างบอก ไม่ถูก แถมยังขยับลำบากเพราะมีสายอะไรไม่รู้พันธนาการฉันเอาไว้

มีเพียงสัมผัสอุ่นๆ บริเวณมือข้างซ้ายเท่านั้นที่ทำให้ฉันรู้สึกดี

เมื่อสายตาสามารถปรับภาพการมองเห็นรอบๆ ได้แล้ว ฉันก็ยิ่งรู้สึก แปลกใจกับสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย

สิ่งที่มองเห็นคือเพดานที่มีหลอดนีออนยาวพาดอยู่ ในห้องสีขาวแห่ง นี้มีผนังซึ่งไม่มีรูปภาพใดๆ แขวนไว้เลย มีเพียงแจกันใบเล็กๆ วางบนโต๊ะ นอกนั้นก็มีเก้าอี๋ ตู้เย็น รวมถึงเตียงที่ฉันกำลังนอนอยู่ ผ้าม่านลูกไม้ โปร่งมีแสงแดดอ่อนๆ ลอดเข้ามา รอบข้างเงียบสนิทไร้ซึ่งชีวิตชีวา แต่หาก เงี่ยหูฟังดีๆ ฉันก็ได้ยินเสียงหายใจเบาๆ ของใครบางคนซึ่งทำให้รู้ว่าฉัน ไม่'ได้'อยู่ที่นี่คนเดียว

ฉันค่อยๆ รวบรวมแรงเฮือกแรกเอี้ยวตัวไปมองเจ้าของสัมผัสอบอุ่น ตรงบริเวณมือข้างซ้าย หญิงสาวผมสีนํ้าตาลอ่อนกำลังหลับตาพรม อย่างสงบ ขนตางอนยาว ริม'ฝีปากลีชมพูอ่อน มือของเธอที่ประสาน มือซ้ายของฉันสวมแหวนเงินที่มีพลอยเม็ดเล็กๆ ประดับอยู่ตรงนิ้วนาง ข้างซ้าย

เธอดูคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูก ฉันพยายามนึก นึก นึกว่าเกิดอะ ไรขึ้น แต่ความทรงจำสุดท้ายก็คือภาพที่ฉันเดินไปซื้อกาแฟสตาร์บัคสใน วันคริสต์มาสกับหนุงหนิงที่สยาม จากนั้นทุกอย่างก็ตับวูบไป...

"หนุงหนิง..." ฉันเอ่ย'ซื่อนี้'ออกมาเบาๆ ก่อนจะรวบรวมความจำได้ ว่ามันคือซื่อของเธอ

เจ้าของซื่อขยับตัวเล็กน้อยพร้อมกับแรงเกร็งตรงมือข้างซ้าย ตาสีเฮเซล คู่สวยค่อยๆ สีมซื้นก่อนจะลุกวาวด้วยความประหลาดใจ

"จันทร์! จันทร์! แกรู้สึกตัวแล้ว!!!"

เธอโพล่งออกมาด้วยนํ้าเสียงตื่นเต้นเจือยินดี รอยยิ้มสดใสอย่าง โล่งใจถูกระบายบนใบหน้าเกลี้ยงเกลา เธอคว้ามือฉันซื้นมากุมไว้โดย ไม่สนใจเลยว่า ผม ตัวเองกำลัง เสียทรง มี คราบนํ้าลาย เยิ้มอยู่ตรง มุมปากและนํ้าตาค่อยๆ ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย

ยัยนี่ร้องไห้ทำไมนะ "

"เป็นอะไรไปหนิง^,, ฉันถามก่อนที่จะพยายามขยับตัว แต่ก็พบว่าอีก ด้านมีสายนํ้าเกลือและอะไรต่อมิอะไรไม่รู้พันอยู่เต็มไปหมด

"โล่งอกไปทีจันทร์ แกปลอดภัยแล้ว หนิงดีใจจริงๆ T_T"

"เกิดอะไรขึ้นหนิง"

ไม่ทันได้พูดอะไรต่อ หนุงหนิงก็กอดฉันเอาไว้แน่นและร้องไห้โฮ ออกมาอย่างเสียสติ "แกปลอดภัยแล้ว ดีใจจริงๆ ดีใจมากๆ"

ฉันพยายามรวบรวมสติและนึกภาพสุดท้ายที่จำได้...

"ฉันแค่จะไปซื้อกาแฟคริสต์มาส ไวท์ช็อกโกแลตมอคค่าแครนเบอรี่ไง ปีนึงได้กินครั้งเดียว แล้วนี่เกิดอะไรขึ้น ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ แล้วทำไม แกถึงดูแปลกตาจัง พรุ่งนี้เรามีเรียนอาจารย์อุ๊หรือเปล่า หรือว่าต้องไป ดาว้องก์ โอ๊ย เจ็บจัง แขน¹ฉันเป็นอะไรเนี่ย^,, ฉันเอียงคอมองหน้า หนุงหนิงอย่างสงสัยแล้วพูดออกไปทั้งๆ ที่ยังมีนอยู่ แต่หนุงหนิงกสับแสดง สีหน้าประหลาดใจพร้อมกับเกาหัวแกรก

"นี่มันเดือนตุลาคมนะจันทร์ ยังไม่ถึงคริสต์มาสสักหน่อย แล้วแก พูดเรื่องเรียนทำไม พวกเราไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ -O-"

"เดี๋ยวนะ แล้วทำไมผมแกยาวแบบนี้ เมื่อวานผมแกยังประบ่าอยู่เลย ไปต่อผมมาเหรอหนิง แล้วดัดผมเนี่ยฝ่ายปกครองไม่ว่าเหรอ ตายแล้ว ทำไมทำตัวแบบนี้!" ยัยหนิงไปทำอะไรมาถึงไต้ดูเป็นสาวนักล่ะ แบบนี้ พรุ่งนี้จะไปโรงเรียนได้เหรอเนี่ย ฉันต้องโดนครูประจำชั้นเล่นงานแน่เลย

เสียศักดิ์ศรีหัวหน้าห้องหมด T    T

"จันทร์! แกพูดอะไรของแกเนี่ย นี่เราเรียนจบแล้วนะ"

"หา!? แกพูดอะไรบ้าๆ เรายังไม่ไต้สอบเอ็นทรานซ์ภันเลยนะ อย่า ตลกหนิง แกหาข้ออ้างโดดเรียนล่ะสิ ฉันจะฟ้องแม่แก" ยัยนี่ทำอะไรโง่ๆ ตลอดเลย มันไม่ตลกนะ แล้วฉันมาทำอะไรที่โรงพยาบาลเนี่ย หรือ พนักงานสตาร์บัคส์วางยาฉันข้อหามาซื้อบ่อยเกินไป ก็แหม คริสต์มาส นานๆ ทีมีครั้งนี่^,นา

ฉันสะบัดหัวเบาๆ ให้หายมีนเมื่อปะติดปะต่อเรื่องราวได้ แต่ หนุงหนิงกสับหน้าถอดสีและบีบมือฉันแน่น

"ใจเย็นนะจันทร์ ตอนนี้ไม่เจ็บแผลใช่ทั้ย เอ็นที่แขนขวาแกฉีกน่ะ แล้วก็ขาทั้งสองข้างเหมือนจะไม่ค่อยปกตินิดหน่อย แกหลับไปวันนึง หลังจากรถซน เอานี้นะ หนิงจะไปเรียกพี่ปรัชมาดูเดี๋ยวนี้ล่ะ ไม่เป็นไรนะ" พี่ปรัช...ทำไมซื่อนี้ถึงทำให้หัวใจฉันเต้นแรงได้นะ

อ๋อ ใช่ เขาเป็นผู้ชายคนที่สิบสามที่มาสารภาพรักกับฉัน แต่ว่า? ทำไมต้องเรียกมาดูฉันด้วยล่ะ เขาเกี่ยวอะไรด้วย เสียง'ฝีเท้าไวๆ ของหนุงหนิงไกลออกไปเรื่อยๆ ฉันลองสังเกตรอบตัว มากขึ้น จริงๆ แล้วมันไม่ไต้มีเพียงแค่สีขาวอย่างเดียว โต๊ะข้างๆ หัวนอน มีดอกกุหลาบสีโอสดีโรสวางอยู่ มีทั้งส่วนที่สดและส่วนที่แห้งไปแล้ว นี่ฉัน มาอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่กันนะ แล้วนี่ตกลงฉันถูกรถซนเหรอ คงเป็นตอนรีบ ข้ามถนนกลับจากที่เรียนอาจารย์อุ๊ล่ะทั้ง แถวสยามสแควร์รถเยอะจะตาย แต่เมื่อฉันมองออกไปนอกหน้าต่างก็พบว่าวิวต้านนอกเป็นสีฟ้าของ นาทะเล ตัดกับสีครีมของหาดทรายสีขาว...ที่กรุงเทพฯ ไม่มีทะเลนี่...แล้ว นี่ฉันอยู่ที่ไหน! หากฉันโดนรถซนที่สยามแล้วทำไมต้องพามารักษาไกล ขนาดนี้ด้วย แล้วอะไรกัน เกิดอะไร'ขึ้นกับผู้ชายที่'ซื่อปรัช เกรียนแข่งรถ นั่นจะช่วยอะไรฉันได้เหรอ หรือพยายามจีบฉันโดยการมานั่งเฝ้าไข้ที่นี่ พร้อมหนุงหนิง ลงทุนไปปะ แต่ขอโทษเถอะวิธีนี้ไม่ได้ผลหรอก ถ้า ปรับปรุงนิสัยแล้วมาคุยกันก็ว่าไปอย่าง

ฉันปวดหัวหนึบอีกครั้ง สงสัยจะโดนหนักทั้งเนี่ย ดูขาเรียวๆ ที่มี เฝือกอันเบ้อเริ่มพันไว้สิ TOT แบบนี้ฉันจะเอ็นท์ติดมั้ยเนี่ย เวลาเรียนจะ พอมั้ย ครูประจำชั้นรู้เรื่องรึยัง แล้วพี่เบียร์ล่ะเป็นยังไงบ้าง ไปก่อเรื่อง ที่ไหนอีกหรือเปล่า คิดแล้วอยากจะเป็นลม T^AT

"มัน'ไม่น่าแปลกเหรอพี่ปรัช จู่ๆ ก็พูดเรื่องเมื่อเจ็ดปีที่แล้วอ่ะ^,,

เสียงยัยหนุงหนิงดังออกมาจากด้านนอกประตู พร้อมกับเสียง'ฝีเท้า ของใครอีกหนึ่งคน

"อาจจะเป็นผลข้างเคียงจากยาสลบก็ได้ ช่วงแรกๆ คนไข้ก็จะมีนๆ เบลอๆ แบบนี้แหละ ตอนสแกนสมองก็เห็นไม่ใช่เหรอว่าไม่มีอะไรน่า เป็นห่วง โซคดีจะตายไป ปาฏิหาริย์เลยก็ว่าได้ แรงกระแทกเยอะขนาดนั่น" "แล้วไม่ต้องตามพยาบาลเหรอ"

"ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอก พี่เซ็กอาการก่อนว่าต้องทำไงต่อแล้ว ค่อยเรียกพยาบาลมาช่วยก็ได้ สายๆ แบบนี้คงอยากพัก อีกอย่างวันนี้คนไข้

ไม่เยอะด้วย เราทำเองได้ก็ทำไป หนิงก็ช่วยพี่อยู่ ไม่จำเป็นต้องเรียกคนอื่น หรอก"

เสียงทุ้มแสนคุ้นเคยที่ด้งลิ้นทำให้หัวใจของฉันเต้นระรัว แตกแปลก อยู่นะ คนอย่างพี่ปรัชจะมาพูดเรื่องการแพทย์ไต้ยังไง ตลกชอบกลแฮะ แอ๊ด...

ประตูสีขาวบริสุทธิ์เปิดออกพร้อมเจ้าของร่างบางในชุดเดรสสีชมพู อ่อนที่ปรี่เข้ามาหาฉัน หนุงหนิงดูสูงขึ้นนิดหน่อยเมื่ออยู่บนส้นสูงแทนที่ จะเป็นป๊อปทีนสีดำคู่เดิม แต่สิ่งที่ทำให้ฉันประหลาดใจมากกว่าคือคนที่อยู่ ด้านหลังต่างหาก เจ้าของรอยยิ้มอันอบอุ่นบนใบหน้าหล่อเหลา แววตา อ่อนโยนใจดีเจือด้วยความเป็นห่วงคู่นั้นกำลังทอดมองมาทางฉัน เครื่อง แบบสีขาวของแพทย์ทำให้เขาดูน่าเชื่อถือ นี่ฉันฝันไปเหรอ พี่ปรัชเป็น^,หมอ รักษาฉัน? บ้าบอคอแตกมาก!

"จะทำอะไรอ่ะจันทร์" ยัยหนิงรีบเข้ามาห้ามฉันขณะที่ฉันพยายาม หยิกแขนตัวเอง

"ก็หยิกตัวเองไง จะได้แน่ใจว่ากำลังฝันอยู่ = ="

"เธอไม่ได้ฝันหรอกฟองจันทร์ นี่คือความจริงนะ"

เจ้าของเสียงทุ้มพูดแทรก'ลิ้นแล้วเดินมาอยู่ข้างเตียง¹ฉันพร้อมอังมือ หนาไว้บนหน้าผากอย่างทะนุถนอม ใบหน้าเกลี้ยงเกลาของเขาที่ประดับ ไว้ด้วยรอยยิ้มสร้างความสบายใจให้ฉันเป็นอย่างมาก ฉันรู้สึกเคลิบเคลิ้ม และผ่อนคลายเพียงแค่สัมผัสนั้น พร้อมทั้งได้ยินเสียงของหัวใจตัวเอง เต้นเร็วขึ้น

"อุ่นๆ นะ แต่ก็ไม่มีไข้มาก" พี่ปรัชยิ้มอีกครั้ง "ยินดีต้อนรับสู่เมือง อุ่นอากาศ จังหวัดพังงา ทุกคนเป็นห่วงเธอมากนะฟองจันทร์"

"เออะ เมืองอุ่นอากาศอะไรอ่ะ    นี่มันเกิดอะไรลิ้น แล้วทำไม

พี่ปรัชถึงแต่งตัวเป็นหมอ ไม่ๆๆ นี่มันเรื่องโกหก ฉันฝันไป"

เพยะ!

"โอ๊ย!" ฉันร้องเสียงด้งเมื่อยัยหนุงหนิงฟาดมือไปดีต้นแขน "แกไม่ไต้ฝันไปหรอก นี่เป็นเรื่องจริงนะ"

"พูดอะไรบ้าๆ หนิง นี่มันความฝันชัดๆ ฉันแค่แขนขวาหัก แต่ฉัน จำแกได้ จำพี่ปรัชได้ จำเรื่องที่เกิดขึ้นได้^,นะ เมื่อวานวันที่ 1 ธันวาคม 20XX แล้วก็...นึกแป็บนะ อ้อ เราจะไปดูแฮร์รี่พอตเตอร์กับศิลาอาถรรพ์ รอบดึกหลังจากเรียนอาจารย์อุ๊เสร็จ แต่ก่อนเรียนฉันต้องซื้อกาแฟ สตาร์บัคส์ก่อน..."

"หยุด! นั่นมันเรื่องเมื่อเจ็ดปีที่แล้วนะจันทร์" เสียงของหนุงหนิง ดังขึ้นแทรก ก่อนที่เธอจะหันไปมองหน้าพี่ปรัช ทั้งสองสบตาแบบที่มี ความหมายประหลาดกันลักพัก

"เจ็ดปีที่แล้ว? หมายความว่าไง เจ็ดปีที่แล้วฉันอายุสิบขวบเอง นะหนิง แล้วตอนสิบขวบก็ยังไม่มีแฮร์รื่พอตเตอร์ แล้วฉันก็ไม่ดื่มกาแฟ" "โอเคฟองจันทร์ ตั้งสตินะ"

มือใหญ่ของพี่ปรัชเลื่อนมากุมมือฉันเบาๆ ฉันเหลือบไปเห็น แหวนเงินแบบเดียวกับหนุงหนิงบนนิ้วนางข้างซ้ายของเขา มันเป็นสัญลักษณ์ ของอะไรหรือเปล่านะ

"ตอนนี้ใครเป็นประธานาธิบดีของอเมริกา"

"จอร์จ ดับเบิลยู นุช" ฉันตอบทันควัน ไม่ได้ยากเย็นอะไรนี่ - "ไม่ใช่ ตอนนี้เป็นบารัค โอบามา"

"ใครอ่ะ โอบามา = = พี่ปรัชกับหนุงหนิงพูดจาแปลกๆ ง่ะ แล้ว แหวนนั่นอะไรกัน แฟชั่นเหรอ ทำไมใส่เหมือนกันเลย แล้วนี่ไปซื้กันตั้งแต่ เมื่อไหร่ ทำไมฉันไม่รู้เรื่อง 0.0"

ฉันเอ่ยถามด้วยความสงสัย ในขณะที่ยัยหนุงหนิงเดินไปเกาะแขน พี่ปรัชอย่างรัก'ใคร่ ยัยบ้านี่เล่นละครเหรอ หรือว่าอะไร ได้ข่าวว่าไม่ชอบ ซื้หน้าเขา แล้วทำไมไปเกาะเขาแบบนั่นล่ะ ดูสนิทสนมคุ้นเคยด้วย นี่ฉัน ต้องฝันไปจริงๆ แน่ๆ ทำไมพี่ปรัชหล่อแบบนี้ ทำไมรอยยิ้มบางนั่นถึงมี อิทธิพลต่อหัวใจของฉันนัก

"เราสองคนหมั้นกันแล้ว" หนุงหนิงมองฉันด้วยสายตาเวทนาก่อน จะเลื่อนมือมาลูบใบหน้าฉันด้วยความอ่อนโยน ทันทีที่มือเรียวสัมผัสผิวหนัง ใบหน้าฉันก็ชาขึ้น

"แกคงมึนมากจริงๆ นะจันทร์ แต่ไม่เป็นไรนะ พี่ปรัชจะช่วยแกเอง" "เธอจำอะไรได้นอกจากนี้อีกมั้ยจันทร์ เจนน่า โฟกัส เปรี้ยวหวาน เพื่อนๆ คนอื่น งานเขียนของเธอ แฟนคลับ ครอบครัว ที่อยู่..."

ในความด้านซา ฉันพยายามนึก...นึกและนึก "ฉันซื่อฟองจันทร์ อายุสิบเจ็ดปี กำลังเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ห้า โรงเรียนสตรีเซนต์มารีแอนน์ สายศิลป์คำนวณ เป็นหัวหน้าห้องด้วย เป็น ลูกบุญธรรมของครอบครัวหนึ่ง มีพี่ชายแท้ๆ ชื่อพี่ฟองเบียร์ เขาชอบ...เอ่อ หนีออกจากบ้านดึกๆ ดื่นๆ ไปแข่งรถแล้วก็เมา ส่วนเอ่อ...เพื่อนๆ ฉันมี เพื่อนซื่อล้มโอ หนุงหนิง แล้วก็ดาค้า ส่วนเจนน่า โฟกัส เปรี้ยวหวาน คือใคร ไม่รู้จักค่ะ" ฉันพูดอย่างตะกุกตะกัก

"จำเจนน่าไม่ได้เหรอ! จันทร์หน้าวันเกิดเจนน่านะ มันกำลังมาฉลอง ที่นี่กับเรา"

"ไม่อ่ะหนิง เจนน่าคือใครอ่ะ เพื่อนของแกเหรอ" หนุงหนิง ไม่พูด อะไร แต่ฉันสังเกตเห็นได้ว่าเธอตัวสั่นและนํ้าตาค่อยๆ ซึมออกมา

"เจนน่าเป็นเพื่อนสนิทของเธอกับหนิง สนิทกันมากขนาดที่ว่าแก้ผ้า อาบนํ้าด้วยกันได้" พี่ปรัชเป็นคนตอบค่าถามนี้แทนพร้อมโอบไหล่บางของ ยัยนั่นไว้อย่างรักใคร่

"เหรอ แต่ฉันนึกไม่ออกเลยนะพี่ แม้แต่หน้าตาของเธอก็คิดไม่ออก ไม่เคยมีซื่อนี้อยู่ในระบบความทรงจำ"

"จำได้แต่ดาด้ากับล้มโอสินะ พี่ก็'จำ'ใต้ ดาด้ากับล้มโอสมัยเรียนพิเศษ ด้วยกันเมื่อเจ็ดปีที่แล้ว เป็นแก๊งของเธอกับหนุงหนิง^,, พี่ปรัชถอนใจเบาๆ ก่อนจะใส่หูฟังแพทย์ทำท่าจะตรวจชีพจรให้ฉัน แต่หนุงหนิงก็แทรกชั้นมา "พี่ปรัชทำไงดี จันทร์จะหายดีมั้ย" แล้วทำไมต้องนํ้าตาไหลล่ะ ฉัน ไม่ได้กำลังจะตายนะ ทำไมพูดจาแปลกๆ ยัยนั่นชุกหน้าไปบนแขนพี่ปรัช พร้อมสะชั้นเบาๆ

"นี่ไม่ใช่ผลกระทบของยาสลบจริงๆ ด้วยสิหนิง สมองของยัยนี่คงได้ รับความกระทบกระเทือนตอนประสบอุบัติเหตุ แล้วก็...เกิดภาวะความจำ เสื่อมชั้วคราว"

            (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)