Fake หลอกรักลองหัวใจยัยตัวร้าย

บทนำ

The Beginning...

"สรุปว่าจะเอาจริงเหรอ"

"ก็จริงน่ะสิ...คิดว่าทำได้มั้ยล่ะ"

"มันก็ขึ้นอยู่กับค่าตอบแทน"

"งานยากๆ ค่าตอบแทนก็คงต้องสูงตามไปด้วย..."

"ถ้าทำได้...ฉันก็ให้สิ่งที่นายต้องการได้"

"หึ...สำคัญมากเลยเหรอครับ คนคนนั้นน่ะ?"

"...ก็สำคัญเท่าที่คนคนหนึ่งจะสำคัญสำหรับใครอีกคนหนึ่งได้นั่นแหละ"

1

How I Met You... Is How I Fell In Love...

ณ ผับดังแห่งหนึ่งย่านเอกมัย...

สุภาษิตลึกลับแห่งหนึ่งกล่าวไว้ว่า... 'คนเมาย่อมขาดสติ^, มันเป็นสัจธรรมของชีวิตที่เป็นมิตรกับขวดเหล้า =_=

ขวดเหล้าที่วางเรียงรายและมีจำนวนมากพอนำมาสร้างพีระมิดแข่งกับของฟาโรห์แห่งอียิปต์นั่นเองที่เป็นสาเหตุทำให้ฉันเมาจนขาดสติได้ขนาดนี้

"ชนแก้ววววว!! >0<!!"

ชนอีกแล้ว ชนเข้าไป ไม่ชนแล้วจะบริโภคเหล้าไม่อร่อยหรือไง =0= ฉันแอบบ่นในใจแต่ก็ชนแก้วกับพวกมันแต่โดยดี ว่าแต่วันนี้ดื่มกันทำไมนะ...

ฉันงงไปชั่วขณะหนึ่งก่อนจะมองไปยังเค้ก S&P ที่อยู่บนโต๊ะแล้วก็นึกออกในที่สุด วันเกิดยัยเต้ย เพื่อนสนิทของฉันนั่นเอง

"สาวน้อยคนสวยยยยยยย ขอเบอร์หน่อยสิจ๊า" ฉันเหลือบไปมองต้นเสียงอย่างรำคาญ ไอ้อ้วนนี่พูดแบบนี้มาตั้งแต่ฉันยังไม่เมาจนตอนนี้มองไก่เป็นปลา มองหมาเป็นกิ้งก่าไปหมดแล้ว แรกๆ ก็ไม่เท่าไหร่หรอกนะ แต่พอแอลกอฮอล์เข้าปาก แม่หญิงก็กลายเป็นแม่มดได้เช่นกัน -_- สมบัติผู้ดีถูกเหล้าละลายหายไปหมดเรียบร้อยแล้ว

"หมูก็อยู่ส่วนหมูเซ่ มายุ่งกับคนทำไม =_="

"ว่ายังไงน้าแม่สาวน้อยยยยยย- >0< อยากจะไปต่อกับพื่ใช่เปล่า"

"อ้วนแล้วยังหูพิการอีก น่าทุเรศเป็นบ้า นี่!! ฉันไม่ว่างพานายไปส่งเล้าหมูหรอกนะ -_-"

"ปากดีๆ ยังนี้น่าจูบสักจ๊วบน้า >3< มาม้า" ว่าแล้วไอ้อ้วนนี่ก็ทำปากจู๋เหมือนกับจะเข้ามาจูบฉันจริงๆ น่ารังเกียจที่สุด =()=!! ฉันมองอย่างรับไม่ได้ ก่อนจะลืมตัวด้วยฤทธิ์เหล้า คว้าเอาถาดเค้กขึ้นมาถืออย่างลืมกลัว ไซส์มันกับไซส์ฉันต่างกันเหมือนจับรุ่นฟลายเวตและเฮฟวี่เวตมาชกกันก็ไม่ปาน แต่คนมันเมาทำไงได้

"จะหุบปากแล้วไสหัวไปดีๆ หรืออยากจะชิมเค้กก่อนไป -_-"

"เฮ้ยเรดาร์ TOT อย่าไปทะเลาะกับหมูสิ เดี๋ยวมันขวิดเอานะ" ยัยเต้ยดึงแขนฉันยิกๆ ยัยนี่ก็เมาจนสับสนคิดว่าหมูเป็นกระทิงไปซะแล้ว ฉันสะบัดมือยัยนี่ออกก่อนจะลุกไปประจันหน้ากับไอ้อ้วน (พร้อมกับถาดเค้กในมือ) อย่างท้าทาย
"ว่าไง จะไปดีๆ มั้ย"

"แล้วทำไมเธอไม่ไปซะเองล่ะ" ฉันตวัดสายตาไปมองคนพูดอย่างไม่พอใจทันที แล้วใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติกับนัยน์ตาสีเทาดำที่ฉายแววเย็นชาไม่สนใจใครทั้งสิ้นในโลกก็ทำให้ฉันชะงักไปครู่ใหญ่ เขาจ้องหน้าฉันนิ่งราวกับจะท้าทายกันพลางยกขวดเบียร์ในมือขึ้นดื่มโดยไม^่ได้ละสายตาไปไหน และถึงคำพูดของเขาจะทำให้ฉันโมโห...แต่ดวงตาเย็นชาโหดอำมหิตคู่นั้นกลับสะกดฉันนิ่งไม่ให้หันไปไหน ผิวที่ขาวจนซีดของเขาตัดกับผมสีดำสนิทได้เป็นอย่างดีจนยิ่งน่าโมโหกว่าเดิม

"ฉันมาของฉันตั้งนานแล้ว แต่ไอ้อ้วนเพื่อนนายมันกวนประสาทฉัน!"

"เป็นเด็กเป็นเล็กเมาแล้วก็กลับบ้านไปดื่มนมเถอะ" ไอ้ผู้ชายที่หล่ออย่างน่ามหัศจรรย์ แต่ก็น่าหมั่นไส้อย่างน่าถีบไปพร้อมๆ กันพูดต่อ เร้าอารมณ์โกรธของฉันให้โหมกระพือยิ่งกว่าเดิมอีก แล้วสุดท้ายก็ถูกราดนํ้ามันใส่อีกรอบด้วยเสียงหัวเราะของไอ้พลุ้ยที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน

"วะฮะฮ่าๆๆๆ จริงด้วยนะหนูน้อย รีบกลับบ้านเถอะ ฮ่าๆ”

"นายขอเองนะ -_-" ฉันพูดเสียงเรียบพร้อมกับเงื้อถาดเค้กในมือขึ้นแล้วโยนใส่โดยเล็งหน้าไอ้อ้วนนี่ทันที แต่เพราะว่าไอ้อ้วนดันหลบ... ย้ำนะว่าเป็นเพราะมันหลบ ไม่ใช่เพราะฉันเมาจนพลาดเป้า                                    (ไม่ยอมรับความจริงเด็ดขาด) เค้กในมือฉันเลยละเลงอย่างสวยงามบนใบหน้าอันหล่อเหลาของนายคนปากเน่าที่บังเอิญโชคร้ายนั่งอยู่ข้างหลังไอ้อ้วนพอดิบพอดี

โอ้ ทำไมแม่นจังเลย สมแล้วที่ชื่อเรดาร์

สีหน้าของทุกคนในที่นี้ค้างแข็งด้วยความตกตะลึง เหลือแต่ฉันที่ถูกเหล้าครอบงำสติจนลืมตัวกลัวตายยังคงยืนยิ้มยียวนกวนประสาทอยู่ที่เดิม แถมยังยักคิ้วให้กับนายนั่นอีกต่างหาก จริงๆ แล้วก็น่าสมนํ้าหน้านี่ อยากปากเสียใส่คนสวยก็ต้องเจอผลกรรมฉะนี้แล- >_<-

"อุ๊ยต๊าย 0_0!! ขอโทษทีน้า ไม่ได้ตั้งใจ นายโทษไอ้หมูเพื่อนของนายไปแล้วกันนะที่ดันหลบ เค้กเลยตามหานายจนเจอซะงั้น >_< แต่เค้กนี่ของ S&P เชียวนะ ดีใจซะก็แล้วกันที่มีวาสนาได้กิน"

ฉันพูดพลางหัวเราะเสียงแหลมบาดหู โดยไม่ได้สังเกตเลยว่าสีหน้าของทุกคนกำลังเริ่มแย่ลงเรื่อยๆ บางคนถึงขั้นสวดภาวนาให้ฉันไปสู่สุคติล่วงหน้ากันซะแล้ว อะไรเนี่ย ตกใจกันไปทำไมมากมาย เว่อร์ชะมัด แม้แต่ไอ้อ้วนนี่ก็ยังก้าวถอยหลังอย่างหวาดผวาเลย เอ้า เอาเข้าไป คิดว่านายบ้านั่นจะมีเขี้ยวโง้งยาวออกมาลากพื้นดินแล้วกะซวกฉันไส้แตกหรือไง

"ทำไม มีปัญหาอะไรเหรอ ทำไมทำหน้าเครียดเชียวจ๊ะสุดหล่อ >o<~" ฉันหัวเราะร่วนพลางยกแก้วเหล้าในมือขึ้นดื่มต่อ ก่อนจะต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อนายหน้าหล่อนั่นคว้าแก้วเหล้าบนโต๊ะขึ้นมาขว้างเฉียดหน้าฉันไปกระแทกเข้ากับผนังด้านหลังจนแตกกระจาย ฉันเกือบเสียโฉมแน่ะ 0_0

"เฮ้ย!! ไอ้ลีรอย แกใจเย็นนะ ฆ่าคนไม่คุ้มนะเว้ย TOT"

"เรดาร์! TOT แกรีบขอโทษเขาสิ! ฉันยังไม่อยากตัดชุดไปงานศพแกนะ! อย่ามาตายในวันเกิดฉันสิ!"

ยัยนี่ห่วงอะไรยะ = ()= ฉันหันไปแยกเขี้ยวใส่ยัยเต้ย ก่อนจะหันไปมองหน้านายนั่นอย่างเย็นชา นี่ถ้าพลาดไปนิดเดียวแล้วมันแตกคาหน้าฉัน ใครจะมารับผิดซอบ!!!

"นาย...!?!"

"ถ้าไม่อยากตาย...ก็มารับผิดชอบสิ่งที่เธอทำซะ" เขาขัดขึ้นด้วยเสียงเย็นชาจนน่าตกใจ "มาเลียเค้กออกให้หมด"

"ว่าไงนะ"

"ฉันสั่งให้เธอเลียเค้กเวรๆ นี่ออกให้หมด ถ้าไม่อย่างนั้น...เธอตาย" ฉันอึ้งไปกับคำสั่งของเขา มือทั้งสองข้างสั่นเทาด้วยความโกรธสุดชีวิต ผู้ชายคนนี้ดูท่าจะไม่อยากมีชีวิตอยู่ดูพระอาทิตย์ขึ้นในวันต่อไปแล้วสินะถึงได้กล้าพูดอะไรพรรค์นั้นออกมา ได้เลย อยากให้ทำความสะอาดให้ใช่มั้ย จัดให้!

ฉันข่มอารมณ์โกรธไว้ภายใต้ใบหน้ายิ้มแย้มพลางคลี่รอยยิ้มหวานส่งให้ ก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาผู้ชายคนที่ไอ้อ้วนเรียกว่า 'ลีรอย^, อย่างเชื่องช้าโดยมีสายตาอึ้งทึ่งเสียวของทุกคนจับจ้องมองฉันทุกฝีก้าว นี่จะมองทำไม ฉันไม่ได้เดินบนแคตวอล์กนางงามนะยะ

ฉันหยุดลงตรงหน้านายลีรอยที่มีเค้กเต็มหน้าก่อนจะกระชากคอเสื้อเขาเข้ามาพร้อมกับโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้...ชิดจนน่าใจหาย ทุกคนกลั้นหายใจพร้อมกันทันที...ก่อนที่จะยิ่งตกตะลึงมากขึ้นไปอีกเมื่อฉันทรุดตัวลงนั่งบนตักเขา!

ตกใจทำไม =_= ฉันแค่มึนจนเซล้มลงไปเท่านั้นเอง ไม่ไค้คิดพิศวาสอะไรไอ้หน้าหล่อนี่สักนิดย่ะ

ฉันเหยียดยิ้มหยัน นี่คิดว่าฉันจะทำจริงหรือไง เฮอะ...ผู้ชายน่าหมั่นไส้ที่คิดว่าตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาลอย่างนี้มันต้องถูกชะล้างความน่ารังเกียจออกไปจากตัวสักหน่อย เริ่มจากนี่เลย เค้กบนหน้า ฉันคว้าขวดเหล้านอกสีอำพันที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาถือไว้แล้วด้วยความเร็วจนคนอื่นห้ามไม่ทัน ฉันเทเหล้าทั้งหมดที่เหลืออยู่ประมาณสองในสามส่วน ของขวดลงไปบนหัวของนายนั่นทันที!

สีหน้าของเขาเหมือนกำลังตกใจจนพูดไม่ออก เช่นเดียวกับทุกคนที่ถึงกับตกตะลึงตาค้าง และทันทีที่เหล้าในขวดหมดเกลี้ยงไม่เหลือสักหยด ฉันก็โยนขวดเหล้าไปใส่ไอ้อ้วนที่เผลอตัวรับไว้อย่างเหมาะเหม็ง แล้วยื่นหน้าเข้าไปชิดกับใบหูของเขา ก่อนจะพึมพำคำหนึ่งที่คาดว่าจะทำให้ไฟในอกของหมอนั่นลุกพึ่บในพริบตาเดียว

"ล้างให้แล้วนะ พอใจหรือยัง"

"เธอ..." เขาได้แต่พึมพำอย่างอึ้งๆ คงเพราะไม่นึกว่าฉันจะกล้าขนาดนี้สินะ ฉันยิ้มเย้ยหยันที่มุมปาก ก่อนจะลุกขึ้นก้าวฉับๆ ไปคว้ากระเป๋ามาถือ แล้วเดินออกไปจากผับทันทีโดยที่ทุกคนไค้แต่อึ้งไม่พูดอะไร แต่ถึงจะเมา...ฉันก็ยังมีสติดีพอจะรู้ว่า...

ถ้าหมอนั่นหายอึ้งเมื่อไหร่ ฉันนี่แหละที่จะต้องตายคาผับฉลองวันเกิดสีเลือดให้ยัยเต้ยแหงๆ

2

The Blackmail

เมื่อเช้านี้ทันทีที่ฉันลืมตาตื่นขึ้น อาการปวดเมื่อยเนื้อตัวและวิงเวียนศีรษะขั้นรุนแรงก็พุ่งเช้าโจมตีจนต้องทิ้งตัวกลับลงไปบนเตียงอีกครั้งทันที โอ้พระเจ้า =_= นี่ฉันทำอะไรลงไปนะตอนเมา                                                                เมาแล้วขาดสติทุกทีเลย นี่ยังดีนะที่ไม่มีอาการแฮงก์โอเวอร์ให้เห็นเท่าไหร่ แต่งหน้ากลบสักหน่อยก็ไม่มีร่องรอยเหลือแล้วว่าเมื่อคืนฉันไปทำอะไรมา แต่จะทำอะไรก็ช่าง มันเป็นเรื่องที่จะไม่มีวันเกิดขึ้นอีกแล้ว และยังไงฉันก็ไม่มีวันได้เจอะเจอนายพวกนั้นอีกต่อไปแล้วล่ะ ยัยซานดาราคนเมื่อคืนนี้จะไม่มีตัวตนอีกแล้ว ฉันในวันนี้คือเรดาร์ ประธานนักเรียนคนสวยผู้ไม่เคยมีประวัติด่างพร้อย

อันที่จริงแล้วฉันไม่ได้ชอบเที่ยวกลางคืนหรอก ฉันก็เป็นนักเรียน ม.ปลาย ธรรมดาๆ คนหนึ่งเท่านั้นแหละ ไม่ได้อยากเป็นประธานนักเรียนด้วย แต่คนอื่นเห็นความสามารถเลยโหวตให้เป็นก็เท่านั้นแหละ =_= จะหางานมาเพิ่มให้ฉันก็ไม่ยอมพูดมาตรงๆ แถมการเป็นประธานนักเรียนยิ่งทำให้ฉันต้องทำตัวให้ดูดีมีชาติตระกูลอยู่ตลอดเวลาอีกต่างหาก ดังนั้นการ ไปเที่ยวกลางคืนบ่อยๆ จึงไม่ใช่เรื่องดีเลย ฉันจะไม่ไปอีกแล้ว ไม่ไปเด็ดขาด

"พี่เรดาร์คะ นี่คือเรื่องร้องเรียนทั้งหมดของอาทิตย์นี้ค่ะ" โรงเรียนนี้มีทักษะพิเศษในการใช้งานประธานนักเรียนได้คุ้มที่สุดในโลก =_=; ฉันปั้นหน้ายิ้มแย้มพลางรับไอ้กล่องบ้าๆ ที่รวมเรื่องบ้าๆ ทั้งหมดของโรงเรียนนี้ไว้ด้วยกันมาจากมือเลขาฯ ของคณะกรรมการนักเรียน ก่อนจะค่อยๆ หยิบใบร้องเรียนออกมาอ่านทีละแผ่น

ห้องน้ำเหม็นเกินไป อันนี้ตัดไป ฉันไม่ได้มีหน้าที่ขัดส้วมให้พวกนาย บ้านก็ไม่ได้ขายน้ำหอมดับกลิ่นซะด้วย ช่วยตัวเองไปก่อนแล้วกันนะ

อาหารไม่อร่อย อันนี้ก็ตัดไปเหมือนกัน ฉันไม่ใช่แม่ครัวของพวกนาย ฉันเป็นประธานนักเรียนนะ ไม่ได้มีหน้าที่ทำอาหาร

อาจารย์ๆม่สวย -_- แล้วจะให้ฉันไปจ้างนางงามมาสอนพวกแกหรือไงยะ ไอ้บ้าพวกนี้มาเรียนหรือมาทำอะไรเนี่ย โว้ยยย ฉันรู้สึกหงุดหงิดทบเท่าทวีคูณ เมื่อทุกเรื่องที่มีคนร้องเรียนมามีแต่เรื่องไร้สาระ จนอยากจะร้องไห้แล้วคืนตำแหน่งประธานนักเรียนกลับไปให้โรงเรียนซะ แล้วลาออกให้มันรู้แล้วรู้แรดรู้ดำรู้แดงกันไปเลย

ฉันนับหนึ่งถึงสิบในใจก่อนจะหยิบใบร้องเรียนอีกแผ่นออกมา ไอ้บ้าตัวหนึ่งเสนอว่า... ควรติดแอร์และเปิดเพลงโอเปร่าในห้องน้ำเพื่อความหรูหรา เออไอ้บ้านี่ไอเดียเข้าท่า ว่าแล้วก็จดไว้บนกระดานทันที (บ้า)

แต่ทว่า...ไอ้ซองสุดท้ายนี่ต่างหากที่สะดุดตา ฉันหยิบมันออกมาดูพลางขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ ใครเขียนเรื่องร้องเรียนมาอย่างจริงจังถึงขนาดใส่ซองปิดผนึกเนี่ย แถมยังจ่าหน้าซองว่า... 'ถึงแม่สาวไฟแรงสูง' อีกต่างหาก

มะ...แม่สาวไฟแรงสูงเหรอ

วินาทีนั้นฉันรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีอย่างสุดซึ้งจนแทบอยากยัดมันกลับเข้าไปในกล่องร้องเรียนแล้วทำเหมือนไม่เคยเห็นมาก่อน...แต่ในเมื่อเห็นแล้วก็ต้องทำใจสินะ ฉันสวดมนต์ภาวนาอยู่สองวินาทีก่อนจะค่อยๆ เปิดซองออกอย่างทะนุถนอม ข้างในอาจมีระเบิดหรือมีเชื้อกาฬโรคปนเปื้อนอยู่ ฉะนั้นต้องระวัง =_=;

สิ่งแรกที่ฉันดึงออกมาจากซองแล้วทำให้ฉันแทบหัวใจวายทันที รูปผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาสวยเด็ดเผ็ดร้อนราวกับซานดาราแห่งวง 2NE1 กำลังแดนซ์อย่างเมามันอยู่บน...เอ่อ โต๊ะ ฉันยกมือขึ้น สัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงด้วยความตระหนกก่อนจะพลิกไปดูรูปถัดไป ถัดไป...และถัดไป... ทุกรูปล้วนไม่เหมาะสมอย่างรุนแรงจนต้องเซ็นเซอร์ไม่ให้คุณผู้อ่านได้รับรู้ ยิ่งโดยเฉพาะรูปสุดท้ายนี่ชอตเด็ดเลย มันเป็นรูปของแม่สาวไฟแรงสูงคนเดิมกำลังนั่งอยู่บนตักของผู้ชายคนหนึ่ง...คนที่ฉันจำได้ว่าถูกฉันละเลงเหล้าเคล้าเค้กไปเรียบร้อยโรงเรียนเรดาร์เมื่อคืนนี้..

แล้วนี่มันอะไรกัน!?! ทำไมถึงมีรูปพวกนี้มาอยู่ในซองตรงหน้าฉัน!?!

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)