ร้อนรัก... ติดกับใจ (Cookie)

บทที่ 1

 

รถเบนซ์คันใหญ่วิ่งบนถนนสายเล็กในชนบทด้วยอัตราเร็วสม่ำเสมอ เพิ่งจะถึงเดือนมีนาคม ฤดูที่ดอกมะเยาเหลี่ยมผลิบานยังไม่มาเยือน หากทัศนียภาพของขุนเขาต้นไม้ใหญ่น้อยที่ยังเห็นอยู่ไกลตายังแลดูงดงาม

เพียงแต่น่าเสียดายที่คนบนพาหนะคันหรูกลับไม่มีอารมณ์จะชมดอกไม้ คนขับไม่ค่อยมีสมาธิคล้ายกับอับจนหนทางกับอะไรสักอย่าง ส่วนชายสองคนที่นั่งด้านหลังคนหนึ่งคอยปาดเหงื่อที่ไหลซึมออกมาไม่หยุดในวันที่อากาศหนาวเย็นแบบนี้ ส่วนอีกคนนั่งนิ่งไม่ไหวติงด้วยใบหน้าเคร่งขรึม ตั้งแต่นั่งรถจากไทเปมาเป็นเวลาสองชั่วโมง ไม่มีคำพูดๆ หลุดออกมาสักคำ

บรรยากาศชวนอึดอัดพิกล

ทั้งที่มาร่วมงานมงคล หากคนในรถกลับมีใบหน้าเคร่งเครียดบึ้งตึงราวกับไปร่วมพิธีฌาปนกิจ วิวทิวทัศน์อันเงียบสงบของชนบทด้านนอกขัดกับบรรยากาศเขม็งเกลียวและอึดอัดในรถอย่างเด่นชัด

ทว่าไม่ว่าเด่นชัดเพียงไร ก็ไม่อาจเด่นไปกว่าชายที่นั่งหลังรถผู้ซึ่งยืนกรานมาร่วมพิธีหมั้นนี้ ไม่มีใครรู้ว่าการปรากฏตัวของเขาจะนำมาซึ่งเหตุการณ์พลิกผันอะไรและจะทำลายงานมงคลอันน่ายินดีของคนอื่นหรือไม่

ออซผู้เป็นสารถียิ่งคิดยิ่งไม่สบายใจ มองอาการสงบนิ่งของชายที่นั่งด้านหลังเป็นระยะ

ทันใดนั้นชายหนุ่มก็เหลือบตาขึ้นมองกระจกมองหลังตรงด้านหน้า สบสายตากับเขาพอดี

“ที่นี่มันที่ไหนกัน คุณแน่ใจหรือว่าจีเซลจัดงานหมั้นในที่แบบนี้” ไรอัน เรย์เอ่ยปากถามในที่สุด

“ครับ เพราะแบบนี้หัวหน้าบรรณาธิการจูถึงบอกให้พวกเราไม่ต้องไป เพราะที่นี่อยู่ลึก คนทั่วไปหาไม่ค่อยเจอแต่ธรรมเนียมไต้หวันก็เป็นแบบนี้ งานหมั้นต้องจัดที่บ้านฝ่ายหญิง แขกที่ได้รับเชิญก็เป็นญาติพี่น้องเพื่อนสนิทของฝ่ายหญิง คนที่มาวันนี้เลยมีแต่ญาติๆ ของเธอ ไม่ได้เชิญเพื่อนร่วมงานที่บริษัทสักคน รวมทั้งผมและหัวหน้าสาขาพอล หัวหน้าบรรณาธิการจูยังกำชับเป็นพิเศษอีกว่าคนที่อยากดื่มเหล้าฉลองให้เธอต้องรอไปถึงวันแต่งงาน ซึ่งแน่นอนว่ารวมถึงเพื่อนร่วมงานใน BW ที่บริษัทแม่ในนิวยอร์ก” ออซว่ายิ้มๆ หากแต่ละคำกลับแฝงความหมายโดยนัย

BW คือนิตยสารแฟชั่นระดับโลก มีสำนักงานกลางอยู่ที่นิวยอร์ก ส่วนบริษัทสาขาก็กระจายตามเมืองใหญ่ๆ ทั่วโลก ทั้งปารีส ลอนดอน และไทเป นอกจากแต่ละที่จะตีพิมพ์รูปเล่มออกมาในภาษาของตนเอง กองบรรณาธิการยังมีอิสระในการคิดหัวข้อและธีมหลักของเรื่องเอง เนื่องจากสภาพวัฒนธรรมและความชอบที่ไม่เหมือนกันของแต่ละชนชาติ ดังนั้นหลักการสูงสุดคือการใช้ธีมร่วมกัน โดยที่แต่ละแห่งต้องสามารถแสดงเอกลักษณ์ของตน

แม้หัวหน้าสาขาพอลจะเป็นชาวต่างชาติ แต่เขาอยู่ที่ BW ไต้หวันมาสิบปีแล้ว เรียกได้ว่าเป็นผู้บริหารสูงสุดที่พาบริษัทสาขาไต้หวันก้าวขึ้นมาอยู่แนวหน้า และจีเซลจูก็คือหัวหน้าบรรณาธิการนิตยสาร BW ในไต้หวัน ทั้งยังเป็นหัวหน้าที่ใหญ่ที่สุดในกองบรรณาธิการของบริษัทแม่ในนิวยอร์ก ด้วยเหตุนี้หากจีเซลจะแต่งงานย่อมต้องส่งข่าวไปถึงเพื่อนร่วมงานที่สนิทสนมคุ้นเคยในนิวยอร์ก และเชิญพวกเขามาไต้หวันเพื่ออวยพรเธอ

แต่จะว่าไปแล้ว รายชื่อแขกที่ได้รับเชิญก็ไม่น่ารวมถึงผู้อำนวยการบริหารคนใหม่ของ TF กรุ๊ปที่เพิ่งเทกโอเวอร์ BW เมื่อเร็วๆ นี้

เป็นที่เด่นชัดว่าพวกเขาสามคนที่ปรากฏตัวอย่างกะทันหันในวันนี้คือแขกไม่ได้รับเชิญ

ไรอันไม่สนใจ ร่างสูงยืดตัวไปด้านหลัง ขาเรียวยาวที่วางสงบนิ่งไขว่ห้างเข้าหากัน ก่อนจะหรี่ตาลงเล็กน้อยแล้วมองไปนอกหน้าต่าง ไม่แยแสต่อถ้อยคำของออซ ช่างภาพที่เคยพบหน้ากันหลายครั้ง

ออซจ้องกระจกมองหลังอีกครั้ง “ผู้อำนวยการเรย์ ผมถามหน่อยได้ไหม ทำไมคุณต้องไปทำงานวันนี้ให้ได้ คุณไปปรากฏตัวแบบนี้ หัวหน้าบรรณาธิการจูของเราอาจไม่สบายใจ”

แม้ออซไม่ค่อยมั่นใจว่าเคยเกิดอะไรขึ้นระหว่างทั้งสองคน หรือบางทีอาจจะไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นเลยก็ได้ แต่ตอนที่ทั้งคู่เจอกันครั้งแรกเมื่อหนึ่งปีครึ่งก่อนหน้านี้สถานการณ์ก็ดูเหมือนมีประกายไฟปะทุขึ้นแปลกๆ เขา ในฐานะช่างภาพที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วยไม่มีทางลืมไปตลอดชีวิต

เมื่อได้ยินดังนั้น ชายอีกคนที่นั่งด้านหลัง ซึ่งก็คือพอล หัวหน้าสาขาของนิตยสารแฟชั่น BW ก็ตบเบาะหนึ่งที ก่อนเอ่ยเสียงต่ำ “คุณพูดอะไร ถ้าจีเซลรู้ว่าผู้อำนวยการเรย์ของเราบินจากนิวยอร์กมาไต้หวันสิบกว่าชั่วโมง พอลงจากเครื่องปุ๊บก็ตรงดิ่งไปงานหมั้นของเธอไม่รู้จะรู้สึกเป็นเกียรติแค่ไหน!”

“งั้นหรือ” ออซยังคงหัวเราะเบาๆ “ผู้อำนวยการคนใหม่ของ TF กรุ๊ป บริษัทสื่อมวลชนที่ใหญ่ที่สุดของอเมริกา แอบซื้อหุ้นนิตยสารแฟชั่น BW ของเรามารวมภายใต้เครือ TF กลายเป็นเจ้านายใหญ่ของเธอ ผมว่าเธอคงจะตกใจมากกว่ามั้ง”

เฮ้ย เจ้าเด็กนี่ ปากวอนหาเรื่องซะแล้ว

พอลตบเบาะหลังอีกครั้ง ปาดเหงื่อก่อนจะปรามเสียงเข้ม “เงียบซะ!”

ข่าวนี้ยังคงเป็นกระแสร้อนแรง เขาเองก็เพิ่งได้ทราบข่าวไม่นานนี้ เพราะจู่ๆ ไรอันก็มาไต้หวันและบอกว่าจะไปหาจีเซล เขาเลยต้องบอกออซ นึกไม่ถึงว่าจะทำให้เจ้าเด็กนี่หาเรื่องมาเหน็บแนมเจ้านายใหม่ จุ๊ๆ หรือว่าออซจะมีความแค้นเบื้องลึกเบื้องหลังกับเจ้านายคนใหม่

แล้วเมื่อกี้เขาพูดอะไร แอบซื้อหรือ จุ๊ๆๆ นิตยสารแฟชั่น BW เป็นนิตยสารอันดับต้นๆ ในวงการแฟชั่นของนิวยอร์ก แม้เขายังไม่ทันไขข้อข้องใจว่าทำไมนิตยสาร BW ถึงถูกตาต้องใจไรอันนักจนต้องเซ็นสัญญารับซื้อมาอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ แต่สื่อของ TF ของเขาก็มีอิทธิพลอย่างมากต่อกระแสและหัวข้อสนทนาในอเมริกา ทั้งตำแหน่งของเขาก็ไม่ธรรมดา จะพานถูกพูดในทางเสื่อมเสียมากกว่า

ฮึ ไม่รู้เจ้าออซทำบ้าอะไร! ปากที่ปกติเอาแต่พูดคำหวานราวกับว่าพูดเท่าไรก็ไม่เคยเปลี่ยน วันนี้กลับเปราะเป็นพิเศษ ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงกับผู้อำนวยการคนใหม่ จะบ้าตาย เขาเหลือทนกับเจ้าบ้านี่จริงๆ

แต่จะว่าไป เจ้านายใหม่มีความสัมพันธ์อะไรกับจีเซล ดูเหมือนออซจะรู้จักเจ้านายใหม่มาก่อน แล้วตั้งแต่เมื่อไร ความสัมพันธ์ระหว่างเจ้านายคนใหม่กับจีเซลดีถึงขนาดต้องรีบร้อนมาร่วมงานหมั้นที่รับประกันได้ว่าต้องธรรมดาสุดๆ ในชนบทเล็กๆ อย่างนี้เลยหรือ

เฮ้อ ที่นี่ไม่มีอะไรเจริญหูเจริญตาสักอย่าง ขนาดห้องน้ำยังเป็นห้องน้ำเก่าๆ แบบยุคโบราณ...

“คุณคิดจะทำลายงานหมั้นหรือ” คนไม่กลัวตายถามขึ้นอีก

ดวงตาของพอลแทบถลนออกมา สมองของเขาก็เหมือนกับจะระเบิด

เจ้าบ้าออซ จงใจจะทำให้เขาหล่นจากเก้าอี้หัวหน้าสาขาใช่มั้ย ล่วงเกินเจ้านายใหญ่แบบนี้ มันยังอยากจะทำงานที่ BW ต่อหรือเปล่า

โว้ยยย...พอลอยากจะลุกจากที่นั่งแล้วลงไปคุกเข่ากับพื้นจริงๆ...

คิ้วเข้มได้รูปสวยของไรอันยกขึ้น ริมฝีปากเหยียดออกเล็กน้อย “คุณคิดว่าผมจะทำเรื่องน่าขำแบบนั้นเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งหรือ”

ใช่ เขาไม่ใช่ผู้ชายแบบนั้นแน่นอน ผู้ชายอายุสามสิบเอ็ดที่แสนเย่อหยิ่งเย็นชา ถึงจะมีรอยยิ้มบ้าง แต่ก็สูงส่งจนคนยากจะเข้าไปสนิทสนมด้วย และถึงตัวเขาจะอยู่ในแวดวงสื่อ แต่ก็แทบจะไม่มีข่าวใดๆ เผยแพร่ออกมา อืม แต่อาจจะเป็นเพราะอำนาจสื่อที่ควบคุมอยู่ในมือ เลยเป็นธรรมดาที่จะไม่มีใครกล้าเขียนถึงเขา

“ดังนั้นคุณมาไต้หวันเพื่อแสดงความยินดีกับเธอโดยเฉพาะ?”

“ผมไม่มีความจำเป็นต้องตอบคำถามคุณ”

“ก็ใช่” ออซพยักหน้า ก่อนจะหุบปากแล้วตั้งหน้าตั้งตาขับรถในที่สุด

จะว่าไปมันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของคนอื่น ไม่เกี่ยวกับเขา แถมผู้ชายตรงหน้ายังเป็นคนที่สามารถล้มพี่ชายสอคนของตนเองขึ้นมานั่งตำแหน่งผู้อำนวยการบริหาร

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)