ความรู้สึกดี...ที่เรียกว่ารัก สาปรักบรรเลง (ปัญญ์ปรียา)

phattaraporn |
29/11/2014

สาปรักบรรเลง สำหรับนิยายเรื่องนี้เป็นผลงานของคุณปัญปรีญาค่ะ เป้นนิยายอีกเรื่องค่ะที่ให้แง่คิดแง่ๆ เรื่องนี้เป็นนิยายที่เราอ่านจบมานานแล้วชอบพล็อตเรื่องกับปมเรื่องมากเป็นนิยายอีกเรื่องที่นักเขียนทำให้คนอ่านเหนือความคาดหมายอีกแล้วซึ่งปกติอ่านผลงานของนักเขียนท่านนี้มานานแล้วชอบที่นักเขียนเขียนนิยายแบบสอดแทรกข้อคิดลงไปด้วย สำหรับเรื่องนี้จุดที่ชอบคือคาแร็กเตอร์พระเอกจะเป็นคนที่มีนิสัยแย่มากๆ หากแต่เป็นเพราะโดนคำสาปเข้าไปทำให้เค้าต้องเป็นในสิ่งที่เค้าไม่อยากเป็น แล้วอีกอย่างที่ชอบก็คือตอนที่เค้ากับนางเอกเจอกันคือพระนางเรื่องนี้ความสัมพันธ์เป็นไปอย่างค่อยเป็นค่อยไปพระนางค่อยๆมีความรู้สึกที่ดีต่อกัน คือมันเป็นความรักแบบไม่รวบรัดจนเกินไปอ่ะค่ะ ทำให้คนอ่านได้เห็นถึงความสัมพันธ์ของพระนาง แล้วก็ได้แง่คิดถึงความรักระหว่างแม่กับลูกด้วยค่ะเป็นนิยายที่ให้ทั้งข้อคิดแล้วก็แง่คิดที่ดีมากๆนักเขียนเขียนดีอีกเช่นเคยค่ะ ออกผลงานมากี่เล่มประทับใจแทบทุกเล่มเลยใครที่เคยอ่านนิยายเรื่องนี้จะรู้เลยว่าสนุกขนาดไหนและได้ข้อคิดจากนิยายเรื่องนี้เยอะมากแค่ไหน แค่เสียดายอยู่อย่างที่นิยายเรื่องนี้ฉากกุ๊กกิ๊กของพระนางน้อยไปหน่อยค่ะถ้าเยอะกว่านี้จะดีมากเลย อ่านแรกๆคำสาปในนิยายเรื่องนี้ดูน่ากลัวมากแล้วก็ลุ้นทั้งเรื่องว่าพระเอกจะแก้คำสาปยังไงคิดไม่ถึงว่าเนื้อเรื่องจะพลิกล็อคขนาดนี้ค่ะ สนุกดีค่ะโดยรวมชอบมากๆเลย

PAKBOONG.HAHA |
22/09/2014

เรื่องนี้เป็นหนึ่งในเซตคำสาปนี้มีรัก ในโปรเจควาเลนไทน์ของสำนักพิมพ์แจ่มใส เราเลือกหยิบเรื่องนี้มาไม่ใช่เพราะอยากอ่านนิยายชุด หรืออินกับธีมของเซตนี้แต่เลือกมาเพราะตัวนักเขียนล้วนๆ เราอ่านผลงานของปัญญ์ปรียามาหลายเล่มแล้วก็ชอบเกือบทุกเล่ม แต่ปกติแล้วนิยายของนักเขียนคนนี้จะค่อนข้างหนา แม้จะหนาเตอะแต่เราก็อ่านเพลินจนจบ ส่วนเรื่องนี้ไม่ยาวมาก หลักๆของเรื่องคือพระเอกจมอยู่กับความเคียดแค้นในอดีต แค้นที่แม่ทิ้งพ่อและทิ้งตัวเองไปตั้งแต่เด็กๆ พาลไปจนถึงลูกสาวบุญธรรมของแม่ แต่เหมือนฟ้าแกล้งเมื่อพ่อตายพินัยกรรมที่เปิดออกมาบอกว่าเขาได้รับมรดกเพียงแค่30% ที่เหลือเป็นของแม่ที่เขาเกลียดชัง เท่านั้นยังไม่พอกว่าที่เขาจะได้มรดกส่วนนั้นมาครอบครอง เขาต้องไปหาแม่ ผู้หญิงที่เขาเกลียดทุกวันจนครบกำหนด แม่ถึงจะเซ็นอนุญาตให้เขาได้รับมรดก เรื่องคร่าวๆเหมือนจะมีแค่นี้ แต่พระเอกเหมือนคนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดดันไปโดนคำสาปเข้า เขาจะปวดหัวแทบระเบิดเมื่อเพิกเฉยต่อการช่วยเหลือตนที่อยู่ใกล้ตัว นั่นทำให้เขาต้องอยู่ใกล้ชิดแม่และน้องสาวบุญธรรมทั้งๆที่ไม่อยาก ยิ่งอยากหนีไปไกลๆ ยิ่งต้องขยับเข้าใกล้ เรื่องนี้พระเอกออกแนวร้ายๆ ปากก็ร้าย ใจก็ร้าย แถมยังเป็นนักธุรกิจที่ใจร้ายอีก แต่คำสาปบังคับให้เขากลายเป็นคนใจบุญ ต้องคอยช่วยคนอื่นอย่างไม่เต็มใจอยู่เรื่อย ทำให้เขาค่อยๆเห็นข้อดีของการทำความดี จริงๆเรื่องนี้น่าจะผูกเรื่องด้วยเครื่องเล่นแผ่นเสียง และแผ่นเสียงโบราณ แต่เราว่าการผูกเรื่อง และเชื่อมโยงเรื่องให้เกี่ยวข้องกับของสองชิ้นนั้นยังไม่ดีพอ อ่านแล้วไม่ค่อยได้อินตามว่าไอ้เครื่องเล่นเสียงนี่สำคัญจริง อาจเป็นเพราะคนเขียนเลือกเล่าเรื่องที่มาของคำสาป และคนที่เป็นคนสาปมากเกินไป ผ่านการฝันของพระเอก นั่นทำให้เรารู้สึกว่ามันเยอะไป แล้วยังไงต่อ พระเอกต้องทำอะไรให้คนสาปมั้ย แล้วต้องแก้คำสาปยังไงกันแน่ ส่วนเรื่องความแค้นที่พระเอกมีต่อแม่เพราะความเข้าใจผิดนั้นเรามองว่าโอเคที่ค่อยๆเฉลยผ่านสิ่งต่างๆ ค่อยๆรู้ความจริง เสน่ห์ที่ตัวละครพระเอกมีคือปากแข็ง มีมาด จะหายโกรธยังพูดไม่ได้ตรงๆ จะชอบนางเอกก็ไม่ค่อยกล้ายอมรับ เป็นพระเอกที่คอยหวงนางเอกอยู่ห่างๆ และเป็นฮีโร่ที่ช่วยนางเอกไว้หลายๆครั้ง สิ่งที่เราชอบที่สุดในนิยายเรื่องนี้คือการบอกเล่าความทรงจำ หรือการเผยปริศนาผ่านสิ่งของ ไม่ว่าจะเป็นภาพถ่าย จดหมาย หรือแม้กระทั่งเครื่องเล่นเสียงโบราณ เพราะเมื่อเรารู้อดีตรู้ที่มาของมัน แค่ตัวเอกมองก็รู้แล้วว่าคิดอะไร อีกสิ่งที่ชอบคือความใจดีคงเส้นคงวาของนางเอก ความขี้ใจอ่อนทำให้นางเอกดูน่าสนใจในสายตาของพระเอก และทำให้พระเอกนิ่งๆดูร้ายขึ้นมากเลย แม้ว่าจะมีหลายจุดในนิยายเรื่องนี้ที่เราชอบ แต่โดยรวมแล้วเราไม่ได้ประทับใจในเรื่องนี้นัก เมื่อเทียบกับผลงานอื่นๆของนักเขียนคนนี้ เรื่องนี้ไม่สนุกเท่า (สำหรับเรานะ) ไม่รู้ว่าเพราะเป็นนิยายเซตรึเปล่า ทำให้นักเขียนมีกรอบครอบมากเกินไป หรือไม่ก็อาจจะแค่ตัวละครในเรื่องมีแต่นิ่งๆ ไม่มีสีสันเท่าเรื่องอื่นๆก็ได้ เราเลยรู้สึกเฉยๆ ไม่ได้ตื่นเต้นอะไร ติดจะง่วงๆด้วยซ้ำตอนอ่าน