Not Too Fat สูตรรักไม่จำกัดแคลอรี

บทนำ

PULL & PUSH

ณ ร้านว้านหวาน...

โกโก้!โนใส่โอริโอ้ สตรอเบอรี่ชีสเค้ก บราวนี่ แพนเค้กเขมนิจ เอ่อ... ไม่ใช่‘ๆ แพนเค้กกล้วยหอม ทั้งหมดถูกย้ายลงไปอยู่ในกระเพาะของฉัน ระหว่างที่กำลังนั่งรอคุณเพื่อนตัวดีที่ยังไม่มีวี่แววว่าจะโผล่ศีรษะมาให้เห็น ให้ตายเหอะ มีเรียนบ่ายโมง แต่นี่มันบ่ายโมงครึ่งแล้วนะ ถ้าอีก สองนาทียังไม่มาฉันจะไปเข้าเรียนก่อนจริงๆ ด้วย +

อ้นที่จริงเพื่อเห็นแก่ความเป็นเพื่อนของเรา ฉันให้ถึงสามนาทีก็ได้ แต่ในฐานะที่เป็นถึงเพื่อนสนิท เอาไปห้านาทีขาดตัว งื๋อ               __-A

ทำไมฉันจะต้องมานั่งรอยัยสองเกลอนั่นทุกวี่ทุกวันด้วยนะ แค่เดิน เข้าห้องเรียนคนเดียวมันยากเย็นตรงไหนกัน อย่างมากก็แค่เสียเซลฟ้ ตอนที่ทุกสายตามองมาที่ฉัน...ผู้หญิงที่ 'อ้วน^, ที่สุดในคณะวิทยาศาสตร์ ก็ แค่นั่นเอง

ยํ้าอีกทีว่าฉันก็แค่ผู้หญิงที่ 'อ้วน^, ที่สุดในคณะ ไม่ใช่ตัวประหลาด

หรือมนุษย์ต่างดาวอะไรทำนองนั้นแน่ๆ ไม่รู้จะมองทำไมกันนักหนา

พอกันที ยัย 'ซาโบ^, คนนี้จะไม่แคร์สายตาคนอื่นอีกต่อไปแล้ว แคร์สายตาตัวเองด้วยการใช้กระดาษถนอมสายตากรืน่รดไม่ดีกว่าเหรอ!

แล้วสมองส่วนไหนไม่รู้ก็สั่งให้ฉันลุกจากโต๊ะเดินไปซื้อนมเย็นนั้น ใส่วิปครีมพูนๆ มาดื่มตับร้อนอีกหนึ่งแก้วก่อนจะจํ้าพรวดไปยังประตูร้าน ที่มีปั^,าย 'PULL' ติดไว้บอกทิศทางการเปิดประตูที่ควรจะเป็น

แต่ฉันก็หาได้ 'PULL' ไม่ จัดการ 'PUSH' มันออกไปโดยไม่มองและ ไม่ใส่ใจอะไรทั้งสิ้น มันก็แค่คำสองคำที่ซื้นด้นด้วยตัวอักษร P เหมือนกัน จะไปสำคัญอาร้ายยย- โป๊ก!!!

ไอ้หยา!!! 0๐0!!!

ฉันทำอะไรลงไป!!!

เขียนให้ฉันเปิดประตูกระแทกหน้าผากผู้ชายหน้าตาดีขนาดนี้ฆ่าฉัน ให้ตายตั้งแต่ด้นเรื่องเลยดีกว่า T^AT

"ขะ...ขอโทษค่ะ" ฉันเอ่ยเสียงสั่น

จะไม่ให้สั่นได้ไง ผู้ชายหน้าตาดีที่ว่าคนนี้ธรรมดาซะที่ไหน เขา ได้รับคะแนนโหวตจากผู้หญิงทั้งคณะอย่างท่วมท้นในฐานะ 'ผู้ชายที่สาวๆ อยากเป็นแฟนด้วยมากที่สุด' เขียวนะ

จะมีก็แต่ฉันนี่แหละที่เลือก 'งดออกเสียง' ใช่ว่าฉันมองไม่เห็นความ โดดเด่นของเขานะ แต่เขาเด่นเกินไปมากกว่า ฉันคงมิกล้าหาญชาญชัย ถึงขนาดคิดอยากเป็นแฟนกับผู้ชายที่เพียบพร้อมเยี่ยงนี้หรอก เอาแค่ว่า ถ้าฉันกับเขาเดินเคียงคู่กันจริงๆ ฉันว่าโลกกลมๆ ใบนี้คงจะถล่ม ฟ้า กว้างใหญ่ไพศาลแห่งนี้ก็คงจะทลายแน่ๆ เว่อร์ไปมั้ย

"ฝั่งนู้นมันเขียนว่า PULL ไม่ใช่เหรอ            'ผู้ชายที่สาวๆ อยากเป็น

แฟนด้วยมากที่สุด' ยกมือขึ้นมาลูบหน้าผากตัวเอง นิ่วหน้าแล้วก็ทำ เสียงเครียดใส่ฉัน

"ฉัน...ไม่ได้ตั้งใจ ไม่นึกว่านายจะเดินเข้ามาตอนที่ฉันกำลังจะผลัก ประตูออกไป"

"อ้าว" เขาทำหน้าอึ้งๆ ไม่ๆๆ ฉันพูดบ้าอะไร

'ไม่นึกว่านายจะเดินเข้ามาตอนที่ฉันกำลังจะผลักประตูออกไป^, ฟังดูคล้ายๆ กับ 'ก็นายโง่เอง^, เลยนะ

"ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะ คือ...ฉันขอโทษอีกครั้งแล้วกัน

"จะให้อภัยดีมั้ยเนี่ย   เขาโน้มหน้าหล่อๆ ลงมาอยู่ระดับเดียว

กับหน้ากลมๆ ของฉัน ใช้สายตาเจ้าเล่ห์มองมาแล้วทำเสียงเข้มเหมือนจะขู่ แต่เอาจริงๆ นะ คนหน้าตาเยี่ยงเทพบุตรอย่างเขาขู่ไม่ขึ้นหรอก และ ถึงแม้ว่าท่าทางการขู่ของเขาจะไม่มีมุมไหนที่ดูน่ากลัว แต่มันก็อันตราย มากพอที่จะทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงโคตรๆ >///<

"แล้วนายจะเอายังไง"

ฉันนี่มัน...ท้าทายคนหล่อแบบไม่กลัวหัวใจวายตาย นายคนหล่อกระตุกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มบางๆ ล้วงหยิบบางอย่าง ออกมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะจับมือฉันให้หงายขึ้นแล้ววางของสิ่งนั้น ลงมา

"อ่ะ ซดใช้ด้วยการเอาไอ้นี่ไปซักให้ฉันด้วย" ว่าแล้วเขาก็ผลักประตู เข้าร้านไป ทิ้งให้ฉันยืนงงกับสิ่งที่เขามอบหมายให้เอาไป...ซัก!?

...!!?

ผ้าเช็ดหน้า?

ให้ฉันไปซักผ้าเช็ดหน้าให้เนี่ยนะ จะอ่อยกันหรือไง =.₁ =

ไม่หรอก เรื่องอะไร 'ผู้ชายที่สาวๆ อยากเป็นแฟนด้วยมากที่สุด' อย่างเขาต้องมาอ่อยยัยอ้วนอย่างฉัน

ฉันหันกลับไปมองเจ้าของผ้าเช็ดหน้าอีกครั้งด้วยความข้องใจ พอดี กับที่เขาหันกลับมาล่งยิ้มให้พลางทำท่าชี้มุมปากตัวเองเหมือนต้องการ จะบอกอะไรฉันลักอย่าง

ซักสงสัย ฉันเลยลองยกมือขึ้นมาแตะสำรวจไปรอบๆ ปาก แล้ว พอเลื่อนมือมาดู 'วิปครีม' สีขาวนวลที่ติดนิ้วมาด้วยก็ตอบข้อสงสัยของฉัน

ได้อย่างชัดเจน

ผ้าเช็ดหน้านี่...ให้ฉันมาเช็ดปากสินะ

ฉันก้มลงมองผ้าเช็ดหน้าคิกขุลายอุลตร้าแมนของเขาแล้วก็เผลอยิ้ม ออกมา ตัวอักษร 'Aday' ที่บ่กไว้ตรงมุมหนึ่งของผ้าเช็ดหน้าทำให้มัน ดูเหมือนของใช้สำหรับเด็กผู้ชายวัยอนุบาลที่กลัวของหายยังไงยังงั้น น่ารักดีจัง A///A 'อเดย์^, นั่นล่ะ ซื่อเขา

ฉันแอบรู้จักเขาฝ่ายเดียวมานานแล้ว ทั้งที่เราอยู่คณะเดียวกัน เดินเฉียดไหล่กันก็ออกบ่อย แต่เชื่อมั้ยว่าเราไม่เคยคุยกันเลยสักครั้ง ไม่รู้สิ ฉันแค่รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้หล่อเลิศเลอเพอร์เฟิกต์และเช้าถึงยากสุดๆ ยัยผู้หญิงที่โคตรจะธรรมดาแถมยังมีน้ำหนักเกินมาตรฐานสากลอย่างฉัน ไม่สมควรที่จะเช้าไปพูดคุยหรือแอบมอง คนที่จะเช้าถึงเขาได้ควรจะมี ระดับหน้าตา ฐานะ และสติบ่'ญญาอันสูงล่งเท่านั่น

นั่นคือที่ฉันเคยคิดอ่ะนะ แต่หลังจากวันนี้ไปฉันคงต้องคิดใหม่ แล้วล่ะ

ก็เห็นๆ กันอยู่ว่านายอเดย์คนนี้ไม่ได้เข้าถึงยากอย่างที่คิด เขาก็ เหมือนผู้ชายธรรมดาๆ ทั่วไปที่พิเศษหน่อยตรงที่หน้าตาดี๊ดี นิสัยเป็นมิตร แล้วก็น่ารักได้อีกกก >///<

ปลื้ม...ปลื้ม A///A

แค่ 'ปลื้ม^, อยู่ห่างๆ มันคง'ไม่ทำ'ให้โลกถล่มฟ้าทลายหรอกใช่มั้ย

"เปิดประตูกระแทกหน้าผากอเดย์ ว้าววว

"เขาไม่ได้ว่าอะไร แถมยังล่งผ้าเช็ดหน้ามาให้แกเช็ดปาก อื้อหือออ- หนังเกาหลีสุดๆ >0<///"

นั่นคือปฏิกิริยาของยัย 'ดีดี^, กับยัย 'เนย' เพื่อนสุดซี่ของฉันหลังจาก ที่เลิกคลาสเรียนแล้วฉันเล่าเรื่องที่ร้านว้านหวานให้พวกมันฟัง "เกาหลีบ้าบออะไร ฉันอายแทบตาย -///-"

"อายสายตาประซาซี หรืออายสายตานายอเดย์สุดหล่อล่ะจ๊ะ"

"ไม่ต้องมาแซวเลยยัยเนย์ ฉันไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นสักหน่อย"

"แน่จ๊าย?"

"ถึงจะคิดก็เป็นไปไม่ได้หรอกแก ใครจะมาสนใจยัยอ้วนอย่างฉัน"

"แปลว่าคิด"

"ฉันบอกว่า 'ถึงจะคิด^, ย่ะ"

"ก็นั่นแหละ 'ถึงจะคิด^, กับ 'คิด' มันห่างกันแค่ด้ายเส้นบางๆ เอง นะแก เสียดสีกันไปมา เดี๋ยวด้ายก็ขาด"

"เท่าที่จำความได้ ฉันว่าไม่เคยมีทฤษฎีไหนบอกไว้สักหน่อยว่าสาวอ้วน วับหนุ่มหล่อรักกัน'ไม่'ได้ ขนาดโฉมงามยังหลงรักเจ้าชายอสูรที่หน้าตา อัปลักษณ์แบบนั้นได้เลย''

พอยัยเนย์พูดจบ ยัยดีดีก็พูดต่อ จะแข่งกันสำบัดสำนวนไปเพื่อใคร

"แต่สุดท้าย เจ้าชายก็คือเจ้าชายอยู่วันยังคา พอถอดรูปออกมาก็ งดงามไม่ต่างไปจากเจ้าหญิง" ฉันก็เอากับเขาด้วย

"แล้วแกไม่อยากถอดรูปเป็นเจ้าหญิงผู้งดงามบ้างเหรอ" ยัยดีดีถาม "จะเอาที่ไหนมางาม"

"อยากรู้ก็กลับบ้านไปดูหน้าพี่สาวคนสวยของแกไป แกกับพี่ 'ซาลอน' บ้าคล้ายกันจะตาย ความจริงถ้าแกผอมแกอาจจะงามกว่าด้วยซํ้า ไดเอ็ต เถอะแก เชื่อฉัน"

"ปฏิบัติการลดนํ้าหนักมัดใจนายสุดหล่อ อ๊า- น่าสนุกจัง *<ว*" วัยเนย์ทำตาเป็นประกาย ท่าทางเห็นด้วยกับความคิดของยัยดีดีสุดฤทธี้ แต่ฉันไม่เห็นด้วยสักนิด ปัง!

''พวกแกฟังให้ดีนะ ถ้าเขาจะชอบฉันก็ต้องชอบที่ฉันเป็นฉันในเบบนี้ ไม่ใช่เพราะฉันสวยดูดีเหมือนใคร"

ฉันทุบโต๊ะเสียงด้งพลางลุกขึ้นยืนประกาศเจตนารมณ์ของตัวเอง อย่างหนักแน่น ก่อนจะเดินน่าลิ่วไปทันที

ฉันมีความสุขดีอยู่แล้วกับการกิน กิน แล้วก็กินตามอำเภอใจ ฉัน

พี่สาวฉันซื่อ 'ซาลอน^, เป็นผู้หญิงที่สวยโคตรๆ ไม่ว่าจะยืน เดิน นอน หรือว่านั่ง ก็ดูดีมีเสน่ห์ไปซะหมด ส่วนฉันซื่อ 'ซาโบ^, เป็นผู้หญิงที่อ้วน โคตรๆ ไม่ว่าจะยืน เดิน นอน หรือว่านั่ง ก็ดูตุ๊ต๊ะต้วมเตี้ยมเป็นหมูอู๊ดๆ T..T "จ๊อกกิ้งกันมั้ยน้องสาว" พี่สาวคนสวยที่เกิดก่อนฉันแค่ปีกว่าๆ เอ่ยทัก ตอนที่ลงบันไดมาเจอกับฉันพอดี เธออยู่ในชุดเสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้น พร้อมผ้าขนหนูพาดคออีกหนึ่งผืน

"ไม่ล่ะ ตัวไปเหอะ'' ฉันว่าพลางนั่งลงบนโซฟาเบาๆ รุนแรงไม่ได้หรอก นํ้าหนักตัวฉันไม่ใช่น้อยๆ

"เอ้อ! ถ้าเพทายโทรมา บอกว่าเดี๋ยวเค้าโทรกลับนะ"

นาย 'เพทาย' เป็นเพื่อนที่เรียนอยู่คณะเดียวกับฉัน ไม่รู้เหมือนกัน ว่าไปปิ๊งกับพี่สาวฉันซึ่งเรียนอยู่ต่างสถาบันได้ยังไง รู้อีกทีหมอนี่ก็มีสถานะ เป็นแฟนของพี่สาวฉันไปแล้ว

สรุปคือ...พี่สาวฉันคบเด็ก         แรกๆ ฉันก็เคยแซวพี่ตัวเองอยู่

เหมือนกันเรื่องที่มีแฟนเป็นรุ่นน้อง แต่พี่สาวฉันก็ไม่ยี่หระ ตอบกลับอย่าง มั่นอกมั่นใจเสมอว่า 'ก็เค้าสวยเสือกได้ จะมีแฟนเป็นรุ่นน้องหรือว่ารุ่นไหน ก็ไม่เห็นจะแปลกอะไร ที่สำคัญ เค้ากับเพทายห่างกันแค่ปีเดียวเองนะยะ ทีตัวยังไม่เคยเรียกเค้าว่าพี่เลยด้วยซํ้า' ซึ่งมันก็จริงอ่ะนะ ฉันกับซาลอน เหมือนเป็นเพื่อนกันมากกว่าพี่น้องซะอีก

"อม" ฉันพยักหน้ารับรู้ มองตามแผ่นหลังของพี่สาวที่เดินออกจาก บ้านไป

ดูสิ ผมยาวสีนํ้าตาลเข้มดัดเป็นลอนที่รวบขึ้นเป็นหางม้าสะบัดไปมา ตามจังหวะก้าวเท้าของสองขาเรียวยาวราวกับนางแบบนั่น เห็นแล้วน่าอิจฉา จัง ถ้าฉันสวยได้ลักครึ่งของซาลอนก็คงจะดีหรอก

แต่สวยแล้วต้องอดๆ อยากๆ ก็ไม่ไหวนะ -_-A คิดเซ่นนั้นแล้วฉันก็ลุกเดินไปเปิดตู้เย็น กวาดตามองหาช็อกโกแลต แท่งที่คุณพ่อซื้อกลับมาฝากตอนไปดูงานที่สิงคโปร์ มองหาเค้กสตรอเบอรี่ ที่คุณป้าข้างบ้านทำมาให้ลองชิม มองหาน้ำแดงเฮลส์บลูเกิร์ลหวานเย็นฉา ชื่นใจ ทว่า...

หายไปไหนหมด!? -_-AA

ฉันปิดตู้เย็นอย่างหงุดหงิดเล็กน้อยเมื่อไม่เจอของที่อยากกิน ก่อน จะสังเกตเห็นกระดาษโน้ตสีเหลืองอ่อนตรงประตูตู้เย็นที่มีข้อความเขียน ด้วยลายมือคุ้นตาเอาไว้ว่า...

'พวกของกินแคลอรีสูง เค้าหยิบทิ้งหมดแล้วนะ พอดีช่วงนี้'นาหนัก ขึ้นมาครึ่งโลก็เลยไม่อยากให้มีของอ้วนๆ อยู่ในตู้เย็น^,

กรี้ดดด- ซาลอน!!! ฉันจับเธอต้มกินซะเลยดีมั้ย!!! >()<+

เป็นแบบนี้ทุกทีเลย เมื่อไหร่ที่ยัยพี่สาวคนสวยน้ำหนักขึ้นมาจุด สองสามสี่ห้าน้าบออะไรก็ตาม ของอร่อยๆ ในตู้เย็นก็จะหายเกลี้ยงไปหมด ทำให้ฉันต้องพลอยอดอยากไปด้วย

"เฮ้อ-" ฉันถอนหายใจด้วยความเซ็งสุดใจ กรี้งงง- กัรงงง-

ใครๆ ก็รู้ว่ามันคือเสียงโทรศัพท์ แต่วินาทีแรกที่ไต้ยิน ฉันเผลอ คิดว่ามันเป็นเสียงกระดิ่งรถไอศกรีมล่ะ อยากกิน...อยากกิน T.,T "สาสดคะ"

(ฮัลโหลที่ร้ากกก)

ยี้- ขนลุก! >_<;;;

ผู้ชายเลี่ยนๆ แบบนายเพทาย นอกจากหล่อจนไต้คะแนนโหวตเป็น อันดับสองรองจากอเดย์แล้ว อย่างอื่นไม่เห็นจะมือะไรเข้าทำสักอย่าง พี่สาวฉันหลวมตัวยอมคบด้วยได้ไงไม่รู้

"ซาลอนออกไปจ๊อกทิ้ง ฝากให้บอกนายว่าเดี๋ยวโทรกลับ"

(อ้าว เธอเหรอซาโบ เสียงเหมือนกันจังพี่น้องคู่นี้)

"อืม โอเคนะ บาย"

            (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)