Full House 1 บ้านในฝันกับคืนวันของหัวใจ เล่ม 01

บทนำ

ช็อค! สัมพันธ์รักสีชมพู ลียองแจกับลีจีเฮ

ณ กรุงโซล ประเทศเกาหลี ผู้คนต่างตะลึงกับข่าวในหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่งที่ประโคมเรื่องราวความสัมพันธ์ระหว่างดาราหนุ่มชื่อดัง ลียองแจ กับดาราสาวที่แสดงภาพยนตร์ด้วยกันโครมใหญ่

 

ลียองแจ ดาราหนุ่มขวัญใจแฟนๆ ชาวเกาหลี กำลังหลับสบายในห้องนอนติดเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ ไม่รู้เรื่องรู้ราวกับข่าวคราวที่เกิดขึ้น เสียงกริ่งหน้าห้องดังขัดจังหวะฝันหวานของเขาพอดี เขาดึงผ้านวมที่ห่มตัวออก เผยให้เห็นท่อนบนเปลือยเปล่า กล้ามเป็นมัดๆ ตามแบบฉบับของคนที่ดูแลรักษาหุ่นเป็นอย่างดี ยองแจยกมือขึ้นเสยผมสีน้ำตาลเข้มยุ่งเหยิงอย่างลวกๆ ลุกจากเตียงด้วยท่าทางเบื่อหน่าย บิดขี้เกียจสองสามที ก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้อง แล้วเขาก็ต้องยกมือขึ้นปิดตา เมื่อแสงแฟลชจากกล้องถ่ายรูปนับไม่ถ้วนปะทะเข้าที่หน้าเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว

“ไม่ทราบว่าคุณมีความสัมพันธ์ยังไงกับคุณลีจีเฮครับ/คะ”

 

1

 

ณ บ้านสีขาวสองชั้นหลังหนึ่ง ซึ่งมีชื่อเรียกว่า Full House ทั้งบ้านตกแต่งสวยงามอย่างมีสไตล์ ชั้นล่างเป็นห้องโถงกว้างแบบเปิดโล่ง มองเห็นทั้งห้องนั่งเล่น ห้องครัว ริมห้องโถงมีบันไดไม้สีอ่อนเชื่อมขึ้นไปยังชั้นบน อีกทั้งกลางบ้านยังมีบันไดวนเล็กๆ ดูแปลกตา

ฮันจีอึน หญิงสาวหน้าตาน่าเอ็นดู ผมสีน้ำตาลเข้มยาวหยักศก กำลังควานหากล่องนมในตู้เย็นมารินใส่แก้วด้วยท่าทางเหม่อลอย เหมือนจมอยู่กับภวังค์อะไรสักอย่าง

“ตาบ้านั่นกลับมาทำไมนะ เค้าควรให้มันจบๆ ไปสิ ในเมื่อเค้าเป็นคนทิ้งเธอไปเองนี่นา” เธอถือแก้วนมเดินไปเดินมาอยู่กลางบ้านด้วยสีหน้าครุ่นคิด

“ทำไมเค้าถึงกลับมาอีกล่ะ ทำไม อ๊ะ ใช่แล้ว” จีอึนตบขาตัวเองแล้วยิ้มอย่างดีใจ วิ่งขึ้นบันไดวนไปยังชั้นบน เข้าห้องนอนแล้วตรงไปที่โต๊ะทำงานซึ่งมีเครื่องพิมพ์ดีดวางอยู่

“เพราะเธอตั้งท้องเด็กที่เป็นลูกของเขา” จีอึนพูดพลางพิมพ์ตามที่ตัวเองพูด ด้วยหน้าตาพออกพอใจ

“ว้าว ตื่นเต้นกว่าเดิมอีกนะเนี่ย” หญิงสาวร้องอย่างตื่นเต้น ยกมือขึ้นปิดปากดีใจ จากนั้นก็ลงมือพิมพ์ต่อ

“เมื่อทั้งสองมองเข้าไปในดวงตากันและกัน พวกเขาก็พบความเข้าใจความรัก และบางสิ่งบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้”

ฮันจีอึนกำลังอินกับการแต่งนิยายเรื่องใหม่อย่างสุดฤทธิ์ เธอเป็นนักเขียนนิยายโรมานซ์ทางอินเตอร์เน็ตที่ชอบแต่งเรื่องเพ้อฝันไปเรื่อยเปื่อย แต่หญิงสาวก็มีความสุขดีกับเส้นทางที่ตัวเองเลือก

“เขาจับหัวเธอวางลงอย่างอ่อนโยนและยิ้มให้ เธอกระซิบข้างๆ หูเขา ‘ตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันได้พบคุณ...ฉัน...’ ” จีอึนหยุดคิดนิดหนึ่ง

“ฉัน...ฉันก็รู้ได้ทันทีเลยว่าผู้ชายคนนี้แหละ...” แล้วเสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้น

โธ่เอ๊ย ใครกันนะมาขัดจังหวะจริงๆ เลย จีอึนจำใจลุกจากโต๊ะอย่างเซ็งอารมณ์ และรีบวิ่งลงบันไดไม้มาที่ชั้นล่าง

“มาแล้วค่ะมาแล้ว นั่นใครคะ” จีอึนตะโกนถามพลางใส่รองเท้าแตะออกไปเปิดประตู

“ยินดีด้วยจ้าที่ชนะรางวัล” ด้านนอกประตู ชินดงอุคและยังฮีจิน เพื่อนทั้งสองยืนยิ้มแป้นพร้อมกับตบมือให้ ฮีจินชูตั๋วให้จีอึนดู

“ตั๋วเครื่องบินเฟิร์สคลาสไปประเทศจีนพร้อมที่พักโรงแรมหรูงั้นเหรอ” จีอึนจ้องตั๋วเครื่องบินในมืออย่างไม่อยากเชื่อ

“ช่ายแล้ว... คือว่าธนาคารของฉันให้โอกาสลูกค้าชั้นสูงได้ไปเที่ยวต่างประเทศ” ดงอุคพยักหน้าบอกฮีจินซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ก็พยักหน้าเออออตาม

“และจีอึน เธอเป็นคนที่ได้รางวัลนี้” ดงอุคย้ำ

“โกหกรึเปล่าเนี่ย” พอได้ยินจีอึนบ่น สองคนก็พยักหน้าเออออตาม

“และจีอึน เธอเป็นคนที่ได้รางวัลนี้” ดงอุคย้ำ

“โกหกรึเปล่าเนี่ย” พอได้ยินจีอึนบ่น สองคนก็ทำหน้าเหลอหลา

“ฉันบอกแล้วไงว่ามันเป็นการชิงรางวัลที่ธนาคารจัดขึ้นมา เธอนี่ขี้ระแวงจัง...” ดงอุครีบชิงบอก

“ถ้างั้นนายซื้อต่อมั้ย ฉันขายให้ถูกๆ เลยอ่ะ” จีอึนยื่นให้ ท่าทางไม่สนใจ

“ให้ฉันไปเนี่ยนะ แล้วงานฉันล่ะ” ดงอุคโวยวาย

“อีกอย่าง เธอยังไม่เคยขึ้นเครื่องบินเลยไม่ใช่เหรอ”

“ขึ้นเครื่องบินงั้นเหรอ ก็ใช่ ไม่เคยหรอก” จีอึนหยุดคิดนิดหนึ่ง

“ครั้งนี้ได้ขี้นฟรีเชียวนะ” ฮีจินอืออตามคำพูดของแฟนหนุ่ม

“แล้วบ้านหลังนี้ล่ะจะทำยังไง”

“ใช่ว่าจะมีใครมาขโมยตอนเธอไม่อยู่ซักหน่อย” ฮีจินรีบบอก

“ใช่ แล้วพวกเราก็อยู่ เธอไม่เห็นต้องกังวลอะไรเลย” ดงอุคช่วยพูดให้จีอึนใจอ่อน

“เธอควรจะค้วาโอกาสนี้รู้รึเปล่า การได้ท่องทวีปเอเชียอันแสนกว้างใหญ่นี้ อาจทำให้เธอปิ๊งไอเดียใหม่ๆ ไปเขียนผลงานชิ้นโบว์แดงชิ้นต่อไปของเธอก็ได้นะ จริงมั้ย ฮีจิน” ดงอุคหันไปขอเสียงสนับสนุน

“ใช่แล้ว”

จีอึนทำท่าครุ่นคิดก่อนบอก “ต้องมีอะไรอยู่เบื้องหลังแน่”

ทั้งสองคนเงียบไปพักหนึ่ง แล้วฮีจินก็รีบพูดขึ้น “เธอหมายความว่ายังไง มีอะไรอยู่เบื้องหลัง”

“โลกนี้ไม่มีอะไรได้มาฟรีๆ นี่นา ว่าแต่... ไม่ต้องสมัครเป็นสมาชิกหรืออะไรเลยเหรอ ฟรีทุกอย่างร้อยเปอร์เซ็นต์เลยใช่รึเปล่า” ทั้งดงอุคและฮีจินพยักพเยิดหน้าอย่างกระตือรือร้นเกินเหตุ แล้วดงอุคก็ชิงพูดขึ้น

“ก็ใช่น่ะสิ เธอนี่ขี้ระแวงจริงๆ”

“โอเค ถ้าฟรีทุกอย่างงั้นก็... ไปก็ได้” จีอึนยิ้มอย่างโล่งอก แล้วตบตั๋วเครื่องบินลงกับตัก

ฟรีตลอดงานอย่างนี้ไม่ไปก็โง่น่ะสิ จีอึนคิด

“ไปกันเลย!” เธอยิ้มอย่างสดใส

 

“พอถึงโรงแรมคุณต้องให้สัมภาษณ์เลย ส่วนวันที่สองก็เริ่มถ่าย สตาฟฟ์กับล่ามจะไปรอคุณอยู่ที่สนามบิน”

ลียองแจในชุดเสื้อเชิ้ตลายดอกสีแดงสลับเหลืองสดใส สวมแว่นตาดำอำพราง กำลังทำหน้าเบื่อหน่ายขณะฟังเลขาฯ ส่วนตัวพล่ามเรื่องกำหนดการอยู่ในห้องพักวีไอพีของโรงแรม พอหันไปมองกระจก ก็เห็นแฟนคลับกลุ่มใหญ่มาออกันถ่ายรูปเขา บางคนพยายามจะเข้ามาจนพนักงานโรงแรมต้องกันไว้ เขามองอย่างเซ็งๆ ยองแจรู้สึกเบื่อเหลือกเกินที่หาเวลาเป็นส่วนตัวไม่ได้เลย

“ตอนอยู่ที่จีย เราจะเซ็นสัญญากับบริษัทไอเอ็มให้เรียบร้อย” เลขาฯ ยังคงพล่ามเรื่องกำหนดการต่อ

“แล้วคุณเห็นข่าวของคุณกับลีจีเฮรึยังครับ”

ยองแจเงยหน้ามอง ท่าทางสนใจมากขึ้น แล้วเลขาฯ ก็ส่งหนังสือพิมพ์ให้เขา

“นี่มันข่าวที่สองในรอบเดือนแล้วนะครับ ทางบริษัทอยากให้คุณระวังหน่อย” ยองแจพลิกหน้าหนังสือพิมพ์ดูอย่างเบื่อหน่ายแล้วโยนทิ้งลงบนโต๊ะ

เขียนใส่ไข่กันให้มั่วไปหมด นักข่าวพวกนี้!

“กำหนดการที่จีนมีอะไรอีกบ้าง” เขาเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะไม่อยากคุยเรื่องอะไรที่มันกวนอกกวนใจอีก

 

ที่สนามบิน ฮันจีอึน ชินดงอุค และยังฮีจินกำลังวิ่งตาลีตาเหลือกและหอบของพะรุงพะรังเข้าไปในสนามบิน

“บอกแล้วว่าให้มาเร็วกว่านี้” ฮีจินวิ่งไปบ่นไป

“ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่ารถจะติดแหง็กขนาดนี้ เลิกบ่นแล้วก็รีบวิ่งเถอะน่า” จีอึนหันไปบอก แล้วทั้งสามคนก็ไปถึงที่หมาย

“รีบเข้าไปเร็วเข้า” ดงอุคและฮีจินเร่งเพราะกลัวว่าจะไม่ทัน

“จะมีคนมารับฉันที่สนามบินใช่มั้ย”

“ใช่แล้วน่า เข้าไปได้แล้วไป” ดงอุคเร่งเร้า

“อย่าลืมรดน้ำต้นไม้นะ” ดงอุคฟังจีอึนสั่งแล้วยิ้ม เขาพยักหน้ารับปาก

“ไม่ต้องห่วงหรอก เข้าไปได้แล้ว เธอสายแล้วนะ” ฮีจินเร่งบ้าง

“มันแปลกๆ ยังไงไม่รู้ พวกเธอก็รู้วานี่เป็นครั้งแรกที่ฉันทิ้งบ้านเลยนะ”

“เธอเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ ก็ต้องมีวันที่จากบ้านบ้างสิ” ดงอุคพูดให้จีอึนสบายใจ

“อืม ก็ใช่เนอะ งั้นฉันไปแล้วนะ ดูแลบ้านฉันดีๆ ล่ะเพื่อนๆ ไปนะ” จีอึนยิ้มอย่างคิดได้ ก่อนจะเข็นกระเป๋าเดินทางเข้าไปด้านใน

“จีอึน...รอเดี๋ยว” ฮีจินวิ่งไปตรงทางเข้าแล้วควักแบงค์หมื่นวอนยื่นให้เพื่อนหลายใบ

“เก็บเงินนี้ไว้ พอถึงที่นั่นแล้วก็เอาไปแลกซื้ออาหารดีๆ กินซะนะ” ฮีจินพูดอย่างเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรหรอก พวกเธอบอกว่าทุกอย่างมีเตรียมไว้แล้วไม่ใช่เหรอ”

“ยังไงก็เหอะ เธอควรมีติดตัวไว้เผื่อฉุกเฉินนะ”

“ใช่ เอาไปเถอะน่า เธอชอบป่วยตอนหน้าร้อนอยู่ด้วย ดูแลตัวเองดีๆ อย่าให้ไม่สบายล่ะ” ดงอุคฉวยเงินจากมือของฮีจินแล้วยัดใส่มือฮีจิน

“พวกเธอสองคนเป็นอะไรกันน่ะ” จีอึนทำหน้างงๆ ก่อนรับเงินมา เธอยิ้มอย่างสดใสให้แล้วหันกลับเข้าไปข้างใน แต่แล้วจู่ๆ ฮีจินก็ร้องเรียกขึ้นมา

“จีอึน” ฮีจินวิ่งเข้าไปกอดอย่างอดใจไม่อยู่

จีอึน ยกโทษให้ฉันเถอะนะ เราสองคนไม่มีทางเลือกอื่นจริงๆ

จีอึนไม่เข้าใจปฏิกิริยาของเพื่อนทั้งสองคน ได้แต่หันไปมองดงอุคที่เดินตามเข้ามากอดเธอด้วยอีกคน

สองคนนี้เป็นอะไรไปนะ ทำอย่างกับว่าเธอจะต้องไปตกระกำลำบากในจีนอย่างนั้นแหละ จีอึนคิด

“พวกเรารักเธอนะ จีอึน” สองคนพึมพำเบาๆ

“เฮ้ พวกเธอทำบ้าอะไรกันเนี่ย ฉันอายนะ”

สองคนนี้นึกอยากจะมาบอกรักอะไรกันตอนนี้เนี่ย คนมองกันใหญ่แล้วด้วย

“พวกเรารักเธอ รักเธอจริงๆ นะ”

“จ้า ฉันก็รักพวกเธอเหมือนกัน” จีอึนบอกแล้วผละออกจากอ้อมกอดของเพื่อน

“โอเคนะ บ๊ายบาย...” แล้วจีอึนก็กลากกระเป๋าไป หันกลับมาโบกมือให้เพื่อนอีกครั้งก่อนจะผลุบเข้าข้างใน

“เอาน่า...ฮีจิน” ดงอุคตบบ่าแฟนสาวปลอบใจ

“ฉันไม่สบายใจเลย”

“เพื่อลูกที่กำลังจะเกิดมาของเรา เราไม่มีทางเลือกอื่น ไม่งั้นเราก็เอาเด็กไว้ไม่ได้ ลำพังหนี้สินที่มี จะมีปัญญาเลี้ยงลูกได้ไง” ฮีจินนิ่งเงียบไปอย่างยอมรับแบบหมดหนทาง จากนั้นเธอก็ถามขึ้นอีกครั้ง

“จีอึนจะไม่เป็นไรใช่มั้ย” ฮีจินถามแฟนหนุ่มอย่างเป็นหว่ง

“จับจีอึนไปปล่อยที่ทะเลทรายเธอยังกลับมาได้เลย ฉันว่าเรื่องที่เราต้องกังวลก็คือตอนที่เธอกลับมาต่างหาก... ตอนนี้ก็กำจัดเธอพ้นทางแล้ว รีบไปทำสิ่งที่เราต้องทำกันเถอะ” ฮีจินพยักหน้ารับคำพูดของเขา

 

เมื่อขึ้นไปบนเครื่องบิน จีอึนมีท่าทางตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัดที่ได้นั่งเครื่องบินเป็นครั้งแรก

“โอ้โห กว้างจังเลย” หญิงสาวร้องอย่างตื่นเต้นเมื่อก้นสัมผัสเบาะนั่ง

เอ๊ะ นั่นมันอะไรอ่ะ รองเท้าแตะเหรอ จีอึนมองซองรองเท้าที่เสียบอยู่ข้างหน้าอย่างแปลกใจ ก่อนจะดึงออกมาสวม

ดีจังเลยแฮะ เพิ่งรู้ว่าบนเครื่องบินมีของอย่างนี้ด้วย ที่นั่งชั้นเฟิร์สท์คลาสมันดีอย่างนี้นี่เอง

“ขอโทษค่ะ จะรับหนังสือพิมพ์มั้ยคะ” แอร์โฮสเตสสาวสวยเดินเข้ามาถาม

“คะ? เอาค่ะ” แล้วจีอึนก็รับหนังสือพิมพ์มาวางไว้บนตัก ก่อนจะถาม

“อ้อ ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าเครื่องบินจะเขย่าแรงมากมั้ยคะ”

“ไม่หรอกค่ะ”

หญิงสาวท่าทางโล่งอกเมื่อได้ยินคำตอบ เธอขยับตัวบนเบาะไปมาอย่างกลัวๆ ก่อนจะหยิบหนังสือพิมพ์บนตักขึ้นมากางอ่าน

ช็อค! สัมพันธ์รักสีชมพู ลียองแจกับลีจีเฮ

ข่าวฉาวของอีตาลียองแจอีกแล้วเหรอเนี่ย นี่มันข่าวที่เท่าไหร่แล้วนะ ขยันเป็นข่าวซะจริง ทีนี้กับใครอีกล่ะ จีอึนตั้งหน้าตั้งตาอ่านอย่างสนใจ

โธ่เอ๊ย! ลีจีเฮ ทำไมเธอไม่ไปกับเพื่อนเธอนะ จีอึนบ่นในใจ

เสียดายแทนจริงๆ ไม่น่าเป็นข่าวกับอีตานี่เล้ย!

“เชิญทางนี้ค่ะ” แอร์โฮสเตสผายมือนำทางแขกผู้มาใหม่ด้วยท่าทางเกร็งๆ แต่ไม่วายแอบมองอยู่เนืองๆ แล้วแขกผู้มาใหม่ก็นั่งลงตรงที่ว่างข้างจีอึน

จีอึนหันมองคนข้างๆ ที่ใส่กางเกงสีแดงแป๊ด

โห ท่าทางตานี่จะมั่นมากเลยถึงกล้าใส่กางเกงสีนี้ได้ จีอึนคิดในใจ ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองเพื่อนร่วมทางแต่แล้วก็ต้องตาค้างอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)