สูตรรักหวานไม่จำกัด (Cookie)

บทที่ 1

รามยอนแห่งโชคชะตา

 

วิธีต้มรามยอนแห่งโชคชะตา

 

ส่วนผสม

กระเทียม, ต้นหอม, กิมจิ, ปลาแอนโชวี่, สาหร่ายคอมบุ, รอยยิ้มและน้ำตาลอย่างละหนึ่งช้อนโต๊ะ

 

วิธีทำ

ต้มน้ำ ใส่กระเทียมและกิมจิแล้วทำให้สุกพอดีก่อน สุดท้ายใส่น้ำตากับรอยยิ้ม

 

จุดเด่น

เพราะเส้นบะหมี่เย็นเร็ว ดังนั้นเสิร์ฟแล้วต้องรีบกินทันที มิเช่นนั้นจะเย็นชืดจนกินไม่ได้ และไม่สามารถกินใหม่ได้อีก มีแค่คนละชาม แต่ก็อาจเพิ่มเป็นสองหรือสามก็ได้แล้วแต่คน

 

ภาพท้องฟ้าสีครามเปิดออกทันทีที่ออกมาจากสนามบิน ชีซูแหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างเงียบๆ ไม่ได้คิดถึงอะไรของเกาหลีเป็นพิเศษ แต่พอได้เหยียบแผ่นดินบ้านเกิดเข้าจริงๆ แล้วก็เกิดความรู้สึกขึ้นมา

ครึ่งปีแล้วสินะ

ปลายสูทสีเทาเข้มที่ยับยู่ยี่จากการนั่งเครื่องบินมาเป็นเวลานานชวนให้เขาหงุดหงิด เขาจึงปัดชายเสื้อ แต่ระหว่างนั้นก็รู้สึกว่าตัวเองถูกจับจ้องจึงหันไปมอง สาวหุ่นเพรียวยืนพิงรถสปอร์ตกำลังส่งยิ้มให้เขา มินิวันพีซสีน้ำตาลเข้มอวดส่วนโค้งเว้าอวบอัดกับขาเรียวยาวถูกใจเขาไม่น้อย แต่ตอนนี้รอยยับบนชุดเขาสำคัญกว่า แต่แล้วเขาก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นกลุ่มชายชุดดำด้านหลังหญิงสาว

คงไม่ใช่หรอกน่า...ไม่มีใครรู้ว่าเรากลับมา

ชายหุ่นล่ำบึ้กหลายคนในชุดสูทสีดำเดินวนไปมาอยู่แถวนั้นเหมือนกำลังหาใคร

บ้าฉิบ

คนพวกนั้นตามหาเขาไม่ผิดแน่ ชีซูสบถในใจแล้วเดินตรงไปยังหญิงสาว

“คอยใครอยู่หรือเปล่า”

“ถ้าคอยล่ะ?”

หญิงสาวทวนถาม ชีซูยิ้มพลางยักไหล่เล็กน้อย

“เป็นผมไม่ดีกว่ารึไง”

“หึๆ มั่นใจจังเลยนะ”

หญิงสาวขยับริมฝีปากสีแดงสดและทาบมือลงบนหน้าอกของชีซู การสานสัมพันธ์แบบนี้ไม่ดีนัก แต่ในสถานการณ์นี้มันก็ช่วยไม่ได้ ชีซูกระตุกยิ้มพลางเปิดประตูรถสปอร์ต

“ไปมั้ย”

“ฉันยังไม่ได้อนุญาตให้ขับเลยนะ”
“ผมก็ไม่ได้จะขับอยู่แล้ว”

ชีซูก้าวขึ้นนั่งบนเบาะข้างคนขับรถสปอร์ตคันเพรียวที่หุ่นเหมือนเจ้าของ หญิงสาวยิ้มแล้วเดินไปที่ด้านคนขับ พวกชายชุดสูทสีดำเห็นเขาพอดีขณะที่รถออกตัว

“อยู่โน่นไง!”

“จับไว้!”

กลุ่มชายฉกรรจ์วิ่งมาทางรถ หญิงสาวเหลือบมองผ่านทางกระจกส่องหลังแล้วเอ่ยถาม

“คนรู้จักเหรอ”

“คงงั้น”

“คุณนี่ท่าทางจะเป็นผู้ชายอันตรายไม่ใช่เล่น”

“ประมาณนั้น”

เขาไม่คิดที่จะเปิดเผยตัวตนกับผู้หญิงที่ไม่รู้จัก ชีซูหันไปยิ้มกว้างให้หญิงสาว

“ริมฝีปากคุณสวยจัง”

“ผู้ชายประหลาด”

เธอดูชอบใจต่างจากคำพูด ผู้หญิงก็เหมือนกันหมด ทำเป็นเชิด ทำเป็นเก่ง แต่สุดท้ายก็อีหรอบเดียวกัน ยิ้มให้นิด ยอให้อีกหน่อยก็เรียบร้อยแล้ว ผู้หญิงคนนี้ก็คงเป็นอีกคนที่ยอมขึ้นเตียงด้วยไม่ยาก

การอยู่บนโลกนี้มันง่าย พอตัดสินใจว่าจะเล่นดนตรี พ่อก็เตรียมเวทีหรูหราเอาไว้ให้ พอบอกว่าอยากเป็นช่างภาพ พ่อก็ให้เขาได้ทำงานกับบรรดาสุดยอดนางแบบ แต่สุดท้ายเรื่องพวกนั้นก็จบง่ายๆ พอๆ กับตอนเริ่ม

ง่ายเสียจนน่าเบื่อ

 

ฮยอนอูวิ่งกลับไปหลบในซอยแคบๆ สุขภาพของเขาย่ำแย่ลงมากหลังจากที่ต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก แค่วิ่งเมื่อกี้ก็ทำเอาเขาหอบแฮกแล้ว

“หนีไปไหนของมันวะ”

“เมื่อกี้ยังเห็นอยู่ตรงนี้เลยนี่หว่า”

“หึ! ไอ้เวรนี่มันหลบเก่งจริงๆ”

เสียงค่อยๆ ไกลออกไป หัวใจที่เต้นแรงราวกับจะระเบิดค่อยๆ สงบลง ฮยอนอูทรุดฮวบลงนั่งพิงกำแพง

แย่จริงๆ

เขาไม่ได้ฝันอยากจะมีชีวิตที่รุ่งโรจน์เหมือนชีซู แล้วก็ไม่ได้อยากมีชีวิตที่ลำบากอย่างพาอุลด้วย แค่อยากใช้ชีวิตธรรมดาเรียบง่าย ไปโรงเรียน ไปเรียนพิเศษ แต่พ่อเป็นคนทำลายชีวิตธรรมดาๆ ของเขาแล้วหายตัวไป หลังจากนั้นเขาต้องทิ้งชีวิตปกติที่เหมือนกับคนอื่นไป บางครั้งเขาก็คิดถึงช่วงเวลานั้น

ฉันก็...อยากใช้ชีวิตแบบปกติ ไม่ต้องเป็นสวรรค์ชั้นฟ้า แค่พื้นที่เล็กๆ ที่มนุษย์เขาอาศัยอยู่กัน

 

พาอุลมองพวกที่อยู่รอบตัวแล้วขำ

ไอ้พวกนี้ไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อยจริงๆ

ตั้งแต่ครึ่งปีก่อนแถวนี้ก็กลายเป็นรังของพวกนักเลงไป คนพวกนี้มีความสุขบนความเจ็บปวดของคนอื่น ถ้าเดินไปแถวนี้ก็จะเจอแต่เรื่องเลวๆ เป็นประจำ การขโมยของในร้านถือว่าเป็นเรื่องปกติ เด็กๆ ถูกลากเข้าไปไถเงินในซอยระหว่างเดินไปโรงเรียน รถใหม่ที่เพิ่งเข้ามาจอดถูกขูดสีประตู ถ้ามีผู้ใหญ่บ้านไหนลุกขึ้นมาด่า บ้านหลังนั้นก็จะโดนหินขว้างกระจก มันเป็นสังคมนอกกฎหมาย

เด็กที่บาทหลวงคิมอุปการะถูกสอนให้ฟังคำของพระเจ้าที่ว่า ‘จงรักเพื่อนบ้าน’ แต่ก็ยังไม่เคยช่วยเหลือเพื่อนบ้านด้วยความตั้งใจเลย เรื่องนี้ไม่ถูกใจเด็กห้าคนที่ถูกฝากให้เป็นภาระกับบาทหลวงคิมเลย การรักตัวเองก็เป็นเรื่องยากแล้ว และการรักเพื่อนบ้านก็เป็นเรื่องที่ยากยิ่งกว่า

ยูนโซอีหญิงสาวที่เปรียบเหมือนดอกลิลลี่สีขาว เปราะบาง สัมผัสเพียงนิดเดียวก็เหมือนว่าจะแตกสลาย ตอนเห็นเธอครั้งแรกที่ห้องเรียนในวัยเด็ก พาอุลก็มีเธอคนนั้นอยู่เต็มหัวใจ ไม่เคยกล้าแตะต้องเพราะกลัวจะบุบสลาย แต่พวกนักเลงแตะต้องเธอ หลังจากมีเรื่องกับพวกนังเลงที่ลากโซอีเข้าไปในซอย พาอุลก็คอยขัดขวางทุกเรื่องที่พวกมันทำ ตอนแรกก็มีแต่คนต่อว่า แต่ตอนนี้พอผู้ผดุงความยุติธรรมอย่างเขาปรากฏตัวก็มีแต่เสียงโห่ร้องยินดี

“ฮ่าๆ ไอ้ลูกหมา! วันนี้แกตายแน่!”

เสียงตะโกนของพวกนักเลงทำให้พาอุลได้สติ อีกฝ่ายมีกันเจ็ดคน

เจ็ดรุมหนึ่งเนี่ยนะ

เส้นทางที่ปกติจะมีคนเดินผ่านไปมาบัดนี้กลับเงียบสงบ ดวงตาที่จ้องอย่างแน่วแน่ไม่กะพริบของพาอุลหรี่ลง

“วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์มาทะเลาะด้วย กลับไป”

“ไอ้ลูกหมา!”

พาอุลรู้สึกขำเจ้าพวกนี้ พวกมันตะโกนเสียงหลงแล้วพุ่งเข้าใส่เขา

“แก!”

ตอนนั้นเองมีเสียงตะโกนดังมาจากด้านหลัง เสียงนั้นทำให้พาอุลถอนหายใจ พวกนักเลงที่พุ่งเข้าใส่เขาก็หยุดเช่นกัน

โป๊ก

กำปั้นเขกลงที่หัวของพาอุลอย่างแรง พาอุลใช้มือข้างหนึ่งกุมตรงที่เจ็บแล้วหันกลับไปมอง

“ตีผมทำไม!”

“บอกให้รักเพื่อนบ้านไง ทะเลาะกันอีกแล้ว”
บาทหลวงคิมจ้องพาอุลตาโต พาอุลกัดฟันแล้วกลืนคำด่าที่จะระเบิดออกมาลงไป

“ผมไม่ได้เป็นคนเริ่มนะครับ ผมเป็นพลเมืองดีที่แค่เดินผ่านมาแล้วถูกเจ้าพวกนี้รุม ทำไมมาตีผมคนเดียวล่ะ!”

“อย่ามัวมาทำเรื่องไร้สาระ ไปหาข้าวกลางวันให้น้องๆ กินได้แล้ว!”

นึกแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้

เขาเม้มปากจ้องมองบาทหลวงคิมอย่างเงียบๆ

“คุณพ่อรับผิดชอบเด็กพวกนี้ไม่ได้ แล้วทำไมถึงได้รับเลี้ยงไว้เยอะขนาดนี้ล่ะครับ จะเป็นบาทหลวงที่ได้รับการเคารพคงต้องใส่ใจสายตาคนอื่นด้วยใช่มั้ยครับ”

“พาอุล แก...”

บาทหลวงคิมที่อารมณ์เดือดไม่แพ้พาอุลชูกำปั้นใหญ่ขึ้นมา

“โอ๊ย คุณพ่ออ่ะ”

มีเสียงร้องทักขึ้นข้างหลังพาอุล ตรงที่กลุ่มพวกนักเลงเคยอยู่ ตอนนี้พวกนั้นไม่อยู่แล้ว เหลือแค่ชอลดงยืนอยู่

“นั่นพาอุลไปก่อเรื่องอะไรอีกแล้วล่ะครับ”
“ฮึ่ย! ทำไมลุงก็พลอยเป็นไปกับเขาด้วย”

ป้าบ

ชอลดงตบหัวพาอุลอย่างแรงแล้วหันไปส่งยิ้มให้บาทหลวงคิม เวลาที่ชอลดงกับบาทหลวงคิมคุยเรื่องชีวิต เรื่องลูก พาอุลจะถอยออกไปเงียบๆ บาทหลวงคิม ยางชอลดง เห็นสองคนนี้เมื่อไหร่ให้หนีไปให้ไกล

“คิมพาอุล จะหนีไปไหน!”

บาทหลวงคิมเดินออกไป เหลือแต่ชอลดง พาอุลเบะปากใส่

“ทำไมลุงต้องยุ่งเรื่องชาวบ้านแบบนี้ด้วยนะ”

“เรื่องชาวบ้านเหรอ แล้วเคยคิดบ้างมั้ยว่าที่นี่มันก็เป็นบ้านพวกแก”

“ผมก็พูดไปอย่างนั้น ยังไงที่นี่ก็มีบุญคุณ ออกจากที่นี่ก็ไม่มีที่ไป”

“คิมพาอุล แกนี่...”

ชอลดงทำหน้าบึ้ง

“ทำไมมองผมแบบนี้ล่ะ ลุงคิดดูนะ บาทหลวงรับอุปการะเด็กก็ควรทำอะไรสักอย่าง ลูกศิษย์ก็ไม่ค่อยมี เงินบริจาคก็เท่าขี้มด เด็กๆ ที่รับเลี้ยงก็เยอะแยะจนต้องใส่เสื้อเก่าขาดรุ่งริ่ง”

“แกไม่รู้เหตุผลเหรอ”

“เหตุผลยากๆ แบบนั้น คนโง่อย่างผมจะไปรู้ได้ยังไง”

“แกนี่พอโตขึ้นหน่อยก็ช่างถากถางนะ”

“เออลุง พี่อึนบียังงอนลุงอยู่อีกเหรอ”

พาอุลเป็นห่วงเรื่องผมหงอกของชอลดงมากกว่าเรื่องของตัวเอง หลังจากที่อึนบีเอาเรื่องมหาวิทยาลัยมาอ้างแล้วหนีออกจากบ้าน ผมหงอกของชอลดงก็เพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่ต้องมาสนใจเรื่องชาวบ้านหรอกเจ้าบ้า”

“ลุงดูแก่ลงนะ”

“แก่อะไร ฉันยังหนุ่มยังแน่น”

“เข้าใจแล้วคร้าบ เข้าใจแล้ว” ชอลดงบ่นพึมพำแล้วเดินไปจับแขนพาอุล

 “จะไปไหนล่ะ”

“ผมจะไปไหนได้”

“หึๆ มาที่ร้านสิ จะทำรามยอนให้กิน”

 

อยากกินรามยอน

อึนบีรีบสลัดความคิดที่ผุดขึ้นมาออกไปทันที สีฟ้าของท้องฟ้า

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)