สื่อรักสัมผัสอลวน (Cookie)

บทนำ

 

“ไอลิน ขอร้องล่ะ ช่วยฉันหน่อยได้ไหม ใครๆ ก็บอกว่าหนูเป็นคนจิตใจงาม กระตือรือร้นที่จะช่วยเหลือผู้อื่นที่สุด”

บนใบหน้างดงามของไอลิน เหลียงซึ่งนั่งอยู่หลังโต๊ะเขียนหนังสือปรากฏแววเฉยเมย จดจ่ออยู่กับการพลิกตำราทำอาหารในมือ

“ไอลิน หนูอย่าเสแสร้งอีกเลย ฉันรู้นะว่าหนูมองเห็นฉัน แล้วก็ได้ยินที่ฉันพูดด้วย” เสียงตื๊อยังคงวนเวียนอยู่รอบตัวเธอ

ไอลินยกน้ำผลไม้บนโต๊ะขึ้นมาดื่มโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้น พลิกตำราทำอาหารไปอีกหน้า ก้มหน้าก้มตาอยู่กับหนังสือ

“เฮ้อ! ลูกชายผู้น่าสงสารของฉัน หลังฉันจากไปแล้วก็เหลือตัวคนเดียว ใช้ชีวิตโดดเดี่ยวเดียวดาย ความปรารถนาสูงสุดตอนฉันยังมีชีวิตอยู่ก็คือได้เห็นเขาแต่งงาน ไม่นึกเลยว่าฉันจะต้องจากไปกะทันหัน นี่เลยกลายเป็นห่วงใหญ่หลวงในใจฉัน ยังไงก็ไปอย่างสบายใจไม่ได้จริงๆ!” พูดถึงตอนสุดท้าย เสียงนี้ก็สะอื้นออกมาอย่างอดไม่อยู่

ไอลินหลับตาทั้งคู่ลงอย่างอดทน พอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง นัยน์ตากระจ่างใสทั้งคู่ก็มองไปยังเงาร่างซึ่งลอยอยู่ด้านข้าง

“ใครบอกให้คุณมาหาฉัน” เธอกัดฟันถาม

“ยายซุนที่บ้านแกขายข้าว แกใจดีช่วยชี้แนะฉัน บอกว่าหนูมองเห็นพวกเราแล้วก็เป็นคนใจดีมีเมตตามาก ยังไงก็ช่วยฉันได้แน่นอน” พอเห็นว่าในที่สุดไอลินก็เปิดปาก ความหวังก็ลุกโชนขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

เธอตามตอแยไอลินมาสามวันแล้ว ทุกคืนได้แต่พูดพล่ามอยู่ข้างกายไอลินฝ่ายเดียว ทำเอาเธออดไม่ได้ที่จะสงสัยขึ้นมาว่าไอลินมองเห็นพวกเธอจริงๆ รึเปล่า หากไม่เพราะทุกคนตบอกรับประกัน เธอก็เกือบจะถอดใจแล้ว

ยายซุนตัวดี!

ไอลินหรี่ตาลงอย่างมาดร้าย กระตือรือร้นที่จะช่วยเหลือผู้อื่นบ้านยายสิ! ครึ่งเดือนก่อนคุณตาหลี่มาหาเธอ หนึ่งเดือนก่อนก็คุณแม่จาง สามเดือนก่อนก็น้องหวัง ครึ่งปีก่อนก็... แล้วตอนนี้เป็นยังไง ก็ ‘ของดีต้องบอกต่อ’ น่ะสิ คิดว่าเธอกินอิ่มแล้วว่างมากใช่มั้ย!

คุณยายซุนนั่นตายไปตั้งปีกว่าแล้ว แต่ยังไม่ไปเกิดใหม่ เอาแต่คร่ำครวญว่ายังเป็นห่วงตาแก่ที่บ้าน อยากคอยอยู่ข้างกายเขา ไม่ยอมไปก็ช่างเถอะ แต่อย่าเอาแต่หาเรื่องเดือดร้อนมาให้เธอสิ ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าจะเป็นแบบนี้ เมื่อหนึ่งปีก่อนไม่น่ายุ่งเรื่องชาวบ้านไปช่วยยายแกเลย

“คุณอยากให้ฉันช่วยอะไร” ไอลินปลงแล้ว ใครใช้ให้เธอมี ‘สัมผัสพิเศษ’ ดีเยี่ยมกันล่ะ

“เร็วๆ นี้ลูกชายฉันจะกลับมา ช่วยแนะนำเด็กสาวให้เขาหน่อยได้มั้ย ฉันจะได้คลายกังวลจากไปได้อย่างสบายใจ”

”ฉันไม่ใช่แม่สื่อ คุณมาหาผิดคนแล้วล่ะ” ไอลินพูดอย่างหงุดหงิด

“แต่แม่ของหนูเป็นนี่! ไอลิน ขอร้องล่ะ ช่วยหน่อยเถอะนะ” น้ำเสียงแผ่วเบาแฝงด้วยความเว้าวอน

“...ฉันจะพยายาม แต่ไม่รับประกันนะ” ไอลินตอบแบบไม่เต็มใจนัก

“ไอลิน ขอบคุณนะจ๊ะ! หนูช่างเป็นเด็กดีจริงๆ” ในที่สุดเสียงน่ารำคาญที่ดังก่อกวนก็จางหายไป พร้อมกับเงาร่างที่ค่อยๆ ลอยห่างไป

ไอลินวางตำราทำอาหารในมือลงอย่างขัดเคือง นึกอยากจะวิ่งไปทะเลาะกับผีขึ้นมา

ยายซุนตัวแสบ!

 

บทที่ 1

 

เดิมทีเมืองชิงสุ่ยทางชายฝั่งตะวันตกของไถจงเป็นเมืองเล็กๆ เรียนง่ายที่มีค่าต่างถิ่นเดินทางมาน้อยมาก

แต่เมื่อไม่กี่ปีมานี้ หลังจากรัฐบาลได้ทุ่มเงินทุนมหาศาลบูรณะและปรับภูมิทัศน์ย่านเก่าที่ยังหลงเหลือมาจากยุคที่ถูกญี่ปุ่นยึดครองเสียใหม่ บวกกับการรายงานของสื่อก็ดึงดูดฝูงชนให้มาท่องเที่ยวได้ไม่น้อย โดยเฉพาะในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ นักท่องเที่ยวก็จะยิ่งหลั่งไหลเข้ามาเป็นจำนวนมาก

นักท่องเที่ยวจำนวนมากมาเยี่ยมชมถนนสายประวัติศาสตร์หลังถูกบูรณะให้คงรูปแบบเหมือนในอดีตราวกับว่าได้ย้อนเวลากลับไป ในความเก่าแก่เจือด้วยความรู้สึกอ้างว้างไม่มีความรู้สึกอื่นใดอีก ทว่าเมื่อเข้าสู่ตัวเมืองชิงสุ่ย ผู้คนมากมายก็หลงรักบรรยากาศสดชื่นและจังหวะช้าๆ สบายๆ ของที่นี่ ประกอบกับความเอื้ออาทรของชาวเมือง นักท่องเที่ยวจึงค่อยๆ กลายเป็นแขกประจำไป

ห่างจากย่านเก่าไปสองถนน มีร้านกาแฟและอาหารว่าง ‘I&V’ ซึ่งที่นั่งจะเต็มเสมอในช่วงวันหยุด กระดานเมนูนอกประตูร้านนอกจากจะแสดงรายการอาหารแล้วยังติดกระดาษสีแดงสะดุดตา บนนั้นเขียนข้อความตัวโตๆ ด้วยปากกาสีดำไว้สองประโยคว่า ‘ห้ามแอบถ่ายรูปเจ้าของร้าน ใครฝ่าฝืนจะปล่อยสุนัขไปกัด’ เอาไว้

ตรงหน้าประตูร้านมักจะมีสุนัขลาบราดอร์นอนหมอบอยู่ เมื่อมีลูกค้ามา มันก็จะคอยทำหน้าที่ต้อนรับโดยใช้หัว และขาหน้าข้างหนึ่งผลักเปิดประตูกระจกให้ลูกค้าเข้าไป

ลูกค้าที่เพิ่งมาเป็นครั้งแรกมักจะรู้สึกสงสัยกับคำเตือนในกระดาษสีแดงข้างรายการอาหาร แต่หลังเข้ามาเห็นสองศรีพี่น้องเจ้าของร้านที่ยังสาวและสวยมากก็เข้าใจทันที

น้องสาวซึ่งมีรอยยิ้มอ่อนหวานงดงามรับผิดชอบบริเวณเคาน์เตอร์บาร์และคอยต้อนรับ ส่วนพี่สาวซึ่งมีฝีมือในการทำอาหารรับผิดชอบงานในครัวทั้งหมด สองพี่น้องต่างก็มีรูปโฉมสวยสะดุดตาทั้งคู่

แต่ก่อนที่นี่เป็นร้านเล็กๆ ที่พอขายได้เรื่อยๆ ทว่าไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้สองพี่น้องถูกแอบถ่ายรูปเอาไปโพสต์ลงในอินเตอร์เน็ต หลังมีการแนะนำอาหารรสเลิศและเจ้าของร้านคนสวยทั้งสองในร้านให้เป็นที่รู้จัก ลูกค้าก็เพิ่มขึ้นมา โดยเฉพาะในช่วงวันหยุดยิ่งหาที่นั่งยาก

“ยินดีต้อนรับค่ะ!”

วีน่าคลี่ยิ้มมองโมจิสุนัขตัวโตพาคู่รักหนุ่มสาวเดินเข้ามาในร้าน หญิงสาวคนนั้นยิ้มสดใสมองแฟนหนุ่มข้างกายแล้วชมเจ้าโมจิว่าเชื่องดี แถมยังรู้จักพาลูกค้าเข้าร้านด้วย

หลังโมจิพาลูกค้าเข้าร้านแล้วก็ส่ายหางเดินออกไปนั่งที่เดิมของมันต่อ...ซึ่งก็คือด้านข้างกระดานเมนูนนอกประตูร้าน ทำตัวเป็น ‘หมากวัก’ อย่างภาคภูมิใจ

หลังลูกค้าบางรายทานเสร็จก็จะไปถ่ายรูปคู่กับมัน...ถึงถ่ายเจ้าของร้านไม่ได้ ยังไงก็ถ่ายน้องหมาได้ล่ะนะ แล้วเจ้าหมาตัวนี้ก็ยังรู้จักโพสท่าอย่างแสนรู้ ทำเอาลูกค้าหัวเราะคิกคักและจากไปอย่างพออกพอใจ

“ขอโทษครับ พวกเราเพิ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรก ช่วยแนะนำอาหารของที่นี่ให้เราหน่อยได้มั้ย” ชายหนุ่มเอ่ยปากถามวีน่าที่เดินถือเมนูเข้ามาด้วยรอยยิ้มงดงาม

“ได้ค่ะ ร้านของเรามีทั้งของว่างและอาหารชุด อาหารชุดจะมาคู่กับเครื่องดื่ม ซุปข้น และของว่าง แบ่งเป็นชุด A B และ C ซึ่งราคาจะต่างกันค่ะ...” วีน่ากางเมนูลงบนโต๊ะ

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)