Finding Angel ความลับของนางฟ้า เล่ม 02 (เล่มจบ) (Guiyeoni)

37

 

แฮกๆ

 

'ตอนนี้แหละ! รีบกระโดดลงไปเลย!'

'โอป้าจะบ้าเหรอ! จะกระโดดลงไปยังไงล่ะ!'

'เห็นร้านอาหารที่อยู่ตรงนั้นมั้ย! วิ่งไปที่นั่นนะ!'

'ตกลง!'

'อยู่คนเดียวในร้านนั่นไปก่อนนะ! =0='

'อ๊าก! โอป้า!'

 

แฮกๆ

ฉันกำลังวิ่งไปหาแสงไฟที่อยู่ตรงนั้นโดยมีเสียงแตรและเสียงด่าของคุปปะดังอยู่ด้านหลัง

ในสมองของฉันมีความคิดอยู่ความคิดเดียว... ฉันจะไม่กินซุปไก่กับโซจูอีกแล้ว

 

7:20 AM

ปัง!

"คุณ...คุณเป็นใครครับ =0="

อึ๊บ จะออกมาแล้ว

"ห้อง...ห้องนํ้าๆ!"

"อยู่...อยู่ตรงโน้นครับ =0="

ฉันยกมือขึ้นปิดปากพร้อมกับวิ่งเข้ามาในร้านอาหารเก่าๆ แห่งนี้

"ขอบคุณ... อุ๊บ!"

"=o="

ฉันหันหลังให้ชายหนุ่มที่กำลังตกใจแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องนํ้า

อ้วก! อ้วก!

เสียงอาเจียนของฉันดังก้องไปทั่วห้องนํ้าของร้านอาหาร

"โอย”

หลังจากเอาซุปไก่และโซจูออกไปจากท้องแล้ว ฉันก็เดินโซเซออกมาจากห้องนํ้า

"ไม่...ไม่...ไม่เป็นไรนะครับ TTOTT"

ชายหนุ่มจ้องมองฉันด้วยใบหน้าเหมือนจะร้องไห้

"ที่นี่ที่ไหนคะ"

"ครับ?"

พอฉันถาม ชายหนุ่มก็ถามกลับ

"ฉันถามว่าที่นี่ที่ไหนคะ"

"ที่นี่คือร้านขายซุปมันฝรั่งของคุณย่ากับผมครับ TTOTT"

"ไม่ใช่อย่างนั้น..."

"ถ้างั้น..."

"ที่นี่คือโซลหรือจังหวัดคยองกีคะ!"

"จัง...จัง...จังหวัดคยองกีครับ TTOTT"

"อา... มาไกลเหมือนกันนะเนี่ย..."

"มีเลือดออกตรงหัวเข่าด้วยครับ"

"ว่าไงนะคะ"

"ขอโทษครับ TTOTT"

ให้ตายสิ... จะทำยังไงดีเนี่ย โทรไปสถานีตำรวจก็ไม่ได้ จะให้รออยู่ที่นี่เฉยๆ งั้นเหรอ แต่เดี๋ยวก่อน น้องชาย? งั้นก็หมายความว่าคังชันซูเป็นน้องชายแท้ๆ ของฮวียอนโอป้าน่ะสิ แล้วคุปปะนั่นก็คือยากูซ่าที่ไล่ล่าสองพี่น้องนั่นมาจากญี่ปุ่น

"อ๊าก!"

"อย่านะครับ ผมเป็นทายาทลำดับที่สามของตระกูลฮวังนะครับ!

"ขอใช้โทรศัพท์หน่อยสิคะ!"

"ครับ!"

ชายหนุ่มรีบส่งโทรศัพท์มือถือมาให้ฉันอย่างหวาดกลัว

ตู๊ดๆๆๆๆๆๆๆ

เฮ้อ

ฉันกดเบอร์โทรศัพท์ของชันซูที่เคยสัญญากับตัวเองไว้ว่าจะไม่มีทางกดอีกเด็ดขาด

"คุณย่าครับ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว มืผู้หญิงท่าทางประสาทวิ่งเข้ามาอ้วกในห้องนํ้า แถมยังใช้โทรศัพท์อย่างไม่เกรงใจอีกด้วยครับ TTOTT"

เสียงที่ดังเข้ามาในหูคือเสียงกระซิบของชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลังกับเสียงรอสายที่ฉันรู้สึกว่ามันเป็นเสียงที่โหดร้ายที่สุดในโลก

ตู๊ดๆๆๆ

สองครั้ง สามครั้ง สี่ครั้ง เสียงรอสายยังคงดังไปเรื่อยๆ

คงจะกำลังนอนฝันหวานว่าได้ใปเดตกับนางฟัาอยู่ล่ะสิ

เฮ้อ

ฉันถอนหายใจแล้วพิมพ์ข้อความว่า 'ฉัน^,ซอนมินเองนะ อ่านข้อความนี้แล้วโทรกลับด้วย^, ก่อนจะกดส่งไป จากนั้นก็กดโทรออกไปยังอีกเบอร์หนึ่ง

"ฮัลโหล"

เสียงของเขาคนนี้ทำให้ฉันรู้สึกอยากขอบคุณ

(นั่นใครครับ)

"ฉันเอง ปาร์คซอนมิน"

(...)

นํ้าเสียงราบเรียบของฉันตอบกลับไป

(แล้วทำไมถึงใช้เบอร์นี้ล่ะ)

"เรื่องนั้นนายไม่ต้องรู้หรอก ฉันโทรมาเพื่อจะถามอะไรบางอย่าง"

(อะไรเหรอ)

"โทรศัพท์มือถือของนายสมัครบริการติดตามตำแหน่งโทรศัพท์มือถือของฉันใช่มั้ย"

(อะไรเหรอ)

คำถามของฉันทำให้ลีโยฮันถามกลับด้วยความตกใจ

"ตอนที่เราคบกัน นายเคยสมัครบริการติดตามตำแหน่งโทรศัพท์มือถือเอาไว้นี่นา จำไม่ได้เหรอ"

(แล้วถามถึงเรื่องนั้นทำไมเหรอ)

สีโยฮันถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาราวกับกลัวว่าผู้หญิงอย่างฉันจะก่อเรื่องอะไรอีก

"อย่าเข้าใจผิด ฉันไม่ได้โทรมาเพราะอยากมืเรื่องอะไรกับนายหรอก"

(แล้วโทรมาทำไมล่ะ)

"โทรศัพท์มือถือของนาย"

(...)

"ขอยืมโทรศัพท์มือถือของนายหน่อยได้มั้ย"

(แค่นี้นะ!)

"ลีโยฮัน!"

(...)

"อย่าเพิ่งวาง ขอร้องล่ะนะ ได้โปรด คนที่จะช่วยชีวิตฉันได้มีแค่นายคนเดียวเท่านั้น"

(เกิดอะไรขึ้น...)

"นายอยู่ที่ไหน ฉันจะไปหา"

ตู๊ดๆๆๆ

ไม่ว่าจะเป็นเมื่อก่อนหรือตอนนี้ มารยาทในการคุยโทรศัพท์ของเขาก็ยังแย่เหมือนเดิม

"ครับ คุณย่า ตอนนี้ผมกำลังซ่อนตัวอยู่ในห้องครัวครับ รีบๆ มานะ ครับ TTOTT"

เฮ้อ...

คนที่จะช่วยฉันได้อีกคนก็คือหมอนี่

"โทรศัพท์เสร็จแล้วแต่ก็ยังไม่คิดที่จะไปเลยครับ TTOTT มีดเหรอ มีดอยู่ไหนนะ..."

ครืด!

"อ๊าก! =๐="

ฉันใช้เท้าซ้ายเลื่อนประตูให้เปิด

"แว้ก!"

ชายหนุ่มล้มตัวลงไปนั่งกับพื้นพร้อมกับส่งเสียงร้อง

"ที่นี่มีบริการส่งอาหารรึเปล่าคะ"

"ผมเป็นทายาทรุ่นที่สามของตระกูลฮวังครับ TTOTT"

"ฉันถามว่าที่นี่มีบริการส่งอาหารไปตามบ้านรึเปล่าคะ!"

"TTOTT"

"ส่งซุปมันฝรั่งสิบชามไปที่โรงเรียนมัธยมปลายมุนอิลที่โซลค่ะ!"

"TTOTT"

หลังจากนั้นไม่นาน ฉันก็รวบผมแล้วขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซด์ของทางร้าน

"ไปได้"

 

38

 

บรื้น

"แล้วใครจะเป็นคนจ่ายเงินเหรอครับ สั่งตั้งสิบชาม"

บรื้นๆ

"พอถึงแล้วจะจ่ายค่านํ้ามันให้ด้วยใช่มั้ยครับ ถ้าไม่งั้นผมต้องถูกคุณย่า..."

"ได้โปรด!"

"=๐="

"บิดให้เร็วกว่านี้อีกได้มั้ยคะ ไม่ต้องห่วงเรื่องเงิน!"

"ถ้าขี่มอเตอร์ไซค์เร็วเกินไปจะผิดกฎหมายนะครับ เร็วกว่านี้ไม่ได้แล้วครับ! TTOTT"

 

8:14 AM

ตอนนี้ดวงอาทิตย์โผล่พ้นขึ้นมาบนฟ้าแล้ว แปดโมงสิบสี่นาที นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้นั่งซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซด์ส่งอาหาร

"เร็วอีกหน่อยไม่ได้เหรอคะ"

"เร็วกว่านี้ซุปจะหกหมดนะครับ! =0="

"ถ้าหก มันก็หกใส่เสื้อผ้าฉัน ไม่ได้หกใส่เสื้อผ้าคุณซะหน่อย!”

"มันเป็นความหวังของผมกับคุณย่านะครับ! ซุปมันฝรั่งคือเลือด และหยาดเหงื่อของผมกับคุณย่านะครับ! =0="

ฉันกอดกล่องเหล็กที่บรรจุซุปมันฝรั่งสิบชามไว้ข้างใน เช้านี้ดูวุ่นวายเหมือนวันอื่นๆ นักเรียนนักศึกษากำลังขึ้นรถเมล์ไปโรงเรียน พนักงานบริษัทกำลังขับรถส่วนตัวไปทำงาน พวกคุณลุงกำลังขับรถบรรทุกไปตามท้องถนน

บรื้นๆ

ใบหน้าของฮวียอนโอป้าลอยเข้ามา คำพูดที่ออกมาจากปากของโอป้าลอยเข้ามาในหู

'เธอก็ต้องแย่งน้องชายฉันมาให้ได้นะ’

ฉันรู้สึกเหมือนถูกตบที่หัวอย่างแรง รู้สึกว่าเรื่องราวมันสับสนกว่าที่คิด ทว่ายังไงก็แล้วแต่ฉันขอให้โอป้ามีชีวิตรอดกลับมา

 

โรงเรียนมัธยมปลายชายมุนอิล

ให้ตายสิ...

หลังจากใช้เวลาสิบนาที รถมอเตอร์ไซค์ส่งอาหารก็มาถึงหน้าโรงเรียนมุนอิล นํ้าซุปหกใส่ชุดนักเรียนสีขาวจนเลอะเทอะไปหมด แต่ก็มาถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพ -_- เลือดยังคงไหลซึมออกมาจากเข่าทั้งสองข้าง ผมเผ้าก็ยุ่งเหยิง แต่ก็มาถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพ -_-

เฮ้อ...

ฉันกำลังโทรหาลีโยฮัน แต่ก็เกิดปัญหาที่ไม่คาดฝัน

"ดูสิครับ ไม่เห็นรับสายเลย แล้วจะเอายังไงล่ะครับ"

ลีโยฮันไม่รับโทรศัพท์ ส่วนชายหนุ่มคนนี้ก็กำลังงอแง

"หนึ่งชั่วโมงครึ่งแล้ว ยังตายไม่ได้นะ"

"ตายเหรอครับ! =0= ใครฆ่าใครเหรอครับ!"

"ถอดเสื้อผ้าได้มั้ยคะ^,,

“ครับ?”

"ถอดเสื้อผ้ามาให้ฉันได้มั้ยคะ^,,

คำพูดของฉันทำให้ชายหนุ่มรีบวิ่งไปอยู่ข้างหลังมอเตอร์ไซค์ทันที

"เดี๋ยวค่ะ!"

"คุณจะทำอะไรผมเหรอครับ! TTOTT"

"ฉันจะจ่ายเงินทั้งหมดให้เองค่ะ!"

ชายหนุ่มวางกล่องเหล็กไว้บนเบาะแล้วขึ้นไปนั่งบนมอเตอร์ไซด์

"ดูสิคะ! ฉันจะให้คุณทั้งกระเป๋าสตางค์เลย!"

บรื้น ชายหนุ่มเริ่มสตาร์ตรถ

"เห็นมั้ยคะ ฉันมีหนึ่งแสนเจ็ดหมื่นสามพันวอนนะคะ!"

ชายหนุ่มค่อยๆ หันมามองฉัน

"ถ้าไม่พอ ฉันจะโอนเงินเข้าบัญชีให้ทีหลังค่ะ"

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)