Delicate Cancer หนุ่มสุดเพอร์เฟ็กต์เจอรักป่วน (ชุด Prince of Zodiac : So Hot)

ชื่อ : โรมัน ดิ แลนโซ (Roman Di Lanzo)

ชื่อเล่น : โรม

วันเกิด : 21 กรกฏาคม 25XX

ราศี : กรกฏ

กรุ๊ปเลือด : AB

อาชีพ : นักศึกษา

สีที่ชอบ : น้ำเงิน

อาหารโปรด : พาสต้า สเต็ก ข้าวผัด

สถานที่โปรด : ทะเล แม่น้ำ

ของที่มักพกติดตัวเสมอ : โทรศัพท์มือถือ

สเป็กสาวในฝัน : ร่าเริง ใครก็ได้ที่ยิ้มเก่งๆ

นิยามความเป็นตัวเอง : ความคิด ชีวิต อิสระ

บทสัมภาษณ์

ในที่สุดก็มาถึงคราวหนุ่มกรกฏซึ่งได้ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ชายที่โรแมนติกที่สุดใน 12 ราศี นอกจากจะโรแมนติกแล้ว ชื่อของเขาก็ยังมาจากแหล่งที่มาของคำว่าโรแมนติกอีกด้วย หลายคนอาจจะไม่ค่อยคุ้นหน้าคุ้นตาหนุ่มหล่อคนนี้เท่าไหร่ เพราะเขาศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัยอินเตอร์เอสที่สุดแสนจะโด่งดังในเรื่องดนตรีและศิลปะซึ่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากกรุงเทพฯ นี่เอง แต่ขอรับรองว่าเมื่อได้เห็นหน้าตาระดับพระเจ้าสร้างแล้วต้องลืมไม่ลงแน่ๆ ยิ่งมีดีกรีเป็นลูกครึ่งไทย-อิตาลีด้วยแล้ว อยากจะหอบผ้าหอบผ่อนออกไปอยู่ต่างจังหวัดสักระยะหนึ่งเลยทีเดียว

รู้สึกยังไงบ้างที่ได้รับเลือกเป็น Prince of Zodiac

โรมัน : ก็เซอร์ไพรส์ดีครับ ปกติผมอยู่แต่ในมหา’ลัยไม่ค่อยออกไปไหน ไม่ทราบว่ามีคนโหวตให้ได้อย่างไร แต่ยังไงก็ขอบคุณทุกคนมากครับ

คิดว่าอะไรทำให้คุณได้รับเลือก

โรมัน : ก็คงจะเป็นบุคลิกที่ค่อนข้างจะตรงกับหนุ่มกรกฏล่ะมั้งครับ

ชีวิตหลังจากได้กลายเป็น Prince of Zodiac มีอะไรเปลี่ยนไปบ้างมั้ย

โรมัน : ไม่ค่อยมีเท่าไรครับ ผมก็ยังขลุกอยู่ในมหา’ลัยเหมือนเดิม แต่ก็มีคนเข้ามาทักทายมากขึ้น

คิดว่านิสัยตรงกับราศีตัวเองรึเปล่า

โรมัน : มันก็มีส่วนตรงและไม่ตรงบ้าง แต่ส่วนมากก็ตรงนะครับ (หัวเราะ)

สิ่งที่คุณเกลียดมากที่สุดในชีวิต

โรมัน : คงจะเป็นความวุ่นวายล่ะมั้งครับ

ความรักของหนุ่มราศีนี้ หรือความรักในแบบของคุณเป็นแบบไหน

โรมัน : โรแมนติกครับ

อะไรที่สำคัญที่สุดในชีวิตคุณ

โรมัน : ครอบครัวครับ

ถ้าเปลี่ยนราศีได้...คุณอยากเกิดราศีอะไร และเพราะอะไร

โรมัน : อืม...อาจจะเป็นราศีเมษ ผมอยากรู้ว่าคนที่ใจร้อน บุ่มบ่าม นี่ใช้ชีวิตยังไงให้อยู่รอด (หัวเราะ) ผมเป็นคนใจเย็นและมีสมาธิมาก เลยอยากจะลองตะลุยทำอะไรไปโดยไม่ต้องยั้งคิดดูบ้าง มันคงรู้สึกแปลกพิลึก

หลังจากนี้ คุณวางแผนอะไรไว้กับชีวิตคุณบ้าง

โรมัน : หลังจากเรียนจบผมอาจจะกลับไปเรียนต่อที่อิตาลี แต่ก็ยังไม่แน่นอนเท่าไหร่ครับ

ฝากอะไรถึงคนอ่านของเราที่ช่วยกันโหวตให้คุณหน่อย

โรมัน : ขอบคุณทุกคนมากๆ นะครับ

1

“เอาแบบนี้ล่ะ!!!”

ฉันประกาศเสียงดังพร้อมกับใช้นิ้วจิ้มรูปนายแบบสุดหล่อบนปก Zodiac นิตยสารที่ฮิตที่สุดในมหา’ลัยของฉัน ไม่ว่าจะหันไปทางใดก็มีแต่ Zodiac เต็มไปหมดราวกับประกาศจับ Zodiac Killer ฆาตกรต่อเนื่องทางตอนเหนือของรัฐแคลิฟอร์เนียในช่วงยุค 60-70 อย่างนั้นล่ะ

เปรียบเปรยราวกับมีความรู้... จริงๆ แล้วฉันไม่รู้จักไอ้ฆาตรกรรายนั้นหรอก ทว่าเนื่องจากฉันมีโปรเจ็กต์ที่ต้องทำนิตยสาร จึงไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนๆ ซึ่งยัยพวกนั้นก็แนะนำมาว่า ‘ลองดู Zodiac Killer มาดู แต่ที่ไหนได้ สิ่งที่ยัยพวกนั้นพูดถึงคือนิตยสารที่มีคนหล่อขั้นเทพบุตรมาขึ้นปกทุกๆ เดือนต่างหาก มันฮิตขนาดนี้ทำไมฉันไม่รู้เรื่องเลยสักนิด’

“เอานิตยสารวาไรตี้แบบนี้น่ะเหรอ” ใบตองถามอย่างสนใจก่อนจะใช้หลอดดูดจิ้มน้ำแข็งหลอดขึ้นมาอมเล่น ฉันได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธ

“จะเอาคนหล่อแบบนี้มาขึ้นปกนิตยสารต่างหากล่ะ”

“หา!”

ยัยนี่อ้าปากร้องเสียงดังจนน้ำแข็งไหลออกมา เฮ้อ...ทุเรศชะมัด ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอคือสาวสุดป็อปของมหา’ลัย

“ก็คิดดูสิ...หล่อขนาดนี้นะ ไม่ว่าเนื้อภายในจะเป็นยังไงก็ต้องได้คะแนนสูงลิ่วอยู่แล้ว อีกอย่างอาจารย์พอพานก็เป็นสาวโสดมาสี่สิบปีแล้วด้วย มีหรือใบหน้าหล่อเหลาแบบนี้จะไม่ทำให้อาจารย์มีปฏิกิริยาอะไรเลยสักนิด” ฉันอธิบายยาวเหยียดจนน้ำแข็งก้อนนั้นละลายไปครึ่งหนึ่งแล้ว เอ๊ะ...ทำไมฉันต้องไปจดจ่อกับมันด้วยนะ

“อืม...นั่นก็จริง แต่ฉันว่าเธอพยายามทำเนื้อหาภายในดีๆ ส่วนปกเอาพอรับได้ก็พอ เพราะไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่มีทางได้เจอกับผู้ชายหล่อเริดแบบนี้หรอก ถึงจะได้เจอก็ใช่ว่าเขาจะยอมให้ถ่ายรูปขึ้นปกง่ายๆ หรอกนะ พวกไฮโซทั้งนั้น”

ฉันพยักหน้ายอมรับอย่างเข้าใจ ถ้าอาจารย์เป็นผู้ชายก็คงดี ฉันจะได้ใช้ใบตองซะเลยนี่ แต่เรื่องทื่จะเจอผู้ชายหล่อไฮโซแบบนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้อย่างที่ยัยนี่พูดหรอก เพราะไม่ไกลออกไปมีมหา’ลัยอินเตอร์เอสที่ขึ้นชื่อเรื่องศิลปะและดนตรีอยู่ ได้ยินมาว่านักศึกษาที่นั่นหน้าตาดีทั้งนั้น ถ้าฉันได้เป็นเพื่อนกับใครสักคนที่นั่นก็คงดี จะได้ขอร้องให้มาขึ้นปกซะเลย

ใบตองดึงนิตยสารในมือฉันไปเปิดดู เธอก้มหน้าอ่านประวัติกับบทสัมภาษณ์นายแบบที่ฉันเพิ่งอ่านจบไปเมื่อกี้ สักพักก็ทำหน้าตกใจ

“กานพลู!”

ยัยนี่เรียกชื่อฉันเสียงดังจนเจ้าของร้านนมเย็นหันมามองอย่างสนใจ ใบต้องใช้นิ้วจิ้มที่ชื่อของนายแบบคนนั้น

“กานพลู...ผู้ชายคนนี้เรียนอยู่มหา’ลัยอินเตอร์เอสนี่นา!!”

ฉันพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ ถึงในบทสัมภาษณ์จะไม่ได้บอกว่าเขาเรียนอยู่ที่ไหน แต่ชื่อโรมัน ดิ แลนโซ ก็เป็นชื่อที่สาวๆ ทั้งสามโลกใฝ่หาอยู่แล้วล่ะ ฉันไม่เคยเจอเขา ตอนเห็นปกครั้งแรกก็เลยไม่รู้ว่าเป็นโรมัน เขาน่ะดังมากๆ ในมหา’ลัยของฉัน พอๆ กับนิตยสาร Zodiac นี่ล่ะ พอมาคิดดูแล้ว อาจจะเป็นสาวๆ ในมหา’ลัยของฉันก็ได้ที่ช่วยโหวตให้เขาเป็นหนึ่งใน Prince of Zodiac น่ะ ถึงแม้จะอยู่ไม่ห่างกันมากเท่าไหร่ แต่โอกาสจะเจอนักศึกษาจากมหา’ลัยอินเตอร์เอสก็ไม่ใช่ว่าจะมีมาก ยิ่งถ้าได้นายคนนี้มาขึ้นปกนิตยสารของฉันล่ะก็ นอกจากได้ภาพถ่ายแล้วยังจะได้ประวัติกับข้อมูลเล็กๆ น้อยๆ ของเขามาลงเนื้อในอีกด้วย

“จะตื่นเต้นไปทำไมล่ะใบตอง อย่าบอกนะว่าจะให้ฉันไปลากคอนายคนนี้มาเป็นนายแบบขึ้นปกนิตยสารของฉันน่ะ”

“เปล่า”

ใบตองตอบกลับทันควันพลางก้มหน้าตั้งใจอ่านบทสัมภาษณ์ต่อ

“ฉันก็เพิ่งจะเคยเห็นหน้าชัดๆ ของเขานี่ล่ะ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงได้มีคนคลั่งไคล้มากซะขนาดนี้ มิน่า...ช่วงนี้หันไปทางไหนก็เจอแต่ Zodiac เต็มไปหมด”

จากนั้นความเงียบก็เข้าปกคลุมเราสองคน ใบตองก็เอาแต่อ่านนิตยสาร ส่วนฉันก็นั่งคิดเรื่องโปรเจ็กต์ที่ต้องทำ จนผ่านไปราวๆ สิบห้านาที เจ้าของร้านก็เดินมาหาเราสองคน

“จะรับอะไรเพิ่มอีกมั้ยจ๊ะ”

เธอถามเสียงหวาน แต่กลับส่งสายตาโหดเหี้ยมมาให้ ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยนะ เราไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย แค่เข้ามานั่งดูดน้ำเปล่าแล้วก็ดูนิตยสารไปด้วยเกือบชั่วโมงเท่านั้น

“เอ่อ...ไม่ ขอบคุณค่ะ”

ฉันพูดไม่เต็มเสียงพลางเตะขาใบตองที่กำลังอ่านนิตยสารอย่างสนใจ เมื่อยัยนี่รู้สึกตัวก็เงยหน้ามองฉันอย่างขุ่นเคือง ฉันเลยบุ้ยหน้าให้หันไปมองเจ้าของร้าน ยัยใบตองทำหน้าเข้าใจก่อนจะเผยยิ้มน่ารักซึ่งเป็นไม้ตายของเธอออกมา

“อ้อ...ขอน้ำเปล่าอีกสองแก้วค่ะ น้ำแข็งเยอะๆ”

รู้สึกว่ารอยยิ้มของใบตองจะไม่ได้ผล พอเห็นเจ้าของร้านกำลังจะอ้าปากต่อว่าหรืออะไรสักอย่าง ยัยนี่จึงรีบพูดตัดหน้าขึ้นมา

“กับ...ชามะนาวหนึ่งแก้ว แล้วก็...”

ใบตองเว้นวรรคไว้พร้อมกับหันมามองหน้าฉัน ฉันก็ได้แต่ทำหน้าเหลอหลาก่อนจะเหลือบมองเมนูเล็กๆ ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ

“...นมเย็น”

ฉันบอกเสียงเบา เจ้าของร้านกลอกตาเล็กน้อยก่อนจะจากไป

“เธอบ้าไปแล้ว”

ฉันดุใบตองเบาๆ ยัยนี่ก็ได้แต่ยิ้มร่าเริงอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรทั้งนั้น

“น่า...ฉันเลี้ยงเอง”

ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ชามะนาวแก้วละสามสิบห้าบาท มันจะเกินไปรึเปล่า แก้วจะใหญ่สักแค่ไหนกันก็ไม่รู้ ถ้าไปซื้อที่ตลาด แค่สิบบาทก็ได้ถุงเบ้อเร่อมากินจนฉี่ออกมาเป็นลิตรแล้ว ฉันไม่ได้งกนะ แค่พยายามใช้เงินอย่างประหยัดเท่านั้น ที่เข้ามาร้านนมเย็นอันแสนแพงนี่ก็เพื่อแอบมานั่งดูนิตยสารหัวต่างๆ ไว้เป็นตัวอย่างเท่านั้น

ปกติในร้านนี้จะมีนักศึกษาจากมหา’ลัยอินเตอร์เอสเข้ามานั่งบ้าง แต่ตอนนี้เป็นช่วงปิดเทอมของมหา’ลัยนั้น เลยทำให้ดูว่างเปล่า ทั้งร้านก็มีแค่ฉันกับใบตองสองคนนี่ล่ะ

“อืมมม...ปิดเทอมอย่างนี้พวกเด็กอินเตอร์เอสเค้าไปไหนกันเหรอ”

ฉันถามลอยๆ พลางมองหาเหล่านักศึกษาอินเตอร์เอส เผื่อว่าจะมีเหยื่อผ่านมาบ้าง แต่ก็ไร้ร่องรอย

“ก็น่าจะอยู่บ้านของพวกเขาแหละ”

ใบตองตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก ฉันได้แต่พยักหน้าหงึกหงักเข้าใจ...จริงสิ คนที่มาเรียนที่มหา’ลัยอินเตอร์เอสนี่มันพวกท้องถิ่นซะที่ไหนล่ะ ถ้าเป็นท้องถิ่นก็ต้องไปเรียนมหา’ลัยที่ฉันเรียนอยู่ตอนนี้สิ น่าเสียดายจังแบบนี้ฉันก็ไม่สามารถลากคอ เอ๊ยยย...ขอร้องให้ใครสักคนในมหา’ลัยอินเตอร์เอสมาขึ้นปกให้ได้น่ะสิ

ระหว่างที่คิดอะไรเพลินๆ อยู่นั้น เครื่องดื่มที่สั่งไปก็ถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะ เฮ้อ...ฉันไม่เกรงใจแล้วนะใบตอง ตอนนี้คิดอะไรไม่ค่อยจะออก บางทีดื่มนมเย็นแก้วละสามสิบอาจจะคิดออกก็ได้ โฮะๆ

เราคุยเรื่องโปรเจ็กต์ไปดูนิตยสารต่างประเทศเล่มอื่นๆ ไปด้วยอีก

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)