Shut Up! Girl เงียบซะ..ถ้าไม่อยากถูกรัก (ชุด Shut up!)

ทุกคนต่างก็มีความลับ...'ขึ้นอยู่กับว่าความลับนั้นสำคัญมากแค่ไหน

และมันดำมืดเพียงใด

แต่ไม่ว่าจะเป็นเรื่องดีหรือเรื่องร้าย เราก็ไม่ต้องการให้บุคคลที่สาม

หรือสี่ได้ล่วงรู้ความลับนั้นอยู่ดี...

ความลับก็เหมือนดาบสองคม ถ้าเก็บเอาไว้คนเดียวก็ต้องอึดอัด

จนอยากระบายให้ใครลักคนฟัง และเมื่อได้ระบายออกไป นั้นหมายความ

ว่าบุคคลที่สามหรือสี่ได้ล่วงรู้ความลับนั้นแล้ว

บางคนถึงขั้นเอาความลับนั้นมาเป็นข้อต่อรอง...หรือเรียกว่าการ

แบล็กเมล์

แต่สำหรับเพื่อนสนิทกลุ่มหนึ่งกลับมองว่าความลับของแต่ละคน ยิ่ง ถ้าได้บอกกับเพื่อนสนิท ความลับนั้นจะยิ่งมีค่า เพราะมันจะทำให้ได้รู้ว่า เพื่อนของเรานั้นจริงใจมากแค่ไหน...

"ฉันมืไอเดียดีๆ"

อยู่ๆ 'ซีวิว^, หนุ่มหัวโจกก็เสนอความคิดเห็นขั้นมาในขณะที่เพื่อน

อีกสามคนกำลังนั่งเหม่อลอยคิดนั้นคิดนี่ไปเรื่อย และอาจจะเป็นเพราะ

ความเบื่อเลยทำให้พวกเขาหันมามองอย่างสนอกสนใจ

"ไอเดียดีแน่นะ ตอนนี้ฉันกำลังเซ็งได้ที่เลย"

'ไทเป^, หนุ่มเลือดร้อนที่พร้อมจะหาเรื่องสนุกเข้ามาในชีวิตนั่งกอดอก ไขว่ห้างกระดิกเท้าพร้อมกับพูดขึ้น

"แน่นอน มันน่าตื่นเต้นแน่ถ้าพวกเรายอมร่วมมือกัน"

ได้ยินเซ่นนั่น เพื่อนทั้งสามคนก็ย้ายมานั่งรวมกันเป็นกระจุกเพื่อ

ตั้งใจฟังเรื่องที่อีกฝ่ายจะพูด ชีวิวที่เป็นหัวโจกมองหน้าเพื่อนทีละคนแล้ว

ฉีกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

"ว่ามาสิ มัวแต่ยิ้มอยู่ได้"

" ถ้าไม่ สนุก ฉันจะ นอ น!"

พอถูกเร่งเร้ามากเข้า ซีวิวก็เริ่มรู้สึกไม่สบอารมณ์นักเพราะในชีวิต

ปกติไม่เคยต้องให้ใครมาเร่งอะไรแบบนี้ แต่เขาไม่ควรจะมาอารมณ์เสีย

เพียงเพราะเพื่อนในกลุ่มใจร้อน เนื่องจากไอเดียที่เขาคิดขึ้นได้นั่นน่าสนุก

กว่าการโกรธเพื่อนเป็นไหนๆ "พวกเราสนิทกันมากมั้ย"

"ในโรงเรียนนี้ไม่มีใครสนิทกันได้มากเท่าพวกเราอีกแล้ว!" ไทเป

พูดเสริม ส่วนอีกสามคนพยักหน้าเห็นด้วย "อะไรที่ทำให้พวกเราสนิทกัน"

"ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราร่วมฝ่าฟันกันมาน่ะสิ^,,

"ระยะเวลาที่เราคบกันเป็นสิบปี!"

ทุกคนต่างพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติทั่วไปที่ทำให้ คนเราสนิทกัน แต่ซีวิวกลับส่ายหน้าแล้วดีดนิ้วดังเราะเพื่อเรียกให้ทุกคน สนใจฟังอีกครั้ง

"ยังมีอีกอย่างที่จะทำให้เราสนิทกันได้มากกว่านี้..นั่นก็คือความลับ"

"หือ?"

"เราจะสนิทกันจริงได้ยังไงถ้าต่างฝ่ายต่างไม่รู้ความลับของกัน และกัน อีม ตั้งแต่รู้จักกันมาฉันยังไม่เคยเห็นพวกแกมีความลับอะไรที่ ไม่อยากให้ใครรู้เลย"

"ส่วนมากเรื่องไม่ดีไม่งามทั้งหลายพวกเราก็ทำร่วมกันหมด มันเลย ไม่เป็นความลับต่อกันและกัน"

"แต่ฉันเชื่อว่าทุกคนต้องมีความลับอันดำมืดที่ไม่กล้าบอกใคร และ คิดเอาไว้ว่าจะเก็บมันเอาไว้จนวันตายแน่ๆ"

ทุกคนต่างเงียบและมองหน้ากันเองอย่างไม่ค่อยเข้าใจ "แกต้องการจะสื่ออะไรก็รีบๆ บอก อย่าให้พวกเราต้องเดากันเอง" "ฉันจะให้พวกแกกลับบ้าน ไปพิมพ์ประโยคสั้นๆ เล่าเกี่ยวกับ ความลับอันดำมีดที่สุดของตัวเองมาคนละข้อแล้วพริ้นต์ลงกระดาษ ยา! ดำมีดที่สุด พรุ่งนี้เราจะมาแชร์ความลับเหล่านั้นด้วยกัน"

"ทำไมต้องทำแบบนั้น"

"ทำมาเถอะน่า ก็พวกเราสนิทกันไม่ใช่เหรอ เพื่อนสนิทย่อมต้องรู้ ความลับของกันและกัน"

"แต่มันคือความลับ! จะเอามาบอกคนอื่นได้ยังไง"

"เพราะพวกเราไม่ใช่คนอื่น ทุกคนต้องทำตามที่ฉันบอก...พวกแกไม่ อยากรู้บ้างเหรอว่าความลับอันดำมีดของเพื่อนสนิทที่ตัวเราเองก็ต้องมี เหมือนกันนั้นคือเรื่องอะไร ดีจะตายไป จะ'ใต้ไม่ต้องคิดว่าบน'โลก'ใบนี้ มีแค่เราที่มีความลับอันดำมีดอยู่คนเดียว จริงมั้ย"

แม้ว่าคำเชิญซวนจะพ์งดูไม่น่าโน้มน้าวจิตใจคนอื่นได้ แต่สุดท้ายเขา ก็ทำสำแจ เพราะมนุษย์ทุกคนมีความอยากรู้อยากเห็น แม้ว่าความลับ ของตัวเองจะดำมีดเพียงใด แต่ก็ยังอยากรู้ว่าความลับของคนอื่นจะดำมีด ได้เท่าของตัวเองหรือมากกว่าตัวเองหรือเปล่าอยู่ดี

ตัวเอง...จะได้ไม่ดูเป็นคนน่าสงสารมากไปกว่านี้

ในวันรุ่งนั้นทุกคนกลับมาเจอกันพร้อมกับกระดาษที่พริ้นต์กันมา สาเหตุที่ต้องทำแบบนี้เพราะซีวิวไม่อยากให้เพื่อนๆ แกะลายมือกันได้ ซึ่ง ทุกคนก็เห็นด้วย จากนั้นทุกคนก็พับกระดาษที่เตรียมมาเป็นสี่ทบ รีดตรง บริเวณที่พับจนเรียบกริบ!

"เอาความลับเหล่านั้นใส่ไว้ในกล่อง"

ทุกคนหย่อนกระดาษที่พับแล้วลงในกล่องลังเบียร์ที่ซีวิวเอามาจาก บ้าน แน่นอนว่าซีวิวเองก็ต้องหย่อนมันลงไปด้วย กติกาต่อไปคือ... แจกกระดาษความลับให้คนละแผ่นโดยห้ามบอกว่าตัวเองได้ความลับอะไร! แต่ถ้ามีคนใดคนหนึ่งจับได้ของตัวเอง ทุกคนก็ต้องหย่อนกระดาษความลับ กลับลงไป จากนั้นก็ให้ทุกคนจับใหม่อีกรอบ จับไปจนกว่าจะไม่ได้ของ ตัวเอง ถึงจะถือว่าเป็นอันเสร็จสิ้น!

และความลับที่แต่ละคนได้รับก็ทำให้บรรยากาศเงียบสงัดจนดู น่าหวาดกลัว...แต่ละคนไม่อยากจะเชื่อว่าเพื่อนที่สนิทที่สุดในชีวิตจะมี ความลับอันดำมืดขนาดนี้เก็บซ่อนไว้อยู่โดยที่ต่างฝ่ายต่างก็ไม่เคยรู้ ...เป็นโฮสต์ในคลับผู้หญิง ...พ่อเป็นอาชญากร ...แม่เป็นโรคติดต่อร้ายแรง (ซิฟิลิส)

...มีความสัมพันธ์ลับกับแพ่นเพื่อน

หลังจากที่ทุกคนได้เปิดอ่านกระดาษที่หยิบขึ้นมาได้ ต่างฝ่ายต่างก็ หันมามองหน้ากัน ซีวิวที่ได้อ่านความลับของเพื่อนคนหนึ่งถึงกับมือไม้สั่น และแอบรู้สึกเสียใจอยู่นิดๆ ที่ตัวเองคิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา

"เอาเป็นว่า...ไม่มีใครจับได้ของตัวเอง งั้นตอนนี้พวกเราก็ได้รู้ความ ลับของกันและกันแล้ว จำเอาไว้ว่าความลับเหล่านี้จะตายไปพร้อมกับเรา"

"แน่นอนว่าเรื่องนี้.."

"อย่าบอกใคร"

1
ความลับแตก

ฉันมาโรงเรียนแต่เช้า แล้วก็พบว่าเช้านี้ช่างไม่เหม่อนวันอื่นๆ เพราะ ทุกคนแลดูสับสนวุ่นวาย ดูกระวีกระวาด ดูตื่นเต้นกับอะไรบางอย่างที่อยู่
บนกระดานประกาศข่าวรายวัน มันคงเป็นเหมือนหลักจิตวิทยาอย่างหนึ่ง ที่ว่าพอเห็นคนอื่นๆ วิ่งเข้าไปดูด้วยความตื่นเต้น ฉันก็ต้องวิ่งไปดูด้วยความ ตื่นเต้นบ้างเพื่อตามเทรนด์ ><ว< ว่าแต่มีประกาศเรื่องอะไรน่ะ ขอดูหน่อย ซิ!

ฮึบๆ อย่าเบียดกันนักสิ แบ่งให้คนอื่นเขาดูด้วย แฮกๆ อา ในที่สุด ฉันก็เบียดมายังตำแหน่งหน้าสุดจนได้ กระดาษเอสี่แผ่นหนึ่งแปะหราอยู่ บนกระดานประกาศข่าวรายวัน ระบุข้อความเป็นตัวอักษรแบบที่ใช้กันเป็น ประจำในโปรแกรมเวิร์ดว่า...

'หนึ่งในสี่จตุรเทพมีแม่เป็นโรคเอดส์'

ไอ้ย่ะ! <ว_๐ นี่มัน^,ข่าวล่ามาแรงแซง'โค้งเลยนะ เนี่ย

พอเบียดตัวออกมาจากกระดานประกาศข่าวรายวันได้ ฉันก็ไป ยืนหลบหลังเสาแอบฟังรุ่นน้องสองคนที่ชื้นชอบพวกสี่จตุรเทพเม้าท์กัน อย่างสนุกสนาน ข้าก่อน! ฉันก็ไม่ได้ปลื้มอะไรคนพวกนั้นหรอก เพียงแต่ เรื่องนี้มันเป็นทอล์กออฟเดอะทาวน์ ฉันควรจะใส่ใจกับความเป็นไปใน โรงเรียนใช่มั้ยล่ะ

"ถ้าหนึ่งในสี่มีแม่เป็นเอดส์จริงๆ ก็แปลว่าหนึ่งในนั้นอาจจะมีใครสัก คนที่ได้รับเชื้อมาใช่มั้ย ><ว< น่าขยะแขยงที่สุด"

"แล้วพวกนั่นก็สนิทกันมาก ฉันเคยเห็นพวกเขากินน่าแก้วเดียวกัน ด้วย...ฉันว่าเชื้อเอดส์มันคงแพร่ไปทั่วทั้งสี่คนนั้นแล้วล่ะ"

จริงๆ แล้วเด็กไทยมีความรู้นะ แต่การพูดจาถึงคนอื่นในแง่ลบไว้ก่อน เป็นอะไรที่ทำได้ง่ายและสนุกปากมากกว่า อาจารย์ก็สอน หนังสือก็มีบอก ไว้ว่าเชื้อเอดส์ติดต่อได้ทางเพศสัมพันธ์กับทางเลือดเท่านั้น โอกาสจะติดต่อ กันทางอากาศหรือทางน้ำลายมันเป็นไปไม่ได้เลยด้วยซํ้า

"คนดี!"

เสียงของ 'ชิน^, เพื่อนชี้ของฉันดังขัดชื้นก่อนที่ฉันจะได้อบรมสั่งสอน รุ่นน้องเกี่ยวกับความรู้เรื่องโรคเอดส์ ถือว่าเป็นระฆังชื้นดีที่ทำให้รุ่นน้อง

สองคนนั้นหลุดพ้นจากฉันไปได้ ใบหน้าสะสวยของชินทำให้ฉันยิ้มเผล่ โลกสดใสทุกครั้งที่เจ้าหล่อนโผล่หน้ามาเซียวล่ะ "เห็นข้อความที่แปะบนกระดานนั้นหรือยัง"

"ไม่ต้องตูบนกระดานนั้นฉันก็เห็นจากในเฟซบุ๊กของโรงเรียนแล้วล่ะ ฉันอุตส่าห์ตั้งใจจะเข้าไปตูว่าวันนี้มีใครสวยกว่าฉันหรือเปล่า แต่กลับเจอ ข่าวเกี่ยวกับสี่จตุรเทพแทน"

"นี่แกคิดว่าตัวเองเป็นแม่มดในนิทานเรื่องสโนว์ไวท์เหรอ ถึงได้เอา แต่ถามมือถือว่าใครสวยกว่าตัวเอง"

"ฉันเป็นสโนว์ไวท์ย่ะ! ว่าแต่ข่าวนี้ตังจริงๆ นะ มีแต่คนพูดถึง แล้ว สี่คนนั้นจะมีชีวิตอยู่ในโรงเรียนต่อไปได้ยังไง"

"ทำไมจะอยู่ไม่ได้ ก็ไม่มีใครระบุลักหน่อยว่าหนึ่งในสี่คนนั้น... แม่ของใครเป็นเอดส์"

"ถ้าไม่มีใครออกมาเฉลย ทุกคนก็จะเข้าใจว่าพวกเขาเป็นเอดส์กัน หมดทั้งสี่คนนะ"

"แม่เป็นไม่ใช่ว่าลูกจะต้องเป็นตามเสมอไป อีกอย่างเรื่องนี้เป็นเรื่อง จริงหรือเปล่าก็ไม่รู้"

"ก็ไม่ใช่ว่าโลกใบนี้จะมีคนหูหนักอย่างแกไปซะทุกคนนะคนดี ขนาด ฉันเองที่รู้ว่าโรคนี้ไม่ได้ติดต่อทางการหายใจหรือน้ำลายยังอดขนลุกตาม ไม่ได้เลย"

"หนึ่งในนั้นจีบแกอยู่ด้วยนี่"

"นั้นแหละที่ทำให้ฉันกลัว"

"ไหนแกบอกว่าโรคนี้ไม่ติดต่อทางอากาศหรือน้ำลาย"

"ฉัน!ไง แต่ฉันก็ไม่อยากเอาตัวเข้าไปเสี่ยงกับคนที่...ละไว้ในฐานที่ เข้าใจแล้วกัน ฉันกลัวจะพลอยโดนเกลียดไปด้วยน่ะสิ"

"พูดถึงก็มากันแล้วน่ะ ทั้งสี่คนเลย"

"อุย ฉันหลบก่อนดีกว่า เดี๋ยวถูกทัก!"

"เฮ้ย^,,

แล้วสี่คนนั้นก็เดินเข้ามาในโรงเรียนพร้อมกัน พวกเขาสามารถทำให้
ทุกคนแตกตื่นและแหวกหนีได้อย่างน่าพิสมัย ราวกับว่าถือไม้เท้าโมเสกที่ สามารถแหวกทะเลได้มาด้วยยังไงยังงั้น

ใบหน้าของทั้งสี่คนดูจะบอกบุญไม่รับนัก...

แน่ล่ะสิ ถ้าทุกคนรู้เรื่องนี้ ตัวด้นเรื่องทั้งสี่คนก็ต้องรู้เรื่องนี้ด้วย ถึง แม้ว่าฉันจะไม่ได้รังเกียจอะไรเรื่องที่แม่ของพวกเขาคนใดคนหนึ่งเป็นเอดส์ แต่ฉันก็เริ่มจับจ้องทั้งสี่คนอย่างสนอกสนใจทั้งๆ ที่ชีวิตในรั้วโรงเรียนของ ฉันไม่เคยมีคนพวกนี้อยู่ในหัวด้วยซํ้า "มองอะไร"

ชีวิวเดินมาหยุดตรงหน้าฉันแล้วจ้องอย่างเอาเป็นเอาตาย ฉันที่ยัง คงงงๆ เลยได้แต่กะพริบตาปริบๆ เพราะทำอะไรไม่ถูก "กำลังมองพวกนายทั้งสี่คน"

"มองเพื่ออะไร"

ไทเปหนุ่มเลือดร้อนที่สุดในกลุ่มขั้นเสียงตวาดใส่จนฉันต้องหดคอหนี เหมือนเต่าน้อยแสนน่ารัก "พวกนายก็หล่อดีนะ"

นี่คือคำตอบ!!! ก^,รด! ฉันอยากจะร้องไห้แปดตลบเรื่องที่ตัวเองเผลอ หลุดปากตอบออกไปแบบนั้น คือ...ยังไงดีล่ะ คนเราถ้าไม่มีคำตอบที่ เหมาะสมก็ควรจะหาคำตอบแก้เก้อที่สวยงามกว่านี้หรือเปล่า ฮือๆ TT^ATT "เธอไม่ใช่ทอมหรอกเหรอ งั้นเธอก็ไม่ใช่แฟนของชินเดอเรลล่าน่ะสิ^,, 'อะตอล^, ตบมือชอบใจ แตกถูก 'เจอาร์^, ผลักไปข้างหน้าให้เดินต่อ อย่างรำคาญเพื่อนเสียเหลือเกิน ทั้งสี่คนเดินผ่านหน้าไปเหมือนกับเห็นว่า ฉันเป็นอากาศธาตุอะไรทำนองนั้น แน่ล่ะ...ปัญหาตรงหน้าของพวกเขา ตอนนี้ยิ่งใหญ่กว่าฉันที่แค่ยืนมอง เพราะทุกคนในที่นี้ต่างมองพวกเขาด้วย สายตารังเกียจ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้าสายตาเหล่านั้นเอาแต่ชื่นซมในความเท่ ดุ เด็ด เผ็ด มันส์ จนถึงขั้นตั้งฉายาให้ทั้งสี่คนนี้ว่า 'จตุรเทพ^, แท้ๆ

ไทเปเดินไปหยุดตรงหน้ากระดานประกาศข่าวรายวันแล้วกระซาก กระดาษแผ่นนี้นออก ก่อนจะฉีกมันทิ้งจนไม่เหลือชิ้นดี

"ใครวะ...ใครมันทำแบบนี้!"

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)