Diamond's Casino ชนวนร้ายลวงใจรัก (ปุยฝ้าย)

ข้าวหลามตัด (Diamond)

สัญลักษณ์แห่งความมั่งคั่ง ทรัพย์สิน และเงินทอง

สีเทา ลึกลับ คือนิยามของเขา

เขา...ซ่อนตัวอยู่ในมุมมืด...

อำพรางความจริงทุกอย่างเอาไว้ด้วยไหวพริบอันเฉียบคม!

หน้าไพ่ที่ถูกซ่อนไว้...

กำลังจะถูกพลิกขึ้น ณ บัดนี้!

รู้จักกับไพ่ข้าวหลามตัด

ว่าที่นายใหญ่คนใหม่แห่งอาณาจักรพนันที่ใหญ่เป็นอันดับหนึ่งของมาเก๊า

ผู้ชายที่อยู่เบื้องหลังความสำเร็จของกิจการในเครือ Granasian

เขาถูกสงสัยว่าพัวพันกับคดีฟอกเงินและกำลังถูกตำรวจสากลเพ่งเล็ง

เขามีศัตรูรายล้มรอบด้านทั้งจากลูกหนี้

และคู่ธุรกิจที่ขัดผลประโยชน์กันในอดีต

เขาคือผู้เสียสละเวลากว่าค่อนชีวิตเพื่อปกป้องสายเลือด

เพยีงหนึ่งเดียวของเขา

และเขา...คือรักแรกของเธอ

The Diamond!

Pretitle

ความเดิมตอนที่แล้ว : ลียาได้พบกับชายหนุ่มปริศนาที่ลานจอดรถห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง และถูกกล่าวหาว่าเป็นผู้หญิงอย่างว่าที่วางแผนจะอ่อยเขาด้วยการแกล้งทำทีเป็นไขกุญแจรถผิดคัน ก่อนที่ชายคนนั้นจะจากไปพร้อมกับไพ่ข้าวหลามตัดที่ถูกทิ้งเอาไว้...สัญลักษณ์แทนตัวของเขา ‘The Diamond’

จุ๊บ!

“ฉันชอบพี่...” เด็กหญิงตัวน้อยอายุหกขวบในชุดกระโปรงสีชมพูพาสเทลมีระบายลูกไม้ขลิบรอบตัวชะโงกไปจุ๊บแก้มเด็กผู้ชายตาคมอายุสิบสองที่นั่งรับลมอยู่ที่สนามเด็กเล่นด้านหน้าโรงเรียนด้วสีหน้าเขินอายพร้อมกับบอกเขาเสียงอุบอิบ “เป็นแฟนกับฉันนะ”

“...” เด็กชายหันไปมองอย่างอึ้งๆ ก่อนจะลุกขึ้นกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังอาคารเรียน

เธออายุเพียงแค่หกขวบในขณะที่เขาอายุสิบสอง ใครจะหาว่าเธอแก่แดดก็ช่าง แต่เธอชอบพี่ชายคนนี้มากจริงๆ และเธอก็ฝันว่าจะได้ใส่ชุดสีขาวเดินเข้าโบสถ์กับพี่ชายที่แสนดีคนนี้ของเธอ

”ทำไมพี่ถึงหนีฉันไปล่ะ พี่เกลียดฉันเหรอ” เด็กหญิงวิ่งตามจนชายกระโปรงปลิวสะบัดขึ้นลงไปตามแรงลมก่อนจะสะดุดล้มจนหัวเข่าถลอก

เด็กชายชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นเด็กหญิงล้มลง แต่สุดท้ายก็เปลี่ยนใจหยุดยืนอยู่กับที่โดยไม่ได้เข้าไปช่วย ปล่อยให้เธอนั่งร้องไห้กระซิกๆ ด้วยความเสียใจที่ถูกปฏิเสธแถมยังมาหกล้มจนหมดท่าอยู่ที่พื้นสนามต่อหน้าเขาแบบนี้อีก

“เธอ...ลุกเองไหวหรือเปล่า” เด็กชายพยายามห้ามตัวเองอย่างหนักไม่ให้ก้าวเข้าไปช่วย

“ฮึกๆ พี่ไม่ต้องมายุ่งกับฉันเลยนะ ฉันเกลียดพี่ที่สุด คอยดูเถอะ ฉันจะฟ้องพี่ลาห์มว่าพี่เป็นต้นเหตุทำให้ฉันหกล้มจนเดือดออกแบบนี้ ฮือๆๆๆ”

เด็กชายมองเด็กหญิงตัวน้อยจอมโวยวายด้วยความอ่อนใจ ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจเดินเข้ามาช่วยประคองเด็กหญิงขึ้นจากพื้นและพาเธอไปที่ห้องพยาบาล ตลอดทางที่เดินขึ้นไปยังห้องพยาบาลน้ำตาของเธอก็ยังคงไหลอาบแก้มลงมาไม่หยุดพร้อมกับเสียงสูดน้ำมูกฟืดๆ ทว่าลึกๆ แล้วเด็กหญิงแอบกระหยิ่มอยู่ในใจที่เขายังอุตส่าห์ใจอ่อนจูงมือพาเธอมาทำแผลที่ห้องพยาบาล

หลังทำแผลเสร็จ ครูพยาบาลก็รีบเดินไปดูอาการของนักเรียนอีกคนซึ่งกำลังนอนปวดท้องอยู่ที่เตียง ส่วนเด็กหญิงลียาหลังจากทำแผลเสร็จแล้วก็ยังคงนั่งร้องไห้กระซิกๆ อยู่ที่เก้าอี้ไม่ยอมหยุด ครูพยาบาลคิดว่าเธอร้องไห้เพราะเจ็บแผลเลยไม่ได้ปลอบอะไรมากนอกจากบอกว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็หายเจ็บ แต่เด็กชายรู้ดีว่าจริงๆ แล้วเธอกำลังร้องไห้เพราะเขา

“หยุดร้องเถอะ จมูกเธอแดงไปหมดแล้วนะลียา” เขาเอื้อมมือไปเช็ดคราบน้ำตาออกจากหางตาของเธอพร้อมกับมองดูจมูกเล็กๆ ที่แดงจนแทบจะระเบิดได้ด้วยความรู้สึกผิด

“ไม่ต้องมายุ่ง! บอกแล้วไงว่าฉันเกลียดพี่” เด็กหญิงทำทีปัดมือของเขาออกหวังจะให้เขาง้อ พร้อมกับเขยิบตัวหนีเป็นพัลวัน ลืมไปเสียสนิทว่าตัวเองเข่าถลอก

“ไหนเมื่อกี้บอกว่าเจ็บแผลไง” คำพูดรู้เท่าทันของเด็กชายทำให้เด็กหญิงหันมาค้อนขวับและเริ่มบีบน้ำตาอีกครั้งด้วยความเจ็บใจที่โดนจับไต๋ได้

“ฮือๆ พี่มันนิสัยไม่ดี ในเมื่อพี่เกลียดฉัน เพราะงั้นฉันก็เลยเกลียดพี่ได้เหมือนกัน ฮือๆ ต่อจากนี้ไปฉันจะไม่มาให้พี่เห็นหน้าอีกเลยคอยดู” คำพูดนั้นเหมือนบอกตัวเองไปด้วยว่าต่อจากนี้จะไม่มีวันตามตื๊อคนอย่งเขาอีกเป็นอันขาด

“พี่ยังไม่ได้พูดว่าเกลียดเธอเลยนะลียา ทำไมเธอถึงได้งอแงแบบนี้...”

เด็กชายลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าเสื้อและทรุดตัวลงนั่งข้างๆ คนตัวเล็กที่พยายามจะหนีเขาไปยังเก้าอี้อีกตัว ท่วาก็ถูกเขาเอื้อมมือมาโอบไหล่เอาไว้แน่นจนเธอขยับหนีไปไหนไม่ได้และเริ่มใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาให้เธอ

“ฮือๆ ทำไมพี่ต้องเกลียดฉันด้วย ฮืออออ”

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้เกลียด” เขาย้ำเสียงเมื่อย เมื่ออีกฝ่ายเอาแต่ยัดเยียดว่าเขาเกลียดเธอไม่ยอมเลิก

“ถ้างั้น...ทำไมพี่ถึงไม่ยอมเป็นแฟนกับฉันล่ะ ถ้าพี่ไม่ได้เกลียดฉันจริงๆ พี่ก็ต้องยอมเป็นแฟนกับฉันสิ...” เด็กหญิงพูดวนไปวนมาพร้อมกับสูดน้ำมูกฟืดๆ ไปด้วย

“ขอโทษนะลียา พี่ไม่ได้เกลียดเธอ แต่พี่เป็นแฟนกับเธอไม่ได้จริงๆ” เขาปฏิเสธเธอด้วยแววตาเด็ดขาดโดยไม่บอกเหตุผลใดๆ เพิ่มเติมก่อนจะเดินออกจากห้องพยาบาลไป ปล่อยให้เธอนั่งน้ำตาซึมอยู่ตรงนั้นอีกพักใหญ่ๆ

เด็กหญิงตัวน้อยสูดน้ำมูกสองสามครั้งก่อนจะเหลือบไปเห็นผ้าเช็ดหน้าสีเทาปักสัญลักษณ์รูปข้าวหลามตัดเอาไว้ที่มุมล่างซ้ายซึ่งตอนนี้มันเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาและน้ำมูกของเธอจนเต็มผืนวางอยู่ข้างตัว เธอหยิบมันขึ้นมาและกำเอาไว้แน่นก่อนจะจับมันทึ้งไปมาราวกับว่านั่นคือตัวแทนของเด็กชายคนนั้นด้วยความรู้สึกอับอายขายหน้าสุดชีวิต

ที่ผ่านมาใครๆ ก็บอกว่าเธอหน้าตาน่ารักใครเห็นใครก็ชอบ แต่ทำไม...เขาถึงได้ปฏิเสธเธอหน้าตาเฉยแบนี้ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เขาก็เทกแคร์ดูแลเธอดีเสียยิ่งกว่าพี่ลาห์มที่เป็นพี่ชายแท้ๆ ของเธอซะอีก เธอเลยหลงคิดว่าเขาแอบชอบเธอเหมือนอย่างที่เธอแอบชอบเขา...และนั่นคือเหตุผลที่ทำให้เธอกล้าที่จะสารภาพรักกับเขาไปตรงๆ แบบนั้นเพราะมั่นใจว่าคำตอบของเขาจะต้องเป็นคำว่า ‘ตกลง’ อย่างแน่นอน

“แต่...ในเมื่อเรื่อมันกลับตาลปัตรไปหมดแบบนี้ เธอจึงได้แต่บอกตัวเองว่านับจากนี้ไปจะคิดซะว่าผู้ชายคนนี้ไม่มีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้อีกต่อไป เด็กหญิงลียาคนนี้จะไม่มีวันพลาดท่าเผลอใจไปกับผู้ชายซื่อบื้ออย่างเขาอีกเป็นอันขาด ฮือๆๆๆ

บทนำ

สิบห้าปีต่อมา...

“อะไรนะ! ลียาเอารถออกไปเมื่อกี้ แล้วทำไมแกไม่ห้ามวะ”

“คุณหนูบอกว่าคุณลาห์มอนุญาตให้เธอขับรถไปไหนมาไหนได้เอง แถมคุณหนูเธอยังเปิดคลิปเสียงที่คุณลาห์มบอกอนุญาตให้พวกผมฟังด้วยครับ”

“แต่ก็ต้องไม่ใช่รถคันนั้น!” รถมีตั้งหลายสิบคัน แต่น้องสาวเขากลับเลือกคันนั้น! ให้มันได้อย่างนี้สิวะ!

“พวกผมพยายามห้ามแล้วนะครับนาย แต่นายก็รู้ว่าคุณหนู...เอ่อ...” เขาหยุดไปอึดใจหนึ่งเพื่อคิดหาคำพูดแบบที่จะไม่ทำให้ดูเป็นการลามปามเจ้านายจนเกินไป “...ไม่ใช่คนที่เราจะห้ามไม่ให้เธอทำอะไรอย่างที่เธอต้องการได้ง่ายๆ” จริงๆ เขาอยากใช้คำว่า ‘คุณหนูลียาเอาแต่ใจอย่างร้ายกาจ’ แต่ขืนเขาพูดคำนั้นออกไปมีหวังได้โดนคุณลาห์มลากลิ้นออกมาสับจนเละ “แล้วตอนนี้เราก็ตามสัญญาณ GPS ไม่ได้เลยด้วยเพราะคุณหนูปิดมือถือครับ”

จะโกรธลูกน้องก็ใช่ที่ เพราะเขาไม่ได้บอกเรื่องรถคันนั้นกับลูกน้องคนไหนเลยด้วยกลัวเรื่องจะรั่วไปถึงหูมิสเตอร์ลีผู้เป็นพ่อ งานนี้เป็นความผิดของเขาเองที่ไม่ระวังให้ดี

“ให้ตายสิ! แกรีบต่อสายหาด็อกเตอร์คิวให้ฉันเดี๋ยวนี้เลย” ลาห์มสั่งพร้อมกับลุกไปเปิดลิ้นชักเพื่อหากุญแจสำรองอีกดอก

“เมื่อกี้พวกผมถือวิสาสะโทรติดต่อด็อกเตอร์คิวแล้วครับ แต่...แกบอกไม่ว่าง กำลังอาบแดดอยู่ที่ฮาวาย แล้วตัดสายทิ้งไปเลย”

“งั้นก็โทรหาไพลอท”

“คุณไพลอทอยู่สวิส ยังไม่กลับครับ”

“นี่มันยังจัดการทางนั้นไม่เรียบร้อยอีกเหรอ”

“ครับ เห็นว่าติดปัญหาเรื่องเอกสารภาษีนิดหน่อย”

ลาห์มกัดฟันกรอด คงจะเป็นกรรมของเขาที่ทำให้ทุกอย่างในตอนนี้ไม่ได้อย่างใจเลยสักอย่างเดียว เขาทำท่าเหมือนจะเอื้อมมือไปคว้าหูโทรศัพท์ที่โต๊ะทำงาน แต่แล้วก็เปลี่ยนใจกลับมาหยิบโทรศัพท์มือถือที่เป็นเบอร์ส่วนตัวของตัวเองขึ้นมาแทน พร้อมกับทำสัญญาณมือบอกให้ลูกน้องของเขาออกไปข้างนอก...

(มีอะไรอีก ฉันกำลังจะถึงแล้ว...) เสียงเนือยๆ ที่ดังมาจากปลายสาย ติดจะรำคาญนิดๆ ที่โดนโทรจิกทั้งที่ยังเหลือเวลาอีกห้านาทีตามที่นัดกันเอาไว้

“น้องฉันขับรถคันนั้นออกไปแล้ว และตอนนี้ฉันตามสัญญาณ GPS มันไม่ได้เลยเพราะมันปิดมือถือ” ลาห์มพยายามข่มเสียงไม่ให้ตื่นตระหนกจนเกินเหตุ

(GPS ในรถล่ะ)

“แกเป็นคนบอกเองว่าให้เอาออกเพราะไม่ไว้ใจฉันไม่ใช่เหรอวะ!”

(ฉันก็ไม่คิดว่าแกจะรักษาคำพูด) ปลายสายสวนกลับทันควัน

“ไอ้เวรนี่! ฉันซีเรียสนะเว้ย น้องฉันอยู่ในรถคันนั้น เพราะฉะนั้นเรื่อง....)

(ทำตามแผนเดิม คนของธนาคารสวิส ไม่ใช่ว่าใครก็จะนัดเจอได้ง่ายๆ แกอยู่รอรับรองแขกที่บ่อนไปน่ะดีแล้ว” อีกฝ่ายตัดบทเสียงเย็นทั้งที่จริงๆ ก็ร้อนใจไม่แพ้กัน (ส่วนเรื่องรถ เดี๋ยวฉันจะติดต่อด็อกเตอร์คิวให้ช่วยหาพิกัดให้)

“ไอ้แก่นั่นนอนอาบแดดอยู่ที่ฮาวาย มันเพิ่งตัดสายลูกน้องฉันทิ้งไปเมื่อกี้ และตอนนี้มันก็ปิดเครื่องหนีไปแล้ว”

ปลายสายเกือบจะหลุดสบถคำหยาบคายออกมาเมื่อได้ฟังเหตุผลที่ด็อกเตอร์สติเฟื่องตัดสายขอความช่วยเหลือทิ้งไปง่ายๆ แบบนั้น

(ถ้างั้นก็ไพลอท...)

“ไพลอทอยู่สวิสยังไม่กลับ”

(นี่มันยังไม่กลับมาอีกเหรอ)

“ยัง เห็นบอกว่าติดเรื่องเอกสารภาษี ว่าแต่แกแน่ใจนะว่างานนี้ตำรวจสากลจะไม่หักหลังเรา”

(ตอนนี้เอาเรื่องน้องแกก่อนเถอะวะ!)

“ฉันรู้หรอกเว้ย แต่นี่มันยังพอมีเวลาเหลืออยู่ แล้วแกจะหงุดหงิดหาซากอะไรในเมื่อนี่มันน้องฉันไม่ใช่น้องแก”

ปลายสายอึ้งไปเล็กน้อยเมื่อรู้ตัวว่าเผลอหลุดแสดงอาการร้อนรนออกไปเกินจำเป็น ก่อนจะค่อยๆ ปรับเสียงให้กลับมาเป็นปกติตามเดิม

(ถ้าอย่างนั้น...ที่ฉันคิดออกตอนนี้ก็คือเหลือแค่...ออร์โต้)

การหาพิกัด GPS ของเป้าหมายจากโทรศัพท์มือถือที่ปิดเครื่องอาจเป็นเรื่องยากสำหรับคนธรรมดาทั่วไป แต่เป็นเรื่องง่ายสำหรับมือฉมังด้านไอทีอย่างไพลอทและออร์โต้ แต่ปัญหามันอยู่ตรงที่ว่า...

“แกก็รู้ว่าฉันไม่ถูกกับมัน!”คนหนึ่งก็เคยมีคดีหักเหลี่ยมลองเชิงกันมาก่อนเมื่อในอดีต

(แล้วแกคิดว่าฉันอยากโทรหามัน?) ส่วนอีกคนก็ยอมกลั้นใจตายดีกว่า ต้องโทรไปขอคนที่แสดงออกว่าไม่ถูกกันมาตั้งแต่แรก ถึงแม้ว่าตอนนี้ความจริงทุกอย่างจะถูกเปิดเผยออกมาแล้วก็ตามที

“ให้ตายเถอะวะ!!” ลาห์มสบถอย่างสุดจะทน...เขารู้ดีว่านี่ไม่ใช่เวลาที่จะมายึดถือเรื่องศักดิ์ศรีไร้สาระอะไรพวกนั้น แต่ก็ต้องยอมรับว่าการโทรไปขอความช่วยเหลือจากอริเก่าอย่างออร์โต้ถือเป็นการเสียหน้าอย่างมหันต์

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)